Με την υψηλή γαστρονομία η σχέση μου είναι χειρότερη από όσο θα έπρεπε... Θεωρητικά, θα έπρεπε να την λατρεύω.... Πρακτικά, θα έπρεπε τουλάχιστον να την αντέχω... Όντας παντρεμένη με έναν γευσιγνώστη - ή μήπως ούσα είναι το σωστό?- και μάλιστα έναν από τους καλύτερους που έχουμε και όχι επειδή είναι "δικός" μου, έχω πολλές ευκαιρίες να φάω στα καλύτερα εστιατόρια της Αθήνας εξαιρετικά συχνά... Και της Ελλάδα... Για να μην σας πω και της Ευρώπης.... Και γνωρίζω πολύ κόσμο, ο οποίος αυξάνεται μάλιστα με γεωμετρική πρόοδο, που θα έπαιρνε με χαρά την θέση μου στο πλευρό του Μάνου... Στις γαστρονομικές του βόλτες εννοείται, μην πάει το μυαλό σας αμέσως στο πονηρό.... Ίσως επειδή η γαστρονομία είναι πια διεθνώς το new trend... Φαντάζομαι μάλιστα πως και ο ίδιος, παρόλο που δεν μου το έχει πει ποτέ, και παρόλο που προφανώς δεν θα μου το πει και στο μέλλον, θα προτιμούσε καμιά φορά να είναι παντρεμένος με μια Μάρθα ή με μια Μαίρη.. Ή έστω να πηγαίνει μαζί τους στην Σπονδή και στο Etrusco και όχι μαζί μου....
Γιατί σας τα λέω όλα αυτά? Γιατί εχτές ήταν μια από αυτές τις μέρες..... Που το βράδυ ο Μάνος ήταν καλεσμένος στην Σπονδή που μαγείρευε ο Φρεσόν, ο οποίος είναι ένας σούπερ σεφ και εδώ τελειώνουν οι λεπτομέρειες που μπορώ να σας δώσω εγώ τουλάχιστον, και που όταν το μεσημέρι τρώγοντας με φίλους στις 7 Θάλασσες, είπα πως εγώ δεν θα πάω, με κοίταξαν όλοι άναυδοι.... Πράγμα που συμβαίνει κάθε φορά που λέω πως δεν θα πάω κάπου που, θεωρητικά, το φαγητό θα είναι εξαιρετικό, τα κρασιά... ασορτί και το σέρβις άπαιχτο... Θέλω να δώσετε σημασία στο "θεωρητικά" παρακαλώ, γιατί εμένα το θέμα μου είναι πρακτικό.... Δεν μου αρέσουν τα περίπλοκα φαγητά... Δεν τρώω μανιτάρια, ούτε τρούφα, ούτε φουά γκρα, ούτε κυνήγια, ούτε διάφορα εξωτικά κρέατα τύπου στρουθοκάμηλο και κροκόδειλο... Ούτε καν πάπια εκτός αν είναι σε κινέζικο , ξέρετε, αυτή την crispy με τις πιτούλες.... Επίσης δεν τρώω αρακά, αγκινάρες, όσπρια, άσπρα τυριά, και μια σειρά άλλων πραγμάτων που αυτή την στιγμή μου διαφεύγουν.. Και στο καπάκι, τι ντροπή, δεν έχω ιδέα από κρασιά.... Και μάλλον δεν θα αποκτήσω κι όλας....
