Πέμπτη, Ιανουαρίου 31, 2008

Στη Θεσσαλονίκη αδερφές μου.. Στη Θεσσαλονίκη..


Παραφράζοντας τον Τσέχωφ, σε μερικές ώρες από τώρα θα αναχωρούμε για την πρωτεύουσα του Βορρά.... Που την έχω επιθμήσει πολύ, έχουμε να πάμε από πέρσι τέτοιον καιρό, όπως άλλωστε έχω επιθυμίσει και τους φίλους μας, την Στέλα και τον Σταύρο, που δεν τους βλέπουμε όσο συχνά θα θέλαμε... Αυτό το ταξίδι λοιπόν, που πέφτει κάθε χρόνο τέτοιες μέρες και στο οποίο συνδυάζουμε το τερπνόν μετά του ωφελίμου, μια που και ο Μάνος ανεβαίνει για δουλειά αλλά και εγώ θα κάνω δυό κομμάτια για το περιοδικό, μας έρχεται κουτί..
Μου αρέσει πολύ η Θεσσαλονίκη... Όσο τετριμμένο και αν ακούγεται, έχει αυτή την περίφημη αύρα για την οποία τόσα έχουν γραφτεί, είναι και πανέμορφη πόλη, και για μας που την βλέπουμε ως τουρίστες όλα είναι μαγικά... Εγώ ας πούμε έχω πρόγραμμα έτοιμο ήδη... Φτάνουμε Πέμπτη βραδάκι, αφήνουμε τα πράγματα στο Hyat και μετά πάμε για φαγητό στο Alfredo's. Την Παρασκευή το πρωί θα κατέβω κέντρο για καφέ με την Στέλα και μετά θα αρχίσω τα τηλέφωνα.. Ξέρετε εσείς... Το μεσημέρι έχει δουλειά, το απόγευμα άραγμα και ίσως και κανέναν καφέ ακόμα (λέτε να σπάσουν τα νεύρα μου?) και το βράδυ θα πάμε για φαγητό στο Due Terre, ένα ιταλικό που μας είπαν ότι είναι πάρα πολύ καλό.. Το Σάββατο το πρωί θα πάω Τσιμισκή για βόλτα, με καφέ εννοείται, μετά δουλειά, μετά σε ένα μεσημεριανό που κάνουν οι Καλλιπάτειρες με την Στέλα, μετά νομίζω πως θα είμαι dead και θα θέλω έναν καλό απογευματινό ύπνο γιατί είμαι και μεγάλη γυναίκα όπως είπαμε, και το βράδυ θα πάμε στο καινουριο εστιατόριο που επιμελείται ο Λαζάρου, το Γειά μας... Στα ενδιάμεσα υπάρχει άφθονος χρόνος και άφθονη διάθεση για ότι ήθελε προκύψει από ποτάκια μέχρι club ή μπουζούκια... Και την Κυριακή θα ξυπνήσουμε με την ησυχία μας, θα φάμε ένα καλό πρωινό, θα χαζολογήσουμε λίγο και θα ξεκινήσουμε για Αθήνα...
Μας αρέσει να επιστρέφουμε νωρίς, έτσι ώστε να έχουμε χρόνο να ανάψουμε το τζάκι μας, να αράξουμε και να κοιμηθούμε νωρίς έτσι ώστε την Δευτέρα να είμαστε .. ετοιμοπόλεμοι... Οπότε, τώρα πάω να κάνω ένα ντουσάκι και μετά έχω ραντεβού στον Βαγγέλη για ρίζα, μετά θα ετοιμάσω τα πράγματα μας και αύριο θα έχετε την πρώτη μου ανταπόκριση από πάνω... Βλέπετε εκεί υπάρχει οργάνωση, κανονικά... Και Internet, και τηλέφωνα και απ' όλα... Δεν θα αποκλειστώ και θα βγάλω και καλές φωτογραφίες... Θα δείτε... Καλημέρα σε όλους και φιλιά...

Τετάρτη, Ιανουαρίου 30, 2008

Μας την πέσαν οι ανώνυμοι, again....


Μάλλον είναι κάτι σαν έθιμο, μια φορά τον χρόνο να παίρνω ανάποδες με τους ανωνύμους της γειτονιάς... Που απ' ότι φαίνεται, συνήθως, είναι ανώνυμοι μεν, γνωστοί δε... Και που πάντα, μα πάντα με κάνουν να αναρωτιέμαι... Τι είδους άνθρωπος πρέπει να είσαι για να μπαίνεις στο blog κάποιου, να το διαβάζεις τακτικότατα-όπως δείχνουν οι λεπτομέρειες στις οποίες αναφέρονται και η ταχύτητα με την οποία απαντούν- να μην σου αρέσει - όπως λένε- αλλά παρόλα αυτά να χαραμίζεις τον χρόνο και την ενέργεια σου για να προσβάλεις ή να εκθέσεις τον "οικοδεσπότη"? Και εμένα υπάρχουν blogs που δεν μου αρέσουν... Και που έχω πάψει να τα διαβάζω... Όπως υπάρχουν και blogs τα οποία διαβάζω και με τα οποία διαφωνώ απολύτως... Προχτές μάλιστα, έστειλα ένα μακροσκελέστατο αποδοκιμαστικό mail στον PrezaTV αλλά το διατύπωσα όσο πιο ευγενικά μπορούσα και κυρίως, το έστειλα επωνύμως... Γιατί στο φινάλε, όλοι δικαιούμαστε να έχουμε την άποψη μας όμως καλό είναι να έχουμε και την μαγκιά να την υποστηρίζουμε... Με το όνομα μας...
Βέβαια, θα μου πείτε, όλα αυτά τα ανθρωπάκια που σχολιάζουν μονίμως κρυμένα πίσω από τις ηλεκτρονικές κουκούλες της ανωνυμίας τους, δεν θα έπαιρναν ποτέ τα μούτρα τους να πουν σε κανέναν τα όσα γράφουν face to face... Πόσο μάλλον που οι περισσότεροι τελικά αποδεικνύονται γνωστοί... Άνθρωποι που μας γνωρίζουν δηλαδή, μας ζηλεύουν ή μας αντιπαθούν για τους δικούς τους λόγους και αδράτουν την ευκαιρία που τους δίνει το διαδίκτυο για να βγάλουν όλα τα απωθημένα τους μέσα σε μερικές γραμμές... Αυτά τα τρία περίπου χρονια που ασχολούμαι με το blogging έχω ακούσει τα πάντα... Με έχουν πει ηλίθια, ανεγκέφαλη, γριά, ρηχή, ξέκωλο, πουτάνα, με έχουν κατηγορήσει πως ασχολούμαι μόνο με τον εαυτό μου, πως είμαι άθλια μάνα και ακόμα πιο άθλια σύζυγος, πως δεν ξέρω πως ζει ο κόσμος, πως είμαι ψωνάρα, πως είμαι κακή δημοσιογράφος... Και ένα σωρό άλλα που μου διαφεύγουν...
Συνήθως δεν δίνω σημασία... Γελάω και αν απαντήσω απαντώ με χιούμορ γιατί όλα αυτά τα ανθρωπάκια μόνο έτσι μπορεί να τα αντιμετωπίσει κανείς... Με γέλιο τρελό... Ή με οίκτο, αλλά εγώ είπαμε, είμαι χαρούμενος τύπος... Όμως έρχονται και φορές σαν την χτεσινή που βγαίνω στην κυριολεξία από τα ρούχα μου.. Όταν οι χαρακτηρισμοί δεν αφορούν εμένα αλλά δικούς μου ανθρώπους... Ο χτεσινός ανώνυμος τόλμησε να χαρακτηρίσει τον Μάνο φουκαρά.. Αυτή είναι η εικόνα που τον ή την συμφέρει προφανώς να βλέπει... Γιατί αν δει την αλήθεια, έναν έξυπνο, ταλαντούχο και χαρισματικό άντρα που επιλέγει να προσφέρει στην γυναίκα του όσα περισσότερα μπορεί γιατί την αγαπάει και θέλει να περνάει καλά, φαντάζομαι πως θα δει και την δική του μικρή και μίζερη ζωούλα ακόμα πιο μαύρη και λίγη απ' ότι είναι... Βλέπετε, οι γεμάτοι άνθρωποι, οι καλοζωισμένοι, οι καλοπηδημένοι, οι άνθρωποι που έχουν ενδιαφέροντα και φίλους, και καλή προσωπική ζωή, και κυρίως ισορροπία, δεν μπαίνουν ποτέ στην διαδικασία να φτύσουν φαρμάκι σε κανέναν και πουθενά... Αυτοί που το κάνουν είναι συνήθως εκείνοι που βλέπουν την ζωή από μακριά... Που είναι μόνοι, που είναι μίζεροι, που είναι κομπλεξικοί και που η μόνη χαρά τους είναι να προσπαθούν να ρίξουν και τους άλλους στο δικό τους επίπεδο αντί να προσπαθήσουν να ανέβουν εκείνοι στο επίπεδο των άλλων...
Ξέρω πως η ζωή μου είναι κόκκινο πανί για πολλούς τέτοιους μικρούς ανθρώπους.. Που θεωρούν πως δεν μου αξίζουν τα όσα έχω και που θα ήθελαν πολύ να είναι στην θέση μου... 'Οχι για τα πολλά μας τα λεφτά, που δεν είναι πολλά πράγματι, αλλά γιατί έχω μια οικογένεια δεμένη και αγαπημένη, ένα υπέροχο παιδί, έναν άντρα που με λατρεύει και τον λατρεύω, φίλους που με αγαπούν, ενδιαφέρουσα δουλειά και ένα χαμόγελο που βγαίνει μέσα από την ψυχή μου... Αυτά είναι που ενοχλούν... Οι τέσσερις μήνες διακοπές στην Μύκονο και τα καλά εστιατόρια είναι οι αφορμή.. Δεν είναι η αιτία...
Όπως έχετε παρατηρήσει βέβαια, παρόλα αυτά εγώ ανεβάζω πάντα τα ανώνυμα σχόλια όσο εμπαθή και αν είναι.. Και θα συνεχίσω να το κάνω , πλην εξαιρετικών περιπτώσεων, μια που πιστεύω πως εκείνοι που τα γράφουν ξεφτιλίζονται έτσι από μόνοι τους... Κρατάω απλά το δικαίωμα μου να τσαντίζομαι μια φορά τον χρόνο και να τους αφιερώνω ένα εκνευρισμένο post, έτσι για να εκτονωθώ και να μου περάσει.. Χαρά τους δίνω μάλλον στην τελική αλλά δεν βαριέστε... Ας ασχοληθεί κάποιος μαζί τους και ας είμαι και εγώ... Και τώρα που τα είπα όλα αυτά, σας αφήνω γιατί έχω σοβαρές δουλειές να κάνω.. Πάω στην Τέτα για μανικιούρ - πεντικιούρ, ( έχω και αυριανό πρωινό ραντεβού στον Βαγγέλη για ρίζα) γιατί αύριο το μεσημέρι φεύγουμε για Θεσσαλονίκη και πρέπει να είμαι comme il faut... Ξέρετε, για να φάμε σε όλα τα ακριβά εστιατόρια της πόλης, να δούμε τους σούπερ trendy και πλούσιους κολλητούς μας, να κάνουμε τρελό shopping και να γυρίζουμε κάθε βράδυ κατάκοποι στην σουίτα μας για ύπνο.... Δύσκολη ζωή, το ξέρω, αλλά κάποιος πρέπει να την κάνει.... Οπότε ας είμαι εγώ μαζί με τον φουκαρά τον άντρα μου.... Φιλιά πολλά και καλημέρα!!!

Υ.Γ. Εννοείται πως υπάρχουν και ανώνυμοι που σχολιάζουν ευγενέστατα και που δεν ενοχλούν κανέναν... Προφανώς το post δεν αναφέρεται σε αυτούς... Μην παρεξηγηθούμε κι όλας...

Τρίτη, Ιανουαρίου 29, 2008

Ορεινή Αρκαδία.



Λοιπόν, ούτε που το φανταζόμουν πως μετά από ένα ηλιόλουστο τριήμερο στην ορεινή Αρκαδία θα επέστρεφα στην Αθήνα και σήμερα θα σας έγραφα σχεδόν κουκουλωμένη γιατί έξω κάνει ψόφο κανονικό... Απίστευτο δεν είναι? Αντί να κρυώσουμε στο βουνό που αντιθέτως ευχαριστηθήκαμε ήλιο και άραγμα σε πλατείες με ουζάκια, εφημερίδες και ατελείωτη κουβέντα επί παντός επιστητού, κρυώνουμε εδώ, και μάλιστα πολύ... Τέλος πάντων, η ουσία είναι πως ο καιρός από άυριο βελτιώνεται, έτσι λέει τουλάχιστον η ΕΜΥ, και πως το τριήμερο που πέρασε ήταν από τα ωραιότερα ever... Το Αρχοντικό Καλτεζιώτη στο οποίο μείναμε έχει εγκαινιάσει μόλις ένα καινούριο κομμάτι που το λέει Chalet και το οποίο είναι πραγματικά καταπληκτικό, με πολύ ωραία δωμάτια, σουίτες μάλον, και σούπερ άνετα καθιστικά με τζάκι στα οποία σχεδόν βγάλαμε ρίζες... Το πρώτο βράδυ μια που αργήσαμε λίγο να μαζευτούμε όλοι, φάγαμε στην ταβέρνα Τσιώλης στην Κάψια, το χωριό στο οποίο βρίσκεται ο ξενώνας και κοιμηθήκαμε σχετικά νωρίς γιατί ήμασταν όλοι από δουλειές... Το Σάββατο ξημέρωσε μια υπέροχη μέρα - ο ήλιος που λέγαμε- και αποφασίσαμε να πάμε εκδρομή... Πήγαμε λοιπόν στα Λαγκάδια που είναι και ο τόπος καταγωγής του Μάνου, ένα υπέροχο πετρόχτιστο χωριό σκαρφαλωμένο στην πλαγιά του βουνού που αν δεν το έχετε δει αξίζει τον κόπο να το επισκεφτείτε... Μάλιστα οι λαγκαδινοί χτίστες ήταν διάσημοι παλιά, φοβεροί τεχνίτες και περιζήτητοι και το χωριό αν και δεν είναι τόσο ανεπτυγμένο τουριστικά όσο η Στεμνίτσα ας πούμε ή η Αράχβωβα είναι πραγματικά πανέμορφο... Και μια που η μέρα το επέτρεπε, ήπιαμε τα ουζάκια μας στην πλατεία, έξω, στον ήλιο, χαζέψαμε την θέα, ανασάναμε άφθονο καθαρό αέρα και μετά πήγαμε για μεσημεριανό στην ταβέρνα Αρτοζύνος που μας την είχε συστήσει ένας θείος του Μάνου και φάγαμε όντως εξαιρετικά... Κάναμε και το sopping μας, τα Λαγκάδια φημίζονται για τις χυλοπίτες τους και για το μέλι τους, και αργά το απόγευμα πήραμε τον δρόμο της επιστροφής... Την Κυριακή πήγαμε στην Βυτίνα όπου ακολουθήσαμε ακριβώς το ίδιο πρόγραμμα, καφέ και ούζα στην πλατεία του χωριού με την συνοδεία κυριακάτικων εφημερίδων αυτή την φορά, μεσημεριανό στην ταβέρνα Κληματαριά, αυτή την ήξερε ο Κώστας από μια άλλη φορά που είχε πάει και ήταν η καλύτερη του τριημέρου, και το απόγευμα επιστροφή στον ξενώνα και άραγμα στους καναπέδες με καφέδες, ποτά και κουβέντα μέχρι να βραδιάσει... Αν με ρωτήσετε, πέρα από τις ωραίες βόλτες και την ξεκούραση, αυτό ήταν το καλύτερο κομμάτι αυτής της εκδρομής... Το άραγμα με τους κολλητούς μας και οι ατελείωτες κουβέντες που μας έφεραν ακόμα πιο κοντά, μας έδεσαν περισσότερο...Είναι μεγάλη ιστορία οι καλοί φίλοι... Το έχω ξαναπεί πολλές φορές και θα το ξαναπω και πολλές ακόμα, σίγουρα, μια που γύρω τους στήνω πάντα ένα μεγάλο κομμάτι της ζωής μου... Και είναι ανακουφιστικό το πως, παρόλες τις απογοητεύσεις και τα "χαστούκια" που έχουμε ζήσει όλοι από φίλους που αποδείχτηκαν λιγότεροι από όσο πιστεύαμε, διατηρούμε τον ίδιο ενθουσιασμό και την ίδια εμπιστοσύνη στην ζωή και σους ανθρώπους.. Όλοι μας.. Και ίσως αυτό να είναι που μας ενώνει και μας φέρνει κοντά... Η κοινή οπτική και ο κοινός στόχος... Τέλος πάντων, για να μην σας κουράζω, και για να μην με κατηγορούν και οι διάφοροι ανώνυμοι πως σας επιδεικνύω την ματαιόδοξη ζωή μου, ήταν ένα τριήμερο που κύλησε σαν το γάργαρο νεράκι και που ελπίζω να επαναληφθεί, με την ίδια ακριβώς παρέα, πολύ πολύ σύντομα...
Και παρόλο που θα σας απογοητεύσω με τις φωτογραφίες μια που ανακάλυψα πως κάποιο πρόβλημα στην μηχανή μαύρισε πολλές, υπόσχομαι να επανορθώσω στην Θεσσαλονίκη...Όσο για σήμερα, το πρόγραμμα έχει πράγματα σεμνά και ταπεινά όπως λέει και ο κύριος Καραμανλής... Σούπερ μάρκετ, γράψιμο, μαγείρεμα - λέω να φτιάξω κοτόπουλο με τις χυλοπίτες που έφερα- και το βράδυ τηλεόραση και ύπνο νωρίς... Να μαζέψουμε δυνάμεις για την Πέμπτη που το απόγευμα αναχωρούμε για την πρωτεύουσα του Βορρά... Όπου, ελπίζω, among others να πιω καφεδάκι με τουλάχιστον δύο co- bloggers, για να μην σας πω τρεις... Για να δούμε... Θα θέλουν? Καλημέρα σε όλους και πολλά, παγωμένα φιλιά... Και κουκουλωθείτε σήμερα όσο καλύτερα μπορείτε...

