Πίσω στα βαθιά...

"Επέστρεψαν οι δύσκολες μέρες... Αυτές που πίστευα πως είχα ξορκίσει εδώ και χρόνια ή μάλλον αυτές που νόμιζα πως μπορούσα να προλάβω όταν αποφάσιζα, μήνες πριν, να βουτήξω για μια ακόμα, τελευταία ήλπιζα, φορά στα βαθιά, χωρίς σωσίβιο... Και βούτηξα, και ξεκίνησα να κολυμπάω όμως κάπου εδώ, στην μέση της διαδρομής ή στο τέλος της άραγε, ανακάλυψα έντρομη πως έχω ξεχάσει πως κολυμπάνε χωρίς σωσίβιο και πως κινδυνεύω να πνιγώ.. Χτες το βράδυ, για πρώτη φορά μετά από αρκετά χρόνια ξύπνησα επειδή δεν μπορούσα να αναπνεύσω... Ξύπνησα παλεύοντας να πάρω μια ανάσα, και πνιγόμουν ολομόναχη σε ένα άδειο σπίτι για ατελείωτα - όπως μου φάνηκαν- λεπτά, δευτερόλεπτα στην πραγματικότητα για να ζω και να σας γράφω...

Αυτή είναι η αλήθεια... Έχω ξεχάσει να κολυμπάω στα βαθιά χωρίς σωσίβιο... Εφησύχασα και ξέχασα πως γίνεται.. Και τώρα πνίγομαι στον ύπνο μου για να μην πνιγώ στην πραγματικότητα... Στην ζωή μου... Ταξιδεύω πίσω στον χρόνο και θυμάμαι εκείνες τις εποχές της αθωότητας, τότε που νόμιζα, που πίστευα ειλικρινά πως όλα ήταν τέλεια... Ήταν άραγε ή όχι? Τι σημασία έχει αφού έτσι ένοιωθα... Αφού μπορούσα να ζω τις μέρες και τις νύχτες μου αμέριμνη χωρίς να φοβάμαι για το μέλλον ή πολύ χειρότερα για το παρόν? Αφού όλα μέσα στο μυαλό μας δεν είναι?

Το μυαλό μου άλλωστε ισόρροπούσε πάντα σε λεπτό πάγο... Το ξέρω καλά σήμερα, μετά από χρόνια αυτογνωσίας και Χοϊμε, το ήξερα και πριν ενστικτωδώς όταν χανόμουν σε δαιδαλώδη μονοπάτια που με πήγαιναν αλλού απ΄όπου ήθελα ... Ή από όπου άντεχα... Πέρασαν χρόνια για να βρώ τα αντίβαρα μου, δύσκολα χρόνια, που τα έχω ξεχάσει πια αλλά και που τα θυμάμαι ολοκάθαρα όταν χρειάζεται.. Και τον τελευταίο καιρό, τα νοιώθω μέρα με την μέρα, ώρα με την ώρα, λεπτό με το λεπτό, αυτά τα πολύτιμα αντίβαρα μου να φεύγουν ένα ένα μακριά.. Και όσο και αν προσπαθώ, δεν βρίσκω τρόπο να τα κρατήσω... Δεν μπορώ...

Δεν θέλω να ξαναγυρίσω πίσω... Δεν ξέρω αν θα αντέξω δεύτερη, τρίτη ή τέταρτη φορά πια την ίδια διαδρομή... Τα ψίχουλα που άφηνα πάντα πίσω μου για να βρω τον δρόμο χάθηκαν πια οριστικά... Τα σκόρπισε ο χρόνος, ο καιρός... Και παρόλο που είμαι δυνατότερη από τότε, παρολο που ξέρω πως θα ορθοποδήσω πάλι, αναγκαστικά, γιατί έτσι έχω μάθει, έτσι είμαι φτιαγμένη, να σηκώνομαι ξανά και ξανά, δεν ξέρω τι θα μείνει μετά από όλα όσα θα αφήσω πίσω... Τι θα έχω πια για μένα... Δικό μου...

Νοιώθω την αδικία να με πνίγει και ας μην είναι, λες, αληθινή... Όμως δεν ξέρω πια τι είναι αληθινό και τι όχι, έτσι κι αλλιώς... Ποιός αδικεί εμένα και ποιον αδικώ εγώ... Όλα είναι ένα κουβάρι που η άκρη του έχει χαθεί...Και που για να την ξαναβρώ χρειάζεται χρόνος, και υπομονή που δεν ξέρω αν έχω... Ποιος ξέρει πόσο χρόνο έχει? Όλα αλλάζουν τόσο γρήγορα που δεν τα προλαβαίνω πια... Και είναι αυτά τα γαμημένα κουδουνάκια που χτυπάνε μέσα στο κεφάλι μου και δεν με αφήνουν να κρατάω τα μάτια και τα αυτιά μου κλειστά όσο και αν νομίζω πως μπορώ να το κάνω... Ο Γιάννης μας έλεγε πάντα να βλέπουμε με τα μάτια της ψυχής μας... Να εμπιστευόμαστε το ένστικτο μας , αυτό δεν θα μας γελάσει ποτέ... Έχει δίκιο. Δυστυχώς... Και άδικο γιατί εγώ ξαφνικά, δεν ακούω πια το ένστικτο μου.. Δεν μου μιλάει... Σωπαίνει και με αφηνει να προσπαθώ να διακρίνω το δίκιο από το άδικο μόνη μου.... Και εγώ μπερδεύομαι γιατί η καρδιά μου είναι τόσο πληγωμένη που χάνει χτύπους...

Μεγαλώνω και οι πανοπλίες μου πέφτουν... Δεν ήξερα πόσο μπορώ να πληγωθώ... Και μια που δεν το ήξερα εγώ, μάλλον δεν είχα αφήσει και κανέναν άλλο να το μάθει.. Μπορεί κάποιος να σε πληγώσει τόσο με αγάπη? Πως μπορεί κάποιος που του έχεις ανοίξει όλες τις πόρτες της ψυχής σου, όλες, να μπει μέσα και να σε πονέσει μέχρι εκεί που δεν ήξερες, δεν υποψιαζόσουν καν πως μπορείς να πονάς? Μπορείς να πας παρακάτω όταν νοιώθεις πως δεν έχεις δύναμη, κουράγιο, καν να σηκωθείς, να κάνει δυο βήματα όρθια... Κάποτε ήμουν ένα αγρίμι... Ένα όμορφο αγρίμι που καταβρόχθιζε ανθρώπους και που δεν στεκόταν πουθενά... Δεν είχα τίποτα δικό μου και κανένας δεν μπορούσε να με πληγώσει... Μόνο εγώ... Σήμερα με εξημέρωσες και είμαι πια μια σπιτίσια γάτα που όλοι την χαϊδεύουν και που εύκολα κάποιος μπορεί να της σπάσει τον σβέρκο με ένα τίναγμα... Έχω ότι ζητούσα στα πιο μεγάλα μου όνειρα και ότι χάνεται με πονάει σαν χαρακιά...

Κλείνω τα μάτια και πίσω από τα βλέφαρα μου βλέπω πόνο... Στο σπίτι επικρατεί μια ησυχία που μου παγώνει την καρδιά.. Ότι αγαπάω δεν είναι εδώ... Είμαι μόνη μου, μέσα και έξω... Θα κουρνιάσω στο κρεβάτι μου και θα ευχηθώ με όλη μου την ψυχή να γυρίσω το χρόνο πίσω, εκεί που ένοιωθα ασφαλής, εκεί που όλα ήταν οικεία και απλά... Που δεν υπήρχαν μυστικά ή αν υπήρχαν δεν τα είχα ανακαλύψει... Και όταν ξυπνήσω θα είμαι πάλι εδώ... Θα προσπαθώ να πάρω ανάσα, θα αντιδρώ μηχανικά, θα προσπαθώ να μην σκέφτομαι, θα χαμογελάω αλλά το γέλιο δεν θα φτάνει στα μάτια μου... Και θα μετράω πάλι μέρες ανάποδα.. Για να τελειώσουν όλα και να φύγω... Για που όμως? Πάντα στα δύσκολα ερχόμουν εδώ... Σ' αυτό το νησί με περίμεναν οι εφεδρικές μου ισορροπες, οι τελευταίες, η ενέργεια που γέμιζε την ψυχή μου και ο αέρας που έπαιρνε τις σκοτούρες μακριά με ένα φύσημα μαγικό... Κάποτε... Τώρα και αυτό το τελευταίο μου καταφύγιο έχει λερωθεί με ψέματα, με δάκρυα, με λάθη... Και εγώ γράφω γιατί δεν έχω που να μιλήσω και προσπαθώ να βρω τρόπο να σβήσω αυτά που με πονάνε αλλά δεν ξέρω πως.... Τόση αγάπη... Τόση αγάπη και δεν φτάνει.... "

Υ.Γ. Αργά το απόγευμα βρέθηκα στην Χώρα για μια δουλειά... Και έτσι όπως την είδα, με τον Γιαλό να απλώνεται μπροστά στα πόδια μου και την θάλασσα να μουρμουρίζει γλυκά, για μια στιγμή ευχήθηκα να ήσουν εδώ... Να είχαμε έστω και λίγο, έστω και ελάχιστο δικό μας χρόνο...

Super....

Παρόλο που ο καιρός τελικά δεν ήταν με το μέρος μας, μια που σήμερα έβρεχε από το πρωί μέχρι πριν από λίγο, περνάμε καταπληκτικά... Και πρέπει να σας ομολογήσω πως μου είχε λείψει πολύ η αίσθηση του να ξυπνάω το πρωί χαλρά και να κανονίζω το πρόγραμμα μου με βάση τα κέφια μου... Άντε και τον καιρό...

Εχτές το πρωί πήγαμε στην Ψαρού για μπάνιο και γινόταν χαμός πραγματικός από τον κόσμο, όμως ο Νοτιάς που σε άλλες περιπτώσεις είναι αρνητικός παράγοντας για μπάνιο στην συγκεκριμένη παραλία στην προκειμένη περίπτωση, μια που δεν έίναι ακόμα καιρός για βουτιές, μας δρόσιζε ευχάριστα... Καθίσαμε λοιπόν στην λιακάδα με τα βιβλία, τα περιοδικά και τους freddo μας και χαζολογήσαμε, πήραμε και λίγο χρώμα, είδαμε και γνωστούς διάφορους, και πέρασαν τρείς ωρίτσες νερό... Το μεσημέρι ανεβήκαμε για φαγητό στο Nammos, κάθισε μαζί μας και ο Ζαννής και τα είπαμε, γελάσαμε, κουτσομπολέψαμε και λίγο για να μην ξεχνιόμαστε και κατά τις 6 γυρίσαμε σπίτι για σιέστα... Και το βράδυ πήγαμε με τον Μάνο στο Matsuhisa, στο Belvedere και συμφωνήσαμε για άλλη μια φορά πως πρόκειται για το καλύτερο εστιατόριο στο νησί μακράν... Για μένα δε, πρόκειται για το καλύτερο εστιατόριο στην Ελλάδα, αλλά μια που η γνώμη μου στα συγκεκριμένα θέματα δεν πιάνεται, πάω πάσσο.... Τώρα μάλιστα που ανακαινίστηκε και ο χώρος και ομόρφηνε ακόμα περισσότερο, κάθε λίγο και λιγάκι εκεί θα βρίσκομαι... Να μασουλάω black cod και yellow tail με jalepenos τρισευτυχισμένη...

Σήμερα ξυπνήσαμε με βροχή- ευτυχώς είχα προνοήσει να μαζέψω τις καρέκλες και τα μαξιλάρια από τις βεράντες γιατί έχω βαρεθεί να τα πηγαίνω καθαριστήριο με τον καιρό και τα καπρίτσια του- και αφού χαζολογήσαμε μέσα στο σπίτι, το μεσημέρι πήγαμε με τον Δημήτρη και την Λουίζα στην Άνω Μερά στον Χρήστο και περάσαμε σούπερ... Μου αρέσει πολύ να κουβεντιάζω με άνθρώπους που συμπαθώ και εκτιμώ ταυτόχρονα...Και που έχουν και χιούμορ και άποψη... Κυρίως όταν τυχαίνει όλα αυτά να συμβαίνουν γύρω από μια πιατέλα γουρουνόπουλο με κρούστα μπισκοτένια και άλλη μια με φρεσκοτηγανισμένες πατάτες...

