Είναι Σάββατο απόγευμα και παρότι ο ήλιος έχει πια πέσει, το mood μου εξακολουθεί να είναι απολύτως ανοιξιάτικο.... Το πρωί, βολτάροντας στο Mall με την Μαρία και τα παιδιά μας και χαζεύοντας τις πολύχρωμες βιτρίνες με τα κοντομάνικα, συνειδητοποίησα πως ότι και αν λέει η μετεωρολογική, όσο και αν ξαναχαλάσει ο καιρός, εμένα η διάθεση μου μυρίζει οριστικά καλοκαίρι... Και τα καινούρια μου μπρονζε All Star , αγορασμένα μόλις από το Foot Locker, αν και δερμάτινα είναι φτιαγμένα για βόλτες στα σοκάκια του νησιού, για άραγμα στον γυαλό με παγωμένο καπουτσίνο και επιβιβάσεις σε πλοία, αεροπλάνα και ότι με παίρνει τέλος πάντων μακριά από την Αθήνα... Και τον χειμώνα, και το κρύο και το σκοτάδι που πέφτει νωρίς...
Έχω μεγάλα σχέδια για το φετινό καλοκαίρι... Και για την φετινή άνοιξη... Και έχω και όλη την διάθεση να τα πραγματοποιήσω... Από τότε που έκλεισα τα 30- χρόνια τώρα δηλαδή- (μια ηλικία που θεωρώ ορόσημο γιατί μας φέρνει πιο κοντά στα 40 και μας απομακρύνει οριστικά από τα 20) αποφάσισα να κάνω την ζωή μου πιο απλή... Βοήθησαν και τα μαθήματα αυτογνωσίας βέβαια, αλλά όσο περνάει ο καιρός νομίζω πως καταφέρνω να αφουγκράζομαι περισσότερο τα θέλω και τις ανάγκες μου και να κυνηγάω με μεγαλύτερο πάθος τα όνειρα μου... Έχουμε και λέμε λοιπόν:
ΘΕΛΩ:
Να κάνω παρέα μόνο με ανθρώπους με τους οποίους περνάω πραγματικά καλά...
Να χορεύω συχνότερα...
Να ετοιμάσω το σπίτι στο νησί μέχρι το Πάσχα..
Να οργανωθώ για το περιοδικό εγκαίρως και να βγει καλύτερο από το προηγούμενο...
Να μακρύνω τα μαλλιά μου...
Να ξεκινήσω δίαιτα... Και να την κρατήσω...
Να διαβάζω περισσότερο...
Να γράφω...
Να δω τις ταινίες που έχασα τον χειμώνα στο σινέ Μαντώ, με σουβλάκια, παγωμένη Coca Light και τσιγάρο...
Να κάνω το πρώτο μου μπάνιο στον Άγιο Σώστη... Μέσα στον Μάιο...
Να τελειώσω το βιβλίο μου... Και να βγεί καλό...
Να συνεχίσουμε να πίνουμε τους πρωινούς καφέδες μας στο Ivy...
Να ερωτευτώ ξανά... Ή δυνατόν τον άντρα μου...
Να ξυπνάω το πρωί και να βλέπω την Δήλο...
Να φυτέψω στον κήπο στο νησί μυρωδικά και ντοματιές... Και να μην μου τα μασουλάει ο Droopy...
Να βλέπω τον Άρι ευτυχισμένο...
Να κάνω τον Μάνο ευτυχισμένο...
Να είμαι λιγότερο απόλυτη... Και γκρινίαρα... Και καμιά φορά άδικη...
Να συνεχίσω να γελάω πολύ...
Να μείνω για πάντα "παιδί"...
ΠΡΕΠΕΙ:
Να οργανώσω σύντομα το πρόγραμμα της δουλειάς μου....
Να τηρώ τα dead lines ...
Να πάω τον Droopy στον κτηνίατρο...
Να ετοιμάσω το σπίτι στο νησί μέχρι το τέλος Απριλίου...
Να αλλάξω επιτέλους ταπετσαρίες στα έπιπλα του σαλονιού...
Να τρώω καλύτερα... Και λιγότερο...
Να ξανακόψω το κάπνισμα...