Καταλαβαίνετε λοιπόν πως δεν είμαι ο απολύτως κατάλληλος άνθρωπος για να καθίσω σε ένα τραπέζι ανάμεσα σε άλλους πέντε, δέκα ή δεκαπέντε , τρελαμένους με την γαστρονομία τύπους, και να δοκιμάσω , ας πούμε, ελάφι με τρούφα και φουα γκρά σωταρισμένο σε σάκε και γαρνιρισμένο με μικρές αγκινάρες βουργουνδίας και φύλλο χρυσού και συνοδευμένο από ένα σπάνιο chateau κάτι.. Και να πρέπει να κάνω ότι μου αρέσει... Και να το σχολιάσω κι όλας... Να το βρω "βελούδινο", "στρογγυλό", "άψογα ισορροπημένο" ή έστω "brilliant"... Μπορώ να κόψω τις φλέβες μου... Κανονικά όμως.... Και προτιμώ χίλιες φορές να καθίσω σπίτι μου, να δω τηλεόραση και να φάω σουβλάκια.... Που by the way, είναι από τα φαγητά που αγαπώ πολύ... Όπως και τα burgers, τα αυγά τηγανητά με πατάτες, κάθε είδους μαγειρευτό τύπου κοκκινιστό, λεμονάτο, ή αυγολέμονο αρκεί να είναι μαγειρεμένο με μοσχάρι, αρνί ή χοιρινό, τις πίττες, τις πίτσες, και ένα σωρό άλλα, κανονικά, mainstream φαγητά... Όπως επίσης και το κινέζικο, το ταυλανδέζικο, το ινδικό, το μεξικάνικο, το sushi, και διάφορα άλλα εξωτικά....
Δεν έχω αποφασίσει αν το πρόβλημα μου είναι στην πολυπλοκότητα των γεύσεων ή στην πολυπλοκότητα του όλου project... Μπορεί να είναι η αντίδραση μου στο γεγονός ότι στους χώρους εκείνους ο Μάνος είναι το talk of the table ενώ εγώ απλά "αυτή η άσχετη που τον συνοδεύει"... Μπορεί να φταίει που είμαι κακός άνθρωπος και όταν πάρω κάτι στραβά δεν ισιώνω με τίποτα... Μπορεί να είναι και οι "τύψεις" που νοιώθω όταν πληρώνουμε έναν περίδρομο λεφτά - αυτά που αντιστοιχούν στο δικό μου φαγητό τουλάχιστον- για κάτι που πάει απολύτως χαμένο.... Προτιμώ να τα πάρω τσάντες δηλαδή, η περιοδικά, ή παιχνίδια για τον υπολογιστή μου... ( Η να τα δώσω κάπου που τα χρειάζονται περισσότερο από μένα, I know that, απλά δεν ταιριάζει να πιάσουμε αυτό το θέμα σε αυτό το post ξανά..) Μπορεί ακόμα και να φταίνε τα ψυχολογικά τραύματα που έχω, γιατί μην νομίζετε πως ήμουν παντα έτσι... Παλιά πήγαινα... Και έχω φάει πολλά... Παλτά..
Θα σας περιγράψω, για να κλείσω αυτό το θέμα once and for all, μια βραδιά όχι στο Λεβερκούζεν αλλά σε γνωστό, πολύ γνωστό όμως εστιατόριο της Αθήνας που έχει ξεκινήσει από νησί... (Εσάς που ασχολείτετε με το άθλημα τώρα, σας έχω βοηθήσει ήδη πολύ).. Του οποίου εστιατορίου ο σεφ και ιδιοκτήτης (άντε κι άλλη βοήθεια) θεωρείται πρωτοπόρος και πολύ ευφάνταστος.... Και πολύ ταλαντούχος.... Πάμε λοιπόν, καθόμαστε, ανοίγω τον κατάλογο και παθαίνω σοκ.... Το ένα πιάτο συνοδευόταν με σοκολατάκι γεμιστό με χαβιάρι, στο άλλο έπρεπε να φας με οδηγίες χρήσεις ( να δαγκώσεις μια μπουκιά κρέας, να πιείςι μια γουλιά από ένα συνοδευτικό ζουμί και να φας και κάτι άλλο που έσκαγε στο στόμα σου ταυτόχρονα με τα άλλα δύο για να είναι ολοκληρωμένη η γεύση, κουράστηκα μόνο που το έγραψα τώρα), να μην σας τα πολυλογώ, χάζεψα... Και εκεί που έλεγα πως θα μείνω νηστική βλέπω την μαγική φράση... Χταπόδι με πατάτες!!! Και φυσικά το παραγγέλνω... Και το χταπόδι το τρώω, και τις πατάτες τις λατρεύω, ε, μια χαρά όλα... Και έρχεται μετά από λίγο ένα πιατάκι, λίγο μεγαλύτερο από αυτό του καφέ και λίγο μικρότερο από αυτό του φρούτου, και έχει μέσα : 6 ροδέλες χταπόδι, λεπτές σαν τσιγαρόχαρτο και έξι ακόμα πιο λεπτές ροδέλες διάφανες, τόσο που εβλεπες απέναντι, και που σίγουρα δεν ήταν από πατάτες. Και ανάμεσα μια πινελιά από μια σάλτσα κόκκινη, της φωτιάς... Λέω λάθος έγινε, και παρακαλώ να ρωτήσουν στην κουζίνα αν οι πατάτες έρχονται χώρια... Και μετά από ένα λεπτό έρχεται ο ίδιος ο σεφ στο τραπέζι και τι μου λέει... "Όταν λέμε πατάτες, δεν εννούμε ακριβώς πατάτες... Έχουμε βράσει τις πατάτες σε νερό πάρα πολύ ώρα, να βγάλουν όλο τους το άμυλο, και μετά, παίρνουμε αυτό το νερό, το σφαιροποιούμε - ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων- και το σερβίρουμε.." Δηλαδή πετάνε τις πατάτες και σερβίρουν το νερό!!!! Ούτε στην Κατοχή να είμασταν.....