Τώρα θα κατέβω κάτω να δω Απόδραση και μετά Στο Παρά Πέντε - ελπίζω να έχει καινούριο επεισόδιο και όχι επανάληψη- και μετά, αν έχουμε κέφι θα κατέβουμε κατά το χωριό... Αύριο ο Μάνος φεύγει το μεσημέρι και εγώ ξαναρχίζω δουλειά τρελλή αλλά τουλάχιστον γέμισα τις μπαταρίες μου και ηρέμισα, και τώρα όλα δείχνουν ευκολότερα... Για να δούμε...

Υ.Γ. Η βεράντα μου αποδείχτηκε τελικά το hot spot του τριημέρου... Αράξαμε ατελείωτα, και ήπιαμε ποτάκια και καφέδες, και ρομαντζάραμε με θέα την Δήλο και το ησλιοβασίλεμα, και τα φρεσκοφυτεμμένα λουλούδια μου ήταν - φυσικά- όλα τα λεφτά....

Υ.Γ.2 Η φωτογραφία είναι του Droopy από μια "συνεντευξη" που του είχα πάρει για κάποιο περιοδικό... Άσχετη με το θέμα μεν, αλά είπα να μην ξαναβάλω βεράντα...

Καληνύχτα Αμαλία...

Το έμαθα σήμερα το πρωί, από τον Δημήτρη.... Η Αμαλία Καλυβινού έχασε την μάχη με τον θάνατο... Μια μάχη που την παλεψε μέχρι τέλους, παλικαρίσια... Δεν ξέρω αν υπάρχει ζωή μετά θάνατον, αν ξαναγυρνάμε πίσω ή αν όλα τελειώνουν εδώ... Αυτό που ξέρω είναι πως αν υπάρχουν άνθρωποι που δικαιούνται μια δεύτερη ευκαιρία, στην ευτυχία, στο γέλιο, στην χαρά, στον έρωτα, στην ζωή, η Αμαλία είναι σίγουρα ένας από αυτούς... Είναι λίγα τα λόγια , μικρά και περιττά σε τέτοιες περιστάσεις... Γι' αυτό, απλά , από μένα, μια καληνύχτα.. Σε ένα γενναίο κορίτσι που μας έδωσε μάθημα ζωής και μας ένωσε σε μια μάχη που χάθηκε, δυστυχώς, αλλά που στο όνομα της οφείλουμε όλοι να κερδίσουμε τον πόλεμο.. Ενάντια στην αδιαφορία, στην κοροϊδια και στην ανευθυνότητα...

Time off...

Είπα να σας βάλω και μια φωτογραφία από μια άλλη βεράντα, να μην σας δείχνω όλο την δική μου... Μια πολύ καλύτερη βεράντα, πολύ ομορφότερη μάλλον, θα συμφωνήσουμε όλοι φαντάζομαι, στη οποία πέρασα όλο το απόγευμα αραχτή σε έναν οντά, πίνοντας καφέ και κουτσομπολεύοντας με την φίλη μου την Ντέλα... Η οποία έχει ένα από τα ωραιότερα σπίτια του νησιού... Γύρισα πριν από λίγο, ήπια δύο Depon γιατί πλάκα πλάκα κάνει λίγο ψόφο έξω όταν πέσει ο ήλιος, και μόλις τελειώσω το post θα πάω να κάνω ένα ζεστό μπάνιο και θα ετοιμαστώ για να πάω στο pre oppening party που κάνουν τα παιδιά στο Gola. Με την δουλειά είμαι σε πολύ καλό δρόμο πια και έτσι από άυριο επισήμως, αλλά από σήμερα το βράδυ ανεπισήμως, ξεκινάω το ρεπό μου... Αύριο, στις 10.30 το πρωί έχω ραντεβού στην Κατερίνα για μανικιούρ πετνικιούρ , να εξανθρωπιστώ λίγο, και κατά την 1 έρχεται η φίλη μου η Μάρθα.. Το βράδυ έχουμε κανονίσει girls στο Coo με την Ντέλα, την Στέλλα και την Χριστίνα, και το Σάββατο αν ο καιρός έχει φτιάξει επιτέλους θα πάμε Ψαρού για ηλιοθεραπεία... Και το απόγευμα έρχεται και ο Μάνος... Στο ενδιάμεσο, αύριο και το Σάββατο θα πάμε με την Μάρθα για house hunting , γι΄αυτό έρχεται άλλωστε μόνο για δύο μέρες. Για να διαλέξει σπίτι για τον Αύγουστο που θα έρθουν με τον Άλκη, τον άντρα της για διακοπές... Την Κυριακή το βράδυ που θα είμαστε οι δυό μαςα που η Μάρθα θα φύγει το μεσημέρι, έχω κλείσει να πάμε με τον Μάνο στο Matsuhisa που ανοίγει και αυτό σήμερα... Γενικά, όπως έχετε ίσως καταλάβει, το περιμένω αυτό το τριήμερο πως και πως... Μετράω ώρες... Αυτά προς το παρόν και ελπίζω να τα πούμε και μέσα στο weekend...

Gardening...

Σας έχω πρήξει με το σπίτι μου τον τελευταίο καιρό, το ξέρω, αλλά μην νομίζετε ότι έχω κάτι άλλο πιο ενδιαφέρον να σας πω... Χωμένη μέσα όλη μέρα, γράφω, γράφω, γράφω και τις τελευταίες μέρες ασχολούμαι και με την κηπουρική.. Μου είπε τις προάλες ο Δημήτρης, ο φίλος της φίλης μου της Λιάνας πως η κηπουρική είναι ένα πολύ σικ χόμπυ με το οποίο ασχολείται και ο πρίγκιψ της Αγγλίας και αποφάσισα να δοκιμάσω... Βρήκα λοιπόν τον Νίκο, τον νεαρό που συντηρεί τα σπίτια του συγκροτήματος και συνεργαζόμαστε αρμονικά... Εγώ διαλέγω τα φυτά και εκείνος τα φυτεύει... Ξέρω πως υπάρχει μεγάλη πιθανότητα ο πρίγκιψ να φυτεύει τα δικά του μόνος του, όμως εκείνος έχει πολλούς Νίκους - που θα τους λένε όμως Peter, Paul ή κάτι σχετικό, για όλες τις υπόλοιπες δουλειές του οπότε νομίζω πως συγχωρούμαι... Άλλωστε συμμετέχω και εγώ εποικοδομιτικά... Όταν φυτευτούν τα φυτά, μαδάω τα ξερά λουλούδια για να κάνω τόπο στα καινούρια... (Μυστικό που μου το έχει μάθει η μαμά μου η οποία σημειωτέον έχει αυτό που λένε "παρασινο χέρι", δηλαδή ότι φυτεύει, πιάνει.) Εγώ αντιθέτως μάλλον δεν το κληρονόμησα αυτό το ταλέντο αλλά δεν πειράζει γιατί είμαι πολύ καλή σε άλλους τομείς... Όπως το μάδημα...

Σήμερα λοιπόν, έγραψα ατελείωτα as usually, και μετά ασχολήθηκα με το gardening... Το αποτέλεσμα, ή μάλλον μέρος του, σας το παρουσιάζω με υπερηφάνεια... Δύο γεράνια, ένα νυχτολούλουδο, ένα άλλο φυτό με πορτοκαλί λουλούδια που δεν ξέρω πως το λένε και ηλιοβασίλεμα , μαζί... Με λίγα λόγια, υπερθέαμα... Όταν ολοκληρωθεί και ο μπροστινός κήπος θα σας δείξω και άλλες όψεις του σπιτιού, αλλά προς το παρόν δεν έχουμε ούτε πόρτες εκεί έξω... Πως θα υποδεχτούμε κόσμο? Έχουμε όμως από σήμερα ένα σωρό γεράνια που δίνουν χρώμα, ολοκαίνουριο τοιχάκι για να μην χωράει ο Droopy να βγει στον δρόμο όταν έρθει με το καλό - όταν έρθουν δηλαδή οι πόρτες με το καλό- και μια σειρά θάμνους με ροζ λουλούδια που επίσης δεν θυμάμαι πως τους λένε... Μήπως έχω αρχίσει να χαζεύω?

Μουρμούρα τέλος.....

Έξω βρέχει... Πάλι... Δεν ρίχνει καρέκλες όπως το Σάββατο αλλά μια ψιλή, ανακουφιστική βροχούλα... Ανακουφιστική για μένα που ξύπνησα νωρίς γιατι έχω απίστευτη δουλειά και δεν θα πήγαινα ετσι κι αλλιώς για μπάνιο...Σκεφτόμουν το πρωί, την ώρα που άνοιγα τα πατζούρια, ότι ο καιρός τουλάχιστον είναι με το μέρος μου... Αν έκανε σούπερ μέρες θα είχα σκάσει από το κακό μου... Τώρα κλείνομαι σπίτι μεν αλλά δεν βαρυγκομάω... Γενικά μιλόντας, έπειτα από μια συζήτηση με τον εαυτό μου εχτές το βράδυ - ακριβώς μετά το "Παρά πέντε" πράγμα που πρέπει να βοήθησε γιατί είχα γελάσει τρελά- αποφάσισα να σταματήσω να μουρμουράω και να αγχώνομαι... Καμιά δουλειά δεν αξίζει να χαλιέμαι τόσο πολύ, και οι ισοροπίες μου είναι πολύτιμες για να τις αφήνω να τρίζουν με αυτόν τον τρόπο... Στην πραγαμτικότητα κάνω το καλύτερο που μπορώ... Πάντα το εκανα όταν πρόκειτο για το συγκεκριμμένο περιοδικό, και αν δεν τους είναι αρκετό, well, τι να κάνουμε.... Ας κατεβάσουν του χρόνου κάποιον άλλον εδώ,να δουν την γλύκα...

Στο μεταξύ εγώ θα πέσω με τα μούτρα να τελειώσω όση περισσότερη ύλη μπορώ μέχρι την Πέμπτη γιατί από Παρασκευή που έρχεται η Μάρθα μέχρι Τρίτη που φεύγει ο Μάνος - ο οποίος έρχεται Σάββατο απόγευμα- έχω αποφασίσει να πάρω off... Νομίζω ότι το έχω κερδίσει με την αξία μου και το καλύτερο από όλα είναι πως δεν πρόκειται να το διαπραγματευτώ... Πως κρεμούσαν παλιά έξω από τα μαγαζιά μια ταμπελίτσα που "έλεγε επιστρέφω αμέσως"?Ε, εγώ θα επιστρέψω την Τρίτη το απόγευμα... Ανανεωμένη...

Εχτές το απόγευμα κατέβηκα στην χώρα, πήρα συνέντευξη από τον Λουκά και από τον Τόνυ, παρακολούθησα το street show του που είναι απίστευτο και γέλασα με την καρδιά μου, πήρα και δώρο ένα φούξια μπαλόνι καρδιά, πέρασα από τον Δημήτρη να τον δω για δέκα λεπτά, πήγα μια βόλτα και από τον Μάνο, το ωραιότερο αγόρι του νησιού μακράν που είναι και καταπληκτικό παιδί - όπως επίσης και τρελά ερωτευμένος με την Ελίνα του - και επέστρεψα σπίτι για να δω Απόδραση και Παρά Πέντε...

Και σήμερα ξύπνησα αχάραγα, κάθισα λίγο στην βεράντα να πάρω βαθιές νοτισμένες ανάσες ενέργειας και σε λίγο, θα ξεκινήσω να γράφω... Δίπλα μου ακριβώς, η αγαπημένη μου κούπα από τα Starbucks - αυτή με την λαστιχένια βάση- γεμάτη με αχνιστό καφέ Papua New Guinea από την φίλη μου την Μάρθα και μπισκοτάκια Shortbread Rounds της Waitrose από την Φλώρα!!! Το τέλειο breakfast για την περίσταση... Το μεσημέρι έχω συνέντευξη με τον Μίμη, και το απόγευμα άλλη μια με τον Δημήτρη Βήττο... Έναν αληθινό κοσμοπολίτη αλλά αυτή είναι μια ιστορία που θα σα αφήσω να την διαβάσετε στο περιοδικό... Τέλος, κάποια στιγμή μέσα στην ημέρα πρέπει να συνεννοηθώ για τον κήπο μου...Αγόρασα ένα πιθάρι για την είσοδο που χρειάζεται επειγόντως μια ωραία, μικρή ελιά, και έχω και ένα σωρό γλάστρες για φύτεμα... Θα βάλω γεράνια και βαμβακούλες που έχουν χρώμα και αντέχουν και ένα νυχτολούλουδο για να μυρίζει η βεράντα μου τα βράδια σαν παλιό σινεμά.... Και όταν τελειώσουμε με το καλό, θα τραβήξω φωτογραφίες για να σας δείξω το αποτέλεσμα... Καλημέρα....

