Εδώ.....

Γράφω καθισμένη στο γραφείο μου... Από το παράθυρο μπροστά μου βλέπω την θάλασσα... Ανταριασμένη –φυσάει από χτες πολύ και σήμερα ο καιρός είναι σχεδόν χειμωνιάτικος- αλλά παρόλα αυτά πανέμορφη... Όχι, δεν μπήκε το τηλέφωνο παρόλο που ελπίζω ότι την Τετάρτη το θέμα θα έχει λήξει... Απλά αποφάσισα πως προτιμώ να γράφω τα κείμενα μου εδώ παρά στο internet café… Θα τα περάσω σε μια δισκέτα και κάποια στιγμή, θα πάω να δω τα mails μου και θα τα ανεβάσω... Το νησί, όσο περνάνε οι μέρες με απορροφά όλο και πιο πολύ.. Μετά τις πρώτες μέρες της προσαρμογής αισθάνομαι όλο και περισσότερο να γίνομαι πάλι κομμάτι του... Ακόμα και η κυρία Δήμητρα, η κυρία που μας κάνει τις δουλειές στο σπίτι, μου είπε χτες γελώντας πως δείχνω πιο ήρεμη και ... πιο νέα.... Η αλήθεια είναι πως εδώ χαλαρώνω πράγματι... Ζω διαφορετικά... Έχει έναν τρόπο ο τόπος αυτός να σε κάνει να αφήνεις πίσω πολλά πράγματα που στην Αθήνα θεωρείς δεδομένα... Το πιο απλό παράδειγμα, όσο και αν σας φανεί χαζό και αστείο, για μένα είναι τα μαλλιά μου.... Το άψογο ίσιο του χειμώνα αντικαθίσταται με το που φτάνω από το φυσικό σγουρό μου... Έτσι κι αλλιώς ο αέρας εδώ δεν ευνοεί τις επιμελείς κομμώσεις – οτιδήποτε strict δείχνει εξ ορισμού παράταιρο- οπότε δεν βρίσκω τον λόγο να τραβιέμαι στον Νάσσο παρά μόνο για περιπτώσεις ειδικές... Άλλωστε, όταν καλοκαιριάσει το αποτέλεσμα κρατάει έτσι κι αλλιώς για ένα μόνο βράδυ μια που το επόμενο πρωί, η πρώτη βουτιά στην θάλασσα θα αποβεί μοιραία.... Αν σε αυτό προσθέσετε πως εδώ όλα είναι αναγκαστικά πιο απλά, από το ντύσιμο – για να μην καταντήσουμε όπως αυτές που κοροϊδεύουμε με τα τακούνια και την Άρτα και τα Γιάννενα κρεμασμένες να κουδουνάνε στο διάβα τους μέσα στα καλντερίμια- μέχρι τα κανονίσματα για το βράδυ που γίνονται πάντα τελευταία στιγμή χωρίς κρατήσεις, τηλέφωνα και περιττές συνεννοήσεις, τότε θα καταλάβετε τι εννοούσε η κυρία Δήμητρα χτες... Ακόμα και η δουλειά, της οποίας όσο περνάνε οι μέρες ο όγκος μεγαλώνει και τα περιθώρια στενεύουν, εδώ γίνεται τουλάχιστον σε συνθήκες ιδανικές... Το πρώτο μου επαγγελματικό ραντεβού το έκανα την Τρίτη το μεσημέρι με τον Σάββα και τον Παπατρέχα στον Τάσο στην Παράγκα... Αράξαμε σε ένα τραπέζι πάνω στην άμμο με τα κοντομάνικα γιατί ο ήλιος έκαιγε- κάποιοι άλλοι, πιο τολμηροί, βούτηξαν κι όλας- φάγαμε καλαμαράκια, χταποδάκι και μυθιστορηματική σαλάτα με ρόκα ντομάτα και ξυνότυρο, ήπιαμε τα ουζάκια μας και βγάλαμε και έναν σωρό δουλειά....Σκέφτεστε τίποτα καλύτερο?
Σε λίγο θα κατέβω προς την Χώρα... Θα περάσω από την Μαρία να την ξεσηκώσω για έναν γρήγορο καφέ στην Καζάρμα, θα δω τον Ζαννή για μια συνέντευξη, θα πάω μια βόλτα και από το Ματογιάννι να δω τις αλλαγές, τι άνοιξε, τι έκλεισε και τι πρόκειται να ανοίξει στο μέλλον και στην επιστροφή θα περάσω από το Blu Blu για τα internetικά μου.... Το απόγευμα έχω ηλεκτρολόγο sequel, ελπίζω να τελειώσει σήμερα, και το βράδυ λέω να βγω... Τόσες μέρες στο νησί και δεν έχω πάει πουθενά ακόμα... Νομίζω λοιπόν πως ένα ποτάκι στο Άρωμα (ίσως και περισσότερα) και μια βόλτα από Coo , Άστρα και Guzel είναι must… Και το Caprice μου έχει λείψει αλλά θα το αφήσω για καμιά καθημερινή.... Και αν ο καιρός βελτιωθεί μέσα στο σαββατοκύριακο, θα εγκαινιάσω και τη ξαπλώστρα μου στην Ψαρού... Η οποία θα πνιγεί φαντάζομαι από κόσμο αυτό το τριήμερο, όπως άλλωστε και ολόκληρο το νησί, αλλά δεν πειράζει... Γιατί το καλό της συγκεκριμένης παραλίας πέρα από τα προφανή - την υπέροχη θάλασσα δηλαδή και το Nammos με το κορυφαίο beach service της Ελλάδας - είναι το καλύτερο παρατηρητήριο για το κοσμικό γίγνεσθαι του νησιού....Άρα θα ικανοποιήσω και την επαγγελματική μου διαστροφή και το προσωπικό μου fun… Δύο σε ένα... Αν πάλι ο καιρός μας πάει όπως τώρα, η Άνω Μερά και ο Χρήστος θα είναι εκεί και θα μας περιμένουν.... Οπότε πάλι λάμπα θα την κάνουμε, που λέει και o –groom to be- αγαπημένος φίλος μου ο Μίμης...Αυτά λοιπόν για τώρα, και για να μην ξεχνιόμαστε, τώρα που θα κατέβω στην Χώρα, θα πω μια καλημέρα και σε έναν αγαπημένο co – blogger όλων μας..... Να περνάτε καλά....

Twilight Zone...

Σήμερα ξύπνησα χαρούμενα ήπια τον καφέ μου στην υπέροχη βεράντα μου, γέμισα την ψυχή μου ενέργεια και καλή διάθεση και μετά... Μετά ήρθαν οι μέλισσες... Μεταφορικώς μιλώντας πάντα γιατί στην κυριολεξία, ήρθαν όλα τα υπόλοιπα εκτός από αυτές... Έχουμε και λέμε... Η μεταφορική που περίμενα από εχτές αλλά δεν έφτασε ποτέ γιατί δεν χώρεσε το φορτηγό στο πλοίο!!!! ξεκίνησε από την περιοχή του αεροδρομίου Μυκόνου στις 8.30 το πρωί και κατέληξε στο Πουλί - δέκα λεπτά απόσταση με το αυτοκίνητο- στις τρεις το μεσημέρι... Περιμένοτας είπα να πάρω τα mails μου με την περίφημη ασύρματη σύνδεση αλλά φευ!!! Μάταιος κόπος και δύο ώρες μετά, αφού μου πέρασε από το μυαλό να πετάξω το laptop από το παράθυρο είπα να το αφήσω και να ασχοληθώ με κάτι άλλο... Όπως... Με το καζανάκι που έχει χαλάσει από χτες, με την αναζήτηση ηλεκτρολόγου γιατί ένας που ήρθε χτες μου ζήτησε 500 ευρώ για να μου τοποθετήσει εξι "χελώνες" στην βεράντα, με την παραγγελία ενός καθρέφτη που όμως ή πρέπει λέει να τους δώσψ τα μέτρα τηλεφωνικά αλλά να τον παραλάβω και να τον τοποθετήσω μόνη μου!!! ή να έρθουν να πάρουν εκείνοι τα μέτρα και να τον φέρον και να τον τοποθετήσουν εκείνοι...κάποια στιγμή που θα μπορούν... Όπως το βλέπω. πιθανόν γύρω στον Σεπτέμβριο... Αυτή την στιγμή σας γράφω από ένα internet cafe πιο κοντά στο σπίτι μου , από ένα υπολογιστή ο οποίος λειτουργεί με κέρματα και κάθε τόσο σβήνει, η Κρυσταλία μου στέλνει αταλείωτα XL που δεν βγαίνουν σωστά στον printer του μαγαζιού με αποτέλεσμα προς το παρόν να έχω μπροστά μου καμιά 50αριά σελίδες μόνο με περιθώρια, και σε μισή ώρα πρέπει να είμαι σπίτι γιατί θα έρθει ο κύριος Mike να τελειώσει με τα μερεμέτια...
Πρέπει να βάλω επειγόντως τηλέφωνο γιατί θα φλιπάρω... Για να συμβεί αυτό θα πρέπει να μιλήσω με κάποιον κύριο στον ΟΤΕ ο οποίος βρίσκεται στο τλέφωνο μόνο 7.30 με 8.00 το πρωί... Πράγμα που δεν θα ήταν πρόβλημα αν το τηλέφωνο του το συγκεκριμένο μισάωρο δεν μιλούσε ακατάπαυστα καθημερινά... Μετά απλά δεν το σηκώνει κανείς... Έχω σκεφτεί μέχρι και να στηθώ έξω απόπ τον ΟΤΕ να τον παραφυλάξω και να πέσω στα πόδια του γονατιστή.... Αλλά πως θα τον αναγνωρίσω? Ουφ.... Τα ε'ιπα και ξαλάφρωσα... Τώρα σας αφήνω βιαστικά γιατί το μηχάνημα θέλει κι άλλα ευρώ... Και εγώ λέω να τα κάνω περιοδικά.... Φιλιά....

Εδώ Μύκονος!!!

Την ώρα που ήμουν έτοιμη να ανεβάσω το post μου από το Blu Blu τσουπ! Διακοπή... Από το πρωί σε όλο το νησί το δίκτυο μοιάζει να τα έχει παίξει... Ξύπνησα χωρίς ρεύμα - ευτυχώς μετά από λίγο ήρθε- έγινε καινούρια διακοπή την ώρα που ήμουν στο internet cafe και λίγο αργότερα σκοτείνιασε και η Φλώρα... Και έμεινα με το καρότσι στο χέρι να ψάχνω στο ημίφως τις ημερομηνίες λήξης των γιαουρτιών... Τώρα σας γράφω από το σπίτι... Από το παράθυρο μου βλέπω την θάλασσα, που σήμερα είναι ανταριασμένη γιατί φυσάει αρκετά αλλά παρόλα αυτά πανέμορφη, πίνω έναν καταπληκτικό αρωματικό καφέ που αγόρασα φεύγοντας από το Martha's και σας τον συνιστώ ανεπιφύλακτα, και το κέφι μου είναι ήδη πολύ καλύτερο... Βοηθάει φυσικά το περιβάλλον, το σπίτι που όσο πάει και ομορφαίνει, η θέα της Δήλου από την βεράντα μου -και μακράν ο ωραιότερος πρωινός καφές ever- , οι φίλοι που έσπευσαν να με καλοσωρίσουν, η προοπτική του καινούριου τεύχους που θα βγει σούπερ, όμως κυρίως βοήθησε ο Μάνος... Που αντί να μου στείλει "χώρια τα χαιρετίσματα", που λέει και ένας φίλος, αφιέρωσε πολύ χρόνο και ακόμη περισσότερη ενέργεια στο να με πείσει πως δεν πάρχει λόγος να ανησυχώ και πως όλα θα πάνε καλά...Και τελικά τα κατάφερε....

Έτσι η σημερινή μέρα με βρήκε χαρούμενη και γεμάτη ενέργεια... Έκανα διάφορες δουλειές, πήγα για ψώνια γιατί το ψυγείο μας ήταν άδειο, αγόρασα μεταξύάλλων και ένα καταπληκτικό φαναράκι για την είσοδο γιατί σε λίγο θα έρθει ο κύριος Mike για να μου κάνει διάφορα μερεμέτια - στο σπίτι εννοώ όχι σε μένα :-)- και επιστρέφοντας πέρασα και από τον Γερμανό για κάρτες Vodafone... Αποφάσισα βλέπετε πως μέχρι να δεήσει να έρθει το τηλέφωνο θα χρησιμοποιήσω πάλι, αναγκαστικά, την απελπιστικά αργή και απίστευτα euroφάγα ασύρματη σύνδεση που σας έλεγα... Σε συνδιασμό πάντα με το Blu Blu γιατί αλλιώς θα τον ρίξω έξω τον προϋπολογισμό των εξόδων του περιοδικού...

Το βράδυ θα μείνω σπίτι να δουλέψω γιατί αύριο λήγει το πρώτο μου dead line και θέλω να ξεκινήσω καλά, άλλωστε έχει και Απόδραση και μετά Παρά Πέντε που ούτως ή αλλιώς θα τα έβλεπα... Και αύριο θα πάω το πρωί για καφέ στην Καζάρμα με την Μαρία και αν όλα πάνε καλά να το συνδιάσω και με ένα ραντεβού με τον Δήμαρχο... Εργασία και χαρά ένα πράμα.... Και αν καταφέρω να εσηκώσω και τον Δημήτρη να πάμε για μεσημεριανό στον Χρήστο, στην Άνω Μερά, θα έχω αρχίσει να μπαίνω στο σωστό mood και στο σωστό πρόγραμμα με χίλια!!!! Καλημέρα....

Τρία, δύο, ένα..... Πάμε....