Μετά από αυτό λοιπόν εξήγησα στον αγαπημένο μου πως η σχέση μου με όλα αυτά θα περιοριστεί στην βραδιά των Σκούφων όπου ναι μεν μένω νηστική συνήθως, και πονάνε και τα πόδια μου από τα δωδεκάποντα, αλλά τουλάχιστον βλέπω πάντα τον Κωνσταντίνο Μαρκουλάκη, και τον Αιμίλιο Χειλάκη, και ένα σωρό άλλα ενδιαφέροντα πράγματα....Και εχτές το βράδυ, αραχτή στον καναπέ μου, την ώρα που εκείνος δοκίμαζε τις σπεσιαλιτέ του Hotel Bristol εγώ έτρωγα ζελεδάκια από την Μαρθα και έβλεπα CSI.... Και περάσαμε και οι δύο σούπερ και είχα και goody bag να με περιμένει το πρωί... Τον Ιππόλυτο που είναι ένα κουκλάκι μασκώτ του Bristol σε μια πανέμορφη λαχανί σακούλα και μαζί ένα προσπέκτους για τις σουίτες του ξενοδοχείου και - ελπίζω- και μια πρόσκληση να το επισκεφτούμε σύντομα...
Εκεί φυσικά θα πάω.... Και όταν ο Μάνος θα δοκιμάζει μαγεμένος τα διάφορα πιάτα, εγώ θα χαζεύω, ακόμα πιο μαγεμένη τις βιτρίνες της Channel και του Hermes... Και θα επιστρέψω φορτωμένη με πολλες σακούλες... Πορτοκαλί και μαύρες... Και αυτό αγαπητοί φίλοι, είναι η επιτομή της ισορροπίας σε μια σχέση... Τελικά να περνάμε όλοι καλά.... Καλημέρα και καλή εβδομάδα....
Γιατί σας τα λέω όλα αυτά? Γιατί εχτές ήταν μια από αυτές τις μέρες..... Που το βράδυ ο Μάνος ήταν καλεσμένος στην Σπονδή που μαγείρευε ο Φρεσόν, ο οποίος είναι ένας σούπερ σεφ και εδώ τελειώνουν οι λεπτομέρειες που μπορώ να σας δώσω εγώ τουλάχιστον, και που όταν το μεσημέρι τρώγοντας με φίλους στις 7 Θάλασσες, είπα πως εγώ δεν θα πάω, με κοίταξαν όλοι άναυδοι.... Πράγμα που συμβαίνει κάθε φορά που λέω πως δεν θα πάω κάπου που, θεωρητικά, το φαγητό θα είναι εξαιρετικό, τα κρασιά... ασορτί και το σέρβις άπαιχτο... Θέλω να δώσετε σημασία στο "θεωρητικά" παρακαλώ, γιατί εμένα το θέμα μου είναι πρακτικό.... Δεν μου αρέσουν τα περίπλοκα φαγητά... Δεν τρώω μανιτάρια, ούτε τρούφα, ούτε φουά γκρα, ούτε κυνήγια, ούτε διάφορα εξωτικά κρέατα τύπου στρουθοκάμηλο και κροκόδειλο... Ούτε καν πάπια εκτός αν είναι σε κινέζικο , ξέρετε, αυτή την crispy με τις πιτούλες.... Επίσης δεν τρώω αρακά, αγκινάρες, όσπρια, άσπρα τυριά, και μια σειρά άλλων πραγμάτων που αυτή την στιγμή μου διαφεύγουν.. Και στο καπάκι, τι ντροπή, δεν έχω ιδέα από κρασιά.... Και μάλλον δεν θα αποκτήσω κι όλας....
