Μια καλημέρα....

Λίγο πιο χαλαρά σήμερα, πριν ξεκινήσω να τρέχω για διάφορες δουλειές, είπα να πιω έναν καφέ και να χαζέψω λίγο, τόσο όσο χρειάζεται για να σας πω μια καλημέρα... Από Δευτέρα τα πράγματα θα είναι πιο ήρεμα, θα έχω μπει σε μια σειρά, και θα ορκίζομαι στον εαυτό μου - όπως κάθε φορά άλλωστε- πως δεν θα ξαναφήσω τα πάντα για την τελευταία στιγμή... Θα φτιάξω πρόγραμμα ( μερικές σελίδες την ημέρα, κάθε μέρα), θα μπορώ να το κρατήσω, θα το ξεκινήσω κι όλας για μερικές μέρες και μετά... Μετά θα με παρασύρουν τα παιχνίδια μου, και οι καφέδες, και τα έργα που έχω γραμμένα στο video σωρό, και θα χαλαρώσω... Και όταν θα έρθει πάλι η τελευταία στιγμή θα ξαναπάθω πανικό, όμως νομίζω πως στο βάθος της καρδιάς μου θα το χαίρομαι γιατί έχω μάθει να λειτουργώ καλύτερα υπό συνθήκες πίεσης...

Δεν είναι υπέροχο όμως που ξέρω πόσο καλά παίζω μόνη μου, το δικό μου παιχνιδάκι, και έτσι έχω την άνεση να το απολαμβάνω αντί να χάνομαι σε άγχη και μιζέριες? Ας είναι καλά ο Γιάννης (πάντα Χοϊμές) και τα χρόνια που περάσαμε ψάχνοντας τις ψυχές μας....
Προς το παρόν πάντως, πάω καλά αλλά έχω ακόμα δουλίτσα για να τελειώσω... Και μαζί με αυτό έχω και ένα ραντεβού να φτιάξω λίγο το μαλλί ,θέλω να πιω και έναν καφέ με την Doris που ήρθε χτες από Λονδίνο, και έχω και τράπεζες, σούπερ μάρκετ και καθαριστήριο στο πρόγραμμα... Οπότε σας αφήνω, και αύριο, καλά να είμαστε, τα λέμε με μεγαλύτερη - ελπίζω- ηρεμία.... Φιλιά πολλά σε όλους.....

Υ.Γ. Πανικός ξε- πανικός πάντως, εχτές το είδα το παιχνίδι της αλήθειας... Σιγά μην το έχανα... Αφήστε που, το κοριτσάκι μια χαρά το βρήκα, χαριτωμένο και προχωρημένο, και το αγόρι της, παρόλο που κόντεψε να μαδήσει το μούσι από το τράβηγμα, μια χαρά χαλάρωσε όταν άκουσε πως εκείνη είναι ερωτευμένη μαζί του... Τελικά ο έρωτας όλα τα νικά... Ακόμα και τις ξινές και κακογαμημένες κουνιάδες.....:-)

Υ.Γ.2 Η φωτογραφία άσχετη μεν, συμβολική δε... Για μένα κυρίως... Που μπορεί να έχω χωθεί λίγο τελευταία, όμως.... Once a princess, always a princess...

Στα βιαστικά.

Οκ... Αλλαγές είπαμε αλλά μην φανταστείτε πως άλλαξα και χώρα... Εδώ είμαι, στα μέρη τα γνωστά αλλά σύμφωνα με τις παλιές καλές συνήθειες που δεν αλλάζουν, άφησα τα πάντα για τελευταία στιγμή (όπου "πάντα" είναι καμιά δεκαριά κομμάτια για το 2Board) και από το πρωί γράφω σαν τρελή.. Πράγμα που θα συνεχίσω να κάνω non stop και αύριο όλη μέρα, για να μην σας πω και μεθαύριο... Οπότε, με συγχωρείτε για το σύντομο του ποστ αλλά καιγόμαστε...

Βέβαια, σύντομο ή όχι, θα προλάβω να σας πω ότι εχτές πήγαμε με τον αγαπημένο μου Mall σινεμαδάκι και είδαμε φοβερή ταινία - "Παγιδευμένοι" λέγεται- και σας την συνιστώ ανεπιφύλακτα γιατί είναι από αυτές που τις βλέπεις με κομμένη την ανάσα από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό, είναι παραγωγή Spielberg και, αν και τρελά υπερβολική, μας άφησε με μια καχυποψία απέναντι στην τεχνολογία που μου πέρασε μεν ακαριαία μόλις επέστρεψα σπίτι και κάθισα μπροστά στον υπολογιστή μου, πλην όμως, όσο κράτησε -δηλαδή την ώρα που τρώγαμε KFC και παγωτάκι σεμνά και ταπεινά όπως προστάζουν οι περιστάσεις- μας έδωσε λαβή για ενδιαφέρουσα και εποικοδομητική κουβεντούλα...
Και πως το βράδυ, αν δεν πέσω ξερή με τα μάτια κολλημένα στην άκρη της μύτης μου από το γράψιμο θα δω Burn Identity στο Nova και μετά θα κουκουλωθώ απολαυστικά με το πάπλωμα μου και θα κοιμηθώ για να ονειρευτώ χρώματα, ταπετσαρίες και χαλιά, πράγμα που είναι το τελευταίο μου δημιουργικό κόλλημα για λόγους που θα σας εξηγήσω προσεχώς...
Αυτά τα ολίγα και λαχανιασμένα, φιλιά πολλά σε όλους και τα λέμε συντομότατα... Μέχρι τότε, μην με παρεξηγείτε που δεν απαντώ καν στα σχόλια σας... Δεν προλαβαίνω να φτύσω λέμε....:-)))))

Υ.Γ. Ο αγαπημένος μου αστυνόμος Σαΐνης μου φάνηκε very appropriate για την περίσταση και ας μην τον βρήκα με τα πατίνια του....

Αλλαγές....

Η ζωή μου αλλάζει με ρυθμούς φανταστικούς... Σε μια δύσκολη για όλους εποχή, σαν δώρο από ένα σύμπαν στις συνωμοσίες του οποίου πάντα πίστευα με πάθος, συμβαίνουν πράγματα που λίγο καιρό πριν δεν τολμούσα καν να ονειρευτώ... Πράγματα που ανοίγουν ορθάνοιχτα παράθυρα για ένα μέλλον καλύτερο... Πιο ισορροπημένο, πιο ήρεμο και πιο ανακουφιστικό... Ο Γιάννης (Χοϊμες) που πάντα τον μελετάω στα σημαντικά γεγονότα της ζωής μου, ίσως γιατί του χρωστάω πολλά από τα βήματα που με έφεραν στην απέναντι όχθη, μας έλεγε πως οι δυσκολίες φέρνουν δώρα... Και πως πάντα, μέσα στο μαύρο υπάρχει φως... Έτσι και τώρα... Μέσα στην γενικότερη κρίση που μας επηρεάζει άμεσα, τουλάχιστον εμάς που δουλεύουμε στα ΜΜΕ που ασχολούνται με την ευζωία και το lifestyle - και που είναι αυτά που κόβονται πρώτα απ' όλα σε περιόδους ισχνών αγελάδων- , μέσα σε αυτόν τον κυκεώνα εξελίξεων που μας ανάγκασε να αναθεωρήσουμε πολλά από τα δεδομένα της ζωής μας και να πάρουμε αποφάσεις δύσκολες, έρχεται μια ανάσα αισιοδοξίας να φυσήξει σαν δροσερό αεράκι και να μου αποδείξει για μια ακόμα φορά πως η θεωρία του Γιάννη, τελικά, είναι σωστή... Και πως η δυσκολία αυτή την φορά, ίσως γιατί την αντιμετωπίσαμε ψύχραιμα και ώριμα σαν μεγάλοι που γίναμε, δεν έκρυβε απλά δώρο... Έκρυβε ανατροπές ζωής προς το τόσο καλύτερο που ακόμα δυσκολεύομαι να το πιστέψω...
Η ζωή μου αλλάζει... Οι ισορροπίες αποκαθίστανται, η αγάπη νικάει και το μέλλον μπορεί να είναι όντως πιο χαρούμενο απ' όσο μπορεί να ονειρευτεί ακόμα και μια "Πολυάννα"..
Δεν σας κρύβω πως όλα αυτά με κάνουν να χαίρομαι και να φοβάμαι ταυτόχρονα... Το ίδιο.. Ίσως γιατί ακόμα και η ελάχιστη πιθανότητα κάτι να πάει στραβά σε μια επιθυμία ζωής, είναι αρκετή για να θέσει σε κίνδυνο την εύθραυστη ισορροπία που κρατάω χρόνια τώρα μέσα μου περπατώντας στον λεπτό πάγο που χωρίζει αυτά που ήθελα από αυτά που μπορούσα να έχω...
Όμως η αισιόδοξη φύση μου με κρατάει γελαστή... Κόντρα στις δοξασίες που θέλουν τις μεγάλες χαρές να ακολουθούνται από μεγαλύτερες λύπες, κόντρα στους ενδόμυχους φόβους που στοιχειώνουν συχνά τα όνειρα μου και κυρίως, κόντρα στα όσα με έχει διδάξει το παρελθόν... Πιστεύω πως όσο έχω κλάψει στην ζωή μου μέχρι σήμερα, πρέπει να φτάνει... Αληθινά το πιστεύω... Νομίζω πως έχω πληρώσει τα χρέη μου, κυριολεκτικά και μεταφορικά, έχω βιώσει τις συνέπειες των λαθών μου, έχω ζήσει την διαδρομή που μου αναλογούσε στο μαύρο.. Και έχω καταφέρει, κόντρα σε κάθε προγνωστικό, να αλλάξω την ζωή μου όσο κανείς, ούτε καν εγώ η ίδια, δεν μπορούσε να φανταστεί... Το έχω κερδίσει το δικαίωμα στην αισιοδοξία λοιπόν... Το δικαίωμα στην ηρεμία, στην ευτυχία, στο όνειρο... Πιστεύω πως έχει έρθει η ώρα να περάσω σε μια άλλη εποχή... Και μαζί μου να "παρασύρω" και τους ανθρώπους που αγαπάω... Και έτσι, είμαι έτοιμη να κλείσω τα μάτια και να αφεθώ... Σ' αυτό που εμένα μου φαίνεται σαν ελεύθερη πτώση, χωρίς αλεξίπτωτο, σε ένα άγνωστο κενό που όμως δεν με φοβίζει πια όσο κάποτε... Και που πιστεύω πως θα με συμφιλιώσει με ένα κομμάτι της ζωής μου που μέσα μου μοιάζει ανοιχτή πληγή...
Η ζωή μου αλλάζει... Και την έχω τόσο μεγάλη ανάγκη αυτή την αλλαγή.. Όχι εγώ, η Εύη που είμαι σήμερα, η μαμά του Άρι, η σύντροφος του Μάνου, η γυναίκα που έγινα μεγαλώνοντας, αλλά το παιδάκι που ήμουν κάποτε... Που πιστεύω πως ήρθε η ώρα να επιστρέψει πίσω... Σε ξεχασμένες αγκαλιές και σε ξεθωριασμένες, ανέφελες μέρες... Η ζωή μου αλλάζει... Wish me luck....

7 Αλήθειες λοιπόν.....

Τα σχέδια μου να κοιμηθώ όσο θέλω, τα τελευταία σαββατοκύριακα δεν πετυχαίνουν... Το προηγούμενο ένα κομπρεσέρ έξω από το παράθυρο μας, αυτό ο Droopy που έξυνε την πόρτα για να μπει μέσα... Ξυπνάω νωρίς και μετά την υπόλοιπη ημέρα, ή τουλάχιστον μέχρι το μεσημέρι που -αναγκαστικά- θα ξανακοιμηθώ (to catch up) σέρνομαι από καναπέ σε πολυθρόνα και τούμπαλιν σαν μπαγιάτικο μύδι... Ενδιαμέσως πίνω καφέδες... Και bloggάρω και λίγο... Έτσι, σήμερα, με το μάτι μισόκλειστο και το mood ξινό, η Τανίλα κάνει σχεδόν συνειρμό...:-) Και η πρόταση της να συμμετάσχω στο παιχνίδι με τις 7 αλήθειες, την οποία νομίζω μου την είχε κάνει και η Χελώνα παλιότερα αλλά ξεχάστηκα η ξανθιά, sounds extremely appropriate...

7 Αλήθειες λοιπόν:

1. Έχω υπάρξει βαθιά δυστυχισμένο και διαταραγμένο άτομο για ένα μεγάλο διάστημα της ζωής μου... Βελτιώθηκα αισθητά ως άνθρωπος και έλυσα πολλά από τα προβλήματα μου με χρόνια ψυχανάλυσης....
2. Όταν ήμουν μικρή έπεσα μέσα στην μαρμίτα της αισιοδοξίας. Το παιχνίδι της χαράς της Πολυάννας έχει φτιαχτεί για μένα...
3. Πιστεύω με πάθος στις ανθρώπινες σχέσεις...Προσπαθώ να στηρίζω τους φίλους μου και τους ανθρώπους που αγαπάω όσο περισσότερο μπορώ... Και να τους λέω συχνά πως τους αγαπάω... (Ή να τους το δείχνω)...
4. Ο Άρις και ο Μάνος είναι τα σημαντικότερα πρόσωπα της ζωής μου.
5. Για πολλά χρόνια (μέχρι και πρόσφατα) αρνιόμουν να παραδεχτώ πόσο μου έλειπε ο πατέρας μου από την ζωή μου.. Τώρα, είμαι πανευτυχής που τον έχω...
6. Λατρεύω το φαγητό... Το θεωρώ μια από τις μεγάλες απολαύσεις της ζωής... Μετά το σεξ και πριν το κάπνισμα...
7. Με διακρίνει μια βαθιά έλλειψη επαγγελματικής φιλοδοξίας.. Δεν με ενδιαφέρει να κερδίσω θέσεις και αξιώματα... Ιδανικά θέλω να μπορώ να βγάζω τα περισσότερα δυνατόν χρήματα με τον λιγότερο δυνατόν κόπο...

Και επειδή η ψυχανάλυση έχει κάνει πολύ καλή δουλειά αλλά όχι θαύματα, και ο κακός άνθρωπος μέσα μου παραφυλάει για να εμφανιστεί, σιγά μην δεν χώσω και μερικούς ακόμα... Καλώ να παίξουν λοιπόν το παιχνίδι η παλιά μου συμμαθήτρια, η melissoula, το δεσποινάριον, η δενδρογαλή και η συκιά....

Αυτά για σήμερα και να περάσετε ένα υπέροχο σαββατοκύριακο... Με γέλια, με αγαπημένους ανθρώπους γύρω σας και... με άφθονο ύπνο.... Φιλιά...

Υ.Γ. Εχτές το βράδυ πήγαμε με τον Άλκη και την Μάρθα για φαγητό στην Νέα Διαγώνιο. Που άλλαξε όνομα και έγινε Διαγώνιος στην Λυκαβηττού αλλά κατά τα άλλα το φαγητό παραμένει το γνωστό, εξαιρετικό... Φάγαμε σουτζουκάκια μέχρι να σκάσουμε... Και ένα σωρό άλλα πράγματα βέβαια, αλλά κάνω focus στα σουτζουκάκια γιατί είναι τα αγαπημένα μου... Να πάτε... Τώρα που κρυώνει λίγο ο καιρός τα βράδια, σκέφτεστε τίποτα καλύτερο από σουτζουκάκια με μπούκοβο (αυτά τα στεγνά τα θεσσαλονικιώτικα όχι τα άλλα τα σμυρνέικα με την σάλτσα) , πατάτες τηγανητές με αλοιφή πάπρικα και ένα καλό κόκκινο κρασί? :-)

Υ.Γ.2 Εφτά άτομα έπρεπε να καλέσω να παίξουν, όσα και οι αλήθειες, αλλά ξανθιά βλέπετε, δεν το κατάλαβα με την μια.. Συμπληρώνω δύο λοιπόν να είμαι σωστή... Τον Radio Marconi και τον Sotiris K... (για να μάθει να παραπονιέται...)

