The end.....

Σήμερα λέω να μιλήσουμε για σχέσεις... Που κάνουν κύκλους, που αλλάζουν, που φθίρονται με τον χρόνο, που χρειάζονται βαθιές ανάσες ανεξαρτησίας και προσωπικού χρόνου για να επιβιώσουν, που χρειάζονται υποχωρήσεις και από τις δύο πλευρές και που, κυρίως, απαιτούν ειλικρίνια και θάρρος.... Μια τέτοια σχέση είναι και η δική μας... Αυτό το interactive πάρε- δώσε που αναπτύξαμε μέσα από την bloggoγειτονιά και που - για μένα τουλάχιστον- ξεπέρασε κάθε προσδοκία... Και έγινε συμπάθεια, φιλία κάποιες φορές, σύμπνοια, ενδιαφέρον... Έγινε κυρίως καθημερινή συνήθεια με τα καλά και τα κακά που συνεπάγεται κάτι τέτοιο, έγινε ανάγκη μερικές φορές, όταν μέσα από εδώ άνοιγα πορτούλες της καρδιάς και της ψυχής μου που θα δυσκολευόμουν να τις ανοίξω face to face ακόμα και με τους απολύτως κολητούς μου, έγινε παιχνίδι, έγινε δουλειά, έγινε, τελικά, μια κανονική σχέση... Με κανόνες, με απαιτήσεις, με expectations, με καυγάδες, με απογητεύσεις αλλά και με μεγάλη, μεγάλη χαρά...
Όμως να που ήρθε η ώρα αυτή η σχέση να κλείσει τον κύκλο της... Και να τον κλείσει τώρα που είναι ακόμα στο peak της, έτσι ώστε να μας αφήσει τις καλύτερες αναμνήσεις και αυτή την γλυκόπικρη γεύση που αφήνουν πίσω τους όλα τα όμορφα πράγματα που φεύγοντας ξέρουμε πως θα μας λείψουν στο μέλλον αλλά ταυτόχρονα ξέρουμε και πως, αν τα κρατήσουμε, αν παραμείνουμε σε αυτά, θα χαλάσουν και θα χάσουν την ομορφιά και την μοναδικότητα τους...
Τον τελευταίο καιρό γράφω άτονα και σχεδόν από υποχρέωση... Ίσως γιατί είναι ο χαρακτήρας μου έτσι, θέλω να τα κάνω όλα πολύ ή καθόλου , ίσως γιατί πάντα βαριέμαι τελικά την ρουτίνα και θέλω να πηγαίνω παρακάτω, ίσως γιατί η ζωή μου έτσι όπως έχει διαμορφωθεί πια, με την δουλειά, με την μετακόμιση και με το καλοκαίρι που έρχεται μου αφήνει ελάχιστο ελέυθερο χρόνο και το blogging για να το κάνω έτσι όπως μου αρέσει, είναι full time job... Θέλει ώρα να διαβάσω τα blogs που μου αρέσουν, να σχολιάσω και να απαντήσω στα δικά σας σχόλια, και να σκεφτώ τι θέλω να σας γράψω για να ανεβάσω το δικό μου ποστ... Και δυστυχώς, αυτόν τον χρόνο, δεν τον έχω πια... Και το κυρίοτερο, δεν έχω την διάθεση να τον βρω... Θέλω να κάνω κι άλλα πράγματα.. Να τελειώσω το περιοδικό, να φτιάξω το σπίτι στο νησί με την ησυχία μου, να δω φίλους που τους έχω παραμελήσει, να προχωρήσω το βιβλίο μου... Θέλω να αφιερώσω περισσότερο χρόνο και ενέργεια στον Άρι που παλεύει με τις εξετάσεις και τα φροντηστήρια αυτόν τον καιρό και στον Μάνο που έχει και αυτός τα δικά του τρεξίματα και βλεπόμαστε ελάχιστα...
Με πολλούς από εσάς δεν θα χαθούμε, εννοείται... Θα βρεθούμε στο νησί, θα τα λέμε στην Αθήνα για καφέδες στην λιακάδα... Το mail μου ισχύει κανονικά για οποιονδήποτε θελήσει να επικοινωνήσει μαζί μου, το ίδιο και τα τηλέφωνα μου για όσους τα έχουν.. Και αν οργανώσετε καμιά bloggo συνάντηση και είμαι around, εννοείται πως θα χαρώ να σας δώ.... Όπως εννοείται πως όταν έχω χρόνο θα συνεχίσω να σας διαβάζω ή να σχολιάζω...
Κλείνοντας, θέλω να σας ευχαριστήσω όλους, για μια ακόμα φορά, για την αγάπη, για το support, για την καλή διάθεση και για την κατανόηση που μου δείξατε όλον αυτόν τον καιρό... Η σχεδόν καθημερινή παρουσία σας σε αυτό το blog μου έδωσε πολλά... Και σε προσωπικό και σε επαγγελματικό επίπεδο... Κυρίως όμως, με έκανε να νοιώσω μέλος μια υπέροχης παρέας, να γνωρίσω αξιόλογους ανθρώπους, και να αναζητήσω τα όρια μου σε ένα χώρο καινούριο και άκρως ενδιαφέροντα... Έτσι, πλήρης ημερών, εμπειριών, αναγνωσιμότητας και αποδοχής, και κρατόντας στις αποσκευές της ζωής μου μερικούς καινούριους φίλους και μια παλιά, αγαπημένη συμμαθήτρια, σας αποχαιρετώ με ένα γλυκό φιλί και την ευχή να τα ξαναπούμε μέσα απο δουλειές, μέσα από παρέες και μέσα από μια ζωή που κρύβει πάντα εκπλήξεις στην επόμενη στροφή της... Να είστε πάντα καλά.....

Φτάσαμε? (Η ώρα πάντως, έφτασε..)

Σήμερα ξεκινάνε οι παραστάσεις της Νικόλ με την ομάδα της, την X-Anima, στο Θέατρο Ροές στο Γκάζι... Να σας πω άλλη μια φορά να μην τις χάσετε, αξίζει πραγματικά τον κόπο... Και αν νομίζετε πως εγώ τα γράφω έτσι γιατί είναι η κόρη της φίλης μου, σας παραπέμπω σε έναν πιο σοβαρό bloggάνθρωπο με πραγματική παιδεία στο σπορ, για να δείτε... Αυτά και, αν τύχει και αποφασίσετε να πάτε την Τρίτη θα τα πούμε και από κοντά... Φιλιά βιαστικά και καλό σαββατοκύριακο....

http://www.greekgastronomer.com/?p=891

Apologies...

Οι μέρες που περνάω είναι πιεστικές και δύσκολες... Και ευτυχώς που το νησί και η ενέργεια του με βοηθάνε να μαζεύω δυνάμεις γιατί διαφορετικά θα τα ειχα παίξει κανονικά... Τα θέματα τρέχουν καθημερινά, το περιοδικό νομίζω θα σκίσει φέτος παρόλον τον τεράστιο ανταγωνισμό – 12 εκδόσεις μέτρησαν τα παιδιά του διαφημιστικού πως ετοιμάζονται φέτος για το νησί- όμως όπως κάθε χρόνο, όταν έρχεται η ώρα, ο χρόνος μοιάζει ελάχιστος για να χωρέσει τον προγραμματισμό και τα ραντεβού με τόσους ανθρώπους.. Μετρήστε σελίδες, 450 αριθμούσε το περσινό τεύχος, και σκεφτείτε πόσος κόσμος χρειάζεται για να γεμίσουν, διαιρέστε το με τις 30 μέρες που έχει αυτός ο έρημος μηνας που παλεύουμε εδώ όλοι με νύχια και με δόντια, και θα καταλάβετε γιατί τα ποστ μου έχουν έλλειψη έμπνευσης, πρωτοτυπίας και ενθουσιασμού αυτή την περίοδο... Και ελπιζω πως θα με συγχωρέσετε κι όλας που δεν έχω ούτε καν κουράγιο να απαντήσω στα λίγα σχόλια σας.. Το blogging είναι interactive σχέση, it takes two to tango, και είναι προφανές πως εγώ δεν είμαι σε φάση για φούρλες...

Τώρα που σας γράφω η ώρα ειναι 11 το βραδυ της Πέμπτης και έχω τελειώσει μόλις την διόρθωση και του τελευταίου κειμένου που είχα να στειλω σήμερα... Έξω από το παράθυρο μου η Χώρα φαίνεται φωτισμένη, η νύχτα είναι γλυκιά και μετα τις 12 ένα τραπέζι μας περιμένει στο Remezzo που άνοιξε το Πάσχα έτοιμο να αναβιωσει τον θρύλο μιας άλλης εποχής... Δεν θα πάω φυσικά, δεν έχω κουράγιο ούτε να φάω, πόσο μάλλον να ντυθώ και να βγω έξω... Θα συρθώ μέχρι το δωμάτιο μου, θα κάνω ενα ζεστό μπανιο και θα κουκουλωθώ στο αφράτο κρεββατάκι που τόσο ευχαριστιέμαι τώρα που γύρισε ο Ζαννής και κομάμαι ήσυχη τα βράδια... Και αύριο θα προσπαθήσω να ξυπνήσω νωρίς και να παω για καφε στην Καζάρμα με αγαπημένους αν και πρωϊνούς φίλους.