Υ.Γ. Άσχετο, αλλά αν δεν το πω θα σκάσω... Πως έκανε έτσι το μαλλί της η Νατάσσα του Κωστάκη? Καθόλου δεν μου άρεσε με αυτό το σκούρο χρώμα και τις δυό ξανθές αντάυγειες... Χάλια, χάλια τελείως... Πολύ τριτοδεύτερο αποτέλεσμα, και δεν της πάει καθόλου... Σαν κακομοίρα ήταν χτες με το μαύρο παλτό της ton sur ton... Στον Βαγγέλη γρήγορα γιατί από "Lady Di " τύπου έγινε Lady Angela τύπου, και αυτό, όσο να' ναι, είναι μια οπισθοδρόμηση....

Υ.Γ. 2 Καλέ, έξω χιονίζει.... Θα μας τρελάνει τελείως ο καιρός? Λέτε να χρειαστεί να τσουλήσω μέχρι του σούπερ μάρκετ?

Υ.Γ.3 Στις φωτογραφίες, τι άλλο, τα Λαγκάδια...

Δευτέρα, Ιανουαρίου 28, 2008

Back Home


Επιστρέψαμε μόλις και περάσαμε υπέροχα... Και αν δεν με βασάνιζε από χτες το βράδυ μια τρομερή ημικρανία που μου χάλασε την τελευταία μου μέρα , με έκανε να στριφογυρίζω όλο το βράδυ στο κρεβάτι μου προσπαθώντας να βολέψω το κεφάλι μου κάπου που να μην πονάει, και να περάσω σήμερα όλη την επιστροφή μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, θα σας τα διηγούμουν όλα αναλυτικά... Πράγμα που θα κάνω αύριο οπωσδήποτε μια που έχω πολλά να σας πω, και ελπίζω, ενδιαφέροντα... Προς το παρόν όμως πάω να ανοίξω την βαλίτσα μας, να ταχτοποιήσω λίγο να περιμένω τον Άρι να γυρίσει από το σχολείο και μετά να πάρω ένα Lonarid και να προσπαθήσω να κοιμηθώ για μεσημέρι μήπως και συνέλθω... Σας καλημερίζω με ένα φιλί και μια φωτογραφία από το χιονισμένο Μαίναλο και σας εύχομαι καλή εβδομάδα...

Υ.Γ. Σήμερα κοιμήθηκε ο Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος... Πέρα από οτιδήποτε άλλο, και πέρα από κρίσεις, επικρίσεις και πολιτικά ή εκκλησιαστικά ζητήματα, ήταν ένας άνθρωπος σαν όλους μας που πάλεψε αξιοπρεπώς με μια δύσκολη αρρώστια και σήμερα έχασε την μάχη... Καλό του ταξίδι...

Παρασκευή, Ιανουαρίου 25, 2008

Εκδρομή!!!!!


Καλημέρα, καλημέρα, καλημέρα... Ο ήλιος λάμπει, τα πουλάκια κελαϊδάνε, το συνάχι μου αποτελεί παρελθόν και σε λίγες ώρες θα ταξιδεύω προς την ορεινή Αρκαδία!!! Τι χαρά, τι χαρά, τι χαρά!!! Κοίταξα και τον καιρό στο Internet, θα έχει λιακάδα και κρύο μέχρι και την Κυριακή οπότε ποιός μας πιάνει...Θα περάσουμε υπέροχα, είμαι σίγουρη, και θα έχετε πλήρη ανταπόκριση με φωτογραφίες, διευθύνσεις για ταβέρνες, ιδέες για βόλτες και όλα τα σχετικά... Τώρα, αφού πιω τον καφέ μου και διαβάσω και μερικά blogs, θα ετοιμάσω πράγματα - φόρμες δηλαδή με ζεστά πουλόβερ, αθλητικά παπούτσια και τα Ugg Boots μου, σκουφιά, κασκόλ, πιτζαμάκια και όλα τα σχετικά, θα διαλέξω επιτραπέζια, θα πάρω και δυό τράπουλες μαζί για μπιρίμπα- και μετά θα πάω μια βόλτα από τον Βαγγέλη γιατί καλό το εκδρομικό look αλλά το μαλλί πρέπει να ειναι ατημέλητο μεν επιμελημένο δε... Μετά έχω κάτι δουλίτσες γύρω - γύρω, να πληρώσω το φροντηστήριο του Άρι, να του φτιάξω μεσημεριανό, να αγοράσω περιοδικά και εφημερίδες και στις 5 ακριβώς θα είμαι έτοιμη να περάσει να με πάρει ο Μάνος και να ξεκινήσουμε για πάνω...
Είμαι πολύ ενθουσιασμένη όπως ίσως αντιλαμβάνεστε, για δύο κυρίως λόγους.. Πρώτον γιατί έχουμε πολύ καιρό να πάμε εκδρομούλα και δεύτερον και κυριότερο γιατί γουστάρω τρελά την παρέα... Αγαπημένοι φίλοι με τους οποίους περνάμε τέλεια, έχουμε τα ίδια γούστα, διασκεδάζουμε με τα ίδια πράγματα και επικοινωνούμε απολύτως χωρίς να χρειάζεται να κάνουμε καμιά extra προσπάθεια... Το καλυτερότερο δηλαδή... Αυτά προς το παρόν και ελπίζω στο Αρχοντικό Καλτετζιώτη να έχουν προνοήσει και να υπάρχει υπολογιστής έτσι ώστε αύριο να σας γράψω νέα φρέσκα και ζεστά... Γιατί, δεν θα πάρω μαζί μου laptop, που δεν έχω άλλωστε γιατί το έχω αφήσει στην Μύκονο... Φιλιά πολλά ...

Υ.Γ. Είδα χτες για λίγο κάνοντας zapping τον Στέφανο Χίο σε ένα panel στον Ant1... Τι αντιπαθητικός άνθρωπος Θεέ μου... Αν τον ακούγατε να μιλάει, με τέτοιο ύφος και τέτοια έπαρση για την δημοσιογραφική του ιδιότητα και το κύρος της εφημερίδας του, θα νομίζατε πως γράφει τουλάχιστον στους New York Times και ετοιμάζεται οσονούπω για το Pulitzer.. Έλεος δηλαδή... Ενώ ο Καμπουράκης εμένα τουλάχιστον μου είναι πολύ συμπαθής έτσι ζουμπουρλούδης και χιουμορίστας που είναι... Την έκανε την μαλακία, βγήκε, ζήτησε συγγνώμη, τι να κάνουμε τώρα, να τον σταυρώσουμε? Το είπε σωστά ο Λάκης προχτές... Η Ελλάδα είναι χώρα που συγχωρεί... Επίσης, να συμπληρώσω εγώ, είναι χώρα στην οποία οι μαλάκες φύονται παντού... Σαν τα βρύα ένα πράμμα... Όπως ο δαιμόνιος Χίος ας πούμε, που εμ τον μαγνητοφωνούσε τον άλλον χωρίς να του το πει, εμ ζητάει και τα ρέστα του τώρα... Μέχρι και η ΕΣΗΕΑ βγήκε και τον έκραξε, επισήμως, και όπου να 'ναι θα βρεθεί και κατηγορούμενος γιατι είναι απολύτως παράνομο να μαγνητοφωνείς κάποιον εν αγνοία του.. Αν και, αν η έλειψη αγωγής και ήθους ήταν ποινικό αδίκημα, θα είχε ήδη μπει ισόβια χωρίς αναστολή από καιρό....


Πέμπτη, Ιανουαρίου 24, 2008

Φυσάει ο βοριάς και τ' αρνάκια παγώνει...


Σήμερα με ξύπνησε ο αέρας που φυσούσε... Που λυσομανούσε μάλλον, και έτσι, όταν χτύπησε το ξυπνητήρι του Άρι του είπα να ξανακουκουλωθεί και να μείνει σπίτι.... Ο Μάνος με ψιλομουρμούρησε μέσα στον ύπνο του, αλλά άμα βλέπατε το σχολείο που είναι εδώ και τέσσερα χρόνια σαν γιαπί με λαμαρίνες όσο πιάνει το μάτι σου θα ανησυχούσατε και εσείς μήπως με τέτοιον κουρνιαχτό φύγει καμιά σκεπή και τους πέσει στο κεφάλι... Είμαι χαζομάμά συχνά, το ξέρω, γιατί τώρα φυσάει πολύ λιγότερο, όμως τόσες απουσίες έχει κάνει αδικαιολόγητες... Ας κάνει και μία με τον "νόμο"...
Έτσι, τώρα κοιμάται ευτυχής γιατί δεν το συζήτησε δεύτερη φορά όπως καταλαβαίνετε, απλά άλλαξε πλευρό αναστενάζοντας ευτυχισμένος, εγώ πίνω τον καφέ μου, ο Μάνος ετοιμάζεται να πάει να κουρευτεί και ο Droopy αρνείται πεισματικά να βγει στην βεράντα , έχουν πέσει και κάτι φυτά και του πάει να.... Κάθεται μέσα από το τζάμι με τα αυτιά μισοσηκωμένα και ύφος άναυδο και δεν το κουνάει ρούπι... Όταν ξυπνήσει ο Άρις θα του πω να τον βγάλει βόλτα γιατί αλλιώς τον βλέπω να τα κάνει στο χαλί... Πάλι...
Όσο για το ελαφρύ συναχάκι που σας έλεγα εχτές, ακολούθησα την συμβουλή της φίλης μου της Λιάνας, δηλαδή εντριβή με λίγο Vics πριν κοιμηθώ, και σήμερα είμαι περδίκι... Τελικά τι Comtrex Cold, και αηδίες... Σαν τα παλιά καλά φάρμακα των παιδικών μας χρόνων δεν υπάρχει τίποτα... Το σημερινό μου πρόγραμμα είναι πολύ απλό, είχα κλείσει ένα ραντεβού για νύχια στην Τέτα αλλά θα το ακυρώσω γιατί κρατάνε ακόμα σούπερ από την προηγούμενη εβδομάδα, οπότε θα προχωρήσω όσο μπορώ πιο πολύ την μετάφραση, θα μαγειρέψω φακές για μεσημέρι που το παιδί μου τις λατρεύει - θα βάλω και λίγο ψιλοκομμένο bacon μέσα και θα γίνουν ακόμα πιο νόστιμες- θα δω και Ανεξερεύνητες Υπθέσεις που έγραψα από χτές, μια καταπληκτική σειρά που έχει στο Star Δευτέρα, Τετάρτη και Παρασκευή αλλά κάπου γύρω στη 1 την νύχτα και βαριέμαι να περιμένω- και το βράδυ θα αράξω στον καναπέ για CSI και Αστυνόμο Μπέκα και όπως βλέπω τον καιρό, θα φουλάρω και το τζάκι από νωρίς... Και αύριο θα είμαι έτοιμη για νέες, ορεινές περιπέτειες.... Πολλά φιλιά σε όλους και όσοι μπορείτε, κουκουλωθείτε... Ο καιρός σήμερα θέλει cocooning τρελό...

Τετάρτη, Ιανουαρίου 23, 2008

Σνιφ σνιφ, συναχάκι...

Σήμερα ξύπνησα μέσα στην καλή χαρά μια που επιτέλους νοιώθω καλύτερα...Βλέπετε, δυό μέρες τώρα με ταλαιπωρούσε ένα συνάχι σε συνδυασμό με ελαφρύ βήχα και αυτό το γδάρσιμο στον λαιμό που υπονοεί πως έρχονται τα χειρότερα μαζί με μια κατάπτωση από αυτές που σε κάνουν να νοιώθεις πως κάτι σε τριγυρίζει, και με την εκδρομή στην ορεινή Αρκαδία προ των πυλών είχα αρχίσει να βρίζω ήδη από μέσα μου τον εκ Γερμανίας Κώστα που με γκαντέμιασε... Όμως σιγά μην μου αλλάξει τα σχέδια μια γρίπη... Κουκουλώθηκα δυό μέρες μέσα, ήπια και μπόλικα Depon, Ponstan και Comtrex Cold εναλλάξ και σήμερα μου έχει μείνει μόνο το ελαφρύ συνάχι που μέχρι την Παρασκευή, το ξέρω, θα έχει περάσει και αυτό... Οπότε... Γιούπιιιιι!!! Είμαι καλά...
Όπως καταλαβαίνετε λοιπόν, από νέα δεν έχω να σας πω κάτι το ιδιαίτερο, πέραν του ότι έπαιξα ατελείωτη αγωνία στο Zoo, προχώρησα και την μετάφραση διότι ουδέν κακόν αμιγές καλού, διάβασα όλα τα αγαπημένα μου blogs, έφαγα ότι μπορείτε να φανταστείτε και είδα και μπόλικη τηλέοραση... Τώρα που είπα τηλεόραση, ο Λάκης δεν με ενθουσίασε χτες, δεν είχε προλάβει να βρει τον ρυθμό του, το είπε και ο ίδιος άλλωστε πως ήθελε να ξεκινήσει την επόμενη εβδομάδα αλλά τον πίεσαν οι εξελίξεις... Έτσι, παρόλο που μια χαρά τα είπε επι της ουσίας, δεν είχε αυτό το κάτι που απογείωνε συνήθως τις Τρίτες μας... Ήταν και ο κύριος Ζάχος στο κοινό, πάντα σικ με την καμπαρντίνα του και το στραβό του το γελάκι, μια χαρά κρατιέται το θηρίο, τον είδα και μου μύρισε νησάκι μέσα στον χειμώνα και πολύ το χάρηκα... Βέβαια η χτεσινή έλλειψη έμπνευσης του Λάκη είχε και τα θετικά της μια που προλάβαμε και είδαμε Υπέροχα Πλάσματα, που προβλέπω από την επόμενη εβδομάδα να τα χάνουμε πάλι αν δεν αποφασίσει το κανάλι να τους αλλάξει μέρα, γιατί προς το παρόν τους έχει αλάξει απλά τον αδόξαστο...
Σήμερα δεν έχω αποφασίσει ακόμα τι θα κάνω... Αν θα βγω δηλαδή για ένα γρήγορο σούπερ μάρκετ μια που το ψυγείο μας έχει αρχίσει θυμίζει έντονα την Σιβηρία, ή αν θα μείνω μια ακόμα μέρα μέσα να σιγουρευτώ πως δεν θα ξανακυλήσω... Άκουσα και εχτές στις ειδήσεις πως θα χαλάσει πολύ ο καιρός από το μεσημέρι, πάντως προς το παρόν έχει ένα ήλιο σούπερ έξω... Τώρα πάντως πίνω τον πρώτο καφέ της ημέρας και μόλις ανεβάσω το ποστ και απαντήσω στα χτεσινά σας σχόλια θα μπω να διαβάσω blogs.... Και ελπίζω να έχει περάσει αυτή η επιδημία ποίησης γιατί αυτό δεν είναι blogging πια, είναι σαν να ξεφυλλίζεις ανθολόγιο!!! Καλημέρα και φιλιά...

Υ.Γ. Παρέλαβα χτες από το Amazon τα ολοκαίνουρια επεισόδια δυό αγαπημένων μου σειρών, το Boston Legal 3 και το Grey's Anatomy 2. Ειδικά το Boston Legal σας το συνιστώ ανεπιφύλακτα... Το έχουν και τα video clubs, το 1 και το 2, δείτε τα και θα με θυμηθείτε...