Για τα λεφτά τα κάνεις όλα....

Οκ.. Μπορεί από σήριαλ να μην έχουμε κάτι το συγκλονιστικό μέχρι τώρα από τηλεπαιχνίδια όμως, δόξα τον Θεό, δεν πιανόμαστε... Πιστοί στο αμερικάνικο πρότυπο του "ξεφτιλιστείτε γιατί χανόμαστε" φέτος περάσαμε ένα σκαλί πιο κοντά στην απόλυτη κατάντια...
Σκηνικό λιτό για να μην χάνεται το ενδιαφέρον από το "ζουμί"... Η παρουσιάστρια εναλλακτική, πιο εναλλακτική δεν γίνεται, - λίγο καλλιτέχνης, λίγο σύζυγος πολιτικού (ο Θεός να τον κάνει), λίγο μητέρα (όπως δήλωσε σε γνωστό περιοδικό), ευγενική μέχρι ξεράσματος και λίγο ανωτάτου (του τύπου εγώ είμαι άλλου επιπέδου άνθρωπος και έχω έρθει να δώσω έναν άλλο αέρα στο παιχνίδι)...
Ο παίκτης νεαρός, ελαφρά αγχωμένος, έχει μαζί του στο studio την μητέρα, την κοπέλα και τον κολλητό του. Οι κανόνες του παιχνιδιού απλοί. Ο παίκτης έχει ήδη απαντήσει σε 50 ερωτήσεις συνδεδεμένος με ανιχνευτή ψεύδους. Τα αποτελέσματα υπάρχουν στο κοντρόλ. Ξέρει τις ερωτήσεις, ξέρει προφανώς τις απαντήσεις που έχει δώσει αλλά δεν γνωρίζει τα αποτελέσματα. Στην διάρκεια του show θα κληθεί να απαντήσει σε κάποιες από αυτές live, μπροστά σε κοινό και κυρίως μπροστά στους άμεσα ενδιαφερόμενους (την μητέρα, την κοπέλα και τον κολλητό του δηλαδή) και αν πει αλήθεια θα κερδίσει από αρκετά έως πάρα πολλά χρήματα.. Αν πει έστω και μια φορά ψέματα θα χάσει ότι έχει κερδίσει μέχρι εκείνη την στιγμή... Υπάρχει επίσης και ένα κουμπί, το οποίο μπορούν να πατήσουν οι ενδιαφερόμενοι αν νοιώσουν ότι κάποια ερώτηση τους φέρνει σε δύσκολη θέση... Η παρουσιάστρια θα αλλάξει αμέσως την ερώτηση.. Όμως, το κουμπί αυτό μπορούν να το πατήσουν μια φορά μόνο στην διάρκεια όλου του παιχνιδιού και δεν μπορούν να γνωρίζουν αν η επόμενη ερώτηση θα είναι ακόμα χειρότερη από την προηγούμενη... Δεν ξέρω αν όλο αυτό ακούγεται απλό, πάντως σας διαβεβαιώ δεν είναι καθόλου... Εχτές ξεκινήσαμε να το βλέπουμε από περιέργεια, κολλήσαμε από απολύτως κανιβαλικό ενδιαφέρον και όταν ο παίκτης αποφάσισε να αποχωρήσει έχοντας κερδίσει 25.000 ευρώ η γεύση που μου έμεινε ήταν - δυστυχώς- γλυκόξινη... Ο διάλογος που ακολουθεί είναι πραγματικός...(Έχουν προηγηθεί αρκετές ερωτήσεις για την μητέρα του και ο παίκτης έχει απαντήσει αλήθεια. Τώρα απαντά στις ερωτήσεις για τις 25.000 ευρώ)...

Παρουσιάστρια: Πες μου "Κώστα" πόσο καιρό είσαι με την "Αθηνά"?
Κώστας: Δυόμισι χρόνια..
Παρουσιάστρια: Την αγαπάς?
Κώστας: Ναι... Πολύ...
Παρουσιάστρια: Επόμενη ερώτηση λοιπόν... Θεωρείς την Αθηνά βαρετή?
Κώστας: Ξεροκαταπίνει... Ναι...
Πλάνο στην Αθηνά που κοιτάζει άναυδη...
Φωνή από το κοντρόλ... Η απάντηση είναι..... Αληθινή...
Πλάνο στην Αθηνά που παραμένει άναυδη και στον Κώστα που εξακολουθεί να ξεροκαταπίνει...
Παρουσιάστρια: Αθηνά, πως αισθάνεσαι μετά από αυτή την αποκάλυψη? Το είχατε συζητήσει αυτό ποτέ με τον Κώστα?
Αθηνά: (Ψελλίζει) Όχι
Παρουσιάστρια: Κώστα, πως φαντάζεσαι πως νοιώθει τώρα η Αθηνά?
Κώστας: (Κοιτάζει κάτω..) Όχι και τόσο καλά...
Παρουσιάστρια: Πάμε στην επόμενη ερώτηση λοιπόν... Υπάρχουν ερωτικές φαντασιώσεις σου που η Αθηνά αρνείται να πραγματοποιήσει?
Πλάνο στην Αθηνά που τώρα έχει αρχίσει να βουρκώνει...
Πλάνο στον Κώστα που ξεροκαταπίνει μέχρι πνιγμού...
Η Αθηνά πατάει το κουμπί...
Παρουσιάστρια: Μάλιστα.. Επόμενη ερώτηση λοιπόν... Πες μου Κώστα, έχεις παράλληλη σχέση με άλλη γυναίκα?
Πλάνο στην Αθηνά που έχει αρχίσει πια να κλαίει..
Πλάνο στην μαμά του Κώστα που κοιτάζει άναυδη...
Πλάνο στον κολλητό του που μουρμουρίζει "τώρα θα χωρίσετε"..
Κώστας: Ξεροκαταπίνει, κοιτάζει κάτω και ιδρώνει... Ναι...
Πλάνο στην Αθηνά που έχει μείνει κόκκαλο...
Φωνή από το κοντρόλ: Η απάντηση του Κώστα είναι... Αληθινή...
Παρουσιάστρια: Αθηνά, το ήξερες αυτό?
Η Αθηνά δεν απαντά.. Παραμένει κοκαλωμένη...
Παρουσιάστρια: Μπράβο Κώστα... Κέρδισες 25.000 ευρώ... Πιστεύεις όμως πως μετά από όλα αυτά, θα μπορέσεις να ξανακερδίσεις και την Αθηνά..
Κώστας: Δεν ξέρω.. Θα προσπαθήσω...
Παρουσιάστρια: Θέλεις να συνεχίσεις για τις 50.00 ευρώ?
Κώστας: (Σκέφτεται εμφανώς πως οι προηγούμενες ερωτήσεις έχουν ήδη παραλάβει την μαμά και τη γκόμενα άρα οι επόμενες θα παραλάβουν τον κολλητό του...) Όχι... Θα αποχωρήσω...

Πλάνο στην Κώστα που αγκαλιάζεται με τους δικούς του (και με την Αθηνά- άγαλμα)....

Συμπέρασμα Μάνου: Σε αυτό το παιχνίδι πρέπει να πας ή πολύ φρέσκος με την γκόμενα ή να έχεις αποφασίσει να χωρίσεις...

Συμπέρασμα δικό μου: Είναι πολλά τα λεφτά όντως αλλά ακόμη περισσότερη η μαλακία που πρέπει να σε δέρνει για να αποφασίσεις να ξεφτιλιστείς σε αυτό το επίπεδο γι' αυτά...

Κοινό συμπέρασμα: Υπάρχει πολύ μαλάκας κόσμος εκεί έξω...

Υ.Γ. Προς κυρία παρουσιάστρια... Τελικά, τίποτα στην ζωή δεν είναι τυχαίο.. Αν δεν ταιριάζατε, δεν θα... συμπεθεριάζατε....
Υ.Γ. 2 Τρέμω να σκεφτώ σε τι ερωτήσεις θα απαντήσει όποιος πάει για το μεγάλο έπαθλο των 200.00 ευρώ...
Υ.Γ.3 Η εκπομπή "Η στιγμή της αλήθειας" προβάλλεται κάθε Πέμπτη στις 22.00 στον Ant1... Περιμένω να δω τα νούμερα της τηλεθέασης με έναν φόβο στην καρδιά... Αμερική γίναμε τελικά, στα χειρότερα της... Μόνο τέτοια έχει άλλωστε....
Υ.Γ.4 Εννοείται πως θα το βλέπω από εδώ και πέρα.... Άμα δοκιμάσεις ανθρώπινο κρέας μια φορά, θέλεις συνέχεια... (για να μην βγάζουμε την ουρά μας απ' έξω...) Καλημέρα...

Δύσκολοι καιροί για πρίγκηπες...

Εχτές το βράδυ, την ώρα που έπαιζα το αγαπημένο μου So Blonde άκουγα στο background την ομιλία του κύριου Ρουσόπουλου στην Βουλή... Προφανώς δεν πρόσεχα τι έλεγε ακριβώς, μου είναι παντελώς αδιάφορη η λογική ενός ανθρώπου που εμπλέκεται σε ένα από τα μεγαλύτερα σκάνδαλα της σύγχρονης πολιτικής ιστορίας, χρεώνεται μεγάλο μέρος ευθύνης της πτώσης ενός κόμματος, και αντί να ζητήσει ταπεινά συγγνώμη και να πάει σπίτι του, τουλάχιστον μέχρι να ξεκαθαρίσει το θέμα, ζητάει και τα ρέστα του από πάνω... Όμως εχτές ο κύριος Θοδωρής ήταν το πρόσωπο της βραδιάς και εκεί γύρω στις 8, σε όποιο κανάλι και να γύριζες, την φάτσα του έβρισκες.. Ακόμα και το Star τον έπαιξε, και μάλιστα πριν από την Μαριάννα Ντούβλη - ξέρετε, αυτή που μέχρι πέρσι γύριζε από κανάλι σε κανάλι διαφημίζοντας τα πλούτη και τις τσάντες της και δηλώνοντας πως ήθελε να φάει την Μενεγάκη (κυριολεκτικά μάλιστα αφού κουβαλούσε μαζί της κάτι σοκολατάκια με το πρόσωπο της Ελένης και τα έτρωγε on camera) - η οποία έστειλε επιστολή στον κύριο Παπούλια ζητώντας του να προκηρύξει άμεσα εκλογές... Αυτή η Στέλλα (Μπεζεντάκου) άνοιξε μεγάλες πληγές... Τώρα, περιμένω από τον Εθνικό μας Σταρ Ανδρέα Ευαγγελόπουλο να γράψει στον πρόεδρο της Βουλής ζητώντας του να αποβάλει λόγω απουσιών όποιους βουλευτές δεν δίνουν καθημερινά το παρόν στις συνεδριάσεις, και την Έφη Θώδη να ζητάει να τραγουδήσει εκείνη τον Εθνικό Ύμνο, σε νέα εκτέλεση, ποιμενικού ροκ....
Πίσω στο κύριο Ρουσόπουλο όμως, μέσα στα πολλά που άκουγα, συγκράτησα το εξής: "Η δική μου δύσκολη ζωή" είπε το αγόρι απευθυνόμενο στον Γιώργο Παπανδρέου, "καμιά σχέση δεν έχει με την δική σας.." Έλα ρε μεγάλε!!! Ξανθόπουλε της πολιτικής, λουστράκο της Νέας Δημοκρατίας.... Ο Θοδωρής και το κασελάκι του το καταντήσαμε το θέμα... Καλά τα έλεγε ο κύριος Ζάχος ( και μην μου πείτε ποιος κύριος Ζάχος, ένας είναι ο κύριος Ζάχος και μοναδικός) πως στην Ελλάδα άμα δεν έχεις κουβαλήσει τον νταβά με τα κουλούρια στην Ομόνοια μικρός κανείς δεν σου αναγνωρίζει το δικαίωμα να γίνεις κάτι μεγαλώνοντας... Δηλαδή με αυτή την λογική, επειδή ο Θοδωρής είχε δύσκολη ζωή μικρός, έπρεπε μεγαλώνοντας να έρθει να μας ξεπουπουλιάσει... Ομαδικώς ως έθνος και μάλιστα με την βοήθεια του "αγίου" Εφραίμ...Και μετά, όταν τον πάρουν όλοι χαμπάρι και αρχίσουν να του δείχνουν την έξοδο, να ανέβει στο βήμα και να εκφωνήσει και έναν πανηγυρικό σε τόνους λάβρους, μπας και φοβηθούν και αλλάξουν γνώμη....
Τελικά, σας το λέω εγώ, η ξανθιά και άσχετη... Το πρόβλημα σε αυτή την χώρα δεν είναι ούτε οι άνθρωποι που μας κυβερνούν - τους οποίους άλλωστε εμείς τους εκλέγουμε κάθε φορά, δεν μας τους δίνουν προξενιό- ούτε η έλλειψη πολιτικής συνείδησης του κόσμου -που , που να την βρει με όλα αυτά που γίνονται άλλωστε..Το πρόβλημα είναι η λογική που κυριαρχεί στο πολιτικό σκηνικό μας... Θεωρητικά μιλώντας, ο κύριος Παπανδρέου, αν εκλεγεί κάποια στιγμή πρωθυπουργός, άλλα πράγματα θα έπρεπε να κληθεί να αποδείξει.. Και όχι πόσο εύκολη ή δύσκολη ζωή πέρασε ως παιδάκι... Ή πόσα κουλούρια χώραγε ο δικός του νταβάς.. Ή μήπως ήταν donuts?

Υ.Γ. Καλά έλεγαν πολλοί τελικά πως ήταν αδικία να χάσει η Μάρα την δουλειά της... Στο κάτω κάτω της γραφής, εκείνη ήταν που έφερνε από πάντα τα λεφτά στο σπίτι, από παλιά. προ πολιτικής... Θέλησε ο Θοδωράκης να κάνει αντίσταση, να της δείξει ποιος φοράει τα παντελόνια στην οικογένεια, και να τα αποτελέσματα... Και μετά, αντί να πάει αυτός στο σπίτι και να συνεχίσει η Μάρα να λέει τις ειδήσεις - που αν το καλοσκεφτείτε, λιγότερη ζημιά έκανε- αναγκάστηκε εκείνη σε παραίτηση γιατί το αγόρι είχε δουλειά ακόμα μπροστά του.. Έπρεπε να το ρίξει τελείως το κόμμα στα πατώματα πριν αποφασίσει να την κάνει με ελαφρά.. Γιατί έτσι είναι ο Θοδωρής.. Δεν αφήνει δουλειές μισοτελειωμένες....

Μεγαλώνω....