Το σαλόνι γεμάτο βαλίτσες, κούτες και σακούλες... Η ντουλάπα μου σχεδόν άδεια... Τα αρχεία του υπολογιστή μου προσεκτικά αντιγραμμένα σε CDs... Τα βιβλία που δεν πρόλαβα να διαβάσω ξεχυλίζουν δύο κούτες... Σχεδόν όλη μου η χειμωνιάτικη ζωή, μαζί με ένα μέρος της καλοκαιρινής, βρίσκεται αμπαλαρισμένη και έτοιμη να αναχωρίσει... Το μικρό, αγαπημένο μου κουρσάκι αύριο θα αγκομαχάει ανεβαίνοντας τον δρόμο για το Πουλί... Αύριο, τέτοια ώρα θα είμαι στο νησί... Θα έχω ταχτοποιήσει τα πράγματα και θα έχω ψιλο- οργανωθεί... Θα γράφω πάλι στον υπολογιστή μου, λίγο πιο αργά, γιατί κάθε χρόνο μου παίρνει μέρες να συνηθίσω το laptop, μπερδεύομαι και κάνω συνέχεια λάθη και θα είμαι και αποκλεισμένη από την τεχνολογία... Κατά μία έννοια... Κάθε χρόνο, η ζωή μου στο νησί ξεκινάει χωρίς internet... Πρόπερσι μας είχαν φάει τα καλώδια τα ποντίκια!!! Το ίδιο και τρία χρόνια πριν... Πέρσι περίμενα την καινούρια ISDN γραμμή... Μπήκε τελικά μέσα Ιουνίου... Φέτος περιμένω την μεταφορά... Τα προγνωστικά δεν είναι ευοίωνα... Λίγοι τεχνικοί, μεγάλος φόρτος εργασίας... Γύρω στα τέλη του Μάη με βλέπω οργανωμένη και μέχρι τότε , θα αναστενάξουν -ξανά- τα internet cafe... Η περσινή δοκιμή με την κάρτα της Vodafone βλέπετε, δεν με ενθουσίασε... Αργοί χρόνοι, τεράστιες χρεώσεις και από δουλειά τίποτα... Μέχρι να φορτώσει η σελίδα ξεχνούσα τι ήθελα να γράψω... Οπότε... Back to basics... Όχι ότι με χαλάνε τα internet cafe... Ειδικά στο Blu Blu, πάνω στο λιμάνι με θέα θάλασσα, μια χαρά εμπνέομαι και ακόμα πιο μια χαρά κάνω την δουλειά μου... Πέρσι, το μισό και παραπάνω περιοδικό από εκεί βγήκε... Και βγήκε σούπερ... Anyway...
Φέτος για πρώτη φορά φεύγω με λιγότερο ενθουσιασμό από ότι συνήθως... Σαν να με νοιάζουν περισσότερο αυτά που αφήνω πίσω... Εχτές το βράδυ ας πούμε, καθισμένη στο "μοναστηριακό" τραπέζι του Eclipse, περιτριγυρισμένη από τους φίλους μου, τον Jimmy, την Μαριλένα, τον Τάσο, την Ειρήνη, τον άλλο Τάσο και την Βάνα και με τον Μάνο δίπλα μου χαλαρό και χαμογαλαστό, σκεφτόμουν πόσο θα ήθελα να μπορούσαμε να περνάμε περισσότερο χρόνο μαζί και το καλοκαίρι... Πόσο θα μου άρεσε να μπορούσε να μοιράζει και εκείνος την δουλειά του, μισή εδώ και μισή εκεί... Πόσο λίγος νομίζω ότι θα μου φανεί ειδικά φέτος αυτός ο ένας μήνας και τα κάποια σαββατοκύριακα που θα έρθει τελικά... Και πόσο πολύ θα μου λείψει - πάλι- ο Άρις... Ο Άρις που λείπει εκδρομή με το σχολείο του στο Πήλιο και θα επιστρέψει όταν εγώ θα έχω φύγει... Ο Άρις που με αποχαιρέτησε την Παρασκευή το πρωί με ένα φιλί και την υπόσχεση ότι θα είναι φρόνιμος... Ό Άρις που μεγαλώνει και σύντομα θα ξεκινήσει την δική του ζωή αφήνοντας μας πίσω.... Ακόμα και ο Droopy θα μου λείψει... Αλήθεια σας λέω... Σε σημείο που μου πέρασε από το μυαλό η προοπτική να τον πάρω μαζί μου από τώρα... Παρόλο που ξέρω ότι δεν γίνεται γιατί το σπίτι δεν είναι ακόμα έτοιμο (οι πόρτες στον κήπο δεν έχουν μπει), γιατί έχω πάρα πολύ δουλειά και θα είναι συνέχεια μόνος και γιατί θα χρειαστεί αρκετές φορές να πεταχτώ για μια δυό μέρες Αθήνα αεροπορικώς και τα σκυλιά του μεγέθους του δεν μπαίνουν σε αεροπλάνο με απλές διαδικασίες...
Δεν ξέρω τι σκατά με έχει πιάσει αυτές τις μέρες.... Πέρσι έφευγα σαν το hovercraft, πετώντας, και φέτος νοιώθω το κεφάλι μου βαρύ... Το νησί, το καινούριο σπίτι, η δουλειά, οι φίλοι μου εκεί, ακόμα και η προοπτική ενός -once more- εργένικου καλοκαιριού δεν μοιάζουν ικανά να με ξεσηκώσουν... Ίσως μάλιστα να είναι ειδικά η προοπτική αυτή, του εργένικου καλοκαιριού δηλαδή, που με κάνει να φεύγω τόσο μουρτζούφλικα... Είναι που μετά από ένα καλοκαίρι σχεδόν εφηβικό, και από ένα δύσκολο φθινόπωρο και έναν ακόμα δυσκολότερο χειμώνα, μοιάζουμε να έχουμε καταφέρει να βρούμε επιτέλους τις ισοροπίες μας... Μοιάζουμε να έχουμε καταφέρει να αφήσουμε πίσω μας τα όσα μας έφτασαν σχεδόν στο τέλος και να έχουμε ξαναρχίσει πάλι από την αρχή... Και αυτή την εύθραυστη ακόμα ευτυχία μας, αυτή την μεγάλη απόσταση που καλύψαμε δεν θέλω να την ρισκάρω....
Φαντάζομαι βέβαια πως μόλις φτάσω και με χτυπήσει ο αέρας του νησιού, οι αμφιβολίες και οι αγωνίες μου θα σκορπίσουν... Ελπίζω έτσι να συμβεί... Και ότι ο Μάνος θα κάνει και αυτός ότι μπορεί για να έρχεται συχνά... Και ότι ο Άρις θα αποφασίσει φέτος να περάσει και κανένα μήνα μαζί μας... Αντί να ξεκαλοκαιριάσει στον Ασημάκη με τους φίλους του όπως πέρσι... Προς το παρόν, θα σας αφήσω για να μαζέψω τα τελευταία πράγματα, να κάνω ένα μπανάκι και να ετοιμαστώ γιατί το βράδυ θα πάμε να φάμε στο Άνετον με τον Στέλιο και τον Κωνσταντίνο.. Νωρίς, γιατί αύριο έχω ξύπνημα αχάραγα... Το απόμενο post μου θα έχει μυρωδιά θαλασσινή... Και ελπίζω πιο αισιόδοξο και πιο ανεβασμένο mood... Μέχρι τότε, καλά να περνάτε....

FIND ALEX!!!!!

Άλλα πράγματα σκόπευα να γράψω σήμερα, όμως τα πραγματικά σοβάρα έχουν - ευτυχώς- την δύναμη να μας αλλάζουν τα σχέδια και τα πλάνα... Την υπόθεση της εξαφάνισης του Άλεξ την γνωρίζετε φαντάζομαι όλοι... Καμιά φορά προσπαθώ να φανταστώ πως νοιώθει αυτή η μάνα τόσους μήνες μετά, χωρίς να μπορεί όχι να βρει, αλλά ούτε καν να καταλάβει τι συνέβη στο παιδί της, αλλά για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, η ιδέα και μόνο πως θα μπορούσε κάτι τέτοια να συμεί στο δικό μου παιδί με κάνει να παγώνω στην κυριολεξία.. Και να σπεύδω να σκεφτώ κάτι άλλο... Εγωιστικό? Σκληρό? Ανεύθυνο? Ίσως... Πάντως ειλικρινές αν αυτό σημαίνει κάτι... Όπως και να 'χει, είτε το σκεφτόμαστε είτε όχι , είτε μπορούμε να το αντιμετωπίσουμε έστω και σαν ιδέα είτε όχι, οι άνθρωποι αυτοί, η Νατέλα και ο Δημήτρης, ανεβαίνουν μήνες τώρα τον δικό τους Γολγοθά... Και μερικές μέρες πριν αποφάσισαν να ανοίξουν το δικό τους blog και να ζητήσουν από έμας, τους φίλους της τεχνολογίας και των on line "αναζητήσεων" να τους βοηθήσουμε να βρούν τις απαντήσεις στα ερωτήματα που τους στοιχειώνουν...
Ένα παιδάκι, ένα παιδάκι σαν το δικό μου, σαν το δικό σας, χάθηκε έτσι ξαφνικά και ένα ολόκληρο σύστημα, ένα ολόκληρο κράτος μοιάζει ανίκανο και ίσως και απρόθυμο να αποκαλύψει τι του συνέβη... Και υποθέσεις σαν αυτή είμαι σίγουρη ότι κάνουν όσους από εμάς είμαστε γονείς να κοιμόμαστε πιο ανήσυχα τα βράδια .... Αν μπορούμε λοιπόν να κάνουμε κάτι, έστω και αν αυτό είναι το απλούστατο, το να επικοινωνήσουμε δηλαδή την διεύθυνση του FIND ALEX blog σε όσο περισσότερο κόσμο μπορούμε , πιστεύω ότι είναι υποχρέωση μας να το κάνουμε... Καθήκον μας μάλλον... Για όλους εμάς που η blogoσφαιρα χρησίμεψε για να πούμε τα δικά μας, για να αναλύσουμε τα υπαρξιακά μας, να διαφημήσουμε τις δουλειές ή τα ταλέντα μας, για να γνωριστούμε, να τσακωθούμε, να γίνουμε φίλοι ή να γκομενίσουμε, είναι χρέος τιμής να βοηθήσουμε αυτούς τους ανθρώπους να ανακαλύψουν τι συνέβη στο παιδί τους...
Είναι η δεύτερη φορά αυτή μέσα σε μερικές μέρες - η πρώτη ήταν η περίπτωση της Αμαλίας- που συνειδητοποιώ πως αυτό που ξεκίνησε σαν παιχνιδάκι για μεγάλα παιδιά μπορεί τελικά να καταλήξει σε κάτι πιο μεγάλο, πιο ουσιαστικό και πιο χρήσιμο... Έχουμε δύναμη στα χέρια μας... Την δύναμη της διασποράς πληροφοριών... Ας την χρησιμοποιήσουμε λοιπόν όσο καλύτερα γίνεται.... Ας βοηθήσουμε να βρεθεί τι απέγινε ο Alex... Ή έστω να βρεθούν κάποιες απαντήσεις...

Η Αθήνα που αγαπώ... (Και θα μου λείψει...)

