The End?

Μέχρι σήμερα σας έχω μιλήσει πολλές φορές για τις χαρές που έχω πάρει από αυτό το blog... Σήμερα θα σας μιλήσω και για κάτι δυσάρεστο.. Κάθε μέρα παίρνω πάρα πολλά mails στα οποία φροντίζω πάντα να απαντάω γιατί νοιώθω μεγάλη υποχρέωση απέναντι στους ανθρώπους που αφιερώνουν έστω και λίγο από τον χρόνο τους για να διαβάσουν τα όσα γράφω και να μοιραστούν μαζί μου τις απόψεις τους ή να με ρωτήσουν κάτι... Και μέχρι σήμερα, πέραν των γνωστών- αγνώστων ανωνύμων που έχουν περάσει κατά καιρούς από όλα τα blogs με κάποια αναγνωσιμότητα, δεν είχα έρθει ποτέ σε δύσκολη θέση.
Εχτές το βράδυ όμως, πήρα ένα mail που με έκανε να νοιώσω πολύ άσχημα... Κυρίως γιατί ήρθε από έναν άνθρωπο που είχε επικοινωνήσει μαζί μου νωρίτερα για να με ρωτήσει κάτι, για κάτι που είχα γράψει σε ένα παλιότερο post μου και στον οποίο απάντησα όπως πάντα, ευγενικά και ειλικρινά.. Όπως πολύ ευγενικά τον παρακάλεσα και σήμερα να μην ξανασχοληθεί μαζί μου. Στην πορεία μου μέσα στο διαδίκτυο όλα αυτά τα χρόνια, μέσα σε chat rooms, συνάντησα συχνά ανθρώπους με προβλήματα και ψυχολογικές διαταραχές... Όπως άλλωστε, ανάλογες περιπτώσεις έχω συναντήσει και στην πραγματική μου ζωή. Αυτό που με πείραξε στα συγκεκριμένα mails λοιπόν δεν ήταν το γεγονός πως ένας άνθρωπος έχει την κουταμάρα να πλησιάσει έναν άλλον, άγνωστο άνθρωπο για να του πει κάποια πράγματα που ξέρει πως δεν τον αφορούν.. Αυτό που με πείραξε ήταν ή υφέρπουσα αρρώστια που διέκρινα πίσω από τις λέξεις, ειδικά όταν έκανα τον συνδιασμό με το θέμα για το οποίο επινοινώνησε μαζί μου...
Ξαφνικά ένοιωσα να με αγγίζει κάτι πάρα πολύ βρώμικο και πάρα πολύ σιχαμένο... Και το χειρότερο ήταν πως όλο αυτό δεν ήρθε μέσα από το Zoo ή από ένα Chat Room όπου όλοι ψάχνονται για "βόλτες" αλλά μέσα από το blog μου.,.. Μέσα από το "σπίτι" μου..
Όταν πρωτοξεκίνησα να γράφω αυτό το blog επώνυμα, πολλοί ήταν εκείνοι που προσπάθησαν να με αποτρέψουν λέγοντας μου πως ρισκάριζα να "ανοίξω την πόρτα" της ζωή μου σε ξένους ανθρώπους που δεν μπορούσα να ξέρω τι κρύβουν μέσα στην ψυχή τους... Εγώ όμως, ίσως επειδή από χαρακτήρα είμαι εξαιρετικά καλοπροαίρετη, σχεδόν ανίκανη να αντιμετωπίσω τους ανθρώπους με καχυποψία αν δεν μου δώσουν αφορμή, θεώρησα πως αν γράφω ειλικρινά και χωρίς πρόθεση να επιδειχτώ ή να δημιουργήσω άλλες εντυπώσεις κανείς δεν θα μπορούσε να βγάλει λάθος συμπεράσματα. Γι' αυτό έγραψα το όνομα μου, γι' αυτό δημοσίευσα την φωτογραφία μου, γι' αυτό άνοιξα κατά καιρούς την ψυχή μου ... Και γι΄αυτό υπήρξα και πάντα ανοιχτή σε κάθε είδους διάλογο, σχόλιο ή κριτική, για να είναι όλα ξεκάθαρα και από καρδιάς..
Σήμερα δεν νοιώθω πια το ίδιο... Σήμερα, ξαφνικά, όλο αυτό δεν έχει καθόλου πλάκα και καθόλου χαρά... Νοιώθω σαν να μπήκε ένας ξένος άνθρωπος στο σπίτι μου, εκμεταλευόμενος την καλή μου διάθεση και την φιλοξενία μου για να το λερώσει και να με κάνει να νοιώσω άσχημα... Αυτό το blog για έναν χρόνο τώρα υπήρξε για μένα μένα μέρος που μπορούσα να ανοίξω την καρδιά μου με μια σιγουριά που πήγαζε από την επικοινωνία μου με ανθρώπους αξιόλογους, ενδιαφέροντες, σοβαρούς, με χιούμορ και κυρίως με καλή πρόθεση... Ένα μέρος στο οποίο ένοιωθα ασφαλής.. Σήμερα αυτή η σιγουριά δεν υπάρχει πια... Και αν την ζωή μου μέσα από εδώ την παρακολουθούν βρώμικα μάτια, ή ακόμα χειρότερα, βρώμικα μυαλά, τότε η πρώτη μου αντίδραση είναι να κλείσω τις πόρτες και τα παράθυρα ερμητικά... Μάλλον, το πείραμα απέτυχε...

Αν υποτεθεί πως αυτό που χρειαζόμουν ήταν λίγη ενθάρυνση, παράπονο δεν έχω, την πήρα και με το παραπάνω... Τόσα μηνύματα και άλλα τόσα mails, και όλα με μια καλή κουβέντα... Ο κύβος ερρίφθη οπότε και συνεχίζω ακάθεκτη... Και ότι προκύπτει σοβαρότερο στην πορεία, εδώ είμαστε... Πριν πάω παρακάτω όμως, να κάνω μια διευκρίνιση... Με ρώτησε η Ελένη πόσο δύσκολο είναι να γράφω τόσες λεπτομέρειες για την ζωή μου επώνυμα, και πως δεν φοβάμαι μήπως ορισμένοι με παρεξηγήσουν... Για μένα δεν είναι δύσκολο... Γιατί δεν το βλέπω εγώ σαν επίδειξη, δεν γράφω πράγματα για να σας πουλήσω μούρη αλλά για να μοιραστώ μαζί σας στιγμές και πράγματα και πιστεύω πως αυτό βγαίνει... Πιστεύω πως όταν γράφεις απλά όπως νοιώθεις, αυτός που σε διαβάζει το εισπράτει. Εκτός αν έχει λόγο ή αν είναι αποφασισμένος να το δει διαφορετικά.. Οπότε όπως και αν έγραφα, το αποτέλεσμα το ίδιο θα ήταν...
Πίσω στα ημερολογιακά μου τώρα, εχτές πήγα με την μαμά μου στην avant premiere του Αθηνοράματος για το έργο "Παρακαλώ να μείνει μεταξύ μας". Πρωταγωνιστούν η Κάτια Δανδουλάκη, η Κατιάνα Μπαλανίκα, ο Κώστας Σπυρόπουλος, ο Αλέξανδρος Μπουρδούμης και ο λατρεμένος Γιώργος Μαρίνος... Η μαμά λοιπόν είναι φίλη του Γιώργου από παλιά και ήθελε πολύ να πάει να τον δει και έτσι είπα στον Μάνο και μας κανόνισε μια πρόσκληση... Να πάτε, δεν το συζητάω... Η παράσταση είχε πλάκα, είναι γραμμένη από τους Ρήγα και Παπαθανασίου, οι ηθοποιοί καταπληκτικοί, από την Δανδουλάκη το περίμενα, είναι εξαιρετική ηθοποιός, ο Σπυρόπουλος όμως ήταν αποκάλυψη και η Μπαλανίκα θεά... Όσο για τον Μαρίνο... Δεν θα είμαι αντικειμενική γιατί τον ξέρω από όταν ήμουν παιδάκι και με πήγαιναν οι δικοί μου στην Μέδουσα, και τον θεωρώ κορυφαίο καλιτέχνη... Πάντως ένα σας λέω... Μόλις βγήκε στην σκηνή, σείστηκε το θέατρο από το χειροκρότημα... Και ο ρόλος του είναι ραμένος επάνω του.... Περάσαμε υπέροχα.. πήγαμε και τον είδαμε μετά στα καμαρίνια, συγκινήθηκε και εκείνος, συγκινήθηκε και η μαμά, και φύγαμε ευτυχείς και βουρκωμένοι...
Σήμερα πάω σε λίγο για καφέ με τον Μάνο στο Patron - άλλαξα και στέκι αναγκαστικά όπως σας είπα- και μετά θα πάμε με την μαμά να διαλέξει ψυγείο γιατί της χάλασε και στις 11.30 θα πάω στην φίλη μου την Κατερίνα για κάφε... Θα είναι η κυρία Κωνσταντίνα εδώ όλο το πρωί για να μας συμαζέψει και εγώ πρέπει να λείπω... Οπότε είπα να πάω τουρνέ για καφέδες μέχρι το μεσημέρι, να περάσει η ώρα μου ευχάριστα... Και το βράδυ έχουμε οργανώσει girl's night, θα πάμε στην Ρένα της Φτελιάς με δύο αγαπημένες φίλες και co- bloggers και πολύ το κάνω κέφι λίγο πρόγραμμα αυστηρά γυναικείο...
Τέλος, πριν κλείσω θέλω να σας θυμήσω πως το επόμενο σαββατοκύριακο είναι το bazaar για τους δρόμους Ζωής... Και πως πέρα από το ότι σας περιμένουμε όλους εκεί για να υποστηρίξουμε την προσπάθεια των ανθρώπων που το οργανώνουν και κυρίως τα παιδιά των Δρόμων, όσοι έχετε ή θέλετε να προσφέρετε πράγματα μπορείτε να επικοινωνήσετε με την Τίνα και να το κανονίσετε ή να κάνετε κλικ στο bannerάκι επάνω δεξιά... Έχω μεγάλη αγωνία για το πως θα πάει φέτος το Bazaar, ίσως γιατί έχω ζήσει από κοντά την προσπάθεια και την αγάπη με την οποία το αντιμετωπίζεουν οι διοργανωτές και θέλω μέσα από την καρδιά μου να σκίσουν... Να μαζευτούν όσα περισσότερα χρήματα γίνεται για αυτά τα παιδιά που ήρθαν στην πατρίδα μας αναζητώντας μαζί με τις οικογένειες τους ένα καλύτερο μέλλον... Είναι μεγάλη ιστορία να ανοίγεις την πόρτα της καρδιάς σου σε αυτούς τους ανθρώπους που νοιώθουν ξένοι στον τόπο μας και προσπαθούν να βρουν τρόπο να χωρέσουν... Με αξιοπρέπεια και με σεβασμό γιατί δεν είναι όλοι οι πρόσφυγες ίδιοι και είναι κρίμα να αφήνουμε τους λίγους να παίρνουν στον λαιμό τους τούς πολλούς... Το επόμενο σαββατοκύριακο λοιπόν, σας έχουμε ανάγκη... Θέλουμε να είστε εκεί, να ενισχύσετε με την παρουσία σας τα παιδιά και κυρίως να δώσουμε όλοι μαζί ένα μήνυμα... Πως η αγάπη δεν έχει σύνορα, δεν έχει χρώματα, δεν έχει θρησκεία... Είναι παντού και είναι για όλους...
Καλημέρα.....

Αλλαγή πορείας....

Όλο και συχνότερα τον τελευταίο καιρό νοιώθω ότι - τουλάχιστον σε ότι αφορά σε αυτό εδώ το blog- επαναλαμβάνομαι... Και όλο συχνότερα, βολτάροντας στην blogoγειτονιά αντιλαμβάνομαι πως υπάρχουν και άλλοι σαν εμένα... Που ξεκίνησαν με φόρα και τώρα, μετά από ένα ή δύο χρόνια, αισθάνονται λίγο αμήχανα....Μιλώντας για μένα, γιατί μόνο για τον εαυτό μου μπορώ να μιλήσω με σιγουριά, δεν είναι ότι δεν έχω τι να γράψω, πάντα έχω κάτι να γράψω, αυτή είναι η δουλειά μου άλλωστε.... Είναι το ότι τα όσα γράφω πια, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, τα έχω ξαναγράψει... Εδώ.. Ξανά και ξανά...
Η καθημερινότητα μου είναι ίδια, ακόμα και μέσα στις εναλλαγές της, οι σχέσεις μου παραμένουν εκτός από μία σταθερές, το παιδί μου δεν μου δημιουργεί προβλήματα, η δουλειά μου μού αποροφά περισσότερο χρόνο και αυτό το ημερολόγιο έχει αρχίσει να μοιάζει λίγο με την μέρα της Μαρμότας....
Κάτι πρέπει να γίνει λοιπόν... Να αλλάξει προτού σας κουράσω, και κυρίως, να αλλάξει προτού κουραστώ εγώ... Ακούω προτάσεις λοιπόν.... Τι θα σας άρεσε να διαβάζετε εδώ μέσα? Τι θα σας άρεσε να "κουβεντιάζουμε"? Το σκέφτομαι μέρες τώρα αλλά δεν έχω καταλήξει κάπου.... Και ίσως είναι η δική σας βοήθεια που χρειάζεται για να πάμε όλοι μαζί λίγο παρά κάτω... Βλέπετε, αυτό που ξεκίνησε σαν προσωπική ανάγκη έχει γίνει πια πολύ πιο κοινωνικό και πολύ πιο interactive... Γνωριστήκαμε, τα είπαμε και συνεχίζουμε να τα λέμε, εξομολογηθήκαμε πράγματα, γελάσαμε... Γίναμε παρέα... Και έτσι έχω και εγώ την άνεση να σας το ζητήσω, όπως το νοιώθω... Σας άλλος Φοίνικας έμπορος στον Asterix θα πω την φοβερή ατάκα..."Εμπρός καλοί μου συνέταιροι, να δώσουμε μια ώθηση στην επιχείρηση"... Να ανανεωθούμε πριν μας πάρει από κάτω... Οριστικά...
Καλημέρα σε όλους.... Και... περιμένω....

Αχ αυτές οι Μαγγίρες....

Είναι θεές... Αλήθεια σας λέω.. Χτες το βράδυ στο El Pecado περάσαμε ένα από τα ωραιότερα βράδια μας, με παρέα καταπληκτική και πρόγραμμα ξεκαρδιστικό... Γενικά το El Pecado είναι αγαπημένο μαγαζί, με μουσικές και χορούς και ξενύχτια που θυμόμαστε πάντα με ενθουσιασμό και χαμόγελο, επέστρεψε και ο Λευτέρης φέτος και όλα είναι πάλι όπως πρέπει και τώρα με τις Μαγγίρες, Δευτέρα και Τρίτη, γίνεται χαμός... Εμείς τις είχαμε δει και πέρσυ στο Pomodoro δυό φορές και είμασταν προετοιμασμένοι αλλά φέτος είναι πολύ καλύτερες, το πρόγραμμα είναι πιο σφιχτό και αυτές πολύ πιο άνετες... Και πολύ πιο λαμπερές... Στα δε τραπέζια γύρω μας, η χαρά του παπαράτσι και του μεσημεριανού.. Και ποιόν δεν είδαμε... Μετρήστε... Αντώνης Ρέμος, Έλενα Παπαρίζου, Νίνο, Γιώργος Θεοφάνους, Βάνα Μπάρμπα, Κώστας Κάισαρης, Θωμάς και Νατάσσα Λιακουνάκου, Νταίζη Μανιατοπούλου με Νίκο Ψαρρά, μια μοντέλα που δεν θυμάμαι το όνομα της και διάφοροι άλλοι περισσότερο ή λιγότερο κοσμικοί και περισσότερο ή λιγότερο famous.. Και εμείς φυσικά, αλλά λόγω μετριοφροσύνης μας βάζω όπως βλέπετε τελευταίους...
Το πρόγραμμα ξεκίνησε κατά τις 11 και είχε απ' όλα... Και Whitney Houston, και Shakira, και Michael Jackson, και Μιμή Ντενίση με μάθημα καλιαρντών και Λάκη Γαβαλά με Μιχάλη Ασλάνη.. Και όταν ήρθε η ώρα που η Μπέτυ έκανε την Βάνα και η Ματθίλδη τον "manager" Σπύρο Ρέβη στην εκπομπή Αλήθειες και Ψέματα, έπεσε το μαγαζί από το γέλιο... Με πρώτη την ίδια την Βάνα που γέλασε πιο πολύ απ' όλους και απέδειξε πως πέρα από ότι παραμένει κουκλάρα έχει και χιούμορ... Σε όλα αυτά προσθέστε και ανέλπιστα καλό φαγητό και άφθονο ποτό, και βγάλτε τα συμπεράσματα σας... Νομίζω πως αξίζει τον κόπο, είναι κάτι διαφορετικό και πραγματικά πολύ ευχάριστο όλο αυτό που έχουν στήσει φέτος τα κορίτσια, και μετά το τέλος του προγράμματος βγαίνει και ο Πάκο και λέει τα δικά του, Πρωτοψάλτη, μπόλικο Ρέμο, Μαρινέλα και άλλα τέτοια και φεύγεις καλές 2.30 με ένα χαμόγελο κολήμένο στο πρόσωπο σου και το άγχος μην σε σταματήσουν για αλκοτέστ και σου βγουν ξυνά τα γέλια... Εμείς πάντως θα ξαναπάμε και πολύ σύντομα μάλιστα...
Κατά τα άλλα σας αφήνω γιατί μου βγήκε ξαφνική αλλάγή προγράμματος και πρέπει να τρέξω να προλάβω και τα λέμε αύριο.. Σήμερα, όσοι μείνετε σπίτι, μην ξεχάσετε να δείτε Λάκη και Υπέροχα Πλάσματα.... Το γέλιο κάνει καλό στην υγεία.... Φιλιά...