Έχω πολλά να σας γράψω για το νησί.. Καινούρια μέρη ανοίγουν, παλιά ανακαινίζονται και ομορφαίνουν, ο κόσμος έχει αρχίσει σιγά σιγά να μαζεύεται και όλα μπαίνουν πια σε ρυθμούς καλοκαιρινούς... Θα το κάνω μόλις ευκαιρίσω, μόλις πάρω μια ανάσα, από την Αθήνα πια, όταν θα έχω αρχίσει πάλι να το επιθυμώ το νησάκι, πράγμα που το ξέρω πια, θα συμβεί με μαθηματική ακρίβεια μόλις πατήσω το πόδι μου στο λιμάνι της Ραφήνας... Ευτυχώς, μέσα σε όλα όσα αλλάζουν με ρυθμούς ροκ στην ζωή μου, το μόνο που παραμένει σταθερό σαν βράχος είναι αυτή η «ψυχασθένεια» που με κάνει όταν είμαι εδώ να αναζητάω την οικογένεια μου και την Αθήνα και μόλις επιστρέφω να θέλω να ξαναβρεθώ τρέχοντας στο νησί. Κρατάει χρόνια αυτή η κολώνια και την έχω συνηθίσει πια.. Και νομίζω πως το άρωμα της ειναι που με κρατάει τελικά στον αφρό... Και δεν με αφήνει να βουλιάξω μέσα στην ρουτίνα, την καθημερινότητα και την πλήξη...

Αυτά γιατί τα μάτια μου κλείνουν.. Θα σας γράψω καληνύχτα αλλά στην ουσία θα εννοώ καλημέρα μια που θα ανεβάσω το ποστ αύριο το πρωί... Φιλιά σε όλους ...

Μια ηλιόλουστη μέρα...

Σαν σκωτσέζικο ντους μας πάει ο καιρός, χτες έβρεχε όλη μέρα (και τουλάχιστον την μισή νύχτα) και σήμερα ξημέρωσε μια λιακάδα φανταστική... Την οποία, αν κρατήσει και αύριο θα την εκμεταλευτώ με λίγη ηλιοθεραπεία στην Ψαρού, αν καταφέρω να ξεκλέψω έστω και μια ωρίτσα ανάμεσα σε ραντεβού και συνεννοήσεις.... Προς το παρόν πάω να πάρω έναν καφέ από τα Starbucks και 9.30 η ώρα πρέπει να είμαι στο παλιό σπίτι και να περιμένω τους τεχνικούς που θα μου βγάλουν τα air condition και θα τα τοποθετήσουν στο καινούριο... Ταυτόχρονα ο κύριος Mike θα ξηλώνει φώτα, θα αποσυνδέει πλυντήρια και θα κατεβάζει κουρτινόξυλα. Το packaging πάει μια χαρά, αύριο πρέπει να έχουμε τελειώσει, και το Σάββατο το πρωί, αν όλα πάνε όπως τα έχω στο μυαλό μου θα γίνει η μετακόμιση... Βέβαια το βάψιμο του σπιτιού θα τελειώσει την άλλη εβδομάδα μια που βγηκαν διάφορες ατέλειες στην μέση που πρέπει να φτιαχτούν, όμως και εγώ υπολόγιζα να μείνω στο καινούριο σπίτι για να αρχίσω να το ταχτοποιώ την επόμενη φορά που θα ξανάρθω, γύρω στις 26... Οπότε, no problem...Θα μπουν τα πράγματα και οι κούτες μέσα, όταν τελειώσουν τα βαψίματα θα πάει η κυρία Δήμητρα να το καθαρίσει με την ησυχία της και όταν επιστρέψω θα το βρω να με περιμένει, έτοιμο να το οργανώσω και να το ομορφύνω... Θα σας πρήξω με το σπίτι μόλις αρχίσω να το φτιάχνω γιατί έχει και πολλή δουλειά και πολλή χαρά, όμως τώρα είναι ακόμα η ώρα του περιοδικού.. Να τελειώσει με το καλό και μετά έχω ένα καλοκαίρι ολόκληρο να ασχοληθώ με το redecoration...
Αυτά για σήμερα και σας αφήνω για να προλάβω... Καλημέρα ηλιόλουστη και πολλά, πολλά φιλιά..

Υ.Γ. Χτες πήγαμε με την Ιλεάνα και τα παιδιά από το διαφημιστιό για φαγητό στον Daniele.. Και ήταν όπως πάντα, υπέροχα... Μην τυχόν περάσετε από το νησί και δεν πάτε στο Cucina του για καρμπονάρα!!!! Εσείς θα χάσετε...

Σαν χειμώνας βαρύς....

Σήμερα στο νησάκι ξημέρωσε χειμώνας.... Από χτες το βράδυ φάνηκε το πράγμα, που πήγαμε στην δεξίωση του πρέσβη αλλά φύγαμε τρέχοντας μετά από καμιά ώρα γιατί το κρύο έξω, στο υπέροχο κατά τα άλλα κήπο του Λητώ ήταν τσουχτερό... Οι Κινέζοι πάλι μια χαρά, πρόβλημα ουδέν, έδειχναν κατενθουσασμένοι και κυκλοφορούσαν με τα κοντομάνικα βγάζοντας ακατάπαυστα φωτογραφίες και χορεύοντας Zorba the Greek... Μιλάμε λαός Duracel... Κανονικά...
Εγώ πάλι που δεν είμαι καθόλου ανθεκτική στο κρύο παρολο το λίπος που θεωρητικά θα έπρεπε να με προφυλάσσει κάπως, σας γράφω τώρα φορώντας παντελόνι φόρμας, T-shirt και κοτονένιο πουλόβερ μέσα στο σπίτι και όταν βγω, αργότερα, θα φορέσω και μπουφάν if you get the picture... Αν συνεχιστεί δε έτσι ο καιρός και τις επόμενες μέρες, ο Γιάννης, ο φωτογράφος μας, που έρχεται αύριο, θα κάνει χαρακίρι κανονικό.. Θα είναι η δευτερη χρονιά που θα φωτογραφίζει θέματα στο νησί μέσα Μαϊου και το αποτέλεσμα θα μοιάζει λες και τα τράβηξε Οκτώβρη...
Κατά τα λοιπά η δουλειά είναι στο φουλ της, έχω κάθε μέρα συνεντεύξεις, συναντήσεις και μπόλκο γράψιμο, και σήμερα, σε λίγο, επιστρέφει ευτυχώς και ο Ζαννής γιατί να σας πω την αμαρτία μου, παρόλο που δεν φοβάμαι γενικά, χτες τα χρειάστηκα λίγο... Ολομόναχη μέσα σε αυτό το τεράστιο σπίτι μέσα στην μέση του πουθενά με όλα αυτά τα παράθυρα χωρίς πατζούρια, την βροχή έξω να πέφτει σαν τρελή, τον αέρα να λυσσομανάει και τα σκυλιά να γαυγίζουν ακατάπαυστα, ξύπνησα τουλάχιστον τρεις φορές με την απόλυτη βεβαιότητα πως κάποιος είχε μπεί μέσα στο σπίτι... Και τις τρεις ξανακουκουλώθηκα γιατί η λογική υπερίσχυσε του πανικού μου και σκέφτηκα πως if that was the case καλύτερα θα ήταν να κάνω την πεθαμένη, όμως ξαγρυπνησα και είδα και έπαθα να ξανακοιμηθώ.. Αυτό είναι το κακό με τα μεγάλα σπίτια τελικά... Είναι πανέμορφα την μέρα αλλά την νύχτα θέλουν παρέα... Ή φρουρό στην είσοδο... Ξέρω 'γω?
Anyway, από σήμερα ολα θα είναι back to normal και ελπίζω το βράδυ να κοιμηθώ σαν τουβλίνος...Και τώρα σας αφήνω για να ξεκινήσω να προγραμματίζω την ημέρα και τα ραντεβού μου... Καλημέρα και φιλιά σε όλους... Φθινοπωρινά...

Η τέλεια, τέλεια πισίνα....