Σε τρεις μέρες φεύγω... Και σήμερα, λίγο πριν, καθισμένη στον καναπέ χαζεύοντας Desperate Houswives στην Nova μαζί με τον Άρι και επιρεασμένη ακόμα βαθιά από την ιστορία της Αμαλίας, σκεφτόμουν πόσο τυχερή είμαι... Ή έστω πόσο τυχερή νοιώθω... Που είμαι γερή, που είμαστε όλοι γεροί, που έχω τον Άρι και τον Μάνο, την μαμά μου, την Μαρία, τους φίλους μου, μια δουλειά που αγαπάω και που με γεμίζει, και πράγματα στα σκαριά που με κάνουν να ονειρεύομαι... Που ξυπνάω τα πειρσσότερα πρωινά με χαμόγελο και αισιοδοξία... Που στα δύσκολα έχω ανθρώπους που με στηρίζουν και στα εύκολα έχω τους ίδιους ανθρώπους να μοιράζονται την χαρά μου... Που τα βράδια κοιμάμαι εύκολα και βαθιά.... Που η συνείδηση μου είναι πια, επιτέλους, καθαρή... Και που ζω σε μια πόλη που παρόλο που την απαρνιέμαι εύκολα για το νησί της καρδιάς μου, θα μου λείψει γιατί έχω μάθει να την απολαμβάνω και να την χαίρομαι....
Και μια που η δουλειά μου είναι -κατά μία έννοια- το "life style" , σκέφτηκα να την αποχαιρετήσω με μια αναφορά στα μέρη της που αγαπάω πιο πολύ... Και που θα επιθυμήσω περισσότερο και γρηγορότερα...
Να σας ξεκαθαρίσω όμως εξ αρχής πως είμαι παιδί του βορρά... Και ότι στο κέντρο καταβαίνω σπάνια, κυρίως βράδια για φαγητό ή ποτό, και στα νότια ακόμα σπανιότερα... Έχουμε και λέμε λοιπόν....
Θα μου λείψουν:
Οι πρωινοί καφέδες στο Ivy με την Μαρία... Διπλός καπουτσίνο, κρουασάν βουτύρου και girl's talk...
Τα μεσημεριανά κυριακάτικα γεύματα στο Απλά με τον Μάνο, την Μάρθα και τον Άλκη... Το αρνάκι του Χρύσανθου με τις μελιτζάνες,η σαλάτα με το καρότο, και το μαριναρισμένο χαλούμι...
Το shopping στην Κηφισιά.... Το Galle, η Louisa, τα Mac, ο Παπασωτηρίου για καινούρια παιχνίδια στο PC, ο Δάνος για παπούτσια και φυσικά η Καλογήρου....
Τα σοκολατάκια του Αριστοκρατικού... Εκείνα που μοιάζουν με τις παλιές δραχμές , από πικρή σοκολάτα ή γάλακτος και οι καρδούλες με τα κομματάκια καραμέλας...
Οι κοριτσοβραδιές.... Στον Παναγιώτη ( στο Robin's Hood στο Χαλάνδρι), στην Ράτκα και στο Freud....
Το Liberty.... Και ο χορός μέχρι τελικής πτώσης με την καλύτερη μουσική στην Αθήνα...
Το σουφλέ λεμόνι της Σπονδής... Με μια αμαρτωλή φράουλα κρυμμένη στην ...ζεστή καρδιά του...
Το κριθαρότο με γιαλιστερές του Λευτέρη στο Βαρούλκο.... Ότι νοστιμότερο έχω φάει ίσως φέτος...
Η αγορά του Νέου Ψυχικού... Η Enny di Monaco, το Body and Soul, η Αποθήκη, ο Ροδαμός, το Free Shop και το Jade....
Το κομμωτήριο του Βαγγέλη (Χατζή)... Όχι μόνο επειδή ο Βαγγέλης είναι αγαπημένος φίλος και μακράν ο καλύτερος hair stylist στην Αθήνα, ούτε επειδή ο Τάσος πετυχαίνει το απόλυτο ξανθό που τόσο αγαπάω... Αλλά και γιατί η Δώρα, ή Έλενα και ο Κωνσταντίνος ξέρουν καλύτερα από τον καθένα την διαφορά μεταξύ ίσιου και ΟΛΟΙΣΙΟΥ μαλιού... Που είναι τεράστια....
Το τσουρέκι που μου φέρνει η μαμά μου από το Απολλώνιο στο Χαλάνδρι....
Το βραστό ζαμπόν Foue που δεν βρίσκω πουθενά στην Μύκονο και που είναι το μόνο που μου αρέσει τόσο που το τρώω ακόμα και σκέτο...
Το μανικιούρ - πεντνικιούρ στην Τέτα... Και το κερί της Βιβής που κάνει το μπικίνι με σπάτουλα.. ( την διαφορά την ξέρουν και θα την καταλάβουν οι γυναίκες της παρέας...)
Οι βόλτες με τον Droopy στους δρόμους ήπιας κυκλοφορίας της γειτονιάς μου, βραδάκι με την ατμόσφαιρα να μοσχοβολάει λουλούδια νερατζιάς...
Η αίθουσες Gold του Village at the Mall... Blocbusters στην οθόνη και εμείς, αραχτοί στις πολυθρόνες με finger food και Coca Light....
Οι Δευτέρες και Τρίτες στο Pomodoro με τις αδερφές Μαγγίρα σε τρελά κέφια και την pizza του Robert de Niro με αυγό και τσίλι....
Τα νάτσος και το chicken jalepeno του Santa Fe... Και η καθιερωμένη γκρίνια του Μάνου ότι τον σέρνω μέχρι εκεί συχνότερα από ότι θα ήθελε....
Οι Παρασκευές βράδυ με τον Jimmy, την Μαριλένα, τον Τάσο, την Ειρήνη, τον Βαγγέλη, την Aurora, τον Στέλιο, τον Κωνσταντίνο και τον Μάνο στο Rock... Σαλάτα Ceasar's, burgers, άφθονη βότκα και χορός πάνω στους καναπέδες μέχρι το ξημέρωμα...
Τα ξεσαλώματα με την Στέλλα, τον Σταύρο, τον Χρύση, την Όλια και τους λοιπούς Θεσσαλονικείς στον Ρέμο... Και το κουλούρι με τυρί στο φεύγα, για να στρώσει το στομάχι από το ποτό....
Οι βραδιές Trivial στο σπίτι του Bill και της Μαρίας... Ομηρικές μάχες μεταξύ ανδρών και γυναικών με αμφίροπα αποτελέσματα, τρελό γέλιο και grand φινάλε...
Τα μεσημέρια του Σαββάτου με τον Μάνο και τον Άρι στο κέντρο... Βόλτες στα μαγαζιά, ξένα περιοδικά , βιβλία από τον Ελευθερουδάκη, καφές στο Da Capo ή στην Βιβλιοθήκη και μεσημεριανό στο Winter Garden ή στο καινούριο Passagi...
Οι βόλτες προς την παραλία με τις πρώτες ζέστες... Και το γλυκό με τα μήλα στην Ιθάκη...
Τα take away μαγειρευτά του Κίτσουλα και ο καταπληκτικός κύριος Χρήστος που είναι η αδυναμία μου....
Οι εξορμήσεις για shopping στον Προμπονά και στο ΙΚΕΑ... Που πάμε με την Μαρία και την μαμά μου για δυό πράγματα και φεύγουμε φορτωμένες σαν τα γαϊδούρια... Πάντα...
Η ανηψιά μου που είναι πια δέκα μηνών και μια αληθινή θεά!!!
Οι βραδιές cocooning στο σπίτι με αναμένα κεριά, τζάκι, ταινία στο DVD και burgers από το Simply....
Τα dinners tete a tete με τον Μάνο στην Εδωδή.... Αγαπημένο μαγαζί που μας θυμίζει το Bajazzo, τον Κλάους και την εποχή που πρωτογνωριστήκαμε...
Και, όσο απίθανο και αν σας ακουστεί, τα meetings στο περιοδικό με τον Πέτρο, την Κρυσταλία, τον Δημότση και την Ιλεάνα, που προτιμάμε να τα κάνουμε στον Γρηγόρη του ισογείου παρά στα γραφεία του 3ου...

Κάποια στιγμή, όταν θα ηρεμίσουν τα πράγματα και βάλω τα του περιοδικού σε μια τάξη, θα σας πω και για τα αγαπημένα μου μέρη στο νησί... Αυτά που νοσταλγώ όλο τον χειμώνα και που από την Κυριακή και μετά θα τα χαρώ όσο περισσότερο μπορώ... Και φέτος.... Καληνύχτα.....

Malpractice

Μερικές φορές η ζωή μας δίνει ένα γερό χαστούκι για να ξυπνήσουμε... Διάβασα μόλις το blog της Αμαλίας Καλυβινού... Το διάβασα μονορούφι και συνειδητοποίησα πως καμιά φορά ξεχνάμε τα αυτονόητα... Πως είμαστε πολύ τυχεροί που είμαστε καλά... Που είναι καλά τα παιδιά μας πρώτα απ' όλα- τα παιδιά όλου του κόσμου- , οι άνθρωποι μας, οι φίλοι μας... Ακόμα και οι εχθροί μας...

Η ιστορία της Αμαλίας με έκανε να νοιώσω έναν κόμπο στον λαιμό... Όχι για την ίδια που είναι παληκάρι και που παλεύει εκεί που πολλοί από μας θα είχαμε σταματήσει από καιρό... Για την ζωή που καμιά φορά γίνεται ανεξήγητα άδικη... Και για όλους εμάς που πολύ συχνά γινόμαστε ανεξήγητα κυνικοί και αδιάφοροι... Και έτσι ξαφνικά, οι Σκούφοι και όλα τα σχετικά μου φάνηκαν πολύ χλωμά...Και πολύ λίγα....

Κάντε μια βόλτα στο :

http://fakellaki.blogspot.com
και θα καταλάβετε απολύτως τι εννοώ....

Χρυσοί Σκούφοι 2007.

Καταρχάς να απολογηθώ...Ο τίτλος είναι ελαφρά παραπλανητικός γιατί θα σας πω μεν για την χτεσινή μου εμπειρία στην απονομή των Χρυσών Σκούφων, αλλά θα αφήσω τα των βραβείων και του φαγητού στους ειδικότερους... Εμένα άλλωστε, γενικά μιλόντας ούτε η υψηλή μαγειρική είναι το φόρτε μου, ούτε οι απονομές, εκτός αν μιλάμε για τους πλατινένιους του Αντώνη ή του Γιώργου οπότε το ζήτημα αλλάζει.... Άλλο που η ζωή τα έφερε έτσι και ειδικά την υψηλή κουζίνα την δοκιμάζω συχνότερα από ότι θα επιθυμούσα... Και από ότι θα έπρεπε ίσως, τόσο για την υψηλή κουζίνα όσο και για μένα...
Σχετικά λοιπόν με την χτεσινή τελετή η δική μου ανταπόκριση θα είναι μάλλον ελλιπής... Αλλά δεν πειράζει...
Κατ' αρχάς σιχαίνομαι τα ψηλά τακούνια... Και το κυριλέ ντύσιμο... Όταν λοιπόν χτες βγήκα από το αυτοκίνητο σκαρφαλωμένη στα δωδεκάποντα Marc Jacobs μου ντυμένη με μακριά φούστα πίστας με ασύμετρα τελειώματα και κάτι λιτό μαύρο από πάνω για να έρθει το σύνολο στα ίσα του ένοιωθα σχεδόν σαν να ήταν απόκριες.... Όταν έφευγα, αρκετές ώρες μετά, ένοιωθα απλά ράκος... Και μου πέρασε από το μυαλό πολύ σοβαρά ακόμα και η προοπτική να παραστήσω την έγκυο προκειμένου να πείσω τους παρκαδόρους να φέρουν το αυτοκίνητο όσο πιο κοντά γίνεται... Και αν τα ευγενέστατα παιδιά του parking δεν με είχαν λυπηθεί, θα πήγαινα ξυπόλητη σαν άλλη Δαλιδά να το παραλάβω... Σίγουρα....
Η διοργάνωση τώρα, ήταν εξαιρετική... Το Αθηνόραμα αν μη τι άλλο αντιμετωπίζει τους Σκούφους με διάθεση ...Οσκαρική , και για τα ελληνικά δεδομένα η όλη εκδήλωση είναι πάντα σούπερ... Φέτος μάλιστα που είχε ο καθένας την αριθμημένη θέση του από την αρχή, όλα πήγαν πραγματικά ρολόι...
Η απονομή, όταν κατάφερε να αρχίσει μια που οι -ελληνάρες- καλεσμένοι ήρθαν κλασσικά με το πάσσο τους, είχε πλάκα... Τα κείμενα ήταν πολύ έξυπνα, ο Γιώργος Καραμίχος άψογος και η Παναγιώτα Βλαντή μια χαρά στον ρόλο της κακομαθημένης (Β) κοσμικιάς.... Και ο συμπαρουσιαστής της μακράν ο πιο ενδιαφέρων γκόμενος της βραδιάς αλλά δυστυχώς το ονοματάκι του μου διαφεύγει... Προσωρινά...
Ο πιο διάσημος της αιθούσης κρίνοντας από τα φλας που άσταψαν μόλις εντοπίσηκε αλλά και από την ώρα που ξόδεψαν οι φωτογράφοι στην συνέχεια πάνω από το κεφάλι του, ήταν με διαφορά ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης... Τον συνόδευε η γυναίκα του που είναι κούκλα και του ρίχνει και ενάμισυ κεφάλι, πράγμα που δεν είναι και κανένα κατόρθωμα βέβαια μια που ο Κωνσταντίνος είναι λίγο pocket size...
Εξαιρετικά καλοντυμένη βρήκα την κυρία Αλεξάνδρα Παλαιολόγου, η πιο σικ της βραδιάς όμως μακράν ήταν η Ελευθερία Αρβανιτάκη - θεά με καινούριο κούρεμα- και από άντρες ο κύριος Βαρβέρης , ενώ ο πιο trendy με απόσταση από όλους τους άλλους ήταν ο φίλος μου ο Βαγγέλης (Χατζής) ο οποίος παρόλο που είχε επιστρέψει από Μαλδίβες το απόγευμα δεν μάσησε από jet lag και ήρθε μαζί με την Aurora του που επίσης είναι θεά αλλά δεν πιάνεται γιατί είναι επαγγελματίας...
Η κα Μπρέμου πάλι, ήταν ντυμένη σαν θείτσα...Και ήρθε και καθυστερημένη μαζί με τον κύριο Κάππα... Η Πέγκυ Τρικαλιώτη μου αρέσει πολύ περισσότερο με το φυσικό σγουρό μαλλί της παρά με το ίσιο... Και ο Γιώργος Πυρπασόπουλος είναι super cute και live... Και συνοδευόταν και από ένα πολύ ωραίο κορίτσι... Μπράβο του...
Από celebrities είδαμε πάρα πολλά, από όλους τους χώρους... Και ηθοποιούς είχε πολλούς, και πολιτικούς, και κοσμικούς, και fashionistas, και μαϊντανούς μπόλικους που ταιριάζουν με το φαγητό έτσι κι αλλιώς... Να αναφέρω ενδεικτικά τον κύριο Σπηλιωτόπουλο, τον κύριο Σιούφα, τον Κύριο Γείτονα, τον Θάνο Μικρούτσικο, τον Δημήτρη Ρίζο και τον Γιώργο Κύρτσο, τον Αντώνη Λυμπέρη, τον Γιώργο Μιχαλακόπουλο, τον Δημήτρη Πιατά, τον Άκη Σακελαρίου, τον Στέλιο Μάινα, τον Γιώργο Κοντανίδη, τον Βαγγέλη Θεοδωρακόπουλο, τον Νίκο Παπουτσίδη και τον Παύλο Κυριακίδη.... Και φυσικά ήταν και άλλοι πολλοί αλλά ένα μυαλό χειμώνα καλοκαίρι τι να σου κάνει?
Το φαγητό, είπαμε δεν είμαι εγώ ο κατάληλλος άνθρωπος για να το κρίνω , αυτό που μπορώ να σας πω πάντως με βεβαιότητα είναι ότι είδα πάρα πολύ κόσμο γύρω μου να το κοιτάζει άναυδος... Ειδικά τα δύο πρώτα πιάτα.... Που ήταν, οπτικά, εξωγήινα τελείως... Όμως πρέπει να ομολογήσω ότι τα σκεύη στα οποία σερβιρίστηκαν, γιατί πιάτα δεν τα λες ακριβώς, ήταν αληθινό υπερθέαμα... Και ότι μου άρεσε πάρα πολύ το αρνάκι.... Και το γλυκό ήταν από τα καλύτερα που έχω δοκιμάσει ever...
Επίσης ήταν πολύ καλό το service, και πιστεύω πως αξίζουν συγχαρητήρια στην Αίγλη γιατί κατάφεραν να σερβίρουν σε 400 περίπου άτομα, 5 πιάτα μέσα σε σχεδόν μιάμιση ώρα... Πράγμα που χωρίς πλάκα είναι άθλος πραγματικός....
Το blogoχωριό μας, όπως φυσικά γνωρίζετε ήδη, εκπροσωπήθηκε αξιότατα από τον Αθήναιο και την Mazica παρόλα τα τεχνικά προβλήματα που έμαθα ότι αντιμετώπησαν, οπότε περιμένω και εγώ ανυπομόνως τις ανταποκρίσεις τους που θα είναι σίγουρα εγκυρότερες από την δική μου τουλάχιστον σε ότι αφορά στα γαστρονομικά....
Τέλος να σας πω ότι τό δώρο που πήραν όλοι οι καλεσμένοι φεύγοντας, ένα μηχάνημα της Krups για το σερβίρισμα της μπύρας μαζί με ένα 5κιλο βαρελάκι "πράσινη" και το οποίο έμαθα ότι κοστίζει στην αγορά γύρω στα 300 ευρώ, ήταν μακράν το καλύτερο goody bag που έχω πάρει μέχρι σήμερα σε εκδήλωση.... Για να καταλάβετε τι εννοώ σας λέω πως στα βραβεία Gourmet το αντίστοιχο δώρο ήταν ένα πλαστικό μπουκαλάκι μινιατούρα λάδι Άλτις....
Για να κάνω ένα σύντομο απολογισμό , η βραδιά ήταν ενδιαφέρουσα και η εκδήλωση very grand... Και παρόλο που το dress code δεν ακολουθήθηκε απολύτως από όλους, υπήρχε μια ατμόσφαιρα αρκετά glamourous για τα αθηναϊκα δεδομένα... Σχόλια άκουσα πολλά αλλά δεν είναι η θέση μου ούτε η πρόθεση μου να κρίνω.... Θεωρώ πως όπως όλα τα βραβεία, έτσι και οι Σκούφοι έχουν τους αδικημένους τους, τα πιθανά λάθη και τα προβλήματα τους... Όμως παρακολουθόντας τόσα χρόνια και τα ίδια τα βραβεία, και τον τρόπο με τον οποίο κρίνονται τα εστιατόρια αλλά και την εξέλιξη της αγοράς πιστεύω πως το Αθηνόραμα έχει καταφέρει τελικά να πάει την ελληνική εστιατορική σκηνή πολλά βήματα παρακάτω... Όσο για τον θεσμό των Χρυσών Σκούφων, η προσωπική μου άποψη είναι πως παρόλη την κριτική που αντιμετωπίζει πάντα και που θα συνεχίσει να αντιμετωπίζει φαντάζομαι και στο μέλλον, θεωρείται από τους ανθρώπους του χώρου ο εγκυρότερος που έχουμε... Και το αποδεικνύουν περίτρανα όλοι, κάθε χρόνο με την παρουσία τους στην απονομή... Και με το βάρος που δίνουν οι ίδιοι στα βραβεία...

