Home, sweet home...

Το χτεσινό θέμα για τους κανόνες του blogging είχε τόσο μεγάλη ανταπόκριση αλλά και τόσο ενδιαφέρουσες απόψεις που λέω να το αφήσω ανοιχτό καμιά δυό μέρες ακόμα και να επανέλθω μέσα στο σαββατοκύριακο.... Έτσι για να γράψουν και άλλοι την άποψη τους αν θέλουν, αλλά και για να μπορέσω και εγώ να τα διαβάσω και να τα ξαναδιαβάσω όλα αυτά και να τα φιλτράρω και να τα ευχαριστηθώ... Οπότε, προς το παρόν σας ευχαριστω όλους για την άμεση ανταπόκριση και για το μοίρασμα ψυχής και, όπως έλεγε και ο Arnold στον Εξολοθρευτή, I will be back...
Στο μεταξύ, δεν ξέρω τι έχω πάθει, μάλλον φταίει ο καιρός που επιτέλους χειμωνιάζει, δεν έχω καθόλου διάθεση για έξω... Θέλω να βγαίνω λίγο το πρωί, για έναν καφέ και τα απαραίτητα ψώνια και μετά να αράζω σπίτι για όλη την υπόλοιπη μέρα... Να ανάβω τζάκι και κεριά, να βάζω μουσικούλες που μου αρέσουν, να μαγειρεύω , να βλέπω τις αγαπημένες μου σειρές, να διαβάζω περιοδικά και βιβλία και να κοιμάμαι νωρίς... Βέβαια από όλα αυτά που σας λέω, μόνο στο πρωινό πρόγραμα τα έχω καταφέρει μέχρι στιγμής γιατί κατά τα άλλα, όλο κάτι γίνεται και όλο έξω είμαι... Την Δευτέρα πήγαμε τελικά με την Μάρθα και τον Άλκη στο Lucien's, εχτές ήθελε ο Μάνος να πάμε την μαμά του για φαγητό και πήγαμε στο Καστελόριζο στην Κηφισιά, την Πέμπτη μάλλον έχουμε κανονίσει να πάμε Σπονδή με κάτι φίλους... Μένει η σημερινή ημέρα μόνο, και παρόλο που έχουμε την συνάντηση για τους δρόμους Ζωής και θέλει να έρθει και η Ρούλα, νομίζω πως τελικά I'll pass... Βέβαια θα μπορούσα να το αποσιωπήσω αυτό και να βρω μια δικαιολογία νομίζω όμως πως το λιγότερο που μπορώ να κάνω είναι να είμαι ειλικρινής και να πω την αλήθεια... Sorry Τινάκι μου, το ξέρω πως είμαι τεράστια γαϊδούρα αλλά θέλω να μείνω σπίτι μου!!!!
Εχτές μάλιστα το είχα τόσο ωραία οργανωμένο όλο αυτό, είχα βάλει ξύλα στο τζάκι να είναι έτοιμο για άναμα, είχα το βιβλιαράκι μου ανοιχτό επάνω στο τραπέζι του σαλονιού, μέχρι blueberry muffins έψησα στον Άρι που διάβαζε γιατί σήμερα γραφει δύο διαγωνίσματα τετραμήνου και είχε μοσχοβολήσει όλο το σπίτι, δεν είχα και Χοϊμε εκτάκτως.... Όλα έτοιμα σας λέω... Και με παίρνει ο Μάνος να μου πει ότι θα έβγαινε με την μαμά του και πως ήθελε να πάω και εγώ μαζί για παρέα και πάει.... Βρέθηκα στην Κηφισιά να τρώω ψάρι, που εμένα δεν μου αρέσει και το ψάρι ειδικά μάλιστα μέσα στον χειμώνα.... Βέβαια τελικά περάσαμε μια χαρά, δεν λέω, αλλά έμεινα με την όρεξη... Οπότε σήμερα δεν με κουνάει από τον καναπέ μου ούτε γερανός... Μάλιστα νομίζω πως το σύπμαν συμφωνεί μαζί μου απολύτως γιατί μόλις μου χτύπησε ο ταχυδρόμος για να μου δώσει ένα πακέτο.. Το οποίο περιέχει το ολοκαίνουριο παιχνίδι της Nancy Drew που παράγγειλα την προηγούμενη εβδομάδα από το Amazon!!! The Legend of the Crystal Skull!!!
Τώρα φεύγω για το Ivy όπου θα πιούμε έναν γρήγορο καφέ με την Μαρία και μετά θα κατέβουμε Κολωνάκι... Θα πάμε στο μουσείο Μπενάκη να δούμε κάτι κοσμήματα και να πιούμε και έναν δεύτερο καφέ , εκεί... Λέω μάλιστα να τηλεφωνήσω και στην Τίνα μήπως έχει κέφι να έρθει να μας βρεί ενώ έχουμε πει από χτές να βρεθούμε και με την Κατερίνα οπότε μπορεί να το συνδιάσουμε... Σήμερα που είναι η μέρα της κυρίας Κωνσταντίνας εδώ, στο σπίτι, και θα είναι όλα ανοιχτά τέντα και μέσ' την μέση, όσο πιο αργά το μεσημέρι επιστρέψω, τόσο καλύτερα... Οπότε, φιλιά σε όλους και τα λέμε αύριο....

Οι κανόνες του blogging...

Τώρα δεν ξέρω τι περιμένετε μετά την χτεσινή "αναγγελία" μου και ελπίζω να μην σας κουράσω... Όμως από τα σχόλια και τα mails που πήρα για το προχτεσινό μου post, αυτό που σας έγραψα για τον Μάνο και την δυσκολία με την οποία αντιμετωπίζει την έκθεση των προσωπικών μας θεμάτων στο blog, μου δημιουργήθηκε μια μεγάλη απορία... Όταν ζούμε με κάποιους ανθρώπους, ή μάλλον αφού ζούμε με κάποιους ανθρώπους, αφού μοιραζόμαστε την καθημερινότητα μας μαζί τους και αφού επιρρεαζόμαστε από αυτούς, που τελειώνει η "δική" μας ζωή και που "αρχίζει" η δική τους? Και με δεδομένο πως το blogging είναι ένας τρόπος ή ένας χώρος έκφρασης ιδεών και συναισθημάτων, πως μπορούμε να γράφουμε για τα όσα ζούμε ή για τα όσα νοιώθουμε χωρίς να τους αναφέρουμε ή χωρίς να αναφερόμαστε σε κοινές εμπειρίες, σε κοινά ενδιαφέροντα ή σε κοινές προσλαμβάνουσες? Δεν είναι κάπως υποκριτικό αυτό?
Αυτό που θέλω να πω είναι ότι όταν εγώ έγραψα πως καταλαβαίνω το πρόβλημα του Μάνου - και όντως το καταλαβαίνω- και πως θα προσπαθήσω στο εξής να κρατάω ισορροπίες, εννοούσα κάτι πολύ συγκεκριμένο... Πως θα προσπαθήσω στο εξής να αφήνω έξω από το blog τα όσα αφορούν τα απολύτως προσωπικά μας... Όμως από όσα διάβασα, τα όρια δεν είναι ίδια για όλους... Μάλιστα κάποιος αγαπημένος φίλος του blog μου έγραψε πως ίσως θα έπρεπε να σκεφτώ την περίπτωση να μην αναφέρομαι καν στους φίλους με τους οποίους βγαίνουμεμαζί τα βράδια επωνύμως γιατί κάποιος που μπορεί να τους γνωρίζει θα μπορούσε να καταλήξει σε αρνητικά για εκείνους συμπεράσματα διαβάζοντας το...
Και αναρωτιέμαι... Με δεδομένο το γεγονός πως όλοι οι άνθρωποι δεν είναι ίδιοι, και πως ζούμε σε μια κοινωνία που αποτελείται από διαφορετικούς ανθρώπους, που αρχίζει και που τελειώνει η ελευθερία του καθενός μας? Αυτό που για μένα είναι απλό για κάποιον άλλον, προφανώς, είναι σύνθετο, και αυτό που για κάποιον εξυπακούεται για μένα μπορεί να είναι η απόλυτη έκπληξη.... Και τελικά, όλη αυτή η αμερικανοφερμένη θεωρία του politically correct, που πρέπει να σκεφτόμαστε δέκα φορές πριν κάνουμε ή πριν πούμε το οτιδήποτε, πέρα από το ότι δεν ταιριάζει καθόλου με το μεσογειακό μας ταμπεραμέντο , μήπως είναι ένας εύσχημος τρόπος για να μπορεί ο καθένας να "λογοκρίνει" τον άλλον και να ασκεί εξουσία στην ζωή και την σκέψη του? Και αν το πάμε λίγο ακόμα πιο κάτω, αν εγώ έχω αποφασίσει να "εκτίθεμαι" επωνύμως, και αφού εγώ είμαι η συγκεκριμένη Εύη, με τον συγκεκριμένο χαρακτήρα, με τις συγκεκριμένες παραξενιές αλλά και με τα συγκεκριμένα καλά που οι άνθρωποι με τους οποίους μοιράζομαι την ζωή μου, οικογένεια ή φίλοι, έχουν προφανώς αποδεχτεί, δεν θα ήταν σαν να έγραφε το blog μια άλλη αν άρχιζα να του αφαιρώ τον αυθορμητισμό και την ειλικρίνια για τα οποία πιστεύω πως σας αρέσει να το διαβάζετε?
Βλέπετε εγώ προσωπικά πιστεύω πως για κάθε πράγμα που γράφεις, σημασία έχει ο τρόπος με τον οποίο το κάνεις και η άισθηση που βγαίνει μέσα από τις λέξεις και τα νοήματα... Και είμαι σίγουρη πως, στους τόσους μήνες που κρατάω αυτό το ηλεκτρονικό ημερολόγιο, ακόμα και σε περιόδους μεγάλης έντασης, δεν έχω αναφερθεί αρνητικά και δεν έχω θίξει ποτέ , κανέναν...Ίσως γιατί αυτή είναι η δουλειά μου, έχω μάθει να προσέχω τι γράφω και πως.. Και επειδή συνήθως οι άνθρωποι στους οποίους αναφέρομαι είναι άνθρωποι που αγαπάω, πιστεύω πως τίποτα από αυτά που διαβάζουν εδώ μέσα δεν τους κάνει να νοιώθουν άσχημα... Με την εξαίρεση του Μάνου ίσως, που πραγματικά, επειδή είναι το άλλο μου μισό, τον πήρε η μπάλα των δικών μου συναισθημάτων και της δικής μου, πρόσκαιρης, απελπισίας...

Υ.Γ. Φυσικά έχω γράψει και αρνητικά πράγματα... Για την Ρένια Λουιζίδου και για τον Αιμίλιο προσφάτως, και για τους διάφορους ανώνυμους γνωστούς- αγνώστους παλιότερα... Αλλά αυτά, εννοείται, δεν είναι το θέμα μας... Δυσκολεύομαι να πιστέψω πως είτε η κυρία Λουιζίδου είτε ο Αιμίλιος θα θύμωναν μαζί μου διαβάζοντας τα, αν υποτεθεί πως η χάρη αυτού του blog θα έφτανε μέχρι εκεί, αφήστε που το όλο concept ήταν περισσότερο χιουμοριστικό παρά οτιδήποτε άλλο... Οπότε το ερώτημα παραμένει... Που αρχίζει και που τελείωνει η ελευθερία έκφρασης στο blogging? Οι απαντήσεις σας με ενδιαφέρουν απεριόριστα και τις περιμένω με μεγάλη ανυπομονησία... Όπως λέει και ο Γιάννης (Χοϊμές) βλέπετε, οι γνώμες των άλλων, όταν τις ακούμε με ενδιαφέρον και χωρίς να τις κρίνουμε μας ανοίγουν παράθυρα σε κόσμους που ούτε καν υποψιαζόμασταν ότι υπήρχαν.. Καλημέρα και πολλά, πολλά φιλιά....

Μαίρη Παναγιωταρά...