Να βοηθήσω τον Μάνο με την μαμά του...
Να κάνω καλύτερο managment στα οικονομικά μου...
Να είμαι λιγότερο κακομαθημένη...
Να λέω στην μαμά μου πιο συχνά πως την αγαπάω... Και στον Μάνο.... Και στην Μαρία...
Να επιστρέφω τα DVD στο Video Club εγκαίρως...
Να πάω το αυτοκίνητο για πλύσιμο και για service...
Να φωνάξω τον τεχνικό για το service των air conditions...
Να πληρώσω τα κοινόχρηστα...
Να συνοδεύω τον Μάνο πιο συχνά στα επαγγελματικά του...
Να μεγαλώσω....
ΔΕΝ ΘΕΛΩ:
Να χαλάω την ζαχαρένια μου για μαλακίες...
Να εξαρτώμαι από τους άλλους....
Να ξανακάνω τα ίδια λάθη...
Να συνανστρέφομαι βαρετούς ανθρώπους... Ή βλάκες...
Να χρειάζεται να διαπραγματεύομαι τις αμοιβές μου... Και να μην τις παίρνω στην ώρα τους...
Να ζητάω συγγνώμη... (Αλλά καμιά φορά πρέπει...)
Να συμβεί κάτι κακό στους ανθρώπους που αγαπάω...
Να νοιώθω πιεσμένη....
Να με αδικούν...
Να πηγαίνω σε οικογενειακές συγκεντρώσεις....
Να τρίζω τα δόντια μου όταν κοιμάμαι...
Να μεγαλώσω....
Δεν είναι όλα αυτά εύκολα φυσικά ούτε εφικτά... Και αυτό που προσπαθώ , και που δεν το έγραψα πουθενά, ούτε στα θέλω ούτε στα πρέπει, είναι να κρατάω τις ισορροπίες της ζωής μας σταθερές... Με κάθε κόστος.... Όμως κάτι μέρες σαν την σημερινή, με ήλιο, με αγαπημένους φίλους, με γέλια και ανεμελιά, και με τους άντρες της ζωής μου δίπλα μου, νοιώθω πως για αυτό που υπήρξα κάποτε, ένα παιδί δυσλειτουργικής οικογένειας, με χιλιάδες προβλήματα, με σκοτεινό παρελθόν, αβέβαιο παρόν και δυσοίωνο μέλλον, έχω ζήσει ένα πραγματικό θαύμα... Είμαι εδώ και κόντρα στα προγνωστικά και τις πιθανότητες, είμαι καλά.... Είμαι γερή, είμαι δυνατή και είμαι ευτυχισμένη....
Έχω μεγάλα σχέδια για το φετινό καλοκαίρι... Και για την φετινή άνοιξη... Και έχω και όλη την διάθεση να τα πραγματοποιήσω... Από τότε που έκλεισα τα 30- χρόνια τώρα δηλαδή- (μια ηλικία που θεωρώ ορόσημο γιατί μας φέρνει πιο κοντά στα 40 και μας απομακρύνει οριστικά από τα 20) αποφάσισα να κάνω την ζωή μου πιο απλή... Βοήθησαν και τα μαθήματα αυτογνωσίας βέβαια, αλλά όσο περνάει ο καιρός νομίζω πως καταφέρνω να αφουγκράζομαι περισσότερο τα θέλω και τις ανάγκες μου και να κυνηγάω με μεγαλύτερο πάθος τα όνειρα μου... Έχουμε και λέμε λοιπόν:
ΘΕΛΩ:
Να κάνω παρέα μόνο με ανθρώπους με τους οποίους περνάω πραγματικά καλά...
Να χορεύω συχνότερα...
Να ετοιμάσω το σπίτι στο νησί μέχρι το Πάσχα..
Να οργανωθώ για το περιοδικό εγκαίρως και να βγει καλύτερο από το προηγούμενο...
Να μακρύνω τα μαλλιά μου...
Να ξεκινήσω δίαιτα... Και να την κρατήσω...
Να διαβάζω περισσότερο...
Να γράφω...
Να δω τις ταινίες που έχασα τον χειμώνα στο σινέ Μαντώ, με σουβλάκια, παγωμένη Coca Light και τσιγάρο...