Aυτά τα ολίγα από μένα λοιπόν και καλά να είμαστε, του χρόνου θα ξαναπάμε.... Πρός το παρόν καλό απόγευμα....

Things to do......

Το μυαλό μου δεν λέει να συμμαζευτεί... Όσο γύρισε πίσω μαζί μου - γιατί ένα μεγάλο κομμάτι του έμεινε πίσω στο νησί και με περιμένει- κάνει φούρλες τρελές ανάμεσα σε dead lines για το περιοδικό, ιδέες για το βιβλίο και λίστες για τα όσα πρέπει να γίνουν την επόμενη εβδομάδα... Την Παρασκευή το απόγεμα, μετά από ένα μαραθώνιο meeting στο Κορωπί έβγαλα τα εισιτήρια μου... Την επόμενη Κυριακή, 22 Απριλίου και ώρα 7.20 το πρωί, φεύγω με το High Speed από Ραφήνα... Και επιστρέφω, επισήμως, αρχές Σεπτέμβρη...
Τα πράγματα που πρέπει να γίνουν πολλά... Ψώνια από το Praktiker για το σπίτι που ακόμα θέλει τα δικά του, βόλτα από τον Προμπονά για στοκάρισμα κεριών και διακοσμητικών (η καινούρια μου βεράντα είναι φτιαγμένη για ρομαντζάρισμα με κεριά και μουσικές), ρούχα καλοκαιρινά και χειμωνιάτικα σε συνδυασμό που πρέπει να χωρέσουν σε όσο το δυνατόν λιγότερες βαλίτσες , κάτι διάφορα από Βασιλόπουλο που δεν τα βρίσκω -ακόμα- στην Φλώρα, ούτε στο Δήλος, χαρτιά, χαρτιά χαρτιά ατελείωτα και κασέτες με συνεντεύξεις για απομαγνητοφώνηση, περσινά τεύχη με σημειώσεις και Post it κολημένα παντού, κούτες με κρασιά και ποτά του Μάνου που πρέπει να μεταφερθούν ασφαλώς, συννενοήσεις με την μεταφορική για κάποια συμπληρωματικά πράγματα που πρέπει να στείλω από εδώ στο πρακτορείο, μέχρι και μια λίστα με CDs έχω εδώ και ψάχνομαι (για το ρομαντζάρισμα που λέγαμε πριν)...
Ταυτόχρονα, πρέπει να οργανώσω και τους άντρες μου που τους αφήνω πίσω... Η μαμά μου θα αναλάβει και φέτος , ευτυχώς, την υψηλή επιστασία, και η κυρία Κωνσταντίνα τα υπόλοιπα... Και εγώ από την μία θα χαίρομαι την "εργένικη" ζωή μου στο νησί και την δουλειά μου και τους φίλους μου, και από την άλλη θα ελπίζω πως ο Άρις θα διαβάζει, θα ανησυχώ για το αν ο Μάνος τον ελέγχει στις ώρες που έχουμε συμφωνήσει να βγαίνει, θα εύχομαι η μαμά μου να μην τα παίξει και θα μου λείπουν όλοι... Πολύ...
Ευτυχώς στις 5 Μαίου παντρεύεται ο Μίμης και θα κατέβουν οι κολλητοί μια βόλτα οπότε θα συνδυάσω το τερπνόν μετά του ωφελίμου... Η Μαρία θα έρθει από την 1η του μήνα να με βοηθήσει με τα φυτέματα και τα (καλλιτεχνικά) βαψίματα στο σπίτι- πράγματα που εδώ και χρόνια εμπίπτουν στην δικαιοδοσία της- , η Μάρθα με τον Άλκη θα έρθουν την Πέμπτη το πρωί, το ίδιο και ο Σταύρος με την Στέλλα από την Θεσσαλονίκη, ο Μάνος θα έρθει και εκείνος Πέμπτη βράδυ , ο Νίκος με τον Παναγιώτη της Μαρίας κάποια στιγμή την Παρασκευή, και τελευταίος θα φτάσει το Σάββατο ο Πέτρος... Την Μαρία με το Παναγιώτη θα τους φιλοξενήσουμε κι όλας οπότε θα περάσουμε σούπερ... Και το Σάββατο, στον γάμο που είναι και βάφτιση μαζί, μια που ο Μίμης και η Χριστίνα παντρεύονται και ταυτόχρονα βαφτίζουν την μπουμπού τους, θα το κάψουμε κανονικά... Τον βλέπω τον Μίμη να το σπάει μόνος του το μαγαζί έτσι όπως βύθιζαν μόνοι τους οι πειρατές το πλοίο τους στον Αστερίξ....
Μέχρι τότε φυσικά, εγώ θα τρέχω σαν τον Βέγγο... Να κανονίσω τον ηλεκτρολόγο να βάλει φώτα έξω γιατί κάπως μου κάνει να γυρίζω τα βράδια μέσα στην μαυρίλα σε ένα σχεδόν έρημο Πουλί, να μου ετοιμάσει η Στέλλα τα καλύματα και τις κουρτίνες , να έρθει η μεταφορική να φέρει τα πράγματα και καπάκι ο τεχνικός για να τοποθετήσει το δεύτερο air condition, να βάλει ο Παπατρέχας τις πόρτες στον κήπο (αυτό προϋποθέτει να τις ετοιμάσει πρώτα...), να έρθει ο κύριος Μάικ να κρεμάσει τους καθρέφτες στα μπάνια και να τραβήξει την γραμμή του τηλεφώνου, να κάνει το θαύμα του ο Αποστόλης με τον ΟΤΕ να μου κάνουν εγκαίρως την μεταφορά για να έχω internet να μπορώ να δουλέψω, να οργανώσω λίγο το σπίτι και μετά να ξεκινήσω να τρέχω για το περιοδικό που τα τελευταία του dead lines είναι για τις 25 Μαίου.... Χαμός... Και γράψιμο τρελλό... Σεντόνια....
Βέβαια το αποτέλεσμα, που αναμένεται καλύτερο από το περσινό, μας δικαιώνει απολύτως... Για το περιοδικό μιλάω φυσικά... Όχι μόνο γιατί είναι μια εξαιρετική, κατά κοινή ομολογία, δουλειά που θα μπορούσε να σταθεί άνετα σε οποιαδήποτε grand πόλη του κόσμου, ούτε γιατί γίνεται μια καλή έκδοση για ένα μέρος που το αγαπώ με όλη μου την ψυχή και το νοιάζομαι... Κυρίως με δικαιώνει, εμένα προσωπικά, ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζουν την προσπάθεια μας οι άνθρωποι του νησιού... Που μας αγκάλιασαν από την πρώτη στιγμή, και μας βοήθησαν και στάθηκαν δίπλα μας... Γιατί εκείνοι, που πονάνε τον τόπο τους και τον νοιάζονται περισσότερο από όλους είναι οι πιο σημαντικοί κριτές κάθε τέτοιας ιστορίας... Και έχουν δει πολλά τα μάτια τους και έχουν διαβάσει ακόμα περισσότερα... Και στην προκειμένη περίπτωση ελπίζω πως αναγνώρισαν και κατάλαβαν , ότι προσπαθήσαμε και θα συνεχίσουμε να προσπαθούμε να κρατήσουμε τις ισορροπίες ανάμεσα στο life style και την πραγματικότητα και να παρουσιάσουμε, όσο μας επιτρέπουν οι δυνατότητες μας και οι κανόνες της εμπορικότητας και της αγοράς, και ένα κομμάτι του νησιού πέρα από τα κοσμικά και τα συνηθισμένα... Μπορεί να μην το καταφέρνουμε απολύτως, μην ξεχνάμε άλλωστε ότι μιλάμε για ένα περιοδικό life style που οφείλει να ακολουθεί τις τάσεις και τα trends, και που απευθύνεται σε ένα συγκεκριμμένο κοινό και μια συγκεκριμμένη, άκρως ανταγωνιστική αγορά, όμως η καλή μας διάθεση και η ανάγκη μας να φιλοξενούμε όλες τις απόψεις και όλα τα aspects προφανώς μέτρησαν αρκετά... Και η συμμετοχή ανθρώπων όπως ο Δημήτρης Ρουσουνέλος, ο Μίκης Καμπάνης ή ο Παναγιώτης Κουσαθανάς δίνουν στην έκδοση ένα άλλο ειδικό βάρος... Και σε εμάς τεράστια χαρά και ικανοποίηση....
Anyway, για τα του περιδικού θα έχω να σας λέω για πού καιρό μόλις μπω στο πρόγραμμα.... Προς το παρόν, το βράδυ θα πάμε σε ένα καινούριο bar εστιατόριο στο Μεταξουργείο που συνδυάζει, λέει, γαλλική κουζίνα και live jazz μουσική και την Δευτέρα έχουμε Σκούφους... Αναταπόκριση θα σας κάνει φυσικά καλύτερα από μένα ο Αθήναιος , αλλά από Τρίτη όλο και κάτι θα έχω και εγώ να σας πω... Μέχρι τότε, να περνάτε καλά....

Στην τύχη....

Διάλεξα ένα ακόμα κεφάλαιο τυχαία, έτσι για να πάρετε και μια ιδέα ...δράσης.... Αυτό είναι και το τελευταίο κομμάτι από το βιβλίο μου που θα ανεβάσω, μια που προτιμώ το υπόλοιπο να το διαβάσετε όταν τελειώσει και εκδοθεί... Ελπίζω ειλικρινά να το βρείτε,τουλάχιστον διασκεδαστικό... Και ενδιαφέρον.... Θα τα πούμε σύντομα με πιο καθμερινά πράγματα.... Φιλιά....