Καλημέρα!!! Τι καλημέρα δηλαδή που μεσημέριασε μέχρι να καταφέρω να ανοίξω τον υπολογιστή μου... Βλέπετε σήμερα έφυγα άρον άρον από το σπίτι, είχε ο Μάνος ένα ραντεβού στο κέντρο κατά τις δέκα παρά και μια που ξυπνήσαμε νωρίς λόγω αλλαγής ώρας, είπαμε να πιούμε έναν καφέ μαζί στο Ivy... Είναι σπάνιες οι φορές που ο Μάνος έχει ώρα για πρωινούς καφέδες οπότε σιγά μην άφηνα την ευκαιρία... Βρήκαμε και τον Κώστα εκεί που είχε πάει σήμερα εκτάκτως να ανοίξει, ήρθε και η Μαρία μετά από λίγο και τελικά από πρωινός ο καφές έγινε σχεδόν μεσημεριανός... Ευτυχώς που πέρασε η μαμά μου κατά τις 11 και με ξεσήκωσε γιατί εκεί θα είμασταν ακόμα να ακούμε τα ανέκδοτα του Κώστα και να γελάμε σαν χαζά... Άλλωστε αυτή είναι και η χαρά του Ivy, δεν είμαστε τυχαία κάθε πρωί εκεί... Είναι στέκι πολλών φίλων και κάθε μέρα κάποιος θα περάσει, κάτι θα πούμε, θα γελάσουμε, θα φάμε και τα σούπερ κρουασάν μας, και η μέρα μας θα ξεκινήσει χαρούμενα... Και αν κάτι μας χρειάζεται απαραίτητα έτσι όπως έχει γίνει η ζωή μας, μέσα στο άγχος και την τρεχάλα, είναι ένα χαρούμενο πρωινό... Έστω και στα γρήγορα...
Τέλος πάντων, ο δικός μου πρωινός καφές κατέληξε στον Βασιλόπουλο για ψώνια μια που το ψυγείο μας θύμιζε την έρημο Σαχάρα, και επέστρεψα πριν από καμιά ώρα κουβαλόντας ατελείωτες σακούλες σαν μουλάρα... Αφού αυτός θα ήταν ο καταληλότερος τίτλος για το σημερινό μου post, αυτό σκεφτόμουν την ώρα που προσπαθούσα να ισορροπήσω τέσσερις σακούλες στο ένα χέρι, την τσάντα, το κινητό και τα κλειδιά μου στο άλλο και ταυτόχρονα να ανοίξω την πόρτα του ασανσέρ... "Είμαι μια μουλάρα.." Αλλά δεν θα τον βάλω γιατί φοβάμαι τους συνειρμούς που θα δημιουργηθούν...Με την καλή έννοια πάντα...
Και τώρα, αφού ταχτοποίησα τα πράγματα στο ψυγείο, άπλωσα, άδειασα το πλυντήριο πιάτων και έφτιαξα και κοφτό μακαρονάκι με χταπόδι για τον Άρι για να έχει να φάει κάτι το μεσημέρι ( μιλάμε πως έχω γίνει κανονική Μαίρη Παναγιωταρά ), είμαι έτοιμη για την βόλτα μου στην bloggo- γειτονιά... Που είναι από τις ωραιότερες βόλτες της ημέρας, η αλήθεια να λέγεται.... Άλλο στέκι εδώ, επίσης αγαπημένο...
Τι άλλα? Εχτές το μεσημέρι πήγαμε τελικά στην Κινέττα, μαζί με την αδερφή μου, τον άντρα της, το μικρό υπερθέαμα την ανηψιά μου και την Βίβιαν... Έχουμε ανακαλύψει στην παραλία των Αγίων Θεοδώρων μια φοβερή ταβέρνα τον Σούλη, που φτιάχνει σούπερ καγιανά (ντομάτες με αυγά δηλαδή) , καταπληκτικά μπιφτέκια και άπαιχτες πατάτες τηγανητές... Και τώρα που με την Αττική Οδό η διαδρομή είναι λιγότερο από τρία τέταρτα, σχεδόν λιγότερη ώρα από όσο θα χρειαζόμασταν για να πάμε Γλυφάδα ας πούμε, πηγαίνουμε συχνά... Είχε και ωραία μέρα εχτές, ήταν ότι έπρεπε για βόλτα παραλιακή... Και περάσαμε μαι χαρά... Όσο για σήμερα, το απόγευμα έχει άραγμα στον καναπέ και διάβασμα - έβαλα και ξύλα μέσα σήμερα γιατί όπου να 'ναι με βλέπω να το ανάβω το τζάκι- και το βράδυ λέμε αν έχουμε κέφι να πάμε με την Μάρθα και τον Άλκη νωρίς στο Lucien's.. Μου άρεσε πολύ όταν πήγαμε με τα κορίτσια και τους ξεσήκωσα...
Αυτά τα νέα για σήμερα, καλά να περάσετε την υπόλοιπη μέρα και τα λέμε αύριο, με ένα θέμα που προέκυψε από το προηγούμενο post μου και θέλω πολύ να το συζητήσουμε γιατί με ενδιαφέρει πολύ η άποψη σας... Θα το σκεφτώ λίγο με ησυχία, να το οργανώσω κάπως και στο μυαλό μου γιατί το έχω λίγο φλού και θα το postάρω first thing in the morning... Φιλιά πολλά σε όλους...

Ισορροπίες...

Το προηγούμενο post, αυτό με το virtual tour στο σπίτι μας, δεν εξαφανίστηκε από μόνο του ούτε το "έστειλε" ο Blogger... Αποφάσισα να το κατεβάσω εγώ μετά από μια κουβέντα του Μάνου, έτσι ξαφνικά, εχτές το βράδυ, την ώρα που τρώγαμε στο Royal Thai με την Μαρία και τον Παναγιώτη... Μου είπε πως δεν νοιώθει άνετα να βλέπει την ζωή του να βγαίνει σε τέτοια έκταση μέσα από ένα blog, και συνειδητοποίησα πως έχει δίκιο... Πως πολύ συχνά, παρασυρμένη από την άνεση που νοιώθω εγώ εδώ μέσα, ανάμεσα σας, "εκθέτω" και κομμάτια της ζωής μου που δεν αφορούν μόνο εμένα... Και όσο και αν εγώ νοιώθω πως δεν υπάρχει πρόβλημα, ο Μάνος ή ο Άρις μπορεί να το βλέπουν αλλιώς...
Είναι μάλιστα τόσο πολύ μέσα στα πλαίσια της ιδιωτικής μου λογικής όλο αυτό, το ότι έχω την ανάγκη να αποφασίζω εγώ και για τους άλλους χωρίς να τους ρωτάω αν συμφωνούν, που μίλησε κατευθείαν στην ψυχή μου αυτό που μου είπε... Γιατί είχε δίκιο...Έτσι, από εδώ και πέρα θα προσπαθήσω να κρατήσω κάποια ισορροπία... Θα συνεχίσω να γράφω για μένα, θα συνεχίσω να κρατάω το ηλεκτρονικό μου ημερολόγιο και να σας εκμυστηρεύομαι τα όσα σκέφτομαι και τα όσα νοιώθω, θα φροντίσω όμως, αυτά που αφορούν άλλους ανθρώπους να τα κρατάω εκτός... Γιατί τώρα που το σκέφτομαι πια πιο αντικειμενικά, η αλήθεια είναι πως ο Μάνος μπορεί να ένοιωσε άβολα όταν εγώ αποφάσισα να μοιραστώ τα όποια, έστω και περιστασιακά, προβλήματας μας on line... Όχι επειδή τα διάβασαν κάποιοι άγνωστοι, αλλά επειδή τα διάβασαν και άνθρωποι που τον ξέρουν και τον συναναστρέφονται, και που μπορεί να σχημάτισαν λάθος εικόνα μια που μέσα σε όλο αυτό δεν υπήρχε και η δική του πλευρά.. Η δική του άποψη... Ή επειδή ο ίδιος, όντας πολύ πιο κλειστός σαν χαρακτήρας από μένα, δεν θα αποφάσιζε ποτέ να μιλήσει για όλα αυτά σε οποιονδήποτε πέρα από έναν ή δύο κολητούς του...
Φάουλ λοιπόν, και είναι ευτύχημα που είμαι με έναν άνθρωπο που έχει την υπομονή και την καλή διάθεση να περιμένει να μου πει αυτά που θέλει την κατάλληλη στιγμή... Και αν πρόκειται από εδώ και πέρα να μιλάω μόνο για μένα, ας κλείσω αυτή την παρένθεση με μια δημόσια παραδοχή... Σ' αγαπάω μωρό μου... Τελείως....Και σε ευχαριστώ πολύ που, τόσα χρόνια μετά, επιμένεις να με αντέχεις.... :-)
Πίσω στα καθημερινά μας τώρα, εχτές φάγαμε ταϋλανδέζικο , καφτερό όπως μου αρέσει με αποτέλεσμα να τρέχει η μύτη μου για ώρα μετά, τα είπαμε και με την Μαρία και τον Παναγιώτη μια που είχαμε καιρό να βγούμε οι τέσσερεις μας και περάσαμε πολύ ήσυχα αλλά και πολύ ομορφα ταυτόχρονα... Και σήμερα, σε λίγο, θα φτιάξω σνίτσελ με πατάτες τηγανητές μια που ο Άρις αποφάσισε να μείνει να φάει μαζί μας για μεσημέρι και αυτό το φαγητό είναι από τα αγαπημένα του. και το βράδυ είμαστε καλεσμένοι στο Patron, το παλιό Deals, μαζί με την Μάρθα και τον Άλκη. Και φυσικά σαν καλό, κοιλιόδουλο γουρούνι που είμαι, τα γράφω όλα αυτά και έχω ήδη μια τεράστια λιγούρα για πεϊνιρλί για αύριο το μεσημέρι... Βέβαια αυτό δεν σημαίνει κάτι γιατί δεν ξέρω αν θα τους καταφέρω να πάμε, αλλά θα προσπαθήσω... Κατά τα άλλα το πρόγραμμα έχει άφθονο άραγμα και ακόμα πιο άφθονο DVD μια που ήρθαν προχτές οι δύο σειρές που είχα παραγγείλει από το Amazon, ο 6ος κύκλος του 24 και ο δεύτερος του Bones και δεν ξέρουμε τι να πρωτοδιαλέξουμε.. Και αύριο το βράδυ στο Filmnet έχει τους Πειρατές της Καραϊβικής που δεν τους έχουμε δει και θα τους δούμε οπωσδήποτε, με burger ή pizza delivery γιατί έτσι πρέπει να βλέπονται τέτοιες ταινίες, με junk food και Coca Cola... Αφήστε που πεθαίνω για Johnny Depp ακόμα και αν είναι ντυμένος σιχαμένος πειρατής με μουστάκι, χρυσό δόντι και παπαγάλο στον ώμο....
Αυτά για το weekend, καλά να περάσετε όλοι, να διασκεδάσετε, να ξεκουραστείτε και κυρίως να γελάσετε... Φιλιά πολλά....

Υ.Γ. Σας ευχαριστώ όλους για τα καλά σας λόγια και για τα σχόλια και τα mails για το σπίτι μας... Χάρηκα πολύ που σας άρεσε γιατί το έχω φτιάξει με πολλή αγάπη και με πολύ μεράκι...

Υ.Γ.2 Στην φωτογραφία είναι τα καινούρια σκουλαρίκια που μου έφτιαξε η Μαρία.. Και για να κάνουμε και λίγη διαφήμιση, είναι ασημένια, απολύτως χειροποίητα ,κοστίζουν 50 ευρώ και αν σας αρέσουν, μπορείτε να μου πείτε να σας στείλω φωτογραφίες από όλη της την συλογή και τιμές, για να παραγγείλετε....
Υ.Γ.3 Δοκίμασα να στείλω με mail τις φωτογραφίες των κοσμημάτων σε κάποιους από εσάς αλλά είναι πολύ μεγάλος ο όγκος του mail και δεν φτάνει... Οπότε, το καλό το παληκάρι ξέρει κι άλλο μονοπάτι... Θα ετοιμάσω ένα ξεχωριστό blog με τα κοσμήματα της Μαρίας, με κωδικούς, τιμές και τηλέφωνο επικοινωνίας και ελπίζω την Δευτέρα να μπορώ να δημοσιεύσω το link.... Sorry που σας παιδεύω αλλά δεν είναι όλα τόσο απλά όσο τα έχω στο μυαλό μου, προφανώς...

Girl's night...