Υ.Γ.2 Μετά από διάφορες δοκιμές, κατέληξα σε δυό συνταγές ψωμιού και θα τις ανεβάσω άμεσα... Για να μην νομίζετε πως επειδή δεν σας λέω τα νέα του αρτοπαρασκευαστή, δεν τον χρησιμοποιώ κι όλας...


Τρίτη, Ιανουαρίου 22, 2008

Το ΘΕΜΑ και το ανάΘΕΜΑ...


Κατέθεσε χτές ο Θέμος στον ανακριτή και άρχισαν τα όργανα.. Ξανά...Όχι ότι είχαν σταματήσει και ποτέ για να λέμε την αλήθεια αλλά από χτες ακούσαμε και τα νταούλια... Μα και αυτός ο χριστιανός... Με όλους τα έβαλε, δεν άφησε κανέναν... Το Μεγάλο Κανάλι έξαλλο έβγαζε ανακοιώνσεις πως "ΟΧΙ εμείς δεν το είδαμε το video" - που εδώ που τα λέμε, αν ερχόταν σε εσάς μέρα μεσημέρι η λαϊκιά η κοπελίτσα με τα πορτοκαλί μαλλί και σας έλεγε "έχω ένα DVD με σκηνές σεξ και πρωταγωνιστές εμένα και τον Ζαχόπουλο", και είχατε στο μυαλό σας και τον παρολίγο αυτόχειρα ως φυζίκ, θα το βλέπατε λέτε, ή θα λέγατε non merci? Εγώ επειδή είμαι και λίγο σιχασιάρα, την αλήθεια μου την λέω... Δεν θα το έβλεπα μάλλον.. Ο Ρουσσόπουλος από την άλλη μετά από μέρες σιωπής και χρησμών τύπου πυθείας βγήκε και τον έδωσε στεγνά, ενώ ο Μάκης δήλωσε πως δεν θα απαντήσει σε φαιδρότητες και μετά, καπάκι, έκανε και μια εκπομπή που τον έλουσε, από κορυφής μέχρις ονύχων... Τι να πεις.... Εγώ, για να είμαι ειλικρινής, σχεδόν τον λυπάμαι πια... Προφανώς την έκανε την μαλακία, όμως έτσι που τον βλέπω να περιφέρεται στα κανάλια σκυφτός και σχεδόν κλαμμένος και να του την πέφτουν όλοι από παντού, με πιάνει μια στεναχώρια... Αφού δεν ήξερε... Τι ήθελε και έμπλεκε με τα εκατομύρρια και τις of shore? Από τις οποίες διαθέτει λέει πέντε... Μα πέντε of shore και συνέταιρο τον Μάκη? Που πας βρε Θέμο μου στον φούρνο με την κερένια μύτη?
Τώρα που είπα Μάκης, άλλη στεναχώρια κι αυτή... 500.000 ευρώ του περισσεύουν στην τράπεζα δήλωσε χτές ευθαρσώς... Δηλαδή ψίχουλα και πως θα τα βγάλει πέρα με τρία παιδιά και την Κιμ ούτε που ξέρω... Σαν να την βλέπω με τον κουβά της να καθαρίζει τις σκάλες στο σπίτι της Εκάλης που απ' ότι λένε οι φήμες, έχει και πολλές...Στην οποία Εκάλη ο Μάκης πήγε με το ζόρι... Έτσι είπε χτες στην εκπομπή... Ήταν που έμεναν εκεί οι γονείς της Κιμ και τους κρατάνε τα παιδιά για να γλυτώνουν τα λεφτά του Baby sitting, που όπως και να το κάνουμε, δεν είναι και αμελητέο ποσόν, ειδικά όταν ίσα που σου περισσεύουν 500.000... Αφού να δείτε, και το Cayene δώρο θα του το έχουν κάνει και δεν ήθελε να προσβάλει τον άνθρωπο που του το χάρισε γι΄αυτό το κυκλοφορεί... Είναι ψυχοπονιάρης ο Μάκης και δεν θέλει να χαλάει καρδιές... Εδώ σου λέει, την ημέρα που είδε το πρωτοσέλιδο του ΘΕΜΑτος - ξέρετε εκείνο με τις φωτογραφίες ντοκουμέντα του Ζαχόπουλου στον καναπέ και την κοπελίτσα γονατιστή- δάκρυσε από την ντροπή... Ο Μάκης... Δεν ήξερε πως να αντικρύσει την γυναίκα του και την κόρη του!!! Τι να πω και εγώ... Όπως τις αντίκρυσε τότε που έβγαλε το video του Κορκολή στην εκπομπή και τον έκανε να αλλάξει χώρα?
To make a long story short, μήπως έχουμε αρχίσει και το χάνουμε? Μήπως λέω... Ο ένας μαζεύει 5.000.000 από τις οικονομίες του, ο άλλος έχει μόνο 500.000 στην άκρη για μια ώρα δύσκολη , οι of shores ξεφυτρώνουν σαν τα μανιτάρια και εγώ σας έγραψα την προηγούμενη φορά για την πόντια πουτάνα... Βέβαια ο Μάκης εχτές μέσα σε όλα τα άλλα έκανε και την δήλωση κλειδί.. "Όλοι οι δημοσιογράφοι ξέρουν, αν θέλουν, που μπορούν να βρουν 5.000.000 ευρώ" είπε ο Ταρζάν και σας ορκίζομαι σε ότι έχω ιερό πως αν και δημοσιογράφος δεν έχω την παραμικρή ιδέα αλλά πολύ με ενδιαφέρει να το μάθω.. Που είναι ρε παιδιά τα δικά μου 5.000.000? Όποιος έχει κάνει την μαλακία και τα έχει πάρει να έρθει αμέσως να μου τα δώσει γιατί τα χρειάζομαι επειγόντως.... Έχω να πληρώσω ΔΕΗ και κοινόχρηστα και το φροντηστήριο του Άρι....
Την πιο σωστή κουβέντα και την πιο έξυπνη , γιατί είναι και witty πως να το κάνουμε, την είπε βέβαια η Κανέλη... "Δεν με ενδιάφερει το ΘΕΜΑ, με ενδιαφέρει το ΜΑΘΕ", είπε και σοφά εμίλησε... Εμένα με ενδιαφέρει και το ανάΘΕΜΑ όμως γιατί στο τέλος, να δείτε που όλοι θα βγουνε μια χαρά λάδι, εκτός από αυτή την δύστυχη που δύσκολα την βλέπω να βγαίνει από τον Κορυδαλλό και εμάς που από τα όσα ακούμε και θα ακούσουμε και στο μέλλον θα μείνουμε άλλη μια φορά με την απορία.. Που γίνονται όλα αυτά και πως και εμείς δεν παίρνουμε πρέφα παρά μόνο όταν είναι πολύ αργά? Αλλά πάρα πολύ αργά, λέμε.....
Και για να το πιάσουμε και λίγο σοβαρά το αστειάκι, μην τρελαθούμε τώρα που μαζευτήκανε όλες οι παρθένες να πετροβολήσουνε τον αμαρτωλό... Οκ, είπαμε, ο Θέμος βγήκε λίγο πιο λαμόγιο απ' ότι τον υπολόγιζαν αλλά από αυτό το σημείο μέχρι να βγαίνουν όλοι και να περιστάνουν τις αθώες περιστερές, η απόσταση δεν είναι μεγάλη, είναι τεράστια... Είπαμε, έχουμε χαζέψει λίγο με όλα αυτά, αλλά όχι να μας περνάνε και για τελείως ζώα... Στην καλύτερη φάση θα βγει σήμερα ο Λάκης και τα μηχανάκια θα χτυπήσουν τιλτ... Ανυπομονώ, ανυπομονώ, ανυπομονώ... Γιατί είναι η μόνη "δική" μας φωνή που ακούγεται πάνω από την οχλαγωγία και την παπαρολογία των ημερών... Καλημέρα και το βράδυ, όλοι Alpha.....

Δευτέρα, Ιανουαρίου 21, 2008

Προγράμματα και σχέδια...


Το σαββατοκύριακο πέρασε πολύ ήρεμα, νομίζω πως τελικά δεν είχαμε κέφι να κάνουμε σχεδόν τίποτα, και έτσι, δεν κάναμε σχεδόν τίποτα... Πέρα από τις Πατάτες την Παρασκευή ούτε σινεμά δεν πήγαμε, παρόλο που είχαμε βγάλει εισητήρια από την Πέμπτη... Αράξαμε σπίτι instead, μαγειρέψαμε, είδαμε DVD, χαλαρώσαμε και ηρεμίσαμε.... Και σήμερα, εγώ τουλάχιστον, ξύπνησα μέσα στην ενέργεια και την χαρά... Έχω πολλά πράγματα να κάνω αυτές τις μέρες, γράψιμο μπόλικο και ραντεβού και όλα τα καθημερινά και τα "οικιακά" όμως με περιμένουν δύο σαββατοκύριακα σούπερ στην σειρά και αυτό, όσο να 'ναι, βελτιώνει το κέφι μου σημαντικά... Την Παρασκευή φεύγουμε για ορεινή Αρκαδία με παρέα καταπληκτική, θα μείνουμε στο Αρχοντικό Καλτετζιώτη που έχω ακούσει πως είναι σούπερ, και την επόμενη Πέμπτη ανεβαίνουμε Θεσσαλονίκη για δουλειά του αγαπημένου μου μεν, αλλά θα το συνδιάσουμε και με άφθονο pleasure... Θα δούμε και τους φίλους μας επάνω, τον Σταύρο και την Στέλλα που τους έχουμε επιθυμήσει πολύ και είμαι σίγουρη πως όπως πάντα, θα περάσουμε υπέροχα... Οπότε, καθώς καταλαβαίνετε, θα περάσω όλη την εβδομάδα μετρώντας τις μέρες ανάποδα μέχρι να φτάσει η ώρα της αναχώρησης...
Πολύ μου έχουν λείψει οι εκδρομές και το συνειδητοποιώ τώρα που τις κανονίσαμε... Με το καλοκαίρι να λείπω τέσσερις μήνες και τον χειμώνα γεμάτο δουλειές και προγράμματα που μας κρατάνε εδώ διαρκώς, υπάρχει μια ανισορροπία... Και έτσι αποφασίσαμε φέτος να το πάρουμε αλλιώς... Και να κανονίσουμε διάφορα πράγματα - μας επιρρέασαν βέβαια και ο Κώστας με την Λιάνα σε αυτό, που έχουν φοβερό πρόγραμμα και οργάνωση με αποτέλεσμα να κάνουν χίλια πράγματα αντίθετα με εμάς που είμαστε χύμα στο κύμα και της τελευταίας στιγμής- και έτσι ο Μάνος θα πάει και Κούβα τον Φεβρουάριο 10 μέρες και λέμε και το Πάσχα, καλά να είμαστε, να απαρνηθούμε για πρώτη φορά εδώ και χρόνια το νησί και να πάμε οι τρεις μας Παρίσι... Και το καλοκαίρι, είπαμε... Ένα μήνα στο νησί και τον υπόλοιπο καιρό εκδρομές αλλού... Σκοπεύω να πάω και Χαλκιδική και Κρήτη , και Κέρκυρα, και όπου αλλού μας βγάλει το πρόγραμμα του Μάνου... Όχι εξωτερικό, καμιά θάλασσα δεν είναι σαν της Ελλάδας το καλοκαίρι, πάντως όμως δεν θα βιδωθώ στο νησί ένα καλοκαίρι ολόκληρο για πρώτη φορά εδώ και πολλά χρόνια... Και όλο αυτό νοιώθω να με ανανεώνει και να μου δίνει άλλες προοπτικές...
Βέβαια, δεν λέω μεγάλη κουβέντα γιατί ξέρω πως δεν θα μου είναι εύκολο να αποχωριστώ τις συνήθειες χρόνων... Αυτή την αίσθηση του να επιστρέφεις "σπίτι" σου που ένοιωθα κάθε άνοιξη όταν πήγαινα να ανοίξω το σπίτι και να συναντήσω τους εκεί φίλους που τους είχα επιθυμήσει πολύ, αυτή την προετοιμασία του νησιού για το καλοκαίρι που είναι μαγική... Έχουν μια άλλη ομορφιά τα μεσημεριανά στον Τάσο στην Παράγκα όταν η παραλία δεν έχει ακόμα στρωθεί ή τα βράδια στο Sea Satin μέσα, που λειτουργεί σαν ταβέρνα και όχι σαν κοσμικό εστιατόριο, όταν μπαίνουμε όλοι κουκουλωμένοι με τα μπουφάν μας και γινόμαστε μια παρέα και οργανωνόμστε...Ή τα πρωινά στην Καζάρμα, με καλημέρες πολλές και καλωσωρίσματα και όλους τους γνωστούς και τους φίλους να μαζεύονται σιγά σιγά και να λένε τα νέα του χειμώνα... Ή οι πρώτες βουτιές σε παγωμένα ακόμα νερά, αρχές Μαίου, όταν οι παραλίες είναι ακόμα άδειες και όλοι χαλαροί... Όλα αυτά, που τον Αύγουστο θα έχουν χαθεί κάτω από ορδές κόσμου, θα μου λείψουν πολύ και το ξέρω... Αυτή η αίσθηση του "χωριού", εκεί που όλοι είναι γνωστοί και φίλοι, και που περπατάς στον δρόμο ή πας να ψωνίσεις και σε χαιρετάνε κανονικά και όχι τυπικά, αυτή η ηρεμία και γαλήνη του μικρού τόπου, αυτή η αίσθηση του ότι "ανήκεις"... Μακάρι να μπορούσα να βρω την χρυσή τομή... Να τα ζώ όλα αυτά και ταυτόχρονα να είμαι κοντά στον Μάνο και τον Άρι.. Ιδανικά, να τα ζούμε όλοι μαζί... Όμως δυστυχώς δεν υπάρχουν χρυσές τομές στην ζωή... Και τελικά, αν μου έμαθαν κάτι οι χρονιές που πέρασαν είναι πως η τόση απόσταση, εμάς τουλάχιστον, δεν μας ωφέλησε... Οπότε... Τουλάχιστον ήμουν τυχερή που τα έζησα όλα αυτά και που τα χάρηκα, και που τα έχω βαθιά μέσα στην καρδιά μου.. Με την ελπίδα πως κάποια στιγμή, μπορεί να τα ξαναβρώ... Κάποτε έλεγα πως το νησί είναι το καταφύγιο μου... Τώρα ξέρω πια πως το καταφύγιο μου μπορεί να είναι οπουδήποτε where my hart is... Και η καρδιά μου, πόσο κλισέ θέε μου, ανήκει στους άντρες που αγαπώ... Καλή εβδομάδα να έχουμε και πολλά φιλιά σε όλους....

Σάββατο, Ιανουαρίου 19, 2008

Πατάτα η πατάτα...