Στον παράδρομο της Κηφισίας, έξω από το Guzel γίνεται πανζουρλισμός… Κόσμος συνωστίζεται στην είσοδο περιμένοντας να μπει και τα αυτοκίνητα πηγαίνουν σημειωτόν. Η Δανάη που κάθεται στην θέση του συνοδηγού κατεβάζει λίγο το παράθυρο και κοιτάζει έξω άναυδη :
«Συγγνώμη εκεί πάμε και εμείς? Εκεί που είναι μαζεμένα όλα εκείνα τα παιδάκια?»
Η Αθηνά πάλι δεν δείχνει να συμμερίζεται την αγωνία της φίλης της. Με το αυτοκίνητο σχεδόν ακινητοποιημένο, ο παρκαδόρος ασχολείται ακόμη με το μπροστινό, ελέγχει το μακιγιάζ της στο καθρέφτη.
«Ακούς παιδί μου τι σου λέω? Αυτά είναι όλα σαν τον Αλέξανδρο! Άντε λίγο μεγαλύτερα! Τι θα κάνουμε εμείς εδώ? Αμφιβάλλω αν θα μας βάλουν μέσα δηλαδή… Εκτός αν βάλει μέσον η Άννα κανέναν συμμαθητή του γιου της… Πες ρε Άννα και ‘συ… »
«Εμείς έχουμε έρθει μια φορά με τον Κώστα παλιότερα… Και ήταν πολύ ωραία. Έχει και έναν prive χώρο κάπως υπερυψωμένο φαγητό … Βέβαια η αλήθεια είναι ότι έχει πέσει μάλλον ο μέσος όρος ηλικίας αλλά μπορεί μέσα να είναι αλλιώς… Μπορεί όλα αυτά τα πιτσιρίκια να περιμένουν να μπουν αλλά να μην τα βάζουν…»
«Πάντως τόση ώρα που περιμένουμε να φτάσουμε , μια χαρά βλέπω και τα βάζουν… Έχετε τρελαθεί και οι δύο μωρέ… Και καλά … Η άλλη ήταν τρελή από πάντα… Εσύ? Πότε κόλλησες? Δεν πηγαίναμε καλύτερα να πιούμε ποτό στα Balloons…»
Η Αθηνά αφήνει το αυτοκίνητο να κυλήσει λίγο ακόμη και ο παρκαδόρος της κάνει νόημα να το αφήσει εκεί που είναι.
«Λοιπόν, αφήστε τις μουρμούρες και κατεβείτε… Μια χαρά είναι το μαγαζάκι, μέσα μας περιμένει και ο Γιάννης, άντε… Για να δω χαμόγελα και κέφι… Μην δείχνουμε σαν να έχω βγάλει τις θείες μου βόλτα…»
«Τώρα θα σου έλεγα κάτι για την θεία σου…» ψιθύρισε η Δανάη αλλά εντωμεταξύ είχε άλλο θέμα να λύσει. Το ανέβασμα και το κατέβασμα από το αυτοκίνητο της Αθηνάς, ένα θηριώδες BMW X5 της δημιουργούσε πάντα πρόβλημα. Κοντούλα και στρουμπουλή δεν ήταν ακριβώς ο τύπος τον οποίον είχε στο μυαλό του ο άνθρωπος που το σχεδίασε. Ευτυχώς ο παρκαδόρος της έδωσε το χέρι του χαμογελαστά…
«Να σας βοηθήσω?»
«Να με βοηθήσεις… Εδώ που φτάσαμε, ας μπούμε τουλάχιστον αρτιμελείς.. Ευχαριστώ πολύ..»
Ακολουθώντας την Αθηνά και σπρώχνοντας διάφορα πιτσιρίκια που τις κοίταζαν βλοσυρά έφτασαν μέχρι τον πορτιέρη, ένα ψηλό γεροδεμένο και ελαφρά αγριωπό τύπο ο οποίος όμως με το που είδε την φιλενάδα τους μεταμορφώθηκε αυτομάτως σε puppy…
«Καλησπέρα κυρία Αθηνά…. Μέρες έχουμε να σας δούμε… Είναι και ο κύριος Γιάννης μέσα με την παρέα του. Περάστε…»
Και πέρασαν…. Μέσα στο μαγαζί ο χαμός…. Παιδάκια μέχρι εκεί που φτάνει το μάτι σου, από αυτά τα εξελιγμένα, τα ολόιδια. Τα κορίτσια με ελάχιστα ρούχα και τους αφαλούς έξω χειμώνα καλοκαίρι και τα αγόρια με παντελόνια που σέρνονταν στο πάτωμα και μαλλιά που έμοιαζαν να έχουν να χτενιστούν μέρες, αν όχι χρόνια. Και όλα με ένα ποτό στο χέρι, να στέκονται ακίνητα με το βλέμμα καρφωμένο στο άπειρο παρόλη την εκκωφαντική μουσική που έκανε το πάτωμα να τρίζει κάτω από τα πόδια τους. Και μέσα στην μέση του χαμού, στο μεγάλο κεντρικό μπαρ που δέσποζε στον χώρο, ο Γιάννης Πετρίδης χαμογελαστός και κεφάτος με τρία άδεια σκαμπό γύρω του και πολύ περισσότερα παιδάκια να τον αγριοκοιτάνε, τους έγνεφε με ενθουσιασμό…
«Κορίτσια! Εδώ… Σας κρατάω θέσεις…»
Πλησίασαν σπρώχνοντας και βολεύτηκαν στα ψηλά stools.
«Άντε καλέ τόση ώρα… Τι κάνατε πια … Πόσο φάγατε? Ρίζες έχω βγάλει να σας περιμένω… Αννούλα ομόρφυνες ή μου φαίνεται? Και εσύ Δανάη μια χαρά είσαι … Κάνατε κάτι και δεν μου το είπατε? Γιατί σας βλέπω ανεβασμένες…»
«Μα βλέπεις ανεβασμένες διότι προφανώς είσαι κόκαλο…» τον πρόγκιξε η Δανάη. «Τι είναι όλα αυτά τα ποτήρια εδώ? Συλλογή κάνεις?»
Ο Γιάννης κοίταξε σχεδόν απορημένος τα ποτήρια που του έδειχνε η κοπέλα. Πραγματικά μπροστά του βρίσκονταν απόλυτα στοιχημένα τουλάχιστον επτά άδεια ποτήρια Μαργαρίτας ενώ ένα ακόμη, μισογεμάτο, ισορροπούσε με δυσκολία στο χέρι του που ανεβοκατέβαινε με ενθουσιασμό…
«Αυτά λες? Πήγα προχτές για εξετάσεις και ο γιατρός μου είπε να ελέγχω το ποτό μου γιατί έχω ψηλή χοληστερίνη… Οπότε και εγώ αποφάσισα μετράω πόσο πίνω… Κοίτα … Μία , δύο, τρεις»
«Ψηλή χοληστερίνη?» τον διέκοψε ανήσυχη η Αθηνά. «Πόσο ψηλή δηλαδή? Και εμένα γιατί δεν μου είπες τίποτα?»
«Ψηλή… Πολύ ψηλή… Θα ‘ναι και δύο μέτρα…» της απάντησε ο Γιάννης σκασμένος στα γέλια…
Τέτοια ώρα τέτοια λόγια σκέφτηκε η Αθηνά… Θα τα πούμε αύριο στο γραφείο που θα είναι ξεμέθυστος…
«Τι θα πάρουν οι κυρίες?»
Η βαθιά φωνή του Νίκου ακούστηκε ελαφρά ειρωνική μέσα στην φασαρία. Γύρισε να τον κοιτάξει και για κλάσματα δευτερολέπτου ξέχασε τον θυμό της. Ντυμένος με ένα τζιν παντελόνι και ένα γκρίζο t-shirt Von Dutch που τόνιζε τις γυμνασμένες πλάτες του και τους άψογους κοιλιακούς του και με τα μάτια του να χαμογελάνε πειρακτικά ήταν πραγματικά αχτύπητος. Όμως δεν θα τον άφηνε να την τουμπάρει… Τον κάρφωσε με το πιο παγερό της βλέμμα και του απάντησε κοφτά:
«Για μένα ξέρεις… Ο Γιάννης έχει ποτό… Εσείς κορίτσια τι θα πάρετε?»
«Μια βότκα με λεμόνι» είπε η Άννα ενώ η Δανάη τον κοίταξε σκεφτική.
«Εγώ δεν είμαι σίγουρη… Κάτι γλυκό μάλλον…»
«Ένα γαλατομπούρεκο δηλαδή?» απάντησε χαμογελώντας ο Νίκος…
«Έχετε?» Αν είναι δυνατόν σκέφτηκε η Αθηνά… Αυτή σήμερα έχει βαλθεί να την πεθάνει… «Δεν έχει αγάπη μου…Πάρε ένα ποτάκι εκεί να τελειώνουμε… Να πάει και ο άνθρωπος πίσω στην δουλειά του….»
«Εσείς είστε η δουλειά μου…» την κάρφωσε ακαριαία ο Νικολάκης… «Η εξυπηρέτηση των πελατών είναι η προτεραιότητα μας…»
«Καλά σου λέει το παιδί…» συνέχισε ακάθεκτη η Δανάη… «Λοιπόν ξέρεις τι θέλω? Ένα από αυτό το κρεμ, το γλυκό, που το σερβίρουν σε ψηλό ποτήρι, που έχει και γάλα…»
«Ένα Alexander για την κυρία λοιπόν…» είπε ο Νίκος και σκύβοντας προς το μέρος της Αθηνάς συμπλήρωσε χαμηλόφωνα… «Εσύ μωρό μου, θέλεις κάτι κρεμ σε ψηλό ποτήρι ή θα το πάρεις …χύμα….» Και χαμογελώντας ευχαριστημένος , της γύρισε την πλάτη και έφυγε για να ετοιμάσει την παραγγελία τους.
«Είναι και πρόστυχο το παλιόπαιδο…» της ψιθύρισε ο Γιάννης γελώντας. «Πρόστυχος, κούκλος και έξυπνος… Λες γι’ αυτόν να έγραψε το τραγούδι η Ναταλία? Ο άντρας ο σωστός , ο έξυπνος , ο πρόστυχος, ο γοητευτικός…» της τραγούδησε στο αυτί…
«Άλλη δουλειά δεν έχεις να κάνεις από τον να κρυφακούς? Και μάλιστα με αυτήν την φασαρία? Πως σκατά τα καταφέρνεις?»
«Είμαι εκπαιδευμένος αγάπη μου… Χρόνια στο κουρμπέτι… Διαβάζω χείλια εγώ…»
«Μωρέ δεν πα' να διαβάζεις και αυτιά… Εγώ αυτόν σήμερα θα τον τελειώσω…»
«Δεν θέλω να σε απογοητεύσω αλλά θα σου κάνω μια μαντεψιά τώρα που είμαι ακόμη νηφάλιος. Ούτε μέχρι το σπίτι σου δεν θα φτάσετε… Με τα κέφια που έχει αυτός σήμερα… Σε βλέπω να κατεβαίνεις στην τουαλέτα προτού ο αλέκτωρ λαλήσει τρεις… Που έλεγε και ο… Ποιος το έλεγε μωρέ να δεις…»
«Ο Λευτέρης Πανταζής στον Παπαγάλο… Δεν ξέρω τι λες εσύ, εγώ πάντως αγάπη μου αν δεν γονατίσει στο πάτωμα να σέρνεται δεν πρόκειται ούτε το φρύδι μου να σηκώσω…»
«Μωρέ ότι θα γονατίσει θα γονατίσει… Περί αυτού δεν υπάρχει αμφιβολία… Τώρα αν εσύ θα σηκώσεις το φρύδι σου ή τίποτε άλλο… Γι’ αυτό θα μου επιτρέψεις να διατηρήσω τις αμφιβολίες μου…»
«Δεν θα συνεχίσω άλλο αυτήν την συζήτηση…» είπε η Αθηνά … Και γυρίζοντας την πλάτη στον Γιάννη που εξακολουθούσε να χαμογελά με νόημα στράφηκε στην Άννα που χάζευε γύρω της αφηρημένη.
«A penny for your thoughts… Που ταξιδεύεις?»
«Πουθενά… Σκέφτομαι απλώς πως οι περισσότεροι εδώ μέσα είναι λίγο μεγαλύτεροι από τον Αλέξανδρο… Σύντομα τον βλέπω και εκείνον εδώ… Αλήθεια τον ξέρεις αυτόν που έχει το μαγαζί?»
«Τον Γιάννη τον Μωράκη ? Πολύ καλά… Είμαστε χρόνια φίλοι από τότε που πρωτοξεκίνησε να δουλεύει στο La Notte, στην Μύκονο… Μην ανησυχείς… Όταν αρχίσει να ξεπορτίζει ο κανακάρης σου θα στον έχω εγώ υπό έλεγχο σε όλα τα μαγαζιά της πόλης… Χαρτί και καλαμάρι θα μας δίνουν την αναφορά…»
«Κάτι είναι και αυτό…» είπε η Άννα … «Που ελπίζω να αργήσει να έρθει αυτή η ώρα…»
«Τα ποτά σας…» Ο Νίκος με τα ποτήρια στο χέρι έσκυψε προς το μέρος τους. «Κερασμένα από το μαγαζί…»
«Πολύ ευγενικό εκ μέρους σας…» πετάχτηκε η Δανάη … «Ποιόν πρέπει να ευχαριστήσουμε?»
«Την φίλη σας…» απάντησε ο Νίκος γελαστά… «Τα έχει κερδίσει με την αξία της…» Και για δεύτερη φορά μέσα σε δέκα λεπτά τους γύρισε την πλάτη και έφυγε…
«Αθηνά …Που το ξέρεις το παιδί?» ρώτησε η Δανάη με γνήσια απορία…
«Πλάκα μου κάνεις σήμερα ή έχεις φάει πολλές κάμπιες και σε πείραξαν? Δεν σου είπα πως τσακωθήκαμε και του κρατάω μούτρα… Και βέβαια τον ξέρω… Από κάθε άποψη μάλιστα….»
Η Δανάη την κοίταξε άναυδη… «Εννοείς ότι εσύ και αυτός… Εννοείς δηλαδή ότι αυτό είναι ο… φίλος σου? Ωχ… Μαλακία έκανα ε? Αλλά που να πάει το μυαλό μου ρε Αθηνά… Αυτό… Αυτός τέλος πάντων είναι παιδάκι…»
«Σιγά καλέ το ανήλικο…. Μην τον φοβάσαι αυτόν… Ξέρει και το πάει καλά το γράμμα..»
«Αλήθεια λέει…» πετάχτηκε ο Γιάννης … «Να δεις μια γλώσσα που ‘χει… Με την καλή την έννοια…»
«Sorry, sorry…" είπε η Δανάη ρουφόντας νευρικά μια γουλιά από το ποτό της..." Δεν ξαναμιλάω άλλο… Απαπα… Θα βρω και τον μπελά μου τελικά… Θα πιω ωραία και ήσυχα το ποτό μου, και δεν θα με ξανακούσετε μέχρι να φύγουμε… Άσε που για να μιλήσεις εδώ μέσα πρέπει να πάθεις λαρυγγίτιδα…»
«Καλέ… Που πάει ο δικός σου? Φεύγει?» Ο Γιάννης την σκουντούσε πιτσιλώντας ταυτοχρόνως το Armani της με Μαργαρίτα. Η Αθηνά γύρισε και είδε τον Νίκο να βγαίνει από την μπάρα και να κατευθύνεται προς το μέρος μια μελαχρινής πιτσιρίκας που καθόταν μόνη της σε μια άκρη του μπαρ.
«Να αυτή είναι που σου είπα… Τον τριγυρίζει όλο το βράδυ σαν πιράνχας… Αν συνεχίσεις να κρατάς τουπέ… Μας βλέπω να την χάνουμε την μάχη…»
«Σιγά μην χάσω εγώ την μάχη από αυτό το νιάνιαρο… Πόλεμο θέλει το χρυσό μου? Πόλεμο θα έχει… Και εγώ άμα θέλω γίνομαι Ζίνα…»
«The warrior princess ή Πέγκυ?» χαχάνισε ο Γιάννης… «Βλέπω την βραδιά να εξελίσσεται σε θρίλερ… «Παρακαλώ…. Μια Μαργαρίτα ακόμη…» φώναξε στον νεαρό που αντικαθιστούσε τον Νίκο… «Και σβέλτα…»
Η Αθηνά κοίταξε γύρω της διερευνητικά… Τα πράγματα δεν ήταν πολύ εύκολα σε ένα μαγαζί γεμάτο σχεδόν ανήλικα, πράγματι, αλλά … το καλό το παλικάρι ξέρει κι άλλο μονοπάτι… Έβγαλε το κινητό της από την τσάντα της και κατευθύνθηκε προς την έξοδο για να μπορέσει να μιλήσει με ησυχία.
«Μάνο… Η Αθηνά είμαι… Πόσες χάρες μου χρωστάς? Ήρθε η ώρα να τις ξοφλήσεις… Είμαι στο Guzel και θέλω να την σπάσω στο δικό μου… Επειγόντως… Πόσο γρήγορα μπορείς να είσαι εδώ? Είσαι θεός μωρό μου… Δεν χρειάζεται να σου πω τι πρέπει να κάνεις… Αυτοσχεδίασε… Θα είμαι στο μπαρ…» Ο Μάνος Θεοδώρου, παιδικός της φίλος είχε υπάρξει από τους ωραιότερους άντρες στην Αθήνα. Ακόμη και σήμερα, στα σαράντα δύο του εξακολουθούσε να είναι απίστευτα γοητευτικός ενώ η τεράστια περιουσία που είχε κληρονομήσει από τον πατέρα του τον βοηθούσε να διατηρεί ένα στυλ που άφηνε ελάχιστες γυναίκες ασυγκίνητες…