Εφιάλτες....

Σήμερα ξύπνησα αργά... Σχεδόν με το ζόρι... Εχτές το βράδυ πήγαμε στο Gola, ένα καινούριο ιταλικό εστιατόριο στον περιφερειακό που έκανε ανεπίσημο oppening μόνο για φίλους... Πέρασα καλά, ξεχάστηκα λίγο αλλά όχι τελείως... Νοιώθω λίγη και χωρισμένη στα δύο... Η δουλειά με ξεπερνάει, το άγχος με καταβάλει, έχω γίνει γκρινιάρα και σπαστικιά και αυτη είναι μια εικόνα που σιχαίνομαι... Ξεσπάω εκεί που μπορώ... Εκεί που νοιώθω ασφαλής και προστατευμένη.... Στον Μάνο, στην Μαρία, στην μαμά μου... Και εδώ ...Στο blog... Είμαι στο αγαπημένο μου νησί και για πρώτη φορά στην ζωή μου θέλω να φύγω τρέχοντας... Δεν πηγαίνω για μπάνιο, η ξαπλώστρα μου με περιμένει μάταια, δεν διασκεδάζω, γράφω ατελείωτα αλλά χωρίς κέφι και στο βάθος του μυαλού μου χτυπάνε καμπανάκια σαν τρελά...

Στην Αθήνα η ζωή μου έχει μείνει μετέρωρη και με περιμένει... Το παιδάκι μου σήμερα ξεκίνησε εξετάσεις χωρίς εμένα... Δεν θα του κρατήσω το βιβλίο να μου πει το μάθημα του, δεν θα ξυπνήσω μαζί του να τον αποχαιρετήσω με ένα φιλί, δεν θα είμαι εκεί τα βράδια να χαζέψουμε τηλεόραση αγκαλίτσα και πούμε τα δικά μας... Εχτές μου έστειλε μια φωτογραφία στο κινητό... Έχει κουρευτεί "μοϊκανα"... Έλεος!!!! Ο Μάνος βγαίνει μόνος του τα βράδια, κοιμάται μόνος του - ελπίζω- και κουβεντιάζουμε πια μόνο στο τηλέφωνο... Προσπαθεί να με κρατάει ήρεμη και ψύχραιμη αλλά τα καταφέρνει όλο και λιγότερο... Έρχεται το Σάββατο για τρεις μέρες, επιτέλους, και μετράω τον χρόνο ανάποδα... Ο Droopy έμεινε χωρίς αμπούλα για το καλαζάρ δυο βδομάδες.... Νοιώθω πως χάνω τεύχη από την ζωή μου ρε γαμώτο.... Και από εδώ και από εκεί... Σαν φαύλος κύκλος που με ρουφάει καθημερινά... Ξαφνικά δεν μπορώ να χαρώ ούτε το εδώ ούτε εκεί... Και το βράδυ στον ύπνο μου έβλεπα ότι κατρακυλούσαν προς το μέρος μου στοίβες περιοδικά και τελικά με καταπλάκωσαν...

Συννεφιάζει και στην Μύκονο...

Ο τίτλος δανεικός από ένα παλιό βιβλίο του κύριου Ζάχου μεν, απόλυτα ταιριαστός με τον καιρό σήμερα δε ... Για την ακρίβεια μάλιστα, δεν έχει απλά συννεφιάσει, βρέχει καρέκλες από το πρωί και δεν δείχνει καμιά διάθεση να αλλάξει, τουλάχιστον προς το παρόν... Για να καταλάβετε, βγήκα κατά τις 6 για μια συνέντευξη εν τω μέσω μιας καταιγίδας που με μούσκεψε ως το κόκκαλο μέχρι να μπω στο αυτοκίνητο, πέντε βήματα απόσταση από την πόρτα, και την ώρα που κατέβαινα τον δρόμο προς την χώρα και τα νερά κυλούσαν σαν ορμητικός χείμαρος κάτω από τις ρόδες, αναρωτιώμουν πως θα καταφέρω να γυρίσω πίσω όταν θα τελείωνα.... Βλέπετε ο δρόμος προς το Πουλί είναι .. μάλλον ανηφορικός, και σίγουρα δεν είναι φτιαγμένος για καταιγίδες... Ευτυχώς την ώρα που επέστρεφα είχε κοπάσει λίγο η βροχή και τώρα είμαι καθισμένη στο γραφείο μου , με μια απίστευτη σκούρα θάλασσα που γίνεται ένα με τον γκρίζο ουρανό καδραρισμένη στο παράθυρο μπροστά μου και τις αστραπές να σκίζουν την σκοτεινιά σαν πυροτεχνήματα... Και με προοπτική να ξαναβγώ από το σπίτι, όταν ξαναβγεί και ο ήλιος... Ακόμα και αν αυτό πρόκειται να συμβεί σε μια βδομάδα...

Αυτά που λυπάμαι πραγματικά βέβαια είναι τα παιδάκια που έχουν γεμίσει το νησί από χτες μια που άρχισε επισήμως η περιόδος που ονομάζουμε "Τα σχολεία".. Οι εκδρομές των διάφορων σχολών δηλαδή, και αυτοί οι πρώτοι- καημένοι- εκδρομείς περιφέρονται με βερμούδες και φούτερ μέσα στο κατακλυσμό από το πρωί μην ξέροντας κατά που να κάνουν μια που φαντάζομαι το να έρθεις στην Μύκονο εκδρομή στα σχεδόν 20 σου και να βρεθείς κλεισμένος μέσα σε ένα room to let είναι μακράν χειρότερη προοπτική από το να γίνεις παπί... Τα είδα πριν να.. επιπλέουν στον δρόμο προς την Χώρα και τα καταλυπήθηκα.. Βέβαια θα την βρουν την άκρη, σιγά μην την χάσουν, διότι όταν είσαι 20 είσαι σαν πυξίδα ένα πράγμα.. Από ότι θυμάμαι δηλαδή... Εγώ από την άλλη, που δεν είμαι 20 και δεν τις αντέχω πια τις ταλαιπωρίες, θα λιώσω στον καναπέ μου βλέποντας DVD- έχω ξεκινήσει την σειρά Boston Legal που είναι σούπερ και γελάω μόνη μου σαν τον χάχα - θα παραγγείλω delivery μπιφτεκάκια από τον Λευτέρη στον Ορνό , θα τηγανήσω εγώ πατάτες γιατί τις κάνω καλύτερες και θα περάσω μια χαρά... Για να μην σας πω ότι σκέφτομαι σοβαρά να ανάψω και το τζάκι... Θυμίζει που θυμίζει Αράχωβα ο καιρός, να μπω τουλάχιστον στο κλίμα all the way... Από την μουσκεμένη Μύκονο, καληνύχτα σας...

Amadeo

Σ' αυτο το νησί που μαζεύει με έναν παράξενο τρόπο ανθρώπους από όλον τον κόσμο που έχουν τελικά πολλά κοινά μεταξύ τους, με πρώτο ίσως την τρέλα - με την καλή έννοια- έχω γνωρίσει τοσα χρόνια πάρα πολύ κόσμο... Ξεχωρίζω σήμερα, με αφορμή ένα σχόλιο που έκανα στο post της DonnaBella, να σας μιλήσω για τον Amadeo... Όταν τον πρωτοείδα, χρόνια πριν στον Πάνορμο, τότε που μαζευόμασταν στην Ταβέρνα του Αντώνη και ανάβαμε φωτιές στην άμμο, πριν γίνει η παραλία κοσμική και hip, και μου έκανε εντύπωση η εμφάνιση του... Απροσδιόριστη ηλικία από τότε, κάτι ανάμεσα σε γκουρού και παιδί των λουλουδιών, ήρεμος σε σημείο νιρβάνας αλλά με ένα βλέμμα διαπεραστικό μέχρι το κόκκαλο.. Με πλησιάσε εκείνος, όσο απίστευτο και αν μου φαίνεται και εμένα ακόμα και τώρα που είμαστε πια φίλοι, και μου είπε πως του άρεσε η αύρα μου.. Και το χαμόγελο μου...Και έπειτα χόρεψε έναν χορό μόνο για μένα, λίγο ινδικό, λίγο γιόγκα και λίγο jazz, με μια ευλυγισία απίστευτη για την έστω απροσδιόριστη ηλικία του... Πολύ καιρό μετά και αφού φάγαμε, ήπιαμε και συζητήσαμε ατελείωτα σε κάθε ευκαιρία, έμαθα ποιός είναι... Και εντυπωσιάστηκα... Σήμερα, τουλάχιστον δεκαπέντε χρόνια μετά από εκείνο το βράδυ στον Πάνορμο, έχω την τιμή καιτην χαρά να ξέρω πως ο Amadeo είναι φίλος καρδιάς... Μπορεί η απόσταση που μας χωρίζει τον χειμώνα - μια που εκείνος μοιράζει τον χρόνο του ανάμεσα στο Παρίσι, την Νέα Υόρκη και το Λονδίνο- να μας δυσκολεύει λίγο, τα καλοκαίρια όμως τα περνάμε μαζί... Εδώ... Σε αυτον τον τόπο με την μαγική ενέργεια ( σόρρυ Δημήτρη μου το ξέρω ότι σε εκνευρίζω τώρα αλλά τι να κάνω?) που ενώνει τους ανθρώπους με δεσμούς εκλεκτικής συγγένειας....

Ο Amadeo λοιπόν, του οποίου το πλήρες βιογραφικό θα σας παραθέσω πιο κάτω έτσι όπως θα το δημοσιεύσουμε στο περιοδικό μας σε ένα κομμάτι που έγραψε αποκλειστικά για μας, έχει φιλοσοφήσει την ζωή βαθιά... Γι' αυτό και πολλοί άνθρωποι εδώ τον σνομπάρουν όταν τον βλέπουν να τριγυρίζει στα σοκάκια ξυπόλητος και ντυμένος με τα χαρακτηριστικά σαλβάρια που τόσο αγαπά... Ο Amadeo ξέρει καλύτερα από τον καθένα πως η εικόνα δεν είναι παρά ένα παιχνίδι... Και εκείνος τα καλοκαίρια του έχει αποφασίσει να τα περνάει έτσι όπως έκανε όταν πρωτοήρθε στο νησί, στα μέσα της δεκαετίας του 60... Δεν τον αφορούν τα βλέμματα ούτε οι ψίθυροι... Απλώς χαμογελά, προσπερνά και συνεχίζει να μοιράζεται με τους ανθρώπους που αγαπάει την σοφία που συγκέντρωσε μέσα από μια ζωή που μοιάζει με παραμύθι...

Σας μεταφέρω μερικά από τα αγαπημένα του αποφθεύγματα και ελπίζω να τα βρείτε τόσο ενδιαφέροντα όσο τα βρίσκω και εγώ...

Life is a succession of lessons, which have to be learned in order to be understood.

Yesterday is history. Tomorrow is mystery. Today is a gift – that is why we call it present.

The best way to predict your future is to create it.

Discipline is freedom – no rules, no games.

Ο Amadeo σε μερικές μέρες θα είναι πάλι εδώ... Για να περάσει ένα ακόμα καλοκαίρι σε αυτό το νησί που τον μάγεψε τόσο που, όπως λέει, δεν το άφησε ποτέ...Και ένα από τα επόμενα βράδια, θα πάω στο σπίτι του στον Κούνουπα και για μια ακόμα φορά, θα δούμε το ηλιοβασίλεμα από την βεράντα του, θα πιούμε παγωμένο ροζε κρασί,θα φάμε ταϋλανδέζικο κάρυ με chopsticks και θα μιλήσουμε για ιστορίες από το παρελθόν, για εμπειρίες από το παρόν και για σχέδια που θα πραγματοποιηθούν στο μέλλον... Και φεύγοντας, για μια ακόμα φορά, θα σκεφτώ ότι σκέφτομαι πάντα όταν φεύγω από το σπίτι του.. Πόσο τυχερή είμαι που μπορώ και ζω, έστω και έξι μήνες τον χρόνο, σε αυτόν τον υπέροχο τόπο... Ανάμεσα σε ανθρώπους που έχουν επιλέξει να ειναι εδώ ενώ θα μπορούσαν να είναι οπούδήποτε αλλού και που είναι πάντα πρόθυμοι να μοιραστούν απλόχερα αισθήματα, όνειρα και στιγμές...