Πίνω τον καφέ μου στην πισίνα... Σας τα έχω σπάσει με αυτή την πισίνα από χτες, το ξέρω, αλλά δεν είναι από σνομπισμό ... Εμένα προσωπικά ποτέ δεν μου άρεσαν οι πισίνες, με την έννοια πως σιγά μην αφήσω τις τέλειες θάλασσες για να κολυμπήσω σε λιμνάζοντα έστω και τελευταίας τεχνολογίας νερά (και έχω και ένα άγχος μονίμως που μου έχει μείνει από τότε με τα χλώρια μην βουτηξω ξανθιά και αναδυθώ με το μαλλί πράσινο)... Αφήστε που το οικογενειακό μας budget δεν προβλέπει garden with pool έτσι κι αλλιώς... Όμως με αυτή την πισίνα έχω πάθει coup de foudre... Αντιλαμβάνομαι απολύτως την χρησιμότητα της, μια που αν ο καιρός ήταν καλύτερος θα είχα ήδη ρίξει μια βουτιά πριν την Ψαρού, μπορεί και δύο, ενώ το απόγευμα ή το βραδάκι, με το ηλιοβασίλεμα να την βάφει ποροτοκαλί ή με τα φώτα αναμμένα είναι μαγεία... Οπότε, οκ, σούπερ τα χωριανά τα σπίτια που δεν θα πάψω ποτέ να τα λατρεύω γιατί μου θυμίζουν το νησί παλιά, όμως αν ποτέ αποκτούσα την δυνατότητα, και τον χώρο εννοείται γιατί θέλει και στρέματα το συγκεκριμμένο concept, μια πισίνα σαν του Ζαννή μπορει να την χτύπαγα τελικά... (Βέβαια κάτι μου λέει πως δεν θα αποκτήσω ούτε το ένα ούτε το άλλο αλλά δεν πειράζει... Τα όνειρα δεν έβλαψαν ποτέ κανέναν και είναι και absolutely free of charge..)
Εχτές το βράδυ κοιμήθηκα νωρίς, στις 10.30 ήμουν ήδη κουκουλωμένη στο κρεβατάκι μου και έπεσα σχεδόν λήθαργο με δυο διακοπές.. Την μία όταν έκελισε τελείως η μύτη μου από το συνάχι και κόντεψα να σκάσω και την δεύτερη όταν έπεσε μάλλον το ρεύμα και άρχισε να δουλέυει μάλλον η γεννήτρια και ξεκίνησε να σφυρίζει κάποιου ειδους συναγερμός... Λέω μάλλον διότι όταν κατεβηκα στον κάτω όροφο να δω τι ήταν όλο αυτό και έπεσα πάνω σε τουλάχιστον 15 πόρτες με φωτάκια, αποφάσισα πως δεν είμαι εγώ για τέτοια και έτρεξα να ξανα- κουκουλωθώ.. Στο κάτω κάτω της γραφής εξω στον κήπο περιπολούν όλο το βραδυ ο Bianco και ο Nero, τα δυο λαμπραντόρ του Ζαννή και αν, λέμε αν, είχε μπει κάποιος ας τα εβαζαν εκείνα πέρα μαζί του και όχι εγώ...
Τελικά σήμερα που ξύπνησα τα βρήκα όλα τέλεια εκτός από την τηλεόραση μου που έχει μπλοκάρει και βγάζει ένα σήμα που γράφει κάτι για μπερδεμένα κανάλια στα ιταλικά... Μικρό το κακό και φαντάζομαι πως μόλις επιστρέψει ο Ζαννής θα το φτιάξει... Κατά τα άλλα σήμερα ξεκινάω δουλειά κανονική, με συναντησεις, με meeting με το διαφημιστικό, με συνεντεύξεις και με μια δεξίωση παρακαλώ το βράδυ για την οποία δεν με είχαν ενημερώσει πριν φύγω να πάρω μαζί μου την βελάδα μου και η γκαρνταρόμπα μου περιλαμβάνει μόνο φορμες Juicy και στρατιωτικά παντελόνια... Οπότε πρέπει να βρω και κάτι να βαλω μια που οικοδεσπότης είναι ο πρέσβης μας στην Κίνα που είναι μυκονιάτης παρακαλώ και καλεσμένοι, τι άλλο? κινέζοι επίσημοι... Ταυτοχρόνως δε με όλα αυτά πρέπει να πάω να πάρω τις κούτες που μου έχουν μαζέψει από την Ψαρού, να αγοράσω και από αυτό το πλαστικό με τα bubbles και χαρτοτέηπ και να τα πάω στο παλιό μου σπίτι γιατί από το απόγευμα η κυρία Δήμητρα με τον άντρα της θα ξεκινήσουν να πακετάρουν... Το δε καινούριο, πέρασα χτες και το είδα, το βάφουν, και γίνεται μια κούκλα... Χωριανό μεν, σούπερ ντούπερ δε....
Αυτά για σήμερα, τουλάχιστον προς το παρόν, πάω να ξεκινήσω και τα λέμε αύριο, ή ίσως, αν επιστρέψω νωρίς, το βραδάκι... Φιλιά πολλά σε όλους...

Υ.Γ. Τρίτη και 13 σήμερα ε? Μπρρρρρρ!!!!!:-)

Εδώ Μύκονος......

Προσπάθησα ματαίως να ανεβάσω ένα ποστ από το πλοίο, αλλά το lapotop μου αρνήθηκε κατηγορηματικά να συνδεθεί... Και πάνω που ειχα αρχίσει να πιστεύω πως η βαφή έχει αρχίσει να επιρρεάζει και τα φαιά μου κύτταρα εκτός από την ρίζα ανακάλυψα πως το ίδιο ακριβώς πρόβλημα είχε και η Ιλεάννα, η φίλη και συνάδελφος με την οποία ταξιδεύαμε μαζί... Φαίνεται πως παρόλο το upgrade από την business στην VIP, μια που όταν φτάσαμε ανακαλύψαμε πως όλα τα τραπεζάκια και όλες οι πρίζες είχαν καταληφθεί από δεκάδες κινέζους και τα laptops τους - μα τόση εργατικότητα πια αυτοί οι άνθρωποι και στις διακοπές τους?-οι παρεχόμενες υπηρεσίες τουλάχιστον στον τομέα της τεχνολογίας είναι μηδενικές... Βέβαια μπορεί να μην bloggάρισα, τελείωσα όμως μια συνέντευξη που εκκρεμούσε, ξεμπέρδεψα, και έτσι τώρα μπορώ να απολαύσω χωρίς ενοχές τις πρώτες ώρες μου στο νησί...
Το σπίτι του Ζαννή που θα με φιλοξενήσει όλες αυτές τις μέρες που λόγω μετακόμισης είμαι άστεγη είναι υπέροχο, και μια που ο ίδιος θα λείπει δυο μέρες στην Αθήνα για δουλειές, θα το έχω όλο στην διάθεση μου.... Ελπίζω από αυριο να στρώσει λίγο ο καιρός- σήμερα παρότι έχει λιακάδα φυσάει αρκετά- και να καταφέρω να εκμεταλευτώ τη υπέροχη πισίνα του, μια από τις ωραιότερες που έχω δει ποτέ... Το πρόγραμμα μου έχει αρκετό γράψιμο και υπολογίζω, καιρού επιτρέποντος, να το κάνω by the pool πασαλειμένη με το αγαπημένο μου St. Barth, σε απόλυτο Martini Style....
Βέβαια ακόμα δεν είμαι στα καλύτερα μου, εξακολουθεί να με πονάει ο λαιμός μου και να τρεχει η μύτη μου, αλλά τα Comtex Cold με τα οποία μπουκώνομαι από χτες μάλλον κάνουν την δουλειά τους γιατί νοιώθω κάπως καλύτερα.... Ίσα που έχασα το χτεσινό πάρτυ που ήθελα τόσο πολύ να πάω, για τα γενέθλια της φίλης μου της Ελένης και του Παναγιώτη της - δεν είναι καταπληκτικό που έχουν γεννηθεί με μια μέρα διαφορά?- και που όπως μου είπε η "ανταποκρίτρια" μου πέρασαν υπέροχα.... Ήμουν όμως ένα αληθινό ράκος εχτές, σερνόμουν κυριολεκτικά στα πόδια μου και η ιδέα του να ντυθώ και να βαφτώ στις 10 η ώρα που τελείωσα την απομαγνητοφώνηση και το packaging μου φαινόταν τρομακτική.. Του χρόνου, καλά να είμαστε, χρωστάω πολλούς χορούς και θα τους χορέψω όλους...
Αυτά για σήμερα, και σας αφήνω με ένα γλυκό φιλί και μια φωτογραφία από το νησί, που δεν την τράβηξα εγώ αλλά ο αγαπημένος Asteroid που φαντάζομαι πως δεν έχει πρόβλημα που δανείζομαι καμιά φορά την έμπνευση του... Από αύριο σας υπόσχομαι δικές μου φωτογραφίες μια που έχω προνοήσει να πάρω μαζί μου και την μηχανή και το καλώδιο της... Καλημέρα!!!!

Update, βράδυ γύρω στις 9... Κοιτάξτε τώρα τι μου συμβαίνει... Βρίσκομαι στο αγαπημένο μου νησί, τα φώτα της πισίνας είναι αναμένα, έξω είναι ειδυλιακά αν και κάνει λίγο κρύο, σας γραφω κουκουλωμένη με ένα μπουφάν αλλά είναι τόσο ήσυχα και τόσο μαγικά που δεν μπορούσα να αντισταθώ στον πειρασμό, αν δεν φοβόμουν μην γίνω τόστ θα βουτούσα και τα πόδια μου στο νερό που νομίζω πως είναι ζεστούτσικο, και όμως δεν πλέω και σε πελάγη ευτυχίας... Το ξέρω πως θα ακουστεί χαζό αλλά μου λείπουν οι άντρες μου... Θα ήθελα να είμαι στην Αθήνα τώρα, αν είναι ποτέ δυνατόν, ή ακόμα καλύτερα, να ήταν εκείνοι εδώ, μαζί μου.. Μεγαλώνω και παραξενεύω.. Μεγαλώνω και μαλακώνω μάλλον... Δεν ξέρω πως να το πω... Μάλλον μεγαλώνω, τελεία... Και παύλα...
Μια χαρά θα περάσω, φυσικά, και από αύριο που θα σφίξει η δουλειά δεν θα έχω χρόνο για μουρμουρίτσες και νοσταλγίες, άλλωστε, μάλλον "ιδεολογικό" είναι το θέμα... Όλα τα όμορφα θέλω να τα μοιράζομαι μαζι τους.. Και είναι πολύ ομορφα εδω, σήμερα το βράδυ... Καληνύχτα και .. φρόνιμα....

Η γιορτή της μητέρας...

Έκτακτο, μικρούλι ποστ σήμερα, αλλά μην ξεχνιόμαστε... Χρόνια πολλά στις μαμάδες!!!! Και ειδικότερα χρόνια πολλά στην μαμά μου που είναι πάντα "εκεί", χρόνια τώρα, όποτε την χρειάστηκα, να με στηρίζει, να με παρηγορεί και να με αγαπάει.... Χρόνια πολλά, χρόνια καλά, χρόνια ευτυχισμένα και κυρίως χρόνια με υγεία... Να την χαιρόμαστε και να μας χαίρεται, και να είναι πάντα γελαστή, όμορφη και ήρεμη όπως τώρα για πολύ, πολύ , πολύ καιρό ακόμα....
Σμουτς τεράστιο μανούλα και εορταστικό.....

Πάμε λοιπόν.....