Επαναλαμβάνομαι... Ή τουλάχιστον έτσι νοιώθω... Έχω μπόλικη δουλειά, ο Μάνος ακόμα περισσότερη όπως και όλοι μας οι φίλοι, βγαίνουμε λιγότερο από συνήθως (με όλη αυτή την τρεχάλα στο τέλος της μέρας συνήθως θέλεις απλά να βιδωθείς στον καναπέ, να φας κάτι και να πας να ξεραθείς) , το mood είναι το γνωστό, δεν γίνονται και καινούρια πράγματα να μας ξεσηκώσουν.... Τα πρωινά ανοίγω το blog και δεν ξέρω τι να σας γράψω... Κάνω τις συνηθισμένες δουλειές του σπιτιού, γράφω κανένα κομματάκι, πάω για κανέναν γρήγορο καφέ με την μαμά μου ή με καμιά φίλη, επιστρέφω σπίτι... Ρουτίνα... Ευλογημένη ρουτίνα , μην με παρεξηγείτε, δεν θα την άλλαζα με τίποτα γιατί με κάνει να νοιώθω μια σταθερότητα που μου έλειπε για χρόνια, όμως καθόλου ενδιαφέρουσα φοβάμαι για αφήγηση...
Κάνω περισσότερα πράγματα μέσα στο σπίτι τον τελευταίο καιρό... Μαγειρεύω πιο πολύ, μαζεύω φίλους συχνότερα με διάφορες ευκαιρίες, παραγγέλνω αγαπημένες σειρές από το Amazon, και βιβλία, ταχτοποιώ τα CD μου, χουζουρεύω στον καναπέ ακούγοντας μουσική, διαλέγω κεριά με ωραίες μυρωδιές - χτες αγόρασα ένα από το ΙΚΕΑ με άρωμα παγωτό- κοιμάμαι κάποια μεσημέρια με το παντζούρι ανοιχτό και την λιακάδα να φωτίζει το δωμάτιο, κουβεντιάζω με τον Άρι για σπουδές, και για παρέες και για κοριτσάκια, του αγοράζω φούτερ Lonsdale από το Internet και του παραγγέλνω παπούτσια Martin's σε φίλους που πάνε Λονδίνο, χαζογελάω με τον Μάνο τα βράδια βλέποντας ανόητα σήριαλ στην τηλεόραση ή μιλώντας για δουλειές που πάντα έχουν μια όψη καθόλου glamorous πίσω από τις λαμπερές σελίδες των περιοδικών που βγάζουμε, επενδύω σε φιλίες και σχέσεις, επιδιώκω να περνάω καλά, μέσα και έξω, με ανθρώπους που αγαπάω... Μόνο...
Η περίοδος ευνοεί τις ανακατατάξεις και τους απολογισμούς... Και εγώ, σε αυτή την φάση της ζωής μου, λίγο πριν τα 45, νοιώθω όλο και περισσότερο την ανάγκη να ρίξω τους τόνους και να εστιάσω στα απλά και τα ουσιαστικά... Και το κάνω... Και νοιώθω υπέροχα... Λίγο παράξενα βέβαια, σαν να αντιλαμβάνομαι σταδιακά πως τελικά, κόντρα σε προβλέψεις και προσπάθειες, μεγαλώνω...Αλλά παρόλα αυτά, υπέροχα... Και ανακαλύπτω άναυδη πως αυτό το μεγάλωμα που πάντα φοβόμουν, που πάντα απέφευγα σαν άλλος Peter Pan, προσδοκώντας να μείνω - αν γίνεται- για πάντα παιδί, τελικά μπορεί να μην είναι τόσο άσχημο... Ούτε τόσο δύσκολο... Ούτε τόσο τρομακτικό...
Οπότε χαλαρώνω και το ζω... Στο ρελαντί... Με ευλογημένη ρουτίνα και επαναλήψεις, έτσι για το κάνω δικό μου.. Να το εμπεδώσω... Και αν σας κάνω να βαριέστε τώρα τελευταία σας ζητώ ειλικρινά συγγνώμη... Όμως νομίζω πως τουλάχιστον για κάποιον καιρό, τα πιο catchy πράγματα που θα διαβάζετε εδώ μέσα θα είναι οι συνταγές... Και τα τηλεοπτικά κουτσομπολιά... Φιλιά σε όλους και καλημέρα....

Άλλο τι λέμε και άλλο τι ξέρουμε....

Θα ήθελα:

Να κάνει κρύο. Να φορέσω μπότες και ζεστό πουλόβερ... Και μπουφάν. Και το βράδυ να ανάψω το τζάκι και να απολαύσω ένα ποτήρι κόκκινο κρασί στο φως των κεριών.

Ή άντε να κάνει κρύο και να βρέχει. Να φορέσω τουλάχιστον τις γαλότσες μου που κοντεύουν να παλιώσουν μέσα στην ντουλάπα. Και το λαχανί αδιάβροχο μπουφάν μου.. Και να κρατήσω την αγαπημένη μου ομπρέλα, αυτή με την λαβή - γάτα.

Να πάω για πρωινό στο Winter Garden της Μεγάλης Βρετανίας. Ακόμα καλύτερα, να είναι Κυριακή και να διαβάσω και τις εφημερίδες μου. Ακόμα καλύτερα, να πάω για πρωινό στην Μεγάλη Βρετανία. Την κανονική... Και για μεσημεριανό και βραδινό επίσης... Πολλές φορές... Τουλάχιστον επτά (on the row...)

Να έχω μια κάρτα με απεριόριστο υπόλοιπο και να κατέβω για shopping.. Έχω επιθυμήσει big spending... Ακόμα καλύτερα, να κάνω big spending στην Νέα Υόρκη... Ή στο Παρίσι... Ή στο Λονδίνο...

Να ζυγιστώ και να έχω χάσει δέκα κιλά. Χωρίς δίαιτα... Χωρίς καν διατροφή... Ακόμα καλύτερα.. Να αδυνατίσω τρώγοντας.. Τα πάντα... Πέντε μεγάλα γεύματα την ημέρα βασισμένα στο ψωμί και τις τηγανητές πατάτες...

Να βρω τα συστατικά για το fondant που χρειάζονται οι τούρτες μου. .. Και να καταλάβω πως γίνεται... Και να ξεκινήσω να τις φτιάχνω... Και να τις πετύχω με την μία... Ειδικά την Dr. Seus που είναι η αγαπημένη μου...
Να έχει ξεκινήσει ο Χριστόφορος.. Και να ανυπομονώ να δω τι θα γίνει παρακάτω... Έχω βαρεθεί να βλέπω βλακείες φέτος στην τηλεόραση... Εχτές ξεκίνησα να δω το LAPD και παραλίγο να πέσω κάτω από τον καναπέ από την πλήξη... Έλεος!!!
Να είναι Δεκέμβριος... Και τα Χριστούγεννα να είναι προ των πυλών... Να σκέφτομαι στολίδια, κουραμπιέδες, μελομακάρονα, φωτάκια και δώρα... Και κάλαντα... Και χαρούμενα προγράμματα για χαμογελαστές παρέες...
Ή έστω να ετοιμαζόμαστε να πάμε εκδρομή. Κάπου ορεινά.. Στην Αρκαδία... Ή στο St. Moritz.. Ή στο Whistler που το έμαθα πρόσφατα...
Να έχει περάσει η κρίση, το χρηματιστήριο να χτυπάει limit up και τα επιτόκια να σέρνονται στα πατώματα... Και να εξαφανιστεί αυτό το σύννεφο μιζέριας που σκεπάζει τον ήλιο της πόλης...
Να έχουν ανοίξει καινούρια μαγαζιά.. Εστιατόρια, μπαρ, clubs... Με μουσικές, με ατμόσφαιρα, με fun... Να βγαίνουμε τα βράδια και να ανακαλύπτουμε νέα πράγματα.. Και παραστάσεις, και σχήματα...

Όμως...

Κάνει ζέστη... Ξανά... Και έχω βαρεθεί να φοράω τις ίδιες φόρμες και τα ίδια κοτονένια πουλοβεράκια που νομίζω πως θα μου τα βγάλουν με εγχείρηση κάποια στιγμή...
Κάνει τόση ζέστη... Που τα βράδια ζεσταίνομαι με την μάλλινη κουβέρτα... Αλλά κρυώνω με την λεπτή... Δηλαδή κάνει όση ζέστη χρειάζεται για να μου σπάνε τα νεύρα...
Θα πάω για πρωινό στο ΙΚΕΑ... Χωρίς περιττές επεξηγήσεις... Πόσο χαμηλά μπορεί να πέσει κανείς....
Να σας πω ακριβώς πόσο.. Θα πάω στο ΙΚΕΑ μόνο για πρωινό... Χωρίς shopping.. Γιατί το υπόλοιπο της κάρτας μου είναι τόσο που μόλις την περάσουν από το μηχάνημα θα βγει ένα χέρι να με μουτζώσει.. Άρα δεν θα κάνω big spending... Ούτε καν small... Θα κάνω window shopping σε ένα μαγαζί που δεν έχει καν βιτρίνες...
Ζυγίστηκα και δεν έχω χάσει δέκα κιλά.. Δεν έχω χάσει ούτε καν δύο....Και είναι κρίμα γιατί την διατροφή με το ψωμί και τις πατάτες την κάνω ακριβώς...
Αυτό το fondant έχει λέει η Βίβιαν σαν κύριο συστατικό την γλυκερίνη... Τούρτα - σαπούνι δηλαδή? Θα την τρώμε και θα βγάζουμε αφρούς? Επίσης δεν ξέρω που πουλάνε γλυκερίνη για φάγωμα... Αφήστε που δεν έχω καταλάβει και τι πρέπει να κάνω αφού την βρω...
Ο Χριστόφορος δεν έχει ξεκινήσει ακόμα... Αντιθέτως, έχει ξεκινήσει το Μυστικό... Και η Πολυκατοικία.. Και ο Λάκης ο γλυκούλης... Και ο κανονικός Λάκης, ο κακούλης, προχτές δεν ήταν καθόλου στα πάνω του... Αν υποψιαστώ πως θα αρχίσω να βαριέμαι και το Τσαντίρι, θα πεθάνω.....:-)
Είναι Οκτώβριος ακόμα.. Και η μόνη γιορτή προ των πυλών είναι η Εθνική Επέτειος... Που μου είναι αδιάφορη... Δεν μου αρέσουν οι παρελάσεις... Ούτε τα σημαιάκια... Ούτε οι μπάντες... Ούτε ο μπακαλιάρος σκορδαλιά που μπορεί να είναι άλλης επετείου αλλά you got the point...
Δεν θα πάμε πουθενά... Ούτε σε βουνό, ούτε καν σε νησάκι.. Πολλές δουλειές, λίγες μέρες... Αφήστε που δεν το έχει στρώσει και για σκι...
Η κρίση καλά κρατεί... Και το σύννεφο μιζέριας εξαπλώνεται όσο πάει και πιο πολύ... Τα δεν επιτόκια παραμένουν αντιστρόφως ανάλογα του δείκτη... Κακή συνεννόηση λέτε?
Λόγω κρίσης δεν έχουμε και νέα openings.. Τουλάχιστον όχι αρκετά... Βγαίνουμε στα ίδια και τα ίδια, οι μουσικές δεν είναι αρκετά ανεβαστικές, οι παρέες δεν έχουν κέφι για χορούς και για πάρτι, τα σχήματα δεν θα έχουν κόσμο φοβάμαι και οι παραστάσεις... Οκ, δεν είναι το φόρτε μου... Γενικά μιλώντας, ο Indiana Jones μέσα μου έχει πέσει σε νάρκη...

Συμπέρασμα:

Χρειάζομαι επειγόντως μια γερή δόση ξεκουνήματος και μια ακόμα πιο γερή δόση περιπέτειας.. Και χαβαλέ... Και γιορτών... Και λίγο Χριστόφορο παρακαλώ... Α, και μια βοήθεια για το fondant, μπας και φάμε τουλάχιστον κανένα happy cake.... Καλημέρα!!!!!

Ένα υπέροχο σαββατοκύριακο και μια εξαιρετική πρασοκρεατόπιτα....

Το σαββατοκύριακο πέρασε μαγικά... Όπως ακριβώς το σχεδιάζαμε, χωρίς τίποτα -τίποτα απολύτως- να μας χαλάσει την μαγεία του "να μην κάνεις τίποτα"... Ή μάλλον, του "να κάνεις ακριβώς αυτό που θέλεις"... Την Παρασκευή πήγαμε στο Matshuhisa στον Αστέρα. Το λαμπερότερο opening της φετινής σεζόν ετοιμάζεται να υποδεχτεί το κοινό του επισήμως από αύριο, Τρίτη... Ανεπισήμως, λειτούργησε for friends and family μια εβδομάδα νωρίτερα, για να στρώσει και έτσι είχαμε την ευκαιρία να φάμε υπέροχα, να χαλαρώσουμε στο σούπερ ανακαινισμένο τέως Club House που θα το φιλοξενεί και να ξεχαρμανιάσουμε και λίγο μια που είχαμε να φάμε black cod και karasi su miso από τον Αύγουστο... Μοναδικό μειονέκτημα που βρήκα, εγώ προσωπικά, είναι η απολύτως non smoking πολιτική που εφαρμόζεται ένα χρόνο προτού γίνει υποχρεωτική στην Ελλάδα.. Κάπνισμα γιοκ δηλαδή στο Matsuhisa, υπάρχει μόνο ένα smoking lounge στον επάνω όροφο το οποίο μπορεί να εξυπηρετεί άνετα όποιον θέλει να καπνίσει χαλαρά το πούρο του μετά το φαγητό, δεν εξυπηρετεί καθόλου όμως όποιον θέλει να κάνει ένα τσιγαράκι ανάμεσα σε δύο πιάτα, εκτός αν το κάνουν για να μας κρατάνε fit με όλο αυτό το ανέβα- κατέβα... Βέβαια, είναι η πολιτική του Nobu αυτή όπως έμαθα, όλα τα εστιατόρια του, σε όλον τον κόσμο είναι non smoking, γι' αυτό και το καλύτερο Matshuhisa στον κόσμο θα είναι πάντα αυτό του νησιού... Με το σούπερ φαγητό, την σούπερ θέα και όσα τσιγάρα γουστάρουμε in between, μια που κανείς δεν μπορεί να μας απαγορεύσει να το φουντώνουμε en plein air...

Το Σάββατο πάλι, μετά από όλο αυτό το japanese food, το πρόγραμμα είχε μαραθώνιο Boston Legal Season 4 με ένα μικρό διάλειμμα για Doctor House το απόγευμα και μαγείρεμα το μεσημέρι... Μέσα στα αποκόμματα με συνταγές των οποίων η συλλογή είναι το τελευταίο μου hobby, υπήρχε και μια για πίτα με κιμά, πράσο και bacon... Την έφτιαξα λοιπόν και έγινε καταπληκτική, σας την συνιστώ ανεπιφύλακτα και φυσικά θα σας δώσω και την συνταγή. Και την Κυριακή το μεσημέρι, έτσι για να βγούμε λίγο από το σπίτι και να αλλάξουμε τον αέρα μας πήγαμε στον Κρητικό στην Κάντζα με αγαπημένους φίλους... Είχαμε ακούσει πολλά για αυτή την ταβέρνα, που φημίζεται για τα κρέατα της, και η αλήθεια είναι πως ότι φάγαμε ήταν εξαιρετικό. Εγώ βέβαια δεν τρελαίνομαι για ταβέρνες την Κυριακή το μεσημέρι, παρόλο που είμαι μαμά οι αντοχές μου στα παιδάκια που τρέχουν ολόγυρα τσιρίζοντας παραμένουν ιδιαίτερα περιορισμένες - ειδικά σε αυτά των οποίων οι γονείς σφυρίζουν αδιάφορα- και με χάλασε λίγο και η περιγραφή της τουαλέτας που μας έκανε η Ελένη όταν χρειάστηκε να την χρησιμοποιήσει... Θεωρητικά πάντα, οι τουαλέτες σε ένα μαγαζί είναι ενδεικτικές και της καθαριότητας των υπόλοιπων χώρων... Πρακτικά πάλι, obviously το θέμα παίζεται...
Anyway, μετά από ένα τέτοιο σαββατοκύριακο, προσδοκώ τα καλύτερα για αυτή την εβδομάδα... Και ελπίζω το σύμπαν να μην με απογοητεύσει... Μέχρι να δούμε λοιπόν πως θα πάνε οι μέρες που έρχονται, σας αφήνω με πολλά φιλιά, μια χαμογελαστή καλημέρα και την συνταγή για την πίτα που λέγαμε...

Πρασοκρεατόπιτα.

Υλικά.

