Κυριακή, Δεκεμβρίου 07, 2008

Εκτάκτως...


Νοιώθω μουδιασμένη... Αυτό το παιδάκι που έφυγε τόσο άδικα και τόσο παράλογα χτες το βράδυ θα μπορούσε να ήταν το δικό μου παιδί... Το δικό σας... Το παιδί του καθενός και όλων μας... Σε μια πόλη που όσο πάει και αγριεύει, σε μια χώρα που έτρωγε πάντα τα παιδιά της αλλά τελευταία μοιάζει να απολαμβάνει την ανθρωποφαγία more than ever, σε εποχές που κανείς δεν φανταζόταν ότι θα έρχονταν, αφήνουμε τα παιδιά μας να κυκλοφορούν εκεί έξω γιατί δεν μπορούμε να τα κλείσουμε στην γυάλα και έχουμε την ελπίδα πως θα γυρίσουν πίσω στα σπίτια τους γερά και ασφαλή... Πως οι αρχές, το κράτος, οι συνάνθρωποι μας θα τα προστατέψουν... Χαζή ελπίδα όπως φαίνεται...
Δεν θέλω να φανταστώ πως νιώθει σήμερα αυτή η μάνα... Πως θα κοιμάται τα βράδια και πως θα ξυπνάει τα πρωινά όλης της υπόλοιπης ζωής της... (Ποιας υπόλοιπης ζωής της???) Δεν αντέχω καν να το σκεφτώ... Ο Θεός να προστατεύει τα παιδιά μας.. Τα παιδιά όλου του κόσμου... Από όλον αυτόν τον απόλυτο παραλογισμό που βιώνουμε τον τελευταίο καιρό, από όλη αυτή την απόλυτη έλλειψη όχι ηθικής ή συναίσθησης, αλλά τσίπας και φιλότιμου... Πόσο πιο κάτω πάει πια αυτός ο πάτος? Πόσο πιο βαθιά πρέπει να χωθούμε μέσα στην αηδία , τον φόβο και την φρίκη για να έρθει το ξημέρωμα? Πόσα νέα παιδιά πρέπει να θυσιαστούν στον παραλογισμό και στα συμφέροντα και στην τρέλα καιρών και ανθρώπων για να φτάσει όλη αυτή η ιστορία σε ένα τέλος? Το καλοκαίρι ήταν ο Doujon... Εχτές ήταν ο Αλέξης... Αύριο?
Νοιώθω μουδιασμένη... Με πείραξε πολύ αυτή η ιστορία, την ένοιωσα βαθιά μέσα στο πετσί μου, ίσως γιατί για άλλη μια φορά συνέβη πολύ κοντά μου... Σχεδόν δίπλα μου... Είναι αυτές οι στιγμές, οι άδικες, οι τρομακτικές, οι απαίσιες, που μας κάνουν να πεταχτούμε από την νιρβάνα της μικρής μας καθημερινότητας με τον πιο βίαιο αλλά ταυτόχρονα με τον πιο αποτελεσματικό τρόπο... Αυτή η χρονιά να φύγει και να μην ξανάρθει... Να ξεχαστεί αλλά ταυτόχρονα να μείνει χαραγμένη για πάντα στο μυαλό και στην ψυχή μας για να μας θυμίζει πόσο βαρύ είναι το τίμημα της αλαζονείας, της ασυδοσίας και της αδιαφορίας των "ισχυρών" σε κάθε επίπεδο και σε κάθε έκφανση της ζωής και της καθημερινότητας μας.. Και κυρίως να μας θυμίζει αυτά τα δυο παιδιά που χάθηκαν τόσο άδικα, τόσο νωρίς, για το απολύτως τίποτα...
Είμαι μουδιασμένη... Αυτό το παιδί με το μαύρο φούτερ και τα ανακατωμένα μαλλιά που πήγε με την παρέα του μια βόλτα στα Εξάρχεια μετά από έναν αγώνα πόλο στην Γλυφάδα, αυτό το παιδί που μόλις δυο μέρες πριν χαμογελούσε και αντιμετώπιζε την ζωή με την ευτυχισμένη σιγουριά των 16 χρόνων του, θα μπορούσε να είναι το δικό μου παιδί... Το δικό σας... Το παιδί όλων μας...
Και αυτή η μάνα που δεν ξέρω πως και από που θα κρατηθεί τις μέρες που θα έρθουν, θα μπορούσα να είμαι εγώ... Εσείς.. Όλες μας...
Να είναι αυτό λοιπόν το τελευταίο ποστ αυτού του ροζ blog... Αφιερωμένο εξαιρετικά στον Αλέξη... Που έφυγε νωρίς και άδικα και που ότι και να γίνει στο μέλλον, όση δικαιοσύνη και να αποδοθεί, δεν θα αλλάξει τίποτα απολύτως ούτε για εκείνον, ούτε και για τους δικούς του... Και ξέρετε κάτι? Θα έπρεπε να μην αλλάξει τίποτα ούτε και για μας... Καληνύχτα σας....