Happy Monday....

Μού ζήτησε ο Κώστας να γράψω κάτι αισιόδοξο (για μπλε δεν είμαι σίγουρη αλλά θα προσπαθήσω) και νομίζω πως η αρχή της καινούριας εβδομάδας το αξίζει… Μια που η προηγούμενη ήταν παράξενη, δεν θα πω δύσκολη γιατί η Λυδία μας άλλαξε το μέτρο, ας ξεκινήσουμε την επόμενη όπως πρέπει… Με χαμόγελο… Άλλωστε, αν υποθέσουμε πως στα απλά τουλάχιστον όλα μέσα στο μυαλό μας είναι, ένα χαμόγελο και happy thoughts είναι το λιγότερο που μπορούμε να κάνουμε για να ευχαριστήσουμε τον Θεό, το σύμπαν ή ότι άλλο πιστεύει ο καθένας μας πως ορίζει κατά ένα μέρος το πεπρωμένο μας για το ότι είμαστε καλά και μπορούμε να αντιμετωπίσουμε την ζωή μας στα ίσα…

Το δικό μου σαββατοκύριακο πέρασε ήσυχα… Με καλή παρέα στο Kiku την Παρασκευή και guest star έναν αγαπημένο φίλο, τον Στέλιο, που ήρθε ξαφνικά από Αμερική και μας έκανε μια πολύ ευχάριστη έκπληξη, με άραγμα στο σπίτι το Σάββατο - είδαμε τον υπόλοιπο 6^ο κύκλο του 24 και έφτιαξα ένα σούπερ σουφλέ τυρί- και με Αράχωβα την Κυριακή… Η ιδέα της εκδρομούλας ήταν δική μου, είχα κέφι για βόλτα και για αλλαγή εικόνων αλλά την ξεσήκωσα από τον Μίμη που μας είχε πάει την ίδια βόλτα με την Χριστίνα του πρόπερσι… Ξεκινήσαμε κατά τις 12, συναντηθήκαμε με τον Κωνσταντίνο και την Πόπη στην Εθνική κατά τις 12.30 και 2.30 ή ώρα ήμασταν επάνω… Φάγαμε καταπληκτικά στην ταβέρνα του Δασαργύρη, μετά πήγαμε για καφέ και άραγμα στο Εμπορικό, βολτάραμε, βγάλαμε φωτογραφίες, γελάσαμε, ψωνίσαμε φορμαέλες και χυλοπίτες, βρήκα και ένα σούπερ δώρο για την μαμά μου που γιόρταζε σήμερα στο Country Home, και 8.30 η ώρα είχαμε ήδη επιστρέψει στην Αθήνα… Εννοείται πως δεν θέλαμε τίποτα περισσότερο για το υπόλοιπο βράδυ από το να αράξουμε στους καναπέδες του σπιτιού μας, να χαζολογήσουμε λίγο με τον Άρι που βαρέθηκε να μας ακολουθήσει – δικαίως- και να πάμε για ύπνο… Και ο μόνος λόγος που γράφω τώρα αυτό το κομμάτι και όχι το πρωί είναι γιατί αύριο θα έχω διάφορα να κάνω και θα με πάρει το μεσημέρι…

Θέλω να πιω καφέ με την μαμά μου, μετά να πάω σούπερ μάρκετ και ΟΤΕ να πληρώσω τον λογαριασμό μας που έχει λήξει, μετά έχω ραντεβού στο κομμωτήριο, μετά σπίτι για το μεσημεριανό του Άρι, έπειτα μετάφραση και το βράδυ… Το βράδυ θα πάμε στο El Pecado να δούμε τις Μαγγίρες… Πέρσι τις είχαμε δει δυο φορές στο Pomodoro και ήταν θεές και τώρα που ξεκίνησαν το καινούριο πρόγραμμα θα πάμε με σούπερ παρέα να τις απολαύσουμε… Καλό ξεκίνημα εβδομάδας, μην μου πείτε… Έχει και τα δύσκολα της, ραντεβού περίεργα, deadlines και μπόλικο γράψιμο, αλλά αυτά από Τρίτη… Η Δευτέρα ας είναι ευχάριστα δημιουργική…. Και αισιόδοξη.. Και έστω λίγο μπλε… Εξαιρετικά αφιερωμένη στον Κώστα και την γκρίζα Γερμανία…. Φιλιά πολλά και χαμόγελα… Σε όλους…

Υ.Γ. Και χρόνια πολλά στις Κατερίνες για χτες και στους Στέλιους και τις Στέλλες για σήμερα…

Η μάχη της Λυδίας...

Επέστρεψα σπίτι και κάθισα να χαζέψω λίγο στα blogs.. Πέρασα από την Φάβα και έμεινα εκεί... Υπάρχουν στιγμές στην ζωή μας που συνειδητοποιούμε με τον δύσκολο τρόπο πόσο μακριά νυχτωμένοι είμαστε... Σας γράφω για τον τσακωμό μου με την κολητή μου, για τις δουλειές και για τα βράδια μου, μεγάλο πράγμα, και λίγο πιο μακριά ένα παιδάκι και οι γονείς του παλεύουν με τον καρκίνο...
Διάβασα το blog της Λυδίας μονορούφι, και σταμάτησα να κλαίω πριν από λίγο. Και ευχαρίστησα τον Θεό που το παιδί μου είναι γερό και καλά, και που τα προβλήματα μου σήμερα είναι αυτά που είναι... Ανόητα και τιποτένια... Υπάρχουν άνθρωποι γύρω μας που παλεύουν μάχες άνισες και άδικες και τρομακτικές και που παρόλα αυτά καταφέρνουν να στέκονται στα πόδια τους και να στηρίζουν τον ευατό τους και τους δικούς τους ανθρώπους, και ταυτόχρονα να δίνουν μαθήματα αξιοπρέπειας και δύναμης σε όποιον τους γνωρίσει, έστω και διαδικτυακά... Η Λυδία και οι γονείς της, η Ζωή και ο Τάσος, είναι τέτοιου είδους άνθρωποι. Και νοιώθω πολύ τυχερή που βρέθηκα έστω και κατά τύχη να διαβάζω τις σελίδες του δικού τους, δύσκολου ημερολογίου. Και ξαφνικά δεν έχω τίποτε άλλο να γράψω, γιατί ξέρω καλά πως στην ουσία, δεν έχω τίποτα να πω πιο σημαντικό.. Μόνο να τους ευχηθώ δύναμη και κουράγιο και να τους διαβεβαιώσω πως στις ευχές και τις ελπίδες τόσων ανθρώπων που συμπάσχουν μαζί τους προσθέτω από εδώ και μπρός και τις δικές μου... Γι' αυτό το παιδάκι που δεν το ξέρω αλλά θα μπορούσε να είναι το παιδάκι του καθενός μας... Να τα καταφέρει.. Να νικήσει... Και να προχωρήσει μπροστα....
Αυτό το ποστ πρέπει να το διαβάσουν όσοι περισσότεροι γίνεται... Η μάχη αυτή της Λυδίας χρειάζεται συμπαραστάτες και ενέργεια μεγάλη... Από Δευτέρα λοιπόν τα υπόλοιπα, τα ασήμαντα και τα μικρά... Οι επόμενες μέρες είναι αφιερωμένες σε αυτό το γενναίο, δυνατό, καταπληκτικό παιδί... Εξαιρετικά....

Disaster... (Γιατρέ μου από τα νεύρα μου έφαγα το σκουλαρίκι της διπλανής μου...)

Η χτεσινή μας έξοδος εξελίχθηκε σε πανωλεθρία... Πήγαμε οι άνθρωποι να φάμε σε ένα σικ εστιατόριο και βρεθήκαμε σε κοσμική ταβέρνα από αυτές που αναλαμβάνουν και εκδηλώσεις instead... Και δεν έχω τίποτα εναντίον των κοσμικών ταβερνών, να το ξεκαθαρίσω, αρκεί να τις έχω επιλέξει εγώ ως προοπτική εξόδου... Τέλος πάντων, για να μην σας τα πολυλογώ, μπαίνουμε μέσα, καθόμαστε στο τραπέζι μας, έρχεται ο σομελιέ μας φέρνει λίστες κρασιών, παραγγέλνουμε ένα Μαγικό Βουνό του 2002 ( είδατε βρε που έχω αρχίσει να προσέχω?) και αυτό ήταν και το highlight της βραδιάς... Γιατί στο καπάκι εμφανίζεται ζεύγος καλλιτεχνών με συνθεσαίζερ και αρχίζει πρόγραμμα. (Μας κυνηγάει αυτό τώρα, από την Κυριακή εκείνη πριν από 15 μέρες που πήγαμε να φάμε σε oriental και βερθήκαμε στο "La Notte" 3 η ώρα το μεσημέρι.. Πότε θα τριτώσει δεν ξέρω.. Λέτε να πάμε Σπονδή καμιά μέρα και να βγουν τα κλαρίνα?) Όπου το πρόγραμμα για να επιστρέψω στα χτεσινά, ήταν ότι έπρεπε για gourmet δείπνο... Από τον Σταμούλη τον Λοχία και τον Γιώργο που είναι πονηρός, μέχρι το "όταν παίρνω φόρα, φόρα κατηφόρα" και το "όλα για το φουστάνι" ακούσαμε... Δυνατά... Και φάλτσα... Και τα νεύρα μας έγιναν κρόσια... Μας είδαν οι υπεύθυνοι που σταβώσαμε, ήρθαν και μας εξήγησαν τι είχε συμβεί... Ένας πολύ καλός πελάτης του μαγαζιού λέει, (και με εξαιρετικό γούστο συμπληρώνω εγώ για λόγους που θα καταλάβετε στην συνέχεια) είχε κλείσει το μισό εστιατόριο και είχε φέρει και την "ορχήστρα"... Και ενοχλούσε και το υπόλοιπο μισό... Επισημάναμε στην ευγενέστατη κυρία πως όταν συμβαίνει κάτι τέτοιο καλό είναι όταν παίρνει κάποιος να κάνει κράτηση να τον ενημερώνουν διότι μπορεί να μην θέλει να ακούσει πρόγραμμα ( αφήστε που πόσο τσίπης ήταν πια και αυτός ο πολύ καλός πελάτης που δεν μπορούσε να το κλείσει ολόκληρο το μαγαζί και να φέρει αν θέλει και τις μαϊμούδες του Λάκη, αυτές που χορεύουν πεντοζάλι που θα ήταν και πολύ καλύτερες) και είπαμε να το ξεπεράσουμε το θέμα και να παραγγείλουμε.. Να φάμε και να φύγουμε... Και εκεί, αρχίζουν τα δύσκολα... Διότι έρχεται το amuse bouche που είναι ένα καναπεδάκι από αυτά τα καλσσικά που βγάζουν στις δεξιώσεις σε δίσκο αλλά σε πιάτο, ορφανό και μόνο, με διαφορά πως το ψωμί ήταν ψημένο και σκληρό, και από πάνω είχε μια κρέμα από τυρί με πέστο και ένα τριγωνικό κομμάτι τυρί του τοστ, όρθιο σαν πανί πλοίου... Όπως είπε και ο Μάνος αργότερα, έπρεπε να είχαμε υποψιαστεί την συνέχεια και να έχουμε φύγει τρέχοντας αμέσως μετά από αυτή την πανδεσία γεύσης και έμπνευσης... Όμως δεν το κάναμε και καλά να πάθουμε... Όλα τα επόμενα πιάτα - που ήταν και πολλά γιατί είμασταν τέσσερις- απλά δεν τρώγονταν... Να φανταστείτε το κύριο μου που ήταν φιλέτο με σάλτσα από πράσινο πιπέρι και πατάτες φούρνου, είχε τόσο δεντρολίβανο πάνω στις πατάτες που η μυρωδιά του έχει σίγουρα ποτίσει τα ωραία μου μαλλάκια, σχεδόν το μύριζα στον ύπνο μου , η δε πικρίλα μου έχει μείνει ακόμα και έχω πλύνει τα δόντια μου δύο φορές... Αφού ο Μάνος , που γενικά είναι πολύ συγκρατημένος και σοβαρός όταν ήρθαν στο τέλος να τον ρωτήσουν πως του φάνηκε το φαγητό, τους απάντησε πως ήταν μάλλον το χειρότερο που έχει φάει τα τελευταία χρόνια!!!
Στο αυτοκίνητο, επιστρέφοντας στο σπίτι, μας είχε πιάσει τρελό γέλιο με τα όσα ζήσαμε... Και σκεφτήκαμε πολύ σοβαρά το ενδεχόμενο του να σταματήσουμε στην πλατεία Μαβίλη για ένα περιποιημένο βρώμικο αλλά είμασταν κουρασμένοι και προτιμήσαμε να πάμε για ύπνο και να το ξεχάσουμε... Και σήμερα, ξύπνησα νωρίς γιατί είχα και αυτή την πικρίλα που λέγαμε, και τώρα, αφού τελειώσω με το blog μου, θα πάω μια βόλτα από την μαμά μου και μετά λέω να πάω Θανόπουλο στην Νέα Ερυθραία για τα γκουρμέ ψώνια του σαββατοκύριακου. Δεν ξέρω αν έχετε πάει στο συγκεκριμένο σούπερ μάρκετ, αλλά αν σας φέρει ο δρόμος μεχρι εκεί να το δοκιμάσετε και θα με θυμηθείτε... Κάνει δικές του εισαγωγές από την Αμερική κυρίως αλλά και από Αγγλία και βρίσκει κανείς πράγματα που δεν μπορεί να βρει πουθενά αλλού... Φοβερές σάλτσες, μπισκότα, corn flakes απίστευτα, παγωτά Ben & Jerry, λεμονάδες Lorena και ένα σωρό άλλες λιχουδιές.. Και έχει και πολύ καλά τυριά και ψωμί από το Kaiser... Μετά θα γυρίσω σπίτι για να ετοιμάσω μεσημεριανό στον Άρι, θα μεταφράσω τις σελίδες μου, θα χαζολογήσω , θα τελειώσω και ένα παιχνίδι στον υπολογιστή που μου έχει σπάσει τα νεύρα και το βράδυ έχουμε κανονίσει με την Μάρθα και τον Άλκη να πάμε Kiku .. Μας έπιασε μια πελώρια λαχτάρα για sushi που έχουμε να φάμε από το νησάκι... Οπότε το πρόγραμμα είναι και πάλι φουλ... Αυτά για σήμερα, και τα λέμε demain που λένε και οι φίλοι μας οι Γάλλοι... Φιλιά πολλά σε όλους...

Αλλαγές...

Η στεναχώρια θέλει αλλαγές... Έτσι πίστευα πάντα και έτσι, κάθε φορά που με παίρνει από κάτω αλλάζω κάτι δραστικά... Συνήθως μαλλιά μου, που είναι και το ευκολότερο γιατί μακραίνουν γρήγορα και γιατί ο Βαγγέλης κάνει πάντα θαύματα... Έτσι, αφού πέρασα την χτεσινή μου μέρα ψιλο- μαγκωμένη, αν και η αλήθεια να λέγεται, η ξαφνική επίσκεψη της φίλης μου της Στέλλας από Θεσσαλονίκη και ο απογευματινός καφές που ήπιαμε στο Patron - αλλάζουμε και στέκι τώρα αναγκαστικά-, βοήθησαν πολύ να ανέβει η διάθεση μου, σήμερα το πρωί αποφάσισα να δράσω... Και το αποτέλεσμα - που το βλέπετε στην φωτογραφία- ήταν απολύτως ανεβαστικό... Καινούρια φράτζα, ασύμετρη, ρίζα φρέσκια σαν ζεστό καρβελάκι, πολλές μύτες και τα μαλλιά μου έχουν ήδη πάρει δική τους ζωή... Περπατάω και τα νοιώθω να χορεύουν γύρω από το κεφάλι μου....
Στο καπάκι, χτύπησα και ένα Beauty Shop όπου αγόρασα την αγαπημένη μου κολώνια που μου είχε τελειώσει, Angel του Tierry Mugler που την φοράω χρόνια τώρα, από τότε που πρωτοκυκλοφόρησε, πήρα και τα περιοδικά μου από το περίπτερο και τώρα είμαι σπίτι έτοιμη να χαζολογήσω λίγο και μετά να ξεκινήσω να μεταφράζω τις πρώτες σελίδες του βιβλίου που ανέλαβα... Και το βράδυ θα ακολουθήσω τον καλό μου σε ένα business dinner στο Cibus...
Δεν ξέρω αν μετά από όσα σας έχω γράψει κατά καιρούς για την αξία που έχει στην ζωή μου η φιλία με θεωρείτε μεγάλη γαϊδάρα που μια μέρα μετά σας μιλάω για μαλλιά και κολώνιες, αλλά αποφάσισα πως δεν αξίζει να σκάω για κανέναν.. Ούτε να κλαίω πάνω από το χυμένο γάλα... Ότι έγινε έγινε και όσο και να στεναχωρηθώ δεν αλλάζει... Άλλωστε, δεν ήταν δική μου η απόφαση για την κατάληξη αυτής της ιστορίας... Θα προχωρήσω μπροστά λοιπόν, στα καλύτερα και στα επόμενα σήμερα κιόλας, και παρόλο που αναγκαστικά θα είμαι πιο διστακτική και πιο υποψιασμένη στο μέλλον, δεν θα στερήσω τον εαυτό μου από την χαρά καμιάς φιλίας, παλιότερης ή καινούριας... Ζωή χωρίς φίλους και χωρίς ανθρώπους να μας νοιάζονται, είναι ζωή λίγη... Και εγώ δεν ξέρω, και δεν μπορώ να ζω ούτε λίγο, ούτε μίζερα... Θα παραμείνω ανοιχτή λοιπόν στους ανθρώπους και στα αισθήματα, ανοιχτή και διάφανη, και είμαι σίγουρη, πως το μέλλον δεν θα με διαψεύσει..
Τώρα πάω να φάω μια κουταλιά μαρμελάδα να γλυκαθώ και όταν λέω μαρμελάδα, δεν εννοώ ότι κι ότι... Εννοώ μαρμελάδα ροδάκινο με βανίλια, από την "Ρένα της Φτελιάς", που μπορείτε να την βρείτε στο μαγαζί της μαζί με άλλες, απίστευτες γεύσεις, και που αν την δοκιμάσετε, θα πάθετε την πλάκα σας... Μιλάμε για την καλύτερη μαρμελάδα ever, ακούστε με και δεν θα χάσετε... Γλυκά φιλιά σε όλους....