Από χτες το απόγευμα άρχισε και επισήμως η φετινή προετοιμασία για την έκδοση του Mykonos Confidential... Προφανώς έχουμε ξεκινήσει να δουλεύουμε από καιρό - εγώ ακόμα και το Πάσχα, παρόλο που κατέβηκα με παρέα και περάσαμε σούπερ, κατάφερα να κάνω μια συνέντευξη και αρκετές συνεννοήσεις, χώρια που κάλυψα και ένα μεγάλο κομμάτι από τα καινούρια openings- όμως μετά το χτεσινό meeting που κράτησε μέχρι τις 7 η ώρα το απόγευμα, είναι official πια, ξεκινάμε!!! Το διαφημιστικό είναι στο νησί από χτες, η Ιλεάνα και εγώ κατεβαίνουμε την Δευτέρα, οι λίστες με τα "to do's" μεγαλώνουν με γεωμετρική πρόοδο, το άγχος κυριεύει τους νευρικούς και είχαμε και τον πρώτο μας καυγά , έτσι, για το καλό...
Η αλήθεια είναι πως παρόλη την εμπειρία δύο τευχών πια που μας δίνει την δυνατότητα να έχουμε έναν "μπούσουλα" πάνω στον οποίο θα κινηθούμε με ασφάλεια, κάθε καινούριο τεύχος είναι ένα πάζλ για δύσκολους λύτες... Υπάρχουν τα καινούρια πρόσωπα και πράγματα που πρέπει να γραφτούν, υπάρχουν τα παλιά που πρέπει να ανακυκλωθούν έξυπνα, υπάρχουν οι - δύσκολες- ισορροπίες με πελάτες και φίλους που πρέπει να κρατηθούν, υπάρχουν τα μεγάλα θέματα που οφείλουν να είναι αποκλειστικά, υπάρχουν οι δυσκολίες της τελευταίας στιγμής που σε συνδυασμό με τον νόμο του Merfy πάντα μας βγάζουν εκτός προγράμματος, υπάρχουν οι εμπνεύσεις του Πέτρου που σώζουν την κατάσταση μαγικά και υπάρχουμε και εμείς που παρόλη την τέλεια χημεία μας και την αγάπη που μας δένει μετά από τρία χρόνια τόσο κοντινής και καλής συνεργασίας έρχονται στιγμές έντασης και αγωνίας που μας κάνουν να ξεσπάμε και να τσακωνόμαστε σαν τα σκυλιά, άσχετα αν μετά τα ξαναβρίσκουμε και είμαστε πάλι φίλοι αγαπημένοι...
Ναι, το περιοδικό μας, όπως και κάθε περιοδικό άλλωστε, κρύβει πολλές χαρές αλλά και τεράστιο άγχος μέσα στις σελίδες του, αλλά τελικά, σαν κάθε γέννα, μόλις πάρουμε στα χέρια το καινούριο "παιδί' μας τα ξεχνάμε όλα.. Και ανυπομονούμε να βάλουμε μπροστά το επόμενο... Εγώ φέτος, όπως ξέρετε όσοι με διαβάζετε συχνά, κάποια στιγμή εγκατέλειψα το project... Όταν ήρθε όμως η ώρα να ξεκινήσω να προετοιμάζομαι για ένα άλλο περιοδικό για το νησί, σε εκείνο το πρώτο meeting, συνειδητοποίησα πόσο πολύ θα μου έλειπε το "δικό" μας... Και, έχοντας κρατήσει μια πορτούλα ανοιχτή για παν ενδεχόμενο, ξαναγύρισα πίσω τρέχοντας, και μάλιστα με καλύτερη συμφωνία από πριν.... Και δεν έφταιγε κατά κανένα τρόπο το άλλο περιοδικό, άληθεια σας το λέω, ούτε οι άλλοι συνεργάτες που ήταν μια χαρά παιδιά, ούτε η άλλη εταιρία που μια χαρά με υποδέχτηκε... Έφταιγαν οι αναμνήσεις δυό πολύ όμορφων τελικά χρόνων, και η αίσθηση πως κάτι που σε μεγάλο βαθμό ήταν και δικό μου δημιούργημα θα κυκλοφορούσε φέτος στα περίπτερα χωρίς εμένα...
Βλέπτε είμαι πολύ περήφανη που συμμετέχω στην ομάδα του Mykonos Confidential.. Γιατί πιστεύω ακράδαντα πως είναι το καλύτερο περιοδικό που βγαίνει για το νησί, η καλύτερη προσπάθεια που έχει γίνει μέχρι σήμερα, και τελικά, μια έκδοση που κάθε χρόνο βάζει τον πήχυ πιο ψηλά ακόμα και για τον ίδιο της τον εαυτό... Με εξαιρετικούς συνεργάτες από το νησί, όπως τον Παναγιώτη Κουσαθανά, τον Δημήτρη Ρουσουνέλο και την Φρατζέσκα Χανιώτη, με ένα τημ από την Αθήνα που αγαπάει την Μύκονο όλο τον χρόνο και όχι μόνο το καλοκαίρι, και με την αμέριστη βοήθεια τόσων μυκονιατών που κάθε χρόνο κάνουν ότι καλύτερο μπορούν για να μας βοηθήσουν και που μας έχουν αγκαλιάσει σαν να είμαστε δικά τους παιδιά...
Έτσι, φορτωμένη με θέματα και λίστες, με κασετοφωνάκια και σημειώσεις, με το τηλέφωνο μου να χτυπάει ακατάπαυστα και το καινούριο μου laptop έτοιμο να φιλοξενήσει ένα μεγάλο κομμάτι της ύλης του περιοδικού που περνάει από τα χέρια μου, και ταυτόχρονα με κέφι τρελό και αισιοδοξία που χτυπάει limit up, την Δευτέρα το πρωί θα είμαι στο High Speed έτοιμη να ριχτώ με τα μούτρα στην δουλειά για να είναι το φετινό τεύχος το καλύτερο απ' όλα.. Θα είναι ένα δύσκολος μήνας αυτός που έρχεται, το ξέρω καλά, με πολλά πήγαινε έλα και με πολύ άγχος και με ελάχιστο χρόνο για τους ανθρώπους που αγαπάω και για τον εαυτό μου, όμως το αποτέλεσμα, είμαι σίγουρη, για άλλη μια φορά θα με δικαιώσει απολύτως...
Δεν παραπονιέμαι, κάθε άλλο, άλλωστε κάνω μια δουλειά που αγαπάω και όσο δύσκολη και αν είναι, εμείς τουλάχιστον, έχουμε την τύχη να την κάνουμε στο ωραιότερο μέρος του κόσμου.. Που μας φορτίζει με την μαγική ενέργεια του, που μας φέρνει σε επαφή με αγαπημένους, υπέροχους ανθρώπους και που μας δίνει την δυνατότητα, όταν νοιώσουμε έτοιμοι να τα πάιξουμε να κάνουμε τα ωραιότερα διαλείματα ever... Για καφέ στην Καζάρμα, για ποτό στο Άρωμα, για χορό στο Guzel , για μπάνιο στην Ψαρού... Και σε περιπτώσεις εκτάκτου ανάγκης, όταν τίποτα άλλο δεν μοιάζει ικανό να αποσυμπιέσει το αγχος ή τον εκνευρισμό μας, εγώ έχω πάντα την μυσική μου συνταγή έτοιμη, αρκεί να έχει ζεστάνει ο καιρός εννοείται... Μια βουτιά στα γαλανά νερά του Άγιου Σώστη είναι αρκετή για να έρθουν όλα στα ίσα τους.. Η ζωή είναι ωραία.. Και είναι μικρή.. Και πρέπει να την ζούμε στο μάξιμουμ... Και εμείς, έχουμε την τύχη, την ευλογία να πω?, να κάνουμε την δουλειά μας εκεί που άλλοι ονειρεύονται να περάσουν τις διακοπές τους...
Ευχηθείτε μου καλή τύχη λοιπόν, και πάμε..... Φιλιά και καλό , καλό σαββατοκύριακο...

Υ.Γ. Ξεφύλιζα πρόσφατα ένα βιβλίο της Ρένας της Φτελιάς και διάβασα μια αφιέρωση που μου έκανε εντύπωση γιατί με άγγιξε απολύτως.. "Στην Μύκονο, το νησί που τόσα μου έδωσε και τόσα του χρωστάω" γράφει η Ρένα και αν μπορούσα κάπου, κάποτε να κάνω και εγώ την δική μου αφιέρωση στο νησί, αυτό ακριβώς θα έγραφα, με τον ίδιο τρόπο... Τα καλύτερα μου, τόσο σε επαγγελματικό όσο και σε προσωπικό επίπεδο τα έχω ζήσει και τα έχω πάρει από την Μύκονο... Εκεί διασκέδασα τρελά σαν έφηβη, εκεί ερωτεύτηκα, εκεί παντρεύτηκα, στις παραλίιες της πέρασε όλα τα γελαστά του καλοκαίρια το παιδί μου, εκεί γνώρισα κάποιους από τους πιο αγαπημένους φίλους και από τους πιο σημαντικούς ανθρώπους στην ζωή μου, εκεί έκλεισα τις καλύτερες και τις πιο ενδιαφέρουσες δουλειές μου, εκεί πέρασα και περνάω τις ωραιότερες μέρες μου, εκεί έχουμε κάνει τα καλύτερα μας γλέντια, αυτά που τα θυμόμαστε ακόμα και χαμογελάμε νοσταλγικά... Και ελπίζω, να δώσει ο Θεός, όταν μεγαλώσει το παιδί μας και βρει τον δρόμο του, τον επαγγελματικό και τον προσωπικό, και όταν μπορέσει και ο άντρας μου να χαλαρώσει λίγο με τις δουλειές του, να έχουμε καταφέρει να αποκτήσουμε το δικό μας σπίτι και να περνάμε εκεί, στο ωραιότερο νησί του κόσμου, τον περισσότερο μας χρόνο... Αυτό είναι το όνειρο μου για το μέλλον... Και ελπίζω πραγματικά, όπως και τόσα άλλα πράγματα που κάποτε φάνταζαν απραγματοποίητα και όμως η ζωή μου τα έφερε όπως τα είχα ονειρευτεί, το όχι και τόσο μακρυνό μέλλον να μας βρει να γράφουμε ο καθένας το δικό του βιβλίο, εγώ το μυθιστόρημα μου και ο Μάνος το βιβλίο του για τα πούρα σε μια βεράντα με θέα την Χώρα.... Και, όπως στα παραμύθια που τόσο αγαπώ, να ζήσουμε happily ever after....