Υ.Γ. Καλώς ή κακώς, κακώς μάλλον, δεν έχω υπάρξει πολιτικοποιημένη στην ζωή μου, πόσο μάλλον υποστηρίκτρια του ενός ή του άλλου κόμματος.. Όμως η παράταξη που μας κυβερνά με αυτόν τον απολύτως παράλογο, ανεύθυνο, τρομακτικό, ασύδοτο, ηλίθιο, αδιάφορο, σκανδαλώδη και ανέντιμο τρόπο και που έχει διαλύσει τα πάντα πια, πρέπει να πάει σπίτι της... Τώρα... Δεν ξέρω αν αυτοί που θα έρθουν θα είναι καλύτεροι, όμως και λογικά αν το πάρουμε, όποιοι και αν είναι, τι χειρότερο μπορούν να κάνουν? Νομίζω τίποτα.. Έχουμε πιάσει τον απόλυτο πάτο.. Τελεία και παύλα...

Σάββατο, Δεκεμβρίου 06, 2008

Λίγο πριν τελειώσει αυτή η χρονιά, που εμένα προσωπικά μου επιφύλαξε εκπλήξεις αναπάντεχες και μεγάλες - κυρίως ευχάριστες - αλλαγές, το blog αυτό κλείνει οριστικά... Σε όλους τους κύκλους της ζωής μου, σε όλα όσα με πήγαν με τον εύκολο ή τον δύσκολο τρόπο παρακάτω, ας προστεθεί και αυτό... Τους απολογισμούς του blogging τους έχω κάνει αρκετές φορές, ας μην επαναληφθώ λοιπόν... Τίποτα δεν έχει αλλάξει σήμερα, οι φίλοι που έγιναν και οι χαρά που ξεπήδησε μέσα από εδώ παραμένει, όπως παραμένουν και η ευχαρίστηση της καθημερινότητας που μοιραστήκαμε και η ενέργεια που ανταλλάξαμε, και οι στιγμές... Άλλωστε αυτή την φορά ο αποχαιρετισμός δεν περιέχει οριστικό αντίο...

Θα επανέλθω σύντομα, μετά την μετακόμιση και αφού οργανώσω λίγο το καινούριο σπίτι αλλά και την - κατά κάποιο τρόπο- καινούρια μου ζωή με κάτι διαφορετικό αλλά ελπίζω εξ' ίσου ενδιαφέρον... Και πάντα ροζ... Ίσως μάλιστα, με την ενέργεια όλων των χαρούμενων πραγμάτων που μου έφερε η ζωή τώρα τελευταία, πιο ροζ από ποτέ... Μέχρι τότε θα εξακολουθήσω να σας διαβάζω, θα εξακολουθήσω να σας σχολιάζω όταν βρίσκω λίγο χρόνο μέσα στο ατελείωτο τρέξιμο που με περιμένει και κυρίως, θα εξακολουθήσω να νοιώθω μέρος αυτής της διαδικτυακής παρέας που με αγκάλιασε τόσο ζεστά...

Δεν εύχομαι χρόνια πολλά, θα τα πούμε όταν έρθουν οι μέρες των γιορτών... Να περνάτε καλά, να χαμογελάτε, να είστε όσο μπορείτε πιο αληθινοί και πιο διάφανοι με τον εαυτό σας (κυρίως) και με τους άλλους, και να θυμάστε πως τα καλύτερα είναι αυτά που θα έρθουν!!!! Φιλιά πολλά, ευχαριστώ πολύ για όλα και see you soon...