Το επόμενο βήμα....

Σήμερα έχω μια πελώρια διάθεση να τεμπελιάσω... Ο καιρός είναι μουντός, κάνει επιτέλους κρύο, τελείωσα μόλις την απομαγνητοφώνηση μιας συνέντευξης για το ΕΥ ΖΗΝ, θα ετοιμάσω και την στήλη μου και μετά... Μετά θα ντυθώ ζεστά, θα πάω να πάρω περιοδικά και εφημερίδες από το περίπτερο, θα γυρίσω σπίτι, θα ανάψω το τζάκι και θα βιδωθώ στον καναπέ μέχρι το βράδυ... Από αύριο μπαίνω σε πρόγραμμα... Πέντε σελίδες μετάφραση την ημέρα τουλάχιστον, ένα κομμάτι που τρέχει ήδη για το Nitro -άντε να σας πω και τα νέα μου τώρα που είναι πια επίσημα, έφυγα από τις εκδόσεις Λυμπέρη και πήγα στην ΙΜΑΚΟ- και έπεται συνέχεια. Έτσι σήμερα αποφάσισα να το γιορτάσω με τον δικό μου τρόπο... Με χουζούρι, με διάβασμα, με αγαπημένες σειρές στην τηλεόραση- σήμερα έχει Αλ Τσαντίρ και Υπέροχα Πλάσματα- , με μαγείρεμα - εχτές έφτιαξα φασολάδα με λουκάνικα και κεϊκ και σήμερα ακόμα είμαι σε σκέψεις-, με μουσικούλες και με άραγμα....
Τώρα που είμαι έτοιμη πια να κάνω αυτό το καινούριο, μεγάλο βήμα στα επαγγελματικά μου, θέλω να πάρω μια βαθιά, μεγάλη ανάσα και να ριχτώ με τα μούτρα στα καινούρια που έρχονται. Είμαι χαρούμενη, πολύ χαρούμενη γιατί είχα μεγάλη ανάγκη από μια ανανέωση στην δουλειά μου αλλά ταυτόχρονα είμαι και λίγο διστακτική γιατί πρέπει να ξανακερδίσω από την αρχή την εμπιστοσύνη των καινούριων συνεργατών μου και να αποδείξω πως μπορώ να κάνω τα όσα ζητάνε κάτι περισσότερο από καλά.. Τελεια... Είναι ένα στοίχημα που έβαλα με τον εαυτό μου την ημέρα που αποφάσισα να πω αντίο σε ότι έκανα μέχρι σήμερα και είμαι αποφασισμένη να το κερδίσω... Και όλα αυτά με κάνουν να νοιώθω κάπως μετέωρη.... Έτσι, είπα σήμερα να ακούσω τι θέλει η ψυχή μου, έτσι όπως μας λένε ο Γιάννης και η Ειρήνη, και να δώσω στον ευατό μου τον χρόνο που χρειάζεται για να πάρει δυνάμεις και φόρα... Να κρατήσω την ημέρα αυτή για μένα, όπως ακριβώς την έχω ανάγκη και από αύριο να μπω γερά στα καινούρια μου καθήκοντα.
Στο μέλλον θα έχω λιγότερο χρόνο πια αλλά το ήθελα αυτό... Με τον Μάνο και τον Άρι να έχουν όλο και λιγότερο χρόνο για μένα, έπρεπε να αποφασίσω, sooner or later να βρω έναν τρόπο να γεμίζω και τις δικές μου, πολλές, άδειες ώρες... Και είμαι τυχερή γιατί βρέθηκα σε μια εταιρία που με υποδέχτηκε με καλή διάθεση και με πράγματα που μου άρεσαν πολύ από την πρώτη στιγμή. Και η διαίσθηση μου , που σπάνια με έχει γελάσει, μου λέει πως για μια ακόμα φορά, όλα έγιναν για καλό... Και πως από εδώ και μπρός, όλα θα πάνε μόνο καλύτερα...
Όπως έλεγε και η Σκάρλετ, αύριο θα είναι μια καινούρια μέρα... Μέχρι να έρθει, σας εύχομαι να περάσετε την σημερινή όσο καλύτερα γίνεται και να κυνηγάτε τα όνειρα σας. Με επιμονή και με πάθος... Είναι ο μόνος τρόπος που φέρνει αποτελέσματα... Φιλιά...

To love or not to love?

Είχα μια κουβέντα με μια καλή μου φίλη τις προάλλες και μπήκα σε σκέψεις... Βλέπετε, τόσα χρόνια μέσα στην ίδια σχέση, έστω και με τα σκαμπανεβάσματα της, έχω μείνει μάλλον πίσω σε ότι αφορά στα γκομενικά, ή έστω διατηρώ μια εικόνα μάλλον πιο εύκολη ή πιο απλή από την πραγματική... Και κουβεντιάζοντας με την φίλη μου, μια γυναίκα όμορφη, καλλιεργημένη, επιτυχνημένη στην δουλειά της, έξυπνη, κοινωνική και ευαίσθητη, αλλά παρόλα αυτά μόνη, συνειδητοποίησα πως οι άνθρωποι πια σχεδόν φοβούνται την συντροφικότητα... Φοβούνται να αφεθούν... Η φίλη μου ας πούμε, έχει περάσει από έναν αποτυχημένο γάμο και αυτό προφανώς την έχει κάνει πιο διστακτική... Λογικό, εννοείται, αλλά παρόλα αυτά, τώρα που έχει μπει στην ζωή της ένας άντρας που είναι και ενδιαφέρων, και έξυπνος, και ευγενικός, και που έχουν κοινά ενδιαφέροντα και περνάνε καλά όταν βρίσκονται, παραμένει μετέωρη σχετικά με το άν έχει ή θέλει να βρει χώρο στην ζωή της για να τον χωρέσει... Και από ότι μου είπε, από την στάση του πιστεύει πως τα αισθήματα είναι αμοιβαία... Πως και εκείνος δηλαδή, παρόλο που περνάει το ίδιο καλά, διστάζει να πάει παρακάτω...
Και βέβαια η συγκεκριμένη φίλη δεν είναι η μόνη... Πολλές γυναίκες γύρω μου, όμορφες, μορφωμένες, καλλιεργημένες, επιτυχημένες και σέξυ είναι μόνες... Όχι επειδή δεν έχει τύχει να βρουν τον Mr. Right αλλά επειδή συνήθως προσπερνάνε τους άντρες που συναντούν γιατί δεν μπορούν να βρουν χώρο και χρόνο για να τους χωρέσουν στην ζωή τους.. Ή γιατί δεν μπορούν να πάρουν την αποφαση τουλάχιστον να δοκιμάσουν...
Και αναρωτιέμαι... Έχουν δυσκολέψει τόσο οι ανθρώπινες σχέσεις, ή απλά έχουν δυσκολέψει οι άνθρωποι? Μήπως όσο μεγαλώνουμε ανεβάζουμε και τα standards μας, ή τις απαιτήσεις μας από τους άλλους με αποτέλεσμα κανείς να μην είναι αρκετά καλός? Δεν εννοώ φυσικά πως πρέπει να παίρνουμε ότι βρούμε μπροστά μας από φόβο μήπως μείνουμε μόνοι, ούτε πως δεν πρέπει να έχουμε απαιτήσεις από τους άλλους, όπως άλλωστε και από τον εαυτό μας... Όμως η μισή χαρά μια σχέσης, απ' ότι θυμάμαι τουλάχιστον, είναι η χαρά του παιχνιδιού και της ανακάλυψης... Το φλέρτ και τα υπονοούμενα, η φάση που αρχίζεις να γνωρίζεις τον άλλον και να σε γνωρίζει και εκείνος, οι ατάκες και οι ματιές, η αναμονή και η επιμονή... Και για να συμβούν όλα αυτά, για να γίνει παιχνίδι, απαραίτητη προϋπόθεση είναι να αφεθείς... Και να ρισκάρεις...
Φυσικά δεν είναι όλοι κατάληλοι για όλους... Και φυσικά έχουμε όλες φιλήσει ή θα φιλήσουμε στο μέλλον πολλούς βατράχους μέχρι να βρούμε τον πρίγκιπα μας, ή έστω κάποιον που να του μοιάζει... Όμως το ότι πρέπει να πάμε στην λίμνη είναι γεγονός... Είναι μάλλον απίθανο να χτυπήσει ένα πρωί ο βάτραχος την πόρτα μας και να μας πει : "Kiss me , kiss me now.."
Και αυτό που βλέπω όλο και συχνότερα γύρω μου είναι άνθρωποι, γυναίκες και άντρες, που φοβούνται να πάνε μέχρι την λίμνη.... Που φοβούνται να ρισκάρουν, που φοβούνται να αφεθούν.. Που προτιμούν την προοπτική να μείνουν μόνοι τους παρά να απογοητευτούν για μια ακόμα φορά.. Προσωπικά, δεν έχω τίποτα εναντίον της μοναξιάς όταν είναι από επιλογή και όχι από ανάγκη.. Και είμαι σχεδόν σίγουρη πως, αν ω μη γένοιτο χώριζα ποτέ με τον Μάνο, δεν θα είχα καμιά διάθεση να ξαναπαντρευτώ... Αλλά το λέω αυτό σήμερα, μετά από 17 χρόνια σχέσης , μετά από ένα γάμο και ένα παιδί... Το λέω έχοντας μπεί στην διαδικασία του να παλέψω για μια σχέση που θεώρησα πως αξίζει τον κόπο, έχοντας μπει στην διαδικασία να συμβιβαστώ πολλές φορές και να χάσω πολλές μάχες για να κερδίσω τον πόλεμο, και έχοντας μπει στην διαδικασία να μείνω και να πολεμήσω όταν θα ήταν πολύ πιο εύκολο να έχω φύγει... Γιατί αυτό είναι η σχέση.. Η οποιαδήποτε σχέση... Είναι συνεχής προσπάθεια και υποχωρήσεις, και πισωγυρίσματα, αλλά ταυτόχρονα είναι και αγάπη, και συντροφικότητα, και κοινή ζωή, και κοινοί κώδικες, και μια ζεστασιά που δεν αντικαθίσταται από καμιά καριέρα και από κανενός είδους κοινωνική ζωή... Και κυρίως είναι η αίσθηση του να αφήνεσαι, του να προσφέρεις σε κάποιον την απόλυτη εμπιστοσύνη σου ακόμα και με τον φόβο ότι μπορεί να σε προδώσει... Δεν γίνεται αλλιώς... Δεν υπάρχουν τέλειες σχέσεις... Δεν υπάρχουν άνθρωποι που να συμπλήρώνουν ο ένας τον άλλον απολύτως... Υπάρχουν μόνο καλές ή καλύτερες βάσεις πάνω στις οποίες μπορείς να δουλέψεις και να κάνεις μια σχέση να ανθίσει... Και prerequisites, όπως ο σεβασμός, η υπομονή, η επιμονή, και η αγάπη φυσικά, πέρα και πάνω απ' όλα... Και η άισθηση του "κοινού". Αν κρατάει ο καθένας στεγανά και αποστάσεις, θα έρθει η ώρα, sooner or later που θα πέσουν και οι τίτλοι του τέλους... Που φυσικά μπορεί να πέσουν έτσι κι αλλιώς γιατί κανείς δεν ξέρει τι του ξημερώνει η επόμενη μέρα... Όμως, εγώ τουλάχιστον, προτιμώ πάντα να ξέρω πως έχω κάνει ότι καλύτερο μπορούσα.. Πως μπήκα μέσα σε μια σχέση, επαγγελματική, γκομενική ή φιλική, και έδωσα το 100% μου... Όποτε το έκανα αυτό, όποτε το τόλμησα, βγήκα πάντα κερδισμένη ακόμα και όταν τα πράγματα δεν πήγαν όπως τα ήθελα ή όπως τα φανταζόμουν... Κέρδισα εμπειρίες, κέρδισα μαθήματα ζωής, κέρδισα ανθρώπους, κέρδισα σημάδια.. Γιατί και τα σημάδια κέρδος είναι... Το ατσαλάκωτο, το τέλειο και το αριτύδωτο είναι αφόρητα βαρετό... Και η ζωή είναι πολύ λίγη για να μην την ζούμε μέχρι το μεδούλι... Και για να γυρίσουμε πίσω στα ερωτικά και στην φίλη μου που διστάζει να κάνει το επόμενο βήμα, όλοι οι άντρες που πέρασαν από τη ζωή μου μέχρι να γνωρίσω τον Μάνο με προετοίμασαν έτσι ώστε όταν τον συνάντησα να τον αναγνωρίσω με την πρώτη ματιά... Αν δεν είχα απογοητευτεί, αν δεν είχα πικραθεί, αν δεν είχα βαρεθεί, αν δεν είχα κλάψει, αν δεν είχα γελάσει, αν δεν είχα παθιαστεί, αν δεν είχα ζηλέψει, δεν θα ήξερα τι είναι αυτό που θέλω στ' αλήθεια... Και μπορεί να το είχα προσπεράσει.. Και αν δεν είχα τολμήσει για μια ακόμα φορά να αφεθώ και να ρισκάρω θα είχα βγει χαμένη. Και εγώ...
Στην τελική στο συγκεκριμένο θέμα όλα, μα όλα όμως, και οι γάμοι, και οι σχέσεις ζωής και οι συμβιώσεις, και τα παιδιά, ξεκινάνε από τον έρωτα... Και ο έρωτας είναι παιχνίδι.. Και πόλεμος, και χαρά, και ανταγωνισμός, και χτυποκάρδι, και πεταλούδες στο στομάχι, και κατάκτηση και παράδοση μαζί... Και όλα αυτά, όλα όμως, είναι που μας κάνουν να αλλάζουμε, και να λάμπουμε όταν μας συμβαίνει.. Είναι αδρεναλίνη ο έρωτας.. Και θέλει ρίσκο... Σίγουρα... Θέλει να κλείσεις τα μάτια, να πάρεις βαθιά ανάσα και όπου σε βγάλει... Αν ξεκινήσεις με χάρτη και πυξίδα και προμήθειες και χρονοδιάγραμμα χάνεις όλο το fun.. Για να μην σας πω ότι χάνεις και τον στόχο...
Καλή εβδομάδα σας εύχομαι λοιπόν, με χαμόγελα και με αισιοδοξία.. Και μέ έρωτα εννοείται... Φιλιά...

Υ.Γ. Το συγκεκριμμένο ποστ είναι εξαιρετικά αφιερωμένο... Ξέρεις εσύ... Και η απάντηση στην ερώτηση που μου έκανες, παραμένει η ίδια και αφού το σκέφτηκα, διεξοδικά το θέμα.. Να ερωτευτείς... Τρέχοντας....

Το καινούριο κρεβάτι του βασιλιά...

