Λένε πολλοί πως μεγαλώνοντας είναι δύσκολο να κάνουμε καινούριους φίλους...Πως όσο περνάνε τα χρόνια γινόμαστε πιο δύσπιστοι, πιο διστακτικοί, πιο λογικοί ίσως... Ίσως έχουν δίκιο, ίσως όχι... Ίσως από μια μεριά να φταίει η λέξη "φίλος" που εγώ προσωπικά το ξέρω πως την μεταχειρίζομαι με λάθος τρόπο αλλά φταίει που σιχαίνομαι τους υπόλοιπους χαρακτηρισμούς.. "Γνωστός", "γνωριμία", και αυτό το σιχαμένο "ένα φιλικό μας ζευγάρι", μου ακούγονται πολύ αδιάφορα και πολύ λίγα για να χαρακτηρίσουν έναν καινούριο άνθρωπο που μου έχει φανεί αρκετά ενδιαφέρων ώστε να αποφασίσω να τον κάνω παρέα , να τον γνωρίσω καλύτερα και να τον βάλω στην ζωή μου... Άλλωστε εγώ όταν λέω "φίλος" , μέσα μου, ξέρω καλά σε ποια κατηγορία τον τοποθετώ... Υπάρχουν οι φίλοι της καρδιάς μου.. Που δεν είναι πολλοί φυσικά, πως μπορεί να είναι πολλοί άλλωστε? Και με τους οποίους μας δένουν στιγμές, ιστορίες, χρόνος και κυρίως κοινή ζωή... Η Μάρθα και ο Άλκης, οι δύο Στέλιοι, ο Μίμης κι η Μαρία μου φυσικά αλλά αυτή την θεωρώ ακόμα πιο κοντά... Οικογένεια μου... Είναι οι άνθρωποι που μπορώ να πάρω τηλέφωνο στις 3 τα ξημερώματα κλαίγοντας και να ξέρω πως θα είναι δίπλα μου σε χρόνο dt... Είναι οι δικοί μου άνθρωποι... Μετά είναι οι φίλοι χρόνων με τους οποίους κάνουμε παρέα συχνά και ταιριάζουμε, και αγαπάμε τα ίδια πράγματα, και περνάμε μαζί σούπερ, αλλά δεν μοιραζόμαστε αυτό το "κάτι" παραπάνω... Το πιο βαθύ... Είναι η Στέλλα με τον Σταύρο, ο Jimmys με την Μαριλένα, ο Νίκος, ο Τάσος με την Ειρήνη, η Τίνα με τον Πάνο, ο Παναγιώτης, η Ρούλα, ο Βαγγέλης με την Aurora, η Άννη με τον Κώστα, ο Ζαννής, ο Bill με την Μαρία... Η απόσταση με τους προηγούμενους είναι μικρή, συχνά ελάχιστη, και ίσως να υπάρχει μόνο στο μυαλό μου μια που και εκείνοι, άν ποτέ χρειαστεί "εκεί" θα είναι, ή "εκεί" υπήρξαν... Έπειτα υπάρχουν φίλοι παιδικοί, αγαπημένοι, φίλοι πολλών, πολλών χρόνων με τους οποίους μεγαλώσαμε μαζί αλλά στην διαδρομή χαθήκαμε και ξαναβρεθήκαμε, και συνεχίσουμε να χανόμαστε και να ξαναβρισκόμαστε και που κάθε φορά που είμαστε μαζί, όσος καιρός και αν έχει περάσει, είναι σαν να μην πέρασε μια μέρα... Είναι ο Δημήτρης μου και ο Τάκης κυρίως... Και υπάρχει και μια κατηγορία ανθρώπων με τους οποίους γνωριστήκαμε πρόσφατα... Και ταιριάξαμε.... Και περνάμε καλά μαζί και ξέρουμε, νοιώθουμε, πως αυτή η εύθραυστη, καινούρια σχέση έχει προοπτικές και δρόμο... Και αυτό ακριβώς τους βάζει στην κατηγορία "φίλοι" και όχι στους αδιάφορους "γνωστούς".. Είναι η Έρση και ο Κωνσταντίνος, ο Δημήτρης και η Φρατζέσκα, ο Γιώργος και η Κατερίνα, η Βίβιαν, η Τίνα, ο Γιάννης και ο Νανάκος...