1 πακέτο χωριάτικο φύλλο
1φλυτζάνι του τσαγιού ελαιόλαδο για το άλειμμα των φύλλων
Για την γέμιση:
600 γραμ. μοσχαρίσιο κιμά
5 πράσα
ένα μεγάλο κρεμμύδι τριμμένο
1 φλιτζάνι του τσαγιού ελαιόλαδο
6 φέτες bacon
2 φλυτζάνια του τσαγιού κεφαλογραβιέρα τριμμένη
1 ποτήρι λευκό κρασί
αλάτι - πιπέρι

Εκτέλεση

Καθαρίζετε τα πράσα, πετάτε τα πράσινα φύλλα και το γενάκι τους και τα κόβετε σε λεπτές ροδέλες. Κόβετε το bacon σε λεπτές λωρίδες. Το βάζετε σε ένα μικρό τηγάνι και το καβουρδίζετε μέχρι να γίνει τραγανό. Το βγάζετε και το ακουμπάτε σε ένα πιατάκι. Σε μια μεγάλη κατσαρόλα ρίχνετε το κρεμμύδι και τα πράσα. Προσθέτετε ένα ποτήρι νερό και τα βράζετε σε μέτρια φωτιά μέχρι να μαλακώσουν και να εξατμιστεί όλο το νερό. Στην συνέχεια αδειάζετε μέσα το λάδι και σοτάρετε καλά. Όταν γυαλίσουν προσθέτετε τον κιμά και μαγειρεύετε μέχρι να πάρει χρώμα. Σβήνετε με το κρασί και συνεχίζετε να μαγειρεύετε σε μέτρια φωτιά μέχρι να εξατμιστούν όλα τα υγρά ανακατεύοντας συχνά. Μετά σβήνετε την φωτιά και αφήνετε το μείγμα να κρυώσει. Στην συνέχεια ρίχνετε μέσα το καβουρδισμένο bacon και το τριμμένο τυρί και ανακατεύετε καλά. Δοκιμάζετε και αν χρειάζεται, αλατίζετε. Στην συνέχεια προσθέτετε μπόλικο πιπέρι και ανακατεύετε ξανά.
Σε ένα λαδωμένο ταψί απλώνετε τρία φύλλα διαδοχικά το ένα πάνω στο άλλο, λαδώνοντας τα. Ρίχνετε επάνω την γέμιση μαζεύετε τις άκρες των φύλλων έτσι ώστε να τις καλύψουν τα επόμενα και βάζετε από πάνω άλλα τρία φύλλα, επίσης λαδωμένα. Χαράζετε βαθιά σε μερίδες και περιχύνετε την πίτα με το υπόλοιπο λάδι. Ψήνετε στους 200 βαθμούς στο κάτω ράφι του φούρνου μέχρι να ροδίσει. Τρώγεται καλύτερα ζεστή...

Εδώ να προσθέσω πως πολύ σημαντικό ρόλο στην επιτυχία της πίτας μου έπαιξε το φύλλο. Εγώ δεν ξέρω να ανοίγω και έτσι βάζω την φίλη μου την Ελένη συχνά πυκνά να μου αγοράζει ένα σούπερ φύλλο από την γειτονιά της... Αν διαβάσει το ποστ και θέλει, ας σας πει το τι και το πως... Καλή επιτυχία και καλή όρεξη!!!!

Υ.Γ. Η φωτογραφία δεν είναι της συγκεκριμένης πίτας, την βρήκα όμως αρκετά yummy για ντεκόρ...:-)

Ροζ αντίσταση....

Επιτέλους ξημέρωσε μια ήσυχη μέρα... Με γράψιμο βέβαια και με δουλειές αλλά τουλάχιστον σε mood χαλαρό, όπως θα έπρεπε κανονικά να είναι όλες οι Παρασκευές... Να μας προετοιμάζουν για ευχάριστα σαββατοκύριακα... Τον τελευταίο καιρό βέβαια η διάθεση μου δεν είναι και η καλύτερη... Αυτή η περιρρέουσα μιζέρια που κολλάει σαν ιός και επηρεάζει τους πάντες, σε συνδυασμό με τις καθυστερήσεις στις πληρωμές και με διαφόρων ειδών αναβολές και δυσκολίες, δεν βοηθάνε και ιδιαίτερα στο να κρατηθεί το ηθικό μου ακμαίο... Το παλεύω όμως... Αρνούμαι να δεχτώ πως το μέλλον μας είναι ζοφερό, πως θα πεινάσουμε σαν άλλη Ισλανδία ή πως θα πτωχεύσουν οι τράπεζες μας αλά Αμερική... Άλλωστε σιγά μην πτωχεύσουν οι δικές μας οι τράπεζες που για να δώσουν ένα δάνειο θέλουν σαράντα εγγυητές και δεκαπέντε υποθήκες... Το σενάριο με την πείνα είναι πιο πιθανό, λόγω απεργιών και δυσκολίας διακίνησης των τροφίμων όμως και όχι λόγω κρίσης...
Έτσι και εγώ, κόντρα την τάση της εποχής, ψηφίζω μικρές πολυτέλειες και pampering... Και σήμερα, μόλις τελειώσω το γράψιμο, θα απολαύσω τον καφέ μου με σούπερ νόστιμα κουλουράκια που μου έφερε προχτές η Κρυσταλία, θα κάνω ένα ζεστό μπάνιο με Laura Mercier Lemon Tart Shower Gel και ασορτί κρέμα σώματος για μετά, θα φτιάξω λίγο μαλλί, θα πάω ένα γρήγορο σούπερ μάρκετ να ψωνίσω για να μαγειρέψω αύριο (που ξεκινάει το weekend Boston Legal 4), και μετά θα φορέσω την πιο αφράτη φορμίτσα σπιτιού, θα βάλω τις μουσικές μου και θα αράξω στον καναπέ με αγαπημένα βιβλία και περιοδικά... Και το βράδυ, παρέα με φίλους καρδιάς, θα γελάσω όσο περισσότερο μπορώ και θα στείλω όλη μου την θετική ενέργεια στο σύπαν για να το ευχαριστήσω που μέσα σε όλη την μαυρίλα που μας τριγυρνά, μου δίνει ακόμα την ενέργεια που χρειάζομαι για να ξορκίζω τα μεγάλα και τα δύσκολα με χαρές απλές και καθημερινές....
Χρόνος είναι βρε παιδιά και θα πέράσει... Μέσα στους κύκλους που κάνει η ζωή μας ήρθε και αυτός και εμείς οφείλουμε να τον (ξε) περάσουμε.... Και μάλιστα όλοι μαζί και όχι ο καθένας μόνος του , που θα ήταν πολύ χειρότερο από πολλές απόψεις... Με όλη αυτή την κινδυνολογία που ακούμε από ραδιόφωνα, τηλεοράσεις και κουβέντες καφενείων δεν νομίζω να καταφέρουμε και πολλά πράγματα... Μήπως λοιπόν είναι καιρός να περάσουμε στην αντίσταση? Του ροζ ενάντια στο μαύρο? Εγώ ψηφίζω ναι, με όλη μου την καρδιά... Και σας στέλνω, μαζί με τα φιλιά μου, όλη την θετική μου ενέργεια, ψεκασμένη με τόνους χρυσόσκονης και ρόδινων σκέψεων.... Για μια Παρασκευή που θα σας προετοιμάσει όπως πρέπει για ένα υπέροχο σαββατοκύριακο το come... :-)

Εβδομάδα Αστυνόμου ΣαϊνηPart 2 (Εμπρός λοιπόν καλά μου πατίνια!!!)

Άντε... Σήμερα και αύριο έμεινε, θα περάσει αυτή η εβδομάδα του χαμού και θα μπω και εγώ πάλι στο πρόγραμμα μου...Μέχρι να συμβεί αυτό όμως θα εξακολουθήσω να τρέχω πανικόβλητη να προλάβω, όπως σήμερα ας πούμε, που θεωρητικά σε μισή ώρα έπρεπε να είμαι στο περιοδικό πλην όμως άργησα λίγο να ξυπνήσω, έπρεπε να τελειώσω και κάτι κείμενα, και έτσι θα φύγω ασθμαίνουσα μόλις πατήσω το publish... Τα υπόλοιπα, για το χτεσινό girls' που πήγε σούπερ και για ότι άλλο μου κατέβει ενδιαμέσως, το απόγευμα... Φιλιά πολλά και καλημέρες...

Λοιπόν.... Επέστρεψα μόλις και είπα να ξελαμπικάρω με ολίγον blogging αντί να πέσω με τα μούτρα στην δουλειά -again, και δεν ξέρω τι κάνει ο Ερμής αλλά αν δεν κάνει κάτι γρήγορα θα τα παίξω οριστικώς και αμετακλήτως- μια που κατάφερα μεν να παραδώσω στην ώρα τους όλα μου τα χρωστούμενα κομμάτια πλην όμως με φόρτωσαν με την επόμενη φουρνιά την οποία πρέπει να ξεκινήσω άμεσα... Anyway, όλα θα γίνουν, αλλά δεν θα σκάσω κι όλας.. Δεν με πληρώνουν άλλωστε και τόσα ώστε να αξίζει να αγχωθώ περισσότερο από όσο αντέχω , και ειδικά που αντέχω αρκετά διότι είμαι γεννημένη cool... (Αλήθεια σας το λέω.. Δεν είμαι καθόλου αγχώδης ως άνθρωπος, άλλωστε πιστεύω ακράδαντα πως όταν κάτι είναι να γίνει θα γίνει έτσι κι αλλιώς και όταν είναι να μην γίνει δεν θα γίνει ακόμα και να χτυπιέμαι κάτω σαν το χταπόδι... Οπότε... ) Αφήστε που, όπως πάμε, δεν με πληρώνουν γενικότερα... Ή μάλλον καθυστερούν πια τις πληρωμές τόσο ώστε, όταν πάρεις με το καλό τα του μήνα έχει φτάσει ήδη ο επόμενος... Καθυστερούν λοιπόν εκείνοι εμάς, εμείς με την σειρά μας καθυστερούμε κάποιους άλλους, και πάει λέγοντας... Δεν ξέρω αν τώρα λοιπόν που ο Ερμής θα πάψει να είναι ανάδρομος γίνει κάτι και έρθουμε στα ίσα μας, πάντως εγώ σήμερα λεφτά περίμενα και λεφτά δεν πήρα.. Πάμε οπότε στα χθεσινά για να πούμε και κάτι ευχάριστο, μια που η χθεσινή κοριτσοβραδιά ήταν και πολύ ευχάριστη και πολύ εποικοδομητική... Βέβαια για τα παιδάκια δεν καταφέραμε να πούμε και πολλά, και ας ήταν αυτά η ατζέντα της ημέρας, όμως είπαμε ένα σωρό άλλα πολύ - για να μην πω περισσότερο και δεν είναι πρέπον- ενδιαφέροντα... Όπως ας πούμε διάφορα γκομενικά, αυτές που έχουν βέβαια γιατί εγώ έχω καταντήσει πια να ακούω για γκομενικά και να κουνάω το κεφάλι πάνω κάτω ενθυμούμενη τα παλιά... Αλλά πολύ παλιά λέμε τώρα, κάπου εκεί γύρω στο 1912... Πάντως τα γκομενικά των άλλων είναι πάντα πολύ πιο ενδιαφέροντα από τα δικά μας έτσι κι αλλιώς, κυρίως γιατί μπορούμε να εκφράσουμε απόψεις και να δώσουμε συμβουλές και να κάνουμε τους ξύπνιους ή τους χαριτωμένους αναλόγως.. Με την αγαπημένη λογική του "έξω απ' τον χορό πολλά τραγούδια λες".... Έτσι λοιπόν αναλύσαμε το σύμπαν, αυτό το -όχι όσο θα έπρεπε- μακρινό, το γεμάτο μαλάκες άντρες και αθώα, υπέροχα κορίτσια που κακοπερνούν αλλά όχι τόσο ώστε να το κόψουν το bad habit, φάγαμε και το λιτό , διαιτητικό μας φαγητό - παρόλο που, δίαιτα ξεδίαιτα, από το σουφλέ της Ρούλας κόντεψε να μην μείνει ούτε ίχνος ενώ τα μπιφτέκια περίσσεψαν- το βρέξαμε και με κρασάκι άφθονο - Άδολη Γη λευκή και Βιβλία Χώρα κόκκινη- και με Coca Cola Light, χτυπήσαμε στο τέλος αλύπητα και το γλυκό της Βίβιαν και πήγαμε για ύπνο ευτυχείς.... Με την υπόσχεση πως θα το ξανακάνουμε σύντομα το event, μια που και τα παιδάκια παραμένουν εκκρεμή αλλά και τα γκομενικά έχουν την τάση να αυξάνονται με γεωμετρική πρόοδο... Όσο για σήμερα, αφού πάρω μια ανάσα - άντε και δυο- και τσιμπήσω και κάτι γιατί κοντεύω να λιποθυμήσω από την πείνα (ίσως ένα μικρό κομμάτι από το γλυκό που περίσσεψε) , θα ξεκινήσω να γράφω once again... Και το βράδυ θα αράξω στον καναπέ μου να δω τους Ατρόμητους και κάτι από όλα αυτά που γράφω τόσες μέρες και δεν ξέρω πότε θα καταφέρω να τα δω... Ξέρω όμως πότε δεν θα τα δω.. Το Σαββατοκύριακο που θα έχουμε διήμερο Boston Legal 4!!! Μου ήρθε σήμερα από το Amazon οπότε θα βγούμε αύριο που έχουμε κανονίσει και Σάββατο και Κυριακή θα μαγειρέψω και θα πιάσουμε στασίδι από νωρίς... Το καλύτερο πρόγραμμα ever.... Αυτά για σήμερα, και ξανά πολλά φιλιά... Και καληνύχτες...:-)

Τρέξιμο τρελό....

Μία μία με πηγαίνει αυτή την εβδομάδα, σαν να είμαι φαντάρος και μάλιστα χωρίς βύσμα... Εχτές ας πούμε, μου βγήκε εκτάκτως ένα ρεπορτάζ στην Ερμού για το 2Board αλλά μια που είχε και η Μαρία δουλειές στο κέντρο κατεβήκαμε μαζί και το συνδυάσαμε και με έναν ωραίο καφέ μετά κουβέντας με την Ελένη. Κουράστηκα μεν, πήγαν και κάποιες άλλες δουλειές πίσω αλλά γενικά η μέρα ήταν ψιλοχαλαρή... Σήμερα πάλι, έχω τρελό γράψιμο, και ταυτόχρονα έχω να πάω τράπεζα, σούπερ μάρκετ, video club, περίπτερο, να ρίξω ένα σκούπισμα και ένα σφουγγάρισμα γιατί το βράδυ περιμένω τις φιλενάδες μου να φάμε και να κουβεντιάσουμε για τους Δρόμους Ζωής, άρα και να μαγειρέψω.... Πρόγραμμα που δεν το λες και χαλαρό...
Όμως έχω μεγάλη χαρά που θα δω τις φιλενάδες μου, θα περάσουμε σούπερ και είναι και ευκαιρία να οργανωθούμε λίγο για τον κοινό καλό σκοπό... Σας τα έχω γράψει και πέρσι τα των Δρόμων, ήταν μια από τις ωραιότερες εμπειρίες της ζωής μου που την χρωστάω στην Τίνα, και δεξιά στο blog μου θα βρείτε το μπανεράκι που με ένα κλικ θα σας οδηγήσει - όσους ενδιαφέρεστε και ελπίζω να είστε πολλοί- στο site της οργάνωσης όπου μπορείτε να δείτε τι ανάγκες υπάρχουν και πως μπορείτε, αν θέλετε, να βοηθήσετε... Το bazaar θα γίνει στις 6 και 7 Δεκεμβρίου σε έναν υπέροχο χώρο στην οδό Μεθώνης στο κέντρο της Αθήνας που παραχώρησαν στα παιδάκια με όλη τους την καρδιά η Ελένη και ο Παναγιώτης και είναι περιττόν να σας πω ότι σας περιμένουμε όλους εκεί... Όμως για αυτά έχουμε καιρό...
Προς το παρόν σας αφήνω για να ξεκινήσω να τρέχω μια που μέχρι τις 6 πρέπει να είναι όλα τελειωμένα ώστε να μπορέσω να ασχοληθώ με το μαγείρεμα και το table setting μου.. Βλέπετε μπορεί η μάζωξη να είναι απολύτως casual -σκοπεύω να υποδεχτώ με φόρμα τις καλεσμένες μου- μπορεί το μενού να είναι λιτό μια που οι περισσότερες κάνουν δίαιτα ή προσέχουν τις θερμίδες τους (θα έχω σαλάτα και μπιφτέκια στον φούρνο και τα υπόλοιπα... ρεφενέ.. Η Ρούλα θα φτιάξει ένα σουφλέ με πουρέ και bacon, η Ελένη θα φέρει τα κρασιά, η Βίβιαν θα φτιάξει γλυκό και πάει λέγοντας), όμως το τραπέζι θα είναι στρωμένο όπως πρέπει... Που σημαίνει πως πρέπει να βιαστώ... Φιλιά πολλά σε όλους ....

