Λαθρεπιβάτες της χλιδής....

Άλλο ένα πρωινό ξύπνημα... Άντε να επιστρέψει ο Μάνος να ξαναβρώ τους ρυθμούς μου γιατί σχεδόν δεν με αναγνωρίζω.... Που να με βλέπατε εχτές.... Που η κυρία Κωνσταντίνα δεν ήρθε - έμεινε στην Αλβανία να φτιάξει κάτι χαρτιά και επιστρέφει την Δευτέρα- και το σπίτι ήταν σαν να το είχε χτυπήσει τυφώνας... Οπότε, ανέλαβα αναγκαστικά δράση.... Ξεσκόνισα, έκανα τζάμια, βεράντες, σκούπισα, σφουγγάρισα, έστρωσα κρεβάτια και σιδέρωσα και τέσσερα πλυντήρια ρούχα.... Νοικοκυρά κανονική, καθόλου χαρωπή βέβαια αλλά το έκανα το σπίτι να λάμπει... Βοήθησε εννοείται και η νέα τεχνολογία, όλα αυτά τα φτερά Swiffer, πανιά Swiffer, σκούπες Swiffer, Swiffer και ξερό ψωμί εν όλιγοις, αλλά η δουλειά έγινε και με το παραπάνω...
Βέβαια προσπαθούσα να θυμηθώ, κάπου ανάμεσα στο σφουγγάρισμα και το σίδερο, πόσα χρόνια έχω να το κάνω αυτό και δυσκολεύτηκα... Νομίζω πολλά... Αλλά οι δουλειές του σπιτιού είναι σαν το ποδήλατο... Αμα ξανανέβεις, θυμάσαι τα πάντα σαν να ήταν χτες....
Φυσικά όλη την υπόλοιπη ημέρα ήμουν σαν να με είχε πατήσει το τρένο... Ούτε μετάφραση έκανα, ούτε τίποτα... Ούτε καν στον Τηλέμαχο δεν πήγα.. Άραξα στον καναπέ με περιοδικά και βιβλία και το βράδυ είδαμε με τον Άρι CSI στο Nova και μετά ένα DVD με την Scarlett Johanson που λεγόταν "Νταντά Υψηλής Κοινωνίας" και ίσως το έχετε διαβάσει σε βιβλίο με τίτλο Ημερολόγια Νταντάδων.... Καλή ταινούλα, από αυτές τις εύκολες που είναι ότι πρέπει για χαζολόγημα... Με πολύ Μανχάταν και shopping και ωραία σπίτια, και φυσικά, το - αμερικανιά τελείως- κεντρικό νόημα πως τα πλούτη δεν φέρνουν την ευτυχία.. Βέβαια η Ζαζά Γκαμπόρ νομίζω έλεγε πως αν είναι να είμαι δυστυχισμένη, ας ειμαι τουλάχιστον δυστυχισμένη μέσα σε μια λιμουζίνα, ή κάτι τέτοιο... Εγώ είμαι κάπου ανάμεσα... Δεν θα ήθελα να έχω τόσα χρήματα που να μου κάνουν την ζωή μου δύσκολη, να περιορίζουν την ελευθερια κινήσεων μου και να με κάνουν να φοβάμαι για το παιδί μου, μερικά χρήματα παραπάνω όμως από αυτά που έχουμε θα ήταν μια χαρά... Το πακετάκι της φωτογραφίας, ας πούμε, δανεισμένο από ένα παλιότερο post του Δημήτρη Μαμαλούκα, μια χαρά θα μου ερχόταν... Κουτί... Βέβαια, μην το εκλάβετε ως παράπονο αυτό... Περνάμε υπέροχα όπως είμαστε, με αυτά που έχουμε, και κάνουμε και ένα σωρό πράγματα που για άλλους είναι μακρινά... Βοηθάει η δουλειά του Μάνου σ΄αυτό πολύ, που μας παρέχει ένα life style πολύ ιδιαίτερο, και πολύ προσιτό. "Λαθρεπιβάτες της Χλιδής" μας έλεγε κάποτε ένας φίλος, και τον βρίσκω υπέροχο σαν τίτλο... Βιβλίο κανονικό...
Και σκοπεύω να τον υποστηρίξω βέβαια, γιατί μετά από όλη αυτή την - αναπάντεχη- φασίνα, σήμερα το πρόγραμμα μου έχει Βαγγέλη και Τέτα για ρεκτιφιέ... Και το βράδυ μας έχει καλέσει στο σπίτι της η Ρούλα, γυναίκες μόνο, και θα περάσουμε σούπερ... Έτσι, να βγει ο μήνας καλά και γελαστά, για να μπει αναλόγως ο επόμενος... Καλημέρα και φιλιά πολλά σε όλους...

Υ.Γ. Λέτε να είναι πάνω ή κάτω από 5.000.000 ευρώ άραγε αυτό το πακετάκι? Για να μπούμε λίγο στο ΘΕΜΑ....

UPDATE: Βγήκε στα περίπτερα το Nitro και έχει μέσα και μια πολύ όμορφη ιστορία που έχω γράψει για το Rock & Roll , το μαγαζί βρε όχι την μουσική... Όσοι πιστοί προσέλθετε, να δώσουμε και μια ώθηση στην επιχείρηση...

I will say it loud, I 'm a blogger and I 'm proud 2...

Βλέπω μέρες τώρα στις ειδήσεις το θέμα να αναπτύσσεται και θέλω να βάλω τις φωνές… Και όσο σκέφτομαι πως την είχα την ευκαιρία και την έχασα μέσα από τα χέρια μου…. Διότι με πήρε η κυρία από το Mega για να κάνω δήλωση στο δελτίο την πρώτη μέρα αλλά εγώ το έπαιξα κυρία ( «λυπάμαι αλλά δεν κάνω δηλώσεις σε κανάλια») και την παρέπεμψα στον Αθήναιο που όσο να το κάνουμε, είναι πιο γνωστός στην πιάτσα… Αφήστε που δεν μου αρέσει καθόλου η κυρία Τρέμη… Αυτές οι μπουτονιέρες με τις καμέλιες μου φέρνουν ρίγος… Να με ζητούσε η Έλλη, να το σκεφτώ… Αλλά στην ξινή, ούτε δεμένη… Έτσι είπα την Δευτέρα… Εχτές όμως, βλέποντας για μια ακόμα φορά αυτόν τον δυστυχή απολυμένο δημοσιογράφο να λέει βλακείες και να φτύνει σάλια προς κάθε κατεύθυνση το μετάνιωσα φρικτά… Και στο τσακ ήρθα να πάρω την κυριούλα και να την θερμοπαρακαλέσω να με βγάλουν live στο δελτίο των 8, prime time, να τους εξηγήσω τα βασικά..

Διότι είναι σαφές πως οι μεν δημοσιογράφοι που κάνουν τα ρεπορτάζ δεν ξέρουν να ξεχωρίσουν τον server από τον browser, οι δε παραθυράτοι, ας το αφήσουμε καλύτερα… Σχεδόν πιστεύουν πως τα blogs είναι σαν τα κανάλια και τις εφημερίδες.. Με πρόεδρο διοικητικού συμβουλίου, λογιστήριο, τμήμα διαφήμισης και marketing… Και ψάχνουν να βρουν ποιος έχει τους κωδικούς με την ίδια ζέση που άλλοι αναζητούσαν αιώνες πριν το Holy Grail…

Δεν τους εξήγησε ποτέ κανείς άραγε για τα αποτυπώματα που αφήνουμε όλοι σε κάθε σελίδα που επισκεπτόμαστε? Για το comment moderation? Για την ευκολία με την οποία η υπηρεσία ηλεκτρονικού εγκλήματος – θεωρητικά- μπορεί να βρει ποιος κρύβεται πίσω από κάθε ανώνυμο αλλά και επώνυμο σχόλιο?

Μάλλον όχι.. Και στο μεταξύ, κόπτονται όλοι για την ελευθερία στο διαδίκτυο προφανώς γιατί μέσα σε όλα τα άλλα, τους είναι αδύνατον να ξεχωρίσουν – πια- την ελευθερία από την ασυδοσία.. Γιατί, συγχωρήστε με, η ελευθερία μου τελειώνει εκεί που αρχίζει η ελευθερία του διπλανού.. Και η ανωνυμία είναι προφανώς δικαίωμα του οποιουδήποτε blogger αρκεί να μην την χρησιμοποιεί για να θίξει κάποιον άλλο. Αν σκεφτείτε τι συμβαίνει εδώ με τους ανώνυμους, σε ένα απλό blog που ασχολείται με την καθημερινότητα μια άσχετης κυριούλας, με συνταγές μαγειρικής και τηλεοπτικά κουτσομπολιά, αν σκεφτείτε πόσες φορές έχω νοιώσει εγώ προσωπικά αδικημένη και προσβεβλημένη από τα κακόβουλα, ανώνυμα σχόλια, και πόσες φορές εσείς σπεύσατε να με υπερασπιστείτε, φανταστείτε πόσο δύσκολα και άγρια είναι τα πράγματα παραέξω… Όταν τα ανώνυμα σχόλια αφορούν πολιτικούς, επιχειρηματίες, μεγαλοδημοσιογράφους, κληρικούς και δεν ξέρω και εγώ ποιους άλλους…

Αυτή είναι η ελευθερία για την οποία πρέπει να παλέψουμε δηλαδή? Εγώ ευχαριστώ, δεν θα πάρω.. Όποιος έχει άποψη, και δη τέτοιου είδους, να έχει τα κότσια να την πει και να την υπερασπιστεί επωνύμως… Η αλήθεια έχει πάντα συνέπειες, θετικές και αρνητικές, και όταν θέλουμε να την στηρίξουμε, πρέπει να είμαστε έτοιμοι να τις υποστούμε… Όσοι είδατε πέρσι την ταινία «Καληνύχτα και Καλή Τύχη» έχετε καταλάβει πια φαντάζομαι τι σημαίνει πραγματική δημοσιογραφία… Τα υπόλοιπα, με τους τάχα μου δημοσιογράφους να σκορπάνε μελάνι σαν άλλες σουπιές και όποιον πάρει ο Χάρος είναι ιστορίες για αγρίους. Για ζούγκλες και για αρπακτικά… Αυτή η επωνυμία και αυτό το θάρρος της άποψης είναι που κάνει την όποια είδηση να έχει αξία… Αλλιώς, κρυμμένοι πίσω από ηλεκτρονικές κουκούλες, χάνουμε και χανόμαστε… Σε αξιοπιστία, σε κύρος, σε αίσθημα ευθύνης και σε τσαγανό…

Προφανώς υπάρχουν blogs και bloggers που επιθυμούν να παραμείνουν ανώνυμοι και πολύ καλά κάνουν.. Άλλωστε όλα τα blogs δεν είναι δημοσιογραφικά και ο καθένας έχει το δικαίωμα να αποφασίσει αν θέλει, και τι θέλει να αποκαλύψει για τον εαυτό του… Όπως και σαφώς και υπάρχουν «πρόσωπα» ανάμεσα μας εντελώς πλασματικά… Που μέσα από τις ηλεκτρονικές σελίδες τους ζουν την ζωή που θα ήθελαν αλλά δε μπορούν να ζήσουν… Τίποτα από όλα αυτά δεν ενοχλεί και δεν θα έπρεπε να ενοχλεί κανέναν… Αυτό που οφείλει να μας ενοχλήσει όμως όλους, όλους εμάς που μέσα στο διαδίκτυο έχουμε βρει έναν χώρο να ανταλλάσσουμε ιδέες, πληροφορίες και ενέργεια, είναι εκείνοι που εκμεταλλεύονται τα δικαιώματα μας για να διαπομπεύσουν, για να πληγώσουν, για να εκβιάσουν ή για να καταστρέψουν άλλους ανθρώπους.. Εκεί πρέπει να μπει το όριο, και να μπει για τα καλά..

Γιατί ξαφνικά είναι σαν να κολυμπάμε όλοι στην ίδια γυάλα.. Σαν να γίναμε μέσα σε μερικές μέρες μέλη μια ιδιότυπης συμμορίας ανθρώπων που συνεννοούνται με κωδικούς, που αναγνωρίζονται μεταξύ τους με συνθηματικά ονόματα και δίνουν όρκο πίστης και σιωπής πατώντας το enter του υπολογιστή τους… Αυτό το «έχεις blog? Μμμμμ…» αρνούμαι να το ξανακούσω…. Αυτό το υποτιμητικό και ελαφρά σκιαγμένο «μμμμμ» που με κάνει να νοιώθω ξεχωριστή με έναν τρόπο που ουδέποτε επεδίωξα, το επιστρέφω πίσω από εκεί που ήρθε… Και ελπίζω η ιστορία αυτή να τελειώσει όπως πρέπει… Με happy, happy end… Να πέσει άπλετο φως στα όσα συνέβησαν, αν υπήρξαν εκβιασμοί και εκβιαστές να οδηγηθούν στην δικαιοσύνη, αν όχι να ζητηθούν δημόσια οι συγγνώμες που οφείλονται, να μπουν κανόνες και όρια που να διασφαλίζουν την ελευθερία μας και όχι να την περιορίζουν και να ξαναβρεθούμε όλοι εκεί που μας άφησαν οι ειδήσεις των 8, prime time, την τελευταία φορά.. Στις πλατείες όλης της χώρας, σε μια σιωπηλή διαμαρτυρία πέρα από κόμματα, χρώματα και τάξεις, που είχε κάνει μια Ελλάδα ολόκληρη να βουρκώσει μπροστά στους δέκτες.. Γιατί αυτοί είναι οι έλληνες bloggers… Μην ξεχνιόμαστε….

Παρέες, singles και ζευγάρια....