AMADEO - Facts & Highlights

Musical comedy
• Training with Jerome Robbins
• Dancer, singer, actor in Westside Story, Broadway
• Part of the concept, choreographer and artistic director of Hair, Broadway
• Choreography of The Black Mikado, London and Paris
• Choreography of Mayflower, Paris, Vienna, Munich, Washington
• Production with Stavros Xarhakos of Children Of The Universe, Mykonos
• Production with Mykonos artists of Another Ordinary Day, Athens and Mykonos, starring Ann Coleman and Maria
Cinema
• Roger Vadim, Jane Fonda, Catherine Deneuve, Jean-Pierre Cassel, Bernadette Lafont, Claude Lelouch, Claude Berri
TV / Commercials / Marketing Conventions
• Co-choreographer of Elvis Presley in the Elvis Presley Special show for CBS, Hollywood
• Donna Summer, Lisa Minelli, Dalida, Claude François, Joe Dassin, Nino Ferrer, Michel Fugain, Maritié Carpentier, Karen Cheryl, France Gall, Adriano Celentano, Patty Pravo and Enzo Trapani
• Serge Gainsbourg for Lee Cooper
• Studio Line L’Oreal
• Procter & Gamble, L’Oreal, Comme des Garçons
Events / Awards
• In 1984 awarded La medaille de la ville de Paris (Echelon Vermeil) by then major of Paris and later President of the French Republic, Mr Jacques Chirac
• Choreography of French synchronised swimming champion Muriel Hermine who also wins the bronze medal at the1986 Olympics
• Collaboration with Alain Bernardin at Crazy Horse, Paris
• At Paris trade show Foire de Paris, choreography of My Fair Paris
Personal Coach
• Isabelle Adjani, Arielle Dombasle, Adriana Karembeu
Discography
• Moving Like A Superstar enters the international hit parade
• Real Magic, Sex Appeal, Galaxy, C’est la Vie, Magic for Magic, Golden Boy, John Bubble in Trouble
Schools and Workshops
• Amadeo Danse & Theatre school opens 1980 on Champs Élysées in Paris. Today the school is just off Place Vendôme and exclusive shopping street rue du Faubourg Saint-Honoré, only minutes walk from the Opéra.
• Since 1986 Yoga Danse Theatre in Mykonos

Υ.Γ. Χρωστάω μια διευκρίνιση για να μην παρεξηγηθώ.. Κανένα πρόβλημα δεν έχω με τον Πάνορμο τώρα που η παραλία έγινε hip και trendy, κάθε άλλο μάλιστα.. Είμαι φαν του μαγαζιού και το ξέρουν όλοι... Άλλωστε, αν έμαθα κάτι τόσα χρόνια εδω, είναι πως μπορείς πολύ άνετα να είσαι και trendy, και κοινωνικός και απ' όλα... Και ταυτόχρονα να ξέρεις να επιλέγεις το τι , το που, το πως και το πόσο... Μακριά από μένα λοιπόν, κάθε είδους δηθενιά... Δεν θα γίνω ποτέ κουλτουριάρα, artsy ή βαθιά σκεπτόμενη, καλώς ή κακώς.. Όπως δεν θαγίνω ποτέ και σούπερ κοσμική να γυρνάω από πάρτυ σε πάρτυ και να σκάω σφυριχτά φιλιά στον αέρα για να μην χαλάσει το μακιγιάζ μου... Θα πιστεύω πάντα πως η αλήθεια είναι κάπου στην μέση... Και κάπου εκεί θα με συναντήσετε... In the middle of everything...

Κενό....

Είμαι πιεσμένη μεχρι εκεί που δεν παίρνει άλλο.... Κάθε δέκα λεπτά σκέφτομαι να παραιτηθώ ξανά... Δεν θα το κάνω γιατί έχω αποφασίσει να φερθώ σαν μεγάλη... Τα πρωινά ξυπνάω με ένα βάρος στο στήθος... Εχτές το βράδυ τσακώθηκα με τον Μάνο και κοιμήθηκα κλαίγοντας... Μου λείπει το παιδί μου, μου λείπει ο Μάνος, μου λείπει η Μαρία, μου λείπει η εποχή που ερχόμουν εδώ και δεν χρειαζόταν να πιέσω ή να παρακαλέσω κανέναν... Που ζούσα το νησί ανέμελα... Φοβάμαι πως οι ισοροπίες με ανθρώπους που αγαπώ και εκτιμώ εδω θα διαταραχτούν σύντομα επειδή μομίμως τους πιέζω για κάτι που έχει σχέση με το περιοδικό...Έχω βαρεθεί να ζητάω... Χάρες, εξυπηρετήσεις, περιθώρια... Φέτος η διαδικασία δεν έχει καμία χαρά... Και το αποτέλεσμα με αγχώνει ήδη... Η ομπρέλα μου μένει άδεια γιατί δεν προλαβαίνω να πάω για μπάνιο, τα βράδια είμαι πολύ κουρασμένη ή πολύ κακόκεφη για να βγω και ξαφνικά έχω την αίσθηση του κενού ολοένα και εντονότερη μέσα μου.. Ο Μάνος προσπαθεί να με στηρίξει όσο μπορεί αλλά δεν μου φτάνει... Έχω ανάγκη από παρουσίες και όχι από λόγια... Το μόνο που με παρηγορεί, καμιά φορά, είναι η βεράντα μου... Η θέα θάλασσα που με ηρεμεί, έστω και για λίγο... Τράβηξα δυο φωτογραφίες με το κινητό, θέλοντας να την μοιραστώ και μαζί σας... Δεν είναι τέλειες αλλά είναι κάτι... Καλημέρα....

About sizes...

Επέστρεψα μόλις και χαμογελάω ακόμα... Δεν θα έβγαινα κανονικά, έχω πάρα πολλή δουλειά και ελάχιστο χρόνο, όμως καμιά φορά αυτά τα ξαφνικά είναι τα καλύτερα..Έτσι όταν με πήρε τηλέφωνο η Ντέλα και μου είπε πως θα πήγαιναν με την Στέλλα και μια φίλη της στο Coo για girl's night έκλεισα υπολογιστές και σημειώσεις και την έκανα με ελαφρά... Σωστή, σωστότατη απόφαση τελικά γιατί μπορεί να έμεινα λίγο πίσω από άποψη ύλης, από άποψη κεφιού όμως έχω πάρει κεφάλι και με διαφορά... Για να μην σας τα πολυλογώ, φάγαμε sushi - αν κατεβείτε προς τα εδώ να μην παραλείψετε με τίποτα να δοκιμάσετε στην shrimp tempura salad στο Coo, μιλάμε για εμπειρία ισάξια του καλού σεξ- ήπιαμε βότκες και συζητήσαμε για τι άλλο, για γκόμενους... Είναι μαγικό το πως μόλις βρεθούν γυναίκες μεταξύ τους η συζήτηση στρέφεται ακαριαία στα γκομενικά... Μάλλον έχουμε κληρονομικό χάρισμα... Anyway, κατέληξα στο συμπέρασμα πως θα περάσουμε δύσκολο καλοκαίρι φέτος... Εγώ μάλιστα που έχω ορκιστεί πως ότι και γίνει θα είμαι κυρία, με βλέπω να περνάω το δυσκολότερο από όλες μας... Το τι είπαμε, ούτε που μπορείτε να το φανταστείτε... Σας λέω μόνο πως από τα πολλά γέλια κάποια στιγμή είχε γυρίσει ένα μαγαζί ολόκληρο και μας κοίταζε απορημένο... Τι ηλικίες αναλύσαμε, τι νούμερα, τι μεγέθη... Ειδικά στα μεγέθη μάλιστα βγάλαμε τις μεζούρες που μας χάρισε πέρσι τα Χριστούγεννα ο Σάββας και τις κουβααλάμε μονίμως στην τσάντα για παν ενδεχόμενο και έγινε χαμός... Το συμπέρασμα? Από 18 πόντους και πάνω είναι χάρισμα... Αν και όπως είπε η Ντέλα που όσο να΄ναι το έχει μελετήσει το θέμα, το μέγεθος τελικά δεν έχει σημασία.. Το θέμα είναι, ότι και αν είναι, να είναι... χορταστικό... Μας βλέπω λοιπόν εύκολα να περνάμε το καλοκαίρι ψάχνοντας για χαρίσματα και λοιπές λιχουδιές... Και το ξέρω πως τα όσα γράφω σήμερα δεν συμφωνούν καθόλου με το χτεσινό μου concept αλλά φταίει που είμαι επιρεασμένη από τον σημερινό χαβαλέ.. Αύριο ξημερώνει μια καινούρια μέρα και όταν ξυπνήσω θα έχω επιστρέψει στον παλιό καλό εαυτό μου.. Ή μήπως είναι αυτός ο καλός μου εαυτός και έχω μπερδευτεί... Αυτό είναι άλλωστε και το κακό ή ίσως το καλό αυτού του νησιού... Δεν σε αφήνει να ησυχάσεις.... Λένε πως φταίνε οι αέρηδες που παίρνουν τα μυαλά... Ή η ενέργεια που είναι μεγάλη και σε ξεσηκώνει... To make a long story short, θες να αγιάσεις δηλαδή και δεν μπορείς... Ευτυχώς που ο αέρας τουλάχιστον δείχνει να έχει πέσει... Από την άλλη βέβαια η Δήλος είναι ακριβώς απέναντι μου... Και η ενέργεια της διάχυτη παντού... Οπότε... Θα δείξει... Πρός το παρόν, καληνύχτα και... φρόνιμα....

Κόκκινα γυαλιά....

Από χτες το βράδυ γράφω σαν τρελή... Κοιμήθηκα στις 2.30, ξύπνησα στις 8 παρά και ακόμα έχω μια συνέντευξη να τελειώσω και ένα σωρό mails που περιμένουν υπομονετικά απαντήσεις... Δεν παραπονιέμαι, άλλωστε μέσα σε όλον αυτόν τον πανικό ήρθε και η Στέλλα και μου κρέμασε τις καινούριες μου κουρτίνες -από λευκό τουλπάνι που ανεμίζει ανάλαφρα με το παραμικρό φύσημα του αέρα-και το σπίτι μου έχει πάρει άλλη όψη... Είναι πιο ντυμένο πια, έστω και με ρούχα καλοκαιρινά... Αυτή την μετακόμιση τελικά την χάρηκα πολύ.... Μπορεί να κουράστηκα, μπορεί να έπεσε στην δυσκολότερη περίοδο από άποψη δουλειάς και μπορεί ακόμα να υπάρχουν πολλά που πρέπει να γίνουν όμως επειδή το σπίτι ήταν τελείως άδειο, σαν λευκός, ολόλευκος καμβάς, το γέμισα με χρώματα, λεπτομέρειες και μυρωδιές με την χαρά μικρού παιδιού... Και το αποτέλεσμα είναι πραγματικά υπέροχο... Μου αρέσει τόσο που δεν έχω βγει παρά ελάχιστα... Πέρα από την δουλειά που από εδώ και πέρα και μέχρι τα μέσα του Ιουνίου θα τρέχει με ταχύτητα φωτός και με κρατάει σχεδόν αιχμάλωτη στο γραφείο μου, έστω και με θέα θάλασσα , λατρεύω να αράζω στον χτιστό καναπέ της βεράντας με το βιβλίο μου και τον καφέ μου, λατρεύω να βλέπω τα βράδια τηλεόραση με τα κεριά αναμένα και ένα ποτήρι παγωμένο λευκό κρασί, λατρεύω να βλέπω το ηλιοβασίλεμα να βάφει κατακόκκινα τα λευκά σπίτια στην πλαγιά ακούγοντας μουσική... Αυτό το σπίτι μοιάζει πραγματικά να ήρθε στην πιο κατάλληλη στιγμή... Τώρα που είχα ανάγκη να ηρεμίσω, και να χαλαρώσω, και να ασχοληθώ με διαφορετικά πράγματα από ότι πέρσι... Τώρα που νοιώθω πολύ ευτυχισμένη με αυτά που έχω και δεν έχω καμιά διάθεση να ψάξω για άλλα..... Είναι παράξενο πως αλλάζουν τα πράγματα μέσα σε έναν χειμώνα... Την Παρασκευή, ξαπλωμένη στον ήλιο στην Ψαρού άκουγα την φίλη μου την Ντέλα να μου εξηγεί την θεωρία της για τους έρωτες του καλοκαιριού... Με την οποία συμφωνώ απολύτως αλλά σε θεωρητικό επίπεδο.... Στην πράξη ... ευχαριστώ, αλλά δεν θα πάρω... Προς απογοήτευση , ίσως, ορισμένων που πέρσι διάβαζαν το blog για το fun, αλλά τι να κάνουμε? Έτσι είναι η ζωή... Έχει ανηφόρες και κατηφόρες και ποικιλία και suspense για trekking αλλά μπορεί να έχει και χαλαρές ευθείες για ορθοπεταλιές... Και όπως λέει και ο Σταμάτης, μια που έκανα αυτομάτως τον συνειρμό, φέτος, «Βάζω κόκκινα γυαλιά κι όλα γύρω σινεμά, τα βλέπω....» Καληνύχτα....