Μόλις μπήκα... Σηκώθηκα πρωί σήμερα, με ξύπνησε η Μαρία κατά τις 9 παρά και πήγα κατευθείαν στο Ivy να πιω εκεί τον πρώτο καφέ της ημέρας.. Ήθελε να μάθει πως περάσαμε στο χτεσινό girl's που δεν κατάφερε να έρθει γιατί δεν είχε που να αφήσει τα παιδιά της... Λοιπόν, εχτές βγήκαμε με την Βίβιαν, την Τίνα και την Ρούλα και περάσαμε καταπληκτικά... Πήγαμε στα Πετράλωνα στο Lucien's - ήταν ιδέα της Τίνας και είχε απόλυτο δίκιο- και σας το συνιστώ ανεπιφύλακτα... Πέρα από το ότι είναι πολύ ιδιαίτερο σαν χώρος, μικρό, απλό και δεν κάνει κρατήσεις, έχει μεγάλα τραπέζια στα οποία μπορούν να καθίσουν δυο ή και τρεις διαφορετικές παρέες κάθε φορά, το φαγητό είναι πεντανόστιμο και η σχέση ποιότητας - τιμής εξαιρετική... Φανταστείτε ότι εχτές φάγαμε τέσσερα άτομα από τρία πιάτα η κάθε μία, (πρώτο- κυρίως και γλυκό) , ήπιαμε και δύο μπουκάλια κόκκινο κρασί και πληρώσαμε περίπου 35 ευρώ το άτομο...
Και βέβαια, πέρα από το νόστιμο φαγητό και το όμορφο μέρος, κουβεντιάσαμε επί παντός επιστητού, από το Bazaar μέχρι τα ψυχολογικά μας και από τα -κλασσικά- γκομενικά μέχρι για τα σκυλιά μας, και η βραδιά κύλησε σαν γάργαρο νεράκι... Και σκεφτόμουν στην επιστροφή πόσο όμορφο είναι να δένουν μεταξύ τους παλιοί και καινούριοι φίλοι, και να μοιράζονται στιγμές και σκέψεις εύκολα σαν να γνωρίζονταν από πάντα... Είναι δύσκολο αυτό, γιατί όσο μεγαλώνουμε παραξενεύουμε και κλεινόμαστε, και όταν συμβαίνει είναι δώρο... Και εμένα το blogging τέτοια δώρα μου έφερε... Καινούριους ανθρώπους που ήρθαν απολύτως την κατάληλη στιγμή και ταίριαξαν με την ζωή μου, με τους παλιούς μου φίλους και με τα πράγματα που αγαπώ να κάνω, μαγικά... Και δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο πολύ το χαίρομαι....
Πίσω στα καθημερινά μου τώρα, σήμερα περιμένω το μεσημέρι την κυρία Στέλλα να μου φέρει τα καινούρια καλύματα για τους καναπέδες μου και είμαι πολύ excited... Θέλω πολύ να δω το αποτέλεσμα τελειωμένο, γιατί είναι άλλο πράγμα να διαλέγεις χρώματα και ποιότητες από δειγματολόγια και τόπια και άλλο πράγμα να βλέπεις τους καναπέδες έτοιμους μέσα στον χώρο, δίπλα στα υπόλοιπα έπιπλα και στις υπόλοιπες στόφες... Και μου αρέσει και πολύ η ιδέα πως το σαββατοκύριακο θα χουχουλιάσουμε στα καινούρια αφράτα μαξιλάρια μας, ειδικά αν κάνει κρύο.... Στο μεταξύ βέβαια έχω και ένα σωρό άλλα πράγματα, πιο καθημερινά και πιο βαρετά να κάνω... Πρέπει να απλώσω, να μαγειρέψω κάτι για τον Άρι, σκέφτομαι να φτιάξω μπιφτέκια με πατάτες στον φούρνο, να τελειώσω κάτι που γράφω, να αγοράσω ένα καινούριο κρεβάτι για τον Droopy γιατί το παλιό του το έφαγε και να πάω και σούπερ μάρκετ... Και να σκεφτώ και κάτι για το βράδυ γιατί θα βγούμε με την φίλη μου την Μαρία που ήρθε για μερικές μέρες από το νησί, και με την Χρυσούλα και τον Γιώργο, και θέλω να βρω κάτι που να είναι εδώ γύρω για να μπορεί να πεταχτεί έστω και για λίγο και ο Μάνος που κλείνει τεύχος αυτές τις μέρες και είναι πνιγμένος...
Αυτά τα ολίγα προς το παρόν... Καλημέρα και πολλά φιλιά σε όλους....

Υ.Γ. (ώρα 16.30) Δεν υπήρχε περίπτωση να περιμένω μέχρι αύριο για να ανεβάσω τις φωτογραφίες από τα καινούρια μου καλύματα... Πρώτον γιατί είμαι ενθουσιασμένη από το αποτέλεσμα... Οι καναπέδες μου έγιναν σαν καινούριοι!!! Και δεύτερον γιατί θέλω να τους δει και ο Μάνος που θα αργήσει πολύ να γυρίσει σήμερα από το γραφείο... Ιδού λοιπόν.... Δεν είναι ουάου?:-)

Υ.Γ.2 Στην πρώτη φωτογραφία διακρίνετε δύο σημαντικές λεπτομέρειες... Τον Droopy ( ο οποίος έχει λερωθεί με ιώδιο και μέχρι να ξαναπλυθεί θα είναι δίχρωμος, κόκκινος και άσπρος) και τα περιοδικά του ανταγωνισμού πάνω στο τραπέζι.... Μιλάμε, είμαστε ανώτεροι άνθρωποι εμείς... Τελείως...

Όλα καλα....

Μόλις σηκώθηκα από το κρεβάτι μου και πίνω τον πρώτο καφέ της ημέρας προτού ξεκινήσω να τρέχω για διάφορες δουλειές... Έξω έχει ήλιο αλλά και δροσιά, και πολύ μου αρέσει... Γενικά αυτή η εβδομάδα μπήκε πολύ αισιόδοξα, υπάρχουν πολλά πράγματα που γίνονται ή που πρόκειται να γίνουν, έχω και μπόλικο γράψιμο, και νοιώθω πολύ καλά... Βοηθάει και το group σε αυτό, μας βάζει ωραία στο νόημα και έχουμε να παρατηρούμε διάφορα πράγματα όλη την εβδομάδα σε σχέση με την συμπεριφορά μας και με τις αντιδράσεις μας και γίνεται ένα ευχάριστο παιχνίδι όλο αυτό και βοηθάει πολύ στο να διατηρείται το ηθικό μου ακμαίο... Εχτές μιλήσαμε πάλι για την ιδιωτική λογική και την μειονεξία μας, είναι εντυπωσιακό πως ξαναγυρνάμε συέχεια στο ίδιο θέμα μια που κάποιοι δεν το καταλαβαίνουν και επανέρχονται με ερωτήσεις και άντε πάλι από την αρχή.. Υποθέτω πως όλο αυτό, όπως και πολλά άλλα πράγματα άλλωστε, έχει να κάνει με το πόσο έτοιμος νοιώθεις να αντιμετωπίσεις τον εαυτό σου και τα προβλήματα σου... Anyway...
Σήμερα έχω στις 10.30 ατομικό ραντεβού με τον Γιάννη γιατί θέλω να συζητήσουμε κάποια πράγματα για τον Άρι που είναι σε μια ηλικία που χρειάζεται όλη την βοήθεια που μπορούμε να του δώσουμε... Και μια που αρχίζουν φέτος για πρώτη φορά και group για εφήβους θέλω να το συζητήσω και να δω τι και πως γίνεται... Μετά έχω να πάω να πληρώσω κάτι στον ΟΤΕ, θέλω να πιω και έναν καφέ με την μαμά μου που έχω να την δω μέρες, να πάω και ένα super market, να γυρίσω να παραγγείλω κάτι στον Άρι για φαγητό γιατί σήμερα είναι εδώ η κυρίας Κωνσταντίνα και το σπίτι θα είναι άνω κάτω, και το βράδυ έχουμε επιτέλους girl's night με την Βίβιαν και την Τίνα και πολύ το κάνω κέφι... Έχω επιθυμίσει να βρεθώ με τις φίλες μου, χωρίς άντρες και να πούμε τα δικά μας... Θα πω και στην Ρούλα να έρθει αν θέλει και θα περάσουμε σίγουρα σούπερ...
Επίσης τώρα που το θυμήθηκα, θέλω να διαμαρτυρηθώ για το χτεσινό επεισόδιο των Υπέροχων Πλασμάτων... Ακόμα δεν ξεκίνησαν και αρχίσαν οι επαναλήψεις? Πολύ μου την σπάει αυτή η κακή συνήθεια των καναλιών... Για να μην μιλήσω πάλι για την Κλεμμένη Ζωή και γίνω κακιά... Είδα και την Ρένια σε μια διαφήμηση για το Βιτάμ και κούμπωσε το θέμα... Μα δεν μπορείς καλή μου από την μια να διαφημίζεις βούτυρα και από την άλλη να το παίζεις μοιραία γυναίκα... Δεν γίνεται.... Αφήστε που νομίζω πως όλη η σειρά είναι συνομωσία για να αποδομήσουν τον Αιμίλιο σαν γκόμενο... Δεν φτάνει που του έχουν δώσει για παρτενέρ την πολτρόνα και παλεύει ο άνθρωπος με το θεριό, του κάνουν και κάτι πλάνα απίστευτα... Τον είχαν να κάθεται με μια βερμούδα στην παραλία και καλά σκεπτικός, με κάτι άσπρα ποδαράκι χάλια, και όπως ήταν η γωνία λήψης, οι πατούσες του έδειχναν τέσσερα νούμερα μικρότερες από το κανονικό... Σαν ανάποδο Χόμπιτ ένα πράγμα... Τι να πω...
Και έτσι, με λίγη γκρίνια για να ερχόμαστε στα ίσα μας, σας αφήνω και ξεκινάω το τρέξιμο... Φιλιά σε όλους , και τα λέμε αύριο...

Υ.Γ. Οι πρώτες αναμνήσεις σας είναι από χτες στα χέρια του Γιάννη... Και κάθε Τρίτη θα μου δίνει δύο απαντήσεις...Έτσι συμφωνήσαμε.. Οπότε από την επόμενη Τετάρτη θα έχετε απαντήσεις...

Λέτε να χειμωνιάζει επιτέλους?

Τι υπέροχος καιρός.... Αν έβαζε και λίγο κρύο θα ήταν τέλεια... Με ξύπνησε ο Άρις το πρωί να τον πάω στο σχολείο με το αυτοκίνητο γιατί έβεχε, και δεν χόρταινα την μυρωδιά της βροχής μαζί με αυτή την μουντάδα που τόσο έχω επιθυμίσει... Θέλω να μπει ο χειμώνας... Τώρα... Να αρχίσουμε να ανάβουμε καλοριφέρ και τζάκι, το σπίτι να μυρίζει ποροτκάλι και κανέλα (καίω φλούδες στο τζάκι και είναι υπέροχα), να ανάβω τα κεριά μου από νωρίς, να φοράω απαλά μάλινα, κάλτσες, δεμάτινα μπουφάν, μπότες και όλα τα συναφή, να πίνουμε κόκκινα κρασιά και να μαγειρεύω σούπες και το ιταλικό παστίτσιο που έχω τάξει στον Άλκη και που τρώγεγαι μόνο χειμώνα, με κρύο... Έχω επιθυμίσει να βγαίνω από το σπίτι και να βλέπω την ανάσα μου να παγώνει, να θολώνουν τα τζάμια, να τρέχω να χωθώ ευτυχισμένη σε ζεστά μέρη και σε ακόμα πιο ζεστές αγκαλιές... Έχω επιθμίσει να παίξω Trivial με τον Bill και την Μαριά σπίτι τους, με γέλια ατελείωτα και delivery καφτερά κεμπάπ.... Να μαζευτούμε εδώ, στο δικό μας σπίτι, η γνωστή παρέα με κάποια καινούρια entries που ταιριάξανε υπέροχα, και να μαγειρέψω και να αναλύσουμε τα πάντα, όπως συνήθως, με τον Άλκη να μας αναπτύσει τις τρελές θεωρίες τους και εμάς τους υπόλοιπους να μένουμε άναυδοι.... Να μπω στο πνεύμα των γιορτών, που έρχονται πια, να οργανώσω το pre - Christmas party μας, που έχει γίνει κάτι σαν"θεσμός" πια, να στολίσω το σπίτι, να οργανώσουμε εορταστικές εξόδους και οικογενειακά τραπεζώματα... Έχω επιθμίσει να κάθομαι απόγευμα στον καναπέ μου, με μια κούπα καυτό τσάι από την Μάρθα και μπισκοτάκια, και περιοδικά ή ένα καλό βιβλίο, και τον Droopy ξαπλωμένο μπροστά στην φωτιά και έξω να κάνει κρύο... Και να περιμένω να επιστρέψουν ο Μάνος από την δουλειά και ο Άρις από το φροντιστήριο, να αράξουμε όλοι μαζί και να χαζολογήσουμε, όπως μας αρέσει....