Λοιπόν χτες απογοητεύτηκα... Δεν είναι πως δεν περάσαμε καλά, ούτε πως το φαγητό δεν ήταν καλό... Ο χώρος είναι άπαιχτος, πρόκειται για το παλιό Safran για όσους το θυμάστε, και η πρώτη εντύπωση εξαιρετική.... Και το concept βέβαια, καταπληκτικό... Γιατί πείτε μου, ποιός δεν λατρεύει τις πατάτες? Σούπερ το προϊον λοιπόν, φτηνό, εύκολο και κυρίως popular... Όμως... Υπάρχει δυστυχώς αυτό το όμως που εμένα προσωπικά με χάλασε τελικά... Βλέπετε, εγώ είμαι του απλού ρεπερτορίου... Και περίμενα άλλα πράγματα... Τι άλλα? Πατάτες τηγανητές διαφόρων ποικιλιών μέσα σε χάρτινα χωνάκια, πουρέδες διάφορους, πατάτες ψητές με sour cream, γλυκοπατάτες και άλλα τέτοια νόστιμα να συνοδεύουν απλά κρέατα... Αντιθέτως, φάγαμε μια μέτρια πατατοσαλάτα, μια πίτα του βοσκού που επίσης δεν με τρέλανε ( ξέρετε αυτό με το κρέας στο pyrex που βάζουμε από πάνω πουρέ και τυρί τριμμένο και μετά το γκρατινάρουμε στον φούρνο), μια πατάτα ψητή με κραμελωμένη παντσέτα και σάλτσα BBQ με γλυκάνισσο (εδώ δεν θα σχολιάσω καν), και μια πολύ νόστιμη πίτα με ανθότυρο, πατάτα και πράσσο... Και για κύρια, ένα burger μα πατάτες τηγανητές και ένα κατσικάκι στον φούρνο με πατάτες.... Δηλαδή, οι πατάτες προφανώς υπήρχαν, πως αλλιώς θα γινόταν άλλωστε, αλλά στο πιο δημιουργικό και στο πιο "κάπως" concept τους... Νομίζω, και το είπα και στον αγαπημένο μου, πως εχτές φάγαμε μια δόση από τα αποτελέσματα των Χρυσών Σκούφων... Ή μάλλον από την επιρροή που έχουν στην γαστρονομία της πόλης... Δεν είμαι αντίθετη με του Σκούφους, κάθε άλλο παρά... Μπορεί να διαφωνώ κατά καιρούς με τις βαθμολογίες ( για μένα ας πούμε το Nobu στην Μύκονο είναι μακράν το καλύτερο εστιατόριο της Ελλάδας) αλλά είναι σαφές πως πήγαν την Ελλάδα γαστρονομικά πολλά βήματα παρακάτω και πως βοήθησαν την ανάπτυξη της εστίασης όσο κανείς άλλος... Όμως, όταν ένας επιχειρηματίας και ένας σεφ αποφασίζουν να πάρουν ένα καταπληκτικό concept και ένα απλό, αγαπημένο προϊον και να τα χρησιμοποιήσουν με αυτόν τον τρόπο, φταίνε οι Σκούφοι, πάει και τελείωσε...
Anyway, εγώ θα ξαναπάω στις Πατάτες, και να πάτε και εσείς γιατί αξίζει τον κόπο, απλά κάθε φορά θα ελπίζω να βρω ένα μενού ή έστω μερικά πιάτα πιο απλά και πιο ... παραδοσιακά. Αυγά τηγανητά με πατάτες ας πούμε...Ή κεφτεδάκια με πατάτες τηγανητές και χωριάτικη σαλάτα... Ή έναν λόφο από πουρέ με τρύπα στην μέση και μέσα κοκκινιστό με μπόλικη σάλτσα...
Το οποίο θα είναι το σημερινό μεσημεριανό μας μενού... Μαζί με ζεστό ψωμάκι στο οποίο θα βάλω περισσότερη μαγιά αυτή την φορά μπας και φουσκώσει κανονικά... Και το βράδυ θα πάμε σινεμα στο Mall να δούμε το Γαμήλιο Πάρτυ που όλοι το ψιλο- θάβουνε αλλά πόσο μάπα να είναι? Άλλωστε θα το δούμε ξαπλωτοί, στην Gold Class με finger food οπότε μια χαρα θα περάσουμε... Και αύριο θα βγάλουμε τις μαμάδες μας για φαγητό το μεσημέρι, και το βράδυ λέμε να κάνουμε κανένα girl's... Θα δούμε... Δεν είναι εύκολες αυτές οι μέρες αν και προσπαθούμε να τις περάσουμε όσο πιο ανάλαφρα γίνεται... Σαν χτές, έναν χρόνο πριν, έφυγε ο πεθερός μου και όσο και αν υποκρινόμαστε πως όλα είναι καλά, στην πραγματικότητα, ειδικά αυτές τις μέρες, η σκέψη μας είναι σε εκείνον περισσότερο από ποτέ... Αύριο θα πάμε και από το νεκροταφείο το πρωί, να ανάψουμε ένα κεράκι και να διαβάσουμε μια ευχή... Και η ζωή συνεχίζεται βέβαια, απλά θα θέλαμε όλοι να ήταν ακόμα εδώ... Φιλιά σε όλους και καλό σαββατοκύριακο....

Παρασκευή, Ιανουαρίου 18, 2008

44 λοιπόν....


Αν σας πω ότι δεν με συγκινήσατε με όλα αυτά τα σχόλια, τα mails, τα μηνύματα και τα τηλεφωνήματα, θα σας πω ψέματα... Και δεν το θέλω καθόλου... Σας ευχαριστώ πολύ για αυτή την "επίθεση" αγάπης λοιπόν, και τώρα που το καλο- σκέφτομαι, άμα είναι να εισπράτω τόση θετική ενέργεια και τόσο ενδιαφέρον, χαλάλι τους τα παλιο44... Να το ξανακάνουμε...
Η χτεσινή μου μέρα πέρα από τις ευχές πέρασε μάλλον ήσυχα... Με αρκετή δουλειά αφού είχα δύο ραντεβού και μετά περιοδικό, αλλά και με αρκετό άραγμα αφού μετά ήρθα στο σπίτι και βιδώθηκα στον καναπέ για το αγαπημένο cocooning... Βλέπετε ο Μάνος είχε εχτές επαγγελματική έξοδο στην Σπονδή και παρόλο που μου είπε να πάω μαζί του εγώ αποφάσισα να περάσω τα γενέθλια μου κάνοντας κάτι που μου αρέσει πραγματικά... Και κυρίως, τρώγοντας κάτι που μου αρέσει πραγματικά... Έτσι, έφτιαξα σνίτσελ με πατάτες τηγανητές, φαγητό που στην δική μου κλίμακα αξιολόγησης βάζει κάτω όλα τα παπαζωτά γκουρμέ πιάτα της Σπονδής και του Ετρούσκο μαζί, ανάψαμε με τον Άρι κεριά και τζάκι και είδαμε CSI στην Nova και μετά NCIS που είχαμε γράψει από προχτές... Όσο για τα καλύτερα δώρα της ημέρας....Μερικές τεράστιες αγκαλιές του Άρι, μία που μου προσφέρθηκε οικιοθελώς όταν επέστρεψε από το σχολείο και κάμποσες που κέρδισα στην διάρκεια της ημέρας με το ατράνταχτο επιχείρημα "η μανούλα έχει σήμερα τα γενέθλια της και μπορεί να έχει όσες αγκαλιές ζητήσει" και ένα γλυκό φιλί συνοδευμένο από μια υπέροχη ανθοδέσμη με τουλίπες (τα αγαπημένα μου λουλούδια) από τον Μάνο...
Και σήμερα, αργότερα, θα πάω για καφέ με την Βίβιαν στο Patron, στις 12.30 έχω κομωτήριο, μετά έχω γράψιμο, και το βράδυ θα με πάει ο καλός μου για δείπνο tete a tete... Μου είπε να διαλέξω όποιο μαγαζί θέλω... Και μάλλον υπολόγιζε σε κάτι διαφορετικό γιατί οι δικές του προτάσεις ήταν πιο γκλάμορους να τις πω... "Θέλεις Vardis, θέλεις Ιθάκη?" Σιγά μην θέλω Vardis ή Ιθάκη για τα γενέθλια μου... Όπως σας ανέπτυξα και παραπάνω, για τα γενέθλια μου θέλω πράγματα που μου αρέσουν πάρα μα πάρα πολύ... Και τι μου αρέσει να τρώω πάρα μα πάρα πολύ? ΠΑΤΑΤΕΣ!!!! Έτσι, διάλεξα το ομώνυμο μαγαζί που άνοιξε όπως διάβασα στο Αθηνόραμα πρόσφατα στου Ψυρρή... Και είναι σίγουρη πως θα περάσουμε σούπερ... I will let you know, εννοείται, όμως εκ των προτέρων σας λέω πως πάω θετικά προκατειλημένη.. Διότι σε μια εποχή που οι σεφ ανταγωνίζονται ο ένας τον άλλον σε "έμπνευση" και "δημιουργικότητα" με αποτέλεσμα συχνά να τρώμε πράγματα που δεν βγάζουν κανένα νόημα, βρίσκω άκρως αναζωογονητικό και ευχάριστο να ανοίγουν μαγαζιά που ασχολούνται με τις ταπεινές, αγαπημένες και πεντανόστιμες πατατούλες... Ακούς Νανάκο? Θα σε πάρω να πάμε, να τσακίσουμε τις τηγανιτές... Αυτά λοιπόν για τώρα, καλημέρα και φιλιά σε όλους και τα λέμε αύριο... Είδατε πόσο γρήγορα πέρασε η εβδομάδα?

Υ.Γ. Δεν είναι πανέμορφα τα λουλουδάκια του αγαπημένου μου?
Υ.Γ.2 Ένα ιδιαίτερο ευχαριστώ στην Talisker που είχε δεν είχε τα κατάφερε πάλι να με εκπλήξει πραγματικά... Δυό φορές μάλιστα... Τι να πω.... Με κακομαθαίνετε....

Πέμπτη, Ιανουαρίου 17, 2008

Birthday girl...






Ναι λοιπόν, από εχτές τα ξημερώματα τα πάτησα, αισίως, τα 44... Τι τα πάτησα δηλαδή, τους άλλαξα τον αδόξαστο για να ακριβολογούμε... Και είμαι καλά... Άλλαξε και το κέφι μου εγκαίρως, βοήθησε σε αυτό και ένα σούπερ μανικιουρ - πεντικιούρ στην Τέτα που αποφάσισα ξαφνικά εχτές το μεσημέρι, βοήθησε και η χτεσινή βραδιά στο Lalu που έσβησα και κεράκι πάνω σε κεκάκι, και όλα καλά... Τελικά, γιατί να το κρύψομεν άλλωστε όπως θα έλεγε και ο επίτιμος, όλα μέσα στο μυαλό μας είναι... Και μπορεί θεωρητικά σήμερα να είμαι έναν ακόμα χρόνο μεγαλύτερη, πρακτικά όμως θα παραμείνω στην παρατεταμένη εφηβεία που έχω επιλέξει από καιρό... "Χαρά της ζωής" το λέει η φίλη μου η Τίνα, "καλπάζουσα μαλακία" το λέει ο καλός μου όταν του σπάω τα νεύρα, "γιατί δεν είσαι πολύ κανονική μαμά?" με ρωτούσε κάποτε ο Άρις, και μπορεί οι απόψεις να είναι αντικρουόμενες το αποτέλεσμα πάντως παραμένει...Πέτρα που κυλάει δεν χορταριάζει και εγώ, μια που όσο να 'ναι με βοηθάει και το φυζικ - κυλάω ευκολότερα λόγω curves- θα χαζολογήσω όσο με παίρνει πιο πολύ...
Birthday Girl λοιπόν σήμερα, και material girl, και happy girl κυρίως, και forever girl, και kiss the girl... Το πιάσατε το νόημα φαντάζομαι... Χρόνια μου πολλά!!!

Τετάρτη, Ιανουαρίου 16, 2008

Μια από αυτές τις μέρες....

Σήμερα είναι μια από αυτές τις μέρες.... Που ξύπνησα με κακό mood γιατί κοιμήθηκα με κακό mood, και που η μουντάδα του καιρού έξω από το παράθυρο μου με ρίχνει ακόμα περισσότερο... Σήμερα η Πολυάννα μέσα μου κοιμάται βαθιά και είχα ανάγκη από μια ηλιόλουστη, καλοκαιρινή μέρα... Από εκείνες που βουτάω το κεφάλι μου στην θάλασσα απολαυστικά και μου περνάνε όλα... Πονοκέφαλοι, κακοκεφιές, hangovers.... Τον τελευταίο καιρό το σύμπαν προσπαθεί να μου θυμίσει πως μεγαλώνω... Άλλωστε αύριο έχω και τα γενέθλια μου... Κλείνω τα 44 και μάλλον θα όφειλα να είμαι πιο ώριμη και πιο σοβαρή, πια... Μάλλον... Βέβαια, όλα αυτά είναι πιο εύκολα να τα σκέφτεσαι παρά να τα πραγματοποιείς... Γιατί αν με ρωτήσετε πως είναι να είσαι middle aged -γιατί αν υποτεθεί πως θα ζήσω για να γίνω 88 middle aged θεωρούμαι πια - θα σας πω απολύτως ειλικρινά πως δεν έχω ιδέα... Κατ' αρχάς γιατί δεν νοιώθω καθόλου, μα καθόλου μεσόκοπη - αφήστε που μπορεί να φτάσω και 100 οπότε έχω καιρό ακόμα μπροστά μου- και έπειτα γιατί ούτε η εικόνα που βλέπω στον καθρέφτη αλλά κυρίως ούτε η εικόνα που έχω μέσα στο μυαλό μου αντιστοιχούν στην πραγματική μου ηλικία... Μόνο ο Άρις με κάνει καμιά φορά να συνειδητοποιώ πως τα χρόνια περνάνε και αυτά τα αφιερώματα στα μαγαζιά που σημάδεψαν τις περασμένες δεκαετίες... Και μια που αυτές τις τελευταίες μέρες έχω γράψει δύο ή τρία τέτοια κομμάτια, αναρωτιέμαι αν είναι σύμπτωση ή αν το σύμπαν θέλει κάτι να μου πει... Του τύπου GROW UP!!!!!
Πάντως η σημερινή μου κακοκεφιά δεν οφείλεται στα αυριανά μου γενέθλια σας διαβεβαιώ... Μπορεί να σχετίζεται με το ότι αρνούμαι να μεγαλώσω, αλλά αυτό το κάνω κάθε μέρα τα τελευταία 20 χρόνια... Όχι, για το σημερινό μου mood φταίει πως εχτές, για μια ακόμα φορά, άφησα τον εαυτό μου να θυμώσει με πράγματα που θα έπρεπε να είχα καταλάβει πια πως δεν υπάρχει λόγος ούτε να τα περιμένω ούτε να με αφορούν... Όπως μας θυμίζει πολύ σοφά, πολύ συχνά ο Γιάννης, γράφουμε και σκηνοθετούμε καθμερινά το έργο της ζωής μας και μοιράζουμε τους ρόλους, και περιμένουμε οι άνθρωποι γύρω μας να ταιριάξουν απόλυτα σε αυτό που έχουμε στο μυαλό μας... Όμως σπάνια τα πράγματα γίνονται όπως τα φανταζόμαστε... Και συνήθως καταλήγουμε να απογοητεύομαστε από ανθρώπους και από συμπεριφορές παρόλο που ξέραμε από την αρχή πως οι πιθανότητες δεν ήταν ποτέ με το μέρος μας... Ε, εγώ λοιπόν, παρόλο που την θεωρία αυτή την ξέρω πολύ καλά, στην πράξη δυσκολεύομαι... Περιμένω από τους άλλους εξ ορισμού τα καλύτερα, το θεωρώ απόλυτα φυσικό και δεδομένο πως θα είναι εντάξει μαζί μου και πως θα σκέφτονται και τις δικές μου ανάγκες, η τις δικές μου παραξενιές και όταν δεν συμβαίνει αυτό, και δυστυχώς δεν συμβαίνει συχνότερα από όσο θα ήθελα ή από όσο θα πίστευα ότι θα συνέβαινε τα τελευταία χρόνια, απογοητεύομαι και θυμώνω με την ίδια ένταση, σαν να ήταν η πρώτη φορά...
Γι' αυτό σας λέω... Νομίζω πως μ' αυτά και μ' αυτά, το σύμπαν μου λέει πως είναι καιρός να μεγαλώσω... Να αρχίσω να αποστασιοποιούμαι από πράγματα που με πληγώνουν, να αρχίσω να πατάω πιο γερά στα δικά μου πόδια, επαγγελματικά και συναισθηματικά έτσι ώστε να μην έχω ανάγκη από άλλους ανθρώπους για να νοιώθω καλά... Να μην εξαρτάται ούτε η καθημερινότητα μου ούτε η ευτυχία μου από κανέναν άλλο πέρα απο τον εαυτό μου.... Δύσκολο project και κυρίως, μοναχικό...
Τέλος πάντων... Είπαμε... Σήμερα είναι μία από αυτές τις μέρες... Που θα περάσει, γιατί οι δικές μου τέτοιες μέρες δεν κρατάνε ποτέ πολύ, ξυπνάει eventually η Πολυάνα και με πάει παρακάτω τρέχοντας... Όμως, μεταξύ μας, πάντα κάτι μένει... Ένα ακόμα μικρό σημαδάκι από αυτά που με τον καιρό γίνονται πιο εύκολα φανερά στην πρώτη ευκαιρία... Σαν να κάνεις δυο βηματάκια πίσω την φορά, δυο βηματάκια που όταν τα μαζέψεις όλα μαζί, ανακαλύπτεις πως σε έχουν οδηγήσει αλλού από εκεί που ήλπιζες να πας... Αλλού από εκεί για όπου είχες ξεκινήσει.... Παρόλα αυτά όμως η ζωή συνεχίζεται, με σημαδάκια και με πισωγυρίσματα, και αν κάτι μαθαίνουμε όσο περνάει ο καιρός είναι να σηκωνόμαστε και να συνεχίζουμε και εμείς μαζί της.. Να καταλαβαίνουμε και να συγχωρούμε, όπως λέει η Ειρήνη, μόνο που εγώ sorry δεν θέλω ούτε να καταλαβαίνω ούτε να συγχωρώ... Το κάνω δηλαδή, εννοείται πως το κάνω, όπως το κάνουμε όλοι, αναγκαστικά, γιατί αλλιώς θα είμασταν κατάμονοι σαν τους κούκους, όμως αν μπορούσα πραγματικά να διαλέξω θα ήθελα να μην χρειάζεται... Ούτε να καταλαβαίνω, ούτε να συγχωρώ... Ούτε να εκνευρίζομαι, ούτε να πληγώνομαι, ούτε να θυμώνω... Θα ήθελα να μην υπάρχει λόγος να το κάνω.... Και οι άνθρωποι που αγαπάω και με επιρρεάζουν, οι άνθρωποι που έχουν την δύναμη να με θυμώνουν και να με πληγώνουν και να με εκνευρίζουν- μια δύναμη που τους την έχω δώσει εγώ γιατί τους εμπιστεύτηκα πως δεν θα την χρησιμοποιήσουν- και που δεν είναι και τόσοι πολλοί άλλωστε, απλά, να μην το κάνουν... Ζητάω πολλά? Καλημέρα σε όλους και μακάρι να βγει λίγο ο ήλιος σήμερα.....