Τέλος καλό...

Δεν ξέρω αν φταίει η μέρα, μια που τις Κυριακές είθισται ο κόσμος να χαλαρώνει και να ηρεμεί, ή αν τελικά ο Μάνος είχε δίκιο όταν μου έλεγε ότι η ψυχραιμία είναι πάντα ο καλύτερος σύμβουλος, όμως μιλήσαμε με τον -ας τον πούμε Πέτρο - στο τηλέφωνο και λύσαμε το θέμα φιλικά.... Και τώρα ξεκινάει πάλι το τρέξιμο για τα deadlines και το γράψιμο νυχθημερόν αλλά δεν με πειράζει... Κάθε άλλο μάλιστα... Νιώθω σχεδόν ανακουφισμένη γιατί με έναν μαγικό τρόπο κατάφερα και να συνεχίσω να δουλεύω στο project αυτό που τόσο μου αρέσει αλλά και να βάλω - ελπίζω- κάποια όρια... "Μεγαλώνεις..." μου είπε χαμογελώντας ο Μάνος όταν του είπα τα νέα και όταν με είδε να συννεφιάζω, γιατί εγώ κατά βάθος δεν θέλω καθόλου να μεγαλώσω, συμπλήρωσε ότι είναι καλό να ωριμάζω επαγγελματικά και να κρατάω ταυτόχρονα την παιδικότητα μου σε όλα τα υπόλοιπα...

Δεν ξέρω αν έχει δίκιο, αν μεγαλώνω όντως, αυτό που ξέρω σίγουρα είναι ότι με τον καιρό μαθαίνω να ακούω... Όχι όλον τον κόσμο φυσικά αλλά τους - ελάχιστους - ανθρώπους που εμπιστεύομαι και αγαπάω... Αυτούς νοιώθω πως τους ακούω όλο και πιο προσεκτικά και πως οι συμβουλές τους με βοηθάνε πάντα να πάρω την σωστή κατεύθυνση, να φέρω το σωστό αποτέλεσμα... Και ο ορθολογισμός του Μάνου σε συνδιασμό με την ηρεμία και την ψυχαραιμία του, καταφέρνουν πάντα να καταλαγιάζουν δικές μου συναισθηματικές εκρήξεις... Θεωρώ όμως πως δεν θα καταφέρω να γίνω ποτέ πια "σωστή επαγγελματίας" ... Αυτό το κοστουμάκι το άφησα πίσω μου χρόνια πριν όταν εγκατέλειπα την λαμπρή καριέρα μου στο marketing για να γίνω full time mom... Και παρόλο που ούτε αυτό το έκανα τέλεια γιατί δεν έγινα ποτέ η τέλεια μαμά, πιστεύω πως το μεγάλωμα του Άρι αλλά και η απασχόληση μου για καιρό με πράγματα που γέμιζαν απολύτως την καρδιά μου αλλά όχι το πορτοφόλι μου, όπως τοσπίτι μου, οι μεταφράσεις , οι φίλοι μου, τα βιβλία μου, ακόμα και το blogging, με έκαναν πολύ πιο τρυφερή και πολύ πιο συναισθηματική...

Τις μέρες που πέρασαν δεν στεναχωριόμουν για την δουλειά, σας το λέω ειλικρινά... Στεναχωριόμουν γιατί όλη αυτή η ιστορία έγινε από έναν άνθρωπο που αγαπώ και εκτιμώ ιδιαίτερα... Έναν "φίλο".... Και ήξερα καλά μέσα μου πως αν ερχόταν η ώρα να διαλέξω, θα διάλεγα να κρατήσω την σχέση μας και όχι το περιοδικό... Γιατί περιοδικά ξέρω πως θα βγουν κι άλλα... Σχέσεις όμως με καλή χημεία, με κοινούς κώδικες, κοινό χιούμορ και κοινή οπτική για την ζωή, δεν έρχονται στον δρόμο μας συχνά... Με τον ίδιο τρόπο αντιμετωπίζω άλλωστε και τους ανθρώπους γενικά... Δεν με ενδιαφέρουν ούτε τα κοινωνικά ούτε τα κοσμικά πάρε δώσε... Και παρόλο που οι "δημόσιες σχέσεις" μου είναι πολύ εύκολες γιατί έχω το χάρισμα της επικοινωνίας και το ξέρω, φροντίζω να μην το χρησιμοποιώ ούτε καν για τα θέματα της δουλειάς... Είμαι από φύση ευγενική με όλον τον κόσμο... Και ξέρω να κρατάω τις αποστάσεις και τους τόνους χαμηλούς, και να καταφέρνω να κάνω την δουλειά μου χωρίς προβλήματα... Συνήθως... Τα υπόλοιπα καθόλου δεν με ενδιαφέρουν... Τους ανθρώπους που ξεχωρίζω όμως, είτε μέσα από τα επαγγελματικά είτε μέσα από τις παρέες μου τους νοιάζομαι αληθινά και τους το δείχνω πέρα από τακτικές και κέρδη ή ζημίες... Γι' αυτούς τους ανθρώπους, και για τον Πέτρο στεναχωρήθηκα λοιπόν... Για τις σχέσεις και όχι για την δουλειά... Και νομίζω ότι αυτή η λογική που είναι ριζωμένη πια μέσα μου και δεν μπορεί να αλλάξει , θα με κάνει να είμαι for ever ερασιτέχνης ... Αλλά ταυτόχρονα θα γεμίζει την ψυχή μου με ενέργεια που δεν θα την αντάλλασα ποτέ με κανέναν παχυλό μισθό και με κανένα γωνιακό γραφείο... Αν και, τώρα που το σκέφτομαι, το γωνιακό γραφείο το έχω τελικά... Στο Ματογιάννι, έξω από το Soho- Soho .....

Ανταπόκριση από το νησί....

Ξύπνησα το πρωί λίγο μίζερα - όλη αυτή η ιστορία με την δουλειά που δεν έχει ακόμα λυθεί με έχει επιρρεάσει αρκετά- όμως μόλις άνοιξα τα πατζούρια και το υπνοδωμάτιο μου λούστηκε στο φως , όπως λέει και ο φίλος μου ο Μίμης, αποφάσισα να το πάρω αλλιώς.... Και λίγο αργότερα, πίνοντας τον καφέ μου στην βεράντα με θέα την Δήλο και με τον αέρα να μου μπερδεύει τα μαλλιά είπα για πρώτη φορά μέσα μου "δεν πειράζει" εννοώντας το απολύτως.... Και έτσι ξαφνικά, μια που όλα μέσα στο μυαλό μας είναι και το ξέρουμε, η διάθεση μου άρχισε να αλλάζει.. Όχι δραματικά, στεναχωρημένη είμαι ακόμα και moody , όμως η αρχή είναι το ήμισυ του παντός, έτσι δεν λένε?
Ανταπόκριση από το νησί λοιπόν, που παρόλο το weekend ζει σε ήρεμους ρυθμούς, με μπόλικους αέρηδες, με λίγο κόσμο και σωστό και με θερμοκρασία ιδανική για βραδινές βόλτες στα στενάκια... Εχτές το μεσημέρι εγκαινίασα επιτέλους την ομπρέλα μου στην Ψαρού... Μου τηλεφώνησε η Ντέλα που είχε ήδη κατέβει και πήγα και εγώ... Πασαλείφτηκα με αντηλιακό St. Barth και λιάστηκα για ώρα πολλή - δεν τόλμησα να βουτήξω αλλά θα το κάνω αύριο μάλλον- διάβασα το βιβλίο μου, κουτσομπόλεψα με την φιλενάδα μου και κατά τις 5 ανεβήκαμε στο Nammos και τσιμπήσαμε σαλάτα, φρέσκο ψάρι και ένα εξαιρετικό καρπάτσιο τόνου που αποτελεί το αγαπημένο μου πιάτο διαίτης στο συγκεκριμμένο μαγαζί... Τα βρέξαμε όλα αυτά και με παγωμένο λευκό κρασί όπως άρμοζε στην περίσταση και την κάναμε , φαγωμένες και αρκετά νυσταγμένες, για τα σπίτια μας...
Ξύπνησα κατά τις 8, διάβασα τα περιοδικά μου και χάζεψα λίγο DVD και κατά τις 11 πήγα να βρω την Άννη και τον Κώστα που είχαν μόλις φτάσει από Αθήνα στην Aqua που φέτος την έχει αναλάβει ο Daniele... Το φαγητό ήταν καλό χωρίς να με ενθουσιάσει όμως, αλλά το μαγαζί σε ανεβάζει από μόνο του... Σε ένα από τα πιο όμορφα σημεία του νησίου, την Μικρή Βενετία με μια βεράντα που την γλύφουν τα κύμματα κα θέα τους Μύλους και το απέραντο γαλάζιο, τα έχει όλα... Φύγαμε καλές 2.30, οι άλλοι πήγαν για ύπνο, και εγώ πέρασα για ένα γρήγορο ποτό από το Guzel... Δεν μπήκα καν μέσα, έμεινα έξω να κουβεντιάζω με τον Γιάννη και τον Mike για κανένα μισάωρο και μετά γύρισα σπίτι και έπεσα ξερή...
Ξύπνησα κατά τις 11, χάζεψα στον υπολογιστή μου για καμιά ώρα, λίγο πριν πέρασαν από εδώ η Άννη και ο Κώστας που έχουν έρθει να δουν σπίτια για τον Αυγουστο και νοικιάζεται το διπλανό μου, και σε λίγο θα κατέβω στον Άη Γιάννη να βρω τον Μίμη και την Χριστίνα που με πήραν το πρωί να με ξεσηκώσουν... Θα επιστρέψω για απογευματινό ύπνο - μια από τις μεγαλύτερες απολαυσεις μου εδώ στο νησί- και το βράδυ το πρόγραμμα έχει Coo...
Τέλος, αύριο θα έρθουν επιτέλους και οι κουρτίνες μου οπότε το σπίτι θα είναι πια σχεδόν τελειωμένο... Μένουν κάτι φυτέματα και κάτι τελικές πινελιές στον ξενώνα που θα τα κάνω χαλαρά όταν έχω διάθεση... 'Αλλωστε όπως τα βλέπω τα πράγματα μάλλον από Τρίτη θα μαζέψω τα μπαγκάζια μου και θα επιστρέψω Αθήνα... Οπότε όταν γυρίσω με το καλό, αρχές Ιουνίου, θα έχω και κάτι να κάνω.... Καλημέρα....

Περί ορίων....