Είναι αυτή η εποχή που με πιάνει πάντα αυτή η διάθεση για αλλαγή... Και παρολο που ξέρω καλά πως εκεί γύρω στον Μάρτιο θα αρχίσω να αναπολώ το καλοκαίρι, και την θάλασσα και το νησί και τις σαγιονάρες και τα κοντομάνικα, δεν παύω να χαίρομαι τον χειμώνα με όλη μου την ψυχή... Όπως άλλωστε και το καλοκαίρι... Αυτά τα ενδιάμεσα με χαλάνε λίγο, το φθινόπωρο περισσότερο και η άνοιξη λιγότερο για να λέμε την αλήθεια, αλλά το ξεπερνώ... Άνετα... Στο κάτω κάτω της γραφής κάθε εποχή έχει την χάρη της, και δεν το λέω αυτό μόνο για τις εποχές του χρόνου αλλά και για τις εποχές της ζωής μας... Έτσι, αναπολώ κατά καιρούς τα χρόνια που ήμουν μικρή και ανέμελη, ή τα χρόνια που ήμουν πιο fit ή πιο έτοιμη για όλα, αλλά ζω με πάθος την τωρινή μου εποχή... Με τις όποιες φθορές της αλλά και με τις τόσες χάρες της... Ακόμα και η πρεσβυωπία που ήρθε να με ταράξει το καλοκαίρι, τώρα μια χαρά μου φαίνεται... Με τα ροζ γιαλιά μου βλέπω τον κόσμο πιο καθαρά και πιο κοντά μου... Αφήστε που μου κάνουν και τύπο!!!
Σήμερα το πρόγραμμα έχει κλασσικά λίγο Ivy με την Μαρία, μετά σπίτι για γράψιμο με μια στάση πριν σε ένα καινούριο φροντιστήριο μια που ο Άρις αποφάσισε να αλλάξει και να πάει σε ένα που είναι εδώ κοτά και εγώ πρέπει να παω να κανονίσω τα διαδικαστικά, και το απόγευμα έχω Χοϊμέ... Θα του πάω τις πρώτες αναμνήσεις σας να αρχίσει να τις κοιτάζει όποτε έχει χρόνο, και in class θα μιλήσουμε για τις μειονεξίες μας.. Μεγάλο μάθημα και τόσο μα τόσο χρήσιμο... Καλημέρα σε όλους...

Το παιχνίδι της Φάβας...

Εβδομάδα που ξεκινάει με παιχνίδι θα είναι καλή εβδομάδα... Έτσι τουλάχιστον πιστεύω... Μου ζήτησε λοιπόν η Φάβα να φωτογραφίσω τα αγαπημένα αντικείμενα της καθημερινότητας μου και διάλεξα μερικά - γιατί είναι μπόλικα- και σας τα παρουσιάζω...

Τα γυαλιά μου, ροζ για την πρεσβυωπία και μαύρα για τον ήλιο, το filofax που έχω πάντα στην τσάντα μου - μοντέλο 2005 in support for breast cancer campaign- δυό δαχτυλίδια που δεν βγάζω ποτέ, το βούτυρο κακάο μου της Ducray (το βρίσκετε στα φαρμακεία και είναι μαγικό), το κινητό μου, τα τσιγάρα μου και τον αναπτήρα μου... Και όλα αυτά με φόντο τον ηλεκτρονικό μου υπολογιστή που είναι ένα από τα ΠΙΟ αγαπημένα αντικείμενα της καθημερινότητας μου... ( Και ναι, έχω μια εμονή με το ροζ χρώμα, το ξέρω αλλά νομίζω πως ταιριάζει με την προσωπικότητα και με τον χαρακτήρα που 'χω...)

Τώρα, επειδή πρέπει να πετάξω και εγώ το μπαλάκι, προσκαλώ να παίξουν μαζί μας την Tsaperdona, τον Αθήναιο, την Magica de Spell, τον Γιωρίκα, την So_Far, τον Πρόβατο, την Συκιά και τον Παύλο... Let's play guys!!!!!

Καλή εβδομάδα σε όλους, και φιλιά.....

Απίστευτο και όμως αληθινό!!!

Εχτές πέρασα όλη μου την μέρα ψάχνοντας... Όχι την τύχη μου, ούτε τις χαμένες μου ευκαιρίες.. Εχτές πέρασα όλη μου την ημέρα ψάχνοντας να βρω χυμό ρόδι!!! Ας ξεκινήσω όμως από την αρχή ... Σας έχω πει πως τον τελευταίο καιρό μαζεύω συνταγές μαγειρικής από διάφορα περιοδικά, τις κολάω σε ένα τετράδιο και όταν μου έρθει έμπνευση τις φτιάχνω... Ε, την προηγούμενη εβδομάδα βρήκα στο Γαστρονόμο μια συνταγή για μοσχαράκι με ρόδι που μου φάνηκε πολύ γιάμι.... Και είπα να την... εκτελέσω σήμερα το μεσημέρι που θα φάμε οικογενειακώς.... Σηκώθηκα λοιπόν χτες η καλή σας, άνοιξα το τετράδιο, έγραψα τα υλικά σε ένα χαρτάκι και ξεκίνησα να πάω Βασιλόπουλο για να τα πάρω... Ελάτε όμως που ένα από τα περίφημα υλικά ήταν και ο χυμός από ρόδι.... Και που δεν μου είχε περάσει ποτέ από το μυαλό πόσο δύσκολο είναι να τον βρεις, διότι αν το είχα φανταστεί σιγά μην αποφάσιζα να περάσω αυτόν τον Γολγοθά... Anyway...
Είμαι 10 η ώρα το πρωί λοιπόν στον Βασιλόπουλο- γιατί στις 11 είχα ραντεβού στο Ivy με τον Φώτη για καφέ- και έχω πάρει τα πάντα εκτός από τον χυμό ρόδι και το σιρόπι ρόδι (ναι είχε και από αυτό η συνταγή..) Ψάχνω στους φρέσκους χυμούς, τίποτα... Ψάχνω στους άλλους τους συμπυκωνμένους τίποτα... Ρωτάω μια υπέυθυνη, ούτε που είχε ακούσει πως υπάρχει χυμός από ρόδι... Ούτε σιρόπι... Αρχίζουν και με ζώνουν τα φίδια... Τηλεφωνώ στην Βίβιαν που είναι η μόνη φίλη μου που ξέρει να μαγειρεύει κανονικά (δηλαδή τι κανονικά, μιλάμε είναι super pro η γυναίκα ) και μου εξηγεί κατ' αρχάς πως το σιρόπι ρόδι είναι η Γρεναδίνη... Το γνωστό λικέρ... Αλληλούϊα, πάει αυτό... Για τον χυμό όμως τα πράγματα - μου είπε- ήταν πιο δύσκολα και έπρεπε να ψάξω στα μαγαζιά που πουλάνε ανατολίτικα προϊόντα, μπαχαρικά και τέτοια... Τα οποία είναι στο κέντρο... Σιγά τώρα μην τρέχω στο κέντρο για να πάρω τον βρωμο- χυμό σκέφτομαι, αλλά ελάτε που μου είχε κολλήσει να φτιάξω αυτό το συγκεκριμμένο φαγητό και εμένα άμα μου κολήσει μια ιδέα δεν ξεκολλάει με τίποτα....
Μπαίνω στο αυτοκίνητο λοιπόν, και πηγαίνοντας προς το Ivy τηλεφωνώ στην Θάλεια που είναι και η δουλειά της και φαντάζομαι πως θα ξέρει κάτι παραπάνω ... Και ξέρει όντως... Μου λέει πως θα βρω σίγουρα χυμό ρόδι στο Carrefour, αλλά έχει βγάλει και η Amita ή η ΕΒΓΑ... Και πως είναι πολύ trendy ο χυμός ρόδι τελευταία, επειδή είναι super αντιοξιδωτικός, και τον πουλάνε και σε καταστήματα υγεινής διατροφής και βιολογικών προϊόντων...Ok... Πίνω τον καφέ μου με τον Φώτη, πάω σπίτι ξεφορτώνω τις σακούλες και ταχτοποιώ τα ψώνια, ταϊζω και τον Άρι και τέσσερις η ώρα φεύγω για Carrefour γιατί στις 5 είχα πάλι ραντεβού για καφέ, πάλι στο Ivy, με την Dorris αυτή την φορά που ήρθε από Λονδίνο για μερικές μέρες και ήθελα πολύ να την δω... Φτάνω στο Carrefour, παρκάρω και αρχίζω να ψάχνω για τον χυμό... Μέσα στο χάος... Βρίσκω έναν που έχει όντως ρόδι, αλλά έχει και σταφύλι και φράουλα και δεν ξέρω και εγώ τι άλλο, και δεν μου κάνει και αφού γυρίζω όλο το σούπερ μάρκετ δυό φορές γύρω- γύρω, δεν καταφέρνω να βρω το γαμημένο τον χυμό πουθενά... Ψάχνω , βρίσκω μια υπέυθυνη, ούτε που το είχε ματακούσει το θέμα... Έξαλλη πια, μπαίνω στο αυτοκίνητο, πάω στο Ivy, βρίσκω την Dorris τα λέμε, της λέω και τον πόνο μου και φεύγω για να βρω μαγαζί με είδη υγειινής διατροφής γιατί το είχα πάρει προσωπικά πια το θέμα.... Τηλεφωνώ στην αδερφή μου που είναι της υγιεινής διατροφής και των βιολογικών και μου λέει πως το πιο κοντινό τέτοιο μαγαζί είναι στην Λεωφόρο Πεντέλης στο Χαλάνδρι... Μάλιστα έχει και μια κάρτα και παίρνει τηλέφωνο και τους ρωτάει και ω του θαύματος έχουν χυμό και μάλιστα σε δύο συσκευασίες, μεγάλη και μικρή!!!!
Και ξεκινάω για Χαλάνδρι... Όπου η Πεντέλης είναι πηγμένη μέχρι απελπισίας, τα αυτοκίνητα χαλί από τοίχο σε τοίχο μέχρι όπου φτάνει το μάτι, η ώρα είναι 7 παρά και εγώ υποτίθεται, 8 η ώρα πρέπει να είμαι σπίτι για να περάσει ο Μάνος να με πάρει να πάμε σινεμά... Αλλά σιγά μην γυρίσω σπίτι τώρα που είχα φτάσει μέχρι εδώ... Πάω, πάω, παω, και έχω στο μυαλό μου , ακούστε τώρα, ότι το μαγαζί είναι ανεβαίνοντας δεξιά...Το έχω δει, το ξέρω, είμαι σίγουρη... Και ψάχνω δεξιά όπως πάω, και φτάνω μέχρι τα Βριλήσια, με χίλια ζόρια, πρώτη δευτέρα, και το μαγαζί άφαντο.... Κάνω επί τόπου και επιστρέφω προς τα πίσω και δεν το πιστεύω αυτό που μου συμβαίνει... Και εκεί που είμαι έτοιμη να βάλω τα κλάμματα από τα νεύρα μου και σχεδιάζω να στείλω επιστολή διαμαρτυρίας στον Γαστρονόμο πως πρέπει να αναφέρουν στις κωλο- συνταγές τους ότι τα κωλο- υλικά είναι δύσκολο να βρεθούν και να μην ταλαιπωρούν τον κόσμο άδικα, τσουπ, στα δεξιά ΚΑΤΕΒΑΙΝΟΝΤΑΣ προς Αθήνα, βλέπω το μαγαζί... Που λέγεται Πράσινο και είναι και πράσινο και δεν το χάνεις με τίποτα, εκτός φυσικά αν κοιττάς από την άλλη όπως εγώ... Παρκάρω, μπαίνω, ρωτάω για τον χυμό και μου φέρνουν δύο μπουκάλια... Το τι συγκίνηση ένοιωσα, να μην σας το περιγράψω... Σαν να βρήκα χαμένο συγγενή ένα πράμα...
Ξαναμπαίνω στο αυτοκίνητο, νικήτρια και τροπαιοφόρος με τα μπουκάλια στην σακούλαπου ήταν και οικολογική, ή ώρα είναι πια 8 παρά και φτάνω σπίτι στο τσακ, ίσα για να προλάβω να αφήσω τους χυμούς, να πάρω ένα Depon γιατί το κεφάλι μου πήγαινε να σπάσει και να κατέβω όπως ήμουν με την φόρμα για να φύγουμε... Και σας ρωτώ.... Δεν είναι αυτός ένας αληθινός Γολγοθάς? Για ένα πιάτο φαί, άντε τέσσερα, έστω και gourmet?
Τελικά βέβαια δεν πήγαμε σινεμά γιατί ήταν και ο Μάνος dead από το πρωί σερί, είχαμε κλείσει και τραπέζι στο Orro Toro στις 11 για φαγητό με την Μάρθα και τον Άλκη και θα πέφταμε πάνω στα πόδια μας πια, οπότε προτιμήσαμε να αράξουμε λίγο σπίτι, να πάρουμε μια ανάσα, και να πάμε κατ' ευθείαν για dinner... Όπου περάσαμε πολύ μέτρια, προς χάλια, αλλά αυτά θα σας τα πω μια άλλη φορά... Όταν αποφασίσω να ανταγωνιστώ τον σύζυγο μου στις κριτικές εστιατορίων...
Το καλύτερο όμως σας το κράτησα για το τέλος για να δείτε πως άμα την έχεις την πετριά εκ γεννετής δεν σου κάνει τίποτα ούτε ο Χοϊμές ούτε ο Θεός ο ίδιος... Τι μαγειρεύω τώρα που σας γράφω? Μοσχαράκι με ρόδι θα υποθέσετε.... Και όμως, θα υποθέσετε λάθος... Μαγειρεύω κοκκινιστό.... Διότι αφού τα πέρασα όλα αυτά, και αφού κατάφερα να τον πάρω τον περίφημο χυμό, σήμερα που ξύπνησα μου είχε περάσει... Οριστικά...
Αυτά τα καταπληκτικά λοιπόν και σας αφήνω γιατί το φαγητό μου μυρίζει μαγικά και πρέπει να πάω να το ανακατέψω... Το βράδυ το πρόγραμμα έχει Guzel και αύριο το μεσημέρι θα πάρουμε τις μαμάδες μας και τον Άρι και θα πάμε να φάμε οικογενειακώς στο Απλά... Και μετά θα κάνουμε cocooning μέχρι τελικής πτώσεως, και αν μάλιστα έχει και βροχές όπως λένε, θα είναι τέλεια.... Φιλιά σε όλους , καλό σαββατοκύριακο και τα λέμε την Δευτέρα...