Υ.Γ. Οκ... Να το διευκρινίσω γιατί μάλλον δεν το διατύπωσα σωστά... Δεν φεύγω... Μόλις οργανωθώ λιγάκι με τα του σπιτιού θα ανοίξω καινούριο blog.. Διαφορετικού περιεχομένου για να αλλάζουμε λίγο και να μην βαλτώνουμε αλλά... δικό μου.. Και θα βάλω και το link για να ξέρετε που θα με βρείτε... Σιγά μην σας άφηνα... Φιλιά...

Δευτέρα, Δεκεμβρίου 01, 2008

Ο ανήσυχος μήνας Δεκέμβριος...


Άλλες χρονιές τέτοιες μέρες έκανα σχέδια στολισμών... Περίμενα να έρθουν τα δέντρα για να διαλέξω το μεγαλύτερο που χωράει το σαλόνι μου, να πάω στον Προμπονά για λαμπάκια, να κατεβάσω τα στολίδια από το πατάρι, να γεμίσει το σπίτι χριστουγεννιάτικες μουσικές, και κουραμπιέδες, και μελομακάρονα, να ετοιμάσουμε την λίστα για το Pre Christmas party μας, να οργανώσουμε τα ρεβεγιόν.... Οι μέρες μου από εδώ και στο εξής θα περνούσαν σε τόνο ανυπόμονο, σε μια χαρούμενη αντίστροφη μέτρηση για την πιο αγαπημένη μου γιορτή του χρόνου...
Φέτος ο Δεκέμβρης θα περάσει αλλιώτικα... Θα γίνουν και αυτά, το στόλισμα, και τα λαμπάκια, και οι μουσικές και οι λιχουδιές, θα οργανωθούν και τα ρεβεγιόν, θα γίνουν όλα εκτός από το Pre Christmas που δεν προλαβαίνω ούτε καν να το σκεφτώ, όχι να το διοργανώσω, όμως οι μέρες μου μετράνε αντίστροφα για άλλο λόγο.... Βλέπετε, ο φετινός Δεκέμβρης είναι μήνας αλλαγών... Μήνας ορόσημο θα έλεγα, που νομίζω πως θα τον θυμάμαι και θα τον αναφέρω για αρκετά χρόνια μετά.. Κυρίως γιατί φέτος μέσα στον μήνα κλείνουν κάποιοι κύκλοι... Και ευτυχώς, ανοίγουν κάποιοι άλλοι.... Κατ' αρχάς, για μας κλείνει φέτος οριστικά ο κύκλος της Μυκόνου. Τουλάχιστον όπως τον είχαμε συνηθίσει τόσα χρόνια... Αφήνουμε το σπίτι που ετοιμάσαμε με τόσο ενθουσιασμό το καλοκαίρι που πέρασε, μαζεύουμε τα πράγματα μας και από εδώ και στο εξής θα επισκεπτόμαστε το νησάκι σαν τουρίστες και όχι σαν "μόνιμοι κάτοικοι".... Δεν σας κρύβω πως δεν ήταν εύκολη απόφαση... Όμως έπρεπε να παρθεί και μάλιστα τώρα, που είναι νωρίς... Η Μύκονος δυστυχώς ή ευτυχώς, χρόνια τώρα, μας κοστίζει πολλά χρήματα... Που βέβαια, μέχρι το περασμένο καλοκαίρι μας τα έδινε πίσω απλόχερα... Σε στιγμές - στο νησί έχουμε ζήσει τις καλύτερες μας, από τον γάμο μας μέχρι τα ωραιότερα γλέντια σε αγαπημένα μαγαζιά με αγαπημένους φίλους-, σε δουλειές που ευτυχώς θα συνεχίσουν να υφίστανται, σε ανθρώπους που ξεκίνησαν από απλές γνωριμίες και κάποιοι από αυτούς έγιναν με τα χρόνια φίλοι καρδιάς, σε εικόνες -από τα ηλιοβασιλέματα σε όμορφες βεράντες μέχρι το ατελείωτο άραγμα σε παραδεισένιες παραλίες-, σε ενέργεια από αυτή την μαγική που διαθέτει το νησάκι άφθονη και την δίνει απλόχερα σε όσους είναι πρόθυμοι να την αφουγκραστούν....