Καλημέρα.... Επιτέλους σήμερα το πρωί, μετά κόπων και βασάνων ήρθε η τεχνολογία σπίτι μου... Που σημαίνει ότι έχω internet κανονικά, πράγμα σχεδόν ανακουφιστικό αν σκεφτείτε ότι για ένα μήνα τώρα ήμουν αναγκασμένη να χρησιμοποιώ σαν γραφείο μου το Blu Blu... Η ειρωνία είναι ότι τώρα που έχω internet είναι πιθανόν να μην έχω δουλειά να κάνω... Βλέπετε οι εξελίξεις με πρόλαβαν για μια ακόμα φορά... Το τελευταίο meeting στο περιοδικό προχτές - για το οποίο κατέβηκα άρον άρον για δυό μέρες στη Αθήνα- κατέληξε σε φιάσκο... Και εγώ μερικές ώρες αργότερα υπέβαλα την παραίτηση μου... Δεν θα σας κουράσω με λεπτομέρειες... Θα σας πω απλά πως κάποια στιγμή ένοιωσα πως η κατάσταση όπως διαμορφώθηκε τον τελευταίο καιρό έχει ξεπεράσει τα όρια μου... Και όταν βρέθηκα στο γραφείο του διευθυντή - φίλου μου- και τον άκουσα άναυδη να μου ουρλιάζει μπροστά σε άλλα 25 άτομα σαν σεληνιασμένος λες και απευθυνόταν σε κανένα δωδεκάχρονο κατάλαβα πως τελικά η δουλειά και η φιλία είναι δύσκολος συνδιασμός... Δεν θα μπω σε λεπτομέρειες για το ποιός έχει δίκιο και ποιός έχει άδικο... Θα σας πω μόνο αυτό που είπα και στον ίδιο , αυτό που του έγραψα μάλλον, σε ένα mail μερικές ώρες αργότερα..."Ακόμα και αν έχεις δίκιο, δεν είναι αυτός ο κατάλληλος τρόπος να το βρεις... Τουλάχιστον όχι μαζί μου... Ο αυτοσεβασμός μου, η ηλικία μου και η αγωγή μου δεν μου επιτρέπουν να ανέχομαι τέτοιου είδους συμπεριφορές όχι από τον διευθυντή μου αλλά ούτε από τον άντρα μου ή τον πατέρα μου... Μπορεί κάποιοι άλλοι συνεργάτες σου να δείχνουν μεγαλύτερη ανοχή αλλά εγώ, δυστυχώς ή ευτυχώς, δεν έχω ούτε την διάθεση ούτε την ανάγκη να το κάνω... "

To make a long story short, έπειτα από μια κουβέντα με τον Μάνο ο οποίος για μια ακόμα φορά με ηρέμησε μια πού ήμουν έτοιμη να τα βροντήξω όλα σύξυλα, αποφάσισα να του δώσω την ευκαιρία να αποφασίσει εκείνος τι θέλει να γίνει από εδώ και πέρα... Του εξήγησα, στο ίδιο mail, πως αν θεωρεί πως ως αρχισυντάκτρια δεν του κάνω, και μια που ασχέτως αυτού έχω αναλάβει να γράψω και το μισό περιοδικό - το οποίο υποτίθεται πρέπει να έχει τελειώσει μέχρι το τέλος του μήνα- είμαι πρόθυμη να γράψω τα κομμάτια που έχω χρεωθεί , αν και εφ' όσον μου το ζητήσει, κυρίως για να μην κρεμάσω ούτε τον ίδιο ούτε τους υπόλοιπους συνεργάτες... Και ήρθα στην Μύκονο εχτές όπως είχα κανονίσει, περιμένοντας νέα του... Αυτά έγιναν την Τετάρτη το απόγευμα... Το mail που του έστειλα το διάβασε την Τετάρτη γύρω στις 7 το απόγευμα σύμφωνα με το answer receipt που έφτασε στον υπολογιστή μου... Εχτές του έστειλα και ένα SMS που τον παρακαλούσα να με πάρει να συνεννοηθούμε τι θέλει να γίνει από εδώ και πάρα για να ξέρω τι θα κάνω με τις εκρεμότητες μου... Σήμερα είναι Παρασκευή πρωί και δεν έχω ακόμα καμία ενημέρωση... Δεν σας κρύβω ότι με παραξενεύει και κυρίως με στεναχωρεί ολο αυτό, όχι γιατί υπάρχει περίπτωση να μείνω χωρίς δουλειά, καμία σχέση, αλλά γιατί μια τόσο καλή και ενδιαφέρουσα προσπάθεια τορπιλίζεται από την συμπεριφορά του ανθρώπου που θα έπρεπε να έχει το μεγαλύτερο ενδιαφέρον από όλους μας να πάνε όλα καλά... Φαντάζομαι πως είναι άλλοι οι λόγοι που τον κάνουν φέτος, από την αρχή του project , να λειτουργεί με αυτόν τον τρόπο... Ξέρω καλά ότι δεν είναι ούτε κακό παιδί ούτε βέβαια κακός επαγγελματίας... Αντίθετα, είναι ένας χαρισματικός "περιοδικατζής" και έχει υπάρξει και πολύ καλός φίλος... Φέτος όμως, ίσως επειδή είναι πολύ πιεσμένος γενικά, ή ίσως επειδή έχει και κάποια άλλα προβλήματα τα οποία κρατάει για τον εαυτό του, βγάζει μια συμπεριφορά πολύ επιθετική και πολύ αλλοπρόσαλη που δημιουργεί περισσότερα προβλήματα από όσα λύνει... Και μπορεί κάποιοι άλλοι συνεργάτες του να το ανέχονται όλο αυτό για τους δικούς τους λόγους, εγώ όμως, που μπήκα στην ιστορία αυτή κυρίως γιατί γούσταρα να συμμετέχω σε μια αξιόλογη προσπάθεια για το νησί που τόσο αγαπάω, και σαφώς περισσότερο για την "χαρά του παιχνιδιού" πάρα για το οικονομικό, δεν μπορώ να μπω στην λογική του να σκύβω το κεφάλι και να δέχομαι πράγματα χωρίς να μιλάω... Δεν μπορώ και δεν θέλω... Στο κάτω κάτω της γραφής, εγώ δεν περίμενα το συγκεκριμμένο περιοδικό ούτε για να έρθω στην Μύκονο, ούτε για να αποκτήσω εδώ κονε και γνωριμίες... Εδώ με βρήκαν, πρώτη ξαπλώστρα στην Ψαρού, για αυτόν τον λόγο με επέλεξαν, γιατί σε ένα "δύσκολο" νησί εγώ τόσα χρόνια μετά έχω αποκτήσει φίλους που με αγαπάνε και με εξυπηρετούν με χαρά σε οτι τους ζητήσω- πράγμα που διευκολύνει ιδιαιτέρως και την έκδοση- και εδώ θα με ξαναβρούν όταν όλα θα έχουν τελειώσει... Άρα το λιγότερο που περιμένω απ όλους και κυρίως από έναν άνθρωπο με τον οποίο έχουμε πει και δυό κουβέντες παραπάνω, είναι να με σέβονται με τον ίδιο τρόπο που τους σέβομαι και εγώ... Αφήστε που με όλη αυτή την διαρκή μουρμούρα και την διαρκή μιζέρια που επικρατεί ανάμεσα μας, δεν παίρνω πια καμιά χαρά , δεν έχω κανέναν ενθουσιασμό....

'Ετσι αποφάσιαα να περιμένω μέχρι αύριο... Και αν συνεχίσω να μην έχω κανενός είδους ενημέρωση, την Κυριακή ή την Δευτέρα, θα μαζέψω τα πράγματα μου και θα γυρίσω στην Αθήνα... Να είμαι κοντά στον Μάνο και στον Άρι, κοντά στους φίλους μου, να ησυχάσει και η μαμά μου που έχει ανάλαβει τα πάντα, και όταν τελειώσουν τα σχολεία θα κατέβω όπως έκανα πάντα, για διακοπές , μέχρι τον Σεπτέμβρη που θα ξανανοίξουν... Δεν θα τοκάνω με χαρά, δεν θέλω να σας λέω ψέματα...Βαθιά μέσα μου ελπίζω πως θα βρεθεί τρόπος να λυθεί το ζήτημα, και κυρίως πως θα βρεθεί τρόπος να συνεχίσουμε να δουλεύουμε, όλοι, με ηρεμία και με συνεργατικότητα... Γιατί δεν μπορούν να λειτουργήσουν ομαδικές προσπάθειες ούτε με υστερίες, ούτε με φωνές ούτε με εγωισμούς... Αν δεν το ένοιωθα έτσι άλλωστε, δεν είχα φερθεί όπως φέρθηκα... Θα είχα πάρει το καπελάκι μου καιθα είχα αποχωρήσει πανηγυρικά... Άλλωστε, δεν είναι ότι αν σταματήσω από αυτό το περιοδικό δεν θα έχω τι να κάνω.. Θα συνεχίσω να γράφω τα κομμάτια μου για το ΕΥ ΖΗΝ και το STATUS, θα ασχοληθώ με το βιβλίο μου και γενικά, θα την βρώ την άκρη... Οπότε μένει να δούμε τι θα συμβεί μέχρι αύριο...

Κλείνοντας, σαν γνήσια Πολυάννα, θα σας πω πως μέσα σε όλη αυτή την απολύτως δυσάρεστη ανακατωσούρα για μια ακόμα φορά, στα δύσκολα, ο Μάνος στάθηκε δίπλα μου, με ηρέμησε, με συμβούλεψε και στήριξε την απόφαση μου κάνοντας με να νοιώσω ασφαλής και δυνατή ... Γιατί στην ουσία αυτή είναι η δύναμη μου... Ο Μάνος είναι που μου δίνει την άνεση να βάζω όρια εκεί που θέλω εγώ και όχι εκεί που θεωρούν οι άλλοι ότι πρέπει ... Γιατί μου δείχνει καθημερινά με τον τρόπο του, τον ήρεμο, σταθερό και απόλυτα ορθολογιστικό του τρόπο, ότι δεν είμαι μόνη μου.... Είμαστε ομάδα και μάλιστα δυνατή.....

e-Proust....

Μου αρέσουν τα παιχνίδια, το έχω ξαναγράψει... Οπότε σιγά μην άφηνα ανεκμετάλευτη την ευκαιρία που μου πρόσφεραν ο Μπαμπάκης και ο Asteroid... Απαντώ στις ερωτήσεις λοιπόν και στην συνέχεια πετάω το μπαλάκι στους DonnaBella, Prosopa, Γιωρίκα, Αθήναιο, και Magica de Spell. Έχουμε και λέμε λοιπόν...

1. Πετάει ο γάϊδαρος?
Πετάει και φτύνει και τα κουκούτσια....

2. Τι σας κάνει να σηκώνεστε το πρωί?
Η ανυπομονησία για την μέρα που μόλις ξεκίνησε...

3. Η μεγαλύτερη μαλακία που έχετε πει σε κάποιον και την έχει πιστέψει...
" Κανείς δεν με έχει κάνει να νοιώσω έτσι...."

4. Το βασικό γνώρισμα του χαρακτήρα σας είναι...
Η αισιοδοξία μου..

5.Το βασικό ελάττωμα σας?
Ο εγωισμός μου...

6. Σε ποιά λάθη δείχνετε την μεγαλύτερη επιείκεια?
Στα ορθογραφικά...

7. Ποιά είναι η πρωτεύουσα του Λιχτενσταϊν?
Το Λιχτενσταϊν είναι πόλη- κράτος με πρωτεύουσα το... Λιχτενστάϊν... ( Μου το είπε ο
Μάνος φυσικά...Εγώ είμαι εντελώς μα εντελώς αγεωγράφητη...)

8. Ποιοί είναι οι ήρωες σας σήμερα?
Οι ίδιοι με πάντα.... Η Πολυάννα, ο Ιζνογκούντ και ο Γκαστόνε....

9. Το αγαπημένο σας ταξίδι?
Κάθε φορά που φεύγω για το νησί...

10. Οι αγαπημένοι σας συγγραφείς?
Η Plum Sykes και ο Jonathan Strange....

11. Αγαπημένη ταινία?
Οι συνήθεις ύποπτοι...

12. Αγαπημένη trashia?
Κάτμαν for ever.... "κουμπί ορ νοτ κουμπί?"

13. Χειρότερο τραγούδι όλων των εποχών?
S.A.G.A.P.O....

14. Τι νοσταλγείτε πιο πολύ απ' όλα?
Τον γιό μου και τον άντρα μου όταν είμαστε μακριά για καιρό...

15. Κανένα σοκαριστικό μυστικό έχετε?
Πολλά αλλά δεν θέλω να σας κάνω να κοκκινίστε...

16. Μόνο αυτό?
. ...

17. Που αναφέρεται ο Βαν Γκογκ ως Βαν Νταμ?
Δεν έχω ιδέα....

18. Το αγαπημένο σας πτηνό?
Η κότα η λειράτη....

19. Αγαημένος τρόπος θανάτου?
Των άλλων, ο πνιγμός με μαξιλάρι.... Δικός μου, στον ύπνο... Ή στο σεξ....

20. Αγαπημένο σας ποτό?
Absolute με πάγο χωρίς λεμόνι...

21. Το αγαπημένο σας φαγητό?
Αυγά τηγανητά με πατάτες...

22. Τι απεχθάνεστε περισσότερο απ' όλα?
Τους βλάκες...

23. Όταν δεν γράφετε, ποιά είναι η αγαπημένη σας ασχολία?
Να παίζω στον υπολογιστή....

24. Ποιός είναι ο μεγαλύτερος φόβος σας?
Να μην συμβεί κάτι στο παιδί μου...

25. Μεγαλύτερο ψέμα...
Νομίζω πως δεν το έχω πει ακόμα....

26. Ποιό είναι το μότο σας?
"Τα καλύτερα δεν έχουν έρθει ακόμα"...

27. Πως θα επιθυμούσατε να ζήσετε?
Όπως ζω... Περιτριγυρισμένη από τους ανθρώπους που αγαπάω...

28. Εαν συνέβαινε να συναντήσετε τον θεό τι θα θέλατε να του πείτε?
Καλημέρα...

29. Σε ποιά πνευματική κατάσταση βρίσκεστε αυτόν τον καιρό?
Ανάμεσα στην νιρβάνα και την παράκρουση...

Με οικογένεια... ¨Η μήπως χωρίς?