Υ.Γ. Τις πρώτες αναμνήσεις σας φυσικά και δεν τις ξεχνάω... Είπα όμως να μην κάνω καμιά βλακεία και πάρω κανέναν στον λαιμό μου, μια που εγώ είπαμε, είμαι μαθητευόμενος μάγος ακόμα, οπότε την Τρίτη θα τις τυπώσω και θα τις δείξω στον Γιάννη να κάνει εκείνος τις παρατηρήσεις , που θα είναι σίγουρα σωστές... Νομίζω πως είναι πολύ καλύτερη σαν ιδέα και σίγουρα πιο ασφαλής... Και μετά θα σας γράψω ακριβώς τι είπε, οπότε οποιος θέλει, μέχρι την Τρίτη, συμπληρώνει ότι θέλει... Kisses...

Ιδιωτική Λογική...

Σήμερα λέω, μια που έρχεται σαββατοκύριακο και θα έχω περισσότερο χρόνο να ασχοληθώ, αν έχετε και εσείς κέφι, να παίξουμε ένα από τα παιχνίδια του Γιάννη και της Ειρήνης.... Σας έχω πει για την Ιδιωτική μας Λογική και πως ο Άντλερ θεωρεί ότι καθορίζει την ζωή μας στην συνέχεια και τον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβανόμαστε και αντιμετωπίζουμε τα όσα μας συμβαίνουν.... Υπάρχει ένας τρόπος λοιπόν να ανακαλύψετε την δική σας ιδιωτική λογική και είναι και πολύ απλός και πολύ διασκεδαστικός... Αρκεί να συγκεντρωθείτε και να θυμηθείτε την πρώτη σας ανάμνηση... Όχι όμως κάτι που έχετε ακούσει να σας διηγούνται οι γονείς ή οι συγγενείς σας... Την δική σας πρώτη ανάμηνηση.... Και μαζί να περιγράψετε το συναίσθημα που σας προκαλεί ή πως θυμάστε να νοιώθατε όταν την ζούσατε...
Για να καταλάβετε τι εννοώ θα σας διηγηθώ δύο πρώτες αναμνήσεις... Την δική μου και τις Μαρίας... Εγώ θυμάμαι τους γονείς μου ντυμένους μασκαράδες - η μαμά μου ήταν Σπανιόλα με μαύρο- κόκκινο φόρεμα- να έρχονται στο δωμάτιο μου και να μου λένε πως θα φύγουν για να πάνε σε ένα πάρτυ αλλά το πρωί που θα ξυπνήσω θα μου έχουν φέρει σερπαντίνες και κομφετί... Ένοιωθα πολύ χαρούμενη και αδημονούσα να έρθει η επόμενη μέρα... Ήμουν περίπου τριών χρονών...
Η Μαρία θυμάται να ξυπνάει το βράδυ τρομαγμένη στην κούνια της και να βάζει τα κλάμματα επειδή είχε δει ένα κακό όνειρο και πονούσε η κοιλιά της... Η μαμά της ξύπνησε, σηκώθηκε, την πήρε από την κούνια της και την έβαλε να κοιμηθεί στο κρεβάτι της, ανάμεσα από εκείνη και τον μπαμπά της... Η Μαρία ένοιωθε τύψεις που τους ξύπνησε και που τους ενοχλούσε αλλά παρόλα αυτά μετά από λίγο ξανακοιμήθηκε μια χαρά... Ήταν γύρω στα δύο...
Πάμε τώρα να σας εξηγήσω πόσο κοντά στην πραγματικότητα της κάθε μια μας είναι, ή μάλλον ήταν, αυτές οι δύο αναμνήσεις... Εγώ γενικά είμαι πολύ αισιόδοξη σαν άνθρωπος και πάντα περιμένω τα καλύτερα να είναι αυτά που θα έρθουν... Όμως, θέλω να έχω εγώ τον έλεγχο των καταστάσεων, να δίνω εγώ την άδεια στους άλλους να κάνουν πράγματα όπως τότε που οι γονείς μου ήρθαν και με ενημέρωσαν πως θα φύγουν, και ταυτόχρονα, περιμένω από τους γύρω μου δώρα.. Κομφετί και σερπαντίνες... Περιμένω να μου αποδεικνύουν πόσο με αγαπάνε και όταν θεωρώ πως δεν το κάνουν, δημιουργώ εγώ τις προϋποθέσεις για αυτό βάζοντας τους ολοένα και περισσότερα και δυσκολότερα tasks....
Η Μαρία από την άλλη θεωρεί πως για να της δώσουν σημασία πρέπει να έχει πρόβλημα.. Να είναι άρρωστη ή φοβισμένη... Με αποτέλεσμα να περνάει διαρκείς κρίσεις πανικού και να νοιώθει πως δεν μπορεί να στηριχτεί στον εαυτό της αλλά αντίθετα πρέπει παντα να υπάρχει κάποιος να την στηρίζει σαν να είναι μικρό παιδί... Αναζητά την ασφάλεια κοντά στους ανθρώπους που αγαπάει, και όταν τελικά κερδίζει την προσοχή τους ταυτόχρονα νοιώθει τύψεις που τους ταλαιπωρεί και τους ξεσηκώνει....
Μαγικό? Φυσικά έπρεπε κανονικά να χρησιμοποιήσω παρατατικό γιατί αυτά συνέβαιναν πριν καταλάβουμε την ιδιωτική μας λογική και τον τρόπο με τον οποίο την χρησιμοποιούσαμε για να αντιληφθούμε τα πάντα γύρω μας... Τώρα που ξέρουμε πως όλο αυτό είναι "δικό" μας και όχι η αντικειμενική αλήθεια, η Μαρία έχει να "αρρωστήσει" χρόνια και εγώ ταλαιπωρώ πολύ λιγότερο και τον εαυτό μου και τους γύρω μου.. Φυσικά έρχονται στιγμές που ξεφεύγουμε.. Όμως ξέρουμε πως όλο αυτό είναι παιχνιδάκι τους μυαλού μας και έχει άλλο βάρος... Άλλη δυναμική... Και περνάει γρήγορα και ανώδυνα...
Αν λοιπόν όλο αυτό σας φάνηκε ενδιαφέρον, θυμηθείτε την πρώτη σας ανάμνηση και γράψτε την.. Ή εδώ σαν σχόλιο ή στο mail μου αν θέλετε να την κρατήσετε πιο ιδιωτική... Και εγώ θα σας πω τι σημαίνει και πως επιρρεάζει την ζωή σας μέχρι σήμερα... Με πολλή προσοχή φυσικά και με κάθε επιφύλαξη γιατί δεν είμαι παρά .. μαθητευόμενος μάγος... Όμως από τα τόσα χρόνια που κάνω group έχω δει πως πέφτει τόσο μέσα η εξήγηση αυτή που θα σας εντυπωσιάσει αληθινά... Και πως ακόμα και αν δεν κάνετε τίποτα περισσότερο από αυτό, το ότι θα έχετε έστω ακούσει από έναν άλλον άνθρωπο το pattern της συμπεριφοράς σας θα σας βοηθήσει να το εντοπίζετε μόνοι σας κάθε φορά που το κάνετε... Και αυτό είναι ένα τεράστιο βήμα προς την αυτογνωσία...
Φιλιά πολλά λοιπόν και περιμένω νέα σας....

Υ.Γ. Και για να μην ξεφεύγουμε από το pattern του blog, σήμερα θα πιω καφέ με τον Φώτη στο Ivy κατά τις 11, μετά ή πριν, θα πάω super market γιατί το ψυγείο μας θυμίζει την έρημο Σαχάρα και αύριο λέω να μαγειρέψω και κάτι, και το βράδυ έχουμε βγάλει εισητήρια να πάμε σινεμά στο Mall με τον Μάνο να δούμε "Θάναντος σε μια κηδεία" που λένε πως είναι πολύ καλό και μετά να πάμε στο καινούριο Oro Torro που άνοιξε κάπου στην Πεντέλης και πρέπει να το γράψει.... Pas mal που λένε και στα γαλλικά.... A demain....
Υ.Γ.2 Στην φωτογραφία είναι φυσικά ο κύριος Άντλερ... Μεγάλη η χάρη του....

Big Business...