Από χτες ζει σε πελάγη ευτυχίας... Όχι ότι είχε τεράστια προβλήματα να λύσει δηλαδή, αλλά όσο να' ναι αντιμετώπιζε ένα θέμα με τον ύπνο του... Εκείνος προτιμούσε να κοιμάται στον καναπέ. Εγώ πάλι όχι... Με αποτέλεσμα να αναζητώ τρόπους να τον αποτρέψω... Τι καλύματα, τι περιοδικά απλωμένα, τι τιμωρίες... Μάταια... Μας το είχε πει και ο εκπαιδευτής που είχαμε φέρει να τον δει όταν ήταν έξι μηνών... "Τα σκυλιά αυτά κυρία μου δεν εκπαιδεύονται... Είναι τα μόνα που δεν αναγνωρίζουν την ανθρώπινη κυριαρχία..." Μάλιστα... Δίκιο είχε... Διότι ο Droopy - γιατί για τον Droopy σας λέω τόση ώρα- θεωρεί όντως τον εαυτό του ίσο με εμάς τους υπολοίπους, για να μην σας πω ότι τον θεωρεί και λίγο ανώτερο... Φταίει η καταγωγή του μάλλον, το γονίδιο.. Τι να πω... Βλέπετε, πριν έρθει σπίτι μας, μια μπουκιά 50 ημερών που ταξίδεψε από την Ουγγαρία αεροπορικώς για να μας κάνει την τιμή να γίνει μέλος της οικογενείας μας, είχε προλάβει να βαφτιστεί επισήμως... Prince Kisteleki Kingsess Samu γράφουν τα πιστοποιητικά του, αυτά που αποδεικνύουν πως προέρχεται από μακριά σειρά πρωταθλητών και από γονείς με σπάνια χρώματα και ακόμα σπανιότερη καταγωγή.. Και παρόλο που εμείς θεωρήσαμε πως το Droopy του ταίριαζε παρισσότερο από εκείνον τον σιδηρόδρομο, μάλλον βαθιά μέσα του θυμάται πως στην πραγματικότητα οι περγαμηνές του είναι by far καλύτερες από τις δικές μας και γι' αυτό, όταν του λέμε κάτι με το οποίο δεν συμφωνεί, μας αγνοεί επιδεικτικά...
Και έτσι, είχαμε πρόβλημα... Και ειδικά τώρα που άλλαξα τα υφάσματα μόλις, το τελευταίο πράγμα που ήθελα είναι να έχω τον Droopy να απλώνει την αρίδα του πάνω στον ωραίο μου, λαχανί καναπέ - γιατί αυτόν προτιμάει που είναι τριθέσιος- και να μου τον κάνει μαύρο μέσα σε χρόνό μηδεν... Μέχρι χτες που όλα λύθηκαν μαγικά... Που πήγα στο pet shop για να του πάρω φαγητό και καινούριο κολάρο και τσίκιτιγκλον!!!! Τι βλέπουν τα όμορφα και μεγάλα μάτια μου? Το τέλειο κρεβάτι... Τι κρεβάτι δηλαδή, ένα υπερθέαμα λέμε τώρα... Τεράστιο, γούνινο, κόκκινο γύρω γύρω και μέσα ασπρόμαυρη αγελάδα, και αφράτο σαν συννεφάκι... Και ακριβό βέβαια, σαν να το αγόρασα από τον Βαράγκη ένα πράμα, αλλά είπα μέσα μου "αν είναι να κάνει το θαύμα, χαλάλι του.." Και το έκανε...
Από την πρώτη στιγμή που το ανέβασα στο σπίτι - ή μάλλον από την δεύτερη για να είμαι ειλικρινής μια που στην αρχή, όταν το πρωτοείδε έτσι γούνινο και μεγάλο το πέρασε για αρβωνιαστικιά και όχι για κρεβάτι και θέλησε να το πηδήξει- εγκαταστάθηκε μέσα παντευτυχής και ρίχνει ύπνους τρελούς... Σε όλες τις πιθανές και τις απίθανες στάσεις.. Είναι φτιαγμένο για μεγαλεία το σκυλί μας, τι να πω... Το γονίδιο που σας έλεγα... Γεννημένος πρίγκιπας, και προφανώς η παραμονή του εδώ και τέσσερα χρόνια σε ένα ταπεινό διαμέρισμα έστω και των βορείων προαστείων δεν έχει σταθεί ικανή να τον κάνει να ξεχάσει τις αριστοκρατικές καταβολές του... Τουλάχιστον όμως, έσωσα τον καναπέ μου.. Κάτι δεν είναι και αυτό?
Κατά τα άλλα, σήμερα έχω τραπέζι πάλι το βράδυ και είμαι πολύ χαρούμενη γιατί θα μαζευτούμε εδώ σούπερ παρέα και θα περάσουμε - ελπίζω- υπέροχα... Και τώρα θα βγω να ψωνίσω κάτι τελευταία πραγματάκια που μου έχουν μείνει γιατί τα πολλά τα πήρα εχτές, και θα ξεκινήσω τις ετοιμασίες... Το μενού θα είναι πιο παραδοσιακό σήμερα, θα φτιάξω κοκκινιστό με πουρέ και μακαρόνια για κύριο, και στην αρχή ο Μάνος ζήτησε ταρτάκια με σολωμό, ξανά, γιατί πηγαίνουν λέει τέλεια με το κρασί που θέλει να πιούμε... Θα φτιάξω οπότε τα ταρτάκια, και μια σαλάτα με ροκφορ και καρύδια μαζί, θα φέρει και η Μάρθα το αγαπημένο μου γλυκό από την Αλέα και θα φάμε πάλι ελαφρά... Σαν πουλάκια.. Γύπες...Δεν πειράζει όμως... Καθόλου... Δεν έχω καλύτερο από το να έχω γύρω μου ανθρώπους που αγαπώ και να περνάμε καλά... Πραγματικά, δεν έχω...
Φιλιά σε όλους και εύχομαι να περάσετε ένα υπέροχο σαββατοκύριακο...

Υ.Γ. Στην φωτογραφία ο Droopy στο καινούριο του κρεβάτι... Μην μου πείτε ότι δεν έχει γέλιο....

Επιτέλους ωραία νέα...

Είμαι χαρούμενη.... Το χτεσινό επαγγελματικό μου ρανταβού πήγε περίφημα, έχω ήδη στα χέρια μου ένα καινούριο βιβλίο για μετάφραση και ένα μεγάλο και το κυριότερο πολύ ενδιαφέρον κομμάτι για ένα περιοδικό. Το σημαντικότερο όμως είναι πως, απ' ότι δείχνουν όλα, ξεκινάει μια νέα συνεργασία με καινούριους ανθρώπους και καινούρια περιοδικά που την κάνω πολύ κέφι και την αντιμετωπίζω με μεγάλο ενθουσιασμό... Χρειαζόμουν επειγόντως μια αλλαγή μια που ένοιωθα πως στην εταιρία που ήμουν μέχρι σήμερα δεν με "εκμεταλεύονταν" όσο έπρεπε, πέρα από το περιοδικό για την Μύκονο, με αποτέλεσμα να έχω πραγματική δουλειά μόνο δυό μήνες το καλοκαίρι... Τώρα, ελπίζω τα πράγματα να αλλάξουν προς το πολύ καλύτερο... Το βέβαιο είναι πως οι επαφές μου έγιναν όλες με νέους, συμπαθητικούς και πολύ ξεκάθαρους ανθρώπους, αφήστε που το στυλ με το οποίο γράφω ταιριάζει πολύ περισσότερο στα περιοδικά του συγκεκριμένου ομίλου... Δεν θα σας πω περισσότερα πράγματα ακόμα, μένουν μερικές κουβέντες ακόμα για να είναι όλα οριστικά, πάντως νοιώθω πως επαγγελματικά γυρίζω μια καινούρια σελίδα στην ζωή μου σε μια εποχή που το είχα μεγάλη ανάγκη αυτό να συμβεί... Εννοείται βέβαια πως δεν πρόκειται να αφήσω το ΕΥ ΖΗΝ. Είναι το γούρι μου, και ευτυχώς για μένα, δεν ανταγωνίζεται κανένα άλλο περιοδικό, μια που είναι μοναδικό στο είδος του και απολύτως εξειδικευμένο... Και έχει και τρομερό διευθυντή.....
Κατά τα άλλα, εχτές το βράδυ βγήκαμε για να δοκιμάσουμε στο καινούριο Beaujolais με ωραία παρέα και απλό φαγητό και περάσαμε πολύ όμορφα... Πήγαμε στο Hell's Kitchen πίσω από το Δημαρχείο, η ιδέα ήταν της Βίβιαν όπως και η σύνθεση της παρέας άλλωστε και τα κατάφερε και στα δύο περίφημα... Και σήμερα το πρόγραμμα έχει καφέ στο Ivy σε λιγάκι, σούπερ μάρκετ γιατί αύριο έχω ένα ακόμα τραπέζι σπίτι, πληρωμές λογαριασμών και άλλα τέτοια βαρετά, και το βράδυ Nixon με παρέα που λατρεύω... Θα δούμε μετά από καιρό τον Τζιμάκο και την Μαριλένα που τους έχω επιθυμήσει πολύ, και τον Κωνσταντίνο με την Πόπη του.. Και θα φάμε burgers - εννοείται αυτό , γιατί έχω μάθει πως τα φτιάχνει σούπερ- και θα ακούσουμε ωραίες μουσικούλες, και θα αισθανθούμε για λίγο "Υπέροχα Πλάσματα" μια που εκεί το είδα το συγκεκριμένο μαγαζί, στο περασμένο επεισόδιο, και μου ήρθε έμπνευση να πάμε...
Αυτά τα νέα της ημέρας, φιλιά και καλημέρα σε όλους και μεγάλο, μεγάλο χαμόγελο!!!!

Εκκρεμότητες και μπούκλες...

Ως συνήθως άργησα πάλι να ξυπνήσω, όχι ότι έχω κανένα ραντεβού δηλαδή αλλά εχτές κοιμήθηκα στις 11.30 οπότε θεωρητικά θα έπρεπε εκεί κατά τις 7 να έχω χορτάσει ήδη ύπνο, και επίσης ως συνήθως πήγα κατ' ευθείαν στο Ivy για καφέ... Ήρθε και η Μαρία σήμερα η οποία τα έχει παίξει με την μαμά της - την πήρε σπίτι για λίγο καιρό γιατί έχει κάποια μικρά προβλήματα υγείας και όσο να' ναι είναι λίγο δύσκολη η προσαρμογή- ήρθε και ο Μάνος για λίγο, πέρασε και ο Γιώργος τυχαία, και αργότερα ήρθαν και η μαμά μου με την θεία μου... Σύναξη κανονική... Εγώ έφυγα κατά τις 11.30 γιατί είχα ραντεβού στο κομωτήριο στις 12, όπου, αφού με έχωσαν να κάνω και μια μάσκα με ατμό και έβρασα η γυναίκα για κανένα τέταρτο, ο Βαγγέλης αποφάσισε να μου κάνουν τα μαλλιά μου μπούκλες... Έχει βαρεθεί λέει να με βλέπει με τα ίδια μαλλιά και αφού δεν τον αφήνω να με κουρέψει- γιατί θέλω να τα μακρύνω κι άλλο- θα μου αλλάζει χτενίσματα... Και τώρα μόλις μπήκα για να ξαναβγώ όμως... Έχω ένα ραντεβού το απόγευμα, επαγγελματικό, που το περιμένω με μεγάλη ανυπομονησία και ελπίζω να πάει καλά... Γενικά η ιστορία αυτή με τα επαγγελματικά μου, όπως με όλων τα επαγγελματικά άλλωστε από ότι έχω καταλάβει, πάει καλά μεν αλλά πολύ πιο αργά από ότι φανταζόμουν, ή μάλλον απ' ότι ήλπιζα... Φυσικά καμιά σημασία δεν θα έχει αυτό αν όλα πάνε τελικά καλά... Απλά αυτή η αναμονή μου σπάει τα νεύρα... Τέλος πάντων...
Άσχετα με όλα αυτά, σκεφτόμουν από την αρχή της εβδομάδας πως έχω αφήσει κάποιες εκκρεμότητες και δεν θέλω να νομίζετε πως τις έχω ξεχάσει... Να ξεκινήσω με τις αναμνήσεις σας τις οποίες έχω δώσει στον Γιάννη αλλά εκείνος πνίγεται και μου είπε πως θα τις κοιτάξει μεν αλλά με κάποια καθυστέρηση... Θα το κάνει πάντως και αυτό είναι το σημαντικό, οπότε μόλις έχω κάποιες απαντήσεις θα αρχίσω να τις ανεβάζω... Γιατί η αλήθεια είναι πως παρότι θα μπορούσα να το κάνω και εγώ, προτιμώ την δική του άποψη που έχει άλλο βάρος και που θα είναι σίγουρα σωστή...Το δεύτερο θέμα είναι τα κοσμήματα της Μαρίας... Η οποία αγόρασε laptop την Δευτέρα, πήγαμε μαζί και διαλέξαμε ένα, και σήμερα περιμένει να παραλάβει το ασύρματο ρούτερ της... Και καλώς ερχόντως των πραγμάτων, από την ερχόμενη εβδομάδα θα μπορώ να ανεβάσω link για το που θα μπορείτε να δείτε τα κοσμήματα της και να τα παραγγείλετε επί τόπου...
Κατά τα άλλα αυτή την στιγμή σας γράφω από ένα σπίτι όπου όλα τα παράθυρα είναι τέντα και μπάζει από παντού, ήρθε εκτάκτως σήμερα η κυρία Κωνσταντίνα και αρχηγού παρόντως πάσα αρχή παυσάτω διότι έχουμε και μια ντουλάπα γεμέτη ασιδέρωτα -για την ακρίβεια ο Μάνος σήμερα φόρεσε ένα πουκάμισο που είχα να το δω χρόνια γιατί όλα τα άλλα είναι στην ντουλάπα που λέγαμε, αφήστε που μαδάει ο Droopy τρελά και όλο το σπίτι ήταν καλυμένο από τρίχα, από τοίχο σε τοίχο... Και το βράδυ έχει κανονίσει η Βίβιαν εξαιρετική παρέα για να γιορτάσουμε την κυκλοφορία του καινούριου Beaujolais . Θα πάμε σε ένα μαγαζί κάπου στο κέντρο, το οποίο μου είπε η φιλενάδα μου πως έχει εξαιρετικά American burgers και όπως φαντάζεστε, ανυπομονώ... Τώρα όμως πάω τώρα να βάλω κανένα φούτερ γιατί με βλέπω να γίνομαι αρχαία - ή μάλλον αρχαιότερη- από το κρύο και τα λέμε tomorrow... Φιλιά πολλά..

Υ.Γ. Τώρα που διάβασα τα πρώτα σχόλια, θα σας το χαλάσω από λίγο εως τελείως... Η φωτογραφία είναι προπέρσυνη, απλά την είχα πρόχειρη στον υπολογιστή και την ανέβασα για να ταιριάξει με τον τίτλο... Από αυτό που βλέπετε λοιπόν, αφαιρέστε επτά πόντους μήκος μαλλιού και προσθέστε το ίδιο νούμερο αλλά σε κιλά, παρακάτω... Όχι ότι έχει τεράστια διαφορά το αποτέλεσμα αλλά να είμαστε ειλικρινείς.. Μεταξύ μας...

Υ.Γ.2 Επειδή άρχισα να παίρνω και mails, ορίστε λοιπόν!!! Αυτό εννοώ 7 πόντους μείον μαλλί, 7 κιλά συν γενικά... Φωτογραφία πιο φρέσκια και από αυγό ημέρας. Πενταλέπτου... Μια ευγενική συνεισφορά του Άρι στο post (με βοήθησε να ρυθμίσω την κάμερα)....

"Γλυκό μωσαϊκο κυρίας Πούλας".