Όμως το περσινό καλοκαίρι τα πράγματα άλλαξαν.. Και για πρώτη φορά ο χειμώνας μας βρήκε να μην αναπολούμε το καλοκαίρι με τον γνωστό ενθουσιασμό... Δεν ξέρω τι φταίει ακριβώς... Μπορεί να φταίει η ακρίβεια που φέτος χτύπησε κόκκινο, μπορεί να φταίει ο κόσμος που όλο και πληθαίνει κάνοντας το νησί να θυμίζει πολύβουο προάστιο της Αθήνας, μπορεί να φταίει που η αγαπημένη μου Ψαρού θύμιζε πρώτη φορά Λούτσα από το στριμωξίδι, μπορεί να φταίνε τα όσα έγιναν με τον Doujon που μας θύμισαν με τον χειρότερο τρόπο πως η Μύκονος κάτω από την λαμπερή επιφάνεια κρύβει και ένα άλλο πρόσωπο που μέχρι τότε καταφέρναμε να αγνοούμε επιδεικτικά, μπορεί να φταίει και ο κορεσμός που έρχεται κάποια στιγμή αναπόφευκτα για όλες τις σχέσεις... Έτσι, αποφασίσαμε να κάνουμε μερικά βήματα πίσω... Να πάρουμε λίγο χρόνο, να δοκιμάσουμε και άλλα μέρη, να δούμε και άλλες εικόνες... Χωρίς να ρίξουμε μαύρη πέτρα πίσω μας βέβαια, μια που το περιοδικό θα εξακολουθήσει να βγαίνει οπότε εγώ θα εξακολουθήσω να πηγαινοέρχομαι στις αρχές του καλοκαιριού, και μια που οι φίλοι μας παραμένουν στο νησί οπότε ένα μέρος των διακοπών μας θα το περνάμε εκεί.. Όμως όλα αυτά μπορούν να γίνονται εύκολα και σε ξενοδοχείο... Το σπίτι, με τα έξοδα του όλο τον χρόνο για κάποια χρόνια θα είναι - δυστυχώς- περιττό...Και από ότι δείχνουν τα πράγματα, για τα επόμενα δύο χρόνια, θα είναι - επίσης δυστυχώς- και πολύ ακριβό... Τουλάχιστον για εμάς...
Βλέπετε η περίφημη κρίση που για πολλούς δεν έχει χτυπήσει ακόμα την χώρα μας παρά μόνο σε επίπεδο ψυχολογίας, επηρεάζει άμεσα όλες τις δουλειές που έχουν να κάνουν με την ψυχαγωγία και το life style... Ακόμα και λόγω κακής διάθεσης, το πρώτο πράγμα που κόβουμε όλοι είναι το έξω... Πέφτει λοιπόν η κίνηση σε μαγαζιά κάθε είδους, νυχτερινά, ρούχων ακόμα και τα super market σου λέει έχουν πτώση της τάξης του 25%, τα μαγαζιά κόβουν τις διαφημίσεις, οι τζίροι των περιοδικών αυτομάτως μειώνονται, και σαν να μην έφτανε αυτό πέφτουν και οι κυκλοφορίες γιατί και τα περιοδικά ανήκουν δυστυχώς ή ευτυχώς στα περιττά πράγματα που το κοινό αποφασίζει να μειώσει... Έτσι, η αγορά των media αυτή την στιγμή είναι μουδιασμένη και σε φάση ανασύνταξης και αναμονής εξελίξεων... Τίτλοι που ήταν να βγουν αναστέλλονται, budgets μειώνονται, bonus απομακρύνονται, στις συσκέψεις κυριαρχεί ο σκεπτικισμός και η ανησυχία, και όλα αυτά μας κάνουν - όλους εμάς που ζούμε από αυτή την δουλειά- να μπαίνουμε πρώτοι απ' όλους σε mood "μαζέματος"... Αυτοί που ξέρουν από οικονομικά μιλάνε για ένα καλοκαίρι πολύ δύσκολο και για τον τουρισμό... Φοβάμαι λοιπόν πως θα μας ακολουθήσουν σύντομα και άλλοι κλάδοι... Μια που όλα αυτά αποτελούν μια αλυσίδα τελικά...