Σήμερα ξύπνησα σχετικά νωρίς από ανυπομονησία.... Έχω ένα πολύ σοβαρό ραντεβού το μεσημέρι για το οποίο προς το παρόν δεν μπορώ να πω πολλά πράγματα, και το οποίο αν όλα πάνε καλά, μπορεί να αλλάξει τα επαγγελματικά μου προς το πολύ καλύτερο... Και παρόλο που δεν θέλω να ενθουσιάζομαι μια που έχω μάθει πια πως, από το να συζητήσεις κάτι μέχρι να γίνει, ειδικά στην δική μας δουλειά έχει μεγάλη απόσταση, η Πολυάννα μέσα μου, όπως πάντα, κάνει φούρλες... Για να μην σας πω ότι έχει ήδη αρχίσει να επενδύει τις μελοντικές - υψηλές- απολαβές μου σε τσάντες και παπούτσια... Anyway...
Μέχρι να έρθει εκείνη η ώρα, θα πάω σε λίγο από το σπίτι της Μαρίας για καφέ και για να παραγγείλω σκουλαρίκια... Βλέπετε ο Χοϊμές της είπε να μην δείξει τίποτα σε κανέναν μέχρι να τελειώσει, γιατί η ενθάρυνση που παίρνει από τις φίλες της είναι αρκετή λέει και μετά δεν έχει λόγο να συνεχίσει την προσπάθεια, και έτσι, είναι η πρώτη φορά που με εξαίρεση τα σκουλαρίκια που μου έκανε δώρο στην γιορτή μου, δεν έχω φορέσει ακόμα τα καινούρια κοσμήματα της κολλητής μου... Φυσικά ο Χοϊμές έχει δίκιο, γιατί μέχρι σήμερα η Μαρία έφτιαχνε υπέροχα πράγματα τα οποία μετά αγοράζαμε εμείς, ενώ φέτος για πρώτη φορά, ακολουθόντας τις συμβουλές του Γιάννη τα έχει ήδη δώσει σε δύο μαγαζιά και συνεχίζει ακάθεκτη... Μετά τον καφέ και το "shopping" θα γυρίσω σπίτι να ετοιμάσω κάτι για να φαέι ο Άρις επιστρέφοντας από το σχολείο, θα αντικαταστήσω την φόρμα που φοράω αυτή την στιγμή με κάτι πιο σοβαρό και θα φύγω τρέχοντας... Και το βράδυ υπάρχει μια περίπτωση να κάνουμε girl's με την Τίνα, την Βίβιαν και την Ρούλα αλλά δεν ξέρω ακόμα αν και τι έχει κανονιστεί αλλιώς θα αράξω στον καναπέ και θα δω τηλόραση....
Και θα φάω και κάτι mainstream, τύπου σουβλάκια ή burger, γιατί εχτές είμασταν καλεσμένοι στο Far East στην Γλυφάδα και φάγαμε κινέζικο... Με το οποίο κάποτε είχα φάει μεγάλο κόλλημα... Μετά όμως ανακάλυψα το Ταυλανδέζικο, που μου αρέσει τρελά πολύ περισσότερο, πεθαίνω για chicken curry extra spicy, τόσο καυτερό που να το τρώω και να τρέχει η μύτη μου, και αραιώσαμε τις επισκέψεις μας στα κινέζικα... Εχτές πάντως φάγαμε πάρα πολύ ωραία, μας είχαν ετοιμάσει μενού με σχεδόν τα πάντα και αν έχετε κέφι για ανατολίτικη κουζίνα σας το συνιστώ ανεπιφύλακτα... Θα περάσετε σούπερ... Φιλιά πολλά και καλημέρα...

Καλημέρα....

Πέρασα υπέροχα εχτές... Και επειδή είδα από τα σχόλια σας και από τα mails που μου στείλατε πως σας ενδιαφέρει η ιστορία της αυτογνωσίας και των groups, θα ανεβάσω κάποια στιγμή, σύντομα, ένα post πιο αναλυτικό.... Γενικά, τον τελευταίο καιρό το blog μου έχει γίνει πιο εξομολογητικό και έχει ξεφύγει λίγο από το virtual ημερολόγιο που είχα στο μυαλό μου όταν το ξεκινούσα... Δεν με πειράζει αυτό φυσικά, έτσι δεν γίνεται άλλωστε με όλες τις σχέσεις? Με τον καιρό γνωριζόμαστε με κάποιους ανθρώπους καλύτερα και ανοιγόμαστε ολοένα και περισσότερο... Και όσο και αν ακούγεται παράξενο το να χαρακτηρίζω την διαδικτυακή επικοινωνία μας σχέση, έγω έτσι την έχω στο μυαλό μου... Σαν μια σχέση που αλλιώς ξεκίνησε και αλλιώς εξελίσσεται στην πορεία... Και αυτή της η εξέλιξη, εμένα τουλάχιστον, με γεμίζει θετική ενέργεια και χαρά... Ίσως γιατί νοιώθω πως όλοι μαζί, νικάμε αυτό το απρόσωπο του διαδικτύου και με την καλή μας διάθεση και το μοίρασμα της καθημερινότητας ή των προβληματισμών μας το κάνουμε προσωπικό, και χρήσιμο, και "δικό" μας...
Αυτά για σήμερα, γιατί πρέπει να φύγω σε λίγο, το σημερινό μου πρόγραμμα έχει κομωτήριο για ρίζα που κοντεύει να κατέβει μέχρι τα αυτιά μου και μετά μανικιούρ γιατί το βράδυ είμαστε κάπου καλεσμένοι.... Και στα ενδιάμεσα τα γνωστά... Να παραγγείλω κάτι για τον Άρι, μια που σήμερα είναι εδώ η κυρία Κωνσταντίνα και το σπίτι θα είναι άνω κάτω, λίγο γράψιμο, και λίγο παιχνίδι... Αγόρασα το καινούριο CSI και μαζεύω αποδείξεις για έναν φόνο...:-) Φιλιά πολλά σε όλους.....

Υ.Γ. Το Σάββατο από τις 9.30 μέχρι τις 1.30 ο Γιάννης και η Ειρήνη κάνουν το πρώτο σεμινάριο για γονείς και υπάρχουν ακόμα θέσεις . Αν σας ενδιαφέρει, στείλτε μου mail για να σας στείλω τηλέφωνο επικοινωνίας....

Γιάννης και Ειρήνη...

Έχω μεγάλη χαρά σήμερα... Από το απόγευμα και κάθε Τρίτη στις 7.30 ξεκινάω group με τον Γιάννη και την Ειρήνη. Ξανά... Για πρώτη φορά πήγα πριν από οκτώ περίπου χρόνια. Μπορεί και λίγο παραπάνω. Πήγαινε η Μαρία, η κολλητή μου, και με ξεσήκωσε... Ήμουν διστακτική τότε γιατί είχα ξανακάνει group αρκετές φορές και καμιά δεν με είχε ενθουσιάσει... Είχα βοηθηθεί, σαφώς, αλλά συνήθως με τον δύσκολο τρόπο.... Με θυμάμαι να φεύγω κουρέλι μετά από διάφορα sessions, κλαμένη και φοβισμένη από όσα ανακάλυπτα για τον εαυτό μου που καμιά σχέση δεν είχαν με την εικόνα που είχα εγώ για μένα, τότε...
Πήγα διστακτική λοιπόν, αλλά ευτυχώς, πήγα... Και ανακάλυψα τον Άντλερ και την αυτογνωσία... Βλέπετε ο Γιάννης και η Ειρήνη κάνουν το μάθημα με χιούμορ, με αγάπη και υπομονή, χωρίς να σε πιέζουν, χωρίς να σε αγχώνουν και χωρίς να σε σπρώχνουν να μπεις σε χωράφια που δεν είσαι ακόμα έτοιμος να περπατήσεις... Τέσσερα χρόνια που κράτησε το προηγούμενο group γελάσαμε πολύ, αλλά πάρα πολύ όμως, μάθαμε να αντιμετωπίζουμε τα "προβλήματα" μας σαν ένα παιχνίδι που παίζουμε εμείς με τους γύρω μας, μάθαμε να ακούμε που είναι πολύ σημαντικό πράγμα στην ζωή, μάθαμε να πηγαίνουμε παρακάτω, να αποδεχόμαστε τον εαυτό μας με τις ατέλειες του και κυρίως, μάθαμε να μην κρίνουμε.... Όχι για να μην κριθούμε όπως λέει η εκκλησία, αλλά γιατί καταλάβαμε πως όλοι στην ζωή παλεύουμε για τα ίδια πράγματα. Για να νοιώθουμε πως ανήκουμε και πως μας αγαπάνε οι άνθρωποι που αγαπάμε, για το δίκιο μας που δεν θα μας το δώσει τελικά κανείς άλλος πέρα από μας, και για να επιβεβαιώσουμε την ιδιωτική μας λογική. Η ιδωτική λογική, λέει ο Άντλερ, είναι η άποψη που διαμορφώνουμε για την ζωή μέχρι τα τέσσερα μας χρόνια και βάση της οποίας πορευόμαστε για πάντα... Μαγικό δεν είναι?
Αν αποφάσισες ας πούμε στα τρία σου πως για να τραβάς την προσοχή της μαμάς σου πρέπει να αρωσταίνεις, αυτό θα κάνεις πάντα, άθελα σου, για να τραβάς την προσοχή των γύρω σου μια ζωή... Άλλοι αποφασίζουν να είναι αρχηγοί... Άλλοι να είναι θύματα.. Εγώ, στάθηκα πραγματικά τυχερή. Η ιδιωτική μου λογική λέει πως το αύριο θα είναι μια καλύτερη μέρα. Καλό ε? Βέβαια δεν λέει μόνο αυτό.. Λέει και πως για ότι συμβαίνει γύρω μου πρέπει την άδεια να την δίνω εγώ... Και πως οι άλλοι πρέπει να μου δίνουν "δώρα" για να μου αποδεικνύουν την αγάπη τους... Για πάρα πολλά χρόνια έβαζα τους ανθρώπους που με ενδιέφεραν σε τρελές δοκιμασίες για πείθομαι για την αγάπη τους... Ένοιωθα πως όσο πιο πολλά ανέχονταν από μένα, τόσο πιο πολύ με αγαπούσαν. Είναι περιττόν να σας πω πόσο πολύ ταλαιπωρήθηκα.. Και πόσο κόσμο ταλαιπώρησα φυσικά.. Και επειδή είπαμε, έχω και αυτό το authority problem και πρέπει εγώ να παίρνω τις αποφάσεις, συνήθως φρόντιζα να φεύγω πρώτη ,μην τυχόν και με προλάβουν και φύγουν αυτοί... Και μετά ήρθε ο Μάνος, και με έπεισε να δοκιμάσω να μείνω για πολύ... Δεν ήταν εύκολο, και καμιά φορά ακόμα δεν είναι... Όμως ήταν και παραμένει ο μόνος άνθρωπος που κατάφερε να με πείσει για την αγάπη του, να με αντέξει, και να με ηρεμίσει... Και να κάνει αυτή την ηρεμία, παρόλες τις αναταράξεις που περνάει που και που, να κρατάει ακόμα... Γερά...
Πρέπει βέβαιανα σας ομολογήσω πως πολύ σημαντικά για όλη αυτή την - τεράστια- αλλαγή μου, στάθηκαν τα μαθήματα του Γιάννη και της Ειρήνης... Όχι μόνο γιατί κατάλαβα τι ήταν αυτό που με βασάνιζε τόσα χρόνια, αλλά γιατί μπόρεσα, σε ένα μεγάλο βαθμό τουλάχιστον, να το ελέγξω... Πριν από τρία χρόνια, ο πρώτος κύκλος των μαθημάτων τελείωσε.. Και παρόλο που θα μπορούσα να συνεχίσω, αποφάσισα να μην το κάνω... Ένοιωσα πως ήθελα λίγο χρόνο μακριά από όλα αυτά, έτσι ώστε να μπορέσω να τα αφομοιώσω με την ησυχία μου, να τα κάνω πράξη στην καθημερινότητα μου, να τα κάνω "δικά" μου απολύτως... Και έτσι και έγινε μέχρι που ένοιωσα πως χρειαζόμουν να πάω παρακάτω... Πως είχα ανάγκη να μάθω πως θα βάλω την ζωή μου στο επόμενο στάδιο, πως θα μπορέσω να κάνω ένα βηματάκι ακόμα προς την κατεύθυνση που θέλω... Και έτσι σήμερα, με ολοκαίνουριο τετράδιο, όπως τότε που πήγαινα σχολείο και διάλεγα με ενθουσιασμό κάθε χρόνο τα τετράδια μου , είμαι έτοιμη να ξεκινήσω ένα ακόμα ταξίδι στον θαυμαστό κόσμο της ψυχής....
Λέω συχνά, και το εννοώ απολύτως, πως αν υπάρχει ένα πράγμα που θα ζητήσω από τον Άρι να κάνει κάποια στιγμή, που θα επιμείνω μάλλον να κάνει, είναι αυτά τα μαθήματα με τον Γιάννη και την Ειρήνη... Είμαι σίγουρη πια πως αν τα είχα κάνει εγώ στα είκοσι μου, θα είχα γλυτώσει τόσα προβλήματα, και τόσες στεναχώριες και τόση ταλαιπωρία που θα ήταν σαν να είχα κερδίσει ένα μεγάλο μέρος της ζωής που νοιώθω καμιά φορά ότι σπατάλησα με λάθος τρόπο για λάθος λόγους... Και ελπίζω το παιδί μου να γλυτώσει από τέτοιες περιπέτειες... Άλλωστε τα μαθήματα για γονείς που παρακολουθήσαμε με τον Μάνο όταν ήταν μικρός, γιατί ξέχασα να σας πω ότι αυτό ήταν το πρώτο πράγμα που κάναμε με τον Γιάννη και την Ειρήνη, σεμινάρια για γονείς, μας βοήθησαν να μεγαλώσουμε τον Άρι νομίζω σωστά, και να μην μας έχει δημιουργήσει κανένα σοβαρό πρόβλημα μέχρι σήμερα, παρόλο που περνάει την δυσκολότερη φάση της ζωής του, δηλαδή την εφηβεία...
Δεν θέλω να σας πω με όλα αυτά πως ο Γιάνης και η Ειρήνη είναι τίποτα γκουρού που έχουν αγγίξει την τελειότητα, ούτε πως ανκάλυψαν την Αμερική σε σχέση με την ψυχολογία... Στην ουσία σου λένε πράγματα που ήδη ξέρεις, αλλά δεν ξέρεις πως να τα εκφράσεις και πως να τα διαχειριστείς... Και κυρίως έχουν έναν τρόπο να στα λένε που αποφορτίζει ακόμα και τις πιο σοβαρές, τις πιο επίπονες καταστάσεις και που σε οδηγεί με ακρίβεια στον τρόπο με τον οποίο θα αντιμετωπίσεις τα πάντα σωστά και χωρίς το βάρος των ενοχών ή των τύψεων με τις οποίες φορτώνουμε συνήθως τον εαυτό μας και τοςυ γύρω μας...
Καλημέρα σε όλους, και ένα μεγάλο χαμόγελο...