Να κάνω το πρώτο μου μπάνιο στον Άγιο Σώστη... Μέσα στον Μάιο...
Να τελειώσω το βιβλίο μου... Και να βγεί καλό...
Να συνεχίσουμε να πίνουμε τους πρωινούς καφέδες μας στο Ivy...
Να ερωτευτώ ξανά... Ή δυνατόν τον άντρα μου...
Να ξυπνάω το πρωί και να βλέπω την Δήλο...
Να φυτέψω στον κήπο στο νησί μυρωδικά και ντοματιές... Και να μην μου τα μασουλάει ο Droopy...
Να βλέπω τον Άρι ευτυχισμένο...
Να κάνω τον Μάνο ευτυχισμένο...
Να είμαι λιγότερο απόλυτη... Και γκρινίαρα... Και καμιά φορά άδικη...
Να συνεχίσω να γελάω πολύ...
Να μείνω για πάντα "παιδί"...
ΠΡΕΠΕΙ:
Να οργανώσω σύντομα το πρόγραμμα της δουλειάς μου....
Να τηρώ τα dead lines ...
Να πάω τον Droopy στον κτηνίατρο...
Να ετοιμάσω το σπίτι στο νησί μέχρι το τέλος Απριλίου...
Να αλλάξω επιτέλους ταπετσαρίες στα έπιπλα του σαλονιού...
Να τρώω καλύτερα... Και λιγότερο...
Να ξανακόψω το κάπνισμα...
Να βοηθήσω τον Μάνο με την μαμά του...
Να κάνω καλύτερο managment στα οικονομικά μου...
Να είμαι λιγότερο κακομαθημένη...
Να λέω στην μαμά μου πιο συχνά πως την αγαπάω... Και στον Μάνο.... Και στην Μαρία...
Να επιστρέφω τα DVD στο Video Club εγκαίρως...
Να πάω το αυτοκίνητο για πλύσιμο και για service...
Να φωνάξω τον τεχνικό για το service των air conditions...
Να πληρώσω τα κοινόχρηστα...
Να συνοδεύω τον Μάνο πιο συχνά στα επαγγελματικά του...
Να μεγαλώσω....
ΔΕΝ ΘΕΛΩ:
Να χαλάω την ζαχαρένια μου για μαλακίες...
Να εξαρτώμαι από τους άλλους....
Να ξανακάνω τα ίδια λάθη...
Να συνανστρέφομαι βαρετούς ανθρώπους... Ή βλάκες...
Να χρειάζεται να διαπραγματεύομαι τις αμοιβές μου... Και να μην τις παίρνω στην ώρα τους...
Να ζητάω συγγνώμη... (Αλλά καμιά φορά πρέπει...)
Να συμβεί κάτι κακό στους ανθρώπους που αγαπάω...
Να νοιώθω πιεσμένη....
Να με αδικούν...
Να πηγαίνω σε οικογενειακές συγκεντρώσεις....
Να τρίζω τα δόντια μου όταν κοιμάμαι...
Να μεγαλώσω....
Δεν είναι όλα αυτά εύκολα φυσικά ούτε εφικτά... Και αυτό που προσπαθώ , και που δεν το έγραψα πουθενά, ούτε στα θέλω ούτε στα πρέπει, είναι να κρατάω τις ισορροπίες της ζωής μας σταθερές... Με κάθε κόστος.... Όμως κάτι μέρες σαν την σημερινή, με ήλιο, με αγαπημένους φίλους, με γέλια και ανεμελιά, και με τους άντρες της ζωής μου δίπλα μου, νοιώθω πως για αυτό που υπήρξα κάποτε, ένα παιδί δυσλειτουργικής οικογένειας, με χιλιάδες προβλήματα, με σκοτεινό παρελθόν, αβέβαιο παρόν και δυσοίωνο μέλλον, έχω ζήσει ένα πραγματικό θαύμα... Είμαι εδώ και κόντρα στα προγνωστικά και τις πιθανότητες, είμαι καλά.... Είμαι γερή, είμαι δυνατή και είμαι ευτυχισμένη....