Δεν ξέρω αν φταίει κάτι που διάβασα σε ένα άλλο blog - μια κατάθεση ψυχής που με άγγιξε βαθιά- ή αν φταίνε κάποια πράγματα που συνέβησαν πρόσφατα, όμως τις τελευταίες μέρες σκέφτομαι όλο και συχνότερα πόσο σημαντικό ρόλο έχει παίξει και εξακολουθεί να παίζει στην ζωή μου η οικογένεια μου ... Η φυσική μου οικογένεια όταν ήμουν πιο μικρή και οι άνθρωποι που διάλεξα εγώ στην πορεία της ζωής μου, και που με διάλεξαν και εκείνοι φυσικά, στην συνέχεια... Οι φίλοι που έγιναν με τον καιρό "οικογένεια", και πάνω από όλους, ο Μάνος, ο Άρις και η μαμά μου...
Μεγαλώνοντας σε μια οικογένεια με βαθιά προβλήματα , στην σκιά ενός πατέρα δεσποτικού και μιας μητέρας άβουλης, έμαθα από μικρή να ζω μόνη... Μόνη ανάμεσα σε άλλους, πράγμα πολύ δύσκολο... Έχω σκεφτεί πολλές φορές πως οι δυσκολίες που δεν φαίνονται, είναι συχνά μεγαλύτερες και πιο δυσβάσταχτες από τις άλλες... Βλέπετε εγώ είχα την "τύχη" να μεγαλώσω σε μια οικογένεια χωρίς εμφανή προβλήματα... Εμφανή στους απ' έξω εννοώ... Μια οικογένεια πλούσια, με "παλιά λεφτά" μάλιστα, πράγμα που παίζει μεγάλο ρόλο στις συνθήκες... Μια οικογένεια επιφανειακά ευτυχισμένη που έκρυβε με επιμέλεια τα όσα συνέβαιναν μέσα της για χρόνια... Ο πατέρας μου δεν μας έδερνε, δεν αντιμετωπίσαμε στερήσεις ούτε προβλήματα επιβίωσης... Κάθε άλλο... Πήγαμε στα καλύτερα σχολεία, είχαμε ότι θέλαμε από υλικά πράγματα, και ρούχα και αυτοκίνητα όταν ήρθε η ώρα, και κοινωνική ζωή και γνωριμίες... Είχαμε διακοπές στην Μύκονο, ταξίδια στο εξωτερικό, διαμονές στα καλύτερα ξενοδοχεία, τραπέζια στα καλύτερα εστιατόρια, σπίτι στο Παλαιό Ψυχικό, προσωπικό και νταντάδες... Τα είχαμε όλα και στην πραγματικότητα δεν είχαμε τίποτα... Γιατί αυτός ο τέλειος για τους έξω , δυναμικός, επιτυχημένος και λαμπερός πατέρας μας, ήθελε να μας ελέγχει σε βαθμό αδιανόητο.... Και χρησιμοποιούσε και τα χρήματα αλλά και την προσωπικότητα του για να το κάνει... Για μένα, ως παιδάκι, ο πατέρας μου ήταν το κέντρο του κόσμου... Ο ήλιος γύρω από τον οποίο γύριζαν όλα.... Με μεγάλωσε μαθαίνοντας με πως ότι ήθελα μπορούσα να το έχω... Πως δεν υπήρχε "όχι" για μένα... Πως ήμουν η πριγκίπισα του και ο κόσμος έξω το βασίλειο μου.... Χαζομάρες θα πείτε και έχετε δίκιο.... Όμως στα μάτια, στο μυαλό και στην ψυχή ενός μικρού παιδιού, τα λόγια των γονιών του είναι η αλήθεια... Η μόνη αλήθεια... Μια αλήθεια που ριζώνει βαθιά στο υποσυνείδητο και στοιχειώνει την λογική, τις αντηλήψεις και τις σκέψεις του... Για πάντα... Εγώ ας πούμε, χρειάστηκε να μπω στην εφηβεία, να αρχίσω να έχω τις πρώτες δικές μου απόψεις και τις πρώτες δικές μου ανάγκες για να αντιληφθώ με τον πιο απότομο και παράλογο τρόπο πως όλα όσα μου έλεγε τόσα χρόνια ίσχυαν για όλους τους άλλους εκτός από εκείνον... Εκείνον που ήθελε να ελέγχει την ζωή μου μέχρι την πιο μικρή της λεπτομέρεια... Από το ντύσιμο και τις παρέες μου, μέχρι τα ενδιαφέροντα , τις σκέψεις μου, ακόμα και τα βιβλία που διάβαζα...
Οι ροκ επιρρόες του πρώτου μου αγαπημένου- και η παρουσία του φυσικά- στα 15 μου, έφεραν τους πρώτους, ατελείωτους καυγάδες ... Όταν δεν φορούσα τα ρούχα που ήθελε ο πατέρας μου, απλά δεν επιτρεπόταν να πάω πουθενά... Όταν επρόκειτο να πάω κάπου που θα ήταν και ο Γιάννης - έτσι τον έλεγαν τον φίλο μου - δεν με άφηνε να βγω... Και όταν με άφηνε έπρεπε να επιστρέψω την ώρα που οι άλλοι πήγαιναν... Δηλαδή μάταιος κόπος... Υπήρχαν συγκεκριμμένα βιβλία για διάβασμα, συγκεκριμμένες μουσικές, υπήρχε ακόμα και μια συγκεκριμμένη μέρα την εβδομάδα - Τρίτη νομίζω- που το βράδυ έπρεπε, βρέξει χιονίσει, είχαμε δεν είχαμε κέφι, να καθόμαστε όλοι μαζί και να συζητάμε "σαν ευτυχισμένη οικογένεια"... Το καλύτερο ήταν ότι όταν βγαίναμε οικογενειακώς, Κυριακές μεσημέρια συνήθως, έπρεπε να ντυνόμαστε σαν συγκρότημα... Να φοράμε - ας πούμε- όλοι jean παντελόνια και γαλάζια πουκάμισα με άσπρους γιακάδες... Βέβαια αυτά ήταν τα απλά και τα εύκολα... Γιατί ήρθε και η στιγμή που συνειδητοποίησα έντρομη πως ο πατέρας μου με έβλεπε σαν ιδιοκτησία του... Πως θεωρούσε ότι είχε επάνω μου δικαιώματα παράλογα και άρωστημένα... Και πως αντιδρούσε σαν απατημένος γκόμενος και όχι σαν γονιός... Δεν θα σας κουράσω με τα υπόλοιπα , γιατί συνέβησαν πολλά στην πορεία - δεν είναι αυτοί φυσικά οι λόγοι για τους οποίους η ζωή μου από παράδεισος έγινε κόλαση- αλλά τίποτε δεν έχει σημασία πια... Αυτό που έχει σημασία είναι πως μόλις τελείωσα το σχολείο μάζεψα τα πράγματα μου, άφησα πίσω μου το καινούριο μου αυτοκίνητο, τα σπίτια και τα λεφτά και έφυγα... Και δεν ξαναγύρισα ποτέ....
Και πως στο μυαλό μου για χρόνια ολόκληρα η οικογένεια ήταν κάτι πολύ δύσκολο και πολύ βαρύ.... Σχεδόν ασήκωτο... Απαγορευτικό... Πέρασε πολύς καιρός και πολλά χρόνια αυτογνωσίας και ψυχανάλυσης για να καταφέρω να συμφιλιωθώ με τον εαυτό μου πρώτα από όλα και με την μητέρα μου στην συνέχεια... Της καταλόγιζα βλέπετε πάντα την ανοχή με την οποία αντιμετώπιζε τα όσα έγιναν μέχρι να φύγω, και το γεγονός πως αν είχε αποφασίσει να φύγει εκείνη όταν είδε τι συνέβαινε και να μας πάρει μαζί της θα μας είχε γλυτώσει, και την αδερφή μου και εμένα από πολλά.... Στην πορεία κατάλαβα πως ήταν πιο φοβισμένη από μας... Και πως έχοντας παντρευτεί μικρή, είχε μάθει με τον ίδιο τρόπο που είχαμε μάθει και εμείς, να πιστεύει πως τα όσα συνέβαιναν στην οικογένεια μας ήταν φυσιλογικά.... Σήμερα έχει χωρίσει από τον πατέρα μου και είναι πια από τους σημαντικότερους ανθρώπους της ζωής μου... Δίπλα μου σε όλα... Στα εύκολα και στα δύσκολα... Αλλά χρειάστηκε να χτίσουμε και οι δυό την σχέση μας από την αρχή... Και πιστεύω πως την χτίσαμε σε βάσεις γερές, που δεν κινδυνεύουν πια από τίποτα... Με τον πατέρα μου δεν έχω σχέσεις.... Δεν τον συγχώρεσα ποτε και ούτε θα το κάνω στο μέλλον... Το μόνο που κατάφερα, με τεράστια προσπάθεια, είναι να μην με πληγώνει πια η εικόνα και η σκέψη του... Και αν τον αφήνω να έχει κάποια υποτυπώδη επαφή με τον Άρι, είναι για να μην στερήσω από το παιδί μου την δυνατότητα να καταλήξει στα δικά του συμπεράσματα και να κάνει τις δικές του επιλογές... Δεν το κάνω εύκολα... Αλλά το κάνω... Όσο για την αδερφή μου, βαδίζουμε ακόμα σε λεπτό πάγο... Δεν έχουμε κακή σχέση, αλλά δεν έχουμε ούτε καλή... Νομίζω πως στην ουσία η αλήθεια είναι ότι ζούμε η κάθε μία την ζωή της και προσπαθούμε να κρατάμε κάποιες ισορροπίες δύσκολες... Όχι πάντα με επιτυχία....
Η οικογένεια μου, η αληθινή μου οικογένεια, σήμερα είναι τετραμελής.... Είναι ο 'Αρις, το φως της ζωής μου, το παρόν, το παρελθόν και το μέλλον μου... Ο κόσμος μου όλος... Ο Άρις που το χαμόγελο και η αγκαλιά του κάνουν όλα τα άλλα να μοιάζουν ελάχιστα, ανύπαρκτα και περιττά.... Είναι ο Μάνος που βαδίζουμε μαζί 16 χρόνια τώρα κρατόντας γερά ο ένας το χέρι του άλλου, στα όμορφα και στα άσχημα...Που αγαπιόμαστε πέρα από έρωτες και πάθη και που στηρίζουμε ο ένας τον άλλο από επιλογή... Που είναι το άλλο μου μισό... Και που η ζωή μου χωρίς αυτόν είναι μια εικόνα που δεν έχει περάσει ποτέ σοβάρα από το μυαλό μου... Είναι η μαμά μου, όπως σας είπα.... Και είναι και η Μαρία που είναι η πραγματική μου αδερφή.... Που είμαστε κολλητές από τα 18 μας, και που ήταν εκεί για μένα στις πιο όμορφες αλλά και στις πιο δύσκολες στιγμές της ζωής μου... Που με στήριξε όσο κανείς... Που με άκουσε, που με συμβούλεψε, που γέλασε αλλά και έκλαψε μαζί μου δίνοντας μου κουράγιο, δύναμη και ψυχή.... Που θα γεράσουμε μαζί, βλέποντας τα παιδιά μας να μεγαλώνουν και να ανοίγουν τα φτερά τους... Αυτοί οι άνθρωποι κάνουν κάθε μέρα, χρόνια τώρα, τα πρωινά να ξημερώνουν πιο αισιόδοξα, τον ήλιο να δείχνει πιο λαμπερός και το γέλιο μου να βγαίνει πιο αυθόρμητο... Είναι οι συγγενείς που διάλεξα... Και που τους αγαπώ όχι γιατί έτσι πρέπει αλλά γιατί έτσι θέλω... Και που μου το ανταποδίδουν στον απόλυτο βαθμό...
Δεν ξέρω πως θα ήμουν σήμερα αν είχα μεγαλώσει διαφορετικά, αν δεν είχα ζήσει τα όσα έζησα... Μπορεί να ήμουν πιο ευτυχισμένη , μπορεί και όχι... Σίγουρα όμως θα ήμουν μια άλλη... Γιατί αυτό που είμαστε το διαμορφώνουν οι εμπειρίες μας, η πορεία της ζωής μας, οι ρυτίδες μας και οι χαρακιές μας... Και εγώ αυτό που είμαι σήμερα το αγαπώ πολύ... Και δεν θα το άλλαζα με καμιά πιο εύκολη ή πιο ρόδινη ζωή... Γιατί αυτή η ζωή που έζησα με έφερε εδώ... Ανάμεσα σε αυτούς τους ανθρώπους που ίσως να μην είχα συναντήσει αλλιώς... Και η παρουσία τους τα κάνει όλα να αξίζουν το κόπο.... Αυτά που πέρασαν και αυτά που θα έρθουν...