Κέφια....

Καινούρια εβδομάδα, με κρύο, με προοπτικές να χειμωνιάσει επιτέλους, και με καινούριο κέφι... Χαρούμενο... Σήμερα ξύπνησα γεμάτη αισιοδοξία, αποφασισμένη να κάνω μια καινούρια αρχή... Θα βοηθήσει πολύ σε όλα αυτό το group που ξεκινάω από αύριο το απόγευμα και η κουβέντα που κάναμε με τον Μάνο, και η δική μου διάθεση πάνω απ' όλα να ξαναβάλω την ζωή μου στις σωστές της βάσεις... Πολλά από τα σχόλια σας μου έδωσαν έμπνευση και ιδέες.. Και κυρίως με βοήθησαν να δω πως αυτό που εγώ θεωρώ δυσκολία, ο άφθονος ελεύθερος μου χρόνος δηλαδή, για άλλους είναι επιδίωξη... Και πως μπορώ να αρχίσω να τον γεμίζω με πράγματα που αγαπώ και που με κάνουν να χαίρομαι, όπως να ξαναπιάσω το βιβλίο μου ας πούμε που το έχω εγκαταλείψει για μια ακόμα φορά, ή να αφιερώσω περισσότερο χρόνο στους Δρόμους Ζωής και την ετοιμασία του bazaar.. Ο Γιάννης μάλιστα ( πάντα ο Χοϊμές) μου πρότινε κάτι ακόμα πιο εξτρεμιστικό... Να βάλω καινούριους ανθρώπους στην ζωή μου, να δοκιμάσω καινούριες φιλίες, να αρχίσω να κάνω πράγματα μόνη μου, χωρίς την Μαρία ή τον Μάνο όταν δεν μπορούν, και κυρίως, να καταλάβω πως το πρόβλημα μου δεν είναι η μοναξιά... Είναι η μοναξιά όταν δεν την επιλέγω εγώ αλλά οι άλλοι για μένα...
Μεγάλη αλήθεια, και μεγάλη ανακούφιση!!! Και έτσι, με το ηθικό μου ακμαίο, με ανυπομονησία για αύριο και με μεγάλα κέφια, ετοιμάζομαι μετά την καλημέρα αυτή να ασχοληθώ με τα του σπιτιού μου... Με τις ντουλάπες συγκεκριμμένα, μια που ψύχρανε ο καιρός και πρέπει να κατάβουν τα χειμωνιάτικα από το πατάρι και να ανέβουν τα καλοκαιρινά... Για να μην σας πω ότι έτσι και συνεχίσει ο καιρός για μερικές μέρες σε αυτό τον ρυθμό, με βλέπω να ανάβω και τζάκι!!! Κατά τα άλλα σήμερα έχει και ωραία εργάκια στην τηλεόραση - μου αρέσει πολύ να αράζω στον κανπέ και να χαζεύω ωραία σήριαλ, τι να κάνω... -και το βράδυ θα περάσει με cocooning και ηρεμία... Καλή σας μέρα, καλή εβδομάδα και φιλιά πολλά...

Υ.Γ. Είπα να συμμετάσχω και εγώ στο Blog Action Day που έχει να κάνει με το περιβάλλον... Δεν ξέρω πως ακριβώς μπορεί να ενταχθεί το σημερινό μου post στην συγκεκριμμένη θεματολογία, αυτό που θα μπορούσα να γράψω πάντως, είναι πως όταν προσέχουμε το περιβάλλον που μας αφορά άμεσα, το σπίτι μας, την βεράντα μας, την αυλή μας, το πεζοδρόμιο μας, τα σκουπίδια μας, τότε προσθέτουμε ένα λιθαράκι το γενικό concept... Δεν είναι δύσκολο πράγμα αυτό... Και ίσως να είναι μια ευκαιρία η σημερινή μέρα να ξεκινήσουμε να ανακυκλώνουμε, ας πούμε...

Θυμός ή φόβος Part 2...

Όταν έγραφα το χτεσινό post ήμουν πολύ θυμωμένη και πολύ συγχισμένη... Δεν είμαι πια... Η επίσκεψη μου στον Χοϊμέ μου έδωσε την ευκαιρία, όπως πάντα, να βάλω τις σκέψεις και τα συναισθήματα μου σε τάξη και να συνειδητοποιήσω τι ζητάω και πως μπορώ να το έχω... Και σήμερα είμαι καλά... Και ήθελα πριν μοιραστώ μαζί σας κάποιες σκέψεις που μου δημιουργήθηκαν, να σας ευχαριστήσω όλους για τα σχόλια και τα mail σας και να σας πω μέσα από την καρδιά μου πως ασχέτως ψυχοθεραπείας ή όποιας άλλης υποστήριξης, είναι μεγάλη ιστορία το να νοιώθεις πως άνθρωποι "άγνωστοι" συμπάσχουν και ανησυχούν και μπαίνουν στην διαδικασία να σου γράψουν δυό λόγια για να σου δώσουν κουράγιο... Αυτό είναι το δώρο που μου έχει δώσει το blogging και ο λόγος που έχω αποφασίσει εδώ μέσα, έστω και επωνύμως, να είμαι απολύτως ειλικρινής και διάφανη... Ίσως επειδή συνήθως προσέχουμε την "δημόσια" εικόνα μας και την εξωραϊζουμε και αποφεύγουμε να δείχνουμε στους γύρω μας τις ρωγμές και τις αδυναμίες μας, εμένα μου φάνηκε ενδιαφέρον να αναμετρηθώ με τον εαυτό μου και με τις ανασφάλιες μου, έστω και on line, και να πω την αλήθεια... Αυτή είμαι, με τα καλά και τα κακά μου, με τις φωτεινές και τις σκοτεινές μου πλευρές , με τις εύκολες και τις δύσκολες μέρες μου, με τα σοβαρά μου και με τις μαλακίες μου... Αυτή είμαι και σε όποιον αρέσω... Και αλήθεια σας λέω, το συναίσθημα αυτό, του να είσαι διάφανος, είναι ανακουφιστικό...
Μπορεί βέβαια οι αντιδράσεις να μην είναι πάντα οι αναμενόμενες γιατί πάντα υπάρχουν άνθρωποι που κρίνουν αντί απλά να "ακούσουν" αλλά δεν πειράζει... Η πλειοψηφεία των ανθρώπων που διαβάζουν αυτό το blog, όποτε το χρειάστηκα, έσκυψαν πάνω από τους προβληματισμούς μου με αγάπη και με ειλικρινές ενδιαφέρον... Και μοιράστηκαν εμπειρίες και σκέψεις και ψυχή, και αυτό είναι έτσι κι αλλιώς πολύ, πολύ περισσότερο από ότι θα μπορούσα να ελπίσω όταν ξεκινούσα αυτό το blog ...
Μέσα από αυτό το απρόσωπο και μοναχικό μέσον που είναι ο υπολογιστής,νοιώθω καθημερινά να ανθίζουν σχέσεις που αγγίζουν τα όρια της φιλίας... Και αυτό είναι τεράστια ιστορία... Μαγική...
Διαβάζοντας λοιπόν εχτες τα σχόλια και τα mails σας ένοιωσα την ανάγκη να διευκρινήσω κάποια πράγματα και ο λόγος για τον οποίο "εκθέτω" με αυτόν τον τρόπο την ζωή μου είναι ένα από αυτά... Το άλλο είναι ο Μάνος... Ο οποίος μαθαίνει πάντα πρώτος, χρόνια τώρα, τα πάντα... Τα προβλήματα μου, τις ανησυχίες μου, τις αγωνίες μου, τις σκέψεις μου... Ενννοείται ότι τα μοιραζόμαστε όλα αυτά και αλλοίμονο αν περίμενα να μάθει πως νοιώθω ο άντρας της ζωής μου μέσα από ένα blog... Θα ήταν άδικο και για τους δυό μας και απόλυτα λάθος... Πριν γράψω τα όσα έγραψα τα συζήτησα με τον Μάνο... Και παρόλο που διαβάζει το blog μου καθημερινά - αν και αποφεύγει να σχολιάζει, και παρόλο που εγώ πολύ θα το ήθελα- δεν θα διανοούμουν ποτέ να του ανακοινώσω κάτι μέσα από εδώ... Πιστεύω πως θα μείωνα την σημασία της σχέσης μας και της αγάπης μας, και του σεβασμού που νοιώθουμε ο ένας για τον άλλο...
Τέλος να σας πω, έτσι για να το ξέρετε και αυτό πως σαν χαρακτήρας είμαι πολύ παρορμητική και πολύ κυκλοθυμική.... Και πως μου πήρε πολλά χρόνια αυτογνωσίας για να μπορέσω να μάθω να παλεύω αυτές τις συνεχείς μου μεταπτώσεις και να τις κοντρολάρω.. Και κυρίως να κατανοώ το γιατί μου συμβαίνουν... Παρόλα αυτά, όπως είδατε, δεν το καταφέρνω πάντα με επιτυχία... Αυτή την φορά η αιτία ήταν πως επειδή έχω μεγάλη ανάγκη από την απόλυτη προσοχή των δικών μου ανθρώπων για να νοιώθω καλά ( του Μάνου, του Άρι και της Μαρίας δηλαδή) και επειδή οι συνθήκες γύρω μου έχουν αλλάξει τον τελευταίο καιρό μια που ο Άρις μεγαλώνει, η Μαρία έχει τον Παναγιώτη και ο Μάνος την καινούρια θέση του με πολύ περισσότερες απαιτήσεις, άρα δεν έχουν τον χρόνο για μένα που είχαν μέχρι σήμερα, κάπου ένοιωσα να χάνω την γη κάτω από τα πόδια μου.. Και ξέσπασα...
Και μετά ήρθε το ραντεβού με με τον Γιάννη (Χοϊμέ) και με ξανάβαλε back on track... Και τώρα είμαι καλά, αισιόδοξη και γεμάτη δύναμη, έτοιμη να αρχίσω ένα καινούριο κύκλο αυτογνωσίας και να βάλω την ζωή μου σε καινούριες βάσεις...
Φιλιά πολλά λοιπόν σε όλους και καλό σαββατοκύριακο, και για μια ακόμη φορά, μέσα από την καρδιά μου, σας ευχαριστώ πολύ που είστε εδώ...

Θυμός ή φόβος...