Βέβαια, χρόνος είναι και θα περάσει.. Και όπως σας είπα μαζί με τους κύκλους που κλείνουν έρχονται και οι κύκλοι που ανοίγουν.. Έτσι, με τον καινούριο χρόνο για μας έρχεται άλλη μια μετακόμιση... Στην Αθήνα αυτή την φορά, σε καινούριο σπίτι... Πολύ κοντά σε αυτό που μένουμε τώρα, σε απόσταση αναπνοής θα έλεγα, κάπως παλιότερο αλλά αρκετά μεγαλύτερο, και κυρίως, δικό μας.... Έτσι, αυτός ο μήνας έχει τρέξιμο τρελό... Και μαστόρους, και χρώματα, και υφάσματα, και ιδέες, και ενθουσιασμό, και excitement για αυτό το ολοκαίνουριο project που το ετοιμάζω με μεγάλη χαρά γιατί για πρώτη φορά εδώ και πολλά χρόνια ότι φτιάξουμε θα το φτιάξουμε για εμάς... Και για να μείνει....
Έχει όμως και κούραση τρελή... Γιατί αν μέσα σε όλα αυτά βάλετε και την δουλειά, με δύο εορταστικά τεύχη που κλείνουν μαζί την επόμενη εβδομάδα και με όλο το τρέξιμο και το γράψιμο που συνεπάγεται αυτό, θα συνειδητοποιήσετε πως οι ώρες τις μέρας απλά δεν μου φτάνουν αυτόν τον καιρό, γι' αυτό και χάθηκα από το blogging (και από ένα σωρό άλλα πράγματα άλλωστε) και γι' αυτό θα παραμείνω χαμένη για κάποιο διάστημα ακόμα...
Και γιατί ο φετινός Δεκέμβριος είναι ένας πραγματικά ανήσυχος μήνας... Που θα καταλήξει βέβαια στα γνωστά και αγαπημένα... Στο στολισμένο για τελευταία φορά σπίτι μας εδώ, στις βραδιές με αγαπημένους φίλους, στις οικογενειακές συνάξεις, στα δώρα, στις μουσικές, στην χαρά... Μόνο που για να φτάσουμε μέχρι εκεί, στο ενδιάμεσο πρέπει να καταφέρω να χωρέσω μέσα στην ημέρα όλα τα προηγούμενα... Φυσικά θα το κάνω... Χαμογελώντας, γιατί το σύμπαν για μια ακόμα φορά νιώθω να μου κλείνει το μάτι.. Και γιατί όσες δυσκολίες και αν ήρθαν ή αν πρόκειται να έρθουν, θα φέρνουν τελικά μαζί τους δώρα... Όπως γίνεται πάντα όταν δεν το βάζουμε κάτω, όταν δεν αφήνουμε την κακή ενέργεια να μας διαβρώσει, όταν κρατάμε το κεφάλι ψηλά στα δύσκολα με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που το κρατάμε και στα εύκολα... Με αισιοδοξία και με στυλ... Η ζωή έχει turnovers... Στα 45 μου το έχω μάθει καλά αυτό... Όμως έχω μάθει και πως σε αυτά τα αναπάντεχα ζιγκ ζακ κρύβονται τελικά οι μεγαλύτερες εκπλήξεις.. Που δεν είναι πάντα δυσάρεστες και που, αν μάθουμε να τις διαβάζουμε κάτω από την επιφάνεια, μας κάνουν σίγουρα πιο δυνατούς, πιο ολοκληρωμένους και πιο ενδιαφέροντες ανθρώπους... Καλό μήνα σε όλους σας λοιπόν και όταν καταφέρω να πάρω ανάσα και να στολίσω και λίγο θα επανέλθω... Μέχρι τότε μην ξεχνάτε... Το σαββατοκύριακο έχουμε bazaar... Be there και keep smiling....:-)

Υ.Γ. Σας πεθύμησα!!!!
Υ.Γ.2 Μια που ακόμα δεν έχω φετινό στολισμό να επιδείξω, βάζω κάτι από τα περσινά Χριστούγεννα έτσι, για ατμόσφαιρα...