Υ.Γ. Η φωτογραφία αφιερωμένη εξαιρετικά στα παιδάκια, όπως αρμόζει και στο πνεύμα της ημέρας...:-)

Έχω και εγώ ένα μυστικό....

..Όπως και όλοι μας φαντάζομαι αλλά τα κρατάμε για τον εαυτό μας ... Αντιθέτως το ομώνυμο σήριαλ που το έχουν ήδη παραλάβει κανάλια και κριτικοί προτού καν προβληθεί το πρώτο επεισόδιο - αυτό μάλλον ήταν λόγω γνώσης του ταλέντου της κας Παπουτσάκη παρά λόγω κληρονομικού χαρίσματος- όχι μόνο το έχει το μυστικό αλλά το βγάζει και βόλτα κάθε Δευτέρα βράδυ στον Alpha να τρομάζει τους αθώους τηλεθεατές... Εγώ δεν θα σταθώ καθόλου στην ουσία του θέματος, στο αν δηλαδή έκανε καλά ο Γιαννάκης που έγραψε την βιογραφία της μαμάς του και μετά την έκανε σήριαλ.. Δεν έχω διαβάσει το βιβλίο - και δεν θα το διαβάσω κι όλας- όμως στην τελική, αν μπορεί ο Μάκης Δελαπόρτας (τον οποίο επίσης δεν γνωρίζω, τον χρησιμοποιώ απλά ως παράδειγμα) να γράφει διάφορες βιογραφίες γιατί να μην μπορεί ο γιος της Αλίκης να γράψει ένα βιβλίο για την μητέρα του? Μην κοιτάτε στο εξωτερικό που την έχουν ψυλιαστεί την δουλειά οι stars και γράφουν τις δικές τους βιογραφίες οι ίδιοι όσο είναι ακόμα εν ζωή μπας και περισώσουν τα όσα θα τους σούρουν οι δικοί του μετά θάνατον... Εδώ είναι νωρίς ακόμα για τέτοια, πόσο μάλλον που η αείμνηστη έφυγε τόσο ξαφνικά που δεν πρόλαβε ούτε ρίζα να βάψει καλά καλά πόσο μάλλον να γράψει τα απομνημονεύματα της.. Θεωρητικά λοιπόν πάντα, από το να την παραλάβουν όλοι οι άσχετοι, καλύτερα που την παρέλαβε το παιδάκι της που είναι και δικό της δημιούργημα εν μέρη- if you know what I mean....

Αυτό δεν σημαίνει όμως πως επειδή το έγραψε το βιβλίο και η μανούλα θα τον συγχωρήσει από εκεί ψηλά αν του ξέφυγε και κάτι παραπάνω που δεν έπρεπε, δεν θα μπορούσε να κοιτάξει λίγο περισσότερο το θέμα της ηθοποιού που θα την ενσάρκωνε... Διότι αυτό η μανούλα δεν θα του συγχωρέσει με τίποτα... Βόλτες θα κάνει εκεί ψηλά από τα νεύρα της βλέποντας να την ενσαρκώνει μια "ηθοποιός" που έχει τόση σχέση μαζί της όση έχω εγώ με την Μόνικα Μπελούτσι... Έβλεπα χτες και δεν πίστευα στα μάτια μου... Έλεος!! Τι σκέρτσο, τι νάζι, τι ανοιγόκλεισμα ματιού, τι , τι, τι..... Ειδικά στην σκηνή που πάει να πνιγεί στην στέρνα γιατί ο μαθηματικός με τον οποίον ήταν ερωτευμένη στο σχολείο πήρε μετάθεση για να παντρευτεί - ή ίσως για να σωθεί ο χριστιανός- σχεδόν στεναχωρήθηκα που είχε τελειώσει το νερό....
Ήθελα να 'ξερα, κανείς από όλους αυτούς τους ειδήμονες εκεί στο κανάλι δεν πρόσεξε πως η κοπελίτσα δεν το έχει? Το βλέπουν δηλαδή αυτό το πράγμα και λένε "ουάου!!! τι φτιάξαμε πάλι οι Θεοί"? Και αυτή η κοπελίτσα, η ίδια, δεν το σκέφτηκε πως για να παίξεις την Αλίκη δεν αρκεί να βάζεις το χεράκι μπροστά στο στόμα ναζιάρικα όταν γελάς και να ανοιγοκλείνεις τα ματάκια λες και χρειάζεσαι επειγόντως κολύριο?
Το καλύτερο το είπε βέβαια ο Ιάσονας Τριανταφυλίδης σε μια εκπομπή.. Πως δηλαδή η κυρία Παπουτσάκη παίζει την Αλίκη όπως έπαιζε η Αλίκη κάποιους ρόλους της... Σωστό... Το λάθος είναι όλο το υπόλοιπο... Που το πλήρωσαν και έναν σκασμό λεφτά και που τα νουμεράκια - αυτά με την πτωτική τάση τα ασορτί με του χρηματιστηρίου- έχουν αρχίσει ήδη να δείχνουν πως το κοινό την κυρία Αλίκη Παπουτσάκη την έχει γραμμένη στα παλαιότερα των υποδημάτων του... Με κάτι τέτοια είναι που θα πιάσει ο Ιεροκλής στο Mega νούμερα κορυφής.... Εγώ περιμένω με ανυπομονησία σήμερα τον Λάκη... Δεν μπορεί να μην ασχοληθεί με αυτό το δημιούργημα.... Και όχι μόνο σήμερα.. Γενικά... Βλέπετε όλα αυτά συμβαίνουν στις οθόνες μας προτού καν η "Αλίκη" ανοίξει και την ρίζα... Φανταστείτε τι έχουμε να δούμε όταν γίνει πλατινέ.... Φιλιά και καλημέρες....

Βιαστικά...

Πολύ βιαστικό το σημερινό ποστ γιατί οι δουλειές τρέχουν σαν τρελές και εγώ πρέπει να τις προλάβω... Ο Γούντυ ήταν υπέροχος και να πάτε να τον δείτε και η καινούρια εβδομάδα - απ' ότι λένε οι αποκλειστικές πληροφορίες μου - προβλέπεται καυτή!!! Μεταξύ δυο πραγμάτων - μόλις μπήκα, μόλις ξαναφεύγω- είπα να πω μια καλημέρα... Τα υπόλοιπα το απόγευμα με ησυχία.... Φιλιά σε όλους!!!

Κατάφερα επιτέλους να τελειώσω -όχι τα πάντα, μια πρώτη δόση, αύριο έπεται συνέχεια- έφτιαξα καφέ, ζεστό με άρωμα βανίλιας, και να ΄μαι.... Δύσκολη εβδομάδα αυτή που ξεκίνησε, με μπόλικο τρέξιμο, και γράψιμο, και με μια ανησυχία να πλανάται στην ατμόσφαιρα ολόγυρα που καθόλου δεν βοηθάει, ούτε στις δουλειές ούτε στις παρέες... Σαν να ζούμε όλοι σε μια κατάσταση αναμονής μοιάζει... Άλλοι περιμένουν την ιπτάμενη σφαλιάρα, άλλοι να τους πέσει ο ουρανός στο κεφάλι, όσοι έχουν μετοχές στο χρηματιστήριο έχουν αυτό το βλέμμα το χαμένο που τους ξεχωρίζει από τους υπόλοιπους, τα μαγαζιά είναι άδεια, το Αθηνόραμα το έχει γυρίσει στις κριτικές ταβερνών, η τηλεόραση χτυπάει 50άρια στον Λάκη τον γλυκούλη (ή αλλιώς τον - μελλοντικό- θρίαμβο του κακομοίρη), και ο Manolo (Blanick) που μόλις άνοιξε την νέα του boutique στην Αθήνα φαντάζομαι θα χτυπάει το κεφάλι του στο τοίχο μαζί με την Prada και τον Jimmy Choo, που ετοιμάζονται οσονούπω για τα δικά τους grand openings στο Golden Mall στο Μαρούσι στο πιο απολύτως λάθος timing όλων των εποχών...
Στο περιοδικό οι συσκέψεις διαδέχονται η μια την άλλη, τα τεύχη των γιορτών φέτος θα είναι λιγότερο glamorous από ποτέ - τόσο μεγάλη αντίθεση με εκείνα τα σούπερ τεύχη του millennium που καλωσόριζαν πανηγυρικά την νέα εποχή της πολυτέλειας και της υπερβολής- τα χρήματα λιγοστεύουν, τα έξοδα μειώνονται και το ηθικό των συντακτών παλεύει να κρατηθεί ακμαίο αλλά δεν τα πολυκαταφέρνει... Βέβαια, η Πολυάννα μέσα μου επιμένει.. Θα επιβιώσουμε της καταστροφής και μάλιστα δυνατότεροι και πλουσιότεροι...Τουλάχιστον σε εμπειρίες... Όσο θα υπάρχουν παρέες - από αυτές που πολύ σωστά είπε ο Σαββόπουλος πως γράφουν ιστορία- όσο θα υπάρχουν χαμόγελα και αισιοδοξία και διάθεση για αυτοσαρκασμό, όσο θα υπάρχουν άνθρωποι που αγαπιούνται και στηρίζουν ο ένας τον άλλον, όσο θα υπάρχει η ελπίδα για τα καλύτερα που είναι αυτά που θα έρθουν - έτσι κι αλλιώς εδώ που φτάσαμε- όσο θα υπάρχει ευελιξία και δυνατότητα αναδίπλωσης σε κάθε επίπεδο της ζωής μας, όλα στο τέλος θα πάνε καλά... Το πιστεύω με τόσο πάθος αυτό, τόσο βαθιά μέσα στην ψυχή μου, που καμιά κρίση και κανένας ανίκανος πολιτικός δεν μπορεί να με πείσει για το αντίθετο... Υγεία να έχουμε, εμείς και οι άνθρωποι που αγαπάμε, και χαρά για ζωή και για δημιουργία και η ευτυχία κρύβεται πάντα στα μικρά... Ποτέ μην το ξεχνάτε αυτό...
Κάποτε, πολλά χρόνια πριν, σε μια δύσκολη εποχή της ζωής μου που στερήθηκα τα πιο απλά, τα πιο αυτονόητα και τα πιο καθημερινά των πραγμάτων, συνειδητοποίησα πόσο μεγάλη ευτυχία κρύβεται στην καθημερινότητα μας. Στην δυνατότητα που έχουμε να βγούμε μια βόλτα στην λιακάδα, να σηκώσουμε το τηλέφωνο και να μιλήσουμε με έναν φίλο, να γελάσουμε δυνατά ή να κλάψουμε με λυγμούς όταν το έχουμε ανάγκη, να βουτήξουμε το κεφάλι μας στην θάλασσα ή να πάρουμε βαθιές ανάσες κάτω από την βροχή, να χαθούμε μέσα σε μια αγαπημένη αγκαλιά ή να μας πάρει ο ύπνος κουκουλωμένους μέσα σε ζεστά μυρωδάτα σκεπάσματα... Η ευτυχία είναι δική μας, είναι μέσα μας, είναι γύρω μας και κανείς δεν μπορεί να μας την στερήσει πέρα από τον ίδιο μας τον εαυτό ή τον θάνατο. Τον δικό μας ή εκείνων που η ζωή τους είναι για μας πολυτιμότερη καμιά φορά και από την δική μας... Όλα τα υπόλοιπα είναι περαστικά... Είναι διαδρομές σχεδιασμένες για να μπορούμε να τις περπατήσουμε.. Ή να τις κολυμπήσουμε... Άλλοτε ευκολότερα και άλλοτε δυσκολότερα, άλλοτε με φόρα και άλλοτε με ανηφόρα, πάντως μας πάνε παρακάτω έτσι κι αλλιώς ... Και το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε, κάτω απ' όλες τις συνθήκες, είναι να απολαύσουμε όσο περισσότερο γίνεται την διαδρομή... Αυτά για σήμερα, φιλιά σε όλους και καλό απόγευμα..

Υ.Γ. Αφορμή γι' αυτό το ποστ μου έδωσε η συζήτηση που είχα σήμερα με έναν φίλο... Ελπίζω να διαβάσει και να ... εμπνευστεί... Η ζωή καλέ μου θέλει και ορθοπεταλιά... Γιατί αν ήταν μόνο ίσωμα ή κατηφόρα θα είχαμε πέσει από το ποδήλατο έτσι κι αλλιώς... Από βαριεστημάρα... :-)

Τον printer μου μέσα....

Εδώ και ώρα προσπαθώ να εγκαταστήσω τον printer μου και μου έχουν σπάσει τα νεύρα... Βλέπετε, όταν ήρθε ο Γιώργος να μου εγκαταστήσει τον υπολογιστή μετά την αναβάθμιση, και αφού πέρασε εδώ διακόσιες ώρες μέχρι να μου ρυθμίσει τα απαραίτητα, τον λυπήθηκα και του είπα πως τον printer θα τον περάσω εγώ... Και μετά έφυγα για το νησάκι και το ξέχασα... Και μετά επέστρεψα από το νησάκι και πάλι το ξέχασα... Και σήμερα που χρειάστηκε να σκανάρω κάτι χαρτιά και το θυμήθηκα, ανακάλυψα πως έχω καταχωνιάσει κάπου τα CDs του και δεν τα βρίσκω... Οπότε ξεκίνησα να ψάχνω τους drivers στο Internet... Βρήκα έναν που μου φάνηκε ότι έκανε, τον κατέβασα, ξεκίνησε την εγκατάσταση και μετά κόλλησε... Τώρα κατεβάζω έναν άλλον που κάνει μια ώρα... Αισίως έχουμε φτάσει στο 87%.... Πάντως, περιμένοντας τόση ώρα άλλαξα μελάνια που είχαν τελειώσει... Πριν την αναβάθμιση... (για να καταλάβετε πόσο συχνά το χρησιμοποιώ αυτό το περίφημο πολυμηχάνημα... Που αν ήταν πραγματικά πολυμηχάνημα και μάλιστα πολυμήχανο θα ήξερε να κατεβάζει τους drivers μόνο του αντί να με έχει εδώ να παιδεύομαι τόση ώρα..)

Όταν τελειώσω - αν τελειώσω μάλλον μια που μόλις φτάσαμε στο 89%- θα πάω για ρεκτιφιέ και μετά για καφέ με την Doris... Και το βράδυ θα δω την Χριστίνα (που έχει να γράψει στο blog της μια εβδομάδα και η γαϊδούρα) και αύριο θα πάμε σινεμά με την Ελένη και τον Παναγιώτη....Θα δούμε το καινούριο του Woody Allen με την Scarlet και την Penelope... Πρόλαβε και έγραψε κριτική ο Νανάκος αλλά επειδή δεν τον πολύ- εμπιστεύομαι τελευταία (φταίει ο έρωτας - o δικός του, όχι ο δικός μου) θα σας πω εντυπώσεις την Δευτέρα...

Μέχρι τότε σας φιλώ γλυκά και σας εύχομαι να περάσετε ένα υπέροχο σαββατοκύριακο....

Που πήγε η Galia οέο?

Εχτές όπως σας είπα κατέβηκα Κολωνάκι... Μετά από καιρό.. Πολύ καιρό... Μην σας πω και πάνω από έναν χρόνο... Σαν τον βλάχο περιηγήθηκα σχεδόν άναυδη στην περιοχή και τα συμπεράσματα στα οποία κατέληξα είναι τα εξής:

Αν υπάρχει όντως κρίση στην αγορά, δεν έχει φτάσει σίγουρα στα καφέ της πλατείας. Τόσον κόσμο αραχτό για καφέ να λιάζεται σαν την σταφίδα είχα πολύ καιρό να δω στην ζωή μου... Μιλάμε για μιλιούνια, ειδικά εκεί στην Τσακάλωφ, να μην μπορείς να περάσεις από τους όρθιους...