Υ.Γ. Η φωτογραφία, εννοείται, από το νησί... Η Χώρα όπως φαίνεται από την θάλασσα....

Τρελή τρεχάλα....

Βαθιά ανάσα και.... Με καινούρια, ολοκαίνουρια λάστιχα, νερά - λάδια στο φουλ και το ρεζερβουάρ γεμάτο βενζίνη, το κουρσάκι με περιμένει για να διεκπεραιώσουμε μαζί μια δύσκολη, πολύ δύσκολη τελευταία μέρα... Που σημαίνει: Γερμανό για να πληρώσω την Nova, Video Club για να επιστρέψω τα DVD, καθαριστήριο, μια συνέντευξη στις 11.30, γρήγορα στο Κορωπί για meeting στις 2.15, μάθημα με τον Χοϊμε στις 6 και μετά σπίτι για να ετοιμάσω μια μους σοκολάτα για το αυριανό τραπέζι που είμαστε καλεσμένοι... Και επειδή έχουμε βαρεθεί τα deliveries, κάπου ανάμεσα σε όλα αυτά παίζει και ένα μικρό σούπερ μάρκετ για να ετοιμάσω κάτι γρήγορο μεν νόστιμο δε για το βράδυ.. Που αραχτοί στον καναπέ και κατάκοποι - μια που και ο Μάνος έχει μια αντίστοιχη μέρα μπροστά του- θα δούμε τα τελευταία επεισόδια του The Closer και μετά θα κουκουλωθούμε ευτυχείς που αύριο είναι Σάββατο... Πριν απ' όλα αυτά δε, μην με ρωτήσετε πως και πότε, δεν έχω πραγματικά ιδέα, πρέπει να τελειώσω και την απομαγνητοφώνηση μιας άλλης συνέντευξης που πήρα το Πάσχα στο νησί....
Πράγμα που σημαίνει πως σας φιλώ σταυρωτά και φεύγω τρέχοντας... Και πως θα τα πούμε αύριο, με ησυχία, και με πρωινό καφέ και μουσικούλα, χαλαρά, όπως πρέπει να γίνονται στην ζωή τα ωραία και τα ευχάριστα...Φιλιά πολλά....

Ας παίξουμε λοιπόν!!!!!

Πολύ με βόλεψε σήμερα το παιχνιδάκι που μου πρότειναν η Talisker και ο Kyrios (και αν μου το πρότεινε και κανένας άλλος να με συγχωρέσει αλλά έχω ήδη αρχίσει να γίνομαι κασέρι σιγά- σιγά με όλη αυτή την καθημερινή τρεχάλα)... Σήμερα και αύριο δε το δράμα κορυφώνεται αλλά που θα πάει, θα τα καταφέρω.... Οπότε, ορίστε το χειρόγραφο που μου ζητήσατε, και ότι αποφανθείτε για τον χαρακτήρα και την προσωπικότητα μου παρακαλώ να μου τα μεταφέρετε εγγράφως για να βλέπω και να μαθαίνω.. Επίσης να συμπληρώσω πως, δεν ξέρω αν το πάθατε και εσείς αλλά εγώ προσωπικά μάλλον έχω ξεμάθει να γράφω με το χέρι... Και με την τρίτη μόνο προσπάθεια κατάφερα να γράψω κάτι που να (ψιλό) διαβάζεται...
Επίσης να αδράξω την ευκαιρία, μια που έπαιξα και το δικαιούμαι, να καλέσω να παίξουν και οι: Αθήναιος, Ελένη Τροβά, Νανάκος και Πρόβατο... Α!!! Και η Melissoula βεβαίως βεβαίως...

Υ.Γ. Θέλω να δώσετε ιδιαίτερη σημασία στο μπλοκάκι το οποίο χρησιμοποίησα παρακαλώ... Διότι σημασία έχει η λεπτομέρεια... Non?

Hasta la Vista baby....

Μου πήρε 3,5 ώρες (που ο φίλος μου ο Γιώργος- τεχνικός υπολογιστών έκανε τα μαγικά του για να κάνει τα Vista να θυμίζουν κάπως XP) και 75 ευρώ (φιλική τιμή) για να μπορώ σήμερα, επιτέλους να ανεβάσω post από το ολοκαίνουριο Sony Vaio μου... Ένα πανέμορφο τερατάκι με καρδιά Cuore Duo Τ 1800, σκληρό δίσκο 200 GB, μνήμη 2 GB και το κυριότερο, κάρτα γραφικών NVIDIA GeForce 8400M για να μπορώ να παίζω άνετα τα adventure games μου... Είμαι ερωτευμένη με το καινούριο παιχνιδάκι μου, ας είναι καλά εκείνος που μου το χάρισε, και χτες πήγε 3 η ώρα το πρωί μέχρι να καταφέρω να με πείσω να πάω να κοιμηθώ και να το αφήσω και αυτό να ξεκουραστεί...
Βέβαια ο έρωτας αυτός, όπως όλοι οι μεγάλοι έρωτες άλλωστε, έχει ένα μελανό σημείο.. Τα Vista ή (s)Vista όπως τα είπε πολύ σωστά η φιλενάδα μου η Κατερίνα που όλο λέω να την πάρω τηλέφωνο να πάμε για καφέ και ποτέ δεν τα καταφέρνω.... Μα τι τους έπιασε εκεί στην Microsoft να βγάλουν αυτό το δαιδαλώδες λειτουργικό, μου λέτε? Τίποτα δεν είναι στην θέση του, ακόμη και ο σούπερ ειδήμων Γιώργος χρειάστηκε μισή ώρα και για να καταφέρει να εξαφανίσει ένα παραθυράκι που πεταγόταν σαν την..βούρτσα μέσα στην μέση και ρωτούσε αν θέλουμε να συνεχίσουμε, πετάει διαρκώς κάτι μπλε οθόνες και με αποσυντονίζει (γιατί ξέρω πως αυτό είναι κακό, πολύ κακό), και γενικά αυτό το φιλικό προς τον χρήστη περιβάλλον που διαφήμιζαν τόσον καιρό.. Καμία σχέση... Για να μην σας μιλήσω για το καινούριο Word που έχει τόση σχέση με το προηγούμενο όσο εγώ με την Monica Belucci...
Φυσικά εγώ , μέσα στην χαρά της ανακάλυψης, ζήτησα από τον Γιώργο να μην μου περάσει το παλιό Office και τώρα έχω μέχρι την Κυριακή να μάθω πως λειτουργεί έτσι ώστε την Δευτέρα που ξεκινάω δουλειά στο νησάκι να μην προσπαθώ ματαίως να σώσω κείμενα in the midle of nowere... Που σημαίνει πως θα πέσω με τα μούτρα στην εκμάθηση του... Προς το παρόν βέβαια, μεταφέρω αρχεία, κατεβαζω προγράμματα και έβαλα- εννοείται- και μια υπέροχη φωτογραφία του παιδιού μου από τις Σεϋχέλες στο desktop να το βλέπω να ανοίγει η ψυχη μου....
Κατά τα άλλα, το πρόγραμμα έχει σημερα γράψιμο, έχω να απομαγνητοφωνήσω μια συνέντευξη, ή μάλλον δύο, μαγείρεμα - μια που θα τους αφησω μια εβδομάδα στα deliveries next week, λέω να τους περιποιηθώ λίγο παραπάνω αυτές τις μέρες - και το βραδυ άραγμα στον καναπέ και NCIS μια που ο Μάνος κλείνει τεύχος και τελειώνει αργά.... Φιλιά πολλά σε όλους λοιπόν και μην μασάτε... Έξω μπορεί ο καιρός να είναι - πάλι- μουντός όμως η άνοιξη είναι εδώ και έχει ερθει για να μείνει!!!!!

Υ.Γ. Να σας ευχαριστήσω όλους επ' ευκαιρίας για την βοήθεια σας στην προώθηση της παράστασης της Νικόλ.. Έχω μετρησει πάνω από δέκα μπανεράκια μέχρι τώρα και άλλα τόσα posts, και αν κάποιος ακόμα θέλει να βάλει ένα χεράκι να κάνουμε λίγο περισσότερο spread around the news - πράγμα που αξίζει τον κοπο, πιστέψτε με- ας επικοινωνήσει μαζί μου ή ας linkάρει το post μου... Όπως και να 'χει, thanks guys... Είστε θησαυροί!!!!!

Υ.Γ.2 Για την βοήθεια που λέγαμε.. Ανέβασε μόλις το δικό του ποστ για την παράσταση ο αγαπημένος Νανάκος, ο γκουρού της κουλαμάρας και μέγας διδάκτωρ του κουλεμανσόν.... Διαβάστε το παρακαλώ και δεν θα χάσετε.....

http://nanakos.blogspot.com/

Σχέδια για το νησί και μια Αρχοντική Τυρόπιτα Ταψιού....