Τι πράγμα και αυτό με το πρωινό ξύπνημα... Λες και έχω καταπιεί το ξυπνητήρι, κάθε μέρα - αυτές τις μέρες που δεν πολυβγαίνω- ξυπνάω στις 8... Just... Ε, μέχρι να κάνω ένα ντουσάκι, να ανοίξω παράθυρα και να φτιάξω καφέ, 9 παρά είμαι εγκατεστημένη μπροστά στον υπολογιστή για πρωινές bloggο- βόλτες και posting... Λίγο ρουτίνα κάνει όλο αυτό αλλά, προς το παρόν, ενδιαφέρουσα...
Αυτές τις μέρες που λείπει ο Μάνος, συνειδητοποίησα για πρώτη φορά κάτι που με εντυπωσίασε, και όχι με την καλή έννοια... Ίσως γιατί είναι η πρώτη φορά που θα λείψει τόσες μέρες χειμώνα, το καλοκαίρι βλέπετε στο νησί αναγκαστικά έχω τις δικές μου παρέες, τα δικά μου προγράμματα και τα πράγματα είναι αλλιώς... Είδα λοιπόν αυτές τις μέρες πως τώρα που είμαι μόνη μου, για κάποιον παράξενο λόγο, δεν έχω κανονίσει να βγω με κανέναν άλλον πέρα από τα κορίτσια... Που έτυχε αυτήν την περίοδο να είναι μόνα τους, και να κανονίζουν εξόδους έτσι κι αλλιώς... Κανείς από τους φίλους μας, τους κοινούς μας φίλους εννοώ, τα ζευγάρια, - πέρα από τον Κώστα και την Λιάνα που λείπουν αλλά παρόλα αυτά η φιλενάδα μου με παίρνει κάθε μέρα να δει τι κάνω- δεν έτυχε να με πάρει τηλέφωνο να μου πει "έχουμε κανονίσει να πάμε εκεί, θέλεις να έρθεις?" . Μπορεί να φταίνε οι συγκυρίες βέβαια, όλοι έχουν τις δουλειές τους και δεν πολυβγαίνουν, όμως την αμαρτία μου την λέω, από κάποιους περίμενα έστω ένα τηλεφώνημα... Αντιθέτως, με πήραν τηλέφωνο άνθρωποι που δεν τους περίμενα καθόλου... Όπως ο τέως διευθυντής μου που επέμεινε να με "κυκλοφορήσει" το σαββατοκύριακο - έρχεται και ο καιρός της Μυκόνου βέβαια και φαντάζομαι πως θέλει να κάνουμε και μια συζήτηση επ' αυτού- ή όπως ο φίλος μου ο Γιάννης που μόλις έμαθε πως ο Μάνος λείπει έσπευσε να μου εξηγήσει πως τα μαγαζιά του είναι κάθε βράδυ φουλ στους φίλους από το νησί και "μην τολμήσω και δεν εμφανιστώ γιατί θα έρθει να με σούρει με το ζόρι, που έχω γίνει ξαφνικά πολύ του μέσα..."
Δεν παραπονιέμαι, εννοείται, θα μπορούσα να είμαι κάθε βράδυ έξω αν ήθελα, αφού τελικά κάθε μέρα έχω κάτι που θα μπορούσα να κάνω, αφήστε που με τα κορίτσια περνάμε ούτως αλλιώς καταπληπτικά... Το Σάββατο στο Απλά γελάσαμε και κουτσομπολέψαμε ατελείωτα και αν δεν είχα πάθει αυτή την κρίση ημικρανίας, το ίδιο απίθανα θα περνούσαμε και την Δευτέρα... Απλά μου έκανε εντύπωση και το αναφέρω... Ίσως τα ζευγάρια έχουν συνηθίσει να κάνουν παρέα μόνο με ζευγάρια... Τι να πω... Εγώ πάντως, όταν έλειπε η Μάρθα, τον είχα στο νου μου τον Άλκη που ήταν μόνος του... Και έξω βγήκαμε, και στο σπίτι μαγείρεψα και ήρθε για φαγητό, και τηλέφωνο τον έπαιρνα μέρα παρά μέρα να δω αν θέλει κάτι... Όπως το ίδιο έκανα χρόνια ολόκληρα και για την Μαρία... Και μάλλον, γιατί να μην το πω, περίμενα τώρα που είμαι εγώ μόνη μου, κάτι ανάλογο...
Anyway... Η σημερινή μέρα έχει καφέ στην πεθερά μου και μετά διανομή τάπερ.. Η σπανακόπιτα βγήκε πολύ νόστιμη, μόνο το φύλλο βγήκε λίγο πιο μαλακό απ' οτι θα ήθελα, ίσως είναι ώρα να μάθω να το ανοίγω μόνη μου. Αν και, πριν φτάσω σε αυτό το στάδιο, θα δοκιμάσω και ένα άλλο φύλλο που μου είπαν πως το βρίσκεις μόνο στον Σκλαβενίτη και θα σας πω... Το απόγευμα θα γράψω, τελειώνει ευτυχώς η μετάφραση και μετά θα μου μείνει το "χτένισμα", η επιμέλεια δηλαδή που είναι πιο απλή, και το βράδυ έχει NCIS στην Nova και μετά ολοκαίνουριο επεισόδιο Nip Tuck... Που θα τα δω παρέα με τον πιο αγαπημένο άντρα της ζωής μου ο οποίος, παρεμπιπτόντως, προχτές με συγκίνησε... Ήρθε κάποια στιγμή το βράδυ να με ρωτήσει τι έχει η τηλεόραση και του είπα πως περίμενα να δω Oscars.. Δεν του άρεσε η ιδέα και πήγε στο δωμάτιο του να παίξει στον υπολογιστή.. Και μετά από κανένα τέταρτο, τον βλέπω να κλείνει τα φώτα και να έρχεται στο σαλόνι.. "Αφού είπες πως βαριέσαι να δεις Oscars" τον ρώτησα.. "Πως και άλλαξες γνώμη?" "Ε, είπα τώρα που λείπει ο μπαμπάς να μην κάθεσαι μόνη σου... Να σου κάνω λίγο παρέα.." είπε το παιδάκι μου και με έκανε λιώμα...
Τα έχω ξαναπεί, να μην τα ξαναλέω και γίνω και γραφική... Να μας έχει ο Θεός καλά, γερούς, δυνατούς και αγαπημένους, και όσο έχω δίπλα μου τους άντρες της ζωής μου δεν έχω ανάγκη από κανέναν και από τίποτε άλλο... Και ίσως καμιά φορά χρειάζεται τελικά να μένουμε και λίγο χώρια για να καταλαβαίνουμε πόσο καλά περνάμε μαζί.... Καλημέρα και πολλά φιλιά σε όλους....

UPDATE: Μάλλον βιάστηκα να γκρινιάξω... (Όπως πάντα άλλωστε, είναι ένα από τα μειονεκτήματα μου αυτό...Τα ελάχιστα εννοείται..) Κατά τις 12 με πήρε η Μάρθα να μου πει πως αύριο έχουν κανονίσει Τηλέμαχο.. Και επειδή ξέρω πως δεν διαβάζει το blog μου... Ούπς....:-)

Λιακάδα, τρέξιμο και μπικοτάκια πειρασμός....

Εχτές πέρασα τελικά μια πολύ δύσκολη μέρα... Ξεκίνησα να κάνω κάποια πράγματα το πρωί, να μαγειρέψω ας πούμε, να στρώσω κανένα κρεβάτι και να πάω από το φαρμακείο για προμήθειες - έχει και ο Άρις έναν βήχα που τον ταλαιπωρεί μέρες τώρα και το πρώτο μπουκάλι Mucosolvan το τελείωσε την Κυριακή το βράδυ- και αργότερα σε μια κρίση φιλότιμου είπα να κάνω μια προσπάθεια να δουλέψω και λίγο.... Όταν όμως συνειδητοποίησα πως διάβαζα για πέμπτη φορά την φράση "Whenever something happens, I always try to think of a biblical precedent, a story that will help me put it in to perspective. " προσπαθώντας να καταλάβω τι θέλει να πει ο ποιητής, έκλεισα τα πάντα και πήγα να κουκουλωθώ... Και όλη την υπόλοιπη μέρα την πέρασα μεταξύ κρεβατιού και καναπέ, με την διάθεση μου να πιάνει πάτο και το κεφάλι μου να πάει να σπάσει στην κυριολεξία...
Για θέατρο και για φαγητό μετά ούτε λογος φυσικά... Το highlight της χτεσινής μέρας ήταν τα Oscars που τα είδαμε το βράδυ στην Nova με τον Άρι, αυτός να βήχει και εγώ να πονάω, αυτός με το σιρόπι του και εγώ με τα χάπια μου, το τέλειο παρεάκι κυριολεκτικά... Και μετά συρθήκαμε για ύπνο, και that was it...
Και σήμερα, ω του θαύματος, ξύπνησα περδίκι... Μαγικό το πως λειτουργεί το σώμα μας, οι ορμόνες μας, δεν ξέρω τι τα προκαλεί όλα αυτά, όμως όταν έρθει η ώρα είναι σαν να κατεβάζει κάποιος έναν αόρατο διακόπτη και όλα τελειώνουν έτσι όπως άρχισαν.. Εντελώς ξαφνικά...
Έτσι, σήμερα, με εξαιρετικό mood και ένα σωρό πράγματα που πρέπει να κάνω, η μέρα μου προβλέπεται ενδιαφέρουσα... Πρέπει να συνεννοηθώ για δυο συνεντεύξεις που έχω να κάνω για το επόμενο Nitro, να κλείσω ένα ραντεβού με την Άννη να μιλήσουμε για δουελειά, έχω να πάω καθαριστήριο, super market, video club, περίπτερο και όλα αυτά τα διαδικαστικά, θέλω να πιω τον καφέ που δεν ήπια τελικά εχτές με την μαμά μου, να μαγειρέψω (θα φτιάξω μια πίτα μια που θα πάω στην πεθερά μου αύριο - έχω και αυτά τώρα που λείπει ο Μάνος- να κάνω διανομή τάπερ), και βέβαια πρέπει να δουλέψω για να κερδίσω και τον χρόνο που έχασα εχτές... Όμως μια χαρά μου φαίνονται όλα αυτά σε σύγκριση με τον χτεσινό Γολγοθά... Και για να δείτε σε τι καλή διάθεση με βρήκε το σημερινό πρωί, μόλις ανεβάσω το post θα μου παραγγείλω treat να με γλυκάνω.... Τα ωραιότερα και νοστιμότερα μπισκότα ever από το http://www.biscuiteers.com/ σε απίστευτα σχέδια και στην ωραιότερη συσκευασία που έχετε δει... Έρχονται στην πόρτα σας ολόφρεσκα μέσα σε τσίγκινα κουτιά τρεις μέρες αφού τα παραγγείλετε και πιστέψτε με , δεν θα ξέρετε ποιό σχέδιο να πρωτοδιαλέξετε... Εγώ θα πάρω τσαντούλες για αρχή, αλλά την αλήθεια μου να την πω, με έβαλαν και τα παπουτσάκια σε μεγάλο πειρασμό... Μιλάμε για φοβερή ιδέα που θα έπιανε και εδώ με τα χίλια, δεν υπάρχει καμιά χρυσοχέρα ανάμεσα μας να ξεκινήσει να τα φτιάχνει και να γίνει πλούσια? Θέλει βέβαια φοβερή λεπτομέρεια όπως θα δείτε και στις φωτογραφίες αλλά φαντάζομαι πως δεν είναι και ανέφικτο να γίνουν... Για σκεφτείτε το λίγο εσείς που μπορεί να πιάνουν τα χέρια σας....
Αυτά τα γλυκά για τελείωμα, φιλιά σε όλους και να περάσετε καλά.. Έξω ο ήλιος λάμπει, κάνει ζέστη και ελπίζω η άνοιξη να είναι πια πολύ κοντά μας... Ξαφνικά, νοιώθω μια πελώρια λαχτάρα για λιακάδες, για ξεμανίκωτα και για βουτιές... Νοιώθω μια πελώρια λαχτάρα για νησάκι....

Υ.Γ. Εχτές έμαθα πως αποφάσισε να κλείσει το blog της η αγαπημένη Κωνσταντίνα Δελημήτρου, η δικιά μας Ψιλικατζού... Να της ευχηθώ μέσα από την καρδιά μου τα καλύτερα και να την ευχαριστήσω για την παρέα και κυρίως για το μάθημα ζωής που πήρα διαβάζοντας το βιβλίο της...

ΕΠΕΙΓΟΝ UPDATE: Τα μπισκοτάκια δεν έρχονται Ελλάδα, δεν πάνε και πουθενά αλλού γενικότερα, UK delivery only.... DonnaBella ακούς? Και αν ακούς που χάθηκες? :-) Ανασκουμπωθείτε οι χρυσοχέρες άμεσα λοιπόν... Αν κρίνουμε από την ανταπόκριση στο blog (έχω πάρει και δέκα mails μέχρι τώρα) παίζει να γίνουν μεγάλη μπίζνα τα μπικοτάκια.... Για δείτε τι θα κάνετε... (Έχετε χάρη που δεν ξέρω να κάνω γλάσσο... Ούτε και μπισκότα άλλωστε...)

Ημικρανία και ένα ταξί από την Αβάνα...

Σήμερα ξύπνησα με πονοκέφαλο.. Προς ημικρανία.. Δεν είναι η ώρα να πιάσουμε γυναικολογική συζήτητση, προφανώς, όμως ενώ δεν είχα ποτέ τέτοιου είδους προβλήματα, εδώ και ένα περίπου χρόνο, μια μέρα τον μήνα υποφέρω πραγματικά...Μέχρι Lonarid αναγκάζομαι να πάρω κάποιες φορές για να ηρεμίσω λίγο... Γεράματα... Τι άλλο να πω... Τέλος πάντων... Με δυό Panadol Extra λοιπόν και τον καφέ μου στο χέρι, σύρθηκα μέχρι το γραφείο μου για να χαζέψω λίγο κατά την αγαπημένη μου συνήθεια στην bloggo- γειτονιά... Μετά θα γράψω - αυτή η μετάφραση πολύ με ταλαιπωρεί και πρέπει υποτίθεται να είναι έτοιμη μέχρι την Παρασκευή, πράγμα που δεν το βλέπω καθόλου πιθανό παρόλο που την δουλεύω πολύ, εχτές κοιμήθηκα δύο η ώρα το πρωί ας πούμε- θα μαγειρέψω (μπιφτέκια στον φούρνο με πατάτες) θα πάω ίσως το απόγευμα από την μαμά μου για έναν καφέ γιατί έλειψε όλο το σαββατοκύριακο και την πεθύμησα και το βράδυ έχουμε κανονίσει θέατρο (θα πάμε να δούμε το 99% του Άρη μας) και μετά φαγάκι κάπου εκεί γύρω, στο Γκάζι... Όλα αυτά βέβαια εφόσον μου περάσει έστω και λίγο το κεφάλι μου που αυτή την στιγμή το νοιώθω σαν κάποιος να το σφίγγει με όλη του την δύναμη...Αλλιώς με βλέπω να περνάω την μέρα μου πολύ εποικοδομιτικά.. Κουκουλωμένη στο κρεβάτι μου με την πόρτα κλειστή και τα φώτα σβηστά, παρακαλώντας να περάσει αυτή η μέρα.....