Αντιθέτως, από κίνηση αυτοκινήτων δεν είχε καθόλου. Σφαίρα την έκανα την διαδρομή από το Ψυχικό, με ένα ελαφρύ μπλοκάρισμα στην Πανόρμου, και βρήκα και να παρκάρω και με την μία στο parking κάτω από τον Άγγελο, δίπλα στο Central. Το οποίο βέβαια μου κόστισε για τέσσερις ώρες 16 ευρώ... Ακριβό...

Άνοιξε το Central...

Και έκλεισε η Galia... Τώρα βέβαια δεν ξέρω καν αν ξέρετε τι ήταν η Galia διότι υποψιάζομαι πως έχει κλείσει χρόνια, όμως για μένα το ότι δεν την βρήκα στη θέση της εχτές, στην Τσακάλωφ, δίπλα στα Everest, ήταν τεράστια απογοήτευση... Να μην σας πω το τέλος μιας εποχής. Διότι η Galia όταν ήμουν πιτσιρίκα αλλά και πολύ αργότερα, ήταν ο ναός του κοκαλακιού. Τα πιο περίεργα, τα πιο trendy, τα πιο όμορφα και τα πιο ακριβά ίσως κοκαλάκια στην Αθήνα, τα βρίσκαμε εκεί.. Τώρα? Τι έγινε ρε παιδιά? Δεν φοράνε πια κοκαλάκια? Και όταν θέλεις να αγοράσεις κοκαλάκια που πας? Και το κυριότερο... Πότε έκλεισε η Galia?????
Το περίπτερο που είναι στην γωνία Κανάρη με πλατεία δίνει αποδείξεις ταμειακής. Πήρα το Downtown, το Λοιπόν και την Espresso (για σφαιρική ενημέρωση) και μου τα έδωσαν σε σακούλα με την απόδειξη μου και με τα όλα μου.. Πολύ grand το βρήκα αυτό και μπράβο τους...

Το Πρυτανείο στην Μηλιώνη έχει τον πιο ευγενικό μαιτρ που έχω συναντήσει τελευταία σε μαγαζί που δεν με ξέρουν. Πήγα στις 2.30 η ώρα το μεσημέρι με την φίλη μου την Λιάνα χωρίς να έχουμε κλείσει τραπέζι, ζητήσαμε να καθίσουμε έξω για φαγητό γιατί είχε σούπερ μέρα, δεν είχε ούτε καρέκλα άδεια, μας έβαλε όμως να περιμένουμε μέσα για λίγο προτείνοντας μας να πιούμε έναν καφέ , μας ενημέρωσε πώς θα έκανε ότι καλύτερο μπορούσε για να μας βάλει να καθίσουμε στο πρώτο τραπέζι που θα άδειαζε και πράγματι, ένα τέταρτο αργότερα μας είχε οργανώσει μια χαρά... Και όταν ήρθε ο λογαριασμός μας είχαν κεράσει και τους καφέδες....How cool is that?

Η αναλογία του κόσμου στο Κολωνάκι, τουλάχιστον χτες, ήταν 50% κουστουμάτοι που μιλούσαν όλο άγχος στο κινητό, 25% κυρίες διαφόρων ηλικιών με ακριβές τσάντες, 20% άσχετος κόσμος - αλλά τελείως άσχετος όμως- και 5% μόλις celebrities, αν θεωρήσεις celebrity την Χρυσάνθη Ραψομανίκη σκαρφαλωμένη σε κάτι ιλιγγιωδώς ψηλοτάκουνες πλατφόρμες και με ένα τατουάζ στο μπράτσο που θύμιζε περισσότερο τον Popeye τον Sailor man παρά κοριτσάκι και μάλιστα όμορφο, και έναν κομμωτή από το πάνελ της Χριστίνας Λαμπίρη που δεν θυμάμαι καν το όνομα του...Είδα επίσης τον Χάρη Ρώμα με μουστάκι, δύο μοντέλες που επίσης δεν θυμάμαι τα ονόματα τους αλλά ήταν θεές και την Φωτεινή Πιπιλή με το πούρο της...

Τέλος, το καινούριο μαγαζί της φίλης μου της Μάρθας στην Πατριάρχου Ιωακείμ θα σκίσει.. Είναι μεγάλο, σε πολύ ωραίο σημείο (γιατί είναι στην αρχή της, προς τον Ευαγγελισμό, οπότε μπορείς άνετα αν είσαι με αυτοκίνητο να το παρκάρεις για δυο λεπτά εκεί μπροστά χωρίς να (πολύ) ενοχλείς και να μπεις να αρπάξεις δυο πράγματα) και πολύ, πολύ όμορφο!!! Άντε... Ανοίγει την Δευτέρα και θα πάω να της κάνω κατανάλωση για το καλό...Και να πάτε και εσείς άμα σας βγάλει ο δρόμος από εκεί... Ειδικά τα σοκολατάκια της - το ξαναλέω- είναι άπαιχτα...

Προς το παρόν όμως, σας αφήνω γιατί έχω διάφορες δουλειές... Και γράψιμο, και σούπερ μάρκετ, και καθαριστήριο, και, και, και.... Και έχει έρθει και η Doris από Λονδίνο και θέλω να την δω, να πιούμε ένα καφεδάκι οπωσδήποτε... Οπότε καλήμέρες και φιλιά πολλά σε όλους...

Downtown με χάρη και χαρά....

Μια που οι κρίσεις κάθε είδους οφείλουν να αντιμετωπίζονται πάντα με χαμόγελο και ψυχραιμία - και μια που οι δουλειές ευτυχώς δεν τελειώνουν ποτέ- σήμερα το πρόγραμμα έχει business and pleasure, και μάλιστα downtown... Όχι το περιοδικό (ή μάλλον όχι μόνο το περιοδικό μια που είμαι fan και σήμερα Πέμπτη βγαίνει στα περίπτερα και θα το πάρω) αλλά την περιοχή... Και όχι ότι κι ότι downtown, αλλά Κολωνάκι!!! Στο οποίον κατεβαίνω πια τόσο σπάνια -προτιμώ τα βόρεια προάστια που είναι πιο γειτονικά και που πια δεν υπολείπονται σε τίποτα- που όταν τύχει να μου καθίσει δουλειά προς τα εκεί φροντίζω να την συνδυάζω και με χαρά.. Έτσι, σήμερα, θα εργαστώ μεν αλλά στην συνέχεια θα πιω καφεδάκι με δυο αγαπημένους φίλους από το νησί και στην ακόμη πιο συνέχεια θα πάω για lunch με τις φιλενάδες μου, την Λιάνα και την Μάρθα η οποία θα μας ξεναγήσει και στο καινούριο μαγαζί που ανοίγει την επόμενη εβδομάδα στην Πατριάρχου Ιωακείμ... "Περί Καρπού " και στο κέντρο και να σπεύσετε όσοι μένετε ή δουλεύετε κοντά γιατί σοκολατάκια και ζαχαρωτά σαν της Μάρθας δεν θα βρείτε αλλού... Δοκιμάστε και θα με θυμηθείτε...
Πίσω στα δικά μου αυτές τις μέρες έχω πέσει με τα μούτρα στα καινούρια σήριαλ, και την επόμενη εβδομάδα θα σας πω εντυπώσεις να γελάσουμε... Έχω και μπόλικο γράψιμο, κλείνουν τώρα ένα σωρό τεύχη για τον Νοέμβριο που είναι ο μήνας πριν τις γιορτές και γίνεται χαμός, και ταυτόχρονα προσπαθώ να οργανώσω και το σπίτι για τον χειμώνα που δεν έρχεται... Ντουλάπες, χαλιά, ξύλα για το τζάκι, ψώνια, κουβέρτες και παπλώματα, όλα επί ποδός πολέμου αλλά έξω ένας ήλιος να! μετά συγχωρήσεως... Και όλοι γύρω συναχωμένοι ή με βήχα.. Λογικό... Βάζεις πουλοβεράκι - έστω και λεπτό- ζεσταίνεσαι. Βγάζεις πουλοβεράκι την αρπάζεις... Άντε να δούμε που θα πάει αυτή η ιστορία γιατί μέχρι να αποφασίσει η εποχή τι θέλει να γίνει όταν μεγαλώσει θα έχουμε εθιστεί όλοι στα depon και στα σιρόπια...
Τι άλλα? Α! Να πάρετε το ΕΥ ΖΗΝ που κυκλοφορεί σήμερα στα περίπτερα και που είναι αφιερωμένο στην οικολογία, Green issue που λέμε, και που έχει και την συνέντευξη που πήρα από τον Χρύσανθο Καραμολέγκο, τον chef του Απλά (και της Ντομάτας και του Αριστερά - δεξιά παλιότερα).. Που είναι αγόρι χαριτωμένο και με χιούμορ, και κυρίως φίλος αγαπημένος και τα λέει και ωραία... Άντε... Πάρτε βρε κανένα τευχάκι να δώσουμε μια ώθηση στην επιχείρηση... Επίσης αν ταξιδεύετε να πάρετε το 2Board, το περιοδικό του El Βενιζέλος, στο οποίο από τώρα θα έχω και δύο μόνιμες στήλες.. Όπως άλλωστε και στο Traveler της Conde Nast αλλά αυτό δεν έχει κυκλοφορήσει ακόμα... (Είπαμε, περίοδο κρίσης διανύουμε, να κάνουμε και λίγη διαφήμιση που δεν χάλασε ποτέ κανέναν...) :-)
Αυτά για σήμερα και πάω να γράψω για να προλάβω να φύγω κι όλας... Φιλιά και καλημέρες σε όλους...

Υ.Γ. Η φωτογραφία είναι εντελώς άσχετη με το post, αλλά κοιτάξτε τι κάνουν σε μερικά ξενοδοχεία - στο εξωτερικό εννοείται- με τις πετσέτες.... Απίστευτο?

Καλημέρα κρίση....

Η λέξη των ημερών είναι αναμφισβήτητα η λέξη Κρίση.... Που ήρθε από την άλλη άκρη της γης να μας στοιχειώσει... Κάθε μέρα ακούω φήμες.. Για τράπεζες που κλείνουν, για την κυβέρνηση που πέφτει, για τα λεφτά που τελειώνουν, για τις δύσκολες μέρες που θα έρθουν... Ως αισιόδοξη Πολυάννα στην αρχή δεν έδωσα καν σημασία..Είπα στον εαυτό μου πως ότι συμβαίνει στην Αμερική δεν μας αφορά ντε και καλά, άλλωστε εδώ στο Ελλαντίτσα η πιο γνωστή μέθοδος αποταμίευσης τα τελευταία χρόνια - πριν εμφανιστεί καν η κρίση, για τέτοια πρωτοπορία μιλάμε τώρα- ήταν μάλλον το κάτω από το στρώμα και τα piggy banks... Κρίνοντας εξ ιδίων τα αλλότρια - ο δικός μας τραπεζικός λογαριασμός είναι μονίμως άδειος μια που τρώμε ότι βγάζουμε άντε και κάτι παραπάνω - δεν ένοιωσα να με αγγίζει το θέμα των επιτοκίων και της χρεοκοπίας της grand τράπεζας... Η βενζίνη κάπως με χάλασε, που εκεί που γέμιζα την κούρσα με 30 ευρώ κάθε 20 μέρες τώρα θέλω 40 κάθε 15 - αλήθεια αυτό πως γίνεται? η βενζίνη όχι μόνο ακρίβυνε αλλά και εξαερώθηκε κάπως ή είμαι εγώ τελείως ξανθιά πια?- αλλά είπα δεν βαριέσαι, (σχεδόν) νέα είμαι, θα εργαστώ και θα τα βγάλω... Αυτά έλεγα μέχρι πριν μερικές μέρες... Σήμερα όμως λέω άλλα... Γιατί η κρίση μάλλον όχι μόνο έφτασε και εδώ αλλά έχει εγκατασταθεί για τα καλά και σκοπεύει να μείνει για καιρό...

Οκ, δεν κλείνουν οι τράπεζες και η κυβέρνηση παραμένει στην θέση της, τουλάχιστον προς το παρόν, όλα τα υπόλοιπα όμως μοιάζουν να ακολουθούν τρελούς ρυθμούς κάνοντας δύσκολο ακόμα και στους πιο αισιόδοξους από εμάς να κρατήσουμε το φρόνημα ακμαίο... Για να μιλήσω πιο συγκεκριμένα, για την δική μας οικογένεια, οι λίστες με τα έξοδα μας, αυτές που φτιάχνουμε κάθε χρόνο τέτοια εποχή για να κάνουμε πρόγραμμα, ξαφνικά είναι ελαφρά μεγαλύτερες από αυτές με τα έσοδα μας.. Όχι, δεν σκοπεύουμε να επιδοθούμε σε big spending, ούτε μας περιέκοψαν τους μισθούς μας - όχι ακόμα τουλάχιστον- όμως τα πάντα έχουν ακριβύνει απίστευτα πολύ και το αποτέλεσμα είναι να αντιμετωπίζω ακόμα και τα μικρά χάλκινα νομισματάκια που μέχρι πρότινος έριχνα στο δικό μου piggy bank - που τραγουδάει κι όλας- με καινούριο σεβασμό... Η αλήθεια guys είναι πικρή... Η αγοραστική αξία του χρήματος πέφτει κατακόρυφα καθημερινά και μια που αυξήσεις δεν βλέπω στον ορίζοντα ούτε για αστείο, ο Άρις του χρόνου θα πάει Deree και τα της οικονομίας είναι μάλλον ρευστά είπαμε με τον Μάνο πως ήρθε ο καιρός να κάνουμε καινούριο οικονομικό planning.. Να περιορίσουμε κάποια πράγματα, να περικόψουμε κάποια άλλα, φροντίζοντας βέβαια να κρατήσουμε τις ισορροπίες όσο γίνεται για να μην αλλάξουμε κατηγορία μέσα σε μια νύχτα... Αυτό και αν είναι σταυρόλεξο για δυνατούς λύτες, αλλά πάλι, στα δύσκολα φαίνεται ποιος είναι μάγκας τελικά...
Προφανώς αρκετοί από εσάς, οι πιο ενημερωμένοι ή μάλλον οι πιο ώριμοι, θα αναρωτηθείτε αν πιστεύω πως ανακάλυψα την Αμερική.. Θα σας απαντήσω πως το ξέρω πως αυτά για τον περισσότερο κόσμο είναι ήδη γνωστά αλλά μια που εγώ τώρα αποφάσισα να τα βάλω σε πρόγραμμα, τώρα θα τα γράψω, να τα διαβάσω κι όλας και να τα εμπεδώσω καλύτερα... Το καλύτερο όμως είναι πως όλα αυτά τα σκέφτομαι τόσες μέρες, σκοπεύω να τα κάνω πράξη, τα γράφω κι όλας, αλλά το mood μου παραμένει μια χαρά... Αλήθεια σας το λέω.. Οκ, προφανώς το ότι δεν θα αλλάξει η ζωή μας ριζικά είναι σαφής παράγων αισιοδοξίας όμως εγώ παραμένω χαρούμενη γιατί όλο αυτό το βλέπω σαν μια διαδικασία που τελικά, θα μας φέρει δώρο.. Σαν ξεσκαρτάρισμα ένα πράμα, που θα μας βάλει στο τριπάκι να σκεφτούμε πραγματικά ποια είναι τα απαραίτητα στην ζωή μας και ποια είναι αυτά που λειτουργούν σαν τροχοπέδη και που θα μας δώσει την ευκαιρία να βάλουμε νέες βάσεις, πιο γερές στην καθημερινότητα μας.. Να την κάνουμε τελικά καλύτερη και πιο ουσιαστική... Την είχα και με την Μαρία την συζήτηση αυτή πριν από καιρό και στο ίδιο συμπέρασμα καταλήξαμε... Πως μέσα στην σούπερ καταναλωτική εποχή που ζούμε μαθαίνουμε να θεωρούμε τα πάντα αναγκαία ενώ δεν είναι..Και το καταλαβαίνουμε αυτό μόνο όταν μπούμε στην ανάγκη να τα ξεχωρίσουμε...
Ο απολύτως καινούριος στόχος της χρονιάς λοιπόν, αυτής που τελειώνει αλλά και αυτής που έρχεται, είναι αυτός... Να τον πω ξεσκαρτάρισμα, να τον πω καινούριο οικονομικό πρόγραμμα, να το πω ωρίμανση... Όπως και να το πω η ουσία παραμένει.. Ήρθε ο καιρός να σκεφτούμε και το μέλλον μας πέρα από το παρόν μας... Και αν αυτό σημαίνει πως σε κάποια πράγματα μπορεί και να χρειαστεί να χάσουμε την βολή μας, so be it.. Άλλωστε δεν μπορείς να κάνεις ομελέτα χωρίς να σπάσεις αυγά... Και εγώ λατρεύω τις ομελέτες....Καλημέρα σε όλους και πολλά, αισιόδοξα φιλιά....