Τρίτη, Ιανουαρίου 15, 2008

Βροχή πληροφοριών και ένα καρβέλι σπιτικό ψωμί...


Μα τι μέρα και αυτή η χτεσινή... Δημοσιογραφικά μιλώντας, τόσες πληροφορίες ποιος και πως να τις πρωτο- επεξεργαστεί... Χαμός στο ίσωμα και οι εξελίξεις να μην μαζεύονται... Μέσα σε μερικές ώρες, ο Μάκης - call me Zoro- Τριανταφυλλόπουλος εκπαραθυρώθηκε ή παραιτήθηκε από την εφημερίδα της οποίας κατέχει το 40% των μετοχών, οι φήμες πως ο Θέμος ήταν τελικά ο κομιστής του περίφημου DVD οργίαζαν με τάση να μας δημιουργούν την αίσθηση της βεβαιότητας, και τα εκατομύρια έρρεαν όλη νύχτα στα πάνελ σαν το γάργαρο νερό... 5.000.000 ευρώ λέει μπήκαν στον λογαριασμό του Θέμου και τώρα πρέπει να δικαιολογήσει που τα βρήκε στον άτεγκτο κύριο Ζορμπά...
Ασύλληπτα πολλά λεφτά για τον περισσότερο κόσμο, όμως ο αρχισυντάκτης της εφημερίδας Πρώτο Θέμα κύριος Ράπτης (αν δεν κάνω λάθος) βγήκε μια χαρά ψύχραιμος στον Πρεντεντέρη και μας κούφανε.. "5.000.000 ευρώ ήταν μόνο" δήλωσε ο γίγαντας... "Ο Θέμος μπορεί να δικαιολογήσει πάνω από 15.000.000...." Α, ρε μεγάλε Φώσκωλε.... Τελικά έβλεπες μακριά... Κάποτε η ατάκα "14 δισεκατομύρια Γιάγκο δεν είναι και λίγα λεφτά" γινόταν νούμερο στις επιθεωρήσεις... Τώρα τα δισεκατομύρια τα πήρε ο πληθωρισμός και τα σήκωσε το ρουσφέτι... Τι να πω... Ο Πρεντεντέρης πάντως δεν άντεξε.. "Και εγώ θεωρώ τον εαυτό μου πετυχημένο δημοσιογράφο" απάντησε "αλλά δυστυχώς, δεν μπορώ να δικαιολογήσω 5.000.000 ευρώ στο πόθεν έσχες μου τόσο απλά..." Βλέπω από σήμερα τριγμούς στο Μεγάλο Κανάλι... Και αυξήσεις για να μην σημειωθούν παραιτήσεις...
Εγώ πάλι που παίρνω 250 ευρώ το κομμάτι μικτά, έχω αρχίσει να νοιώθω σαν την πόντια πουτάνα... Ξέρετε, αυτή που ανακάλυψε κάποια στιγμή πως οι άλλες πληρώνονται... Και φοβάμαι πως είναι πολύ αργά πια για να το γυρίσω στην τηλεόραση ή για να γίνω εκδότρια... Ειδικά που το μόνο που μπορώ να εκδόσω, μάλλον, είναι ο εαυτός μου...
Τέλος πάντων, οι επόμενες μέρες θα έχουν ενδιαφέρον αν σας αρέσουν τα σκάνδαλα... Εγώ θα το ομολογήσω... Τα λατρεύω... Είμαι κουτσομπόλα, τι να κάνουμε... Και παρόλο που ζώντας τόσα χρόνια στην ελλαδίτσα μας ξέρω πως τελικά όλοι θα βγούνε λάδι, θα έχει ενδιαφέρον να παρακολουθήσουμε τουλάχιστον την διαδικασία... Να παίρνουμε μαθήματα βρε αδερφέ... Μπορεί κάποια στιγμή να μας πέσει και εμάς μια μίζα... Να μην ξέρουμε πως θα την χειριστούμε?
Το έγραψα τώρα αυτό και μου ήρθε συνειρμός... Τον αρτοπαρασκευαστή τον χειρίστηκα υπέροχα και το ψωμί έγινε τέλειο... Μάλιστα τώρα που σας γράφω, ετοιμάζω καινούριο ψωμάκι με άλλη συνταγή οπότε θα κάνω το crash test και αύριο θα σας δώσω την καλύτερη... Στο μεταξύ έχω τρελό γράψιμο, πρέπει να παραδώσω ένα κομμάτι σήμερα και θέλω να γίνει σούπερ, και έχω και την μετάφραση που προχωράει... Και το βράδυ έχουμε κόψιμο πίτας στην ΙΜΑΚΟ αλλά δεν ξέρω αν θα πάω... Κάτι που τα βαριέμαι αυτά, κάτι που ακόμα δεν νοιώθω και πολύ "του μαγαζιού", το σκέφτομαι.... Θα δείξει....
Για να επιστρέψουμε όμως στις ειδήσεις και στα κουτσομπολιά, είδατε που και στα σκάνδαλα υπάρχουν τάσεις? Βγήκε θετικό το DNA test του Πασχάλη, άρχισαν οι καταγγελίες για εξώγαμα διάσημων τραγουδιστών να πέφτουν σαν βροχή... Και έτσι, την ώρα που τα πλήθη συρρέουν στο On the Rocks (νομίζω) για να δουν με τα μάτια τους τον τραγουδιστή Ντόριαν Γρέϋ που κατάφερε σαν άλλη Σάρα να κάνει παιδί στα σχεδόν 70 του, μια άλλη κυριούλα γυρίζει από κανάλι σε κανάλι εξιστορώντας την περιπέτεια της με άλλον, κανονικά διάσημο αυτή την φορά τραγουδιστή, που την άφησε έγκυο πριν από 25 ολόκληρα χρόνια... Και ερωτώ... Καλά, αυτή το θυμήθηκε νωρις, λίγο πριν η κόρη της - διότι περί κόρης πρόκειται- μπει στην δύσκολη δεκαετία των 30... Ο τραγουδιστής όμως, πόσο χρονών είναι ρε παιδιά? Ή μάλλον πόσο χρονών ήταν όταν την έκανε την κόρη?Όλοι πια κρατιούνται τέλεια εκτός από μένα? Και επειδή σέρνονται και μηνύσεις τώρα τελευταία και στα blogs, να σας το σκάσω το μυστικό με ερωτηματικό στο τέλος γιατί δεν είμαστε σίγουροι για τίποτα, απλά μεταφέρουμε τις φήμες για τις οποίες δεν έχουμε καμιά, μα καμιά ευθύνη... Πόσο χρονών είναι πια αυτός ο Notis? Και μην μου πείτε ποιός Notis? Ένας είναι ο Νότης.... 'Ενας και αετός....
Καλημέρα και φιλιά πολλά... Και μην μου πείτε... Μέσα στα πράγματα είμαστε ως blog... Έτσι, για να ξέρετε.... :-)

Υ.Γ. Έχω μια απορία... Και μην βιαστείτε να γελάσετε... Πως βγαίνει το ψωμί από τον κάδο χωρίς να τρυπήσει στην κορυφή? Αφού υπάρχει μέσα στον κάδο ο αναδευτήρας.. Υπάρχει κάποιο κόλπο και εγώ είμαι ούφο, ή έτσι βγαίνουν αυτά τα ψωμιά? Τρυπητά... Οι πιο έμπειροι παρακαλώ πολύ να βοηθήσουν... Στην φωτογραφία, ο ατροπαρασκευαστής και το πρώτο μου δημιούργημα... Με τρύπα στην κορυφή αλλά πάρα πολύ νόστιμο....

Δευτέρα, Ιανουαρίου 14, 2008

Μια χειμωνιάτικη Δευτέρα...


Σήμερα ξύπνησα πραγματικά νωρίς... 8 η ώρα, γιατί είχα το νου μου μήπως χρειαζόταν να πάω τον Μάνο στο γραφείο... Βλέπετε, το Σάββατο το βράδυ, όπως επιστρέφαμε από Κηφισιά που είχαμε πάει με φίλους για φαγητό, έπεσε ένα από τα πίσω τζάμια του αυτοκινήτου... Και μια που εμείς δεν έχουμε κλειστό parking - δυστυχώς- στην πολυκατοικία, αναγκαστήκαμε να πάμε να το αφήσουμε στο parking του γραφείου του. Και σήμερα ξύπνησε πρωί- πρωί, να πάει να το πάρει, να το πάει συνεργείο να το φτιάξουν και να προλάβει να επιστρέψει εγκαίρως στο γραφείο που έχει σύσκεψη... Είχα λοιπόν το νου μου μήπως και δεν βρει ράδιο- ταξί και έτσι ξύπνησα και εγώ μαζί του...
Και τώρα πίνω τον πρώτο καφέ της μέρας και έξω ο καιρός είναι βαρύς και έτοιμος να βρέξει και κάνει πολύ χειμωνιάτικο το σκηνικό.. Δεν το λέω με παράπονο... Μου αρέσει που κάνει χειμώνα... Πήρα και προσάναμα εχτές που μου είχε τελειώσει, και τώρα θα πάω να βάλω μέσα ξύλα και θα είμαι έτοιμη για το βράδυ... Και μετά, θα ντυθώ ζεστά και θα πάω σούπερ μάρκετ... Μάλιστα, λέω να πάω Θανόπουλο για αλλαγή.. Μέσα σε όλα τα άλλα που χρειάζομαι θέλω να πάρω και γάλα σε σκόνη μια που οι βασικές συνταγές του αρτοπαρασκευαστή μου το έχουν σχεδόν όλες μέσα, και όταν επιστρέψω θα κάνω την πρώτη μου δοκιμή... Βρήκα και μια συνταγή στο χτεσινό Gourmet του Βήματος για τυρόψωμο, έκανα και λίγο research στο Google και βρήκα φοβερά sites για machine bread makers, οπότε είμαι σαν έτοιμη από καιρό... Και το βράδυ among others το μενού θα περιλαμβάνει και home made ψωμάκι... Και πρόγραμμα αγαπημένο, με Shark στην τηλεόραση και Αιμίλιο, και τζάκι και κεριά και cocooning, γιατί παρά βγήκαμε αυτές τις μέρες και μου έλειψε... Αυτά για σήμερα λοιπόν, καλημέρα και καλή εβδομάδα να έχουμε... Φιλιά σε όλους....

Σάββατο, Ιανουαρίου 12, 2008

Weekend...

Το κεφάλι μου είναι λίγο βαρύ και η φωνή μου λίγο κλεισμένη... Όχι, δεν είμαι άρρωστη.. Είμαι όμως, μετά από αρκετό καιρό, πολύ ξενυχτησμένη... Και αν δεν γαύγιζε ο Droopy ακατάπαυστα θα κοιμόμουν σίγουρα ένα διωράκι ακόμα...
Εχτές πήγαμε τελικά στο Sea Satin και περάσαμε υπέροχα... Τραγουδήσαμε (εξ ου και ο κλεισμένος λαιμός), χορέψαμε, γελάσαμε, και πήγε η ώρα τέσσερις παρά χωρίς να το καταλάβουμε... Και ξαναθυμηθήκαμε πόσο καλά έχουμε περάσει σε αυτό το μαγαζί, και για ποιό λόγο το θεωρούσαμε, και εξακολουθούμε να το θεωρούμε, σπίτι μας.... Και να σας πω την αλήθεια, μου είχε λείψει λίγο ξενύχτι... Κάτι οι οικογενειακές γιορτές και το μαγείρεμα, κάτι το άραγμα στον καναπέ, ήθελα λίγη κρεπάλη για να βρω την ισορροπία μου...
Τώρα σέρνομαι βέβαια, και ετοιμάζομαι να πιω την δεύτερη κούπα καφέ μήπως και ανοίξει το μάτι μου, γιατί έχουμε να πάμε και στο Balux (νομίζω) για μεσημέρι με κάτι φίλους και δεν λέει να είμαι σαν μπαγιάτικο μύδι... Νομίζω πάντως πως θα τα καταφέρω.. Έχω τσεκάρει πως μετά απο ένα γερό ξενύχτι, δυό καφέδες και ένα ζεστό ντους είναι απολύτως ικανά να με επαναφέρουν στην καλή μου κατάσταση συν ότι μου μένει το χαμόγελο και η καλή διάθεση για μέρες μετά...
Εχτές ήρθε και ο αρτοπαρασκευαστής... Τον οποίο ξεπακετάρισα, τοποθέτησα στον πάγκο της κουζίνα και μετά... Μετά τον άφησα στην ησυχία του και θα συνεχίσω να τον αφήνω στην ησυχία του και σήμερα γιατί θέλει και 3 1/2 ώρες για να γίνει το ψωμί και δεν με βγάζει το πρόγραμμα... Σκοπεύω όμως να σηκωθώ νωρίς αύριο και να κάνω το πρώτο μου try, μια που θα πάμε για φαγητό στην πεθερά μου και έχω αναλάβει να φτιάξω και μια λαζανάδα γιατί εκείνη δεν μαγειρεύει... Κατά τα άλλα το πρόγραμμα το βράδυ έχει ένα καινούριο ταϋλανδέζικο που έχει ανοίξει στο Κεφαλάρι - θα πάμε με την Μάρθα και τον Άλκη και τον Άγγελο με την Στέλλα- και αύριο, μετά το μεσημέρι, άραγμα στον καναπέ, τζάκι και DVD... Έχω και κάποια επαγγελματικά νέα μετά το χτεσινό ραντεβού στο περιοδικό αλλά θα περιμένω να οριστικοποιηθούν για να σας τα πω... Οπότε, σας εύχομαι να περάσετε ένα υπέροχο σαββατοκύριακο, να ξεκουραστείτε ή να κουραστείτε, ότι σας κάνει κέφι, και τα λέμε την Δευτέρα...

Υ.Γ. Ο αρτοπαρασκευαστής μου δεν είχε βιβλίο με συνταγές ρε γαμώτο... Έχει μερικές βασικές δοσολογίες στο prospectus αλλά φανταζόμουν κάτι πιο ενδιαφέρον με παραλλαγές και με ιδέες για παράξενα ψωμιά, για κέικ, και για άλλα διάφορα... Λέτε να υπάρχει κάτι τέτοιο κάπου? Μήπως να πάρω από Δευτέρα την Tefal να ρωτήσω?

Παρασκευή, Ιανουαρίου 11, 2008

Σε πρώτο ενικό....


Πάει.... Η κυρία Κωνσταντίνα μόλις πέταξε το δέντρο από το μπαλκόνι στο διπλανό - άδειο- οικόπεδο και σε λίγο θα το βγάλει από εκεί στο πεζοδρόμιο... Πράγμα που σηματοδοτεί και τυπικά το τέλος των γιορτών και των στολισμών.... Ευτυχώς βέβαια γιατί κάπως μου φαινόταν τις δύο τελευταίες μέρες, ξεραμένο και χωρίς στολίδια μέσα στην μέση του σαλονιού... Θλιβερό, μίζερο και σχεδόν τρομακτικό...
Σήμερα το πρόγραμμα έχει σε λίγο σούπερ μάρκετ, μετά κανέναν γρήγορο καφέ με την μαμά, το μεσημέρι ρανταβού στο περιοδικό - έχω ένα σωρό ιδέες για καινούρια θέματα και θέλω να τις συζητήσω- και το βράδυ θα πάμε στο Sea Satin... Ένα μαγαζί που κάποτε ήταν το δεύτερο μας σπίτι, έχουμε περάσει εκεί τρεις ή τέσσερις από τις ωραιότερες παραμονές πρωτοχρονιάς και πάρα πολλά χειμωνιάτικα βράδια με χορούς μέχρι το πρωί πάνω στα τραπέζια... Από πέρσι όμως αραιώσαμε... Δεν έγινε κάτι, ο Μίμης εξακολουθεί να είναι αγαπημένος φίλος και άψογος οικοδεσπότης... Οι παρέες άλλαξαν λίγο, και η διάθεση... Και φέτος, δεν είχαμε καταφέρει να πάμε ούτε μια φορά, έστω για ένα ποτό και κάπως μου φαινόταν... Παράξενο... Έτσι κανονίσαμε να πάμε σήμερα... Και το κάνω πολύ κέφι... Και θα περάσουμε σίγουρα υπέροχα...
Όπως υπέροχα περάσαμε και χτες το βράδυ με την Βίβιαν που με πήρε τηλέφωνο κατά τις 8.30 και κανονίσαμε να πάμε για girl's φαγητό στο Απλά μια που βαριόμασταν και οι δύο να μείνουμε μέσα... Πήγαμε λοιπόν, φάγαμε καταπληκτικά - όπως τρώμε πάντα άλλωστε στο Απλά- και όταν τελειώσαμε το φαγητό ήρθαν και κάθισαν μαζί μας ο Χρύσανθος και η Γεωργία και πιάσαμε την κουβέντα μέχρι που άδειασε όλο το μαγαζί... 1.30 η ώρα φύγαμε και αν δεν είχα φερθεί αποφασιστικά ακόμα εκεί θα είμασταν και θα μιλάγαμε για εστιατόρια, μαγείρους και βραβεία...
Αυτά τα ολίγα, και το πρώτο ενικό παρακαλώ, και πάω να ετοιμαστώ να φύγω γιατί αυτή την στιγμή που σας γράφω είναι όλα τα παράθυρα του σπιτού ανοιχτά και όπου να 'ναι, με τέτοιο κρύο, βλέπω το σαλόνι να γεμίζει πιγκουϊνους... Καλημέρα και φιλιά σε όλους...