Υ.Γ. Εχτές το βράδυ εκεί που χαζεύαμε τηλεόραση με τον Άρη, χτυπάει το τηλέφωνο... Ήταν ένας ξελιγωμένος στα γέλια Μάνος ο οποίος με πήρε να μου πει πως πήγαινε στο ραντεβού του στο συνέδριο με ένα ταξί - ποδήλατο!!! Μου υποσχέθηκε πως θα το φωτογραφίσει και θα μου το φέρει να το δω όταν επιστρέψει, όμως για όσους ξέρουν τον άντρα μου, ακόμα και να τον φαταζόμαστε σκαρφαλωμένο στην "καρότσα" ενός ποδηλάτου αρκεί για να γελάμε μέρες!!! Viva Havana!!!

Η δική μου σελίδα 123...

Κάποτε τα bloggo-παίχνιδα μου φαίνονταν πιο ενδιαφέροντα, ή ίσως έφταιγε που ήταν η αρχή... Τώρα κάθε φορά που γεμίζουν οι σελίδες των blogs με τα ίδια πράγματα, όπως τότε με τα ποιήματα ας πούμε, νοιώθω να βαριέμαι θανάσιμα ακόμα και να τα διαβάσω.. Πόσο μάλλον να παίξω.. Χάνεται η πρωτοτυπία του όλου εγχειρήματος, έτσι νοιώθω, χάνεται το ενδιαφέρον μας και η μοναδικότητα μας.. Άλλωστε, αν θυμάμαι καλά, τα παλιότερα παιχνίδια είχαν έναν σκοπό, ας πούμε, to know us better... 7 +1 σημαντικά πράγματα της χρονιάς που πέρασε, 6 blogs που μου αρέσει να διαβάζω, τα αγαπημένα μου αντικείμενα, φωτογραφίες από τα παιδικά μου καλοκαίρια, e-Proust... Εμένα μου φαίνεται ή ήταν άλλου ύφους και άλλου προσανατολισμού?
Τέλος πάντων, αυτή την φορά δεν μπορούσα να αρνηθώ... Η kanataki, η so_far, η mpoumpoula, η Happy Talisker και οι 7 demons ( ειδικότερα οι τελευταίοι που είναι και ακριβοθώρητοι) μου ζήτησαν να ανεβάσω την δική μου σελίδα 123... Τις οδηγίες δεν τις ξαναγράφω, σε όποιο blog και να πάτε θα τις βρείτε αναλυτικά... Πάμε λοιπόν..

Το βιβλίο είναι το "The Year of Living Biblically" του A.J.Jacobs, δηλαδή τι πρωτότυπο, το βιβλίο που μεταφράζω...

Και η έκτη , έβδομη και όγδοη πρόταση της σελίδας είναι οι εξής παρακάτω:

Let me explain: The doorknobs in our apartment fall off on an alarmingly regular basis. They're mercurial little suckers. We don't even need to be touching them - it's more of a natural-life-cycle type of situation, like icebergs calving or my hairline retreating.

Πείτε παρακαλώ τι καταλάβατε τώρα... Anyway, εγώ δεν θα πετάξω το μπαλάκι σε κανέναν.. Και ελπίζω από αύριο να αρχίσετε να ξαναγράφετε στα blogs σας τα δικά σας, μοναδικά, ενδιαφέροντα πράγματα που λατρεύω να διαβάζω... Φιλιά μουτρωμένα... (Γκρίνιαξα πάλι.... Ελπίζω να μην διαβάσει το post ο Νανάκος και ποιός τον ακούει.....)

Υ.Γ. Χρωστάω σίγουρα ένα παιχνίδι στο Δεσποινάριον, δεν το έχω ξεχάσει παρόλο που κάνω φιλότιμες προσπάθειες.. Κάποια στιγμή θα φανώ επιμελής και εκεί.....
Υ.Γ.2 Και τώρα που το σκέφτομαι, να δείτε που χρωστάω και άλλο ένα στην Una Mama... Oh my God....

Μια απλή, ήσυχη μέρα με ένα μεγάλο υστερόγραφο...

Σήμερα ξύπνησα δυό φορές μέχρι να αποφασίσω να σηκωθώ.. Την πρώτη γύρω στις 5 τα ξημερώματα που έφευγε ο Μάνος - πάει Κούβα για δέκα μέρες και ποιός τον πιάνει!!!- και την δεύτερη γύρω στις 7.30 που ο Droopy κάτι άκουσε απ' έξω και άρχισε να γαυγίζει σαν τρελλός.. Έχω παρατηρήσει πως όταν είμαστε μόνοι στο σπίτι οι τρεις μας, χωρίς τον Μάνο δηλαδή, νοιώθει πολύ εντονότερο το καθήκον του να "προστατεύει" τον Άρι και είναι μονίμως στην τσίτα... Που σημαίνει πως μέχρι την επόμενη Κυριακή που επιστρέφει η κολώνα του σπιτιού μας θα χορτάσουμε γαύγισμα...
Όπως σήμερα ας πούμε που είδα και αποείδα και παρόλο που θα μπορούσα να κοιμηθώ τουλάχιστον μια ώρα ακόμα, αποφάσισα να σηκωθώ και να φτιάξω καφέ... Τον οποίο θα πιω κατά την αγαπημένη μου συνήθεια bloggάροντας...
Για μετά, έχω πολλά σχέδια... Έχω γράψιμο μπόλικο, θέλω να πάω από τον Θανόπουλο να κοιτάξω για Monterey Jack και για κάτι άλλα πραγματάκια που δεν μπορώ να βρω στον Βασιλόπουλο, θέλω να φτιάξω λίγο την ντουλάπα μου μέσα στην οποία γίνεται χαμός, έχω ένα ραντεβού στο κομμωτήριο στις 11.30 και το βράδυ έχουμε κανονίσει girls στο Απλά... Βέβαια δεν ξέρω καθόλου τι από όλα αυτά θα καταφέρω να κάνω τελικά μια που από χτες έχω κάτι δέκατα που πολύ με ταλαιπωρούν και με κάνουν να νοιώθω κούραση και ατονία.. Και πονάνε και τα κόκκαλα μου, και κρυώνω... Χάλια... Οπότε θα δείξει...
Ευτυχώς δεν έχω μαγείρεμα σήμερα, έφτιαξα εχτές το βράδυ το σουφλε σπανάκι και έγινε υπέροχο και αν ο Άρις αποφασίσει να φάει σήμερα το μεσημέρι σπίτι θα το ευχαριστηθεί μια χαρά... Αυτά τα ολίγα λοιπόν για σήμερα, με μια γλυκειά καλημέρα και χωρίς φιλί για να μην σας κολλήσω.... Καλά να περάσετε το σαββατοκύριακο σας και τα λέμε soon...

Υ.Γ. Αναρωτιέμαι ειλικρινά γιατί ορισμένοι διαβάζουν τα όσα γράφω επιλεκτικά. Για πολοστή φορά σε ένα από τα χτεσινά σχόλια μια Μάρθα αναρωτήθηκε πως τα βγάζουμε πέρα εμείς που δεν δουλεύουμε και περνάμε όλη την ημέρα ξύνοντας το.... μας , οκ, δεν το έθεσε ακριβώς έτσι, αλλά αυτό εννούσε στην πραγματικότητα.. Και κατέληξε πως αν μου περιγράψει πως περνάει εκείνη ίσως πέσω από το ροζ συννεφάκι μου.. Και εντυπωσιάστηκα για μια ακόμα φορά με την επιμονή ορισμένων ανθρώπων να φτιάχνουν την δική τους εικόνα, αυτή που έχουν ανάγκη να δούν αγνοώντας τα προφανή... Ότι , ας πούμε, εγώ δουλεύω.. Μπορεί να μην χτυπάω κάρτα στις 8 το πρωί, όμως κάνω μεταφράσεις λογοτεχνικών βιβλίων για τρείς από τους μεγαλύτερους εκδοτικούς οίκους , γράφω σε τρία περιοδικά και συζητάω με ένα ακόμα, έχω την αρχιστυνταξία ενός άλλου και ελπίζω πολύ σύντομα να σας έχω νέα για μια συνεργασία με το εξωτερικό που την κυνηγάω πολύ καιρό και μάλλον τελικά θα την καταφέρω απ' ότι φαίνεται...(Και ταυτόχρονα μεγαλώνω ένα καταπληκτικό παιδί, έχω μια πολύ καλή σχέση με τον άντρα μου, έχω φίλους που αγαπάω και με αγαπάνε, και μια ζωή γεμάτη... ) Αν αυτό για την κυρία Μάρθα σημαίνει καθισιό τότε, παω πάσσο. Επειδή όμως εγώ ξέρω πόσα βράδια ξενυχτάω γράφοντας, και πόσες μέρες αγχώνομαι με τα dead lines και με ένα σωρό πράγματα που απλά επιλέγω να μην αναφέρω στο blog γιατί δεν μου αρέσει να μουρμουράω διαρκώς, έρχονται φορές που διαβάζοντας τέτοιου είδους σχόλια παίρνω ανάποδες... Και στην τελική να σας πω και κάτι κυρία Μάρθα μου? Ακόμα και στην ιδανική περίπτωση που εγώ είχα βρει τον τρόπο να κάθομαι όλη μέρα και τα λεφτά να πέφτουν από το ταβάνι στα πόδια μου, για ποιό λόγο θα έπρεπε να πέσω από το ροζ μου συννεφάκι? Επειδή εσείς δεν καταφέρατε να ανέβετε ποτέ στο δικό σας? Ε, όχι λοιπόν... Νομίζω πως εγώ τουλάχιστον, δεν θα σας την κάνω την χάρη... Θα μείνω σκρφαλωμένη στο συννεφάκι μου και θα σας κοιτάζω από ψηλά... Την δική σας ανικανότητα, να την χειριστείτε μόνη σας... Οι άλλοι δεν σας φταίνε καθόλου... Πραγματικά.. Και να σας πω και κάτι ακόμα? Αν είσασταν λιγότερο μίζερος άνθρωπος από όσο διαφαίνεται από τα σχόλια σας, μπορεί και να σας πήγαιναν καλύτερα τα πράγματα.. Αλλά η ενέργεια που δίνουμε στο σύμπαν είναι αυτή που επιστρέφει πίσω σε μας.. Δυστυχώς για σας και ευτυχώς για μένα... Οκ?

Η τιβιόλα και η χαζοβιόλα...

Με την καλή έννοια... Την έκανε διάσημη μέσα σε μια νύχτα ο Λάκης... Αν υποτεθεί πως διασημότητα σημαίνει να σε αποκαλούν Μπριζολέ και εσύ να γελάς ενθουσιασμένη... Δεν ξέρω αν θυμάστε το περιστατικό, εκείνη κυλιόταν σε έναν καναπέ ντυμένη στα χρυσά με το βυζί να ξεχυλίζει ολούθε και μας ρωτούσε - στα σοβαρά υποψιάζομαι- τι καλύτερο έχει από εκείνη η Μπιγιονσέ.. Και ο γύφτος ξεκαρδισμένος είπε την ατάκα που έμεινε... Και ένα καινούριο αστέρι εκτοξεύτηκε στο στερέωμα του trash, με ταχύτητα που έκανε την Έφη Θώδη να πρασινίσει...
Και μετά? Μετά η κα Μαλιωτάκη απέδειξε πως ή που έχει χιούμορ που ούτε καν φανταζόμαστε, ή που στην θέση του μυαλού εκείνη έχει ένα όχι και τόσο ευμεγέθες ρεβύθι... Δεν έχω αποφασίσει ακόμα τι από τα δύο ισχύει... Ειλικρινά... Πάντως το τραγούδι με τους εμπνευσμένους στίχους "Δεν είμαι η Μπιγιονσέ, είμαι η Ποπάρα.." έχει γίνει χρυσός δίσκος, ring tone, video clip, νούμερο σε επιθεώρηση, πρώτο θέμα σε όλα τα μεσημεριανά , πήρε βραβείο ταυτόχρονης ακρόασης από 20.000 χρήστες στο Internet και she keeps walking ως άλλος Johnny, πάντα με τα κολητά της συνολάκια, πάντα με το βυζί να ξεχυλίζει και πάντα με αυτή την προφορά που τραβάει το λάμδα και το νι...
Η Ποπάρα είναι κορίτσι λαϊκο και δεν το αρνείται.. Και προς τιμήν της, και γι΄αυτό σας λέω πως δεν έχω αποφασίσει ακόμα αν μας κάνει εκείνη πλάκα αντί να της κάνουμε εμείς, ευχαριστεί θερμά τον Λάκη για το καλό που της έκανε... Με κάθε ευκαιρία... Και στις συνεντεύξεις της δείχνει καλός άνθρωπος... Εχτές, among others, έβλεπα μια πλάκα που της έκαναν από ένα κανάλι όπου πήγε ένας δημοσιογράφος να της πάρει συνέντευξη και τον έπιασε τάχα μου κόψιμο... Και την διέκοπτε κάθε τοσο και έτρεχε στην τουαλέτα... Μιλάμε πως πρέπει να το έκανε τουλάχιστον δέκα φορές.. Και η Ποπάρα αντί να αρπάξει, ανησυχούσε μήπως είχε ίωση και του έδινε συμβουλές πως να του περάσει... Και έμοιαζε ειλικρινής...
Βέβαια έχουμε δει και την άλλη πλευρά της σταρ, εκείνη που έβριζε τον τέως σύζυγο της ο οποίος τόλμησε να βγει και να την πει ατάλαντη.. Το τι του έσουρε on camera δεν λέγεται... Βγήκε η γειτονιά από μέσα της και κόντεψε να πάρει μαζί της και τον καμεραμάν... Επίσης η Ποπάρα, πριν γίνει διάσημη - η ίδια το λέει αυτό- είχε μια ατυχή πολύχρονη σχέση με έναν κύριο, ιδιοκτήτη νυκτερινού κέντρου, τον οποίο της έφαγε μέσα από τα χέρια μια άλλη μεγάλη σταρ του πενταγράμμου, η Αγγελική Ηλιάδη... (Μην μου πείτε, αυτό είναι δημοσιογραφική έρευνα, όχι κάτι άλλοι που τα ξεπετάνε τα θέματα...) Και εκεί η ατυχήσασα Ποπάρα τα πήρε λίγο και τους έλουσε, αλλά κοτζάμ άνθρωπο έχασε ( και κοτζαμ σπόνσορα αν έχω καταλάβει καλά από τα συμφραζόμενα) να μην αντιδράσει? Άνθρωπος είναι, δεν είναι πέτρα....
To make a long story short, σε πείσμα των πιθανοτήτων η Ποπάρα ήρθε για να μείνει... Ετοιμάζει την όγδοη διασκευή του σουξέ της σε δημοτικό αυτή την φορά για να ταιριάζει με το αρνί του Πάσχα - επίσης μόνη της το είπε αυτό- , (το έχει ήδη τραγουδήσει στα αγγλικά, στα ιταλικά, και ίσως και στα σουαχίλι) , έγινε ήδη άρωμα και βρίσκεται σε διαπραγματεύσεις για να γίνει και κρασί το οποίο θα πουλιέται, όπως δήλωσε, σε επιλεγμένες κάβες... Ποπάρα λευκό και Ποπάρα κόκκινο... (Μπορώ παρακαλώ να είμαι από μια μεριά όταν θα σκάσει στο μαγαζί του Άλκη πωλήτής με την Ποπάρα σε μπουκάλι ανά χείρας?)
Τι να πω? Η ιδέα πάντως να σε ρωτήσουν "ωραία μυρίζεις, τι άρωμα φοράς?" και να απαντήσεις ανερυθρίαστα "Ποπάρα", κάπως μου κάνει... Το ομολογώ... Πάντως, ότι και να λέω εγώ η αλήθεια είναι μια... Η εποχή της Ποπάρας είναι προ των πυλών.. Για να μην σας πω πως τις έχει εκπορθήσει ήδη, ως άλλος Αττίλας, και μου τρομάξετε... Και περιμένω με αγωνία την μέρα που θα με πάει ο καλός μου στην Σπονδή και όταν έρθει η ώρα του κρασιού θα ζητήσω από τον γαλλοθρεμμένο σομελιέ ένα ποτήρι Ποπάρα κόκκινο...