Πάντα στην ζωή μου λειτουργούσα με την διαίσθηση... Που με έχει οδηγήσει μέχρι εδώ χωρίς να με προδώσει... Πάντα όταν γνωρίζω έναν άνθρωπο ξέρω αν έχω μέλλον μαζί του ή όχι... Ακόμα και αν η γνωριμία μας γίνει υπό τις πιο αντίξοες συνθήκες, και μια από τις καινούριες φίλες μου νομίζω πως πρέπει να συμφωνεί μαζί μου... Και φανταστείτε πως δεν είμαι εύκολος άνθρωπος.. Κάθε άλλο παρά... Όμως είμαι ένας άνθρωπος που αγαπώ να είμαι ανάμεσα σε ανθρώπους με θετική ενέργεια, με απόψεις ενδιαφέρουσες ακόμα και όταν δεν συμφωνώ μαζί τους, με στάση ζωής που να με ινριγκάρει και με χιούμορ και αυτοσαρκασμό... Ανρώπους που να με κάνουν να νοιώθω περήφανη που είναι "φίλοι" μου... Οι υπόλοιποι, οι "γνωστοί", μου είναι απλά αδιάφοροι... Τους χαιρετάω όταν τους βλέπω, τους συναναστρέφομαι όταν πρέπει, δεν τους τηλεφωνώ ποτέ και δεν με αφορούν καθόλου... Όποιοι και ότι και αν είναι....
Εχτές το βράδυ , με μια παρέα από παλιούς και καινούριους φίλους, βρέθηκα σε ένα τραπέζι με θέα θάλασσα, κάπου στο Φάληρο.. Και παρόλο που η δυνατή μουσική δυσκόλευε την επικοινωνία μας, και που το φαγητό δεν με ενθουσιάσε καθόλου, πέρασα υπέροχα... Και αργά το βράδυ, επιστρέφοντας στο σπίτι είπα στον Μάνο με απόλυτη σιγουριά πως ο χειμώνας μας προμηνύεται πολύ ενδιαφέρων... Όπως άλλωστε και το υπόλοιπο καλοκαίρι μας... Και είναι οι άνθρωποι της ζωής μας που το κάνουν αυτό... Γιατί ξέρετε καλά πως μόνοι μας δεν θα διασκεδάζαμε πολύ ούτε στον Παράδεισο... Ούτε καν στην Κόλαση άλλωστε, που μάλλον είναι και πιο trendy place....
Πάντα στην ζωή μου λειτουργούσα με την διαίσθηση... Που με έχει οδηγήσει μέχρι εδώ χωρίς να με προδώσει... Πάντα όταν γνωρίζω έναν άνθρωπο ξέρω αν έχω μέλλον μαζί του ή όχι... Ακόμα και αν η γνωριμία μας γίνει υπό τις πιο αντίξοες συνθήκες, και μια από τις καινούριες φίλες μου νομίζω πως πρέπει να συμφωνεί μαζί μου... Και φανταστείτε πως δεν είμαι εύκολος άνθρωπος.. Κάθε άλλο παρά... Όμως είμαι ένας άνθρωπος που αγαπώ να είμαι ανάμεσα σε ανθρώπους με θετική ενέργεια, με απόψεις ενδιαφέρουσες ακόμα και όταν δεν συμφωνώ μαζί τους, με στάση ζωής που να με ινριγκάρει και με χιούμορ και αυτοσαρκασμό... Ανρώπους που να με κάνουν να νοιώθω περήφανη που είναι "φίλοι" μου... Οι υπόλοιποι, οι "γνωστοί", μου είναι απλά αδιάφοροι... Τους χαιρετάω όταν τους βλέπω, τους συναναστρέφομαι όταν πρέπει, δεν τους τηλεφωνώ ποτέ και δεν με αφορούν καθόλου... Όποιοι και ότι και αν είναι....
Εχτές το βράδυ , με μια παρέα από παλιούς και καινούριους φίλους, βρέθηκα σε ένα τραπέζι με θέα θάλασσα, κάπου στο Φάληρο.. Και παρόλο που η δυνατή μουσική δυσκόλευε την επικοινωνία μας, και που το φαγητό δεν με ενθουσιάσε καθόλου, πέρασα υπέροχα... Και αργά το βράδυ, επιστρέφοντας στο σπίτι είπα στον Μάνο με απόλυτη σιγουριά πως ο χειμώνας μας προμηνύεται πολύ ενδιαφέρων... Όπως άλλωστε και το υπόλοιπο καλοκαίρι μας... Και είναι οι άνθρωποι της ζωής μας που το κάνουν αυτό... Γιατί ξέρετε καλά πως μόνοι μας δεν θα διασκεδάζαμε πολύ ούτε στον Παράδεισο... Ούτε καν στην Κόλαση άλλωστε, που μάλλον είναι και πιο trendy place....