I will say it loud, I am (more than) curvy and I am proud!!!!

Έγραψε ένα εξαιρετικό post η φίλη μου η Ελένη που μακάρι να το διαβάσει όσο πιο πολύς κόσμος γίνεται... Αυτός ο ολοένα αυξανόμενος ρατσισμός απέναντι στους παχύσαρκους ανθρώπους - ειδικά μάλιστα όταν προέρχεται από ανθρώπους και καλά καλλιεργημένους και πνευματώδεις- πολύ μου την σπάει... Ξαφνικά, να δείτε που θα μπούμε στο τριπάκι να γίνουμε όλοι των ιδίων προδιαγραφών... Από Small μέχρι Medium και πέραν αυτών το χάος... Δεν λέω, καλό είναι να είσαι fit, δείχνει ίσως και την ύπαρξη μιας εσωτερικής πειθαρχίας την οποία εγώ ας πούμε δεν διαθέτω αν και θα το ήθελα, αλλά από την άλλη αυτό είναι καλό να συμβαίνει από μόνο του και όχι ψυχαναγκαστικά...
Γνωρίζω πολλές λεπτές, τι λεπτές, αδύνατες γυναίκες που ζουν με τον τρόμο της ζυγαριάς... Που τρέφονται για χρόνια ολόκληρα με σαλάτες χωρίς λάδι και σολομό ή κοτόπουλο στην σχάρα για να καταφέρνουν να χωράνε σε νούμερα που πλησιάζουν τα παιδικά και για να διατηρούν αυτό το είδος του σώματος που όντως υποστηρίζει τέλεια ότι και να φορέσει... Κάποιες από αυτές είναι ευτυχισμένες γιατί δεν αγαπούν πραγματικά το φαγητό. Τρώνε απλά για να επιβιώσουν.. Οι περισσότερες όμως τα βράδια ονειρεύονται γλυκά με σοκολάτα και λόφους από πατάτες τηγανητές... Αμαρτίες στις οποίες, όταν ενδώσουν -συνήθως μια φορά τον χρόνο- αυτομαστιγώνονται για μέρες μετά με αγγούρι και νερό, για να χαθεί το λίπος που νοιώθουν πως έχει συσσωρευθεί κυρίως γύρω από τους γοφούς τους... Όλες αυτές οι όμορφες, λεπτές γυναίκες - ή άντε, οι περισσότερες από αυτές για να μην μπαίνουμε σε γενικεύσεις- έχουν πάντως το ίδιο γνώρισμα... Δεν είναι ποτέ ευχαριστημένες από τον εαυτό τους... Ίσως γιατί, όπως λένε, you can never be slim enough or rich enough...Και τελικά καταλήγουν να κάνουν και τους γύρω τους να μην είναι ευχαριστημένοι...
Γνωρίζω φυσικά και ένα σωρό κανονικές γυναίκες, που ζουν φυσιολογικό, προσέχοντας την διατροφή τους τις μισές ημέρες και υποκύπτοντας στους πειρασμούς τις υπόλοιπες, που γράφονται σε γυμναστήρια, πάνε μερικές μέρες και μετά αποφασίζουν να πάνε με τις φίλες τους για καφέ, που παθαίνουν σκοτοδίνη κάθε άνοιξη με την προοπτική του μαγιό, που δεν θα χωρέσουν ποτέ στα νούμερα φετίχ των σχεδιαστών μόδας ακόμα και αν οι αναλογίες τους είναι κανονικές αλλά που καταφέρνουν παρόλα αυτά να διατηρούν τις ισορροπίες της ζωής τους καλύτερα από τις άλλες... Και που βομβαρδίζονται καθημερινά από εικόνες κάθε είδους , στα περιοδικά, στην τηλεόραση, στο σινεμά, στις αφίσες των δρόμων, που προσπαθούν να τις πείσουν πως η ευτυχία και η επιτυχία δεν είναι θέμα ικανοτήτων, ούτε προσωπικότητας, ούτε καν τύχης... Είναι θέμα έλλειψης περιττών κιλών...
Μιλώντας εκ πείρας, μια που έχω υπάρξει και πολύ λεπτή και πολύ βόδι, μπορώ να σας διαβεβαιώσω πως η προσωπική μου ευτυχία ή η επαγγελματική μου εξέλιξη δεν κρίθηκαν ποτέ από τα κιλά μου, πολλά ή λίγα, ούτε από το ύψος στο οποίο στεκόταν ο κώλος μου. Και αν τα επαγγελματικά είναι πράγματι θέμα ικανοτήτων, στα υπόλοιπα σας λέω με το χέρι στην καρδιά πως ακόμα και όταν ήμουν ένα πολύ λεπτό και πολύ όμορφο κορίτσι, οι γκόμενοι έρχονταν για να πηδήξουν το μυαλό μου κατ' αρχάς και μετά όλα τα υπόλοιπα.. Αυτό ήταν που τους ιντριγκάριζε περισσότερο, αλήθεια σας λέω... Αφήστε που, κάνοντας μια αναδρομή στο παρελθόν μου, τους καλύτερους άντρες της ζωής μου τους είχα ως παχουλή και όχι ως αδύνατη... Ίσως γιατί, όπως υποστηρίζει ο φίλος μου ο Άλκης και μάλιστα με σθένος, οι άντρες προτιμούν τις καμπύλες... Αυτές που γεμίζουν τα περιοδικά τύπου Play Boy, τις μεσογειακές τύπου Monica ή Βάνα, που απλώνουν μεν με τον καιρό αλλά δεν χάνουν ποτέ το sex appeal τους... Το οποίο sex appeal άλλωστε έχει να κάνει και με το πόσο χαίρεσαι την ζωή... Με το πόσο την απολαμβάνεις, χωρίς περιττές ενοχές και χωρίς περιττά άγχη... Άνθρωπος που δεν είναι χαλαρός στην ζωή του γενικά, δύσκολα χαλαρώνει στο κρεβάτι... Πόσο μάλλον να περάσει και κάποια στάδια παρακάτω από το απλό χαλάρωμα...
Φυσικά, υπάρχει πάντα το τεράστιο θέμα της υγείας.. Που μας επιβάλει, ειδικά από μια ηλικία και μετά να προσέχουμε να μην ξεφύγουμε, ή όσοι έχουμε ξεφύγει να κάνουμε ότι μπορούμε για να μαζευτούμε... Αυτό όμως είναι άλλο θέμα που καθόλου δεν έχει να κάνει με τον ρατσισμό της εικόνας...
Και τελικά, για να μην το κουράζουμε το θέμα, αν είναι η ευτυχία μας να εξαρτάται από το για πόσο καιρό θα καταφέρουμε να κρατήσουμε αναλλοίωτη την εικόνα μας στον χρόνο, καλύτερα να πάμε να πνιγούμε ομαδικά... Η ζωή περνάει και πάντα θα υπάρχουν εκεί έξω κοριτσάκια πολύ πιο νέα, πολύ πιο φρέσκα και πολύ πιο fit... Τι να κάνουμε... Δεν μπορούμε να ανταγωνιστούμε την φύση... Και σαφώς θα υπάρχουν και άντρες που θα προτιμούν πάντα τις πιο όμορφες και τις πιο νεαρές από εμάς... Ώρα τους καλή θα τους πω εγώ και να μας γράφουν... Οι άντρες που διαθέτουν μυαλό, εξυπνάδα και αληθινή αυτοπεποίθηση δεν έχουν ανάγκη από μια - απλά- όμορφη παρουσία δίπλα τους για να νοιώσουν "κάποιοι"... Αγαπούν τις γυναίκες για αυτό που είναι μέσα και έξω τους... Τις διαλέγουν γιατί ταιριάζουν και περνάνε καλά μαζί τους, και εξακολουθούν να τις διαλέγουν ξανά και ξανά όσο περνάει ο χρόνος, άσχετα από το αν η εικόνα τους αλλοιώνεται με τον καιρό, γιατί τις αγαπάνε και γιατί τους αναγνωρίζουν την συμμετοχή και την αξία που έχουν στην κοινή τους πορεία... Και αυτοί είναι και οι μόνοι άντρες με τους οποίους αξίζει τον κόπο να ασχολούμαστε... Οι υπόλοιποι είναι καλοί για μια βόλτα, άντε δύο... Και μετά allez και να περάσει ο επόμενος... Τόσο απλά...
Αυτό δεν σημαίνει βέβαια πως υπάρχει κάποιος λόγος να εφησυχάζουμε μέσα στις σχέσεις μας όταν τις έχουμε και να μεταμορφωνόμαστε από όμορφες, προσεγμένες γυναίκες σε πατσαβούρες επειδή έχουμε δέσει τον γάιδαρο μας... Απλά η ομορφιά δεν σημαίνει απαραίτητα τέλειο σώμα και νούμερο small.Μπορούμε να είμαστε πάρα πολύ όμορφες και ποθητές προσέχοντας τον εαυτό μας και την εμφάνιση μας χωρίς υπερβολές.. Και κυρίως αγαπώντας μας.. Με τα μειονεκτήματα και τις ατέλειες μας.. Που είναι άλλωστε αυτές που μας κάνουν να ξεχωρίζουμε από όλους εκείνους τους τρομακτικά τέλειους , ψυχρούς ανθρώπους των εικόνων.... Καλημέρα σε όλους.. Πάω να φάω το ζεστό μου κρουασάν...

UPDATE και υστερόγραφο μαζί για την αγαπημένη κυρία Μελίνα που με τίμησε πάλι με την παρουσία της... Αν αυτό καταλάβατε ότι λέω, τι να πω... Προφανώς το ότι έγραψα και μάλιστα δυο φορές ότι σαφώς υπάρχουν και εξαιρέσεις και ότι δεν θέλω να κάνω γενικεύσεις, δεν το θεωρείτε αρκετό... Δεν πειράζει... Εμένα μου φτάνει ότι το έγραψα, και ότι επίσης, το εννοώ απολύτως... Απλά μια που το blog είναι δικό μου και εγώ ανήκω όντως στην κατηγορία των βαρέων βαρών, όπως επίσης και των αγύμναστων, γράφω την δική μου άποψη για τον ρατσισμό της εικόνας.. Από την άλλη, αν εσείς ανήκετε όπως δηλώνετε σε αυτή την ευτυχή κατηγορία των γυναικών που και προσέχουν τον εαυτό τους από άποψη και διατηρούνται σούπερ όσο περνάει ο χρόνος, γιατί άραγε είστε τόσο ξινή? Λογικά, θα έπρεπε να είστε από τους πιο χαρούμενους και αισιόδοξους αναγνώστες.... Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου τελικά... Πάντως από μένα ελπίζω να μην έχετε παράπονο... Θεά σας έχω κάνει.. Με τις απαντήσεις σας άμεσα, με τα posts σας αφιερωμένα εξαιρετικά, με τα όλα σας τέλος πάντων....:-)

Καινούρια εβδομάδα και κοτόπουλο με κάρυ....

Καλημέρα, καλημέρα, καλημέρα... Δευτέρα σήμερα και η εβδομάδα μου ξεκινάει χαλαρά for a change... Σήμερα δεν έχω τεράστιο τρέξιμο, ούτε τρελό γράψιμο - θα έρθουν βέβαια και αυτά όπου να 'ναι- οπότε ξύπνησα με την ησυχία μου, χουζούρεψα, έκανα τα καθημερινά του σπιτιού (ξέρετε, στρώσιμο κρεβατιών, άπλωμα, πιάτα στο πλυντήριο) και σε λίγο θα ντυθώ για να φύγω... Το πρόγραμμα σήμερα έχει Κηφισιά για καφέ με τους γονείς μου , μετά Νέο Ηράκλειο για μια όχι και τόσο ευχάριστη δουλειά και στην συνέχεια cocooning στο σπίτι, και άφθονες νέες σειρές μια που σήμερα ξεκινάει το χειμερινό πρόγραμμα σε όλα τα κανάλια οπότε πρέπει να ενημερωθώ.. Που σημαίνει πως θα βλέπω ότι μπορώ και τα υπόλοιπα θα τα γράφω - με δύο video γιατί το ένα δεν φτάνει- για καμιά 15αριά μέρες, μέχρι να αποφασίσω ποια μου αρέσουν και ποια όχι... (Σας έχω πει ότι η επόμενη καλύτερη δημοσιογραφική μου προοπτική -θεωρητικά πάντα- θα ήταν η τηλεκριτική....) Λέω μάλιστα να την γιορτάσω την έναρξη της σαιζόν με ένα νοστιμότατο κοτόπουλο με κάρυ και ρύζι ατμού... Κανονικά βλέπετε δεν θα τρώγαμε για βράδυ μια που αύριο στις 8.30 θα ερχόταν η μικροβιολόγος μας (την οποία χαϊδευτικά αποκαλούμε Δρακουμέλ) για να μας πάρει αίμα για τις εξετάσεις που κάνουμε κάθε χρόνο.. Όμως το ραντεβού ακυρώθηκε για την επόμενη Δευτέρα οπότε μπορούμε να φάμε κανονικά... Και μια που ο Άρις εχτές μουρμούριζε στο αυτοκίνητο πως έχω καιρό να μαγειρέψω κάρυ, λέω να του το κάνω το χατήρι.... Η συνταγή είναι εύκολη, την έχω πάρει από το βιβλίο του Πέτρου Κωστόπουλου και όσες φορές την έχω κάνει έχει βγει σούπερ... Πάμε λοιπόν:

Κοτόπουλο με κάρυ

Υλικά (για 6 άτομα)

600 γρ. στήθος κοτόπουλο κομμένο σε χοντρά κομμάτια.
3 σκελίδες σκόρδο
4 κουταλιές της σούπας πάστα κάρυ (εγώ προτιμώ το κόκκινο αλλά μπορείτε να το κάνετε με όποιο χρώμα σας αρέσει)
2 μικρά κρεμμύδια ψιλοκομμένα
1 πατάτα κομμένη σε κύβους
250 γρ. ζωμό κοτόπουλο ή νερό (εδώ εγώ παίζω συνδυασμό, νερό και knorr κότα0
4 κουταλιές της σούπας fish sauce
1/2 κουταλάκι του γλυκού ζάχαρη
4 κουταλιές της σούπας γάλα καρύδας
3 κουταλιές της σούπας σπορέλαιο.

Εκτέλεση.

Σε ένα γουώκ ή σε ένα βαθύ τηγάνι ζεσταίνετε το λάδι μέχρι να κάψει.
Ρίχνετε το σκόρδο και την πάστα του κάρυ και τα αφήνετε να τσιγαριστούν.

Βάζετε το κοτόπουλο και ανακατεύετε καλά. Ρίχνετε το κρεμμύδι, τους κύβους πατάτας και τον ζωμό και τα αφήνετε να βράσουν όλα μαζί ανακατεύοντας τακτικά. Σε δεύτερη φάση προσθέτετε το γάλα καρύδας και την ζάχαρη.