Πίσω στην Αθήνα....

Είμαι στην Αθήνα... Έφτασα μερικές ώρες πριν και άνοιξα σχεδόν συγκινημένη τον υπολογιστή μου μετά από τόσες μέρες ταλαιπωρίας και αποχής στο νησί... Θα επέστρεφα αύριο κανονικά, μου βγήκαν κάποια meetings την Τρίτη και την Τετάρτη, αποφάσισα όμως να επιστρέψω σήμερα μαζί με τον Μάνο, την Μαρία , τον Παναγιώτη , τον Στέλιο, την Μάρθα και τον Άλκη που είχαν κατέβει από την Παρασκευή για τον γάμο του Μίμη... Το σαββατοκύριακο πέρασε μαγικά... Με τους κολήτους μου όλους παρόντες - ήρθαν και ο Σταύρος με την Στέλλα από Θεσσαλονίκη - με τον Μίμη μας να παντρεύεται την Χριστίνα του και να βαφτίζουν την κόρη τους στον Άγιο Χαραλάμπη κάτω από τους Μύλους σε μια συγκινητική τελετή και με το Sea Satin να μας υποδέχεται αμέσως μετά βαμμένο κατακόκκινο από το ηλιοβασίλεμα (στην συνέχεια κάηκε - κυριολεκτικά- από χορούς και τραγούδια μέχρι το ξημέρωμα), με μεσημεριανά στην Ψαρού και στην Παράγκα, με late sushi στο Coo και με καιρό ονειρεμένο....
Μου μύρισε καλοκαίρι αυτό το σαββατοκύριακο... Αράξαμε στην παραλία και πήραμε χρώμα, βολτάραμε στην Χώρα με κοντομάνικα μέσα στην νύχτα, είδαμε γνωστούς και λιγότερο γνωστούς, ήπιαμε ποτάκια στην βεράντα χαζολογόντας, χορέψαμε μέχρι τελικής πτώσης, τραγουδήσαμε μέχρι που βραχνιάσαμε και ξενυχτήσαμε μέχρι να κοντεύουμε να συρθούμε στα πλακόστρωτα... Και σαν το σύμπαν να μου έκλεισε το μάτι, εχτές το απόγευμα, ημέρα Σάββατο, ήρθε - επιτέλους- και το τηλέφωνο... Και από την Πέμπτη που επιστρέφω, θα έχει ολοκρηρωθεί και η διαδικασία και το Conex μου θα με περιμένει στον ΟΤΕ να το παραλάβω.... Όλα καλά δηλαδή....
Επιστρέφοντας με το Flying Cat στην Ραφήνα περίμενα με αδημονία την στιγμή που θα έφτανα στο σπίτι... Μου είχε λείψει το παιδί μου απίστευτα... Και ο Droopy... Και η μαμά μου... Και το blog.... Τελικά τίποτα δεν είναι τέλειο, ούτε καν το νησάκι, αν δεν το μοιράζεσαι με αυτούς που αγαπάς πιο πολύ.... Τώρα ο Άρις με τον Μάνο βλέπουν μπάσκετ, ο Droopy έχει αράξει ξεθεωμένος από τις χαρές στο καλάθι του και εγώ σας γράφω πανευτυχής... Αύριο το πρωί θα πιω τον καφέ μου στο Ivy μαζί με την Μαρία, θα κάνω λίγο shopping - χρειάζομαι καινούρια μαγιό- και την Τετάρτη το πρωί θα πάω στον Βαγγέλη για ρίζα... Ενδιαμέσως θα δω κάποιους φίλους που έχω επιθυμίσει, θα βγάλουμε τις μαμάδες μας με τον Μάνο για φαγητό και - φυσικά- θα δουλέψω σαν την τρελή γιατί έχω ήδη μείνει πίσω και ο Πέτρος θα αρχίσει να... βρυχάται.... Και την Πέμπτη το πρωί, με αεροπλάνο ή με Sea Jet -δεν έχω αποφασίσει ακόμα- θα επιστρέψω στο νησάκι... Σίγουρα ανανεωμένη , σίγουρα πιο ξανθιά και ίσως λίγο πιο αγχωμένη μια που τα deadlines θα πλησιάζουν πια απειλητικά.... Μέχρι τότε θα απολαύσω την Αθήνα και τους άντρες της ζωής μου, θα βγω με τους φίλους μου και θα κάνω και όσο περισσότερο blogging μου επιτρέψουν οι συνθήκες γιατί το πεθύμισα.... Καληνύχτα....

Κύκλοι ζωής....

Η ζωή μας κάνει παράξενους κύκλους τελικά... Πέρσι τέτοια εποχή ήμουν πάλι εδώ, πάλι μόνη μου και ζούσα την αρχή ενός καλοκαιριού σχεδόν εφηβικού... Ή ίσως το τέλος μιας middle age crisis που ξεκίνησε νωρίς και τελείωσε γρήγορα...Ευτυχώς... Πέρσι τέτοιο καιρό έγραφα σε ένα άλλο blog και σας περιέγραφα τις μέρες και τις νύχτες μου που γύριζαν σε παράξενες, εργένικες σχεδόν στροφές... Σας μιλούσα για τα ξενύχτια μου, για τις τρέλες μου, για την καινούρια μου δουλειά, για τους φίλους μου, για τα μωρά και για τον Πέτρο... Για έναν έρωτα που με ξαναγύρισε πίσω, πολλά χρόνια πριν, που μου χάρισε κλεμμένες στιγμές μιας εφηβείας που θεωρούσα οριστικά χαμένη, που μου έδωσε και ενέργεια ,και πάθος και χαμόγελα αλλά που μου στέρησε κάτι πολύ σημαντικό στον απολογισμό... Τον εαυτό μου... Πέρσι ήμουν αλλού..
Φέτος είμαι πάλι εδώ, όμως ο προσανατολισμός μου έχει πια αλλάξει... Από την βεράντα μου δεν βλέπω πια το καινούριο λιμάνι αλλά την Δήλο, το καινούριο μου σπίτι με κρατάει συχνά μέσα - μου αρέσει να αράζω στον χτιστό καναπέ μου, να βλέπω το ηλιοβασίλεμα και μετά να χαζεύω DVD και τις αγαπημένες μου σειρές στην Nova- η δουλειά μου γίνεται πιο εύκολα και πιο μεθοδικά και πολλές πιάνω τον εαυτό μου να περιμένει με αδημονία να περάσει ο καιρός και να έρθουν ο Μάνος και ο Άρις... Νοιώθω σαν να επέστρεψα από ένα μακρύ, ενδιαφέρον αλλά κουραστικό ταξίδι, επιτέλους σπίτι μου... Οι φίλοι μου είναι εδώ, η ζωή μου συνεχίζεται από εκεί που την άφησα, και εγώ είμαι ήρεμη... Συνειδητοποιημένη... Πολλές χρειάζεται να πάρουμε μια απόσταση από τα πράγματα που θεωρούμε δεδομένα για να συνειδητοποιήσουμε πόσο σημαντικά είναι και γιατί... Το περσινό καλοκαίρι με όλες τις δυσκολίες και τα προβλήματα που μας δημιούργησε με έκανε να ξαναθυμηθώ για ποιο λόγο ερωτεύτηκα τον άντρα μου δεκάξι χρόνια πριν... Και τι είναι αυτό που συνεχίζει να μας κρατάει μαζί τόσα χρόνια μετά...
Ο Μάνος είναι πάντα ο εξυπνότερος και πιο ενδιαφέρων άντρας που γνώρισα ποτέ... Ένας άντρας που εξακολουθεί να κάνει στα μάτια μου όλους τους άλλους να φαίνονται λίγοι... Βαρετοί και προβλέψιμοι...Είναι ο σύντροφος μου, ο συμπαίκτης μου, ο συνένοχος μου, στα καλά, στα ευτυχισμένα και στα δύσκολα... Είναι ο βράχος που υψώνεται πάντα δίπλα μου και με κάνει να νοιώθω ασφαλής... Είναι ο καλύτερος μου φίλος, ο άνθρωπος στον οποίο μπορώ να μιλήσω για τα πάντα και να με καταλάβει εύκολα... Χωρίς να με κρίνει... Είναι ένας άντρας για τον οποίο συνεχίζω να είμαι βαθιά περήφανη, ένας άντρας που τον θαυμάζω απεριόριστα... Με τον Μάνο έχουμε πια κοινούς κώδικες, γελάμε με τα ίδια αστεία, κάνουμε το ίδιο –εγγλέζικο- χιούμορ, μας αρέσουν τα ίδια πράγματα, συνεννοούμαστε σχεδόν με τα μάτια... Μοιραζόμαστε μια ολόκληρη ζωή, αναμνήσεις και σχέδια, την αγάπη μας για τον Άρι – το καλύτερο πράγμα που έχουμε κάνει μαζί- , τις μέρες μας , τις νύχτες μας, τα μυστικά, τις σκέψεις και τις σιωπές μας... Έχουμε διανύσει πολλά χιλιόμετρα μαζί... Και μπορεί ο έρωτας με την έννοια του μεγάλου πάθους και της καψούρας να αποτελεί πια παρελθόν, όμως έχει αντικατασταθεί από μια αγάπη μεγάλη, στέρεα και πραγματική...Και από ότι φάνηκε , δυνατή και ικανή να ξεπεράσει πολλά εμπόδια...
Ξέρω πολλά ζευγάρια που μένουν μαζί για λάθος λόγους... Από συνήθεια, για τα παιδιά, για την οικονομική ή την κοινωνική ασφάλεια... Και δεν σας κρύβω πως φοβόμουν πάντα μην γίνουμε ένα από αυτά... Από αυτόν τον φόβο άργησα να παντρευτώ άλλωστε, και νομίζω πως με αυτή την αγωνία έκανα την επανάσταση μου πέρσι... Σήμερα νοιώθω πως αυτό τον φόβο το ξόρκισα... Και πως για πρώτη φορά στην ζωή μου αισθάνομαι πως δεν έχω να αποδείξω τίποτα σε κανέναν... Τα έχω αποδείξει όλα στον εαυτό μου... Και στον άντρα μου... Τώρα ξέρω πια πως εμείς οι δύο είμαστε μαζί από επιλογή... Γιατί γουστάρουμε ακόμα και γιατί δεν περνάμε πουθενά αλλού καλύτερα... Με κανέναν άλλο.... Και αυτό , για μένα, είναι μια λύτρωση... Γιατί με κάνει να βλέπω το μέλλον χωρίς αγωνία και χωρίς πανικό... Και πιστεύω πως αυτό το καλοκαίρι, το φετινό, που μόλις ξεκίνησε, είναι η αρχή μιας καινούριας εποχής στην ζωή μου.... Πιο ήρεμης, πιο δημιουργικής και πιο συνειδητοποιημένης.. Δεν λέω φυσικά πως θα μονάσω.. Ούτε πως θα ξεκινήσω να ζω σαν εξηντάρα συνταξιούχος... Θα συνεχίσω να κάνω ότι έκανα πάντα, γιατί αυτή είμαι και έτσι μου αρέσει να περνάω... Στο μυαλό μου θα είμαι δεκαοκτώ για πολλά ακόμα χρόνια... Απλά θα τα κάνω με άλλο τρόπο...Και για άλλους λόγους... Το περσινό καλοκαίρι με βοήθησε τελικά να κλείσω πολλούς ανοιχτούς λογαριασμούς... Με την γυναικεία μου ανασφάλεια σε σχέση με την φθορά του χρόνου, με την ρουτίνα μιας μακροχρόνιας σχέσης, με την εικόνα της μαμάς ενός εφήβου, με την επαναστατική μου διάθεση ενάντια σε κάθε είδους πρέπει και σε κάθε είδους κοινωνική σύμβαση, με τους εφήμερους έρωτες και με το πάθος που μου έλειψε για καιρό... Και φέτος, εδώ, στον τόπο που τόσο αγαπάω, κλείνω την παρένθεση και ανοίγω μια καινούρια σελίδα... Μια σελίδα που δεν είναι δική μου, αλλά δική μας... Που περιλαμβάνει τους σημαντικούς ανθρώπους της ζωής μου αποκλειστικά... Ένα καινούριο κεφάλαιο, σε μια μεγάλη αγαπημένη ιστορία στην οποία θα αργήσει ακόμα πολύ να γραφτεί το τέλος..... Καλημέρα και καλό μήνα...