Και τώρα, αφού σας ενημέρωσα και σήμερα για τα σημαντικά της ημέρας, πάω να εργαστώ γιατί έχω μείνει πίσω... Παίζει και ένας καφές με την Pastaflora, έχω να ψωνίσω κιόλας γιατί το βράδυ δεν θα βγούμε και θα μαγειρέψω - λέω να κάνω το σουφλέ σπανάκι της φίλης μου της Λιάνας- , τι να πρωτοπρολάβω πια? Καλημέρα και φιλιά σε όλους...

Comfort food ...

Χτες το βράδυ στο μεξικάνικο περάσαμε υπέροχα. Βοήθησε η παρέα, εννοείται αυτό, που ήταν εξαιρετική, αλλά και το φαγητό - κακά τα ψέμματα- μας φέρνει πιο κοντά.. Ειδικά όταν είναι πλούσιο σε θερμίδες, άφθονο σε ποσότητα και νόστιμο τόσο όσο να σε κάνει να χαμογελάς... Comfort food με τα όλα του δηλαδή... Το μεξικάνικο και το ταϊλανδέζικο, μαζί με το γιαπωνέζικο (λέγε με Nobu) είναι τα πιο αγαπημένα μου... Και θα μου πείτε καλά το μεξικάνικο με τις τορτίγιες και τα λιωμένα τυρία... Το ταϊλανδέζικο τι comfort να σου φέρει? Και όμως... Ένα έξτρα spicy κοτόπουλο με κάρυ και γάλα καρύδας συνοδευμένο με steamed rice, κάνει πάντα την ψυχή μου να γελά... Και αυτό είναι απολύτως comfort... Για να μην μιλήσω για τον σολωμό με σάλτσα γλυκιάς μουστάρδας του Nobu και με πιάσουν τα κλάμματα... Υπάρχουν φαγητά που είναι φτιαγμένα για να ανακουφίζουν όλες τις αισθήσεις μας, πέρα από την πείνα ή έστω την λαιμαργία... Και ειδικά όταν νοιώθουμε λίγο blue, κάθε μπουκιά μας φέρνει πιο κοντά στο zen.. (Οκ, και πιο κοντά στον νευρικό κλονισμό όταν ανέβουμε στην ζυγαριά... Όλα τα πράγματα όμως στην ζωή έχουν το κόστος τους)...
Τα γράφω όλα αυτά γιατί εχτές τα καλοριφέρ στο εστιατόριο δεν λειτουργούσαν και το δαγκώσαμε ελαφρά... Και χρειάστηκαν πολλές μπουκιές και πολλά γέλια για να ξεχαστούμε και για να ανέβουν λίγο οι θερμοκρασίες... Που δεν θα ανέβαιναν ποτέ αν το μενού είχε ψάρι, σαλάτα και λευκό κρασί.... Επίσης τα γράφω όλα αυτά γιατί έξω έχει έναν ήλιο να, με δόντια μεν, αλλά λαμπερό και υπενθυμιστικό... Έρχεται η άνοιξη, μπορεί όχι τώρα αμέσως, αλλά πάντως είναι κοντά.. Που σημαίνει πως ήρθε η ώρα η δύσκολη που πρέπει να ξεκινήσω δίαιτα... Προσέξτε.. Να ξεκινήσω είπα, που σημαίνει πως δεν είναι απραίτητο να την τελειώσω κι όλας.. Όμως είναι σχεδόν εθιμοτυπικό το θέμα... Άνοιξη σημαίνει σαλάτες και κοτόπουλα ψητά... Στεγνά φαγητά και καθόλου comfort... Πέρα από την ελπίδα πως αυτό το καλοκαίρι μπορεί να ΤΟ καλοκαίρι που θα εκδράμουμε στην παραλία με μπικίνι, μονοκίνι, τάγκα, nude, βάλτε ο καθένας ότι θέλετε ή ότι ονειρεύεστε για τον εαυτό σας... Και η ελπίδα μετακινεί όρη.. Είναι κρίμα που δεν μετακινεί και κιλά... Να τα παίρνει από εδώ και να τα στέλνει στον αγύριστο.. Κι ακόμα παραπέρα..
Από 1η Μαρτίου λοιπόν, κεφάλια μέσα... Δίαιτα, γυμναστήριο, εγκράτεια και υπομονή... Μέχρι τότε όμως, γιούχου!!! Φαγητό μέχρι τελικής πτώσεως με κέφι και φαντασία... Τι θα μας λείψει πιο πολύ? Να το φάμε σε ποσότητες για να έχουμε καβάτζα...Εμένα ας πούμε μου λείπουν πάντα τα πιο απίθανα... Έχει τύχη να κάνω δίαιτα και να ξυπνήσω το πρωί με μια λιγούρα για KFC... Ή για Wendy's.. ( Τι κρίμα που έκλεισαν αυτά τα Wendy's... Το καλύτερο junk food που έχει περάσει από την Ελλάδα και το χάσαμε νωρίς... Θυμάστε τα τετράγωνα μπιφτέκια και τις πατάτες με το λιωμένο τυρί?)Τις επόμενες μέρες λοιπόν θα περιφέρομαι τρώγοντας junk και φαγητά πλούσια σε θερμίδες και γεύση... Δέκα μέρες μου έμειναν, να μην τις ευχαριστηθώ?

Υ.Γ. Και μια που ο μήνας έχει μόλις 21, πάω σε ένα πρωινό ραντεβού για δουλειά και μετά στο Patron για καφέ και κρουασάν βουτύρου... Θα επιστρέψω όσο αργότερα γίνεται γιατί σήμερα είναι εδώ η κυρία Κωνσταντίνα,το απόγευμα έχω γράψιμο και το βράδυ θα πάμε με τον Κωνσταντίνο και την Πόπη Nixon... Για το comfort food (burgers) που λέγαμε... Καλημέρα και πολλά φιλιά σε όλους....

Απορίες διάφορες...

Τις μέρες που πέρασαν, περιμένοντας να γίνω το τέλειο ροκφόρ που λέγαμε, έβλεπα τηλεόραση, διάβαζα και μαγείρευα όλη μέρα... Και μου δημιουργήθηκαν διάφορες απορίες… Έχουμε και λέμε λοιπόν...

Τι έγραφε το περίφημο ημερολόγιο της τέως κυρίας του κυρίου Κούγια και μέσα σε μια μόνον συνάντηση έκανε τουμπεκί ψιλοκομμένο? Από 23.000 ευρώ διατροφή σε 2.000 η πτώση είναι ελεύθερη και εμείς ακόμη πιο free να υποθέτουμε ότι θέλουμε.. Δηλαδή τα χειρότερα… Καημένε Αλέξη… Ποιος ξέρει τι κρυβόταν πίσω από τις λέξεις….

Να λέει αλήθεια άραγε ο γνωστός δικηγόρος κύριος Αλφαντάκης πως ο εισαγγελέας που ταξιδεύει τώρα που μιλάμε στην Γερμανία για την υπόθεση Siemens είναι ο ίδιος που έχει παραχώσει στο αρχείο τα τελευταία χρόνια διάφορες άλλες τέτοιου είδους υποθέσεις- σκάνδαλα, όπως τα Leopards?

Ο επίτροπος που διόρθωσε την πρόταση του ασφαλιστικού ζητώντας οι γυναίκες να παίρνουν σύνταξη νωρίτερα από τους άντρες , δηλαδή στα 55, μόνο αν έχουν ανήλικα τέκνα είναι καλά στην υγεία του ή καπνίζει ότι βρει, μαζί και γκαζόν? Πόσες γυναίκες ξέρετε να έχουν ανήλικα παιδιά στα 55 τους καλέ? Τρελαθήκαμε όλοι μαζί ή μου φαίνεται? Ή μήπως έλεγε τεκνά και έκαναν λάθος τον τόνο?

Είδανε λέει τον Πασχάλη στην παιδική χαρά της γειτονιάς του να κουνάει ένα παιδάκι που μάλλον είναι το δικό του, ξέρετε, εκείνο που το test DNA λέει πως he is the father αλλά εκείνος το αμφισβητεί… Δηλαδή το αμφισβητεί μεν το κουνάει δε… Τι να πει κανείς… Άβυσσος η ψυχή του καλλιτέχνη… Και δύσκολες εποχές για τα νυκτερινά κέντρα επίσης…

Είπα καλλιτέχνης και θυμήθηκα.. Είδα χτες την Λαίδη στον Λάκη, σε video όχι live, και μου λύθηκαν όλες μου οι απορίες… Έκανε λέει πλαστική στην μύτη και της άνοιξαν το διάφραγμα και από τότε, οξυγονώνεται ο εγκέφαλος της κανονικά και μιλάει καλύτερα. Χωρίς κοτσάνες… Και γι΄αυτό ψάχνει έναν άντρα με ψηλό EQ για να της ταιριάζει… Όσοι έχετε EQ λοιπόν και μάλιστα ψηλό, από 1.90 και πάνω, τρέξτε τώρα που προλαβαίνετε… Λαίδη είναι αυτή, και μάλιστα με εξαερισμό… Ευήλια και ευάερη αν και ελαφρώς μεταχειρισμένη… Με την καλή την έννοια…

Γιατί είχε εχτές επανάληψη τα Υπέροχα Πλάσματα και μάλιστα τρία επεισόδια πριν? Δεν φτάνει που είδαμε και πάθαμε να ξαναβρούμε τον ρυθμό μας κάθε Τρίτη, τώρα θα περιμένουμε τον Μάρτιο για να ξαναμπούμε σε σειρά?

Γιατί μέσα στους όρους του γνωστού διαζυγίου συμπεριελήφθη και το να μην κάνουν ποτέ – λέει- τα παιδιά του τέως ζεύγους διακοπές στην Μύκονο? Τι έχει το νησί καλέ? Τα δικά μας τα παιδιά δηλαδή έπαθαν κάτι και δεν το ξέρω? Πείτε κάτι κύριε Δημήτρη Ρ. μου, διότι το θέμα είναι φλέγον…Περιμένω παρέμβαση επειγόντως διότι έρχεται Πάσχα και πρέπει να κανονίσω την πορεία μου.. Να το πάρω το – ακόμα- ανήλικο μαζί μου η θα μου χαλάσει και πως θα το δώσω μετά?

Που θα βρω τυρί Monterey Jack?Ανακάλυψα μια συνταγή για ψωμί με το συγκεκριμένο τυρί και πιπεριές jalapeños και θέλω να την δοκιμάσω επειγόντως...

Πότε βγαίνουν επιτέλους τα αποτελέσματα των εξετάσεων κουλεμανσόν του Νανάκου? Ή μήπως ήρθε η ώρα να αναρωτηθούμε αν οι εξετάσεις αυτές είναι του ιδίου τύπου με εκείνες του υπουργείου Πολιτισμού (δηλαδή σικέ) και για αυτόν τον λόγο η Κανατάκη περνάει πάντα και εγώ όχι.. Και αν είναι έτσι, σε ποιανού το τραπεζάκι να πάω να αφήσω την καινούρια μου Hermes με την ενσωματωμένη κρυφή κάμερα?

Υ.Γ. Αυτά και φεύγω τρέχοντας... Το κουρσάκι ξεχιονίστηκε σχεδόν ολοσχερώς από μόνο του, είμαι εφοδιασμένη και με ένα φαράσι για να πάρω ότι έχει απομείνει, και πάω... Για καφέ, για σούπερ μάρκετ, για κομμωτήριο αν δεν βαρεθώ, για περίπτερο... Μεγάλη ζωή!!! Και το βράδυ θα πάμε με τον Κώστα, την Λιάνα και ίσως και τον Άλκη (αν μπορεί να βγει από το σπίτι του, στην ακριτική Εκάλη), στο Buffalo Bill's στην Γλυφάδα για μεξικάνικο....Είναι να μην πάρουμε φόρα....

Βοήθεια!!! Μεταμορφώνομαι σε ένα τεράστιο ροκφορ...