Η Αθηνά επέστρεψε στο μπαρ χαμογελώντας… «Κοίτα να μαθαίνεις…» ψιθύρισε στον Γιάννη και θρονιάστηκε στο σκαμπό της. Έριξε μια ματιά στην άλλη άκρη του μπαρ και ένοιωσε το αίμα να της ανεβαίνει στο κεφάλι… Ο Νίκος είχε πιάσει την πιτσιρίκα αγκαλιά και της μουρμούριζε στο αυτί χαμογελώντας. Για δευτερόλεπτα σήκωσε το βλέμμα του και τα μάτια του καρφώθηκαν στα δικά της κοροϊδευτικά… «Καλάαααα…» σκέφτηκε η Αθηνά… «Περίμενε μαλακισμένο και θα σε φτιάξω εγώ…»
Εντωμεταξύ ένας πιτσιρικάς, δεν θα ήταν πάνω από δεκαοκτώ πλησίασε την Δανάη χαμογελώντας…
«Καλησπέρα…»
«Καλησπέρα…»
«Να καθίσω λίγο δίπλα σας?»
«Και δεν κάθεσαι… Τώρα που βρήκες άδειο σκαμπό εκμεταλλεύσου το…» γέλασε η Δανάη.
«Έρχεστε συχνά εδώ? Γιατί δεν σας έχω ξαναδεί… Θα σας είχα προσέξει σίγουρα…»
«Όχι, πρώτη φορά έρχομαι…» Η Δανάη αναρωτήθηκε τι μπορεί να ήθελε ο νεαρός… Πολύ ευγενικό παιδί φαινόταν, με τον πληθυντικό του και με τα όλα του…
«Καπνίζετε?» της πρόσφερε ένα πακέτο Marlboro…
«Όχι ευχαριστώ… …»
«Δεν καπνίζετε, δεν πίνετε και πολύ απ’ ότι βλέπω… Τι άλλο δεν κάνετε?» ο νεαρός έσκυψε περισσότερο προς το μέρος της … Που να ακούσει κι αυτός μέσα στην φασαρία… σκέφτηκε η Δανάη… Πως διασκεδάζουν και αυτά τα παιδιά…
«Νομίζω πως γενικά κάνω ένα σωρό πράγματα….» του απάντησε… «Εσύ ας πούμε με τι ασχολείσαι?»
«Εγώ , αν θέλεις μπορώ να ασχοληθώ μαζί σου σήμερα το βράδυ..»
Η Δανάη τον κοίταξε μπερδεμένη… «Συγγνώμη αλλά δεν κατάλαβα… Τι εννοείς να ασχοληθείς μαζί μου?»
«Συνήθως δεν πάω με τόσο μεγαλύτερες γυναίκες» της απάντησε ο πιτσιρικάς στην ψύχρα, «αλλά για σένα θα κάνω μια εξαίρεση… Άλλωστε ξέρεις τι λένε… Ο καλός ο μύλος όλα τα αλέθει…»
Τα όσα επακολούθησαν θύμιζαν ταινία του Αλμοδοβάρ. Η Δανάη γούρλωσε τα μάτια της άναυδη και προτού καταλάβει κανείς οτιδήποτε άρπαξε την τσάντα της, μια ασήκωτη μαύρη Prada μέσα στη οποία κουβαλούσε χίλια πράγματα και την κοπάνησε στο κεφάλι του πιτσιρικά ο οποίος δεν πρόλαβε να φυλαχτεί και είδε αστεράκια… Μέχρι να καταλάβουν οι υπόλοιποι τι είχε συμβεί του είχε ρίξει τουλάχιστον δύο τσαντιές ακόμη ενώ η φωνή της κόντεψε να σκεπάσει ακόμη και την εκκωφαντική μουσική…
«Να πας να … αλέσεις αλλού… Κωλόπαιδο! Ε, κωλόπαιδο!»
Πέσανε όλοι επάνω της να σώσουν τον πιτσιρικά που προτίμησε να φύγει τρέχοντας όσο ήταν καιρός με τον φόβο της μαύρης Prada να κρέμεται πάνω από το κεφάλι του στην κυριολεξία..
«Τι έπαθες παιδάκι μου και τον σακάτεψες τον χριστιανό?»
«Μα δεν άκουσες τι μου είπε? Που ήθελε να με… αλέσει… Ένα ξένο κωλόπαιδο, ξαφνικά… Έχω τέτοια σύγχυση αυτή την στιγμή που αν δεν φύγω τώρα θα αρχίσω να σε κοπανάω και εσένα με την τσάντα… Τι ήθελα και σε άκουσα… Αφού τα ξέρω…»
«Κάτσε ρε παιδάκι μου… Δεν σου είπε και τίποτα ο άνθρωπος… Και στην τελική, κομπλιμέντο σου έκανε… Του άρεσες του παιδιού…»
«Αν εσύ θεωρείς κομπλιμέντο να σου λένε άσχετοι πιτσιρικάδες πως θέλουν να σε … αλέσουν νυχτιάτικα , τότε, τι να σου πω… Είσαι βαθιά διαταραγμένη… Εγώ πάντως θα φύγω τώρα και θα προσπαθήσω να ξεχάσω την σημερινή βραδιά… Για πάντα…»
«Άσε Αθηνούλα… Θα πάω εγώ μαζί της..» είπε η Άννα που ακόμη προσπαθούσε να συνέλθει από το σοκ… Η φίλη τους, που δεν την είχε ικανή να πειράξει ούτε μυρμήγκι, είχε τουλουμιάσει ένα πιτσιρικά μέσα σε ένα μαγαζί γεμάτο κόσμο και τον είχε τρέψει σε άτακτη φυγή…. «Θα έφευγα έτσι κι αλλιώς… Έχω νυστάξει… θα πάρουμε μαζί ένα ταξί και θα τα πούμε το πρωί.. Εντάξει?»
«Εντάξει… Τι να πω… Να την προσέχεις … Μην δείρει και τον ταξιτζή…»
Η Άννα έπιασε την Δανάη που έβραζε ακόμη από τον θυμό της από το μπράτσο και κατευθύνθηκαν προς την έξοδο…
«Ελπίζω να έχει προλάβει να απομακρυνθεί ο συφοριασμένος γιατί τον βλέπω να τρώει και τις υπόλοιπες…» της είπε ο Γιάννης. «Πάντως θεά η δικιά σου… Δεν μάσησε καθόλου… Και την είχα για πιο cool τύπο…»
«Κάτι μου λέει πως έχασα το καλύτερο…» Ο Μάνος που δεν τον είχε δει να έρχεται μέσα στην αναμπουμπούλα, έσκυψε πάνω από τον ώμο της και κόλλησε τα χείλια του στον λαιμό της. «Είδα την Άννα έξω και μου τα είπε στα γρήγορα… Προσπαθούσε να βάλει την Δανάη σε ένα ταξί…» Κάθισε στο σκαμπό δίπλα της και έγνεψε στον Γιάννη… «Τι έγινε? Κρατάς παρέα στο κορίτσι μας?»
«Αυτό είναι το δράμα μου… Όλο παρέα σε κορίτσια κρατάω… Από αγόρια τίποτα… Έχει πέσει δάκος…»
«Δεν βαριέσαι Γιαννάκη μου, θα έρθει η ώρα που θα βρεθεί εκείνος που θα εκτιμήσει τον ψυχικό σου κόσμο…» είπε ο Μάνος κοιτάζοντας γύρω του.
«Βρε ποιος τον χέζει τον ψυχικό μου κόσμο… Μπορεί να βρεθεί ένας να εκτιμήσει το κορμί μου προς το παρόν? Και μετά έχει ο Θεός…»
Ο Μάνος έγνεψε γελώντας στον μπάρμαν… «Ένα γύρο ακόμη για τον κύριο και την κυρία και ένα μαύρο Johnny με πάγο για μένα..»
«Και σβέλτα…» συμπλήρωσε ο Γιάννης σκασμένος στα γέλια…
«Για πες λοιπόν μωρό μου…» της ψιθύρισε ο Μάνος στο αυτί της Αθηνάς βάζοντας ταυτόχρονα το χέρι του πάνω στο πόδι της… «Ποιόν έχεις βαλθεί να στείλεις σήμερα? Ελπίζω να αξίζει τον κόπο που κάλεσες το ιππικό…» Και με αυτά τα λόγια την τράβηξε ακόμη πιο κοντά του και την ξαναφίλησε στον λαιμό πνίγοντας ένα χαχανητό…
«Καλά, έχει καρφωθεί όσο δεν φαντάζεσαι… Μόνο που δεν την έχει σπρώξει στην άκρη την πιτσιρίκα για να μην του κόβει την θέα…» είπε ο Γιάννης. «Αν συνεχίστε έτσι τον βλέπω να έρχεται εδώ και να γίνεται χαμός…»
«Αν συνεχίσουμε έτσι?» Ο Μάνος έχωσε το ένα του χέρι κάτω από την φούστα της Αθηνάς ενώ με το άλλο την τραβούσε προς το μέρος του δίνοντας της ένα ρουφηχτό φιλί στο στόμα…
«Αυτό το παιχνιδάκι το παίζουμε από τα δεκαπέντε μας» συμπλήρωσε η Αθηνά τυλίγοντας τα χέρια της γύρω από τον λαιμό του… «Έχουμε στείλει κόσμο εμείς έτσι… Είμαστε πρωταθλητές…»
«Εδώ εγώ που ξέρω πως κάνετε πλάκα και κοντεύω να καυλώσω… Ή μήπως δεν κάνετε πλάκα… Πάω να ρίξω λίγο νερό στην μούρη μου γιατί έχουν αρχίσει και με πιάνουν οι Μαργαρίτες.. Προσπαθήστε να μην το κάνετε πάνω στην μπάρα…Αυτός δε… Καλά….Έχει λυσσάξει..» Ο Γιάννης απομακρύνθηκε κουνιστός και λυγιστός και περνώντας μπροστά από τον Νίκο ανασήκωσε το φρύδι του… «Ουπς!» του ψιθύρισε…
Ο Μάνος αγκάλιασε την Αθηνά σφιχτά και την τράβηξε επάνω του.. «Έτοιμη για την τελική?» την ρώτησε δίνοντας ένα ακόμη φιλί ? «Σαν έτοιμη από καιρό…» του ψιθύρισε εκείνη και τον χάιδεψε απαλά … Άφησαν να περάσουν μερικά λεπτά, φιλήθηκαν λίγο ακόμα, και μετά σηκώθηκαν αγκαλιασμένοι και κατευθύνθηκαν προς την σκάλα που οδηγούσε στην τουαλέτα. Η κυρία Μαρία που στεκόταν σαν κέρβερος μπροστά από τις τουαλέτες , ακριβώς για να αποφεύγονται τέτοιου είδους φάσεις κατέβασε το περιοδικό που διάβαζε και τους κοίταξε αυστηρά… «Τι σκαρώνετε πάλι εσείς οι δύο?» Τους ήξερε χρόνια.. Από τότε που δούλευε στα Εννιάρια και τις Μούσες και αργότερα στο Mayar τους είχε δει να μεγαλώνουν, πάντα αυτοκόλλητοι, και ήξερε πολύ καλά τι ετοιμαζόντουσαν να κάνουν…
«Έλα κυρά Μαρία… είναι για καλό σκοπό…» της είπε ο Μάνος γελώντας… «Που να πάμε? Στις αντρικές ή στις γυναικείες?»
«Έχετε χάρη που σας ξέρω τόσα χρόνια… Τι έγινε, με τον Νικολάκη τα έχετε βάλει σήμερα? Αν και εδώ που τα λέμε… Του χρειάζεται ένα μαθηματάκι γιατί το έχει καβαλήσει λίγο το καλάμι… Στις αντρικές είναι μόνο ο δικός σας, προς το παρόν… Ο Γιάννης…Ότι κάνετε όμως κάντε το γρήγορα γιατί δεν θα μείνουν άδειες για πολύ… Μην βρω και τον μπελά μου….»
Ο Μάνος έσκασε ένα φιλί στην κυρία Μαρία και τράβηξε την Αθηνά μέσα στην τουαλέτα… Κλείστηκαν στην πρώτη αδειανή και περίμεναν… Όχι για πολύ…Δεν είχαν περάσει δύο λεπτά και….
«Μέσα είναι?»
«Τι λες παιδάκι μου? Ποιος να είναι μέσα?» έκανε την άσχετη η δικιά τους…
«Ξέρεις τι λέω κυρά Μαρία…. Τους είδα που κατέβαιναν… Πες μου που είναι γιατί θα αρχίσω να χτυπάω τις πόρτες… Θα το σπάσω το μπουρδέλο… Λέγε..»
«Δεν ξέρω τι λες παιδάκι μου…» συνέχισε το παραμύθι η κυρά Μαρία, τύφλα να’ χει η Κατίνα Παξινού… «Ποιόν ψάχνεις?»
Εκείνη την στιγμή βγήκε από την τουαλέτα ο Γιάννης …
«Εσύ!…» τον βούτηξε ο Νίκος απ΄ τον γιακά… « Που είναι λέγε… Λέγε που είναι η κολλητή σου γιατί θα πληρώσεις εσύ τα γαμισιάτικα… Μέσα είναι? Πηδιέται με εκείνον τον χλέχλέ?»
«Χλεχλές ε? Τώρα θα δει το κωλόπαιδο…» ψιθύρισε ο Μάνος μέσα στην τουαλέτα στην Αθηνά που προσπαθούσε να κρατήσει τα γέλια της με το ζόρι… Άφησε ένα μακρόσυρτο βογκητό να βγει από τα χείλη του και μετά…. «Μωρό μου…. Με τρελαίνεις…»
Αυτό ήταν… Ο Νίκος έδωσε μια σπρωξιά στον Γιάννη που κόντεψε να σωριαστεί φαρδύς πλατύς στο πάτωμα και χίμηξε μαινόμενος στις ανδρικές τουαλέτες…
«Βγες έξω τώρα!» ούρλιαξε κοπανώντας την πόρτα… «Βγες έξω τώρα γιατί και ‘γω δεν ξέρω τι θα κάνω… Ακούς! Άμα τον πιάσω τον μαλάκα στα χέρια μου θα τον σκίσω…. Και σένα μαζί… Βγες έξω!!!!»
«Σιγά καλέ … Ούτε ο Φούντας δεν έκανε έτσι στην Στέλλα» ακούστηκε η μισομεθυσμένη φωνή του Γιάννη…
«Εσύ φύγε γιατί θα αρπάξεις κανένα μπουκέτο και θα τελειώσεις …» βρυχήθηκε ο Νίκος… «Αθηνά! Βγες έξω ρε γαμώτο…. Αφού το ξέρω ότι είσαι εκεί…» Κλώτσησε ξανά την πόρτα με δύναμη…
«Νίκο φύγε!» ακούστηκε η κυρία Μαρία… «Θα φωνάξω τα παιδιά από πάνω…»
«Βρε δεν πα να φωνάξεις και τα ΜΑΤ!!! Εγώ άμα δεν βγουν έξω δεν φεύγω…. Αθηνά!!!» ξανακοπάνησε την πόρτα… «Βγες έξω γαμώ την παναγία μου !!!! Τι θέλεις να κάνω δηλαδή? Να τα σπάσω όλα εδώ μέσα?»
Ο ξερός ήχος της κλειδαριάς που άνοιγε ακούστηκε σχεδόν σαν πιστολιά . Ο Νίκος πετάχτηκε σαν ελατήριο . άνοιξε την πόρτα με δύναμη και έμεινε σαν στήλη άλατος… Ο Μάνος καθόταν ατάραχος στην λεκάνη και έπαιζε με το κινητό του ενώ η Αθηνά, ντυμένη στην τρίχα τον κοίταζε με τα μάτια της να τρέχουν δάκρια από τα γέλια…
«Μωρό μου… Με τρελαίνεις…» είπε ο Μάνος με βαθιά φωνή κοιτώντας τον στα μάτια και μετά σηκώθηκε, έβαλε το κινητό στην τσέπη του , διόρθωσε λίγο τα μαλλιά του στον καθρέφτη και βγήκε από την τουαλέτα αφήνοντας τον άναυδο…
«Πάμε για ένα ακόμη ποτάκι?» ρώτησε τον Γιάννη και ανέβηκαν τις σκάλες γελώντας…
«Γιατί ρε μαλακισμένο το έκανες αυτό?» ο Νίκος βούτηξε έξαλλος την Αθηνά και την κόλλησε στον τοίχο…
«Εσύ , αν θυμάμαι καλά , ήσουν αυτός που τριβόταν όλο το βράδυ πάνω σε μια πιτσιρίκα» του απάντησε εκείνη … «Εγώ είπα να σου δώσω… a taste of your own medicine…»
Ο Νίκος την σήκωσε σχεδόν στον αέρα και την έβαλε πάλι μέσα στην τουαλέτα από την οποία είχε μόλις βγει… Κρατώντας την κολλημένη στον τοίχο, με το ένα του χέρι της ανέβασε την φούστα και ταυτόχρονα άνοιξε το φερμουάρ του παντελονιού του…
«Θα δεις εγώ τι έχω να σου δώσω μωρό μου …» μουρμούρισε μέσα από τα δόντια του τρέμοντας ακόμη από οργή και μπήκε μέσα της με δύναμη…
«Παιδιά…Τόσα χρόνια και μυαλό δεν βάζουν ….» είπε η κυρία Μαρία κουνώντας το κεφάλι της αποδοκιμαστικά και βγάζοντας το περιοδικό της από το συρτάρι , συνέχισε να διαβάζει….