Αν το κοτόπουλο βράσει και η σάλτσα δεν είναι αρκετά πηχτή μπορείτε να το βγάλετε από το τηγάνι με μια τρυπητή κουτάλα και να την αφήσετε να βράσει λίγο ακόμα.. Σερβίρετε με ρύζι ατμού (εγώ προτιμώ το jasmine rice που το φτιάχνω ακολουθώντας ακριβώς τις οδηγίες πάνω στο κουτί).

Κλείνοντας να σας πω ότι εχτές το μεσημέρι φάγαμε με την Ελένη και τον Παναγιώτη σε μια εξαιρετική ταβέρνα στην Ροδόπολη- η Ροδόπολη είναι πριν την Σταμάτα- που λέγεται Μέτσοβο και σας την συνιστώ ανεπιφύλακτα... Είναι ότι πρέπει για μεσημέρια Κυριακής και έχει και κήπο για τα παιδάκια... Επίσης, εχτές το βράδυ, έκανα μια εκπληκτική εμφάνιση έξω από το Καλλιμάρμαρο, με φούξια βελουτέ φόρμα, γαλάζιο λεπτό φούτερ και χρυσή παγιετέ μπαλαρίνα... Εννοείται πως δεν κατέβηκα από το αυτοκίνητο, είχα πάει απλώς να πάρω τον Άρι και τις φίλες του από την συναυλία του MTV αλλά σκεφτόμουν γελώντας σε όλη την διαδρομή πως αν με σταματούσε κανένας αστυνομικός για έλεγχο θα άνοιγα απλά το παράθυρο... Που να κατέβω στον δρόμο έτσι και να γελάσει το σύμπαν... Βέβαια, έχω κάνει και καλύτερες εμφανίσεις τέτοιου τύπου παλιότερα, με highlight μια φορά που είχα βγει να πάρω κάτι φορώντας πυτζάμες με αρκουδάκια, πράσινα μποτάκια ορειβασίας και μπουφάν, αλλά τότε ήμουν μικρή και ανόητη... Ενώ τώρα μεγάλωσα... (Παρέμεινα όμως ανόητη, όπως θα έλεγε ίσως και η κυρία μελίνα...)

Αυτά για σήμερα, καλή εβδομάδα σε όλους και φιλιά.....

Προς "κυρία μελίνα", Ενταύθα....

Αγαπητή μελίνα..
Πίνω τον πρώτο καφέ της ημέρας, με άρωμα βανίλιας στην αγαπημένη μου κούπα... Μυρίζω σαν γλυκάκι- lemon tart creme de douche με ασορτί κρέμα σώματος της Laura Mercier, ακούω Onirama και χαζεύω τα blogs .... Ο Άρις κοιμάται, ο Μάνος με πήρε τηλέφωνο πριν από λίγο - το σημερινό πρόγραμμα του ξεκινάει νωρίς- και ο Droopy είναι έξω στην βεράντα και λιάζεται... Να πως ξεκινάει μια ακόμα όμορφη μέρα...
Θα μπορούσα βέβαια, αντί να χαίρομαι τον πρωινό μου καφέ και την λιακάδα που μου κλείνει το μάτι να μιζεριάζω γιατί η διπλανή μου έχει καλύτερο αυτοκίνητο από μένα ή γιατί ο φίλος μου ο Κώστας κάνει πολύ περισσότερα ταξίδια, και μάλιστα πολλά από αυτά με private jet. Ή γιατί η Βίβιαν με την Τίνα είναι τώρα στην Μύκονο ενώ εγώ όχι.. Ή γιατί ο Νανάκος είναι φρεσκοερωτευμένος ενώ εγώ όχι, ή γιατί τα μαγνητάκια του ψυγείου στενάζουν κάτω από το βάρος των λογαριασμών που συγκρατούν και εγώ υπάρχει περίπτωση να μείνω τον Οκτώβριο απλήρωτη.... Η ζωή είναι γεμάτη αφορμές για να μιζεριάζουμε και για να μας παίρνει από κάτω... Πάντα θα υπάρχουν εκείνοι που θα περνάνε καλύτερα από εμάς, θα δείχνουν πιο ευτυχισμένοι, θα είναι πιο τυχεροί, πιο επιτυχημένοι επαγγελματικά, πιο πλούσιοι, πιο στ' αρχίδια τους... Πάντα... Καλό είναι όμως που και που να κοιτάζουμε και τους ακόμα περισσότερους που περνάνε πιο δύσκολα από εμάς, που έχουν περισσότερα προβλήματα, που βασανίζονται από ανεργία, από προβλήματα υγείας, από φτώχεια.. Υπάρχουν και αυτοί εκεί έξω , είναι και αυτοί μέρος της ίδιας πραγματικότητας..
Το ότι διαβάζεις το blog μου, τα κομμάτια δηλαδή της ζωής μου που σου επιτρέπω να δεις, που εγώ αποφασίζω να μοιραστώ μαζί σου, δεν σημαίνει πως με ξέρεις.. Ούτε σου δίνει το δικαίωμα να βγάζεις συμπεράσματα.. Προφανώς εσύ το κάνεις, έτσι κι αλλιώς, και επίσης προφανώς κρίνεις εξ ιδίων τα αλλότρια όπως άλλωστε όλοι μας... Εμένα ειλικρινά, δεν με νοιάζει.. Στεναχωρήθηκα όμως που έκρινες έτσι αβασάνιστα και άδικα τρίτους ανθρώπους που σχολιάζουν εδώ και που αποφάσισες να τους απαξιώσεις μέσα σε τρεις γραμμές, και μάλιστα με την βούλα της "ψυχολόγου".. Άμα είσαι όντως ψυχολόγος και ασκείς το επάγγελμα σου με τον ίδιο κομψό και γεμάτο ευαισθησία τρόπο που σχολιάζεις εδώ, τότε τους λυπάμαι ολόψυχα τους πελάτες σου... Παρόλα αυτά, η άποψη σου είναι σεβαστή γι΄αυτό και την συζητάμε τώρα...
Και επειδή είσαι καινούρια στο blogging όπως δήλωσες, θα σου πω ότι αν θέλεις να πεις κάτι σε κάποια από τις "κυρίες" - 'όπως τις αποκάλεσες- που σχολιάζουν εδώ, μπορείς να το κάνεις μέσα στα δικά τους blogs.. Βλέπεις εκείνες, αντίθετα από εσένα, έχουν στο προφίλ και τα mails τους και τα blogs τους και μπορείς να τις βρεις πολύ εύκολα... Εδώ μην κάνεις τον κόπο να ξαναστείλεις τέτοιο σχόλιο, δεν θα περάσει...
Όσο για αυτά που έγραψες για μένα, ότι πιστεύεις πως πίσω από όλα αυτά που γράφω κρύβεται μια τεράστια δυστυχία και τα σχετικά, δεν θα σου απαντήσω καν... Γνώμη σου είναι και μεγειά σου με χαρά σου.. Δεν μπορώ να μπω στην διαδικασία να σου αποδείξω ότι δεν είμαι ελέφαντας... Δεν με νοιάζει καν... Ο καθένας μπορεί να πιστεύει για τους άλλους ότι θέλει... Ότι τον βολεύει μάλλον... Αν εσένα σε βολεύει να διαβάζεις ότι γράφω και να διακρίνεις μέσα τους δυστυχία, ποια είμαι εγώ που θα σου χαλάσω την εικόνα και γιατί? Εκείνο που με εντυπωσιάζει όμως και δεν μπορώ να μην το πω είναι πως και εσύ, όπως και διάφοροι άλλοι ανώνυμοι, δεν συμφωνείτε καθόλου με όσα γράφω, με θεωρείτε από δυστυχισμένη μέχρι νούμερο, μου την λέτε συχνά πυκνά, αλλά, παρόλα αυτά, δεν χάνετε post για post.... Αντιθέτως, χάνετε τον πολύτιμο χρόνο σας σχολιάζοντας... Γι' αυτό άραγε, τι να λέει η επιστήμη σας? Anyway, να μην το κουράσουμε άλλο... Εδώ θα είσαι πάντα welcome, και εσύ και η μιζέρια σου.. Μπορείς να έρχεσαι όποτε θέλεις, να διαβάζεις, να φτιάχνεσαι, να λες ότι θέλεις, να ξεχαρμανιάζεις βρε αδερφέ... Έτσι, να κάνουμε και λίγο κοινωνικό έργο... Αρκεί να μην σχολιάζεις τους φίλους και τις φίλες μου... Γιατί εκεί θα τα χαλάμε... Οκ?
Σε αφήνω τώρα γιατί νοιώθω τον δείκτη θετικής ενέργειας μου να πέφτει με όλη αυτή την ανάλυση μιζέριας και δεν λέει καθόλου για Σάββατο πρωί... Και αν θέλεις την συμβουλή μου, προσπάθησε να βάλεις λίγο άλλο χρώμα στην ζωή σου.. Το γκρι είναι πολύ της μόδας φέτος αλλά σε ρούχα, όχι σε mood... Αντιθέτως το ροζ, μπορεί να κατηγορείται συχνά για έλλειψη σοβαρότητας και παλιμπαιδισμό όμως αν το καλοσκεφτείς, φωτίζει ακόμα και τις φυσικές κοκκινομάλλες... Φιλιά πολλά και όπως είπαμε ...Think pink!!!!!!Ή τουλάχιστον try to....

Business and future talk....

Παρασκευή σήμερα και η μέρα προμηνύεται χαλαρή όπως άλλωστε και ολόκληρο το σαββατοκύριακο... Ο Μάνος θα λείπει ταξίδι για δουλειές (σαν τίτλος ταινίας δεν είναι αυτό? H μήπως είναι τίτλος ταινίας?), ο Άρις θα λείπει επίσης, όχι ταξίδια για δουλειές αλλά βόλτες με τους φίλους του (την Κυριακή μάλιστα θα πάνε να δούνε την συναυλία του MTV στο καλλιμάρμαρο - και μάλιστα με VIP προσκλήσεις που τους κανόνισε ένας αγαπημένος μας φίλος- και δεν κρατιούνται από τότε που το κανόνισαν) και εγώ θα είμαι home alone, ή μάλλον home with Droopy... Βέβαια, σιγά μην κάτσω να σκάσω... Το απόγευμα θα πάω από την Μαρία για καφέ και άραγμα και μετά φαγητό όπου μας έρθει η όρεξη, αύριο θα κανονίσω κανέναν καφέ (Μίνα ετοιμάσου σε λίγο χτυπάει το τηλέφωνο για να σε ξεσηκώσω), και το βράδυ θα κάνουμε επίσης girl's night με Μαρία και Ρούλα... Στα ενδιάμεσα θα δω μπόλικες σειρές που έχω γράψει αυτές τις μέρες - μου ήρθε μόλις και από το Amazon ο πρώτος κύκλος του Criminal Minds να δω τι λέει- θα διαβάζω τα περιοδικά μου, θα ασχοληθώ με το παιχνίδι μου και .... ναι, θα γράψω και λίγο βιβλίο... Έχω έμπνευση αυτές τις μέρες, σχεδόν βλέπω στον ύπνο μου την συνέχεια...
Βέβαια, όλο αυτό το γυναικείο πρόγραμμα με βάζει πάλι στην διαδικασία να σκέφτομαι πόσο πολύ έχει αλλάξει ο τρόπος με τον οποίο δουλεύει ο κόσμος πια... Όλοι τρέχουν σαν τρελοί, όλη μέρα και συχνά δεν έχουν ούτε τα σαββατοκύριακα για τον εαυτό τους και την οικογένεια τους.... Έχουμε πάρα πολλούς φίλους που ζουν έτσι... Μέσα σε ατελείωτες ώρες συσκέψεων, σε ξενύχτια κλεισίματος τευχών ή συμφωνιών, σε business lunches ή dinners, σε επαγγελματικά ταξίδια και πάει λέγοντας.... Και δεν το λέω με παράπονο, ούτε βγάζω τον εαυτό μου απ' έξω.. Και εγώ χρειάζεται να λείπω για το περιοδικό δυο μήνες τουλάχιστον στο νησί και αν γίνει και ένα καινούριο που σχεδιάζουμε, θα χρειάζεται να ταξιδεύω συχνά και τον χειμώνα... Απλά παρατηρώ τις αλλαγές στην ζωή μας που έχουμε καταλήξει πια να τις θεωρούμε δεδομένες... Όποιος θέλει να βγάζει λεφτά, τουλάχιστον περισσότερα από τον μέσο όρο, πρέπει να δουλεύει σαν σκυλί ακόμα και αν το κάνει υπό εξαιρετικές συνθήκες... Αλλιώς, πρέπει να μάθει να αρκείται στα λίγα και όχι απαραίτητα καλά...
Την συζήτηση αυτή την έχω πολύ πρόσφατη μια που την έκανε χτες βράδυ ο Μάνος με τον Άρι ο οποίος νομίζω πως, όπως όλα τα παιδιά στην ηλικία του, θεωρεί πως το δυσκολότερο πράγμα που θα του συμβεί στην ζωή του είναι οι στριμμένοι καθηγητές στο σχολείο και πως στο μέλλον, επειδή θα κάνει την δουλειά των - σημερινών του- ονείρων, θα τον περιμένουν υπέροχοι διευθυντές, τρελοί μισθοί και ωράρια που θα κυλάνε σαν γάργαρο νερό... Καημένα μας παιδάκια... Πόσο βαθιά νυχτωμένα είσαστε....
Βέβαια, στην πραγματικότητα δεν ανησυχώ ιδιαίτερα ούτε για τον Άρι, ούτε για τα παιδιά της γενιάς του.. Όπως όλοι μας θα κληθούν κάποια στιγμή να κολυμπήσουν στα βαθιά και εκείνοι που θα έχουν μάθει να στηρίζονται στα δικά τους χέρια και όχι σε σωσίβια και μπρατσάκια θα περάσουν μια χαρά απέναντι... Άλλωστε τα παιδιά μας, μέσα στην ατυχία του να μεγαλώνουν σε μια εποχή διαρκών και διαφόρων κρίσεων- είτε οικονομικών, είτε πολιτικών, είτε ηθικών, είτε αξιών- έχουν ταυτόχρονα και την τύχη να έχουν έρθει από πολύ μικρά σε επαφή με την τεχνολογία και να έχουν ανοίξει από νωρίς παράθυρα στον απέραντο κόσμο του οποίου είναι πολίτες... Μεγαλώνουν με προσλαμβάνουσες που εμείς ούτε καν είχαμε φανταστεί, έχουν πολύ πιο ανοιχτά μυαλά και ορίζοντες, λιγότερη καταπίεση και ασύγκριτα μεγαλύτερη γκάμα προοπτικών... All they need is love στην πραγματικότητα, και εμπιστοσύνη στις δυνατότητες τους... Και να τα αφήνουμε ελεύθερα να δοκιμάζουν, να πέφτουν και να ξανασηκώνονται με την δική τους φόρα και με τον δικό τους τρόπο... Μια που - παρόλο που όλοι πιστεύω θα το θέλαμε πολύ- δεν θα είμαστε για πάντα δίπλα τους να τα κρατάμε από το χέρι για να περάσουν απέναντι, ας τους κάνουμε το μεγαλύτερο δώρο που μπορούμε... Ας τους μάθουμε τέλεια τους κανόνες οδικής κυκλοφορίας της ζωής....(Και μετά στο σχόλιο της φίλης μου της Ελένης, άντε, και την τεχνική των καλών slaloms...)
Καλημέρα και φιλιά πολλά σε όλους...

Υ.Γ. Στους κανόνες της οδικής κυκλοφορίας της ζωής συμπεριλαμβάνονται και τα κορναρίσματα... Ακόμα και οι μούντζες, όταν και όπου χρειαστεί... Για τα ευκόλως εννοούμενα - συχνά service (στον Χοϊμε), άψογη γνώση της χρήσης του γρύλου για σκασμένα λάστιχα, ασφάλεια ενημερωμένη και φαρμακείο στο πορτ μπαγκάζ- δεν συζητάμε... Τα θεωρούμε απλά must...:-)