Νοιώθω μουδιασμένη... Αυτό το παιδάκι που έφυγε τόσο άδικα και τόσο παράλογα χτες το βράδυ θα μπορούσε να ήταν το δικό μου παιδί... Το δικό σας... Το παιδί του καθενός και όλων μας... Σε μια πόλη που όσο πάει και αγριεύει, σε μια χώρα που έτρωγε πάντα τα παιδιά της αλλά τελευταία μοιάζει να απολαμβάνει την ανθρωποφαγία more than ever, σε εποχές που κανείς δεν φανταζόταν ότι θα έρχονταν, αφήνουμε τα παιδιά μας να κυκλοφορούν εκεί έξω γιατί δεν μπορούμε να τα κλείσουμε στην γυάλα και έχουμε την ελπίδα πως θα γυρίσουν πίσω στα σπίτια τους γερά και ασφαλή... Πως οι αρχές, το κράτος, οι συνάνθρωποι μας θα τα προστατέψουν... Χαζή ελπίδα όπως φαίνεται...
Δεν θέλω να φανταστώ πως νιώθει σήμερα αυτή η μάνα... Πως θα κοιμάται τα βράδια και πως θα ξυπνάει τα πρωινά όλης της υπόλοιπης ζωής της... (Ποιας υπόλοιπης ζωής της???) Δεν αντέχω καν να το σκεφτώ... Ο Θεός να προστατεύει τα παιδιά μας.. Τα παιδιά όλου του κόσμου... Από όλον αυτόν τον απόλυτο παραλογισμό που βιώνουμε τον τελευταίο καιρό, από όλη αυτή την απόλυτη έλλειψη όχι ηθικής ή συναίσθησης, αλλά τσίπας και φιλότιμου... Πόσο πιο κάτω πάει πια αυτός ο πάτος? Πόσο πιο βαθιά πρέπει να χωθούμε μέσα στην αηδία , τον φόβο και την φρίκη για να έρθει το ξημέρωμα? Πόσα νέα παιδιά πρέπει να θυσιαστούν στον παραλογισμό και στα συμφέροντα και στην τρέλα καιρών και ανθρώπων για να φτάσει όλη αυτή η ιστορία σε ένα τέλος? Το καλοκαίρι ήταν ο Doujon... Εχτές ήταν ο Αλέξης... Αύριο?
Νοιώθω μουδιασμένη... Με πείραξε πολύ αυτή η ιστορία, την ένοιωσα βαθιά μέσα στο πετσί μου, ίσως γιατί για άλλη μια φορά συνέβη πολύ κοντά μου... Σχεδόν δίπλα μου... Είναι αυτές οι στιγμές, οι άδικες, οι τρομακτικές, οι απαίσιες, που μας κάνουν να πεταχτούμε από την νιρβάνα της μικρής μας καθημερινότητας με τον πιο βίαιο αλλά ταυτόχρονα με τον πιο αποτελεσματικό τρόπο... Αυτή η χρονιά να φύγει και να μην ξανάρθει... Να ξεχαστεί αλλά ταυτόχρονα να μείνει χαραγμένη για πάντα στο μυαλό και στην ψυχή μας για να μας θυμίζει πόσο βαρύ είναι το τίμημα της αλαζονείας, της ασυδοσίας και της αδιαφορίας των "ισχυρών" σε κάθε επίπεδο και σε κάθε έκφανση της ζωής και της καθημερινότητας μας.. Και κυρίως να μας θυμίζει αυτά τα δυο παιδιά που χάθηκαν τόσο άδικα, τόσο νωρίς, για το απολύτως τίποτα...
Είμαι μουδιασμένη... Αυτό το παιδί με το μαύρο φούτερ και τα ανακατωμένα μαλλιά που πήγε με την παρέα του μια βόλτα στα Εξάρχεια μετά από έναν αγώνα πόλο στην Γλυφάδα, αυτό το παιδί που μόλις δυο μέρες πριν χαμογελούσε και αντιμετώπιζε την ζωή με την ευτυχισμένη σιγουριά των 16 χρόνων του, θα μπορούσε να είναι το δικό μου παιδί... Το δικό σας... Το παιδί όλων μας...
Και αυτή η μάνα που δεν ξέρω πως και από που θα κρατηθεί τις μέρες που θα έρθουν, θα μπορούσα να είμαι εγώ... Εσείς.. Όλες μας...
Να είναι αυτό λοιπόν το τελευταίο ποστ αυτού του ροζ blog... Αφιερωμένο εξαιρετικά στον Αλέξη... Που έφυγε νωρίς και άδικα και που ότι και να γίνει στο μέλλον, όση δικαιοσύνη και να αποδοθεί, δεν θα αλλάξει τίποτα απολύτως ούτε για εκείνον, ούτε και για τους δικούς του... Και ξέρετε κάτι? Θα έπρεπε να μην αλλάξει τίποτα ούτε και για μας... Καληνύχτα σας....