Λοιπόν, μη με περάσετε για κυκλοθυμική, ούτε για βλαμμένη, αλλά αυτή η ηρεμία και η χαλάρωση έχει αρχίσει πια να μου δίνει στα νεύρα... Μου έπεσαν βαριά τελικά δύο σαββατοκύριακα σερί στο σπίτι με cocooning, ήρθε στο καπάκι και το χιόνι που το περίμενα μεν πως και πως ξεχνόντας όμως εντέχνως τον αποκλεισμό που εμπεριέχει ως φαινόμενο, και τώρα έχω αρχίσει να σηκώνω ατμό.... Έξω έχει ήλιο αλλά η βεράντα μας γυαλίζει σαν παγοδρόμιο, το ίδιο και ο δρόμος από κάτω... Η κουρσίτσα μου παραμένει θαμμένη και παρόλο που σήμερα θα πάω και περίπτερο και χασάπη και για καφέ ίσως, με τα πόδια, το βράδυ ακυρώσαμε το θέατρο και το φαγάκι μετά που είχαμε κανονίσει με άλλους αγαπημένους co-bloggers γιατί οι των βορείων προαστίων (μαζί και εγώ) έχουμε ένα άγχος με την επιστροφή και όχι άδικα φαντάζομαι...
Έτσι το πρόγραμμα έχει και σήμερα τζάκι και τηλεόραση και όπως σας είπα, όπου να ΄ναι θα αφρίσω... Ονειρεύομαι τρελά ξενύχτια με ποτά και μουσικές, τον Ρέμο (και ας είναι με την Μαρινέλα), τις αδερφές Μαγγίρα, το Sea Satin, ονειρεύομαι το τετραήμερο της 25ης Μαρτίου στο νησί, και το Πάσχα, ονειρεύομαι αυθρώπους σκαρφαλωμένους πάνω στα τραπέζια να χορεύουν, κοκκορόσουπες στον Κονταρίνη και να επιστρέφω σπίτι τώρα, την ώρα που κανονικά ξυπνάω... Οκ, ξέρω πως μόλις τα κάνω για λίγο όλα αυτά θα επιστρέψω στο cocooning τρέχοντας, όμως μετά από τόσο άραγμα πρέπει να ανέβουν λίγο οι ρυθμοί γιατί αλλιώς θα γίνουμε ροκφόρ... Ή άντε, blue Stilton....
Βέβαια προς το παρόν, κάτι ο καιρός, κάτι που φεύγει και ο Μάνος το Σάββατο για Κούβα, με βλέπω να την αποκτώ την μούχλα μου... Γιατί και τα υπόλοιπα girls της παρέας είναι πολύ gourmet και καθόλου αποφασισμένα για ξενύχτια... Όμως η ελπίδα μετακινεί όρη, έτσι δεν λένε?
Τι άλλα? Α! Άσχετο αλλά έκανα χτες ένα διάλειμα από την μετάφραση και ανακάλυψα ένα καινούριο παιχνιδάκι, πολύ κολλητικό.... Θα πάτε στο http://playsleuth.com/ και θα επιλέξετε το Shades of Mystery. Δημιουργείτε τον detective σας και λύνετε έξι υποθέσεις την ημέρα. Το πρόγραμμα είναι ακόμα Beta, εγώ παλιότερα είχα κολήσει με το άλλο το Noir, οπότε είναι απολύτως free και αν σας αρέσουν τα παιχνίδια μυστηρίου νομίζω πως θα το ευχαριστηθείτε...
Πάω τώρα να πιω τον καφέ μου παρέα με τον Δημήτρη Καμπουράκη και τον Γιώργο Οικονομέα-αφού σας λέω έχω πέσει πολύ χαμηλά- και μετά τα γνωστά... Μετάφραση, μετάφραση, μετάφραση, έχω να γράψω την στήλη μου για το ΕΥ ΖΗΝ και ένα κομμάτι ακόμα, να βγω να κάνω καμιά δουλειά και να πάρω και λίγο αέρα και μετά... Τα γνωστά επίσης... Να μην σας τα ξαναπώ γιατί νοιώθω την μούχλα να απλώνεται..... Καλημέρα, φιλιά και όσοι μπορείτε, λυσσάξτε... Είναι μεταδοτικό... (Ελπίζω δηλαδή μήπως σωθούμε και εμείς....)

Χιονισμένη Δευτέρα...

Πρωινό ξύπνημα σήμερα μια που πόσο να κοιμηθεί κανείς πια? Αν μη τι άλλο, αυτές τις μέρες φουσκώσαμε στον ύπνο και στο φαγητό... Έξω όλα είναι κάτασπρα και το χιόνι είναι πολύ περισσότερο από χτες... Απορώ πως θα πάει ο Μάνος στο γραφείο, κλείνουν τεύχος και κατά τις 10 θα επιχειρήσει να ξεθάψει το αυτοκίητο του και να κάνει ένα try να φτάσει μέχρι την Κηφισίας... Εγώ πάλι θα δουλέψω κανονικά μια που τα χιόνια δεν επιρρέασαν ευτυχώς ούτε την ΔΕΗ ούτε τον ΟΤΕ, ενώ ο Άρις απ' ότι φαντάζομαι, όταν ξυπνήσει, θα πάει να γιορτάσει το ότι δεν έχει σχολείο μαζί με τους φίλους του στην πλατεία.. Με χιονοπόλεμο...
Πάντως, ήταν πολύ όμορφο αυτό το λευκό, ήρεμο σαββατοκύριακο, χαλαρώσαμε, χουζουρέψαμε, περάσαμε καλά... Πρέπει να σας πω παρεμπιπτόντως ότι το Σάββατο μου ήρθε με courier εκ Θεσσαλονίκης το DVD με την περίφημη εκπομπή της απίθανα αξιαγάπητης κας Κανατάκη, αυτή που κάναμε όταν ήμουν επάνω... Που βγήκε απίστευτα καλή, είχε πλάκα και πολύ θα ήθελα να σας την ανεβάσω να την δείτε αλλά όσο και αν προσπάθησα χτες, δεν τα κατάφερα... Έχει μεγαλύτερη διάρκεια από ότι μπορεί κανείς να ανεβάσει είτε εδώ είτε στο You tube, είναι και σε ένα format περίεργο και είδα και έπαθα μέχρι να την κάνω convert, και νομίζω πως θα την πάω κάποια στιγμή στο περιοδικό μήπως εκεί βρεθεί κανείς που να ξέρει να μου απομονωσει έστω δυό σκηνές ίσα να πάρετε μια γεύση.... Για να μην σας πω ότι σκέφτομαι σοβαρά να την στείλω στην φίλη μου την Έρση στον Alpha, μήπως ανοίγεται μια καινούρια καριέρα μπροστά μου, τρέμε Βέφα, τρέμε Ηλία...
Προς το παρόν βέβαια, παίρνω τον καφέ μου και πάω να χαζέψω λίγο ειδήσεις... Ήσυχη μέρα θα είναι η σημερινή, εγώ δεν προτίθεμαι να ξεμυτίσω, αφήστε που με τα λάστιχα που έχει η κουρσίτσα μου θα βρεθώ γλυστρώντας στο Φάληρο έτσι και κάνω πως την κουνάω... Χάσαμε και την απολογία της κυρίας Τσέκου σήμερα μια που δεν λειτουργούν ούτε τα δικαστήρια, όπως σας είπα, ησυχία, ασφάλεια και τάξις... Καλά να περάσετε λοιπόν, να προσέχετε όσοι βγείτε, καλή εβδομάδα και φιλιά... Χιονισμένα...

UPDATE: Το μενού σήμερα έχει φασολάδα με λουκάνικα και home made ψωμάκι... Και ο Μάνος μόλις έφυγε - μου τηλεφώνησε πως έφτασε στην Κηφισίας- αφού ξεχιόνιζε το αυτοκίνητο με ένα φαράσι για κανένα τέταρτο.... Όλα καλά δηλαδή....

Ο χιονιάς που τα αρνάκια παγώνει... (Ήρθε επιτέλους..)

Ε, ναι λοιπόν.. Με μια μέρα καθυστέρηση, ίσα για να ανησυχήσουμε μήπως οι προβλέψεις ήταν τσίγκινες, ξυπνησαμε και έξω είναι όλα άσπρα... Μην μου πείτε πως δεν είναι υπέροχα? Εμείς εχτές ευτυχώς αποφασίσαμε τελικά να εμπιστευτούμε την ΕΜΥ και να καθίσουμε σπίτι μας αντί να πάμε σε ένα πάρτυ που ήμασταν καλεσμένοι και πολύ καλά κάναμε γιατί δεν μας βλέπω να καταφέρναμε να επιστρέψουμε... Αράξαμε σπίτι λοιπόν με τζάκι, κόκκινο κρασί και DVD (σταθερές αξίες τι να λέμε τώρα?) και τώρα, πίνω τον πρώτο καφέ της μέρας με θέα μαγική... Αργότερα θα φορέσω μπότες, σκουφιά και γάντια για να πάω μέχρι το περίπτερο να πάρω εφημερίδες, θα μαγειρέψω κοκκινιστό και θα ψήσω ψωμί, θα φουλάρουμε το τζάκι και θα χαζεύουμε τις νιφάδες να χορεύουν έξω, στην βεράντα μας, μια που απ' ότι έλεγαν εχτές στις ειδήσεις το μεγάλο κύμα κακοκαιρίας θα έρθει σήμερα, από το μεσημέρι και μετά...
Σήμερα το μεσημέρι είχαμε κανονίσει να πάμε κανονικά με τον Κώστα και την Λιάνα στον Πειραιά για ψάρι αλλά καθώς καταλαβαίνετε, under the circumstances, είναι πιο πιθανό να ανοίξουμε μια τρύπα έξω και να ψαρέψουμε σαν άλλοι εσκιμώοι.. Εκείνος που θα το χαρεί όλο αυτό περισσότερο απ' όλους μας, που το χαίρεται από χτες μάλλον για να ακριβολογώ, είναι ο Άρις... Χτες το βράδυ έπαιξε τον πρώτο χιονοπόλεμο επισρτέφοντας από το Aquarius που είχαν πάει για ποτό, και σήμερα, όταν ξυπνήσει προβλέπω να λυσσάξουν με τους φίλους του, και πολύ καλά θα κάνουν.. Έχου και την προοπτική των σχολείων που όπως πάει αύριο θα είναι κλειστά οπότε, ποιός τους πιάνει...
Αυτά τα ολίγα, λευκά και έκτακτα, να περάσετε καλά, να το χαρείτε το χιόνι που το περιμέναμε πως και πως και τα λέμε αύριο.... Φιλιά...

Υ.Γ. Φωτογραφίες από τις βεράντες μας... Μέχρι εκεί έφτασε η χάρη μου προς το παρόν....

UPDATE: Βγήκα τελικά για εφημερίδες και ιδού άλλες δύο φωτογραφίες από την γειτονιά μου... Στην πρώτη η "κούρσα" μου σκεπασμένη από το χιόνι... Ελπίζω μην μου πάθει κρυοπαγήματα γιατί όσο να 'ναι, τα 'χει τα χρονάκια της.....

Ένας ανώνυμος, μια αγάπη, μια ζωή...

Κοιτάξτε τώρα τι μπορεί να κάνει ένας ανώνυμος... Ξυπνάω όλο χαρά έτοιμη να δω έξω το χιόνι να έχει φτάσει στους 15 πόντους - έτσι μας υποσχέθηκαν- δεν βλέπω ούτε νιφάδα, και αντ' αυτού σας βρίσκω να προσπαθείτε να βρείτε το δίκιο (μας) μέσα από απαντήσεις σε σχόλια ανώνυμα και μικροπρεπή... Μην μασάτε βρε κουτά... Ο ανώνυμος μας (όπως και κάθε ανώνυμος άλλλωστε) γι' αυτό γράφει ότι γράφει.. Για να μας προκαλέσει... Και εσείς νομίζετε πως θα του κάνετε τα μούτρα κρέας... Αν αυτός έτσι θέλει να πιστεύει, ότι πιστεύει τέλος πάντων, ποιοί είμαστε εμείς που θα του στερήσουμε την χαρά? Άλλωστε, αν το καλοδείτε το σχόλιο του περιέχει πολλή ελληνική ταινία- ο άντρας τίμιος βιοπαλαιστής που δουλεύει δυό δουλειές για να συντηρήσει την μεγαλοπιασμένη σύζυγο του, η κοπελίτσα που παλέυει να παντρευτεί τον πλούσιο για να κάνει την τύχη της, ο σύζυγος που ερωτεύεται ένα φτωχό κορίτσι που δουλεύει υπηρέτρια και αφήνει την οικογένεια του που τον καταπιέζει, οι κοσμικές παρέες της εποχής στην Μύκονο (έχω και σκάφος, πάμε μια βόλτα?), τα κομωτήρια όπου οι αργόσχολες διαβάζουν Φαντάζιο και κουτσομπολεύουν κάτω από τις κάσκες σεσούαρ- και εγώ λατρεύω τις ταινίες του Φίνου... Και αν είναι η ζωή μου για κάποιους να θυμίζει τις "Θαλασσιές τις Χάντρες", ή έστω το "Μια γυναίκα κατηγορείται", εγώ να δείτε που στο τέλος, μέχρι μουστάκι θατον βάλω να ξυρίζει τον Μάνο...
To make a long story short, ο καθένας κρίνει ανάλογα με τα βιώματα και τις αντιλήψεις του... Και όσο και αν οι γενικότητες δείχνουν μόνο απόλυτη έλλειψη επιχειρημάτων, μια που αυτά τα "οι άντρες θέλουν" και "οι γυναίκες πρέπει" λες και άντρες και γυναίκες είναι ένα είδος σε κόπια, άσπρο μαύρο και τελείωσε, δεν έχουν καμιά ουσία που να δίνει βάση για σοβαρή συζήτητση, κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει πως υπάρχουν άντρες σαν τον ανώνυμο εκεί έξω που παντρεύονται για να εξασφαλίσουν δωρεάν παραδουλεύτρα, να συμπληρώσουν το εισόδημα τους και να δείχνουν και προς τα έξω πλήρεις ( με γυναίκα και παιδιά). Είναι εκείνοι οι άντρες που παίρνουν προίκα δυαράκια, που κάνουν σεξ μια φορά την εβδομάδα - Κυριακή μετά τα αθλητικά- που ενίοτε δέρνουν τις γυναίκες τους και που καταπιέζουν τα παιδιά τους... Και που, εννοείται, τρελαίνονται στην ιδέα πως κάποιοι άλλοι άνθρωποι μπορεί να περνούν καλά... Προφανώς και υπάρχουν... Ευτυχώς, εμένα τουλάχιστον δεν με αφορούν...Οπότε, για να απαντήσω και στο φίλο μου τον Δημήτρη, ανεβάζω τα σχόλια τους παρόλο το moderation γιατί το βλέπω σαν κοιωνικό έργο... Αν θέλουν να εκτονωθούν εδώ, γιατί να μην το κάνουν? Μπορεί να ξεχαρμανιάζουν στο blog μου, έστω και λίγο, και να γλυτώνει μια κακομοίρα κάπου εκεί έξω δυό σφαλιάρες που και που...
Και ας μας φαντάζονται όπως θέλουν.. Και μένα και τον Μάνο...Εμείς ξέρουμε τι είμαστε και έτσι μπορούμε να αράξουμε χαλαρά στην πολυθρόνα μας και να απολαύσουμε μέσα από αυτά τα ανώνυμα πλην τόσο ευφάνταστα σχόλια ταινίες σινεμασκοπ που τόσο αγαπήσαμε... Προσεχώς "Μάρτυρας Κατηγορίας" και "Δεσποινίς Διευθυντής" με ένα και μόνο εισητήριο.... Αθηνάαααααα....