Υ.Γ. (Παρότι δεν είναι)... Το πρώτο θέμα της ημέρας βέβαια δεν είναι τίποτα από όλα αυτά... Είναι η Λυδία που την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές έχει ίσως ξεκινήσει να δίνει μια από τις πιο σημαντικές μάχες της ζωής της...Για την ζωή της... Τα λόγια σε τέτοιες στιγμές είναι περιττά... Αυτό που χρειάζεται και η Λυδία και οι γονείς της είναι η θετική μας ενέργεια, η σκέψεις μας , οι ελπίδες μας και οι ευχές μας να τους συντροφεύουν... Βoηθήστε το σύμπαν να συνομωτήσει υπέρ της Λυδίας σήμερα... Να τα καταφέρει και να είναι αυτή η τελευταία μάχη που θα χρειαστεί να δώσει στην ζωή της... Άλλωστε, για τεσσάρων χρονών αγγελούδι, έχει ήδη δώσει τόσες πολλές....

Πέμπτη, Ιανουαρίου 10, 2008

Ιστοριούλα....


Ανέβηκε στην ζυγαριά και την έπιασε ζαλάδα…Από αυτές που περνάνε αμέσως με έναν κουραμπιέ… Και με μια φρυγανιά περνάνε βέβαια, αλλά εκείνη δεν ήταν από τους ανθρώπους που θα προτιμούσαν μια φρυγανιά από έναν κουραμπιέ… Άνοιξε την βρύση και το νερό άρχισε να τρέχει στην μπανιέρα καυτό… Όχι τόσο που να ξεφλουδίσει αλλά σίγουρα η θερμοκρασία απείχε πολύ από αυτό που διαβεβαίωνε η αισθητικός δυο μέρες πριν στην εκπομπή της Τατιάνας πως «σφίγγει το δέρμα».. Οκ, ας μην σφίξει σκέφτηκε. Ιανουάριος είναι ακόμα, μέχρι το καλοκαίρι έχουμε καιρό, και έριξε μια γενναία δόση douche Laura Mercier με άρωμα Lemon Tart πάνω στο σφουγγάρι… Λες να περνάει η ζαλάδα και μόνο με την μυρωδιά?, αναρωτήθηκε… Μπα… Λίγα λεπτά αργότερα, τυλιγμένη με το αφράτο μπουρνούζι της πήγε στην κουζίνα και πάτησε το κουμπί του βραστήρα. Πήρε την αγαπημένη της κούπα, την ροζ με τα γουρουνάκια, έβαλε την σωστή αναλογία καφέ- ζάχαρης, άφθονο γάλα φουλ στα λιπαρά και περιμένοντας το νερό να βράσει, άνοιξε το τάπερ με τους κουραμπιέδες… Έβαλε δύο σε ένα πιάτο, μαζί με δύο μελομακάρονα, και άρχισε να μασουλάει απολαυστικά… Γιατί άραγε όλα τα ωραία πράγματα της ζωής παχαίνουν, ενοχλούν ή είναι απαγορευμένα? Οι λιχουδιές, τα τσιγάρα, τα ξενύχτια, το φλερτ… Οκ, το φλερτ δεν απαγορευόταν πάντα, στα νιάτα της είχε κάνει και εκείνη τα χιλιόμετρα της, τώρα όμως… Κομμένες οι βόλτες… Τώρα πια ήταν σύζυγος και μητέρα… «Σύζυγος και μητέρα».. Σαν τις ιερές αγελάδες στην Ινδία ακουγόταν όλο αυτό, άσε που με τους κουραμπιέδες κόντευε να γίνει και σαν αγελάδα… Κανονικά… Τέλος πάντων, οι σύζυγοι και μητέρες όφειλαν να μην καπνίζουν, τουλάχιστον όχι μπροστά στα παιδιά τους για να μην δίνουν το κακό παράδειγμα, να μην κάνουν άγριο σεξ, τουλάχιστον όχι όταν ήταν τα παιδιά στο σπίτι για να μην ακούγονται, και εννοείται ότι δεν μπορούσαν να φλερτάρουν πια… Ευτυχώς τελικά που υπήρχαν και οι κουραμπιέδες… Ο ήχος του νερού που έβραζε την έβγαλε από την ονειροπόληση της… Γέμισε την κούπα της, ήπιε μια γουλιά – τέλεια- και σέρνοντας τις χνουδωτές της παντόφλες σύρθηκε μέχρι το γραφείο, στην άλλη άκρη του σπιτιού.

Άνοιξε τον υπολογιστή και ταυτόχρονα κοίταξε το φαξ. Τρεις σελίδες με πληροφορίες για το θέμα της την περίμεναν υπομονετικά από το προηγούμενο βράδυ. Το θέμα της, ένας ανερχόμενος ηθοποιός που πίστευε πως ήταν η μετενσάρκωση του Χορν στο πιο ψηλό και στο πιο ωραίο, και που το μοναδικό ουσιαστικό ταλέντο του ήταν ο τρόπος με τον οποίο έβγαζε την μπλούζα του, το βαριόταν θανάσιμα… Θα ήταν πιο ενδιαφέρον να γράψει 1.500 λέξεις για το τσόφλι ενός αυγού αλλά δυστυχώς δεν την έπαιρνε να το παίζει δύσκολη… Μπορεί να μην δούλευε για τα χρήματα μια που ο άντρας της έβγαζε όσα χρήματα χρειάζονταν για να περνάνε μια χαρά, όμως αφού είχε αποφασίσει να δουλέψει για να νοιώθει ανεξάρτητη έπρεπε να φερθεί σαν επαγγελματίας…

Προς το παρόν όμως είχε πιο ενδιαφέροντα πράγματα να κάνει… Άνοιξε τον Firefox στην σελίδα του blog της και άρχισε να διαβάζει χαμογελώντας τα σχόλια που της είχαν αφήσει το βράδυ… Πολύ την γούσταρε την ιστορία του blogging…Το είχε ξεκινήσει για πλάκα πριν από έναν περίπου χρόνο και είχε κολλήσει για τα καλά… Είχε γνωρίσει και κάποιους ανθρώπους, co- bloggers- και είχε διαπιστώσει με ανακούφιση πως ήταν μια χαρά κανονικοί, σαν και εκείνη… Αν εκείνη βέβαια μπορούσε να θεωρηθεί κανονική. Άνοιξε τα έγγραφα της, έκανε copy paste το κομμάτι που είχε ετοιμάσει από χτες, το ανέβασε και ξεκίνησε να διαβάζει τα link της… Αυτή η πρωινή ιεροτελεστία με τον καφέ και το διάβασμα των blogs ήταν ιερή… Ακόμα και όταν είχε πρωινά ραντεβού, πράγμα σπάνιο γιατί αν είχε ένα καλό το απολύτως κακοπληρωμένο επάγγελμα του δημοσιογράφου –όταν δεν σε λένε Στάη ή Χατζηνικολάου- ήταν το ελεύθερο ωράριο, φρόντιζε να ξυπνήσει λίγο νωρίτερα για να έχει χρόνο να απολαύσει την πρωινή διαδικτυακή βόλτα της. Άφησε κάποια σχόλια σε φίλους της, έριξε μια ματιά και στο mail της , μάζεψε τα χαρτιά που θα χρειαζόταν στο απογευματινό της ραντεβού, βεβαιώθηκε πως το κασετοφωνάκι της είχε καινούρια κασέτα και μπαταρίες και σηκώθηκε για να πάει να ντυθεί.

Ο σκύλος τους την ακολούθησε κατά πόδας… Άνοιξε την πόρτα του δωματίου του Άρι και την έπιασε φρίκη… Ρούχα, βιβλία, παπούτσια και CD, βρίσκονταν πεταμένα σε κάθε πιθανή επιφάνεια του δωματίου, η ντουλάπα έχασκε ανοιχτή και δυο ζευγάρια άπλυτες κάλτσες αναπαύονταν πάνω στο κομοδίνο… Πήδηξε πάνω από την ηλεκτρική κιθάρα και τον ενισχυτή προσπαθώντας να μην μπουρδουκλωθεί στα καλώδια και άνοιξε το πατζούρι να μπει φως.. Και το παράθυρο τέντα να μπει καθαρός αέρας… Έστρωσε το κρεβάτι βρίζοντας μέσα από τα δόντια της –οκ, εφηβεία ,εφηβεία αλλά πως μπορούσε να ζει μέσα σε αυτό το χάος σαν το γουρούνι- και μάζεψε ότι μπορούσε… Κάτω από μια στοίβα βιβλία ανακάλυψε ένα κουτί από πίτσα με όλα τα υπολείμματα μέσα –θα πιάσουμε και κατσαρίδες- και ένα άδειο κουτάκι από Coca Light… Τα μάζεψε και τα πέταξε στα σκουπίδια.. Σειρά είχε τώρα το μπάνιο του που το βρήκε σε καλύτερη κατάσταση αν εξαιρέσει κανείς πως η πετσέτα του προσώπου βρισκόταν πεταμένη πάνω στο καλάθι με τα χαρτιά…

Αναστέναξε και μπήκε στο δωμάτιο της… Μηχανικά έκανε ακριβώς τις ίδιες κινήσεις.. Άνοιξε τα πατζούρια, τα παράθυρα, έστρωσε το κρεβάτι, εδώ ευτυχώς δεν υπήρχαν κουτιά από πίτσες, μόνο ένα πουκάμισο του Μάνου για πλύσιμο και ένα παντελόνι του για καθαριστήριο…

Σέρνοντας πάντα τις χνουδωτές παντόφλες της πήγε στην κουζίνα και έβαλε δύο πλυντήρια. Ένα πιάτων, ένα ρούχων. Άνοιξε το ψυγείο, σημείωσε τις ελλείψεις στο μπλοκάκι με τα ψώνια, έριξε και μια ματιά στα ντουλάπια με τα τρόφιμα και τα απορρυπαντικά και τελευταία στιγμή θυμήθηκε και τον λογαριασμό της Nova που ήταν στερεωμένος με ένα μαγνητάκι πάνω στην πόρτα του ψυγείου.. Μην μας την κόψουν και χάσουμε και το CSI…

Οκ, είχε τελειώσει με τα καθημερινά της… Μπήκε στο μπάνιο, μάζεψε τα μαλλιά της με ένα κλάμερ, πλύθηκε και κοίταξε εξεταστικά το πρόσωπο της στον καθρέφτη… Η εικόνα την έκανε να χαμογελάσει… Ακόμα και άβαφτη, ακόμα και στα πρόθυρα της «αγελάδας» δεν έμοιαζε ούτε μέρα πάνω από 38…. Η ρίζα ήταν μια χαρά, το φρύδι επίσης, έβαλε βιαστικά κρέμα προσώπου και κρέμα ματιών και πήγε να ντυθεί. Το ντύσιμο ήταν ένα θέμα… Πάντα… Αδυνατούσε να ντυθεί σαν "μεγάλη", ειδικά το πρωί, όπως αδυνατούσε και να βαφτεί. Όταν πήγαιναν καμιά φορά Θεσσαλονίκη και έβλεπε τις γυναίκες εκεί ντυμένες στην τρίχα και σεναρισμένες από το πρωί, με την κολλητή της την Στέλλα πρώτη και καλύτερη, αναρωτιόταν γιατί δεν μπορούσε να το κάνει και εκείνη αυτό… Έφταιγε μάλλον η Αθήνα, σε αυτό το συμπέρασμα είχε καταλήξει, που ήταν όλοι χύμα, εκτός και αν δούλευαν σε πολυεθνικές… Ή στα δικαστήρια…

Άνοιξε την ντουλάπα της πήρε ένα βελουτέ παντελόνι φόρμας Juicy γκρι και ένα αφράτο πουλόβερ επίσης γκρι αλλά λίγο πιο σκούρο και τα συνδύασε με τα συλλεκτικά ασημί Σταράκια που της είχε φέρει ο πρώην διευθυντής της (αλλά ευτυχώς ακόμα φίλος της) από την Νέα Υόρκη για τις γιορτές… Κοίταξε τον εαυτό της στον ολόσωμο καθρέφτη και έκανε μια γκριμάτσα αποδοκιμασίας… Γκρι σαν αγελάδα… Αλλά χαριτωμένη όμως…

Φόρεσε τα δαχτυλίδια της, και άνοιξε την ντουλάπα με τις τσάντες. Έβγαλε την ροζ Hermes της από το πορτοκαλί κουτί της και από την βαμβακερή της θήκη και πήγε στο σαλόνι με τον Droopy να την ακολουθεί σαν ουρά… Άνοιξε την άλλη τσάντα της, την καφέ και μετέφερε το περιεχόμενο της…. Πορτοφόλι, θήκη γυαλιών ηλίου, γυαλιά πρεσβυωπίας, filofax, νεσεσέρ καλλυντικών -που δεν περιείχε καλλυντικά (εκτός αν πιάνεται το βούτυρο κακάο) αλλά χάπια για διάφορες αλλεργίες, Depon, tampon και μια λίμα-χαρτομάντιλα, τσιγάρα, αναπτήρα, τσίχλες, ένα βιβλίο, κλειδιά σπιτιού, κλειδιά αυτοκινήτου, μια ομπρέλα σπαστή κόκκινη με άσπρα πουα και μια μεζούρα… ( Την ιστορία της μεζούρας θα σας την πω άλλη φορά αλλά βάλτε την φαντασία σας να οργιάσει στο μεταξύ). Μετακόμιση κανονική. Έριξε μέσα και το κασετοφωνάκι, τις σημειώσεις για το «θέμα» και την λίστα με τα ψώνια και έψαξε να βρει που είχε παρατήσει το κινητό της…

Το είχε αφήσει στο silent από το βράδυ και είχε ήδη, ούτε 11.30 δεν ήταν η ώρα, έξι missed calls… Η μαμά της (την είχε πάρει στο σταθερό), ο αρχισυντάκτης της (θα τον έπαιρνε αργότερα), η φίλη της η Ρούλα ( θα την έπαιρνε από το αυτοκίνητο) και τρεις από απόκρυψη… Ή τράπεζες την είχαν θυμηθεί – έπρεπε να πληρώσει την κάρτα της κάποια στιγμή προτού την επικηρύξουν- ή το θέμα.. Που τηλεφωνούσε πάντα από απόκρυψη για να μην μάθουν το κινητό του οι θαυμάστριες…Το φακελάκι με τα μηνύματα αναβόσβηνε… Τα άνοιξε και η απορία της λύθηκε στο λεπτό… «Ραντεβού στο Tribeca στις 7.00. Θα είμαι όλος δικός σου για δυο ολόκληρες ώρες.» Υπογραφή: Το «θέμα»…

Έλεος, σκέφτηκε… Πόσο ψωνάρα μπορεί να είναι δηλαδή? Άκου θα είμαι όλος δικός σου… Σιγά καλέ, μην πάθουμε αναρρόφηση από την συγκίνηση… Πέταξε το κινητό στην τσάντα της, φόρεσε το πράσινο sheepskin μπουφάν της χάιδεψε τον Droopy και έκλεισε πίσω της την πόρτα. Πριν την ώρα του ραντεβού είχε ένα σωρό άλλα, ταπεινά πράγματα να κάνει… Για τις επόμενες ώρες θα έσπρωχνε ένα καρότσι τίγκα στα ψώνια στους διαδρόμους του Βασιλόπουλου, θα φόρτωνε και θα ξεφόρτωνε το αυτοκίνητο αγκομαχώντας σαν το μουλάρι, θα πήγαινε καθαριστήριο, video club, περίπτερο, θα επέστρεφε τρέχοντας στο σπίτι να ετοιμάσει μια ομελέτα και μια σαλάτα για τον Άρι που θα γύριζε από το σχολείο, θα ξέχναγε να πληρώσει την Nova, και την κάρτα της, θα τσακωνόταν με τον Άρι για να παλουκωθεί να διαβάσει, θα σιδέρωνε ένα πουκάμισο του Μάνου γιατί είχε ξεμείνει και κατά τις 6.30 θα έφευγε τρέχοντας για να πάει στο περίφημο ραντεβού. Λίγη ώρα αργότερα θα βρισκόταν μπλοκαρισμένη στην Σόλωνος βρίζοντας με το κινητό να χτυπάει ακαταπαύστως – ναι, είχε ξεχάσει να πάρει και τον αρχισυντάκτη- για να φτάσει στο Tribeca με είκοσι λεπτά καθυστέρηση και να ανακαλύψει πως το θέμα δεν ήταν ακόμα εκεί… Θα εμφανιζόταν με το πάσo του δέκα λεπτά αργότερα δίνοντας της την ευκαιρία να ζήσει για λίγο το όνειρο εκατοντάδων για να μην πούμε χιλιάδων κοριτσιών σε όλη την Ελλάδα – τετ α τετ με τον ωραιότερο ζεν πρεμιέ των τελευταίων ετών- έτσι τον αποκαλούσαν τα περιοδικά, μαζί και το δικό της, και μετά θα την έπρηζε μια που διέθετε τα ωραιότερα μάτια που είχε δει τελευταία, και ένα σώμα που κόλαζε και καλόγρια σε συνδυασμό με λεξιλόγιο 500 λέξεων και IQ φουντουκιού.