Η γιαγιά μου, η μητέρα της μητέρας μου, υπήρξε καλονή. Ακόμα μας το λένε όταν πάμε καμιά φορά στο Ναύπλιο.. Οι παλαιότεροι την θυμούνται να κάνει την απογευματινή της βόλτα στην Περατζάδα στηριγμένη στο μπράτσο του παππού μου... Ο οποίος παππούς, την γνώρισε όταν ήταν ήδη πάνω από εξήντα χρονών, χήρος με δυό αγόρια στην εφηβεία και έπαθε την πλάκα του. Και την παντρέυτηκε με συνοπτικές διαδικασίες ξεσηκώνοντας την συντηριτική, μικρή κοινωνία της εποχής για πολλούς λόγους... Με κυριότερο την διαφορά ηλικίας. Της έριχνε τουλάχιστον 30 χρόνια ο παππούς - 40 έλεγε η γιαγιά και αυτός ο λογαριασμός την έφερνε συνομήλικη με τον πατέρα μου ο οποίος γινόταν έξαλος γιατί η γιαγιά τον εκνεύριζε γενικώς αλλά αυτή είναι μια άλλη ιστορία- και ήταν και εισαγγελέας εφετών οπότε φαντάζομαι πως περίμεναν από εκείνον μια άλλη επιλογή πιο συντηρητική. Και όταν είδαν την γιαγιά μου, πανέμορφη, πιτσιρίκα, ξανθιά, γαλανομάτα και μινιόν, σηκώθηκε μέγα σούσουρο... Βέβαια στην πορεία αποδείχτηκε πως η γιαγιά πέρα από εμφάνιση διέθετε και τσαγανό και σύντομα όλοι είχαν να λένε τα καλύτερα.. Και ο παππούς την είχε στα πούπουλα.. Την έστελνε συχνά στην Αθήνα να ψωνίζει υφάσματα και να ράβει τα ρούχα της, αργότερα η γιαγιά έγινε από τις καλύτερες πελάτισσες του Τσούχλου, της είχε γυναίκες για να την βοηθάνε στο σπίτι, οργάνωναν διαρκώς βεγγέρες και μέσα σε όλη αυτή την χαρά, γεννήθηκε και η μαμά μου...
Αργότερα, μετακόμισε στην Αθήνα η οικογένεια, ο παπούς έγινε εισαγγελέας στον Άρειο Πάγο, σκληρός και αδέκαστος με όλους - ο φίλος μου ο Αλέξης ο Κούγιας μου έλεγε πως μέχρι πρόσφατα ανέτρεχαν σε αποφάσεις του παππού και πως θα έτριζαν τα κόκαλα του που είχε εγγονή εμένα- αλλά με την γιαγιά και την μαμά μου έλειωνε σαν βούτυρο... Και όταν έπαθε ένα εγκεφαλικό που τον κράτησε για χρόνια κατάκοιτο η γιαγιά, παρόλο που δεν ήταν καν σαράντα, του στάθηκε κερί αναμένο... Και όταν πέθανε -είχε ήδη παντρευτεί και η μαμά μου- αποφάσισε να ταξιδέψει... Και αλώνισε όλον τον κόσμο, μέχρι Ινδίες έφτασε η χάρη της και είχε ατελείωτες φωτογραφίες να μας δείχνει και να μας μαγεύει... Η γιαγιά στους καταράκτες του Νιαγάρα, η γιαγιά στις πυραμίδες, η γιαγιά σκαρφαλωμένη στην πλάτη μιας καμίλας, η γιαγιά να κρατάει ένα φίδι να και να γελάει με την καρδιά της, η γιαγιά να έχει το κεφάλι της κάτω από το πόδι ενός ελέφαντα, η γιαγιά έξω από την Chanel στο Παρίσι (και μέσα εννοείται).
Κάποια στιγμή μαζεύτηκε πίσω στην Αθήνα, θα είμασταν γύρω στα οκτώ εγώ και γύρω στα τρία η αδερφή μου όταν την πρωτογνωρίσαμε, αγόρασε ένα σπίτι στο Κουκάκι και μπήκε στην ζωή μας με φούρια... Θυμάμαι πως το καλύτερο μου ήταν όταν πηγαίναμε σπίτι της και με άφηνε να εξερευνώ τα συρτάρια της τουαλέτας της... Είχε μια τουαλέτα με καθρέφτη και βελούδινο σκαμπώ στο υπνοδωμάτιο της, όλο συρτάρια και ντουλαπάκια, γεμάτα θησαυρούς... Κοσμήματα απίστευτα - γιατί ο παπούς ήταν extremely large- μεταξωτά γάντια, δαντελένια μαντήλια, μπουκαλάκια με αρώματα, καλλυντικά, μέχρι και ένα ζευγάρι κιάλια για την όπερα, φιλντισένια με χρυσαφί λαβή.. Με τις ώρες καθόμουν και τα ανακάτευα και μετά εφορμούσα στις ντουλάπες της... Με τα φοβερά ρούχα και τα ακόμα φοβερότερα αξεσουάρ... Ετολ από μινκ, μανσόν από αλεπού, παλτά από ζιμπελίνες... Και παπούτσια... Ατελειώτα ψηλοτάκουνα πάντα παπούτσια, τύφλα να έχει η Ιμέλντα Μάρκος, διότι η γιαγιά το πρωί σηκωνόταν, ντυνόταν, και βαφόταν στην τρίχα, ακόμα και όταν δεν επρόκειτο να ξεμυτήσει από το σπίτι... Το θεωρούσε τραγικό να της χτυπήσει την πόρτα η γειτόνισσα και να την βρει ατημέλητη... Μεγαλώνοντας, κατάλαβα πως δεν το έκανε για τους άλλους όλο αυτό... Για τον εαυτό της το έκανε... Αυτή η κοκεταρία της την έκανε να κρατιέται νέα και δραστήρια... Η γιαγιά δεν αφέθηκε ποτέ.. Ακόμα και όταν κατάπεσε από το ζάχαρο, και ήρθε να μείνει μαζί μας, ήταν πάντα σενιαρισμένη... Με τις ωραίες της τις ρόμπες και τα ασορτί παντοφλάκια, με το μανικιούρ της, με το κομωτήριο της.. Και όταν πέθανε, 79 χρονών όπως ανακαλύψαμε γιατί εκείνη μέχρι τελευταία στιγμή έλεγε 65, δεν έμοιαζε ούτε ώρα πάνω από τόσο... Παρά την ταλαιπωρία της...
Σας τα λέω όλα αυτά γιατί εχτές η μαμά μου ανακάλυψε κάπου το τετράδιο με τις συνταγές της και μου το έφερε... Σκέφτηκε ότι τώρα που έχω αρχίσει και ασχολούμαι με την κουζίνα μπορεί να μου φανεί χρήσιμο... Βλέπετε η απρόβλεπτη γιαγιά μου, που θεωρητικά ήταν ο τελευταίος άνθρωπους που θα μπορούσε κανείς να φανταστεί ότι θα ήξερε να βράζει έστω νερό για μακαρόνια, ήταν εκπληκτική μαγείρισα. Κάποια στιγμή μάλιστα, ενώ είχε μια πλήρως εξοπλισμένη κουζίνα ανακάλυψε το περίφημο φουρνάκι CAZA και άρχισε να μαγειρεύει τα πάντα εκεί... Τόσα χρόνια μετά και το θυμάμαι σαν να το βλέπω μπροστά μου. Ένα στρογγυλό, σιδερένιο κατασκεύασμα, κάτι μεταξύ τεράστιας κατσαρόλας και ταψιού με καπάκι, με ένα γιάλινο φιλιστρίνι στην κορυφή και καλώδιο που έμπαινε στην πρίζα, που χωρούσε μέσα ένα στρογγυλό ταψί... Μέσα από αυτό το φουρνάκι CAZA λοιπόν, η γιαγιά έβγαζε αριστουργήματα... Από μυρωδάτα κέϊκ και τραγανές πίτσες, μέχρι τα νοστιμότερα γεμιστά που έχω φάει και μια αφράτη κρεατόπιτα που μοσχοβολούσε σε όλο το τετράγωνο... Οι συνταγές είναι όλες στο τετράδιο της... Ένα ταλαιπωρημένο, σχολικό τετράδιο, όπου τα αλμυρά να ανακατεύονται με τα γλυκά και πολλά υλικά είναι σε οκάδες και δράμια ή έχουν παράξενα ονόματα όπως "αλεύρι αμερικής" ή "αλεύρι σούπας", αλλά με τις σελίδες να κρατάνε ακόμα μια ελαφριά μυρωδιά από το άρωμα της, Chane No 5 πάντα, και ονόματα όπως "Κοπεγχάγη κυρίας Κουτσούρου" ή "Γλυκό μωσαϊκό κυρίας Πούλας".
Η γιαγιά μου πέθανε όταν ο Άρις ήταν περίπου τριών χρονών... Έφυγε γρήγορα και δεν την έκλαψα όχι γιατί δεν την αγαπούσα - ίσα- ίσα που την λάτρευα γιατί είχαμε πολλά κοινά όπως με λάτρευε και εκείνη- αλλά γιατί ήμουν σίγουρη πως εκεί που πήγε θα περνάει μια χαρά... Άλλωστε έφυγε νωρίς μεν αλλά πλήρης έργων, αγαπήθηκε πολύ, ταξίδεψε, πέρασε καλά, είδε το παιδί της ταχτοποιημένο, είδε εγγόνια και δισέγγονο, και είχε και τις επιτυχίες της στο ενδιάμεσο... Και το κυριότερο, είχε μυαλά μικρού παιδιού μέχρι τέλους, με την καλή έννοια, πράγμα που την διαφοροποιούσε πάντα από τις κανονικές γιαγιάδες... Φανταστείτε πως όταν κάποτε έκανα εγχείριση σκωληκοειδίτιδας, κάπου εκεί στα 16 μου, όταν ξύπνησα από την νάρκωση πεινούσα πολύ αλλά δεν έπρεπε να φάω... Πήρα τηλέφωνο την γιαγιά μου λοιπόν και της παραπονέθηκα και μία ώρα μετά κατεύθασε στην κλινική με ένα τεράστιο τάπερ πουρέ και τέσσερα σουβλάκια με πίτα που ήξερε πως ήταν τα αγαπημένα μου... Τα οποία έφαγα φυσικά και όταν το ανακάλυψε έντρομος ο χειρούργος ο οποίος φοβόταν μην σπάσουν τα ράμματα και τόλμησε να της πει "μα καλά και εσείς, μεγάλη γυναίκα, τι σκεφτόσασταν όταν της τα φέρνατε?" τον κατακεραύνωσε με την τέλεια ατάκα... " Εσείς τι σκέφτεστε που σας πληρώνουμε έναν περίδρομο λεφτά εδώ μέσα για να αφήνετε το παιδί μας να πεινάει... Ντροπή σας κύριε, που είστε και επιστήμων!!" Φυσικά ούτε τα ράμματα έσπασαν ούτε τίποτα... Και όποτε θυμάμαι αυτή την ιστορία γελάω τρελά γιατί αυτή ήταν η γιαγιά μου... Δεν μάσαγε πουθενά και είχε την τελευταία λέξη πάντα... Και σήμερα, τόσα χρόνια μετά, ξέρω πολύ καλά πως θα είναι μια χαρά οργανωμένη, εκεί ψηλά... Με τις παρέες της, με το χαρτάκι της και τους ωραιότερους μεσήλικες του Παραδείσου να συνωστίζονται στα πόδια της...
Καλημέρα και πολλά φιλιά σε όλους...

Υ.Γ. Στην φωτογραφία η γιαγιά μου λίγο πριν αρωστήσει... Πρέπει να ήταν γύρω στα 75 και μην μου πείτε ότι της φαινόταν....

Μαμά γερνάω.. Κι 'αλλο....

Μόλις μπήκα... Το πρωί ξύπνησα γύρω στις 9, δεν ξέρω τι με έχει πιάσει αυτόν τον καιρό και ενώ κοιμάμαι νωρίς το βράδυ δυσκολεύομαι να σηκωθώ το πρωί - όχι ότι ήμουν ποτέ πολύ πρωϊνός τύπος, στο σχολείο, ειδικά στο λύκειο πάντα έχανα την πρώτη ώρα- και πήγα κατ' ευθείαν στο Ivy για καφέ με τον Μάνο... Τον έχουμε κολλήσει μάλλον με την Μαρία και έχουν αρχίσει να του αρέσουν οι πρωϊνοί καφέδες ( και τα σούπερ κρουασάν που λέγαμε εννοείται), και παρόλο που η Μαρία αυτές τις μέρες έχει τρεχάματα με την μαμά της και δεν έρχεται, εκείνος είναι κάθε πρωί μέσα.. Λίγο αργότερα πέρασε και η μαμά μου, την ώρα που έφευγε ο Μάνος, σαν αλλαγή βάρδιας ένα πράμα, οπότε κάθισε και αυτή για κανένα μισάωρο και μετά είχα τα κλασσικά... Βασιλόπουλο γιατί τώρα που μαγειρεύω συχνά δεν το προλαβαίνω το ψυγείο, αδειάζει μαγικά, μετά ΕΥΔΑΠ γιατί τον λογαριασμό του νερού τον πληρώνουμε δυό φορές τον χρόνο και είχε φτάσει 150 ευρώ, μετά πήγα από την ACS στην Μεσογείων να πάρω ένα δέμα που θα μου το έφερναν το απόγευμα αλλά εγώ το απόγευμα έχω ραντεβού με τον οφθαλμίατρο, μετά καθαριστήριο, περίπτερο για περιοδικά και επιτέλους, σπίτι... Μια χαρά πρόγραμμα, μην μου πείτε, και εγώ έχω καλό ρυθμό γιατί τα προλαβαίνω όλα και δεν χάνω και το πρωινό μου fun... Τώρα βέβαια έχω να κάνω όσα δεν έκανα πριν φύγω, δηλαδή να στρώσω κρεβάτια και να ταχτοποιήσω λίγο, αλλά μια που ο Άρις έχει φαγητό από χτες ( έφτιαξα μπιφτέκια στο φούρνο με πατάτες και λιωμένο τυρί cheddar από 'πανω, ένα απλό φαγητό με λίγες θερμίδες) μια χαρά θα είναι όλα έτοιμα στην ώρα τους...
Αναρωτιέμαι καμιά φορά αυτές τις μέρες αν η κατάσταση μου βελτιώνεται ή χειροτερεύει... Βλέπετε με τον καιρό η ζωή μου παίρνει άλλους, τελείως διαφορετικούς ρυθμούς και δεν ξέρω αν είναι επειδή αποφασίζω τι μου αρέσει πραγματικά να κάνω ή επειδή γερνάω... Ξαφνικά μου αρέσει να περνάω περισσότερο χρόνο στο σπίτι, μου αρέσει να μαγειρεύω - και να τρώω φυσικά- να βλέπω τις αγαπημένες μου σειρές στην τηλεόραση, να διαβάζω, να ακούω μουσική και να χουζουρεύω μπροστά στο τζάκι.... Και να βγαίνω εννοείται αλλά με συγκεκριμμένους ανθρώπους, πολύ πιο επιλεκτικά πια, πράγμα που βέβαια με κάνει να περνάω πολύ καλύτερα μια που ότι κανονίζουμε το κανονίζουμε γιατί θέλουμε πολύ και όχι γιατί πρέπει... Ακόμα και στην δουλειά μου, κάνω λιγότερα πράγματα που τα χαίρομαι όμως περισσότερο, περιμένοντας τα καλύτερα να έρθουν, και νοιώθω πολύ πιο γεμάτη και πολύ πιο σίγουρη και για αυτά που μπορώ αλλά και για αυτά που θέλω να κάνω... Γενικά μιλόντας νομίζω πως έχω ρίξει πολύ τους τόνους στην ζωή μου... Και πως προσπαθώ πια να κάνω πράγματα που γεμίζουν την ψυχούλα μου, χωρίς εκπτώσεις και χωρίς υποχωρήσεις... Όμως τι σημαίνει τελικά αυτό άραγε? Ότι βρίσκω τον δρόμο μου ή ότι πρέπει να αρχίζω να ψάχνω για τήλια και φασκόμηλα ( μαζί με τα γυαλιά πρεσβυωπίας για τα οποία θα φρονίσω σήμερα κι όλας?)
Όπως και να έχει βέβαια, φιλοσοφικό είναι το ερώτημα γιατί εγώ μια χαρά περνάω... Οπότε, και γεράματα να είναι, καλοδεχούμενα... Αφήστε που με τον παλιοχαρακτήρα που έχω, τίποτα δεν εγγυάται ότι σε δυό μήνες από σήμερα δεν σας γράφω όλο ενθουσιασμό για την καινούρια μου αγάπη, το ξέφρενο clubbing... Όπως έλεγε κάποτε και η Μαλβίνα το καλύτερο πράγμα στις βαρύγδουπες δηλώσεις μας είναι η στιγμή που τις αναιρούμε...
Αυτά για σήμερα, καλά να περάσετε την ημέρα σας και πολά φιλιά σε όλους...

Υ.Γ. Μέσα στα διάφορα που αγόρασα σήμερα ήταν και ένα μπουκέτο πορτοκαλί τουλίπες... Είναι τα αγαπημένα μου λουλούδια οι τουλίπες, ειδικά οι πορτοκαλί και οι κίτρινες και είχα πολύ καιρό να πάρω... Και τώρα που τις βλέπω στο βάζο, με φόντο το γκρίζο έξω, πολύ τις χαίρομαι... Δίνουν φως στην μουντάδα... Νομίζω πως αυτή θα είναι η καινούρια τάση στο σπίτι μας από εδώ και μπρός... Φρέσκα λουλούδια στα βάζα... Kisses..

Στην υγειά της αχάριστης!!!!!