Υ.Γ. Και για να μην νομίζετε πως εγώ δεν νοιάζομαι για την έξωθεν καλή μαρτυρία σας αγαπητέ ανώνυμε, αυτό το παράδειγμα με τον Βωβό να μην το ξαναχρησιμοποιήσετε.. Βλέπετε ο Άρης παντρεύτηκε την Βίκυ, τον νεανικό του έρωτα, η οποία έτυχε να είναι η κόρη του Παυσανίας Travel, δεν ξέρω αν ξέρετε, πολλά λεφτά μιλάμε τώρα η κοπέλα, καλά να είναι, και χέστηκε να παντρευτεί για να εξασφαλιστεί... Κινδυνεύει μεν ανα πάσα στιγμή να πάθει ο Άρις coup de foudre με την Ουκρανή αλλά θα επιβιώσει....Με δικά της μέσα...

Υ.Γ.2. Που είναι το χιόνο οέο? Πλάκα μας κάνουν? Τζάμπα έβγαλα χτες το αλάτι του πλυντηρίου έξω στην βεράντα να μην γλυστράει ο Droopy όταν βγαίνει να κάνει τις "δουλειές" του? :-)

Υ.Γ.3 Καλό σαββατοκύριακο σε όλους, επωνύμους και ανωνύμους, και αν τελικά το στρώσει, θα έχουμε έκτακτο, κυριακάτικο post..... Φιλιά πολλά και ευχαριστώ πολύ για το support, για να μην ξεχνιόμαστε κι όλας.....

Χιόνι ακούμε και χιόνι δεν βλέπουμε....

Που είναι το χιόνι οέο? Μας έχουν κάνει τα νεύρα κρόσσια τόσες μέρες τώρα, για την χειρότερη κακοκαιρία των τελευταίων 100 ετών που χτυπάει την πόρτα μας as we speak... Που θα φυσάει 9 μποφώρ, που το χιόνι θα φτάσει στο Σύνταγμα, που η θερμοκρασία στην Ομόνοια θα πέσει υπό το μηδέν, που γενικά, όπως έλεγαν και οι αρχαίοι Γαλάτες, θα πέσει ο ουρανός στο κεφάλι μας... Στο σούπερ μάρκετ εχτές κυρίες με καρότσια φορτωμένα γάλατα και ζάχαρες έτρεχαν έντρομες στους διαδρόμους λες και περιμένουμε κατοχή, οι διαχειριστές αγοράζουν πετρέλαιο να μην ξεμείνουν, ο φίλος μου ο Άλκης που μένει στην μακρινή Εκάλη ετοιμάζει το φτυάρι του για να μπορεί να καθαρίσει τις σκάλες και να τσουλήσει μέχρι το αυτοκίνητο του και ο Άρις με τους φίλους του σχεδιάζουν πως θα κατέβουν από το Ψυχικό στο Σύνταγμα με snowboard... Και εν τω μεταξύ έξω, ένας ήλιος να!!! Αν υποψιαστώ πως η ΕΜΥ την έχει κάνει πάλι την πατάτα της πολύ θα εκνευριστώ γιατί, για να μην κάνω και την έξυπνη, προχτές πήρα άρον άρον τον ξυλά μας να του παραγγείλω μισό τόνο ελιά και πεύκο για να μην ξεμείνουμε... Και θα πάω και ένα σούπερ μάρκετ και σήμερα να πάρω μερικές έξτρα προμήθειες ω μη γένοιτο...
Στο μεταξύ δε, ότι κανονίσουμε για το σαββατοκύριακο συμπληρώνουμε και το απαραίτητο "αν δεν γίνεται χαμός.." Εμείς λοιπόν σήμερα το βράδυ, αν δεν γίνεται χαμός, θα πάμε σε ένα καινούριο very grand and ουάου μαγαζί που άνοιξε μόλις στην Αγία Παρασκευή που λέγεται Da Vinci. Πήγαμε για καφέ τις προάλλες με την Βίβιαν και την Ρούλα και εντυπωσιαστήκαμε.. Μιλάμε για υπερπαραγωγή με καφέ all day, εστιατόριο μεσημεριανό βραδινό και ένα δεύτερο πιο gourmet που το έχουν ονομάσει Casus Ceni... Έτσι λοιπόν είπαμε να πάμε σήμερα με εκλεκτή παρέα να δούμε πως κουνιούνται οι βάρκες...
Με την προοπτική λοιπόν του σημερινού gourmet προγράμματος στο μυαλό μας, εχτές το βράδυ είπαμε να φάμε κάτι απλό.. Φωνάξαμε και τον Άλκη που είχε τα γενέθλια του να μην τα περάσει home alone μια που η Μαρθούλα είναι ακόμα Θεσσαλονίκη, κάθισε και ο Άρις μαζί μας μια που τώρα που νοιώθει "μεγάλος" , ψήσαμε κάτι φοβερά βοδινά rib eyes που μας είχαν στείλει τα Χριστούγεννα, τηγανήσαμε και πατατούλες, ανοίξαμε και δυό ωραία κόκκινα κρασιά, είχαμε και ωραία τυριά και φρεσκοψημμένο ψωμί και περάσαμε μια βραδιά ζάχαρη...
Και τώρα, πίνω τον πρώτο καφέ της ημέρας με συνοδεία cup cakes και blogging και σε λίγο θα φύγω, να πάω να δω την μαμά μου που έλειπε τόσες μέρες και την πεθύμησα και μετά να περάσω και μια βόλτα από τον Βαγγέλη να φτιάξω λίγο μαλλί... Θέλω να πάω και το σούπερ μάρκετ που λέγαμε, να περάσω και από περίπτερο, video club και τα σχετικά, μεσημέρι θα φτάσει μέχρι να γυρίσω... Βέβαια δεν έχω και κανένα μεγάλο άγχος γιατί ο Άρις τις Παρασκευές δεν τρώει τα μεσημέρια σπίτι, πάνε με τους φίλους του για σουβλάκια πριν το φροντιστήριο οπότε είμαι χαλαρή... Θα καθίσω να κάνω και λίγη μετάφραση το απόγευμα, και αύριο με το καλό ελπίζω να ξυπνήσουμε σε μια πόλη κατάλευκη.... Πολύ το έχω επιθυμήσει λίγο χιόνι... Για να δούμε... Καλημέρα και πολλά φιλιά σε όλους.....

Υ.Γ, Στην φωτογραφία μια σπάνια εικόνα... Χιονισμένη Μύκονος.....

Θέλω να γίνω Nigellla στην θέση της Nigella.....

Θυμάστε που παραπονιόμουν προχτές για την δυσκολία αύξησης της δουλειάς μου? Ε, ήρθε ένα άρθρο της Μαρίας Χαραμή στο Gourmet του Βήματος της περασμένης Κυριακής – το οποίο διάβασα ελαφρώς ετεροχρονισμένα- για να με κάνει να (ξανά) δω την πραγματικότητα μου με άλλο μάτι… Για να μην σας πω ότι μου έβαλε και ιδέες… Ο τίτλος ήταν Domestic Goddess (εννοείται πως ταυτίστηκα με το καλημέρα σας) και με αφορμή την πασίγνωστη κουζινογράφο του BBC, την Nigella Lawson, η κυρία Χαραμή αναφέρθηκε στις γυναίκες που όλο και συχνότερα τα τελευταία χρόνια επιλέγουν την κατ’ οίκον ημιαπασχόληση έτσι ώστε να έχουν περισσότερο χρόνο για τα σπίτια και τις οικογένειες τους. I quote: « Μωρομάνες ή μητέρες μεγαλύτερων παιδιών χωρίς βοήθεια, 40- 50άρες που σιχάθηκαν το αγριεμένο πλήθος και το πήγαινελα στο γραφείο, διαλέγουν την λιγότερο εντατική, δίχως ωράριο εργασία, μαζί με την τιάρα, το στέμμα και το σκήπτρο του δικού τους βασιλείου. Του σπιτιού τους.» Γράφει και άλλα πολλά και ωραία η κυρία Χαραμή με αυτό το ιδιαίτερο, δικό της στυλ που αναγνωρίζεται από χίλια μίλια μακριά και έχει δίκιο..

Άλλωστε το στέμμα που αναβοσβήνει καιρό τώρα πάνω από το κεφάλι μου στα δεξιά σας, είναι η περίτρανη απόδειξη πως νοιώθω όντως η βασίλισσα του δικού μου μικρόκοσμου.. Και μπορεί οι υπήκοοι μου μερικές φορές να στασιάζουν, μπορεί ο μεγαλειότατος να λείπει συχνά για δουλειές και να αναγκάζομαι- oh mon Dieux!- να φέρνω πολλές φορές μόνη μου τα ξύλα από την βεράντα για να ανάψω το τζάκι, όμως δεν θα αντάλλασσα ποτέ το βασίλειο μου για ένα άλογο… Ούτε και για περισσότερα βέβαια … Και πιστέψτε με παρακαλώ, το κυβερνώ με αγάπη και με στοργή και με κέφι και με φαντασία το βασίλειο μου, κρύβοντας έντεχνα την σιδερένια μου γροθιά κάτω από ένα βελούδινο, άντε μάλλινο, γάντι…Γιατί χωρίς σιδερένια γροθιά δεν γίνεται τίποτα σ’ αυτή την ζωή, ειδικά όταν πρέπει να βγάλεις ένα ταψί φρεσκοψημένο φαγητό από τον φούρνο…

Και παίρνοντας έμπνευση από την υπέροχη Nigella, αναρωτιέμαι όλο και συχνότερα μήπως το good life (γενικότερα, όχι η μαγειρική, μην νομίζετε πως το έχω χάσει και τελείως) με το οποίο έχω τόσο σθεναρά αρνηθεί να ασχοληθώ χρόνια τώρα επαγγελματικά για να μην υπάρχει conflict of interests με τον αγαπημένο μου, είναι τελικά ο φυσικός μου χώρος… Άλλωστε αυτό ήταν πάντα και το πρώτο πράγμα που μου ζητούσαν από όσα περιοδικά έχω συνεργαστεί.. Άσχετα αν, αναγκαστικά, καταλήγαμε σε άλλα θέματα…Το επεξεργάζομαι λοιπόν και θα δείξει….

Και για να επιστρέψουμε και στην κατ’ οίκον ημιαπασχόληση, ναι, δεν αρνούμαι πως ήταν δική μου επιλογή να δουλεύω στο σπίτι, και μάλιστα μια επιλογή που έγινε συνειδητά μεν κάποτε γιατί ήθελα να έχω όσο περισσότερο χρόνο γινόταν για τον Άρι, πλην όμως όχι και τόσο εποικοδομητικά στην αρχή.. Ίσως γιατί τα οικοκυρικά δεν ήταν ποτέ το φόρτε μου, ίσως γιατί η ψυχολογία μου δεν χτυπούσε τότε limit up, ή αλήθεια πάντως είναι πως άργησα να συνδυάσω τον –πολύ- ελεύθερο χρόνο μου με τις χαρές της μαγειρικής και του house living…

Όμως ότι είναι να γίνει τελικά βρίσκει τον τρόπο να συμβεί και σήμερα, με το χέρι στην καρδιά σας λέω πως η κυρία Χαραμή και η Nigella έχουν δίκιο…. Είναι μεγάλη ιστορία να δουλεύει κανείς στο σπίτι του, να ορίζει τον χρόνο του και να διαχειρίζεται τις υποχρεώσεις του κατά το κέφι και την διάθεση του.. Εγώ πολύ το χαίρομαι και νομίζω πως μαζί μου το χαίρονται αντίστοιχα και οι άντρες της ζωής μου… Μάλιστα την προηγούμενη Παρασκευή το βράδυ, την ώρα που επέστρεψαν - ο Μάνος από το γραφείο και ο Άρις από το φροντιστήριο - σε ένα σπίτι που μύριζε αναμμένο τζάκι και φρεσκοψημένο ψωμί, μου είπαν και οι δύο το ίδιο πράγμα, ο καθένας με τον τρόπο του.. Προηγήθηκε ο Άρις με ένα γελαστό «Μυρίζει σπιτίσια εδώ μέσα» συνοδευόμενο από την χαρακτηριστική κίνηση που κάνει με την μύτη του μπαίνοντας, όταν προσπαθεί να μαντέψει από την μυρωδιά τι έχω μαγειρέψει, και λίγο αργότερα, ακολούθησε ο Μάνος που συμπλήρωσε με την σειρά του: «Αυτό είναι που λένε σπιτική θαλπωρή».. Για τον Droopy δεν χρειάζεται να σας πω, τα σάλια του κόντευαν να πνίξουν δυο ορόφους παρακάτω…

Αν υποτεθεί πως ήμαστε πια σε ένα σημείο της ζωής μας που έχουμε την δυνατότητα να κάνουμε τις επιλογές μας με βάση την ποιότητα και όχι την ποσότητα, τότε χαίρομαι που μπορώ να μην δουλεύω full time. Όσο και αν με πιάνει κατά καιρούς η μουρμούρα μου και παραπονιέμαι και αναζητώ τρόπους να αυξήσω τα εισοδήματα μου… Ναι, συνεισφέρω λιγότερο και συχνά δεν έχουμε την δυνατότητα να κάνουμε όλα όσα θα θέλαμε, αν και καταφέρνουμε δόξα τον Θεό να κάνουμε τα περισσότερα. Όμως χαιρόμαστε την καθημερινότητα μας και το σπίτι μας, και σε αυτό συμβάλω τα μέγιστα και με τεράστια χαρά.. Και μπορεί να υπάρχουν πολλά πράγματα που δεν θα αποκτήσουμε ποτέ, και πολλά άλλα που θα τα καταφέρουμε με μεγαλύτερη δυσκολία από όσο αξίζουν, όμως έχουμε την χαρά να μοιραζόμαστε ότι έχουμε με φίλους καρδιάς, με ανθρώπους που αγαπάμε και μας αγαπούν και, πάνω απ’ όλα, με την οικογένεια μας.. Και όλο αυτό να το γαρνίρουμε με μπόλικη θαλπωρή, με πολλά χαμόγελα και με μια έξτρα δόση ευτυχίας που δεν τολμούσα καν, κάποτε, να ονειρευτώ…

Και στο τέλος της ημέρας, μπορεί να μην είμαι μια επιτυχημένη επαγγελματίας, μια οικονομικά ανεξάρτητη γυναίκα, μια σοβαρή καριερίστα, μπορεί να μην είμαι τίποτα από αυτά που φανταζόμουν όταν ήμουν μικρή, είμαι όμως μια πολύ πολύ ευτυχισμένη μαμά και σύντροφος. Not bad at all, if you think it, for the lost case I used to be…

Υ.Γ. Στις φωτογραφίες η ωραία Nigella και οι κατσαρόλες της... Και αν θέλετε να κάνετε μια βόλτα από το site της, κάντε ένα κλικ πάνω στο όνομα της... Καλημέρα και πολλά φιλιά...