Καταλαβαίνετε λοιπόν πως δεν είμαι ο απολύτως κατάλληλος άνθρωπος για να καθίσω σε ένα τραπέζι ανάμεσα σε άλλους πέντε, δέκα ή δεκαπέντε , τρελαμένους με την γαστρονομία τύπους, και να δοκιμάσω , ας πούμε, ελάφι με τρούφα και φουα γκρά σωταρισμένο σε σάκε και γαρνιρισμένο με μικρές αγκινάρες βουργουνδίας και φύλλο χρυσού και συνοδευμένο από ένα σπάνιο chateau κάτι.. Και να πρέπει να κάνω ότι μου αρέσει... Και να το σχολιάσω κι όλας... Να το βρω "βελούδινο", "στρογγυλό", "άψογα ισορροπημένο" ή έστω "brilliant"... Μπορώ να κόψω τις φλέβες μου... Κανονικά όμως.... Και προτιμώ χίλιες φορές να καθίσω σπίτι μου, να δω τηλεόραση και να φάω σουβλάκια.... Που by the way, είναι από τα φαγητά που αγαπώ πολύ... Όπως και τα burgers, τα αυγά τηγανητά με πατάτες, κάθε είδους μαγειρευτό τύπου κοκκινιστό, λεμονάτο, ή αυγολέμονο αρκεί να είναι μαγειρεμένο με μοσχάρι, αρνί ή χοιρινό, τις πίττες, τις πίτσες, και ένα σωρό άλλα, κανονικά, mainstream φαγητά... Όπως επίσης και το κινέζικο, το ταυλανδέζικο, το ινδικό, το μεξικάνικο, το sushi, και διάφορα άλλα εξωτικά....
Δεν έχω αποφασίσει αν το πρόβλημα μου είναι στην πολυπλοκότητα των γεύσεων ή στην πολυπλοκότητα του όλου project... Μπορεί να είναι η αντίδραση μου στο γεγονός ότι στους χώρους εκείνους ο Μάνος είναι το talk of the table ενώ εγώ απλά "αυτή η άσχετη που τον συνοδεύει"... Μπορεί να φταίει που είμαι κακός άνθρωπος και όταν πάρω κάτι στραβά δεν ισιώνω με τίποτα... Μπορεί να είναι και οι "τύψεις" που νοιώθω όταν πληρώνουμε έναν περίδρομο λεφτά - αυτά που αντιστοιχούν στο δικό μου φαγητό τουλάχιστον- για κάτι που πάει απολύτως χαμένο.... Προτιμώ να τα πάρω τσάντες δηλαδή, η περιοδικά, ή παιχνίδια για τον υπολογιστή μου... ( Η να τα δώσω κάπου που τα χρειάζονται περισσότερο από μένα, I know that, απλά δεν ταιριάζει να πιάσουμε αυτό το θέμα σε αυτό το post ξανά..) Μπορεί ακόμα και να φταίνε τα ψυχολογικά τραύματα που έχω, γιατί μην νομίζετε πως ήμουν παντα έτσι... Παλιά πήγαινα... Και έχω φάει πολλά... Παλτά..