Επιστρέφοντας στο σπίτι της, πάλι μπλοκαρισμένη στην κίνηση αλλά στην Κηφισίας αυτή την φορά, θα ονειρευτεί τον καναπέ της, το αναμμένο τζάκι και μια καλή σειρά στην Nova… Και μετά ύπνο νωρίς σε μαξιλάρια που μυρίζουν pillow spray της Molton Brown και πουπουλένια παπλώματα. Και θα μείνει με την όρεξη…Θα επιστρέψει σπίτι της νοιώθοντας σαν να την έχει πατήσει το τρόλεϊ από την κούραση, θα τσακωθεί άλλη μια φορά με τον Άρι γιατί θα τον βρει να χαζολογάει στο MSN αντί να διαβάζει, ο Droopy θα έχει κατουρήσει στο χαλί της τραπεζαρίας γιατί δεν έχει μάθει ακόμα να ανοίγει την πόρτα, να παίρνει το ασανσέρ και να πηγαίνει στον κήπο μόνος του και κάποιος που έπρεπε να τον έχει κατεβάσει το έχει ρίξει στην διαδικτυακή κουβεντούλα με τους κολλητούς του, θα βγάλει την φόρμα, θα κάνει ένα γρήγορο ντους, θα φορέσει κάτι απλό και μαύρο, θα βαφτεί ελαφρά γιατί δεν αντέχει να τραβήξει ούτε γραμμή – μπορεί να βγάλει και κανένα μάτι προσπαθώντας τόσο πτώμα που είναι- θα βάλει και ένα ζευγάρι σκουλαρίκια λωλά, απομεινάρια μιας φιλίας που τελείωσε άδοξα και θα είναι έτοιμη στο τσακ όταν θα της τηλεφωνήσει ο Μάνος να κατέβει… Θα πάνε στο Balthazar με φίλους, και εκεί θα ξεχάσει προς στιγμήν την κούραση της, άλλωστε της αρέσει να βγαίνει, τραβάτε με και ας κλαίω είναι εδώ που τα λέμε, και θα περάσει μια χαρά… Θα ξεβαφτεί στο αυτοκίνητο, στην επιστροφή, με τα υγρά μαντιλάκια που έχει πάντα στο ντουλαπάκι του αυτοκινήτου για αυτή ακριβώς την δουλειά, για να κερδίζει χρόνο ύπνου δηλαδή, και ο Μάνος θα την κοροϊδέψει πως μοιάζει σαν να κλαίει όταν το κάνει αυτό και από τα διπλανά αυτοκίνητα θα νομίζουν πως τσακώνονται… Στο σπίτι θα ξεντυθεί βιαστικά, θα προλάβει να πάει πρώτη στο μπάνιο για να πλύνει τα δόντια της και μετά θα προσγειωθεί στο κρεβάτι της με πλονζόν και θα κοιμηθεί σε δύο δευτερόλεπτα ακριβώς…

Και παρόλο που δεν είναι όλες οι μέρες μου ακριβώς έτσι, καλωσήρθατε σε μια μέρα από την ζωή μου…





Τετάρτη, Ιανουαρίου 09, 2008

100%


Περνάνε οι μέρες και βρίσκουμε τους ρυθμούς μας... Ο Άρις ξεκίνησε σχολείο, ο Μάνος δουλειά και εγώ έπιασα πάλι την μετάφραση και τα κομμάτια για τα περιοδικά. Η καινούρια μου ατζέντα εξακολουθεί να γεμίζει με σημειώσεις και προγράμματα, σήμερα κομωτήριο, ραντεβού για μια συνέντευξη, το βράδυ Balthazar με παρέα αγαπημένη, αύριο το μεσημέρι ladies lunch στην Αγγελική και την Παρασκευή ραντεβού στο περιοδικό το μεσημέρι και το βράδυ Sea Satin... Και στα ενδιάμεσα τα γνωστά... Super Market, Video Club, περιοδικά από το περίπτερο, νύχια στην Τέτα, μαγειρική, χουζούρεμα μπροστά στο τζάκι και αναμονή για τον αρτοπαρασκευαστή που θα έρθει μέχρι την Δευτέρα. Την Κυριακή το μεσημέρι πήγαμε για φαγητό στο Απλά και άδραξα την ευκαιρία να ρωτήσω τον Χρύσανθο (που κάνει από τα ωραιότερα ψωμιά της πόλης) τι αλεύρι να χρησιμοποιώ... Μου είπε Λήμνου πράσινο που το βρίσκεις και στα σούπερ μάρκετ... Βλέπετε, οι λεπτομέρειες κάνουν πάντα όλη την διαφορά... Όπως το Σάββατο το βράδυ που ήμασταν καλεσμένοι για φαγητό από την διασημότερη μαγείρισσα του διαδικτύου, (ή μήπως έπρεπε να πω μάγειρα?) και απολαύσαμε πιάτα φτιαγμένα με μεράκι και κυρίως, με προσοχή στην λεπτομέρεια... Φτιαγμένα με πραγματικούς ζωμούς από αυτούς που θέλουν δυο μέρες για να γίνουν, γαρνιρισμένα με την νοστιμότερη - σπιτική- μαγιονέζα, μαγειρεμένα με τέχνη, τεχνική και αγάπη... Μεγάλη ιστορία το μεράκι, το ψάξιμο, η αγάπη για αυτό που κάνουμε και η σημασία ακόμη και στα πιο μικρά, στα πιο απλά, στα πιο αδιόρατα...
Όταν σκύβουμε με όλη μας την προσοχή πάνω από τα πράγματα, όποια και να είναι αυτά, από τις λέξεις που διαλέγουμε για να γράψουμε ένα κείμενο, μέχρι τα υλικά που θα βάλουμε για να δημιουργήσουμε ένα πιάτο, και από το λίπασμα που βάζουμε σε ένα λουλούδι μέχρι την ενέργεια που δίνουμε σε μια σχέση, το αποτέλεσμα πάντα θα μας δικαιώνει... Και θα μας πηγαίνει παρακάτω, και θα μας εξελίσει και θα μας τιμά..
Και μια που η χρονιά είναι ακόμα στην αρχή της , εγώ αποφάσισα φέτος να προσπαθήσω να βάζω όλη μου την ψυχή και όλη μου την ενέργεια σε ότι κάνω... Στα μικρά και στα μεγάλα, στα καθημερινά και στα σπουδαία, στις φιλίες, στον γιό μου και στον άντρα μου, στην δουλειά μου αλλά και στην διασκέδαση μας, αποφάσισα να προσπαθήσω να είμαι "εκεί"... 100%.. Με όλη μου την ενέργεια, με όλη μου την προσοχή, με όλο μου το κέφι, και με όλη μου την διάθεση... Νομίζω πως αυτός είναι ένας στόχος με πραγματική ουσία... Που θα δώσει χαρά όχι μόνο σε μένα αλλά και στους γύρω μου... Άλλωστε τα μικρά παραδείγματα της ζωής με δικαιώνουν καθημερινά... Αν ήσασταν και εσείς στο τραπέζι του Σαββάτου και βλέπατε τα χαμόγελα που έφεραν στα πρόσωπα όλων μας αυτά μεγειρεμένα με αγάπη και μεράκι πιάτα, θα καταλαβαίνατε απολύτως τι εννοώ... Καλημέρα, και φιλιά...

Υ.Γ. Στην φωτογραφία ένα από τα 100% της ζωής μου... Κάτι που αγγίζει την τελειότητα... Η παραλία του Άγιου Σώστη... Κλείστε τα μάτια και φανταστείτε το κεφάλι σας να βυθίζεται στα γαλάζια του νερά, σε μια βουτιά που σας φέρνει σε απόλυτη επικοινωνία με το σύμπαν...

Τρίτη, Ιανουαρίου 08, 2008

Ο πριγκηπικός σκύλος, η μελαγχολία των γιορτών και μια φώκια που την έλεγαν Lalu...








Ο πριγκηπικός σκύλος ήταν μελαγχολικός τελευταία... Πολύ.. Περιφερόταν μέσα στο παλάτι βαριεστημένος και τίποτα δεν έδειχνε να του δίνει χαρά.. Ούτε τα (πολλά) παιχνίδια του - ακόμη και το πιο αγαπημένο του, ένα λαστιχένιο με φούντες που παλιότερα λάτρευε να το πετάει και να τρέχει να το πιάσει ούτε που το κοίταζε πια- ούτε τα χάδια, ούτε οι νοστιμιές που τον τάϊζε η πριγκίπισσα κάθε τόσο , ούτε καν οι βόλτες που τον έβγαζε (έστω και βρίζοντας) ο μικρός πρίγκηπας... Καθόταν με τις ώρες στο γούνινο κρεβάτι του, αμίλητος και σκεπτικός, ή κρεμούσε την μουσούδα του έξω από τα κάγκελα της βεράντας και χάζευε τους περαστικούς.... Και μόνο όταν ο μικρός πρίγκηπας έπαιζε κιθάρα πήγαινε και καθόταν δίπλα του και άκουγε την μουσική (που λέει ο λόγος μουσική τώρα, γιατί ο μικρός πρίγκηπας ήταν του punk rock και όχι του Μπετόβεν) κουνόντας που και που την ουρά του ενθαρυντικά...
Οι πρίγκηιπες, εννοείται, είχαν αρχίσει πια να ανησυχούν... Και συγκάλεσαν οικογενειακό συμβούλιο για να βρουν λύση... Πάνω στην κουβέντα λοιπόν - που η αλήθεια είναι πως ξεστράτισε λίγο γιατί προτού μιλήσουν για το πρόβλημα του πριγκηπόσκυλου κανόνισαν μια εκδρομή στην ορεινή Αρκαδία και όλο το πρόγραμμα διακοπών του μικρού punk rocker- έπεσε η μαγική ιδέα... Ο πριγηπικός σκύλος είχε ανάγκη από συντροφιά.. Ή ακόμα καλύτερα, από έναν έρωτα που θα τον ανανέωνε και θα τον παράσερνε στην δίνη του.. Έπρεπε λοιπόν να του βρουν μια κοπέλα...
Βέβαια η ιδέα έμπαζε από παντού. Καταρχάς η περίπτωση ενός δεύτερου σκύλου στο παλάτι απορρίφθηκε με συνοπτικές διαδικασίες από την πριγκίπισσα η οποία όταν είδε τα σκούρα άσκησε βέτο βασισμένη στο ακλόνητο επιχείρημα "Θα σας παρατήσω σύξυλους όλους και θα τρέχετε χρονιάρες μέρες, δεν θα καθαρίζω εγώ σαν την δουλάρα δυό σκυλιών βρωμιές ούτε θα γίνω ο περίγελος του νησιού σέρνοντας δυό γομάρια στο Sea Jet..." οπότε ξεκίνησαν να ψάχνουν για εναλακτικές... Άλλωστε, η αλήθεια είναι πως το πριγκηπικό σκυλί δεν ήταν και κανένα αγγελούδι... Όσες φορές είχε έρθει σε επαφή με άλλα ζώα είχε δείξει μια τάση κάπως ανησυχητική... Σαν αν ήθελε να τα πηδήξει λίγο και μετά να τα σκοτώσει... Ακόμα και το καημένο το γουρούνι στον Πάνορμο πρόπερσι, ένα τόσο δα ρόδινο ζουμπουρλούδικο γουρουνάκι, το είχε πλησιάσει τάχα μου αδιάφορα και χωρίς καν να γρυλίσει το σβέρκωσε... Ίσα που το πρόλαβαν το καημένο, στον αέρα, και από το σοκ ίσιωσε η ουρά του και δεν ξανασγούρυνε ποτέ... Οπότε η ιδέα της ζωντανής φιλενάδας η οποία σύντομα θα κατέληγε σε πτώμα, έμοιαζε όσο να 'ναι κάπως τραβηγμένη....
Αποφάσισαν λοιπόν να του βρουν μια λούτρινη... Μια αραβωνιαστικιά που θα ήταν όμορφη, υπομονετική και το κυριότερο. που δεν θα αιμοραγούσε στα χαλιά και στα πατώματα... Και έτσι, ξεχύθηκαν στα μαγαζιά... Όμως καμιά δεν τους φαινόταν αρκετή για το υπέροχο πριγκηπικό σκυλί τους, που μπορεί να ήταν λίγο παλιοχαρακτήρας ήταν όμως κούκλος κανονικός... Με πετριγκρί που πήγαινε δέκα γενιές πίσω, και με βραβεία, και με σπάνιο χρώμα... Έψαχναν, έψαχναν λοιπόν αλλά τίποτα.. Η μια ήταν χοντρή, η άλλη κακοσούλουπη, μια τρίτη ήταν αρκούδα, να μην σας τα πολυλογώ, η πριγκηπική οικογένεια είχε αρχίσει να απογοητεύεται... Και όλα τα δώρα είχαν μαζευτεί κάτω από το δέντρο εκτός από το πιο σημαντικό... Η αραβωνιαστικιά ήταν άφαντη... Μέχρι που ένα πρωί χτύπησε το τηλέφωνο στο παλάτι... Ήταν η μαμά της πριγκίπισσας και είχε υπέροχα νέα... Είχε βρει την τέλεια κοπέλα, στον Μαρινόπουλο, και την έφερνε στο παλάτι... Λίγη ώρα μετά εμφανίστηκε η Αυτής Μεγαλειότης , σενιαρισμένη και με μια ουρά να ξεπροβάλει μέσα από μια σακούλα να, μετά συγχωρήσεως... Και το κορίτσι κούκλα... Δεν ήταν γοργόνα όπως ίσως νομίσατε διαβάζοντας πως είχε ουρά, ήταν μια κάτασπρη φώκια που την ονομάσαν Lalu. Την τύλιξαν προσεκτικά αφού της ζήτησαν συγγνώμη για την ταλαιπωρία, ελπίζοντας πως δεν υπέφερε από κλειστοφοβία, της έβαλαν και έναν φιόγκο ροζ και την άφησαν μαζί με τα υπόλοιπα δώρα κάτω από το δέντρο. Και το βράδυ της μεγάλης γιορτής, ξέρετε, τότε που η πριγκίπισσα μαγείρεψε την γαλοπούλα, όταν ήρθε η ώρα των δώρων, άνοιξαν το πιο μεγάλο από όλα τα πακέτα και παρουσιάσαν στο πριγκηπικό σκυλί την καινούρια του αγαπημένη...
Κουδουνάκια άρχισαν να ακούγονται στον αέρα, αστεράκια να λάμπουν παντού, περιστέρια φτερούγισαν ολούθε και μια γλυκιά μουσική πλημύρισε το παλάτι... Και ένας μεγάλος έρωτας γεννήθηκε... Τόσο μεγάλος που το πριγκηπικό σκυλί ούτε που πλησιάσε το τράπέζι, παρόλο που ήταν στρωμένο με τόσες λιχουδιές... Όλο το βράδυ πήδαγε την αραβωνιαστικιά του και την σκότωνε εναλλάξ, και όταν πια κουράστηκε, την έσυρε στο γούνινο κρεβάτι του και κοιμήθηκε ευτυχισμένο και γελαστό στην αγκαλιά της.... Και από εκείνη την ημέρα, είναι συνέχεια χαρούμενο και παιχνιδιάρικο... Όσο για την Lalu ,μάλλον το έχει και εκείνη το βίτσιο της γιατί πέρα από κάθε προγνωστικό ούτε πόντος δεν της έχει φύγει παρά το τόσο τράβηγμα.... Οπότε... Ζήσαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα, και τα λοιπά, και τα λοιπά, και τα λοιπά....