Υπάρχουν πράγματα που όταν τα ζεις, όταν σου συμβαίνουν, σκέφτεσαι πως θα μπορούσες να τα περιγράψεις έτσι ώστε να τα μοιραστείς και με άλλους ανθρώπους... Ακέραια...Έτσι ώστε να μην χάσουν την ένταση της στιγμής, έτσι ώστε να μην ξεχάσεις καμιά λεπτομέρεια... Και είμαι σίγουρη, σίγουρη όμως, πως διαβάζοντας την εισαγωγή μου περιμένετε να ακούσετε στην συνέχεια κάτι συγκλονιστικό... Ε λοιπόν, δεν θα σας απογοητεύσω... Διότι τα όσα μας συνέβησαν εχτές το μεσημέρι, δεν ξέρω αν τα καλύπτει η λέξη συγκλονιστικό, παρόλο που συγκλονιστήκαμε απολύτως κάποια στιγμή, τα περιγράφουν όμως άψογα αρκετές άλλες λέξεις... Όπως απίστευτο, τρομακτικό ή και beyond για να πιάσουμε και τους αγγλομαθείς που διαβάζουν αυτό το blog... Να πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή διότι η ιστορία που θα σας διηγηθώ έχει - όπως πάντα- δυό πλευρές και δεν θέλω να αδικήσω κανέναν...
Ένας αγαπημένος φίλος από το νησί έχει μαγαζιά και στην Αθήνα... Ένα club και ένα εστιατόριο τα οποία θα μου επιτρέψετε να μην σας πω ποιά είναι γιατί μετά από τα όσα θα γράψω, δεν είναι σωστό... Εχτές το μεσημέρι λοιπόν μας είχε καλέσει στο εστιατόριο του, κάπου στα βόρεια προάστια που ανοίγει και Κυριακές μεσημέρια.. Η ιδέα μας άρεσε γιατί στο συγκεκριμένο μαγαζί γίνεται και χαβαλές με μουσικές και ανατολίτικους χορούς και ναργιλέδες και όλα τα σχετικά, μαζευτήκαμε λοιπόν μια παρέα από επτά άτομα, η Άννη και ο Κώστας, η Λιάνα και ο άλλος Κώστας, ο Νίκος, ο Μάνος και εγώ, και πήγαμε...
Την πρώτη κρυάδα την πήραμε ο Μάνος και εγώ που φτάσαμε πρώτοι και όπως μας έβαλαν να καθίσουμε στο τραπέζι μας, κάνουμε έτσι και τι να δουμε... Σε μια γωνιά ακριβώς απέναντι, εκεί που συνήθως υπάρχει ένα ακόμα τραπέζι, είχαν στηθεί όργανα... Και όταν λέμε όργανα εννούμε ένα συνθεσάϊζερ, δυό κιθάρες και ένα ντέφι, μπάντα κανονική.. Λέμε μπα, από χτες βράδυ θα έχουν ξεμείνει μάλλον, και όπου να ' ναι θα έρθουν να τα μαζέψουν, που να πάει το μυαλό του ανθρώπου πως υπάρχει περίπτωση μέρα μεσημέρι να βρεθεί να τρώει σε live, και σε τι live μάλιστα, ανοίξαμε τους καταλόγους και αφοσιωθήκαμε στο τι θα φάμε... Αλλά τα όργανα εκεί, να μην μετακινούνται...Μέχρι που έρχεται ένας σερβιτόρος να μας ρωτήσει τι θα πιούμε, του λέμε, και μας πετάει την φοβερή ατάκα: "Σας έχουμε βάλει σε κεντρικό τραπέζι για να είστε κοντά στην ορχήστρα".. Γκλουπ!!! Βέβαια να σας πω την αμαρτία μου η λέξη ορχήστρα με καθυσήχασε κάπως αν και θεωρητικά είναι ακόμα πιο κουφό να βρεθείς να τρως μεσημεριάτικα με την συνοδεία συμφωνικής μουσικής, άσε που για συμφωνική ορχήστρα της έλειπαν τουλάχιστον σαράντα όργανα και περίσσευε το ντέφι, αλλά άμα είσαι καλοπροαίρετος άνθρωπος τα βλέπεις όλα με αισιοδοξία... Να μην σας τα πολυλογώ, έρχεται και η υπόλοιπη παρέα, παραγγέλνουμε, τρώμε τα πρώτα που ήταν κα-τα-πληκ-τι-κα, και εδώ είναι η δεύτερη πλευρά της ιστορίας που σας έλεγα γιατί το φαγητό ήταν υπέροχο... Αν σας αρέσει η πολίτικη κουζίνα - το φαγητό όχι η ταινία- πρέπει να πάτε οπωσδήποτε γιατί πραγματικά αξίζει τον κόπο... Ότι φάγαμε, και φάγαμε σχεδόν τα πάντα ήταν πεντανόστιμο με κορυφαία κάτι μικρά- άπαιχτα- πεϊνιρλί, κάτι άλλα επίσης μικρά σούπερ λαχματζούν, και τους νοστιμότερους κολοκυθοκεφτέδες με γιαούρτι που έχω φάει στην Αθήνα... Και εννοείται ότι το γιαουρτλού μου ήταν very yummy... Αν πάλι σας αρέσει η πολίτικη κουζίνα - η ταινία όμως- άρα είστε περισσότερο τύποι της κουλτούρας και της διανόησης, ούτε απ' έξω να μην περάσετε γιατί θα σας πάρουν με τα υπογλώσια... Anyway...
Τρώμε λοιπόν το φαγάκι μας, κουβεντιάζουμε και περνάμε μια χαρά με μουσική υπόκρουση από CD που δεν θυμάμαι να σας πω ακριβώς τι ήταν αλλά μια χαρά κόλλαγε μέ το όλο concept, πέφτει και γέλιο με τις εκλογές του ΠΑΣΟΚ -να θυμηθώ να σας γράψω στο τέλος και γιατί βγήκε τελικά πρόεδρος ο Γιωργάκης- και ξαφνικά, εμφανίζεται η μπάντα... Η οποία μπάντα, στην πραγματικότητα βρισκόταν μέσα στο μαγαζί από νωρίς αλλά σαν μαγική εικόνα... Δηλαδή τους είχαμε δει τους ανθρώπους να κυκλοφορούνε γύρω γύρω αλλά δεν είχε πάει το μυαλό μας πως ασχολούνταν με το τραγούδι.. Ή με την καλλιτεχνία γενικότερα.. Την μεν κοπελίτσα την είχαμε περάσει για βοηθό σερβιτόρου, να μην σας πω ότι παίζει να της ζητήσαμε και ένα μπουκάλι νερό σε κάποια φάση, οι άλλοι δύο δε ήταν ο ένας ίδιος με ηλεκτρολόγο και ο άλλος, ο Μπάμπης -τέντες αν έχετε ακούσει το ανέκδοτο...
Εδώ να κάνω την αναγκαία παρένθεση για να μην με πάρουν πάλι οι πολιτικώς ορθοί αναγνώστες με τις πέτρες... Εννοείται ότι δεν έχω τίποτε με τους βοηθούς σερβιτόρων, ή τους ηλεκτρολόγους... Όπως άλλωστε ούτε με τους τεντάδες... Όμως, αυτό που λένε "ο καθένας στο είδος του και ο Λουμίδης στους καφέδες" είναι μεγάλη κουβέντα... Διότι αν μοιάζεις με ηλεκτρολόγο ή με τον Μπάμπη τέντες, καλό είναι να μην εμφανίζεσαι εκτάκτως στα ρεπό σου σε live παριστάνοντας τον Καζαντζίδη... Καλό για όλους εννοώ... Και για τους άλλους που θα σε ακούσουν και για σένα που θα χαλαστείς... Είναι σαν να ξεκινήσω εγώ όταν δεν γράφω να παρουσιάζω προγράμματα αδυνατίσματος... Λέει? Δεν λέει... ( Βέβαια θα μου πείτε τώρα αν ο Ρέμος δεν ήταν ο Ρέμος δεν θα μπορούσε να είναι εύκολα υδραυλικός? Εννοιείται πως ναι, θα σας απαντήσω, αφήστε που ήταν υδραυλικός κάποτε... Όμως ο Ρέμος έχει και φωνάρα... Που οι δικοί μας οι χτεσινοί... Καμιά σχέση)... Οπότε ελπίζω να καταλάβατε τι εννοώ και κυρίως πως... Και να μην δω μηνύματα για το πόσο ούφο είμαι και πόσο λυμένα έχω τα προβλήματα μου, και πόσο δεν νοιώθω την εργατιά... Οκ?
Κλείνει η παρένθεση και πάμε πίσω σε μας που βλέπουμε την κομπανία να παίρνει θέση και συνεχίζουμε αμέριμνοι και απολύτως ανυποψίαστοι να τρώμε.... Και τότε.... Κλείνει η μουσική από το CD και ξεχύνεται στην αίθουσα ένας ήχος.... Μα ένας ήχος... ΤΡΟΜΑΚΤΙΚΟΣ!!!! Μιλάμε να παίζει η μουσική τόσο δυνατά που έτριζαν τα τζάμια και τόσο φάλτσα που ανάθεμα και αν καταλαβαίναμε για ποιό τραγούδι επρόκειτο ακριβώς και να κοιταζόμαστε όλοι άναυδοι με την μπουκιά στο στόμα και τον πανικό στο μάτι... Εγώ για να καταλάβετε, κάποια στιγμή, μετά από κανένα μισάωρο που είχα φτάσει πια στα έσχατα της υπομονής μου, σκέφτηκα σοβαρά να χώσω δυό κομμάτια κρέας που είχε περισέψει στο πιάτο μου μέσα στα αυτιά μου σαν ωτοασπίδες... Για τέτοια φρίκη μιλάμε... Και η κομπανία στην κοσμάρα της... Τέρμα κέφια και ότι του φανεί του λωλωοΣτεφανή... Από Έφη Θώδη και "Γλύκα Γλύκα" μέχρι "Στην υγειά της αχάριστης" και από Καζαντίδη σε Έφη Σαρρή και πίσω... Ένα ποτ πουρί για γερά νεύρα και για ακόμα γερότερα τύμπανα ( των αφτιών λέμε τώρα)... Οι δε υπόλοιποι θαμώνες, στην πλειοψηφία τους, μέσα στην καλή χαρά... Όταν μάλιστα βγήκαν και τα λουλούδια, διότι είχε και από αυτά, ουιιιι!!!Τι να σας λέω... Χαμός!!! Εμείς, όταν προσγειώθηκε μέσα στο παγωτό μας ένα δισκάκι με γαρίφαλα είπαμε να ζητήσουμε τον λογαριαμό και να φύγουμε τρέχοντας... Όπως και κάναμε... Στον ρυθμό τον Ικαριώτικο, που έπαιζε εκείνη την ώρα - τραγουδούσε ο Μπάμπης - τέντες σε έκσταση- τα μαζέψαμε, χαιρετήσαμε τον φίλο μας και μην τον είδατε τον Παναή... Αφού όταν βγήκαμε έξω, νόμιζα πως θα κλάψω από την συγκίνηση... Τόση ησυχία... Μόνο τα αυτοκίνητα που περνούσαν από δίπλα μας, κάτι παιδάκια που παίζανε και το τρένο.... Μιλάμε , συγκριτικά, για απόλυτη σιγή....
Αργότερα, στο σπίτι, έχοντας πιεί δύο Depon και έχοντας βάλει την μαμά μου να με ξεματιάσει άλλες δύο φορές, για καλό και για κακό, προσπαθούσα να συνέλθω, αλλά μάταια... Έντεκα και τέταρτο ήμουν στο κρεβάτι μου και σήμερα, ξύπνησα καλές εννιά... Και την ώρα που έκλεινα τα μάτια μου, λίγο πριν βυθιστώ σε έναν ανακουφιστικό ύπνο, τι νομίζετε πως στρυφογύριζε βαθιά, στο πίσω μέρος του κεφαλιού μου? "Στην υγειάααα της αχάριστηηηηης..."

Υ.Γ. Μας έλεγε μια φίλη μας εχτές που πήγε να ψηφίσει για πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ στην Φιλοθέη, πως περίμεναν στην ουρά μπροστά της 200 άτομα.... Και παρόλο που με εντυπωσιάσε η πληροφορία αρχικά, ποιός φανταζόταν πως θα υπήρχαν 200 άνθρωποι και μάλιστα Φιλοθεάτες οι οποίοι όχι μόνο ψηφίζουν ΠΑΣΟΚ αλλά περιμένουν και στην ουρά για να το κάνουν, ξαφνικά η αλήθεια έλαμψε στο μυαλό μου.... "Γιατί περιμένουν 200 Φιλοθεάτες στην ουρά για να ψηφίσουν τον Γιωργάκη για πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ? Γιατί έτσι η Νέα Δημοκρατία έχει σίγουρες δυό ακόμα τετραετίας τουλάχιστον... Και μετά, βλέπουμε.."
Φιλιά σε όλους και καλή μας εβδομάδα...

Happy birthday baby!!!!

Σήμερα από την ώρα που ξύπνησα χαμογελάω... Και μια που οι μεγάλες γιορτές κρατάνε 40 μέρες, με βλέπω να φτάνω στα Χριστούγεννα μέσα στην χάχα... Πριν από 16 χρόνια, στις 11 Νοεμβρίου του 1991, μέρα Παρασκευή, 7 η ώρα το απόγευμα, έζησα την πιο ουσιαστική, την πιο δυνατή, την πιο μεγάλη στιγμή της ζωής μου... Γεννήθηκε ο Άρις...
Όπως όλες οι μαμάδες του κόσμου, θα μπορούσα να γράψω σελίδες ολόκληρες για το παιδί μου... Έτσι κι αλλιώς, από εκείνη την Παρασκευή η ζωή μου γυρίζει γύρω του... Όμως στα γενέθλια των 16, τα παιδιά μας και ειδικότερα τα αγόρια δεν περιμένουν συγκινητικές ευχές και δακρύβρεχτες δηλώσεις... Οπότε θα γράψω μόνο πως στο μεγάλο ταξίδι της ζωής του που ξεκινάει όπου να' ναι, θα είμαι πάντα κάπου εκεί γύρω, ακόμα και όταν δεν θα είμαι πια εδώ, να τον καμαρώνω, να τον στηρίζω, να τον θαυμάζω και να τον οχυρώνω πίσω από μεγατόνους αγάπης και θετικής ενέργειας... Μωρό μου να είσαι πάντα γερός και ευτυχισμένος!!! Χρόνια πολλά!!!!

Υ.Γ. Και την επόμενη εβδομάδα, όποια μέρα θέλεις, ραντεβού οι δυό μας για κοπάνα από σχολεία και δουλειές και βόλτα στην Αθήνα... Με shopping, με lunch, με κουβεντούλα... Με τα όλα μας... Μέχρι Μοναστηράκι φτάνει η χάρη μου για πάρτη σου...

Χθες βράδυ...

Χθες βράδυ πήγαμε στο Αθήρι... Σιγά τα λάχανα θα μου πείτε και θα συμφωνούσα αν η σύνθεση της παρέας δεν ήταν άκρως ενδιαφέρουσα... Γιατί συνήθως, για μένα τουλάχιστον, σπάνια έχει σημασία το μέρος... Οι άνθρωποι είναι που κάνουν πάντα την διαφορά... Και χτες οι άνθρωποι ήταν όλα τα λεφτά στην κυριολεξία... 11 η ώρα το βράδυ λοιπόν βρεθήκαμε γύρω από ένα στρογγυλό τραπέζι επτά άνθρωποι.. Τρεις "κανονικοί" και τέσσερις bloggers, ο ένας μάλιστα, άρτι αφιχθής από το νησάκι.... Φάγαμε καλά, ήπιαμε πολύ, κουβεντιάσαμε για γαστρονομία, πολιτική και blogging, γελάσαμε με την καρδιά μας, και φανταστείτε την έκπληξη μας όταν ξαφνικά, άνοιξε η πόρτα του μαγαζιού και έκανε την είσοδο του ο Γιωργάκης... Μετά της κυρίας του- με την οποία χτενιζόμαστε στο ίδιο κομωτήριο, άσχετο το ξέρω αλλά ένοιωσα την ανάγκη να σας το πω- χωρίς συνοδεία, χαμογελαστός και αεράτος... Τώρα μην αρχίσετε τα "ποιός Γιωργάκης?" Τέτοιες μέρες έναν Γιωργάκη μπορεί να εννοώ και αυτός δεν είναι ο Τσαλίκης....
Μπαίνει που λέτε μέσα το "πιντί", και μας χαμογελάει.... Ναι, σε εμάς... Και αρχίζουμε να κοιταζόμαστε άναυδοι και να αναρωτιόμαστε μήπως κάποιος τον είχε καλέσει... Ξέρετε σαν το ανέκδοτο με τον Μυστικό Δείπνο ένα πράμα.. "Μήπως είμαι εγώ, μήπως είμαι εγώ?"
Τώρα κανονικά θα έπρεπε να σας αποκαλύψω για ποιόν είχε έρθει στο Αθήρι ο Γιωργάκης, να βγάλω και πολιτική είδηση η δημοσιογράφος... Αντ' αυτού όμως, θα σας πω τις ιστορίες που σκεφτήκαμε , οι διεστραμμένοι bloggers, (όχι ότι οι άλλοι, οι "κανονικοί" πήγαν πίσω φυσικά, στις συνομωσίες είναι όλοι μέσα..), έτσι για να "εκθέσουμε" ανεπανόρθωτα τον έναν σοβαρό άνθρωπο που είχαμε στην παρέα.... Πριν όμως και από αυτό, να σας πω ποιοί ήμασταν εχτές... Δεν θέλετε?
Πέρα από εμένα, τον Μάνο, την Μάρθα και τον Άλκη που δεν ασχολούνται με το blogging αλλά κατά τα άλλα, όπου μαλακία είναι μέσα με χαρά, συμφάγαμε με τον Αθήναιο, την Magica και τον Γιατρό.... Τον οποίο Γιατρό τον είχαμε όλοι για σοβαρό άνθρωπο, άκρως πολιτικοποιημένο, καλλιεργημένο και όλα τα συναφή...
Ακούστε τώρα τις διαφορετικές βερσιόν της ίδιας ιστορίας και βγάλτε συμπέρασμα:
1η Έκδοση... Ο Γιατρός έφυγε εκτάκτως από το νησί χρησιμοποιόντας σαν δικαιολογία κάτι ιστορίες με κρασιά που γίνονται μέσα στο σαββατοκύριακο για να έρθει στην Αθήνα και να ψηφίσει τον φίλο του τον Γιωργάκη... Ο οποίος Γιωργάκης, μόλις έμαθε ότι ο κολλητός του έτρωγε στο Αθήρι έσπευσε να τον συναντήσει και να τον αγκαλιάσει μπροστά σε όλους τους άναυδους θαμώνες του μαγαζιού για να τον ευχαριστήσει για το support...
2η Έκδοση... Ο Γιώργος έμαθε πως ο φίλος του ο Γιατρός είχε έρθει Αθήνα και μόλις συνειδητοπoίησε πως δεν τον είχε ενημερώσει για την επίσκεψη του, τον έζωσαν τα φίδια... Έβαλε λυτούς και δεμένους λοιπόν να ανακαλύψουν που μπορούσε να τον βρει και μόλις το έμαθε, έτρεξε στο Αθήρι για νατον συναντήσει... Φανταστείτε την έκπληξη του όταν τον βρήκε να τρώει μαζί με τον καινούριο φίλο του (του Γιατρού όχι του Γιωργάκη), τον Άδωνη Γεωργιάδη!!!
3η Έκδοση... Ο Γιατρός στην πραγματικότητα είναι κολλητός του Μπένυ από παλιά, όταν πηγαίνανε παρεούλα στην Θεσσαλονίκη στην Αγορά και αναστέναζαν οι τζιγεροσαρμάδες... Και κάνει τόσον καιρό τον φίλο στον Γιωργάκη για να μαθαίνει εκ των έσω τα μυστικά του και σαν άλλη Μάτα Χάρι να τα μεταφέρει στο αντίπαλο επιτελείο... Ο Γιωργάκης το ανακάλυψε μόλις χτες και έτρεξε να τον φτύσει τον παλιοπροδότη, την ώρα που εκείνος έτρωγε ήσυχος- μεταξύ άλλων- ένα κριθαρότο με μύδια...
4η Έκδοση(και τελευταία): Ο Καημένος ο Γιατρός δεν έχει μαζί του υπολογιστή στην Αθήνα... Οπότε, μέχρι να γυρίσει στο νησί, μπορούμε να γράφουμε ότι θέλουμε για χτες βράδυ και να ελπίζουμε ότι είναι όντως τόσο καλός άνθρωπος όσο ξέρουμε και eventually θα μας ξαναμιλήσει... Επίσης δεν θα ψηφίσει τον Γιωργάκη.. Ούτε τον Μπένυ με τον οποίο όμως όντως είχαν ταράξει κάποτε την αγορά Μοδιάνο... Πολύ παλιά λέμε τώρα... Και σήμερα μπορείτε να τον βρείτε στους Δρόμους του Κρασιού(τον Γιατρό λέμε τώρα, όχι τον Μπένυ) να δοκιμάζει ανυποψίαστος τα κρασιά της Βορείου Ελλάδος, άλλωστε γι' αυτό ήρθε στην Αθήνα... Ο δε Γιωργάκης, ήρθε για να χαιρετήσει κάτι κυρίες που γιόρταζαν στο διπλανό τραπέζι και τον εκπρόσωπο τύπου του ΠΑΣΟΚ, αυτόν τον όχι πολυ συμπαθητικό που δεν θυμάμαι το όνομα του, ο οποίος καθόταν με μια παρέα πιο 'κει... Εμάς, ούτε που να μας φτύσει... Επίσης, ο Άδωνις Γεωργιάδης δεν εμφανίστηκε ποτέ στο Αθήρι... Όχι χτες τουλάχιστον...
Τέλος θέλω να καταγγείλω την συνωμοσία της κρεμ καραμελέ για την οποία έμαθα μόλις εχτές το βράδυ... Που θέλει τις κρέμες να ψήνονται στον φούρνο, και όχι να βράζουν στην κατασαρόλα, και μάλιστα σε μπαιν μαρί, πράγμα με το οποίο θέλω να δηλώσω πως είμαι ιδεολογικά αντίθετη... ( Με το μπαιν μαρί, όχι με τις κρέμες)... Η τρομοκρατία του Αθήναιου δεν θα περάει... Λευτεριά στα υλικά και θάνατος στα τουλπάνια....
Αυτά για σήμερα, και καλά να περάσετε... Αύριο θα επανέλθω δρυμίτερη με εορταστικό πρόγραμμα μια που θα έχει τα γενέθλια του το παιδί μου!!!! Φιλιά...