Θα σας περιγράψω, για να κλείσω αυτό το θέμα once and for all, μια βραδιά όχι στο Λεβερκούζεν αλλά σε γνωστό, πολύ γνωστό όμως εστιατόριο της Αθήνας που έχει ξεκινήσει από νησί... (Εσάς που ασχολείτετε με το άθλημα τώρα, σας έχω βοηθήσει ήδη πολύ).. Του οποίου εστιατορίου ο σεφ και ιδιοκτήτης (άντε κι άλλη βοήθεια) θεωρείται πρωτοπόρος και πολύ ευφάνταστος.... Και πολύ ταλαντούχος.... Πάμε λοιπόν, καθόμαστε, ανοίγω τον κατάλογο και παθαίνω σοκ.... Το ένα πιάτο συνοδευόταν με σοκολατάκι γεμιστό με χαβιάρι, στο άλλο έπρεπε να φας με οδηγίες χρήσεις ( να δαγκώσεις μια μπουκιά κρέας, να πιείςι μια γουλιά από ένα συνοδευτικό ζουμί και να φας και κάτι άλλο που έσκαγε στο στόμα σου ταυτόχρονα με τα άλλα δύο για να είναι ολοκληρωμένη η γεύση, κουράστηκα μόνο που το έγραψα τώρα), να μην σας τα πολυλογώ, χάζεψα... Και εκεί που έλεγα πως θα μείνω νηστική βλέπω την μαγική φράση... Χταπόδι με πατάτες!!! Και φυσικά το παραγγέλνω... Και το χταπόδι το τρώω, και τις πατάτες τις λατρεύω, ε, μια χαρά όλα... Και έρχεται μετά από λίγο ένα πιατάκι, λίγο μεγαλύτερο από αυτό του καφέ και λίγο μικρότερο από αυτό του φρούτου, και έχει μέσα : 6 ροδέλες χταπόδι, λεπτές σαν τσιγαρόχαρτο και έξι ακόμα πιο λεπτές ροδέλες διάφανες, τόσο που εβλεπες απέναντι, και που σίγουρα δεν ήταν από πατάτες. Και ανάμεσα μια πινελιά από μια σάλτσα κόκκινη, της φωτιάς... Λέω λάθος έγινε, και παρακαλώ να ρωτήσουν στην κουζίνα αν οι πατάτες έρχονται χώρια... Και μετά από ένα λεπτό έρχεται ο ίδιος ο σεφ στο τραπέζι και τι μου λέει... "Όταν λέμε πατάτες, δεν εννούμε ακριβώς πατάτες... Έχουμε βράσει τις πατάτες σε νερό πάρα πολύ ώρα, να βγάλουν όλο τους το άμυλο, και μετά, παίρνουμε αυτό το νερό, το σφαιροποιούμε - ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων- και το σερβίρουμε.." Δηλαδή πετάνε τις πατάτες και σερβίρουν το νερό!!!! Ούτε στην Κατοχή να είμασταν.....
Μετά από αυτό λοιπόν εξήγησα στον αγαπημένο μου πως η σχέση μου με όλα αυτά θα περιοριστεί στην βραδιά των Σκούφων όπου ναι μεν μένω νηστική συνήθως, και πονάνε και τα πόδια μου από τα δωδεκάποντα, αλλά τουλάχιστον βλέπω πάντα τον Κωνσταντίνο Μαρκουλάκη, και τον Αιμίλιο Χειλάκη, και ένα σωρό άλλα ενδιαφέροντα πράγματα....Και εχτές το βράδυ, αραχτή στον καναπέ μου, την ώρα που εκείνος δοκίμαζε τις σπεσιαλιτέ του Hotel Bristol εγώ έτρωγα ζελεδάκια από την Μαρθα και έβλεπα CSI.... Και περάσαμε και οι δύο σούπερ και είχα και goody bag να με περιμένει το πρωί... Τον Ιππόλυτο που είναι ένα κουκλάκι μασκώτ του Bristol σε μια πανέμορφη λαχανί σακούλα και μαζί ένα προσπέκτους για τις σουίτες του ξενοδοχείου και - ελπίζω- και μια πρόσκληση να το επισκεφτούμε σύντομα...
Εκεί φυσικά θα πάω.... Και όταν ο Μάνος θα δοκιμάζει μαγεμένος τα διάφορα πιάτα, εγώ θα χαζεύω, ακόμα πιο μαγεμένη τις βιτρίνες της Channel και του Hermes... Και θα επιστρέψω φορτωμένη με πολλες σακούλες... Πορτοκαλί και μαύρες... Και αυτό αγαπητοί φίλοι, είναι η επιτομή της ισορροπίας σε μια σχέση... Τελικά να περνάμε όλοι καλά.... Καλημέρα και καλή εβδομάδα....