Κεφάλια μέσα λοιπόν....

Επέστρεψα εχτές το βράδυ αργά... Το ταξίδι με το High Speed , αν και σε θέση VIP, ενας Γολγοθάς δυό μέρες μόλις μετά την Ανάσταση... Παιδάκια να τρεχαλάνε παντού, άνθρωποι να καπνίζουν κολλητά στις θέσεις των μην καπνιζόντων, ατμόσφαιρα αποπνικτική, η τηλεόραση να παίζει Champion's League στο τέρμα, καθυστερήσεις στα λιμάνια, και τελικά αντί για τρείς ώρες και ένα τέταρτο την κάναμε τέσσερις ώρες και την διαδρομή μέχρι Πειραιά... Έπεσα στο κρεβάτι μου νεκρή και ξύπνησα με πονοκέφαλο....Και σήμερα, μαζί με τον πρώτο καφέ, λίγο αφού ταχτοποίησα τις βαλίτσες και έβαλα το πρώτο πλυντήριο και λίγο πριν πάω για τον καθιερωμένο καφέ με την Μαρία στο Ivy είπα να πάρω μια τζούρα blog που πολύ μου έλειψε.... Θα διαβάσω τα posts με ησυχία προς το απόγευμα, παρόλο που ξεκινάω και εγώ δουλειά στο φουλ - έχω ήδη δύο απομαγνητοφωνήσεις να κάνω και ατελείωτα meetings μια που ξαναφεύγω γύρω στις 21, οριστικά αυτή την φορά- αλλά είπα να γράψω κάτι έτσι για να ξαναμπώ στο πνεύμα... Το φετινό Πάσχα, το ξαναείπα, ήταν υπέροχο... Και το νησί μαγικό... Και τώρα, πίσω στην πόλη, μετράω μεν μέρες αντίστροφα αλλά για πρώτη φορά εδώ και χρόνια μέσα μου νοιώθω και ένα κράτημα... Ίσως γιατί η μετακόμιση στο καινούριο σπίτι σηματοδότησε στο μυαλό μου μια καινούρια αρχή, πιο οικογενειακή, και μέσα σε όλη μου την χαρά και τον ενθουσιασμό για την επιστροφή μου στο νησί, και για την δουλειά που με γεμίζει ικανοποίηση, και για το βιβλίο που θέλω να τελειώσω, νοιώθω πως η φετινή δεν θα είναι σαν τις προηγούμενες χρονιές... Θα μου λείψει ο Μάνος, πολύ... Γιατί τελικά πέρασε καιρός για να ανακαλύψω, ξανά, το αυτονόητο... Τα καλύτερα πράγματα , τις καλύτερες μέρες μας, τις πιο σημαντικές στιγμές μας τις περνούσαμε και εξακολουθούμε να τις περνάμε πάντα μαζί... Και το βασικότερο, μοιραζόμαστε ακόμα μαγικά τα απλά μικρά καθημερινά πράγματα , τις παύσεις και τις σιωπές μας... Και όσο και αν η καθημερινότητα και η ρουτίνα μας κάνει κατά καιρούς να ξεχνιόμαστε, η αλήθεια είναι πως όλα είναι πιο όμορφα και πιο αληθινά οταν είναι κάπου εκεί γύρω... Καλημέρα....

Καλή Ανάσταση....

Οι μέρες στο νησί περνούν σαν το νερό... Το σπίτι ετοιμάστηκε τελικά και είναι πραγματικά υπέροχο (παρόλο που για να είναι όλα έτοιμα μέσα σε τρεις μέρες στην κυριολεξία μου έφυγε η ψυχή), εχτές ήρθαν και ο Μάνος με τον Άρι και απολαμβάνουμε πια τις διακοπές μας... Είμαι ευτυχισμένη!!! Είμαι εδώ, με τους άντρες της ζωής μου δίπλα μου, με φίλους που αγαπάω, γεμάτη ενέργεια , και έχω την τύχη -την ευλογία να πώ?- να πίνω τον καφέ μου τα πρωινά αγναντεύοντας την Δήλο και να βλέπω τα βράδια το ωραιότερο ηλιοβασίλεμα ever... Εχτές το βράδυ, την ώρα που η βεράντα μου βαφόταν πορτοκαλοκόκκινη, με τον Μάνο δίπλα μου αραχτό και χαλαρό και την ψυχή μου γεμάτη, κοίταξα τον Άρι που χάζευε και αυτός τα χρώματα του ουρανού μαγεμένος, έκλεισα τα μάτια και ευχήθηκα αυτό που ζω να κρατήσει για πάντα... Χαζές ευχές, κανείς μας δεν ξέρει τι του ξημερώνει αύριο, το ξέρω, αλλά η ελπίδα δεν έβλαψε ποτέ κανέναν... Έτσι δεν είναι? Καλή Ανάσταση σε όλους, να είστε καλά και όσο γίνεται πιο ευτυχισμένοι... Και οι καλές στιγμές μας να κρατήσουν όσο περισσότερο γίνεται.... Φιλιά...