Οι πρόωροι απολογισμοί και το πνεύμα των Χριστουγέννων..

Πότε ξεκίνησε η εβδομάδα και μάλιστα στραβά, πότε ήρθε η Παρασκευή και μάλιστα με κέφια σούπερ, ούτε που το καλό- κατάλαβα... Ίσως γιατί κάθε μέρα τρέχω για διάφορα, ίσως γιατί οι εξελίξεις για τις οποίες θα σας πω όταν έρθει η ώρα μου έφτιαξαν την διάθεση για τα καλά, ίσως γιατί περνάμε όλο και καλύτερα τελευταία, πάντως ότι και αν "φταίει", νοιώθω την θετική ενέργεια να ξεχυλίζει από παντού... Σαν να έχει έρθει πια η ώρα για να αλλάξουν τα πράγματα, να γίνουν απολογισμοί και, όπου χρειάζεται αποχαιρετισμοί, και να μπουν όλα σε μια καινούρια, πιο σωστή και πιο ουσιαστική τάξη... Όλα μιλάμε.... Τα επαγγελματικά, τα προσωπικά, τα κοινωνικά...
Αν έκανα σήμερα έναν απολογισμό της χρονιάς, λίγο πριν τις γιορτές που έρχονται, θα έλεγα πως το 2007 ήταν χρονιά ξεκαθαρίσματος... Μια χρονιά στην διάρκεια της οποίας αναγκάστηκα να δω πράγματα που ίσως προσπαθούσα να αγνοήσω, μπήκα στην διαδικασία να σκεφτώ σοβαρά και να πάρω αποφάσεις για τα επαγγελματικά μου, να ανακαλύψω καινούριες ισορροπίες ανάμεσα σε μένα και τον Μάνο και να μάθω να ζω με την πραγματικότητα του ότι ο Άρις δεν είναι πια το λουκουμάκι μου αλλά ένας νεαρός άντρας έτοιμος να ανοίξει τα φτερά του... Ακόμα και στα κοινωνικά μας, πολλά πράγματα άλλαξαν... Μετά από χρόνια σχέσεις που είχαν πάψει πια να λειτουργούν παραμερίστηκαν, καινούριοι άνθρωποι μπήκαν στην ζωή μας μάλλον για να μείνουν, και μάθαμε πια, και ο Μάνος και εγώ, να διαχωρίζουμε τα τυπικά από τα ουσιαστικά και τα αναγκαία από αυτά που μας γεμίζουν την ψυχή μας... Και όλα αυτά με τον δύσκολο τρόπο όπως έλεγε κάποτε ο Θωμάς... Μου το έλεγε συχνά, πως όσα γίνονται με τον δύσκολο τρόπο συχνά είναι πιο ουσιαστικά από τα άλλα ,τα εύκολα και τα χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια γιατί τα δύσκολα αναγκαζόμαστε να τα προσπαθήσουμε και να τα νοιώσουμε μέσα μας βαθιά, και εκνευριζόμουνα γιατί πίστευα πως όταν κάτι είναι να γίνει γίνεται από μόνο του... Και πως όλα αυτά τα συμπεράσματα του οφείλονταν στο ότι εκείνος είχε περάσει στην ζωή του δύσκολα και στην τάση του να τα βλέπει όλα με υπόκρουση doomed rock... Δεν το πιστεύω πια... Ή τουλάχιστον όχι απόλυτα... Όντως μπορεί να συμβεί έτσι, και όντως μπορεί να συμβεί και αλλιώς... Και αυτό που κερδίζουμε μεγαλώνοντας και ωριμάζοντας είναι η ευελιξία που χρειάζεται για να μην χάνουμε τίποτα από αυτά που έρχονται στον δρόμο μας, από φόβο ή από δισταγμό... Σαν να μαθαίνουμε να κολυμπάμε και να αποκτούμε την δυνατότητα να χαιρόμαστε και το πλατσούρισμα στα ρηχά αλλά και την πεταλούδα στα βαθιά, αν χρειαστεί... Και να ξέρουμε πως αν μας συμβεί και ένα ναυάγιο, θα επιπλεύσουμε, έστω και με δυσκολία, έστω και παλεύοντας με τα κύμματα, και θα καταφέρουμε να βγούμε τελικά στην στεριά... Κάπως έτσι το έχω στο μυαλό μου...
Τώρα θα μου πέιτε ίσως πως η ώρα του απολογισμού αργεί ακόμα, τουλάχιστον ένα μήνα... Οκ, μπορεί να επιρρεάστηκα από το Πρόβατο που έχει αρχίσει να γιορτάζει τα Χριστούγεννα εκτάκτως από την αρχή της εβδομάδας... Όμως πιστεύω πως και έναν μήνα μετά τα συμπεράσματα μου τα ίδια θα είναι... Και πως αυτή η δύσκολη χρονιά θα φύγει με χαμόγελο και με αισιοδοξία και πως θα υποδεχτούμε με κέφι την επόμενη που μοιάζει να μας κλείνει ήδη, πονηρά το μάτι....Και που όπως λέει τουλάχιστον ο κύριος Πανόπουλος, για μας τους Αιγόκερους, θα είναι η χρονιά μας....Για να δούμε....
Φιλιά πολλά και καλημέρα....

Internet Out....

Σήμερα, όπως φαντάζομαι ξέρετε σχεδόν όλοι, ο ΟΤΕ τα 'παιξε μέχρι πριν από λίγο... Το αποτέλεσμα, όπως επεσήμανε σοφά ο Δημήτρης όταν με πήρε τηλέφωνο για να δει ... άν αντέχω, ήταν να αποτοξινωθούμε αναγκαστικά από το διαδίκτυο, έστω και για μισή μέρα, και να ξαναθυμηθούμε πως ήταν κάποτε... Όταν δεν το είχαμε... Και δεν ξέρω αν σημειώθηκαν απόπειρες αυτοκτονίας, καλέ μου φίλε, πάντως εγώ προσωπικά μια χαρά τα πέρασα... Μάλλον ήμουν επιρρεασμένη από εχτές το βράδυ που πέρασα καταπληκτικά αν και πήγα στην Σπονδή.. Φανταστείτε, μου άρεσε μέχρι και το φαγητό παρόλο που έχω , όπως πάντα, ορισμένες γαστρονομικές απορίες... Ας πούμε, για ποιο λόγο να επιλέξει κάποιος να φάει λαγό με πατζάρι? Μου λέτε? Τι χαρά μπορεί να κρύβει μια τύπου σουπίτσα κόκκιννη με κοματάκια του δόλιου του λαγού ανακατεμένα με κομμάτια πατζάρι και κάτι άλλο που δεν θυμάμαι? Φυσικά δεν την πήρα εγώ... Εννοείται αυτό... Εγώ προτίμησα κάτι γαρίδες με κρούστα από βανίλια και σως λεμονόχορτου και ένα σοβαρό - στιβαρό φιλέτο τυλιγμένο με προσούτο που το συνόδευαν υπέροχα ζυμαρικά γεμιστά με χορταρικά και σάλτσα γκοργκοντόλας... Ένα πιάτο απολύτως yummy , που ήταν ανέλπιστης απλότητας για το συγκεκριμμένο εστιατόριο... Να μην σας τα πολυλογώ, περάσαμε σούπερ, ήταν και η παρέα μας καταπληκτική, και από τις 9.30 που πήγαμε έφτασε η ώρα 1.30 χωρίς να το καταλάβουμε.. Σαν γάργαρο νεράκι κύλησε η βραδιά μας, είδαμε και τον αγαπημένο μας ψυχιάτρο (όχι τον Γιάννη, τον Σωτήρη που είναι θαμώνας της Σπονδής και σούπερ γκουρμέ τύπος) και όταν επιστρέψαμε στο σπίτι έπεσα για ύπνο ξερή, χωρίς ημικρανίες και χωρίς Depon και ξύπνησα σήμερα κατά τις 9 περδίκι...
Και βγήκα να κάνω κάτι επείγουσες δουλειές και όταν επέστρεψα το μεσημέρι, ανκάλυψα ότι είχαμε όντως αποκοπεί προσωρινά από τον internetικό πολιτισμό και έτσι έκανα άλλα πράγματα... Έφτιαξα κρεμ καραμελέ, άπλωσα ένα πλυντήριο ρούχα, τελείωσα το πρώτο κεφάλαιο μιας μετάφρασης που ετοιμάζω να στείλω κάπου δείγμα, διάβασα περιοδικά, άκουσα μουσικούλα και χαζολόγησα αρκούντως... Και τώρα, αφού κάνω μια βόλτα στην blogo-γειτονιά να δω τι γίνεται, θα πάω να μαγειρέψω κοτόπουλο με ροκφόρ και πατατούλες τηγανητές για να φάμε για βράδυ... Που το πρόγραμμα άλλαξε ξαφνικά, μια που μας είχε καλέσει ένας φίλος αλλά το ακύρωσε γιατί αρώστησαν τα παιδάκια του, και έτσι θα αράξουμε στους καναπέδες οικογενειακώς, θα ανάψουμε τζάκι και θα δούμε εργάκια... Και αστυνόμο Μπέκα εννοείται μια που είμαστε όλοι φαν του Ιεροκλή... To make a long story short, οι ευχές και η θετική ενέργεια έπιασαν τόπο και όλα μοιάζουν πολύ καλύτερα ξαφνικά... Σας ευχαριστώ πολύ για όλα λοιπόν, και σας εύχομαι μια πολύ καλή βραδιά και αύριο να τα πούμε με το καλό, χωρίς τεχνολογικά και άλλα εμπόδια... Φιλάκια...

Πονοκέφαλος και good mood....

Σήμερα ξύπνησα με πονοκέφαλο... Παράξενο δεν είναι? Εννοώ ότι συνήθως κοιμόμαστε με πονοκέφαλο και στην διάρκεια της νύχτας μας περνάει ή όχι... Εγώ που κοιμήθηκα μια χαρά, πως γίνεται να ξυπνήσω έτσι? Μου λέτε? Μάλλον πρέπει να πάω σε έναν οφθαλμίατρο... Περνάω όλη την μέρα μου μπροστά στον υπολογιστή, ή ένα μεγάλο μέρος της τουλάχιστον, διαβάζω αρκετά, βλέπω και μπόλικη τηλεόραση, και προφανώς τα ροζ γιαλιά μου δεν αρκούν... Θα το προγραμματίσω για την επόμενη εβδομάδα, οπωσδήποτε...
Βέβαια, ακούστε τώρα παραξενιά, μαζί με τον πονοκέφαλο ξύπνησα και με good mood... Και δεν έχω κανέναν σκοπό να τον αφήσω να με πάρει από κάτω γιατί η σημερινή μέρα είναι σημαντική - έχω το ραντεβού που λέγαμε- και έχω και ένα σωρό πράγματα να κάνω... Οπότε πήρα δυό Depon και είμαι έτοιμη να ξεκινήσω να τρέχω... Στις 9.30 έχω ραντεβού στον Βαγγέλη για μαλλί και φρύδι, οπότε σήμερα δεν έχει καφέ με την Μαρία, τουλάχιστον όχι πρωινό, στις 11.30 έχω Τέτα για χέρια- πόδια, στις 2.00 το ραντεβού που λέγαμε και το βράδυ έχουμε κανονίσει Σπονδή με την Λιάνα και τον Κώστα....Πρόγραμμα σούπερ φουλ... Ευτυχώς που ο Άρις έχει γιουβαρλάκια από χτες για να φάει το μεσημέρι, τα οποία αν και τα έφτιαξα πρώτη φορά έγιναν σούπερ και τα τσακίσαμε κανονικά οικογνειακώς, και δεν χρειάζεται να ασχοληθώ και με το φαγητό... Και θα έρθει και η κυρία Κωνσταντίνα να μας οργανώσει και όταν επιστρέψω το απόγευμα θα είναι το σπίτι καθαρό και ταχτοποιημένο....
Γι' αυτό σας λέω... Σιγά μην αφήσω ένα παλιο-πονοκέφαλο να μου χαλάσει τα κέφια... Παρεμπιμπτόντως, είδατε χτες τα Υπέροχα Πλάσματα? Μήπως να αρχίσω ρέϊκι σαν τον Billy? Η Μαρία έκανε ένα σεμινάριο πριν από κανένα μήνα και ορκίζεται πως έχει δει μεγάλη διαφορά... Κάνει 20 λεπτά την ημέρα, κάθε μέρα και της έχουν περάσει τα πάντα... Μήπως αυτή είναι η λύση? Να μπω σε πρόγραμμα? Διαίτα, power plate και ρέϊκι? Και να γίνω ένας άλλος άνθρωπος? Θέλω να γίνω όμως ένας άλλος άνθρωπος? Ιδού η απορία? Νομίζω πως όχι... Πως προτιμώ να παραμείνω ο άνθρωπος που είμαι αλλά χωρίς τον πονοκέφαλο... Σήμερα... Γιατί αύριο μπορεί να ξυπνήσω αλλιώς και να με δείτε να τρέχω νηστική στα γυμναστήρια... Προς το παρόν όμως, παραμένω ακλόνητη... Πάω να πάρω έναν καφέ με ένα κρουασάν στο χέρι από το Ivy - μιλάμε για τα καλύτερα κρουασάν των βορείων προαστίων για να μην σας πω της Αθήνας- και μετά γραμμή για beaute.... Οπότε, καλημέρα και φιλιά σε όλους... Και please, please, please, wish me luck...... Έχω μεγάλη ανάγκη από extra θετική ενέργεια σήμερα.....

Παιχνίδι ξανά...

Ευτυχώς που υπάρχουν και τα παιχνίδια και αλλάζουμε παραστάσεις και διάθεση... Αυτή την φορά με προσκάλεσαν να παίξω η Talisker (στην εύθυμη version της) και η Νιόβη... Πρέπει να σας πω λέει, τρία blogs αντρικά και τρία γυναικεία που θα ήθελα να ήταν δικά μου αν δεν έγραφα αυτό εδώ, και να δικαιολογήσω και το γιατί... Και μετά αυτοί οι έξι θα κάνουν το ίδιο για άλλα έξι και πάει λέγοντας...

Θα ξεκινήσω λοιπόν από τα αντρικά που τα έχω και πιο εύκολα στο μυαλό μου με πρώτο και καλύτερο το Πρόβατο.. Που γράφει καταπληκτικά και με χιούμορ δολοφονικό και που το επισκέπτομαι καθημερινά και ας μην αφήνω συχνά σχόλια....