Υ.Γ.2 Εχτές δηλαδή είχε Κλεμμένη Ζωή? Και γιατί κανένας δεν θέλει να με ενημερώσει για τις εξελίξεις που έχασα? Ε?

Υ.Γ.3 Σήμερα είναι του Αγίου Βαλεντίνου αλλά δεν θα σας ευχηθώ... Μπορεί να είναι ακόμα μεγαύτερο κλισέ αλλά καλό είναι τον έρωτα ή την αγάπη σας να την γιορτάζετε, αν όχι κάθε μέρα, τουλάχιστον όσο πιο συχνά μπορείτε... Και σίγουρα όχι με σοκολατάκια σε σχήμα καρδιάς, αρκουδάκια και μπαλόνια...

Υ.Γ.4 (Πολύ υστερόγραφο έπεσε σήμερα...) Χρωστάω ένα παιχνίδι στο δεσποινάριον... Δεν ξεχνώ, απλά επιφυλάσσομαι...

Απεργίες και λιτότητα...

Σήμερα η Αθήνα μοιάζει να έχει πατήσει το pause... Οι μισοί απεργούν και οι υπόλοιποι μισοί τους συμπαραστεκόμαστε ηθικά και πρακτικά... Το ασφαλιστικό θα έρθει πάλι στο προσκήνιο, τώρα που η Ζαχοπουλιάδα μοιάζει να μένει μετέωρη για λίγο - τουλάχιστον μέχρι να ασκηθούν και οι υπόλοιπες διώξεις και να αρχίσουν πάλι τα όργανα... Ευτυχώς που υπάρχει και το σήριαλ Κούγια, με τελευταία εξέλιξη το ημερολόγιο της Εύης (της άλλης Εύης λέμε τώρα, όχι το δικό μου που το διαβάζετε τόσοι άνθρωποι) και θα σπάει λίγο η πολιτική χροιά των γεγονότων γιατί την πολιτική ως έχει σήμερα την έχουν βαρεθεί ακόμα και αυτοί που την ασκούν... Άντε, να τα βλέπει ο Αλέξης (ο άλλος λέμε τώρα, ο Τσίπρας) να παίρνει ιδέες ως προς το τι να αποφύγει στο μέλλον... Μπας και αλάξει λίγο το σκηνικό πριν γίνουμε όλοι ΕΜΟ και ησυχάσουμε...
Στα απλά και ταπεινά δικά μου τώρα, η μετάφραση προχωράει και τα μάτια μου κοντεύουν να γίνουν τετράγωνα από τις ώρες που περνάω μπροστά στον υπολογιστή αλλά τουλάχιστον θα την έχω έτοιμη στην ώρα της... Το ίδιο και τα κομμάτια για το NITRO. Προχωράνε εννοώ... Εχτές πήγα για καφέ στο Patron με την S0_Far Μίνα και περάσαμε πολύ όμορφα, ήρθαν και η Χριστίνα και η Γιάννα που πέρναγαν και κάθισαν και μας πήρε μεσημέρι... Και ο κύκλος των bloggers που γνώρισα και ήξερα από πριν πως θα συμπαθούσα πολύ μεγάλωσε κατά ένα μέλος....Και σήμερα, μια που η φίλη μου η Ρούλα απεργεί θα πάμε για καφέ με την Βίβιαν στην Αγία Παρασκευή... Ο Άρις έχει φαγητό, φακές, οπότε δεν χρειάζεται να μαγειρέψω, θα πάρω και περιοδικά επιστρέφοντας, θα δουλέψω μέχρι όσο πάρει και το βράδυ θα πάμε στο Πειραιά, στο Tony Bonano να δούμε και τον φίλο μας τον Τζιμάκο που τον έχουμε πεθυμήσει... Και ταυτόχρονα να κάνουμε και surprise στον Άλκη που έχει τα γενέθλια του αύριο, με τούρτα μετά τις 12... Μια που λείπει η αγαπημένη του, η Μαρθούλα έχει ανέβει Θεσσαλονίκη γιατί είχε κάποιο πρόβλημα υγείας ο πατέρας της, ευτυχώς περαστικό, είπαμε να το αναλάβουμε εμείς το αγόρι να μην μείνει μόνο του...
Λιτό το σημερινό post όπως βλέπετε, σύμφωνο με το πενύμα της ημέρας αλλά και με την οικονομική πολιτική της κυβέρνησης.. Οπότε σας αφήνω και τα λέμε αύριο, με το καλό.. Καλημέρα και φιλιά σε όλους...

Υ.Γ. Ο Λάκης εχτές το βράδυ έδωσε για μια ακόμη φορά τα ρέστα του... Τι τελέντο κι αυτό, να πιάνεις ακριβώς τον παλμό του κόσμου και να λες όσα θα ήθελε να πει με αυτόν τον μοναδικό τρόπο!!!

Υ.Γ. 2 Όπως ίσως καταλάβατε από το χτεσινό post έχω χάσει ένα επεισόδιο της Κλεμμένης Ζωής... Ας κάνει κάποιος το ψυχικό να μου στείλει ένα mail με τις εξελίξεις please!!!!

Μαθήματα Τηλεόρασης

Τι μου έμαθε η τηλεόραση τις τελευταίες μέρες.

Ο Θέμος και ο Μάκης είναι σαν την διαφήμιση με τα αρκουδάκια της Duracell.. Όταν όλα τα άλλα, μαζί και εμείς, θα έχουν πέσει ξερά, εκείνοι θα τσακώνονται ακόμα…. Και ακόμα, και ακόμα, και ακόμα…

Αν αποφασίσετε να πάρετε διαζύγιο, μην ακούτε τις περί πολιτισμού σαχλαμάρες που τσαμπουνάνε οι ψυχολόγοι και οι λοιποί «ειδικοί».. Οι τάσεις επιβάλουν ξεκατίνιασμα μέχρι τελικής πτώσεως και το διαζύγιο είναι σαν το κέικ. Τα συστατικά είναι συγκεκριμένα και σαφή και η συνταγή πρέπει να ακολουθηθεί με ακρίβεια. Χρειάζονται: ένας έρωτας μεγάλος, να ζούμε να τον θυμόμαστε. Μια γυναίκα που κάποτε ο καλός την είχε θεά αλλά τώρα ούτε που να την φτύσει και ένας άντρας με αξίες και ηθική αλλά που να ρίχνει και καμιά γρήγορη άμα έρθει η ανάγκη.
Ένα ή ακόμα καλύτερα δύο παιδιά που να τα διεκδικούν και οι δύο με πάθος.. Αργότερα, οι κύριοι, αν θέλετε μπορείτε να το πάρετε αλλιώς και να ζητήσετε test DNA για να βεβαιωθείτε ότι είναι δικά σας. Και μετά να το αμφισβητήσετε.
Σωστή εμφάνιση. Που σημαίνει πως οι κυρίες πρέπει να είναι καλοχτενισμένες αλλά όχι πολύ βαμμένες για να κάνει χλωμό, ακόμα και όταν κινδυνεύουν να περάσουν αυτόφωρο ενώ οι κύριοι οφείλουν να περιφέρονται σκυθρωποί και να μοιράζουν σφαλιάρες σε δημοσιογράφους, καμεραμάν και ατυχείς κλειδαράδες. Άμα καταφέρουν να εμφανιστούν και με ξεραμένα αίματα (βλέπε άγριος ξυλοδαρμός) στις ειδήσεις των 8, ακόμα καλύτερα.
Πολλά εξώδικα. Όσο περισσότερα τα εξώδικα τόσο καλύτερα. Να έχει και κάτι να πει ο Λάκης την Τρίτη.
Έναν δημοσιογράφο- κολλητό… Τον Λιάγκα τα αγόρια, την Ελεονόρα τα κορίτσια…Για να υπάρχει και μια ισορροπία στο επίπεδο.
Τέλος, απαραίτητο είναι το καλό timing.. Έτσι ώστε να προλαβαίνετε να βγαίνετε εναλλάξ σε όλες τις εκπομπές, αλλά να μην ανταλλάσσετε κουβέντα μεταξύ σας ποτέ.. Not elementary at all my dear Watson…

Η ανερχόμενη ηθοποιός και sex symbol Μαρία Κορινθίου βαδίζοντας στα χνάρια του Αλέξη Γεωργούλη βρήκε επιτέλους το δυνατό της υποκριτικό εργαλείο. Πως εκείνος βγάζει συνέχεια την μπλούζα του? Ε, η Μαρία παίζει ένα έργο ολόκληρο με το στόμα αισθησιακά μισάνοιχτο… Παρακολουθούσα τις προάλλες στην Nova ένα video clip του τραγουδιού της καινούριας της ταινίας - deep end νομίζω λεγόταν αν και θα ταίριαζε περισσότερο το deep throat- και η Μαρία για πέντε ολόκληρα λεπτά τραγουδούσε, έπαιζε, κυλιόταν στην άμμο και έκανε σεξ με τον Αλέκο Συσοββίτη με το στόμα μισάνοιχτο. Σαν ροφός σε σεξουαλικό παροξυσμό ένα πράγμα αλλά στο πολύ πιο όμορφο, μια που η κοπέλα κατά τα άλλα, είναι θεά… Κρίμα να της μείνει κουσούρι…

Η Έφη Θώδη έστειλε δικό της τραγούδι στα προκριματικά της Eurovision. Και video clip. Που κανονικά πρέπει να του βάλουν σήμανση για αυστηρώς ακατάλληλο διότι, ειδικά εκεί που χορεύει με ένα πράσινο φόρεμα τύπου Χάιντι, άμα φύγει καμιά τιράντα εξ ατυχήματος, μιλάμε για γενοκτονία… Βέβαια τώρα που το σκέφτομαι, ίσως το μήνυμα του να είναι οικολογικό.. Πράσινο το φόρεμα, μπαμπάτσικη η κυρία Θώδη που λέει και ο Γρηγόρης, το νόημα είναι σαφές… Free Willy…

Χάσαμε την Κλεμμένη Ζωή. Από την προηγούμενη εβδομάδα και πολύ ανησυχούμε… Διότι, μπορεί το σενάριο να μην ήταν το δυνατό σημείο της ιστορίας, όπως άλλωστε ούτε και οι ερμηνείες των πρωταγωνιστών, όμως δεν φαντάζομαι το επεισόδιο που είδαμε τρεις Δευτέρες πριν να ήταν το τελευταίο. «Είστε έγκυος», λέει ο γιατρός.. Η Ρένια κοιτάζει απλανώς τον φακό, η κάμερα απομακρύνεται και, άντε, και του χρόνου με καλύτερες τηλεθεάσεις.. Μωρέ λέτε?

Αν, λέμε αν, ο σύζυγος σας εντελώς κατά λάθος κουτουπώσει μια κυρία και την καταστήσει έγκυον, ακολουθήστε τον δρόμο της καρδιάς σας. Κατ' αρχάς βγείτε σε όλα τα μεσημεριανά και σούρτε της τα εξ' αμάξης... Δηλώστε πως στηρίζετε τον άντρα της ζωής σας και πως δεν θα αφήσετε μια δεύτρη- τελευταία- τρελή και αδέσποτη- τέρας να χαλάσει την ζωή που οικοδομούσατε τόσα χρόνια μαζί... (Ούτε το τριόροφο στην Βούλα εννοείται).. Περιφερθείτε πάντού κρατώντας τον αχαϊρευτο από το χέρι με βλέμμα "Θα σας φάω το λαρύγγι" και φωτογραφηθείτε ταϊζοντας τον στο στόμα φυστικάκια τουλάχιστον μιά φορά. Ζητήστε τεστ DNA και όταν βγουν τα αποτελέσματα (συγχαρητήρια βρε θηρίο, έγινες μπαμπάς στα εβδομήντα!) αμφισβητήστε το δημιουργόντας σχολή. Όταν δεν σας βλέπει κανείς μπορείτε να δέρνετε τον αχαίρευτο προσέχοντας να μην αφήνετε σημάδια... Μιλάμε για μεγάλο σουξέ... Που καριέρες ανασταίνει...