Υ.Γ. Στην πρώτη φωτογραφία βλέπετε τον πριγκηπικό σκύλο σε μια φωτογράφιση για το περιοδικό ΕΥ ΖΗΝ στο οποίο είχε παραχωρήσει και αποκλειστική συνέντευξη.
Στην δεύτερη, που είναι και λίγο πιο casual, βλέπετε σε παγκόσμια αποκλειστικότητα το πριγκηπικό ζεύγος σε μια από τις σπάνιες εμφανίσεις τους...

Δευτέρα, Ιανουαρίου 07, 2008

Αλλαγές και συνειδητοποιήσεις...


Ξημερώνει Δευτέρα αύριο, σήμερα μάλλον μια που πέρασαν τα μεσάνυχτα εδω και μία ώρα, και οι γιορτές τελειώνουν και επισήμως... Το δέντρο μου έχει αρχίσει να μαραίνεται και τα φωτάκια στα μπαλκόνια έχουν αρχίσει να σβύνουν... Κανονικά θα έπρεπε να είμαι μελαγχολική... Τις περιμένω με τέτοια χαρά κάθε χρόνο τις γιορτές που πάντα λυπάμαι οταν τελειώνουν,το ίδιο όσο λυπόμουν όταν ήμουν μικρή και ξεκινούσε το σχολείο... Όμως όχι... Δεν είμαι μελαγχολική, καθόλου.. Ίσως γιατί οι φετινές γιορτές πέρασαν τόσο όμορφα και τόσο γλυκά, με αγαπημένους ανθρώπους και φίλους, ακριβώς όπως τις σχεδίαζα, που η καρδιά μου ακόμα χαμογελάει.. Και θα κρατήσει το χαμόγελο αυτό για πολύ καιρό ακόμα..
Ίσως γιατί οι φετινές γιορτές με έκαναν να νοιώσω ακόμα πιο αισθητά την αλλαγή που έχει έρθει στην ζωή μου τα τελευταία χρόνια... Μεγαλώνω και ηρεμώ... Κάποτε, λίγο λόγω δουλειάς και πολύ περισσότερο λόγω χαρακτήρα ήμουν ένα παιδί πολύ extreme.... Ήθελα να ζω την ζωή μου στα όρια.. Να δουλεύω πολύ, να κάνω καριέρα και μετά να βγαίνω κάθε βράδυ και να ξενυχτάω, και να πίνω, και να χορεύω μέχρι το πρωί... Από τότε που δούλευα στην μπάρα του Wild Rose, στον περιφεριακό του Λυκαβητού, πιτσιρίκα ακόμα για να βγάλω τα έξοδα μου, και που τα μεσημέρια μαζευόμασταν αγουροξυπνημένα παιδιά της νύχτας στον Λέντζο για καφέ, μέχρι τις ένδοξες μέρες των μεγάλων διαφημιστικών εταιριών και της καριέρας μου στο marketing, δεν υπήρξε περίοδος της ζωής μου που να μην βγαίνω πολύ... Από τα μπουζούκια κάθε βράδυ, στο Playboy με Άντζελα, Θέμη Αδαμαντίδη και Κοντολάζο ή στην Αθηναία με Κωνσταντίνα -τι θυμήθηκα Θεέ μου τώρα- και από τα έξαλλα βράδια της πρώτης Αυτοκίνησης και της Bora Bora μέχρι τα αποκριάτικα πάρτυ του Εργοστασίου και τις τρελές βραδιές του Rock&Roll... Υπήρξα τυχερό παιδί γιατί μεγάλωσα σε μια εποχή κοσμική, με ότι συνεπάγεται αυτό, από μια οικογένεια με άνεση και περιστοιχισμένη από τα χρυσά παιδιά της εποχής μου.. Ήμουν και όμορφη, ήμουν και άτακτη, ήμουν και παιδί του νησιού... Τα είδα και τα έκανα όλα, κυριολεκτικά και μεταφορικά... Τις χρυσές εποχές του 9+9, τις 9 Μούσες στον Αστέρα στην Βουλιαγμένη, το πρώτο Island στα λιμανάκια, τον Πανταζή στο Lido, τα όρθια ποτά στον Λώρα, τα πρώτα τραπέζια στα μπουζούκια, τον Μαρίνο στην Μέδουσα για χρόνια, το Sui Generis όταν μεγαλουργούσε, και το Public, και τα Παπάκια και τον Ηριδανό... Το sex, τα drugs και το rock & roll... Και τα πρώτα καλά εστιατόρια της Αθήνας, το Stage Coach, την Tabula , to Prunier, και αρκετά αργότερα τον Φυλομάντη στον Λόφο του Στρέφη και το λατρεμένο Bajazzo πρωτα στην Ύδρα και μετά στην Πλουτάρχου..
100 χρονών αισθάνομαι όταν τα σκέφτομαι όλα αυτά, και άλλα που δεν θυμάμαι πια παρά μόνο αν κάποιος τα ανφέρει, και δεν είμαι βέβαια... Απλά έτυχε να ζήσω πολλά πράγματα από πολύ νωρίς... Και συνέχισα να ζω με τον ίδιο τρόπο, με πολλά έξω, με πολλά κοσμικά, με πολλά ξενύχτια και με πολλές παρέες μέχρι πρόσφατα.. Παρόλο που ήμουν μαμά και σύζυγος... Βοηθάει και η δουλειά μας σε αυτό, η δουλειά του Μάνου ίσως λίγο περισσότερο από ότι η δική μου, βοηθάει και το νησί που μας δίνει κάθε καλοκαίρι πίσω ένα μέρος της χαμένης μας εφηβείας... Βοηθάει και το ότι αρνούμαστε σθεναρά να μεγαλώσουμε...
Όμως, σιγά- σιγά, τα πράγματα αλλάζουν και φέτος το ένοιωσα μέσα μου περισσότερο από ποτέ... Πως όσο περνάει ο καιρός έχω όλο και περισότερη διάθεση για πιο ήσυχα πράγματα, για βραδιές με φίλους, για συζητήσεις σε μέρη που η μουσική σου επιτρέπει να μιλήσεις και να ακούσεις, για εκδρομές, για άραγμα στο σπίτι, για μαγειρική και για χουζούρι... Πως όσο περνάει ο καιρός νοιώθω όλο και μεγαλύτερη την ανάγκη για σχέσεις ουσίας με ανθρώπους που επικοιωνούμε, που αγαπάμε τα ίδια πράγματα, που ζούμε με τρόπο σχετικό... Που νοιώθουμε πως μας ενώνουν εκλεκτικές συγγένειες και δεσμοί ουσιαστικοί...
Και πως έτσι, όσο περνάει ο καιρός αποφεύγω όλο και περισσότερο τα πλήθη... Τα μεγάλα πάρτυ, τα clubs, τα εγκαίνια, τις εκδηλώσεις κάθε είδους... Και παρόλο που πάντα θα υπάρχουν και οι φορές που θα επιδιώξουμε να βρεθούμε σε μαγαζιά που θα πιούμε και θα χορέψουμε μέχρι το πρωί, και παρόλο που θα έρθουν σίγουρα πολλά ακόμα καλοκαίρια που το ξημέρωμα θα μας βρει στον Γιαλό, τύφλα, να σερνόμαστε για μια κοκκορόσουπα στον Κονταρίνη, η αλήθεια είναι πως το ξέφερνο κορίτσι που υπήρξα κάποτε έχει δώσει την θέση του, οριστικά πια, σε μια γυναίκα πολύ πιο ήρεμη και πολύ πιο συνειδητοποιημένη..
Αυτά σκεφτόμουν σήμερα χαζεύοντας τις φλόγες στο τζάκι, και είπα να τα γράψω... Αυτά και πως, αν ευγνωμωνώ για κάτι την ζωή που έζησα μέχρι σήμερα, είναι γιατί πέρα από όσα μου έδωσε, μια υπέροχη οικογένεια, υγεία, ευτυχία και ανθρώπους που αγαπώ και με αγαπάνε, είναι γιατί μου έμαθε με τον πιο ευχάριστο και ουσιαστικό τρόπο να ξεχωρίζω και να αναζητώ στην ζωή μου την ποιότητα... Στα πάντα... Στα μεγάλα και στα μικρά, στα καθημερινά και στα σπάνια, στους ανθρώπους και στα πράγματα... Από τις αγαπημένες μου τσάντες που αναπαύονται προσεκτικά τοποθετημένες στις βαμβακερές τους θήκες μέσα στην ντουλάπα μου και το τέλειο ξανθό που μόνο ο Τάσος μπορεί να δημιουργήσει μέχρι το pillow spray που μου χαρίζει όνειρα γλυκά και ροζ, αλλά και από την απόλυτη αίσθηση της ηρεμίας που μπορεί να μου χαρίσει ένα ηλιοβασίλεμα αγκαλιά με αυτούς που αγαπάω, μέχρι τα χαρούμενα κουδουνάκια που γαργαλάνε την ψυχή μου στο τσούγκρισμα ενός ποτηριού με φίλους καρδιάς... Στην ζωή βλέπετε, χρειαζόμαστε τα πάντα και τίποτα... Και όσο και αν, αν χρειαζόταν να διαλέξω, ανά πάσα στιγμή και με την μεγαλύτερη ευκολία του κόσμου, θα διάλεγα ξανά και ξανά τα απλά και τα καθημερινά μου, και τους ανθρώπους που αγαπώ, σαν αληθινή Πολυάννα θα επιμείνω στην αισιόδοξη version της ιστορίας και όχι την black και θα εξακολουθήσω να ελπίζω πως θα μπορώ πάντα να διαλέγω να πατάω με το ένα πόδι στα απλά και με το άλλο στα πιο σύνθετα...
Και να ενθουσιάζομαι το ίδιο με τα πάντα... Με το ξημέρωμα κάθε καινούριας μέρας που είμαστε όλοι καλά, με την πρώτη βουτιά στα γαλάζια νερά του νησιού κάθε χρόνο, με τις βραδιές γύρω από το τζάκι, με την αγκαλιά του Άρι, με το συνωμοτικο χαμόγελο του Μάνου... Και με τα δαχτυλίδια του Καίσαρη όμως, και με τις Hermes τσάντες, και με τις κρέμες της Laura Mercier... Γιατί όχι? Και τις μέρες που θα έρθουν, με την μυρωδιά από το φρεσκοψημένο ψωμί που θα γεμίζει το σπίτι μας, μόλις φτάσει επιτέλους ο αρτοπαρασκευαστής μου... Καλή βδομάδα να έχουμε, και κυρίως να είμαστε όλοι καλά... Καλημέρα, και πολλά, πολλά φιλιά...

Υ.Γ. ώρα 2 παρά.. Άκουγα την εκπομπή του θείου στο αυτοκίνητο και ευτυχώς, το θυμήθηκα κάλλιο αργά παρά ποτέ... Χρόνια πολλά στους Γιάννηδες και στις Ιωάννες.... Να μας ζήσουν....

Σάββατο, Ιανουαρίου 05, 2008

Το σουφλέ σπανάκι της Λιάνας...


Αν σας πω τι κάνω από το πρωί, θα γελάσετε τρελά... Μιλάμε πως κοντεύω να μεταλλαχτώ σε Λωξάνδρα, χωρίς τις κοτσίδες... Ακόμα... Λοιπόν σήμερα απόφάσισα να φτιάξω λαχανοντολμάδες... Τους φτιάχνει η θεία μου η Μαίρη μαγικά, μου είχε δώσει την συνταγή από καιρό, και είπα να το επιχειρήσω... Δεν θέλετε να ξέρετε πόσο δύσκολο είναι να τους τυλίξεις... Το δικό μου το λάχανο είχε πολλά σκληρά ανάμεσα στα φύλλα του και όσο και αν το ζεμάτισα, έβρασα, δεν ξέρω πως το λένε ακριβώς, στάθηκε σχεδόν αδύνατον να μαλακώσει αρκετά ώστε να διπλώνει εύκολα... Τέλος πάντων, αυτή την στιγμή που σας γράφω οι λαχανοντολμάδες είναι τυλιγμένοι (όσο καλύτερα γινόταν υπό αυτές τις συνθήκες) και βράζουν στην κατσαρόλα...
Το βράδυ είμαστε καλεσμένοι για φαγητό από μια αληθινή σεφ, οπότε η πιθανή αποτυχία δεν θα μας πειράξει πολύ... Δεν θα μείνουμε νηστικοί κατά κανέναν τρόπο... Το περιμένω καιρό αυτό το dinner, και δεν φαντάζεστε πόσο ανυπομονώ... Τώρα που άρχισα και εγώ να ασχολούμαι κάπως με την μαγειρική και βλέπω πόσο δύσκολο είναι και πόση τεχνική χρειάζεται για να κάνεις πράγματα που δείχνουν απλά, εκτιμώ ολοένα και περισσότερο τους ανθρώπους που ξέρουν πραγματικά να μαγειρεύουν...
Και μια που το post είναι oriented στην κουζίνα, ορίστε και η συνταγή για το σουφλέ σπανάκι που σας έλεγα, που το πρωτοφάγαμε στο σπίτι της φίλης μας της Λιάνας - που γυρνάει όπου να 'ναι από την Νέα Υόρκη και πολύ χαίρομαι γιατί την πεθύμισα πολύ- και πάθαμε πλάκα... Η συνταγή είναι εύκολη και η επιτυχία εγγυημένη...

Υλικά:

1 1/2 κιλό σπανάκι καθαρισμένο
1 κρέμα γάλακτος
150 γρ. κασέρι τριμμένο
150 γρ. ρεγκάτο τριμμένο
150 γρ. έμενταλ τριμμένο
1 φακελάκι παρμεζάνα τριμμένη

Για την μπεσαμέλ: 4 κουταλιές βούτυρο, 6 κουταλιές αλεύρι, 3 1/2 κούπες γάλα φρέσκο, αλάτι, πιπέρι και 4 αυγά χτυπημένα.

Από την προηγούμενη, ζεματάτε καλά το σπανάκι και το αφήνετε σε ένα σουρωτό να βγάλει τα νερά του.
Το στίβετε καλά, το απλώνετε σε ένα ταψάκι και το ψιλοκόβετε.

Ετοιμάζετε την μπεσαμέλ. Βάζετε σε μια κατσαρόλα το γάλα, το αλέυρι , το βούτυρο, το αλάτι και το πιπέρι και ανακατεύετε συνέχεια με το whip μέχρι να πήξει και να γίνει λεία. Την κατεβάζετε από την φωτιά, την αφήνετε να κρυώσει λίγο και ρίχνετε μεσα τα αυγά.. Ανακατεύετε καλά...

Σε μια γαβάθα ανακατεύετε το σπανάκι με την κρέμα γάλακτος, τα 3/4 της μπεσαμέλ και τα τυριά εκτός της παρμεζάνας.

Σε ένα βουτυρωμένο pyrex (και στα πλάγια) ρίχνετε το μίγμα με το σπανάκι, σκεπάζετε με την υπόλοιπη μπεσαμέλ και πασπαλίζετε με την παρμεζάνα..
Το ψήνετε σε προθερμασμένο φούρνο, στους 180 βαθμούς, στο κάτω ράφι, μέχρι να ροδοκοκκινήσει.

ΠΡΙΝ ΣΕΡΒΙΡΕΤΕ ΤO ΑΦΗΝΕΤΕ ΝΑ ΣΤΑΘΕΙ ΓΙΑ ΜΙΑ ΩΡΑ!!!!!

Καλή επιτυχία και καλή σας όρεξη.


Τώρα, σας αφήνω να πάω να δω τι γίνεται με το φαγητό μου (ελπίζω να μην βρω τους λαχανοντολμάδες μου να επιπλέουν στην κατσαρόλα σκόρπιοι), και τα λέμε την Δευτέρα... Φιλιά σε όλους και να περάσετε ένα υπέροχο τριήμερο!!!

UPDATE ώρα 14.30: Μόλις τελειώσαμε το φαγητό και σχεδόν δεν το πιστεύω... Έγιναν σούπερ!!! Τι συγκίνηση και αυτή... Λέτε τελικά να αφήσω την τιάρα μου και να φορέσω σκούφο σεφ? Μπα...