Άλλο blog που λατρεύω είναι αυτό του Νανάκου μου... Πρώτον γιατί με κάνει και γελάω τρελά, δεύτερον γιατί ταυτίζομαι απολύτως μαζί του στο θέμα "πατάτες τηγανητές" και τρίτον γιατί είναι ο master teacher κουλεμανσόν και ας με αφήνει διαρκώς μεταξιτασταία....
Τέλος θα ήθελα, όπως και πάρα πολλοί άλλοι φαντάζομαι, να γράφω σαν τον Άρη Δαβαράκη... Να έχω την ευαισθησία του και το ταλέντο του και να μπορώ να μετατρέπω τις λέξεις σε χειμάρους συναισθμάτων που παρασύρουν στο διάβα τους τα πάντα... Μια βόλτα από τα Prosopa του είναι αγαπημένη, καθημερινή σηνήθεια και ακόμα και όταν διαφωνώ κάθετα με αυτά που γράφει δεν παύω να θαυμάζω τον τρόπο με τον οποίο τα εκφράζει...
Πάμε στα κορίτσια τώρα και εδώ τα πράγματα είναι δυσκολότερα.. Γιατί η ταύτιση, όσο να ΄ναι, μεγαλώνει...
Θα πω πρώτα λοιπόν την Τσαπερδόνα γιατί είναι μπριόζα και πανέξυπνη και κοσμική και κούκλα, όταν όμως γράφει κανονικά και όχι όταν την κάνει κοπάνα ξεπετώντας μας με βιντεάκια..
Μου αρέσει επίσης πολύ και η Κοπτοραπτού γιατί συνδυάζει με καταπληκτική σταυροβελονιά το κουτσομπολιό με τα media και διαβάζω πάντα με ενδιαφέρον τις ιστορίες της.
Και εννοείται πως θα ήθελα πολύ να είμαι ο Αθήναιος που είναι κορίτσι, και τι κορίτσι μάλιστα, αλλά αυτό το ξέρετε πια φαντάζομαι, δεν αποκάλυψα κανένα τεράστιο μυστικό... Θα ήθελα να είμαι ο Αθήναιος λοιπόν για να μπορώ να μαγειρεύω όλες αυτές τις απίστευτα δύσκολες συνταγές σαν να τις κολυμπάω και όταν χρειάζεται να πετάω και ένα ποστάκι ανατρεπτικό και να σηκώνω κουρνιαχτούς και θύελες...
Να πω τελειώνοντας πως κανονικά έπρεπε όποιος σκέφτηκε το παιχνίδι να έχει προβλέψει να έχουμε περισσότερες επιλογές... Γιατί εγώ προσωπικά άφησα απ' έξω ένα σωρό blogs που λατρεύω και νοιώθω βαθιά αδικημένη... Αλλά μια που υπάρχουν κανόνες, τουλάχιστον εδώ, ας τους ακολουθήσουμε... Φιλιά και περιμένω την συνέχεια...

Μήπως δεν είμαστε καθόλου καλά? Part2

Επειδή δεν θέλω να θεωρηθώ άδικη από κανέναν οφείλω να σας ενημερώσω πως τώρα που άνοιξα το mail μου με περίμεναν όχι μία αλλά δύο απαντήσεις από τον κύριο Σπάρτα... Τις οποίες σας παραθέτω και τα συμπεράσματα δικά σας, και πάλι...

Κυρία Δεληγιάννη,
Ειλικρινά δεν καταλαβαίνουμε που βρίσκετε τι το επίμεπτο στην απάντηση που σας στείλαμε.Τον κ. Μπαμπάκη δεν τον γνωρίζουμε. Η www.press-bank.gr απολαμβάνει μεγάλου κυρους και σοβαρότητας και εγκυρότητας -και φυσικά επισκεψιμότητας- μπορείτε κι αυτό να το τσεκάρετε από την ΑLEXA- και δεν έχετε παρά να την ξεφυλλίσετε. Aν υπονοείτε τη σκληράδα μας σε ορισμένα σχόλια προς ανωνύμους και χυδαιολογούντες μέσα κυρίως από blogs... έ,τότε συμφωνούμε μαζί σας πως δεν είναι δυνατόν ούτε να χαϊδεύουμε τέτοιους τύπους και ούτε προπαντός να επιδιώκουμε συνεργασία..μαζί τους. Γνωρίζετε άριστα ως άνθρωπος του Τύπου που είστε, τέτοιου είδους φαινόμενα ακράτου χυδαιολογίας που έχει αναπτυχθεί στο ΙΝΤΕΡΝΕΤ απάδουν προς τη δημοσιογραφία... Και μια από τις αποστολές της ΄Ενωσης Συντακτών διαδικτύου θα είναι και η άγρια πολεμική κατά των χυδαιολογούντων εν ονόματι της δήθεν ελεύθερης έκφρασης...Και επειδή δεν διαφωνείτε θα θέλαμε και τη δική σας συμβολή,πιστεύοντας ότι θα αναθεωρήσετε το λάθος επικοινωνίας μαζί μας..
Φιλικά
ΤΟΛΗΣ ΣΠΑΡΤΑΣ
----- Original Message -----

Και λίγο αργότερα:

Ερίτιμος κυρία Δαληγιάννη
Μόλις μπήκα στην ιστοσελίδα σας και είμαι αναγκασμένος να δευτερολογήσω. Ορθώς υποπτευθήκαμε ότι βεβιασμένα σπεύσατε να μας κρίνετε... Γιατί σας πήραξε το "μπλοκάκι" χαϊδευτικά κι όχι υποβαθμιστικά το αντιμετωπίσαμε. Ποιός περιφρόνησε το έργο σας και τις προσπάθειές σας; Γιατί σας πείραξε η ερώτηση: "δε είναι επαρκής η ανακοίνωση μας;" Στο κάτω της γραφής πιο κάτω σας πληροφορούμε ότι θα σας κρατούμε ενήμερη; Πού βρίσκετε τα επίμεμπτα; Σίγουρα έχεις την δημοσιογραφική αρετή της επιθετικότητας γι αυτό και αρχίσαμε να σε συμπαθούμε ειλικρινώς. Α,ναι είδαμε και την ιστοσελίδα -αφού μας επισκέφθηκε- του κ.Μπαμπάκη, μια χαρά είναι κι αυτός και δεν βλέπουμε το λόγο του κακοκαρδισμού σου και γιατί να ζητάτε πληροφορίες για μας, όταν τις έχετε στο πιάτο μέσα από την ιστοσελίδα μας αχνιστές και λαχταριστές... στην εξαγωγή ασφαλεστέρων προσωπικών συμπερασμάτων...Αυτό εμάς μας αρκεί.Πού είναι το λάθος σου και που είναι το δικόμας;
Τώρα σε ασπαζόμαστε σταυροειδώς...ευελπιστούντες ότι δεν θα μας.. σταυρώσετε με νέα κριτική σας βεβιασμένα. Ζυγιάστε το θέμα.
Φιλικά και πατρικά (λόγω ηλικίας)
ΤΟΛΗΣ ΣΠΑΡΤΑΣ


Εγώ δεν θα πω τίποτα παραπάνω... Μόνο πως δεν σταύρωσα κανέναν με καμιά βεβιασμένη κριτική... Και πως αν υπήρξε κάτι βεβιασμένο στην όλη ιστορία, αυτό ήταν μάλλον η πρώτη απάντηση του κύριου Σπάρτα... Κατά τα άλλα, εύχομαι στην Ένωση Συντακτών ΙΝΤΕΡΝΕΤ τα καλύτερα... Και πάω τρέχοντας για καφέ, μπας και αλλάξω παραστάσεις....

Υ.Γ. Το ραντεβού μου μεταφέρθηκε για αύριο... Που ελπίζω να είναι μια καλύτερη μέρα... Φιλιά...

Μήπως δεν είμαστε καθόλου καλά?

Σας είπα σήμερα η μέρα μπήκε στραβά... Μέσα σε όλα τα υπόλοιπα λοιπόν, σήμερα μου συνέβη και το εξής καταπληκτικό... Πέρασα μια βόλτα από τον φίλο μου τον Μπαμπάκη και μέσα στα σχόλια που του είχαν αφήσει βρήκα και αυτό:

ΔΙΕΘΝΗΣ ΕΝΩΣΗ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟΥ
ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΘΗΚΕ…
Επικοινωνείστε ΤΩΡΑ με την info@Press-bank.gr, www.press-bank.gr

Με πρωτοβουλία της Εταιρίας Δημοσιογραφικών Μελετών, δημιουργήθηκε η ΔΙΕΘΝΗΣ ΕΝΩΣΗ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟΥ.
Πρόκειται για επαναστατική καινοτομία, που προβλέπεται να διαδραματίσει καταλυτικό ρόλο στα του Τύπου.
Ως γνωστόν ήδη σήμερα οι περισσότερες ιστοσελίδες έχουν δημοσιογραφικό χαρακτήρα και στις οποίες εργάζονται εκατοντάδες επαγγελματίες δημοσιογράφοι, ή φλογεροί και ικανοί εραστές της δημοσιογραφίας, ΠΛΗΝ ΟΜΩΣ ΕΙΝΑΙ ΞΕΚΡΕΜΑΣΤΟΙ.. Κανείς, από τους κλασσικούς δημοσιογράφους, δεν αναγνωρίζει το ουσιαστικό έργο που προσφέρουν μέσω του διαδικτύου και οι άνθρωποι, ενώ προσφέρουν θετικό δημοσιογραφικό έργο… αισθάνονται ότι είναι φτερό στον άνεμο!
Η αυτοκρατορία του παραδοσιακού Τύπου, πρέπει κάποια στιγμή να προσγειωθεί και να δει τις ήδη επελθούσες εξελίξεις. Θα κλωτσάει για λίγο καιρό ακόμα … θεωρώντας ότι το Πατριαρχείο των δημοσιογράφων είναι οι υφιστάμενες ισχνές Συνδικαλιστικές Ενώσεις τους…
Παραβλέπουν, εθελοτυφλούν , ότι έχει αναπτυχθεί μια νέα κατηγορία δημοσιογράφων , οι δημοσιογράφοι του ΙΝΤΕΡΝΕΤ, οι οποίοι δίδουν μια σοβαρότατη μάχη ενημέρωσης του κοινού , και πολλάκις υπερφαλαγγίζουν τους παραδοσιακούς εφημεριδάδες…
Οι δημοσιογράφοι του ΙΝΤΕΡΝΕΤ ,μα ερασιτεχνικά, μα επαγγελματικά , συνήθως δίνουν ρέστα… και καπελώνουν εντυπωσιακά τους ημερήσιους και τηλεοπτικούς σε θεματολογία και ενημερωτική ευστοχία.
Υπάρχει λοιπόν μια νέα πραγματικότητα: Ο δημοσιογράφος του ΙΝΤΕΡΝΕΤ… Όχι μόνον δεν μπορεί να αγνοηθεί από τις γνωστές συντεχνίες, αλλά αυτός ο δημοσιογράφος με τις τεχνολογικές εξελίξεις που επέρχονται ΘΑ ΕΙΝΑΙ Ο ΚΥΡΙΟΣ ρυθμιστής της δημοσιογραφίας του μέλλοντος.

Έτσι λοιπόν, η πρωτοπόρος Ε.Δ.Μ. προχώρησε στην ίδρυση της ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΕΝΩΣΗΣ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟΥ… και καλεί ΟΛΟΥΣ που ασχολούνται με την ενημέρωση μέσω ΙΝΤΕΡΝΕΤ και ενδιαφέρονται να γίνουν μέλη της Ένωσης, - Να μην είσαστε πια σκόρπιοι, αμφισβητούμενοι και ξέφραγο αμπέλι -να επικοινωνήσουν μαζί μας .
Δεν χρειάζονται πολλά: 1) Το ονοματεπώνυμο- το e-mail σας 2) Η ιστοσελίδα όπου εργάζεστε εθελοντικά ή επ αμοιβή και 3)Το είδος των υπηρεσιών που προσφέρετε ( π.χ. ρεπορτάζ.. ή άλλα είδη ενημέρωσης (π.χ. ταβέρνες… διασκέδαση, κ.λ.π., με τα σχετικά δείγματα δημοσιογραφικής δουλειά σας βεβαίως.

Ανοίγουμε νέους δρόμους. Αναγκαίους στις τεχνολογικές εξελίξεις… που όλοι εμείς διακονούμε.
Όσοι νομίζετε ότι υπηρετείτε δημοσιογραφικό-ενημερωτικό έργο…μέσω ΙΝΤΕΡΝΕΤ επικοινωνήστε στο info@press-bank.gr.. Μαζί με τις όποιες, όσες απορίες έχετε… ΘΑ ΑΠΑΝΤΗΘΕΙΤΕ ένας έκαστος χωριστά…αφού εξετάσουμε την περίπτωσή σας!
Η λεωφόρος για τους δημοσιογραφούντες στο ΙΝΤΕΡΝΕΤ άνοιξε. ΄Οσοι πιστοί προσέλθετε! Η δημοσιογραφία του ΙΝΤΕΡΝΕΤ είναι μια δυνατή πραγματικότητα, που ουδείς πλέον θα αγνοεί ή θα κάνει την αποκοτιά να παραβλέπει ή υποβαθμίζει!
Είμαστε μπροστά και θα μας έχουν μπροστά: Συνδικάτα, συντεχνίες και η Πολιτεία!.
Θα διεκδικούμε το νέο δημοσιογραφικό κόσμο! Και θα τον επιβάλουμε επιτοπίως και διεθνώς!

Σας περιμένουμε ΟΛΟΥΣ.
Φιλικά

Η ΔΙΕΘΝΗΣ ΕΝΩΣΗ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟΥ- IΝΤΕΡΝΕΤ.

Το βρήκα ενδιαφέρον λοιπόν σαν κίνηση και είπα να στείλω ένα mail να ζητήσω κάποιες διευκρινήσεις... Και ναι, το ομολογώ, δεν έκανα τον κόπο να μπω στο site και να το ψάξω λίγο περισσότερο... Έγραψα λοιπόν τα εξής: (Σας μεταφέρω τα mails αυτούσια γιατί πραγματικά με ενδιαφέρει η γνώμη σας...)

From: EVI DELIGIANNI - FETSI

To: info@Press-bank.gr

Sent: Monday, November 05, 2007 6:53 PM

Διάβασα την ανακοίνωση σας και θα ήθελα να μάθω κάποιες περισσότερες πληροφορίες... Εργάζομαι σαν δημοσιογράφος στις Εκδόσεις Λυμπέρη και στην Δέσμη Εκδοτική και ταυτόχρονα έχω ένα blog με μεγάλη επισκεψιμότητα... Φιλικά,   Evi Deligianni - Fetsi. Visit my blog: http://fevis-mydays.blogspot.com/

Και ιδού η απάντηση που έλαβα λίγη ώρα μετά...

From: press-bank.gr

Date: 5/11/2007 7:32:16 μμ

To: EVI DELIGIANNI - FETSI

Subject: Re:

Κυρία Δεληγιάννη,

Δεν βρίσκετε επαρκή την ανακοίνωσή μας; Απλά οι δημοσιογραφούντες στο ΙΝΤΕΡΝΕΤ θα δρούν από δω και πέρα με "συνδικαλιστικό" φόρέα. Θα σας κρατούμε ενήμερη για όλα. Σας ευχαριστούμε...και το "μπλογκάκι" σας είναι συμπαθητικό. Θα τα ξαναπούμε όμως...

Φιλικά

Τόλης Σπάρτας , για την ΕΝΩΣΗ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟΥ.

Και σας ρωτώ... Είμαι εγώ περίεργη ή διακρίνω μια ειρωνία εκ μέρους του αγαπητού κυρίου Σπάρτα? Τον οποίο δεν γνωρίζω, μπορεί να είναι έγκριτος και πασίγνωστος δημοσιογράφος... Αλλά είναι αυτός τρόπος να απαντήσεις σε έναν άνθρωπο που ενδιαφέρθηκε για κάτι που εσύ αποφάσισες να δημοσιοποιήσεις? Ή αυτό εννούσε ο ποιητής όταν έγραφε, I quote, " ΘΑ ΑΠΑΝΤΗΘΕΙΤΕ έκαστος χωριστά αφού... εξετάσουμε την περίπτωση σας".. Δηλαδή η δική μου περίπτωση εξετάστηκε μέσα σε λιγότερο από μία ώρα και βρέθηκε άξια ειρωνίας? Τι να πω.. Μπορεί να έχω παραξενέψει... Μπορεί να είμαι υπερβολική... Μπορεί να φταίει που μου μπήκε η εβδομάδα στραβά.. Κυρίως φταίει όμως το ότι σιχαίνομαι τα "υποκοριστικούλια" ειδικά όταν έχουν σκοπό να μικρύνουν κάτι που εγώ θεωρώ σημαντικό... Όπως είναι αυτό το blog που στις ηλεκτρονικές του "σελίδες" έχω καταθέσει ψυχούλα όπως έχετε καταθέσει ψυχούλα και πάρα πολλοί από εσάς που το διαβάζετε... Και εκεί μετράει η επισκεψιμότητα.. Στους ανθρώπους που περνάνε καθημερινά από εδώ μέσα και αφήνουν το κάτι τις τους... Πάντως τις ανάποδες μου τις πήρα, το ομολογώ και γι' αυτό και απάντησα όπως ένοιωσα πως έπρεπε να απαντήσω...

From: EVI DELIGIANNI - FETSI
Date: 5/11/2007 8:14:19 μμ
To: press-bank.gr
Subject: Re:


Κύριε Σπάρτα,

Σας ευχαριστώ πολύ γιατην άμεση απάντηση... Δεν θα σχολιάσω το ύφος σας, πραγματικά δεν με αφορά καθόλου... Θα σας πω απλά πως αν αντικατοπτρίζει τον τρόπο με τον οποίο σκοπεύετε να αντιμετωπίζετε τους ανθρώπους με τους οποίους επιθυμείτε να συνεργαστείτε, λυπάμαι αλλά δεν θα πάρω... Διάβασα κάποια ανακοίνωση που ποστάρατε σαν σχόλιο σε ένα blog, του Μπαμπάκη συγκεκριμμένα, και ζήτησα κάποιες παραπάνω πληροφορίες... Μεγάλο λάθος μου προφανώς, έπρεπε μάλλον προτού σας ενοχλήσω να έχω φροντίσει να αποστηθίσω κάθε είδους πληροφορία που έχετε αναρτήσει στο διαδίκτυο... Με συγχωρείτε λοιπόν, και σας ευχαριστώ πολύ που βρήκατε το blogάκι μου συμπαθητικό....
 
Evi Deligianni - Fetsi.
Visit my blog: http://fevis-mydays.blogspot.com/

Ελπίζω οι υπόλοιποι να φανείτε πιο τυχεροί.. Και για καλό και για κακό, ρίξτε και ένα φροντηστήριο γιατί μπορεί να ερωτηθείτε.. Και να πιαστείτε αδιάβαστοι και μετά .... Ποιός τον ακούει τον κύριο Τόλη...