Αλέξανδρος

Ο Αλέξανδρος κοίταξε το χαρτάκι που κρατούσε στην χούφτα του και με μια αποφασιστική κίνηση το τσαλάκωσε και το έριξε στην τσέπη του. «Μαλακίες..» σκέφτηκε… « Έχει δίκιο ο Βασίλης γαμώτο… Να δεις που δεν θα έρθει η βλαμμένη και τζάμπα περιμένω τόση ώρα…Άσε που αν καταλάβει η μάνα μου πως έκανα κοπάνα θα με σκίσει…Γαμώτο , γαμώτο, γαμώτο…» Στηρίχτηκε με την πλάτη στον τοίχο και ισορροπώντας την τσάντα του και την μπάλα του basket στο ένα χέρι, προσπάθησε να δει το ρολόι του. Δύσκολο πράγμα μια που τα μακριά μανίκια του φούτερ του σκέπαζαν ακόμη και τα δαχτυλίδια που συνήθιζε να φοράει τελευταία… Τελικά με μια απότομη κίνηση τα κατάφερε. « Τέσσερις.. Γαμώτο… Που είναι τόση ώρα? Στις πέντε πρέπει να έχω γυρίσει σπίτι…Λες να μου έκανε πλάκα και τώρα να γελάει πουθενά με τις φίλες της? Αν είναι τόσο μαλακισμένη…» Με το αριστερό του πόδι άρχισε να σκαλίζει μηχανικά το χώμα μπροστά του φτιάχνοντας ένα ερωτηματικό. Του άρεσε πολύ η Τίνα γαμώτο…Του άρεσε που ήταν έτσι λεπτούλα και μικροκαμωμένη με ένα μικρό προσωπάκι γεμάτο φακίδες και ξανθά μακριά μαλλιά. Μπορεί να μην ήταν η καλλονή της τάξης, δεν ήταν εντυπωσιακή σαν την Φαίη που κυκλοφορούσε και τα αγόρια γούρλωναν τα μάτια, αλλά εκείνου του άρεσε πολύ. Του άρεσε με έναν απλό, σίγουρο τρόπο. Θα μπορούσε να της λέει αστεία όλη μέρα για να την κάνει να γελάει, αν κατάφερνε δηλαδή να μην τραυλίσει ή να μην κοκκινίσει, θα του άρεσε να περπατάνε πλάι πλάι και της κρατάει την τσάντα ή ακόμη καλύτερα το χέρι…Θα μπορούσε ακόμη και να της ζητήσει να πάνε σινεμά. Σε ότι ταινία ήθελε εκείνη, ακόμη και αν ήταν κανένα αισθηματικό σίχαμα από αυτά που λατρεύουν τα κορίτσια. Ναι, θα μπορούσε να το δει το σίχαμα άνετα αν επρόκειτο να κάθεται δίπλα στην Τίνα για δύο ολόκληρες ώρες… Άνετα… Θα μπορούσε να βλέπει ένα σίχαμα κάθε βδομάδα για αυτόν τον λόγο. Ακόμη και κάθε μέρα…Μάλλον…Αρκεί να ερχόταν… Όμως ή ώρα περνούσε και εκείνη ήταν άφαντη. Να δεις που τελικά είχε δίκιο ο γκαντέμης ο Βασίλης. Πλάκα ήτανε…Όταν του έδειξε το σημείωμα που είχε βρει μέσα στο βιβλίο των Αγγλικών του γυρνώντας από το διάλειμμα, ο Βασίλης το είχε κοιτάξει για λίγο προσεκτικά, όλο υποψία και του είχε πει πολύ σοβαρά πως κάποιος του έκανε πλάκα. « Πλάκα είναι ρε μαλάκα, δεν το βλέπεις? Κοριτσίστικο σημείωμα χωρίς καρδούλες και λουλουδάκια? Πλάκα είναι σίγουρα. Σιγά μην της αρέσεις και ακόμη και αν της αρέσεις , σιγά μην σου έστελνε σημείωμα εκείνη… Αφού στο έχω πει τόσες φορές…Στα κορίτσια αρέσει να κάνεις εσύ την πρώτη κίνηση…» Ο Βασίλης ήξερε σίγουρα περισσότερα πράγματα για τα κορίτσια. Καταρχάς γιατί είχε αδερφή και μάλιστα μεγαλύτερη. Άρα είχε μεγαλώσει παρατηρώντας και την Όλγα, έτσι την έλεγαν την αδερφή του, και τις φίλες της. Μάλιστα δεν έχανε ευκαιρία να το παίζει ειδήμων … « Γυναίκες…έλεγε κάθε τόσο με περισπούδαστο ύφος…Ακούστε με και μένα που ξέρω…Πότε έτσι, πότε γιουβέτσι…» Ο Αλέξανδρος δεν τον έπαιρνε βέβαια πολύ στα σοβαρά γιατί δεν μπορούσε , δεν ήθελε μάλλον να πιστέψει πως ήταν όλα τα κορίτσια πότε έτσι πότε γιουβέτσι. Μπορεί αυτό να ίσχυε για την Φαίη και τις κολλητές της που ήταν όλο τουπέ και χάχανα και μιλούσαν στα αγόρια όταν ήθελαν κάτι, όπως να αντιγράψουν στα μαθηματικά ας πούμε, και μετά έκαναν πως δεν τους ήξεραν…Και χαζογελούσαν σαν τις ηλίθιες όταν έβλεπαν αγόρια της τρίτης λυκείου…Που σιγά…Όρεξη τις είχαν τις βλαμμένες οι μεγάλοι…Ή μήπως όχι? Ούτε κι αυτός δεν ήξερε πια…Μετά το σημερινό, αν ο Βασίλης έβγαινε αληθινός, μάλλον έπρεπε να αλλάξει θεωρίες. Αλλά δεν μπορεί ρε γαμώτο… Η Τίνα δεν μπορούσε να είναι έτσι. Δεν μπορεί να είχε πέσει τόσο έξω…Και ήταν τόσο γλυκό το σημείωμα της, αν ήταν τελικά δικό της δηλαδή… Ένα απλό , άσπρο χαρτάκι και δέκα λέξεις όλες κι όλες.. « Στην γωνία του σχολείου στις 3.30. Ελπίζω να έρθεις. Θέλω πολύ να έρθεις. Τίνα» Αυτά. Ούτε καρδούλες ούτε λουλούδια και του άρεσε πολύ που ήταν έτσι απλό. Όπως και εκείνη. Που ήταν απλή και χαριτωμένη και που του μίλαγε πάντα και όχι για χάρες. Έτσι στο άσχετο. Μια φορά μάλιστα , πριν από δυο βδομάδες του είχε δώσει και το λεύκωμα της για να γράψει, αλλά κώλωσε σαν μαλάκας και της το έδωσε πίσω τραυλίζοντας μια χαζή δικαιολογία. Ήταν μπροστά ο Βασίλης και ο Λεωνίδας και δεν γούσταρε να ακούει όλη την υπόλοιπη ημέρα τις κοροϊδίες τους. Μπορούσε να φανταστεί τις φαρμακερές μπηχτές να πέφτουν η μία πίσω από την άλλη… « Τι είναι αγάπη? Αγάπη είναι να σε αφήνει να της πιάνεις τον κώλο στο σινεμά…Χα χα χα.» « Ποιο είναι το αγαπημένο σου συγκρότημα? Οι Hi Five φυσικά….» ‘Όχι, να του έλειπε…Αρκετή καζούρα θα άκουγε έτσι κι αλλιώς από σήμερα αν το σημείωμα ήταν όντως πλάκα…Που απ’ ότι έδειχναν τα πράγματα, πλάκα ήταν και μάλιστα χοντρή. Γαμώτο, γαμώτο , γαμώτο. Είχε πει την απαγορευμένη λέξη από γάμα πάνω από πενήντα φορές σήμερα , από μέσα του φυσικά. Αν μπορούσε η μητέρα του να τον ακούσει θα τρελαινόταν…Είχε κόλλημα με τις απαγορευμένες λέξεις που άρχιζαν από διάφορα γράμματα…Σιγά το πράγμα …Είχε μεγαλώσει πια, δεν μπορούσε να το καταλάβει…Αυτή νόμιζε πως ήταν ακόμη το «λουκουμάκι» της όπως συνήθιζε να τον λέει όταν ήταν μικρός. Άκου λουκουμάκι… Να την ακούσει και κανείς και να μην ξέρει που να σταθεί… Εκεί να δεις καζούρα…Απαπά…Κομμένα τα λουκουμάκια και τα φιλιά και οι αγκαλιές…Όχι πως δεν του έλειπαν.. Του έλειπαν και πολύ μάλιστα, αλλά απέφευγε να το παραδεχτεί και στον ίδιο του τον εαυτό. Καμιά φορά που την έβλεπε να στέκεται στην πόρτα του δωματίου του και να τον κοιτάζει με αυτό το λυπημένο ύφος , όταν νόμιζε πως κοιμάται, ήθελε να πεταχτεί από το κρεβάτι του και να την αγκαλιάσει σφιχτά και να της φωνάξει πόσο πολύ την αγαπάει. Και εκείνη να του απαντήσει πως εκείνη δεν τον αγαπάει. Τον λατρεύει. Και να τον πνίξει στα φιλιά. Να παίξουν το παιχνίδι τους. Αλλά μια φωνή μέσα του του έλεγε πως έχει μεγαλώσει πια και αυτά τα παιχνίδια είναι για τα μωρά και τα μαμμόθρεφτα. Και έτσι έκανε πως αλλάζει πλευρό και εκείνη έφευγε βιαστικά για να μην τον ξυπνήσει. Γαμώτο, γαμώτο, γαμώτο…Σήμερα, τώρα, που η καρδιά του ήταν βαριά σαν πέτρα από την απογοήτευση και τι δεν θα ‘δινε να ήταν πάλι το λουκουμάκι. Να χωνόταν στην αγκαλιά της μαμάς του και να ξεχάσει τα πάντα…Κλώτσησε λίγο χώμα ακόμη και μάζεψε από κάτω την τσάντα της γυμναστικής. Δεν θα περίμενε άλλο. Τέρμα. Το σημείωμα ήταν πλάκα και αυτός ήταν μαλάκας με περικεφαλαία. Και το χειρότερο από όλα ήταν πως ο Βασίλης είχε δίκιο. Τα κορίτσια ήταν πότε έτσι πότε γιουβέτσι. Όλα. Ακόμη και η Τίνα. Μπορεί ακόμη και η μαμά του. Με το κεφάλι κατεβασμένο πήρε τον δρόμο για το σπίτι του. Γαμώτο , γαμώτο, γαμώτο.

"Μύκονος Μπλούζ"...

Προσπαθώ από το πρωί να βρω λίγο χρόνο να γράψω, όμως παρόλο που επέστρεψα εχτές το βράδυ τελικά, το μυαλό μου εξακολουθεί να βρίσκεται στο νησί... Και πως να μην είναι βέβαια, αφού πέρα από το ότι άφησα πίσω μου ένα σπίτι γεμάτο κούτες, έπιπλα τυλιγμένα σε πλαστικό με φούσκες και σακούλες γεμάτες ρούχα και του ότι κυκλοφορώ με ένα μπλοκ γεμάτο σημειώσεις - πράγματα που πρέπει να πάρω μαζί μου την Τρίτη, λίστες με δουλειές που πρέπει να γίνουν, ραντεβού με υδραυλικούς, ηλεκτρολόγους και άλλους μαστόρους που έχουν ήδη κλειστεί και ψώνια γιατί δεν υπάρχει στο καινούριο σπίτι ούτε ένα μπουκάλι νερό- , η ψυχή μου είναι ακόμα γεμάτη από εικόνες... Η Μύκονος όπως την είδα από το παράθυρο του αεροπλάνου την ώρα της προσγείωσης, η χώρα φωτισμένη το βράδυ να καθρεφτίζεται στην θάλασσα όπως την χάζευα από την βεράντα του ξενοδοχείου μου, ο γιαλός μουσκεμένος από την βροχή εχτές το πρωί, και η μυρωδιά της να ανακατεύεται με εκείνη της θάλασσας και να γεμίζει τα πενυμόνια μου με άρωμα από ελευθερία... Άλλα πράγματα δεν έχω να σας πω, τρία βράδια στο νησί δεν βγήκα ούτε ένα... Γύριζα πτώμα κατά τις 10.30 και έπεφτα στο κρεβάτι μου ξερή... Δεν είχα κουράγιο όχι να βγω αλλά ούτε καν να φάω... Ίσα που πρόλαβα να φάω με τον Δημήτρη ένα μεσημέρι στου Χρήστου στην Άνω Μερά, άλλο ένα στο Nammos με τον Σάββα και κάτι φίλους του, και, φυσικά, να πιω τον καφέ που ονειρευόμουνα όλον τον χειμώνα στην Καζάρμα την Τετάρτη νωρίς το πρωί.... Το καινούριο σπίτι όμως είναι ένα όνειρο, έστω και έτσι, με τα πράγματα όλα μέσα στην μέση, η Δήλος όπως την βλέπω απο την βεράντα μου μαγική, η διαδρομή θυμίζει την Μύκονο των παιδικών μου χρόνων, λίγο κακοτράχαλη και άγρια αλλά όμορφη , και οι φίλοι μου όλοι εκεί... Και την Μεγάλη Τρίτη το πρωί θα είμαι στο πλοίο έτοιμη να ανοίξω ένα καινούριο κεφάλαιο στην ζωή μου στο νησί της καρδιάς μου...

Υ.Γ. Διάβασα το καινούριο βιβλίο της Παυλίνας Νάσιουτζικ με τίτλο "Μύκονος Μπλούζ" και στεναχωρήθηκα... Ή μάλλον θύμωσα.... Ίσως γιατί η δική της εικόνα για το νησί είναι εκ διαμέτρου αντίθετη με την δική μου... Ίσως γιατί η τάση της για υπερβολή που στις "Μαμάδες Βορείων Προαστίων" μου είχε φανεί χαριτωμένη εδώ μου φάνηκε πια τραβηγμένη από τα μαλλιά.. Ίσως πάλι να αντιπαθώ απλά τους μονοδιάστατους ήρωες βιβλίων ή ταινιών... Και με εκνευρίζουν οι ταμπέλες.... Και η αντίθεση άσπρου- μαύρου.... Και τώρα που το νησί είναι έτοιμο να υποδεχτεί για μια ακόμα χρονιά τους ανθρώπους που το αγαπάνε και το νοιάζονται εδώ και χρόνια, μου στην σπάει να διαβάζω βιβλία που υποστηρίζουν πως στην πραγματικότητα είναι γεμάτο από κενούς, εγωκεντρικούς ανθρώπους που ζουν για το glamour και την κοινωνική τους αναρίχηση και ασχολούνται ολημερής με το να θάβουν ο ένας τον άλλον... Γιατί παρόλο που υπάρχουν και αυτοί - και που δεν υπάρχουν άλλωστε- το ίδιο το νησί έχει έναν μαγικό, δικό του τρόπο να τους βγάζει εκτός... Κάτι που ξέρουν καλά όσοι το έχουν ζήσει από μέσα.... Αφήστε που το τρίπτυχο sex, drugs and rock & roll είναι πια τόσο, μα τόσο ξεπερασμένο.... Καληνύχτα και καλό μήνα...