Μέσα στα πολλά που έκανα χτες, κανόνισα και τα εισητήρια μου για το νησάκι... Φεύγω την επόμενη Δευτέρα 12 του μηνός πρωί- πρωί και επιστρέφω.... Άγνωστο... Δεν θα καθίσω και κανένα χρόνο βέβαια, άλλωστε το ατύχημα της μαμάς μου πέρα από το πόσο ταλαιπωρεί την ίδια άλλαξε και τα σχέδια μου μια που υπολόγιζα σε εκείνη να έχει λίγο το νου της στον Άρι και στο σπίτι όταν θα έλειπα και τώρα δεν μπορεί να κάνει ούτε καν τα βασικά για τον ευατό της... Και εδώ δυσυτχώς δεν έχω plan Β, η μαμά του Μάνου δεν είναι για τέτοια, άνθρωπο στο σπίτι δεν έχουμε, θα τα βγάλουν αναγκαστικά πέρα μόνοι τους όσο θα λείπω, επομένως πρέπει να επιστρέψω το συντομότερο δυνατόν και να ξαναφύγω.. Πάντως μια βδομάδα θα την καθίσω οπωσδήποτε... Κάπως έτσι με βλέπω να το κάνω μέχρι τα μέσα Ιουνίου που θεωρητικά κλείνει το τεύχος... Μια εβδομάδα στο νησί, μια εβδομάδα πίσω και άντε πάλι από την αρχή... Δεν παραπονιέμαι, εδώ συζητούσα να δώσω το σπίτι και να μην πάω καθόλου, και να μην κάνω και το περιοδικό, και να που βρέθηκα και με καινούριο σπίτι, και με πήγαινε έλα και με το περιοδικό κλασσικά, να με αγχώνει αλλά να μου αρέσει πολύ...
Στο νησί αρχικά θα μείνω στον Ζαννή που προσφέρθηκε να με φιλοξενήσει μια που το ένα σπίτι είναι μαζευμένο σε κούτες και το άλλο δεν είναι ακόμα έτοιμο.. Και θα περάσω υπέροχα γιατί το σπίτι του φίλου μου είναι καλύτερο από τα καλύτερα ξενοδοχεία... Και πλήρως εξοπλισμένο, με Nova και ασύρματες συνδέσεις έστι ώστε να μην χάνω ούτε τις σειρές μου, ούτε το blogging...
Πίσω στα καθημερινά, η τυρόπιτα χτές έγινε σούπερ τελικά και ακολουθεί η συνταγή... Δεν ήταν από τις καλύτερες μέρες η χτεσινή, έκρυβε μια στεναχώρια όχι ξαφνική, μάλλον αναμενόμενη θα την έλεγα και μια συγγνώμη που πρέπει να ειπωθεί για να νοιώσω καλύτερα, αλλά πέρασε, και σήμερα είναι μια καινούρια μέρα... Έτσι και εγώ, σαν άλλη Σκάρλετ, θα ξεκινήσω με χαμόγελο και πρωινό καφέ στο Patron με την μαμά μου, θα την πάω να κάνει και διάφορες δουλειές που θέλει, και το απόγευμα θα έρθει ο Γιώργος , ο φίλος μου- τεχνικός υπολογιστών για να σετάρει επιτέλους το laptop μου που ανυπομονώ να αρχίσω να το χρησιμοποιώ... Ελπίζω με το αυριανό post να το εγκαινιάσω... Προσωρινά σας φιλώ γλυκά και σας εύχομαι μια πολύ όμορφη μέρα...
Ακολουθεί η συνταγή για την Αρχοντική Τυρόπιτα Ταψιού.

Υλικά

1 πακέτο φύλλο κρούστας
3 κουταλιές της σούπας βούτυρο γάλακτος
3 κουταλιές της σούπας αλεύρι
2 νεροπότηρα φρέσκο γάλα
250 γρ. φέτα θρυματισμένη
2 φλυτζάνια του τσαγιού κασέρι τριμμένο
2 φλυτζάνια του τσαγιού κεφαλογραβιέρα πικάντικη τριμμένη
1 αυγό
1 πρέζα μοσχοκάρυδο
μπόλικο πιπέρι
λάδι για το άλειμα των φύλλων

Εκτέλεση

Σε μια μεγάλη κατσαρόλα ρίχνετε το βούτυρο και το ζεσταίνετε καλά.Προσθέτετε το αλεύρι και το καβουρδίζετε μέχρι να σκουρύνει. Αδειάζετε μέσα το γάλα και ανακατεύετε διαρκώς με το σύρμα μέχρι να σχηματιστεί μια απαλή κρέμα. Την αποσύρετε από την φωτιά και την αφήνετε να κρυώσει λίγο, αλλά όχι τελείως. Ρίχνετε μέσα τα τυριά και τα ανακατεύετε μέχρι να ενωθούν με την κρέμα. Μετά σπάτε μέσα το αυγό και το ανακατεύετε γρήγορα. Αρωματίζετε με μοσχοκάρυδο και μπόλικο φρεσκοτριμμένο πιπέρι.
Λαδώνετε με ένα πινέλο ένα μεσαίο πυρέξ και απλώνετε ένα φύλλο κρούστας. Το λαδώνετε και αυτό πάρα πολύ καλά. Απλώνετε έτσι τρία με τέσσερα φύλα, ρίχνετε μέσα την γέμιση και την σκεπάζετε με άλλα τέσσερα φύλλα λαδώνοντας τα καλά... Χαράζετε την πίτα βαθιά με κοφτερό μαχαίρι και την περιχύνετε με ένα φλυτζανάκι του καφέ λάδι.
Ψήνεται στους 180 βαθμούς, με τον φούρνο αναμένο στο πάνω κάτω και το πυρέξ στην κάτω σχάρα, 30 λεπτά σκεπασμένη με αλουμινόχαρτο και άλλα 20 ξεσκέπαστη.
Συμβουλή: αν δεν σας αρέσει το μοσχοκάρυδο, ταιριάζει σούπερ και ο ψιλοκομμένος άνιθος...

Καλή επιτυχία και καλή όρεξη!!!!

Υ.Γ. Η φωτογραφία είναι από την Καζάρμα και την τράβηξε ο αγαπημένος Asteroid...

Μια εργαζόμενη γυναίκα , μια καλή νοικοκυρά....

Better late than never, τελείωσα με τις δουλειές μου και είπα να καθίσω να γράψω δυό λεξούλες να ξεκινήσει η εβδομάδα χαρωπά... Από το πρωί προσπαθώ να συμαζέψω τα ασυμάζευτα, μια που ο Άρις ξεκίνησε σχολείο και ο Μάνος έφυγε για το γραφείο νωρίς, και πρέπει πια κάποια στιγμή το σπίτι μας να μπεί σε μια τάξη... Προς το παρόν βέβαια υπάρχουν ακόμα βαλίτσες διάσπαρτες ολούθε μια που πολλά πράγματα έχω την διάθεση να κάνω αλλά το να σκαρφαλώνω στο πατάρι μόνη μου δεν είναι ένα από αυτά.. Πρώτον γιατί την άλλη Δευτέρα ξαναφεύγω για το νησάκι άρα η μια από αυτές θα μου χρειαστεί και δεύτερον γιατί μου έχει μείνει και ένα μικρό τραύμα από τότε που η μαμά μου ανέβηκε στο πατάρι, η σκάλα έπεσε με κάποιον παράξενο τρόπο και την βρήκαμε (την μαμά όχι την σκάλα) όταν επιστρέψαμε από το σχολείο να περιμένει υπομονετικά να την κατεβάσουμε...
Βέβαια μπορεί να μην ανέβασα τις βαλίτσες στο πατάρι έκανα όμως ένα σωρό άλλες δουλειές... Κρέμασα τα χειμωνιάτικα μπουφάν που σέρνονταν σαν άδικες κατάρες στο πάνω μέρος της ντουλάπας του Άρι, έπλυνα την λαχανί μου νιτσεράδα που την έλοιωσα στο νησί και είχε γίνει μαύρη και μαζί έβαλα στο πλυντήριο και την κουρτίνα του μπάνιου, για τέτοια νοικοκυρά σας μιλάω, συνεννοήθηκα με δύο μπογιατζήδες να περάσουν από το σπίτι στο νησί να μου δώσουν προσφορές γιατί ένα γερό φρεσκάρισμα το χρειάζεται και υπάρχει και το μπάνιο τέρας που θα σας το δείξω όταν τελειώσει με το καλό σαν την διαφήμιση των Bodylines πριν και μετά, έστρωσα κρεβάτια, έβαλα πλυντήριο πιάτων και τώρα μαγειρεύω και ένα κοτόπουλο λεμονάτο στην κατσαρόλα με μακαρονάκι στριφτό....
Είπαμε, η τέλεια γυναίκα πρέπει να είναι ΚΑΙ καλή νοικοκυρά και εγώ σε αυτό το σημείο βάζω τα δυνατά μου όπως βλέπτε, αφήστε που στην πραγματικότητα με παρομοιάζω περισσότερο με την Μαίρη Παναγιωταρά μια που στα ενδιάμεσα βαράνε τα τηλέφωνα ακαταπάυστως για να οργανώσουμε τα meetings της εβδομάδας μπας και βγει το περιοδικό στην ώρα του... Ταυτοχρόνως δε ετοιμάζομαι να φτιάξω και μια τυρόπιτα για το βράδυ, με το σούπερ φύλλο που μου έφερε η φιλενάδα μου η Ελένη και με μια συνταγή που βρήκα στο Elle που κυκλοφορεί, αυτό με τις συνταγές, και μου φάνηκε πολύ νόστιμη.. Αν πετύχει, εννοείται πως θα την ανεβάσω...
Οπότε, σας αφήνω για να δω τι θα κάνω, παίζει να πρέπει να πεταχτώ και ένα σούπερ μάρκετ γιατί ολο και κάτι θα μου λείπει από υλικά, και τα λέμε αύριο, ελπίζω με μεγαλύτερη ηρεμία.. Καλή εβδομάδα να έχουμε, και πολλά, πολλά φιλιά σε όλους....

Τσικιτιγκλόμ ......

