Πέμπτη, Νοεμβρίου 22, 2007

Αλλαγές...



Η στεναχώρια θέλει αλλαγές... Έτσι πίστευα πάντα και έτσι, κάθε φορά που με παίρνει από κάτω αλλάζω κάτι δραστικά... Συνήθως μαλλιά μου, που είναι και το ευκολότερο γιατί μακραίνουν γρήγορα και γιατί ο Βαγγέλης κάνει πάντα θαύματα... Έτσι, αφού πέρασα την χτεσινή μου μέρα ψιλο- μαγκωμένη, αν και η αλήθεια να λέγεται, η ξαφνική επίσκεψη της φίλης μου της Στέλλας από Θεσσαλονίκη και ο απογευματινός καφές που ήπιαμε στο Patron - αλλάζουμε και στέκι τώρα αναγκαστικά-, βοήθησαν πολύ να ανέβει η διάθεση μου, σήμερα το πρωί αποφάσισα να δράσω... Και το αποτέλεσμα - που το βλέπετε στην φωτογραφία- ήταν απολύτως ανεβαστικό... Καινούρια φράτζα, ασύμετρη, ρίζα φρέσκια σαν ζεστό καρβελάκι, πολλές μύτες και τα μαλλιά μου έχουν ήδη πάρει δική τους ζωή... Περπατάω και τα νοιώθω να χορεύουν γύρω από το κεφάλι μου....
Στο καπάκι, χτύπησα και ένα Beauty Shop όπου αγόρασα την αγαπημένη μου κολώνια που μου είχε τελειώσει, Angel του Tierry Mugler που την φοράω χρόνια τώρα, από τότε που πρωτοκυκλοφόρησε, πήρα και τα περιοδικά μου από το περίπτερο και τώρα είμαι σπίτι έτοιμη να χαζολογήσω λίγο και μετά να ξεκινήσω να μεταφράζω τις πρώτες σελίδες του βιβλίου που ανέλαβα... Και το βράδυ θα ακολουθήσω τον καλό μου σε ένα business dinner στο Cibus...
Δεν ξέρω αν μετά από όσα σας έχω γράψει κατά καιρούς για την αξία που έχει στην ζωή μου η φιλία με θεωρείτε μεγάλη γαϊδάρα που μια μέρα μετά σας μιλάω για μαλλιά και κολώνιες, αλλά αποφάσισα πως δεν αξίζει να σκάω για κανέναν.. Ούτε να κλαίω πάνω από το χυμένο γάλα... Ότι έγινε έγινε και όσο και να στεναχωρηθώ δεν αλλάζει... Άλλωστε, δεν ήταν δική μου η απόφαση για την κατάληξη αυτής της ιστορίας... Θα προχωρήσω μπροστά λοιπόν, στα καλύτερα και στα επόμενα σήμερα κιόλας, και παρόλο που αναγκαστικά θα είμαι πιο διστακτική και πιο υποψιασμένη στο μέλλον, δεν θα στερήσω τον εαυτό μου από την χαρά καμιάς φιλίας, παλιότερης ή καινούριας... Ζωή χωρίς φίλους και χωρίς ανθρώπους να μας νοιάζονται, είναι ζωή λίγη... Και εγώ δεν ξέρω, και δεν μπορώ να ζω ούτε λίγο, ούτε μίζερα... Θα παραμείνω ανοιχτή λοιπόν στους ανθρώπους και στα αισθήματα, ανοιχτή και διάφανη, και είμαι σίγουρη, πως το μέλλον δεν θα με διαψεύσει..
Τώρα πάω να φάω μια κουταλιά μαρμελάδα να γλυκαθώ και όταν λέω μαρμελάδα, δεν εννοώ ότι κι ότι... Εννοώ μαρμελάδα ροδάκινο με βανίλια, από την "Ρένα της Φτελιάς", που μπορείτε να την βρείτε στο μαγαζί της μαζί με άλλες, απίστευτες γεύσεις, και που αν την δοκιμάσετε, θα πάθετε την πλάκα σας... Μιλάμε για την καλύτερη μαρμελάδα ever, ακούστε με και δεν θα χάσετε... Γλυκά φιλιά σε όλους....