Τέλος, να λέμε δόξα τον Θεό που σήμερα είναι Τρίτη και ο Λάκης θα μας τα πει όλα με τον δικό του, μοναδικό τρόπο… Γιατί κάτι η Έφη, κάτι η Μαρία- ροφός, κάτι τα εξώδικα και τα εκατομμύρια που πηγαινοέρχονται από την Ελβετία και πίσω, οι μέρες και οι νύχτες μας μπροστά στην μικρή οθόνη μπορεί τελικά να αποβούν μοιραίες… Εύκολα…

Υ.Γ. Πολλές καλημέρες και εγώ πάω τρέχοντας στο Patron για καφέ… Έχω ραντεβού με την Μίνα!!!!!

Υ.Γ.2 Κάθε ομοιότητα με πρόσωπα και πράγματα στο θέμα των διαζυγίων και των εξωγάμων τέκνων είναι καθαρά συμπτωματική... Γιατί σέρνονται και εξώδικα εκεί έξω, όπως είπαμε και πριν...

Επαγγελματικός προσανατολισμός και ρολό στην κατσαρόλα.

Δευτέρα σήμερα, και μετά από ένα σαββατοκύριακο απολύτως χαλαρό, ξεκινάω τρέξιμο τρελό... Το πρόγραμμα των επόμενων ημερών έχει γράψιμο non stop αφού έχω την μετάφραση που πρέπει να τελειώσει στην ώρα της και δυό κομμάτια, ένα για το NITRO και ένα για το Ε.T.Weekly που πρέπει να είναι έτοιμα μέχρι το τέλος της εβδομάδας... Και πρέπει να δώσω και την στήλη μου στο ΕΥ ΖΗΝ... Παρόλα αυτά, δεν είμαι ευχαριστημένη από το πως προχωράει η δουλειά μου.. Πρέπει να βρω τρόπο επειγόντως να μπω στα εβδομαδιαία περιοδικά, έστω σε ένα από αυτά για αρχή, γιατί με τα μηνιαία δεν γίνεται δουλειά εκτός αν γράφεις σεντόνια, που εγώ δεν γράφω... Με ένα κομμάτι τον μήνα εδώ και ενα εκεί, δεν υπάρχει κανένα οικονομικό ενδιαφέρον... Αν δεν είχα τις μεταφράσεις, η όλη ιστορία δεν θα άξιζε καν τον κόπο... Και είναι ευτυπωσιακός ο τρόπος που δουλεύουν τα περιοδικά.. Την περισσότερη ύλη την γράφουν οι μόνιμοι συνεργάτες... Οι οποίοι δουλεύουν κανονικά, στα γραφεία με έναν μηνιαίο μισθό και γράφουν τα πάντα... Εμείς, οι εξωτερικοί συνεργάτες, μια που δεν είμαστε εκεί γύρω διαρκώς να μας έχουν στο μυαλό τους όταν κάτι προκύψει, πρέπει να στέλνουμε συνεχώς ιδέες και προτάσεις - που δεν είναι καθόλου εύκολο όταν δεν συμμετέχεις στις συσκέψεις για να ξέρεις ποιό θα είναι το concept του τεύχους- και βολευόμαστε συνήθως με ένα, άντε δύο κομμάτια τα οποία τα πληρωνόμαστε με την σελίδα... Όσοι βλέπατε το Sex and the City και την Κάρυ που πληρωνόταν με την λέξη στην αμερικάνικη Vogue, καμμία σχέση... Εδώ μιλάμε για 150 ευρώ την σελίδα μάξιμουμ... Και όταν λέμε σελίδα, δεν εννοούμε όπως την βλέπετε στα περιοδικά με τις φωτογραφίες και τους τίτλους... Μιλάμε για πιλάφι όπως λέμε στην γλώσσα της δουλειάς, δηλαδή λέξεις μόνο... Αν κάνετε λίγο τα μαθηματικά, θα καταλάβετε για ποιόν λόγο γίνομαι έξαλη κάθε φορά που οι ανώνυμοι με κατηγορούν για την ευκολία της δουλειάς μου... Η οποία μπορεί να έχει άλλα καλά, να μου δίνει δηλαδή την ευκαιρία να κανονίζω εγώ το πρόγραμμα μου, και κάποιες μέρες να είμαι αραχτή ενώ κάποιες άλλες γράφω από το πρωί μέχρι το βράδυ, πλην όμως πληρώνει ψίχουλα και αν έπρεπε να συντηρηθώ από αυτήν, κανονικά, νομίζω πως θα άλλαζα επαγγελματικό προσανατολισμό.... Και για να τελειώνω με τα επαγγελματικά μου παράπονα, το χειρότερο κομμάτι των περιοδικών, με ελάχιστες φωτεινές εξαιρέσεις μια από τις οποίες είναι η διευθύντρια του NITRO, είναι οι διευθυντές τους...Που είναι αδύνατον να τους βρεις, εγώ πρέπει να κυνηγάω δυό μήνες τώρα ένα ραντεβού με την διευθύντρια των εβδομαδιαίων περιοδικών της ΙΜΑΚΟ και φανταστείτε πως έχω πάει και συστημένη.... Που μετά από πολλά τελικά κανονίσαμε ένα ραντεβού ένα μήνα πριν, ευτυχώς μου έκοψε να πάρω πριν ξεκινήσω να τσεκάρω αν ήταν όντως εκεί, και δεν ήταν, και αφού δεν έκανε καν τον κόπο να με ενημερώσει, δεν απαντά σε mails, σε τηλεφωνήματα, σε τίποτα γενικά... Οι συνεργάτες της λένε όλοι πως είναι πάντα πάρα πολύ busy, και πρέπει να είναι όντως γιατί τα εβδομαδιαία έχουν τρελό τρέξιμο, όμως είναι άλλο πράγμα το πολύ, το πάρα πολύ έστω, γεμάτο πρόγραμμα και άλλο όλο το υπόλοιπο.... Ουφ, τα είπα και ξαλάφρωσα πρωί -πρωί και τώρα είμαι έτοιμη να ριχτώ με τα μούτρα στην δουλειά...
Και για να αλλάξουμε λίγο το κλίμα, και μια που είδα πως το ρολό ξεσήκωσε σχόλια, σας δίνω την συνταγή για να λυθούν οι όποιες απορίες σας... Σας το συνιστώ ανεπιφύλακτα μάλιστα, μια που γίνεται καταπληκτικό.

Ρολό με κιμά και αυγό.

Υλικά.

Για το ρολό.

1 κιλό κιμά μοσχαρίσιο.
3 αυγά + 4 αυγά σφιχτά.
6 φρυγανιές βρεμένες και στιμμένες καλά.
μισό ποτήρι λευκό κρασί (καλύτερα γλυκό, εγώ χρησιμοποιώ το Samos Doux)
1 κρεμύδι τριμμένο
αλάτι, πιπέρι, κίμινο, σκόρδο.

Για την σάλτσα

1 κουταλιά της σούπας βούτυρο ή λάδι
1 κουτί ντοματάκια κονκασέ και ένα μικρό κουτί χυμό ντομάτας
2 κουτιά από το κονκασέ νερό
μισό ποτήρι λευκό κρασί
λίγη ζάζαρη, δύο ξυλάκια κανέλα, άλατι, πιπέρι, γαρύφαλο, 10 μπαχάρια

Ζυμώνουμε τον κιμά με όμα τα υλικά και τον αφήνουμε μισή ώρα στο ψυγείο. Βράζουμε τα αυγά σφιχτά και τα αφήνουμε να κρυώσουν. Χωρίζουμε τον κιμά στα τέσσερα και φτιάχνουμε τέσσερα μακρόστενα ρολά που το κάθε ένα περιέχει ένα σφιχτό αυγό. Τα αλευρώνουμε και τα τηγανίζουμε σε καφτό λάδι, γυρίζοντας τα με προσοχή για να μην ανοίξουν με δυό σιδερένιες σπάτουλες, μέχρι να κάνουν κρούστα γύρω- γύρω. Τα αφήνουμε να σουρώσουν σε αποροφητικό χαρτί.
Σε μια μεγάλη κατσαρόλα βάζουμε τα υλικά για την σάλτσα και τα αφήνουμε να βράσουν μέχρι να μείνει το μισό ζουμί. Βάζουμε μέσα τα ρολά και τα αφήνουμε να βράσουν για περίπου τρία τέταρτα σε σιγανή φωτιά κουνώντας συχνά την κατσαρόλα για να μην κολήσουν.. Σερβίρουμε με πουρέ ή πατάτες τηγανητές... ( Και το ρύζι πάει βέβαια αλλά εγώ προτιμώ τις πατάτες) Με την ίδια συνταγή, αλλά χωρίς τα σφιχτά αυγά, η μαμά μου κάνει και τα σουτζουκάκια...
Αυτά τα ολίγα και ελαφρά γκρινιάρικα για σήμερα, καλή εβδομάδα να έχουμε και φιλιά πολλά σε όλους...

Υ.Γ. Για τα φλέγοντα θέματα των ημερών, Μάκη- Θέμο και ζεύγος Κούγια θα σχολιάσουμε σύντομα... Πάντως οι ειδήσεις των επομένων ημερών αναμένονται πολύ prime time θέμα... Για να δούμε τι θα δούμε....

Y.Γ.2 Ο Αλέξης Τσίπρας είναι ο νέος πρόεδρος του Συνασπισμού... Που σημαίνει πως πολύς νέος κόσμος θα κάνει κατά 'κει, μια που έχουμε κουραστεί από τα δύο μεγάλα κόματα και αυτό είναι πια ηλίου φαεινότερον... Για να δούμε... Μέχρι εγώ το σκέφτομαι να ψηφίσω Αλέξη στις επόμενες εκλογές... Λέτε να σηκωθεί η κάλπη να με βαρέσει?

Boston Legal Weekend...

Καλά... Αυτό το post πολύ με ταλαιπώρησε τελικά... Φταίει και το Boston Legal που μας έχει πάρει τα μυαλά από χτες, όμως, κατά τις 6.00 είπα να καθίσω να γράψω δυό κουβέντες και εκεί που ήμουν έτοιμη να το ανεβάσω, άρχισαν οι διακοπές ρεύματος... Και η σύνδεση τα ' παιξε μέχρι πριν από λίγο... Έτσι, ανακεφαλαιώνω βιαστικά και επιγραμματικά, να προλάβω πριν ξανασβύσουν τα φώτα...
Εχτές, σε μια έμπνευση της στιγμής, αποφάσισα να μαγειρέψω για το βράδυ ρολό.. Ξέρετε, αυτό το νόστιμο με τον κιμά και το αυγό και την σάλτσα ντομάτα... Που ταιριάζει μαγικά με φρεσκοτηγανισμένες πατάτες? Αυτό... Εννοείται πως δεν φανταζόμουν πόσο δύσκολο πράγμα μπορεί να είναι το να αλευρώσεις και να τηγανήσεις ένα πελώριο μακρόστενο μπιφτέκι που περιέχει δύο αυγά σφιχτά και γλυστράει σαν χέλι, και όταν το κατάλαβα ήταν αργά... Το πρώτο ρολό διαλύθηκε στα εξ ων συνετέθη και παρόλο που τελικά ήταν το ίδιο νόστιμο με τα άλλα δύο που πέτυχαν - επειδή αποφάσισα να το κάνω πιο απλό το concept, μικρότερα ρολά με ένα αυγό το καθένα- εμφανισιακά γράψτε καταστροφή..... Πάντως έγινε πεντανόστιμο το φαγητό μου, κάποια στιγμή θα ανεβάσω και την συνταγή και για να καταλάβετε το μέγεθος της επιτυχίας, μέχρι και ο Άρις επέστρεψε νωρίς και έμεινε να φάει και να δει μαζί μας DVD...
Το πρωί μας ξύπνησε ο Droopy που έξυνε την πόρτα για να του ανοίξουμε να μπει μέσα στο δωμάτιο μας... Το σκυλί μας φοβάται τον αέρα και εκείνη την ώρα έξω πρέπει να φυσούσε τουλάχιστον 9 μποφώρ, επίσης φοβάται και τις αστραπές, και τα βεγγαλικά και όπως είδαμε σήμερα, και το σκοτάδι, αλλά αυτό είναι μια άλλη πικρή ιστορία...
Μια που σηκώθηκα νωρίς λοιπόν, έψησα τα μπισκότα με το μίγμα εξ Αμερικής για πρωινό και βγήκαν σούπερ... Αφράτα και πεντανόστιμα και απολύτως ότι πρέπει για τον καφέ... Έφτιαξα 6 για να τα δικομάσουμε και ό Άρις έφαγε μόνος του τα 3 οπότα αύριο θα φτιάξω την μεγαλύτερη δόση... Μετά πήγαμε Κηφισιά στον Θανόπουλο όπου πήρα και μια ηλεκτρική σκούπα που κέρδισα, και επιστρέφοντας περάσαμε από το σπίτι, πήραμε τον Άρι και φάγαμε μεσημεριανό σε ένα stake house που έχει ανοίξει κοντά στο σπίτι μας, το 8 the plate όπου το φαγητό ήταν συμπαθητικό αλλά ήμασταν οι μόνοι θαμώνες μέχρι που φύγαμε και αυτό δεν βοήθησε πολύ την ατμόσφαιρα...
Και τώρα, αφού ανεβάσω πια το post με το καλό, θα συνεχίσουμε τον μαραθώνιο B.L., με την συνοδεία τυριών, σολωμού ( που μας τον έχουν στείλει από τα Χριστούγεννα και αν δεν τον φάμε κάποια στιγμή θα χαλάσει) και φρεσκοψημένου ψωμιού... Και τζακιού φυσικά που με τον καιρό αυτό είναι ότι πρέπει.... Τέλειο timing για αυτό το σαββατοκύριακο, παραδέχεστε? Ούτε που το σκέφτομαι να είμαι έξω με αυτό το κρύο και αυτόν τον αέρα...
Αυτά τα ολίγα, χρόνια πολλά στους εορτάζοντες και τις εορτάζουσες για αύριο, καλό υπόλοιπο σαββατοκύριακο και πολλά φιλιά σε όλους... Keep warm and happy!!!!

Υ.Γ. Να το πάρετε το Boston Legal και θα με θυμηθείτε... Οι δύο πρώτοι κύκλοι κυκλοφορούν στα Video Clubs και το τρίτος βγήκε μόλις στο Amazon... Μιλάμε για το απόλυτο σήριαλ... Ειδικά ο Alan Shore, είναι the character of my dreams...