Λοιπόν… Να ξεκινήσω με μια διευκρίνιση για το προηγούμενο ποστ μου… Προφανώς δεν σκοπεύω να κλείσω το blog μου, ούτε να αρχίσω ξαφνικά να γράφω ανώνυμα… Απλά μετά από κάποια απανωτά γεγονότα που συνέβησαν τις τελευταίες μέρες εξέθεσα τον προβληματισμό μου, έτσι για να ακούσω γνώμες, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που συζήτησα το θέμα μέσα στο σαββατοκύριακο με φίλους και γνωστούς, και φυσικά με τον Μάνο..
Το συμπέρασμα βγήκε εύκολα.. Αυτό που κάποτε ξεκίνησε σαν παιχνίδι δεν είναι πια… Όπως δεν είμαι πια και εγώ δεκαπέντε στα δεκαέξι, παρόλο που προσπαθώ, και καταφέρνω, συνήθως να το ξεχνάω… Συνεπώς πρέπει να αρχίσω να συμπεριφέρομαι – τουλάχιστον σε ότι έχει σχέση με τα επαγγελματικά μου- σαν ώριμος άνθρωπος και όταν αποφασίζω να γράψω κάτι να το σκέφτομαι πριν περισσότερο από σαράντα δευτερόλεπτα που είναι ο χρόνος τον οποίο χρειάζομαι συνήθως για να αποφασίσω σχεδόν τα πάντα…
Σε αυτό που συμφώνησαν όλοι πάντως, γνωστοί, φίλοι, ακόμα και ο Μάνος, είναι πως όταν γράφω κάτι αρνητικό για μια από τις εταιρίες με τις οποίες συνεργάζομαι υπάρχει πάντα η πιθανότητα να βρεθεί κάποιος που θα πάρει ανάποδες και θα αποφασίσει να μου δείξει την πόρτα…
Οκ, ακόμα και αν ακούγεται λίγο άδικο, προφανώς είναι απόλυτα λογικό – αφού όλοι συμφώνησαν σε αυτό όπως σας είπα- και θεωρητικά όταν το κάνω παραβαίνω κάποιους κανόνες «δεοντολογίας» που λένε πως δεν δαγκώνεις το χέρι που σε ταΐζει, ακόμα και αν αυτό το χέρι σου πετάει ψίχουλα αντί για bon filet… Είναι ένας δύσκολος κόσμος εκεί έξω, πάντα το είχα στο μυαλό μου αυτό όταν αποφάσιζα συνειδητά να κάνω κάθε δυνατή προσπάθεια να παραμείνω στην εφηβεία για όσα περισσότερα χρόνια μπορούσα και σε όσους περισσότερους τομείς στην ζωή μου με έπαιρνε, και εδώ προφανώς ατύχησα… Όμως μια που νηστικό αρκούδι δεν χορεύει και εγώ θέλω να χρηματοδοτώ μόνη μου έστω τα μανικιούρ- πεντικιούρ και τα κομμωτήρια μου πρέπει να ενταχτώ στο σύστημα και να κρατάω την γνώμη μου όταν πρέπει για τον εαυτό μου, ειδικά που όπως μου τόνισαν αρκετοί από τους δικούς μου ανθρώπους, του Μάνου συμπεριλαμβανομένου, δεν μου την ζητάει και κανείς στην πραγματικότητα…
I can do that… Μπορώ να περιορίσω το ρεπερτόριο μου στα καθημερινά μου, και στις συνταγές μου, και στο νησάκι και στα τηλεοπτικά… Και να κρατηθώ απ’ έξω από όσα κάποιος μπορεί να θεωρήσει διαπλεκόμενα με την καλή έννοια , γιατί με την κακή έννοια τουλάχιστον θα έπαιρνα λεφτά από την ιστορία ενώ τώρα μάλλον χάνω και νοιώθω – once again- σαν την πόντια πουτάνα.. Ξέρετε, αυτή που έμαθε αργά πως οι άλλες πληρώνονται..
Ταυτόχρονα βέβαια, σαν γνήσια for ever έφηβη και πνεύμα αντίδρασης μπορώ να ξεκινήσω να δουλεύω γερά το plan B…. Που λέει πως υπάρχει πάντα κάποιος τρόπος να βγάζω περισσότερα χρήματα και να μην εξαρτώμαι από τα περιοδικά, και δεν μιλάω για παροχή πληρωμένου σεξ – που είναι και αυτό μια λύση αλλά τώρα το χάσαμε το τρένο δυστυχώς- αλλά για το περίφημο βιβλίο μου με το οποίο σας τα έχω πρήξει, το ξέρω, αλλά όταν το ολοκληρώσω με το καλό είμαι σίγουρη πως θα μου συγχωρήσετε την ταλαιπωρία…
Από τώρα και στο εξής λοιπόν, τα σχέδια μου για το μέλλον δεν περιλαμβάνουν το βραβείο Pulitzer, ούτε τεράστιες δημοσιογραφικές αποκλειστικότητες (λέμε τώρα, μην αρχίσετε τα σχόλια περί ξυσίματος, μεταφορικά να το δείτε το θέμα) αλλά δροσερά ποτά σε βεράντες με θέα, έμπνευση, και σελίδες σεντόνια γραμμένες στο ολοκαίνουριο μου laptop… Στην ζωή πρέπει να ξέρεις να αναδιπλώνεσαι όταν χρειαστεί, αυτό έλεγε ο μπαμπάς μου που υπήρξε σούπερ επιχειρηματίας στα νιάτα του και όσο να’ ναι, ήξερε από αυτά… Και να έχεις πάντα plan B.. Για να μην σας πω και C…
Αυτά τα ολίγα λοιπόν για να ξέρουμε που πατάμε, και τώρα που θα πατήσω το publish για να ανεβάσω το έκτακτο αυτό κυριακάτικο post νοιώθω ήδη πολύ πιο ώριμος και κατασταλαγμένος άνθρωπος… Μέσα στο σύστημα από την κορυφή μέχρι τα νύχια, έτοιμη να κατακτήσω πολλές κορυφές, και ακόμα περισσότερες πεδιάδες… Άλλωστε στην τσέπη μου κρατάω πάντα γερά μια κάρτα μπαλαντέρ, το τσίκιτογκλομ ραβδί μου και το χαμόγελο της Πολυάννας… Και αν μου τα παρασκοτίσουν εκεί έξω, στον κόσμο των μεγάλων και των σωστών επαγγελματιών, θα κερδίσω πέντε γύρους στην σειρά, θα μεταμορφώσω τους εχθρούς μου σε γουρούνια και θα βγάλω και το θετικό συμπέρασμα που πρέπει από την περιπέτεια μου… Που είναι ένα και old time classic… «Το καλό το παλικάρι ξέρει κι άλλο μονοπάτι…» Πόσο μάλλον η ακόμα καλύτερη πριγκίπισσα…

Γκρρρρ!!!!!!!!(Οι βλαβερές συνέπειες ενός blog που ήταν διαπλεκόμενο αλλά δεν το ήξερε...)

Έχω πολλά να σας γράψω και όλα δυσάρεστα... Από χτες το μεσημέρι νοιώθω ελαφρά αποπροσανατολισμένη σε σχέση με το blog, όχι γιατί το βαρέθηκα ή γιατί συνέβη κάτι μέσα εδώ, αλλά γιατί συνειδητοποίησα για μια ακόμα φορά, με τον δύσκολο τρόπο, πως κάτι που ξεκίνησε σαν παιχνιδάκι έχει καταλήξει πολύ σοβαρότερο από ότι μπορούσα ποτέ να φανταστώ και έχει αρχίσει πια να επιρρεάζει τις επαγγελματικές μου τουλάχιστον σχέσεις πολύ αρνητικότερα από ότι θα ήθελα... Οκ, δεν είμαι ηλίθια, μπορώ να καταλάβω πως κάποια από τα πράγματα που έχω γράψει κατά καιρούς μπορεί να ακούστηκαν ενοχλητικά ή έστω και άδικα σε ορισμένους, όμως το νόημα αυτού του blog ήταν πάντα για μένα ένα... Το να μπορώ να γράφω ότι σκέφτομαι, με ειλικρίνια και με τον ίδιο τρόπο με τον οποίο θα τo συζητούσα με μια παρέα φίλων... Έτσι τουλάχιστον ξεκίνησα... Στην πορεία η παρέα μεγάλωσε και τώρα πια μπήκα στην φάση που πρέπει να αρχίσω να κρατάω ισορροπίες... Και αυτό με απογοητεύει και με θυμώνει.. Όχι γιατί δεν ξέρω ή δεν μπορώ να το κάνω αλλά γιατί έτσι, για μένα τουλάχιστον, με τον χαρακτήρα που έχω, χάνεται όλη η χαρά... Αν κάθε φορά που αποφασίζω να γράψω κάτι πέρα από τα χαζά καθημερινά μου πρέπει να έχω στο μυαλό μου ποιός μπορεί να παρεξηγήσει ή να προσβληθεί από τα όσα γράφω τότε πραγματικά, δεν έχει νόημα η όλη ιστορία..
Βλέπετε οι άνθρωποι τείνουν να είναι πολύ άδικοι συχνά.... Και να μην νοιάζονται καθόλου για τα χίλια καλά που μπορεί να έχεις πει ή να έχεις γράψει γι' αυτούς σε άσχετες φάσεις αλλά να κολάνε στο ένα δυσάρεστο ή έστω άδικο που τους ενόχλησε, με πάθος... Και έτσι, να δημιουργείται πρόβλημα...
Καλώς ή κακώς, εγώ θέλω να έχω το δικαίωμα στην γνώμη μου και την ελευθερία, όταν θέλω να την εκφράζω... Πόσο κακό μπορεί να είναι αυτό ρε γαμώτο? Και να πείτε οτι γράφω το Πρέζα TV, και κάθε μέρα τα χώνω σε κάποιον, να πω οκ, τα ήθελες και τα έπαθες... Εδώ πόσες φορές έχει συμβεί να κάνω κάποιου είδους αρνητική κριτική για κάποιον ή για κάτι? Ε, όσες φορές έγινε, τόσες φορές, μετά, έγινε ο χαμός.... Τόσο που κατέληξα να αισθάνομαι σαν την πριγκίπησα των διαπλεκομένων... Συνεργάζεσαι με αυτούς δεν μπορείς να γράφεις για αυτό. Συνεργάζεσαι με τους άλλους δεν μπορείς να γράφεις για το άλλο.. Εγώ δηλαδή που σαν ελεύθερη επαγγελματίας συνεργάζομαι με διαφόρους δεν μπορώ ουσιαστικά να γράψω για τίποτα πέρα από το πέρασα την ημέρα μου ή τι θέλω να μαγειρέψω.. Και νοιώθω πραγματικά ευγνώμων που δεν με παρέλαβε και ο Αιμίλιος να μου ρίξει ένα χεσιματάκι για τα όσα έγραψα για την Κλεμμένη Ζωή...
Μιλάμε για τρελά νεύρα από χτές, σας το ορκίζομαι... Και δεν ξέρω που και πως θα τα ξεσπάσω... Το ρεζουμέ πάντως είναι πως το blogάκι μου μάλλον έχει μεγαλύτερο impact από όσο θα τολμούσα ποτέ να φανταστώ και ότι ξαφνικά πρέπει να αποφασίσω πως θα συνεχίσω μια που ότι αρνητικό γραφτέι εδώ μέσα γίνεται κόκκινη παντιέρα που μου την κουνάνε μέσα στα μούτρα μου και με θυμώνουν τρελά... Όχι αν, σε καμία περίπτωση όχι αν θα συνεχίσω, αλλά με ποιόν τρόπο.. Με ποιόν τρόπο θα μπορώ να είμαι και εγώ ευχαριστημένη, με ποιόν τρόπο θα μπορώ να νοιώθω ελεύθερη να γράφω ότι μου φανεί του Λωλοστεφανή και ταυτόχρονα να μην με απολύσουν από παντού ... Μήπως τελικά η καλύτερη λύση είναι να πέσω με τα μούτρα στο βιβλίο μου? Να γίνω σούπερ διάσημη συγγραφέας και να μπορώ να λέω και να γράφω ότι θέλω και να με πληρώνουν και αδρά γι' αυτό? Μήπως είμαι τελικά ένας άνθρωπος των γραμμάτων και δεν το ξέρω? Μήπως είμαι ένας Κον Μπεντίτ ή όπως τον έλεγαν τέλως πάντων εκείνον τον πρωτεργάτη του Μάη του 68 στο Παρίσι? Ή μήπως έχουμε τρελαθεί όλοι τελείως, μη χέσω? Ε?