Υ.Γ. Καλώς ή κακώς, κακώς μάλλον, δεν έχω υπάρξει πολιτικοποιημένη στην ζωή μου, πόσο μάλλον υποστηρίκτρια του ενός ή του άλλου κόμματος.. Όμως η παράταξη που μας κυβερνά με αυτόν τον απολύτως παράλογο, ανεύθυνο, τρομακτικό, ασύδοτο, ηλίθιο, αδιάφορο, σκανδαλώδη και ανέντιμο τρόπο και που έχει διαλύσει τα πάντα πια, πρέπει να πάει σπίτι της... Τώρα... Δεν ξέρω αν αυτοί που θα έρθουν θα είναι καλύτεροι, όμως και λογικά αν το πάρουμε, όποιοι και αν είναι, τι χειρότερο μπορούν να κάνουν? Νομίζω τίποτα.. Έχουμε πιάσει τον απόλυτο πάτο.. Τελεία και παύλα...
Δεν θέλω να φανταστώ πως νιώθει σήμερα αυτή η μάνα... Πως θα κοιμάται τα βράδια και πως θα ξυπνάει τα πρωινά όλης της υπόλοιπης ζωής της... (Ποιας υπόλοιπης ζωής της???) Δεν αντέχω καν να το σκεφτώ... Ο Θεός να προστατεύει τα παιδιά μας.. Τα παιδιά όλου του κόσμου... Από όλον αυτόν τον απόλυτο παραλογισμό που βιώνουμε τον τελευταίο καιρό, από όλη αυτή την απόλυτη έλλειψη όχι ηθικής ή συναίσθησης, αλλά τσίπας και φιλότιμου... Πόσο πιο κάτω πάει πια αυτός ο πάτος? Πόσο πιο βαθιά πρέπει να χωθούμε μέσα στην αηδία , τον φόβο και την φρίκη για να έρθει το ξημέρωμα? Πόσα νέα παιδιά πρέπει να θυσιαστούν στον παραλογισμό και στα συμφέροντα και στην τρέλα καιρών και ανθρώπων για να φτάσει όλη αυτή η ιστορία σε ένα τέλος? Το καλοκαίρι ήταν ο Doujon... Εχτές ήταν ο Αλέξης... Αύριο?
Νοιώθω μουδιασμένη... Με πείραξε πολύ αυτή η ιστορία, την ένοιωσα βαθιά μέσα στο πετσί μου, ίσως γιατί για άλλη μια φορά συνέβη πολύ κοντά μου... Σχεδόν δίπλα μου... Είναι αυτές οι στιγμές, οι άδικες, οι τρομακτικές, οι απαίσιες, που μας κάνουν να πεταχτούμε από την νιρβάνα της μικρής μας καθημερινότητας με τον πιο βίαιο αλλά ταυτόχρονα με τον πιο αποτελεσματικό τρόπο... Αυτή η χρονιά να φύγει και να μην ξανάρθει... Να ξεχαστεί αλλά ταυτόχρονα να μείνει χαραγμένη για πάντα στο μυαλό και στην ψυχή μας για να μας θυμίζει πόσο βαρύ είναι το τίμημα της αλαζονείας, της ασυδοσίας και της αδιαφορίας των "ισχυρών" σε κάθε επίπεδο και σε κάθε έκφανση της ζωής και της καθημερινότητας μας.. Και κυρίως να μας θυμίζει αυτά τα δυο παιδιά που χάθηκαν τόσο άδικα, τόσο νωρίς, για το απολύτως τίποτα...
Είμαι μουδιασμένη... Αυτό το παιδί με το μαύρο φούτερ και τα ανακατωμένα μαλλιά που πήγε με την παρέα του μια βόλτα στα Εξάρχεια μετά από έναν αγώνα πόλο στην Γλυφάδα, αυτό το παιδί που μόλις δυο μέρες πριν χαμογελούσε και αντιμετώπιζε την ζωή με την ευτυχισμένη σιγουριά των 16 χρόνων του, θα μπορούσε να είναι το δικό μου παιδί... Το δικό σας... Το παιδί όλων μας...
Και αυτή η μάνα που δεν ξέρω πως και από που θα κρατηθεί τις μέρες που θα έρθουν, θα μπορούσα να είμαι εγώ... Εσείς.. Όλες μας...
Να είναι αυτό λοιπόν το τελευταίο ποστ αυτού του ροζ blog... Αφιερωμένο εξαιρετικά στον Αλέξη... Που έφυγε νωρίς και άδικα και που ότι και να γίνει στο μέλλον, όση δικαιοσύνη και να αποδοθεί, δεν θα αλλάξει τίποτα απολύτως ούτε για εκείνον, ούτε και για τους δικούς του... Και ξέρετε κάτι? Θα έπρεπε να μην αλλάξει τίποτα ούτε και για μας... Καληνύχτα σας....
Υ.Γ. Καλώς ή κακώς, κακώς μάλλον, δεν έχω υπάρξει πολιτικοποιημένη στην ζωή μου, πόσο μάλλον υποστηρίκτρια του ενός ή του άλλου κόμματος.. Όμως η παράταξη που μας κυβερνά με αυτόν τον απολύτως παράλογο, ανεύθυνο, τρομακτικό, ασύδοτο, ηλίθιο, αδιάφορο, σκανδαλώδη και ανέντιμο τρόπο και που έχει διαλύσει τα πάντα πια, πρέπει να πάει σπίτι της... Τώρα... Δεν ξέρω αν αυτοί που θα έρθουν θα είναι καλύτεροι, όμως και λογικά αν το πάρουμε, όποιοι και αν είναι, τι χειρότερο μπορούν να κάνουν? Νομίζω τίποτα.. Έχουμε πιάσει τον απόλυτο πάτο.. Τελεία και παύλα...