Η παράσταση της Νικόλ...

Σήμερα θα διακόψω εκτάκτως τα νέα του νησιού για να σας μιλήσω για την Νικόλ... Η οποία είναι κόρη της φίλης μου της Λιάνας, κουκλάρα και καταπληκτικό παιδί σαν την μαμά της, και ταυτοχρόνως είναι εξαιρετική χορεύτρια και χορογράφος... Από 17 λοιπόν μέχρι και 20 Μαίου η Νικόλ με τη ομάδα της την X-Anima θα δώσουν τέσσερις παραστάσεις στο θέατρο Ροές στο Γκάζι στα πλαίσια του 7ου Φεστιβάλ του Σωματείου Ελλήνων Χορογράφων... Δεν σας προτείνω συχνά πράγματα, όμως, αν είστε Αθήνα, μην το χάσετε... Αξίζει πραγματικά τον κόπο... Δεν συναντάμε συχνά πια ταλαντούχους νέους ανθρώπους γύρω μας, και όταν συμβαίνει, καλό είναι να υποστηρίζουμε την δουλειά τους και τις προσπάθειες τους... Εγώ θα πάω σίγουρα στις 20, μόλις επιστρέψω από το νησί... (Ξαναφεύγω στις 12 για την μετακόμιση και το περιοδικό)... Και ελπίζω πραγματικά, μέσα από την καρδιά μου, όλες οι μέρες σύντομα να είναι sold out.... Στην αφισέτα της παράστασης θα βρείτε τηλέφωνα, ώρες και όλες τις πληροφορίες (Να κάνετε κλικ πάνω στην φωτογραφία ναι? Μην σας τα λέω όλα εγώ πια....:-) και θα αφήσω και το link δίπλα μέχρι τις 20 του μηνός για όποιον το αποφασίσει τελευταία στιγμή...

Υ.Γ. Τώρα που το είδα ανεβασμένο μπορεί, αν έχετε μάτι αετίσιο να μην χρειάζεται καν κλικ στην φωτογραφία... Αν πάλι όχι, το ξέρετε το σύστημα... Κλικ, κλικ, κλικ....:-)

Υ.Γ.2 Είδα πως και ο φίλος μου ο Pavlos ανέβασε ποστάκι για την παράσταση και τον ευχαριστώ πολύ... Και η Talisker έβαλε banner... Εδώ από κάτω θα βάλω και τα links όσων γράψουν λοιπόν, για να κάνουμε και λίγο μπούγιο... Που σημαίνει πως όταν ανεβάσετε κάτι ειδοποιήστε με πλήζ διότι άνθρωπος είμαι και εγώ και μπορεί να μου ξεφύγει....

http://paolofuego.blogspot.com/2008/05/blog-post.html

http://redtalisker.blogspot.com/

http://7demons.blogspot.com/

http://aster-oid.blogspot.com/

http://mpampakis.wordpress.com/

http://doratsirka.blogspot.com/

http://kanataki.blogspot.com/ (Αν και πρέπει να κάνετε scroll κάτω κάτω για να το δείτε...)

http://my-greece.blogspot.com/

http://magicacooking.wordpress.com/

http://georgias11.blogspot.com/

http://nanakos.blogspot.com/

Πίσω στην Αθήνα...

Η παραλία της Ψαρούς....

Και όταν χρειαστεί, τραπεζάκια στην άμμο...

Η θέα από την βεράντα του καινούριου μας σπιτιού...

Στην βεράντα του ξενοδοχείου μας είχαμε και Jacuzzi.... (Αλλά δεν το χρησιμοποιήσαμε..)

Η πισίνα του Belvedere...

Καφές στην Καζάρμα...

Η θέα από την βεράντα του ξενοδοχείου μας... Χώρα και το σπίτι του Προέδρου...

Η πρώτη μέρα του Μάη με βρίσκει πίσω στην Αθήνα χαμογελαστή... Οι μέρες που πέρασαν ήταν υπέροχες, η παρέα καταπληκτική και το νησάκι, όπως πάντα, το ωραιότερο του κόσμου... Ούτε η βροχή μας πτόησε, ούτε το κρύο κάποιων ημερών... Άλλωστε όταν οι μέρες έφτιαξαν και ο ήλιος άρχισε πάλι να λάμπει, ξεχυθήκαμε όλοι στις παραλίες και πήραμε το πρώτο χρώμα της σαιζόν...
Το Nammo's του Ζαννή μας ήταν και φέτος το ορμητήριο μας, και θέλω να γράψω, έτσι γιατί νοιώθω πως του το χρωστάω, πως χάρη στον φίλο μας και τις ιδέες του περνάμε πέντε χρόνια τώρα υπέροχα... Όχι μόνο τα καλοκαίρια στις ξαπλώστρες που φέτος θα γίνουν ακόμα πιο περιζήτητες αλλά και το Πάσχα, και την Καθαρά Δευτέρα που κάθε χρονιά γίνεται το opening της καινούριας σαιζόν, και τα σαββατοκύριακα του χειμώνα στο Coo το βράδυ και στην Καζάρμα τα πρωινά... Ο Ζαννής, που τον βρίζουν οι μισοί και τον κυνηγάνε οι υπόλοιποι, είναι ένας επιχειρηματίας που ανέβασε τον πύχη σε πολλά πράγματα που αφορούν την Μύκονο και αυτό είναι κρίμα που δεν του το αναγνωρίζουν... Ένας επιχειρηματίας που δεν επαναπαύεται ποτέ και ψάχνεται κάθε χρόνο για το πως θα καλυτερέψει τα μαγαζιά του και για το πως θα ευχαριστήσει τους πελάτες του... Με επιμονή στην λεπτομέρεια, με πάθος και με πείσμα που νικάει τελικά όλα τα εμπόδια.. Και είναι και αγαπημένος φίλος, χρόνια, και έτσι μπορώ να το γράψω με την μεγαλύτερη βεβαιότητα του κόσμου... Πίσω από την απρόσιτη εικόνα κρύβεται μια χρυσή καρδιά... Ένας άνθρωπος που δεν ξεχνά ποτέ όσους τον στήριξαν και που όταν έρχεται η ώρα, γίνεται για τους φίλους του χαλί...
Αυτά, έτσι για αρχή και αφού όπως λένε μια εικόνα είναι χίλιες λέξεις, θα αφήσω τις φωτογραφίες που τράβηξα να πουν τα υπόλοιπα...
Καλό μήνα να έχουμε, η άνοιξη είναι πια εδώ και μου λείψατε... Φιλιά πολλά λοιπόν, και άντε να μπούμε σιγά σιγά στην σειρά μας.....

Υ.Γ. Μικρό το σημερινό ποστ, το ξέρω, αλλά έχω να βάλω πλυντήρια, να οργανωθώ λίγο και να υποδεχτώ το παιδάκι μου που σήμερα επιστρέφει από Dubai... Από αύριο σας υπόσχομαι όλες τις λεπτομέρειες για το τι συνέβη στο νησί.. (Και δεν το έδειξε το Star...)