Είμαι θυμωμένη… Με τον εαυτό μου κυρίως.. Που κάθομαι και περιμένω από τους άλλους να κάνουν όσα δεν μπορώ ή δεν αποφασίζω εγώ… Που ξαφνικά νοιώθω πως έχω χάσει τον μπούσουλα της ζωής μου, και ακόμα χειρότερα, τον μπούσουλα του εαυτού μου… Που μεταμορφώνομαι σιγά- σιγά σε όλα εκείνα που κορόιδευα χρόνια τώρα. Σε όλα όμως…

Κάποτε, όχι και τόσα πολλά χρόνια πριν, ήμουν ένα κορίτσι ανεξάρτητο… Όχι οικονομικά ίσως, όμως ήμουν ανεξάρτητη μέσα μου.. Ένοιωθα δυνατή και σίγουρη πως ότι και να μου συνέβαινε θα κατάφερνα να το ξεπεράσω… Και διεκδικούσα την ζωή μου και τα θέλω μου με πάθος, ακόμα και όταν χρειαζόταν να φτάσω στα άκρα και να χτυπήσω γροθιά στο μαχαίρι.. Ή το κεφάλι μου στον τοίχο… Δεν είχα καμιά ασφάλεια τότε, ούτε οικογενειακή, ούτε συναισθηματική, ούτε τίποτα… Είχα τον Άρι μωρό, το ωραιότερο μωρό στον κόσμο, έτσι τον έβλεπα, και αυτό μου έφτανε για να κινήσω τον κόσμο… Μόνη μου… Αν ξέρατε πόσο μου λείπει εκείνο το κορίτσι… Με τα προβλήματα του, και με τις δυσκολίες του, και με τις μαλακίες του, ήξερε να ζει και να παλεύει… Είχε πάθος…

Σήμερα, έχω γίνει μια άλλη γυναίκα.. Με τον καιρό, πόσο ύπουλος εχθρός είναι αυτός ο γαμημένος ο καιρός στ’ αλήθεια, ξέχασα πως διεκδικούν, ξέχασα πως παλεύουν, ξέχασα πως αγωνίζονται… Το μόνο που θυμάμαι πια είναι πως μουρμουρίζουν… Καθισμένη αναπαυτικά μέσα στην ασφάλεια του σπιτιού μου, με έναν άντρα που με αγαπάει πολύ αλλά με βλέπει ελάχιστα, ανάσκελα στον καναπέ βλέποντας Nova ή μπρούμυτα στην ξαπλώστρα μου στην Ψαρού χαζεύοντας τον κόσμο να περνάει, με άψογο μανικιούρ από την Τέτα και ακόμα πιο άψογο ξανθό δια χειρός Χατζή, έμαθα να περνάω από το προσκήνιο στο παρασκήνιο με δυο κινήσεις… Έμαθα να κανονίζω τα δικά μου προγράμματα, έμαθα να περνάω περισσότερο χρόνο με την κολλητή μου παρά με τον άντρα μου και το παιδί μου, έμαθα να δικαιολογώ τις απουσίες, να κατανοώ την έλλειψη χρόνου, να καταπίνω την έλλειψη ενδιαφέροντος… Έμαθα να αρκούμαι στα όσα, πώς να παραπονεθώ άλλωστε όταν αυτά τα όσα έχουν για φόντο ακριβά ξενοδοχεία, gourmet εστιατόρια και πολλά από εκείνα για τα οποία άλλοι ακόμα προσπαθούν…

Και όταν η κολλητή μου άλλαξε την ζωή της και έπαψε να μπορεί να με ακολουθεί στα αγαπημένα μας girl’s nights και στους καθημερινούς πρωινούς καφέδες, συνειδητοποίησα με τρόμο πως στην πραγματικότητα ήμουν μόνη…. Και άρχισα να πανικοβάλλομαι… Και όσο περνάει ο καιρός ο πανικός μου αντί να μικραίνει μεγαλώνει… Γιατί ο Μάνος έχει όλο και λιγότερο χρόνο και όλο και περισσότερες δικαιολογίες… Γιατί ο Άρις ξεκινάει την δική του ζωή και με αφήνει αναγκαστικά πίσω του… Γιατί ο Droopy είναι φρικτός συζητητής.. Γιατί η δουλειά μου δεν φτάνει για να γεμίσει τον ατελείωτο ελεύθερο χρόνο μου και οι απολαβές της δεν φτάνουν ούτε για την συντήρηση του άψογου ξανθού που λέγαμε… Γιατί το σπίτι είναι τόσο άδειο και τόσο σιωπηλό που θέλω να ουρλιάξω όλο και πιο συχνά… Γιατί όσα βιβλία και να διαβάσω, και όση τηλεόραση και να δω, και όσο blogging και να κάνω, και όσο shopping, δεν αλλάζει το γεγονός πως ζω μόνη μου… Χωρίς να είμαι… Σκέφτομαι διαρκώς πως υπάρχουν πολλοί άνθρωποι αληθινά μόνοι γύρω μου.. Όμως ίσως τελικά αυτή η μοναξιά παλεύεται πιο εύκολα ή έστω μπορείς να την δεχτείς πιο εύκολα… Είναι οριστική.. Λες είμαι μόνος και μπαίνεις στην διαδικασία να βρεις μια λύση, μια εναλλακτική… Εγώ λέω είμαι μόνη μου και μετά ανοίγει η πόρτα και είναι ή ο Άρις ή ο Μάνος… Ο Άρις που μπαίνει για να χωθεί στο δωμάτιο του να μιλήσει στο MSN με τους φίλους του ή που βγαίνει για να τους συναντήσει… Και ο Μάνος που έρχεται ίσα για να δούμε κάτι στην τηλεόραση τρώγοντας και μετά να πέσει για ύπνο ξερός είτε για να κοιμηθεί μια ωρίτσα πριν ξαναφύγει για κάποια δουλειά… Και τι μένει? Τα σαββατοκύριακα, που κάποια από αυτά ο Μάνος έχει ταξίδι και κάποια άλλα έχουμε να δούμε την μαμά του, και κάποια βράδια που βγαίνουμε… Και το πρωί… Ένα τέταρτο που χουζουρεύω στο κρεβάτι την ώρα που ο Μάνος ετοιμάζεται και λέμε δυο κουβέντες… Μια ατελείωτη ρουτίνα… Ένα πρόγραμμα τόσο σφιχτό που δεν χωράει τίποτα παραπάνω… Τίποτα διαφορετικό… Τα Σάββατα το πρωί ο Μάνος θα ξυπνήσει, θα πάει να αγοράσει τα πούρα του και μετά θα προσγειωθεί στον καναπέ και θα βλέπει τηλεόραση μέχρι να φάμε για μεσημέρι και να πάει για ύπνο… Και το απόγευμα θα δει τα υπόλοιπα έργα που έχουμε γράψει μέσα στην εβδομάδα μέχρι να βγούμε… Και την Κυριακή, όταν δεν θα δούμε την μαμά του θα βγούμε με την Μάρθα και τον Άλκη για μεσημέρι και μετά σπίτι και τηλεόραση μέχρι το βράδυ.. Προφανώς είναι λογικό για έναν άνθρωπο που τρέχει όλη την εβδομάδα σαν τρελός να θέλει μια μέρα να καθίσει σπίτι του και να αράξει στον καναπέ.. Το καταλαβαίνω... Όμως έλα που εγώ που είμαι κλεισμένη μέσα στο σπίτι όλη την εβδομάδα περιμένω αυτό το Σαββατοκύριακο για να κάνω κάτι άλλο... Όσο για τις καθημερινές, για να κάνουμε το οτιδήποτε πρέπει να πάρω εγώ τηλέφωνα και να κανονίσω… Υπάρχουν φίλοι μας με τους οποίους ο Μάνος δουλεύει μαζί αλλά δεν κανονίζουν σχεδόν ποτέ να κάνουμε κάτι… Έχω σχεδόν ξεχάσει πως είναι να σε πάρει ο άλλος τηλέφωνο και να σου πει «το βράδυ κανόνισα να πάμε εκεί με τον Τάδε».. Ή το να πιούμε έναν καφέ ένα πρωί εκτός προγράμματος… Ή να μην πάει μια μέρα στο γραφείο και να πάμε βόλτα, έτσι σαν έκπληξη… Κάποτε, πριν από χρόνια συνέβαιναν και αυτά… Τώρα πια όλα είναι μια ρουτίνα αφόρητη που μας καταπίνει… Μεγάλωσαν οι ευθύνες και τα άγχη και μίκρυνε η σχέση μας…

Και ξαφνικά, αυτή είναι η ζωή μου… Με την οποία πρέπει να είμαι και ευτυχής γιατί υπάρχουν πάρα πολλοί άνθρωποι που έχουν πολύ λιγότερα από μένα… Όμως υπάρχουν και άλλοι που έχουν περισσότερα… Θα αντάλλασα εύκολα, ας πούμε, το σπίτι μου στην Μύκονο και τους τέσσερις μήνες των διακοπών μου με έναν μήνα διακοπών κάπου αλλού και μια κανονική, συντροφική ζωή εδώ στην Αθήνα… Αν ήξερα πως θα κάναμε πράγματα όλοι μαζί και πως θα βλεπόμασταν, σιγά μην έφευγα… Όμως αφού θα είμαι μόνη μου εκεί μόνη μου και εδώ, προτιμώ την μοναξιά της Ψαρούς και του ηλιοβασιλέματος στην Δήλο…

Και είναι φορές που ξυπνάει μέσα μου εκείνο το κοριτσάκι και μπαίνω στην διαδικασία να τα τινάξω όλα στον αέρα έστω και μόνο για να δω ανθρώπους να κινούνται γύρω μου, αλλά τις περισσότερες φορές κερδίζει αυτή η γυναίκα που έχω γίνει πια… Που κάθεται και περιμένει από τους άλλους να αλλάξουν… Από τον Μάνο, από τον Άρι, από την Μαρία… Που είναι πολύ εγωίστρια για να δεχτεί πως οι καιροί άλλαξαν και πολύ βολεμένη για να ακολουθήσει το κοριτσάκι μέσα της… Και που δεν έχει πάψει ακόμα να αγαπάει αυτόν τον άντρα που βλέπει πια ελάχιστα και που διεκδικεί την προσοχή του σαν απεγνωσμένο δεκαπεντάχρονο…

Τον τελευταίο καιρό νοιώθω πως το κεφάλι μου είναι έτοιμο να εκραγεί 24 ώρες το 24ωρο και είμαι διαρκώς έτοιμη να βάλω τα κλάματα… Πίνω ατελείωτα Depon, κοιμάμαι και ξυπνάω με πονοκέφαλο, παίζω θέατρο ακόμα και στον εαυτό μου όταν τα πράγματα χειροτερεύουν, παρατηρώ απίθανες λεπτομέρειες, και κάποια στιγμή δεν αντέχω και ξεσπάω… Δίκαια ή άδικα δεν έχει σημασία… Αυτό που έχει σημασία είναι πως νοιώθω τόσο βαθιά αδικημένη που μου φταίνε τα πάντα… Έχω χάσει την χαρά που είχα μέσα μου και νοιώθω πως κινδυνεύω να χάσω και το μυαλό μου…Αν αυτό δεν είναι κατάντια, δεν ξέρω τι είναι… Σήμερα λοιπόν, έχω ραντεβού με τον Χοϊμέ… Χρειάζομαι επειγόντως βοήθεια και πάω να ακούσω την αλήθεια… Πως κανένας δεν θα με βοηθήσει παρά μόνο εγώ… Καλημέρα?

Στο κέντρο...

Σήμερα γράφω βιαστικά και φεύγω τρέχοντας... Θα κατέβω στο κέντρο να κοιτάξω για υφάσματα.. Οι καναπέδες μου έχουν γίνει τόσο χάλια με τον καιρό που θέλω να καλέσω φίλους στο σπίτι για φαγητό και κυριολεκτικά ντρέπομαι... Βοηθάει και ο Droopy σ'αυτό (στο να έχουν γίνει χάλια δηλαδή) μια που κοιμάται στον καναπέ αντί για το κρεβάτι του συχνά, βάζει και ο Άρις ένα χεράκι όταν ξαπλώνει με τα παπούτσια να δει τηλεόραση, καταλαβαίνετε... Έχουν μαυρίσει τα υφάσματα και όσο και να τα πλένει, και όσο και να τα τρίβει η κυρία Κωνσταντίνα δεν γίνεται τίποτα...
Έτσι σε λίγο θα πάω με το αυτοκίνητο μέχρι το Πεντάγωνο, θα παρκάρω και θα πάρω το μετρό για Μοναστηράκι... Γιατί το τέλειο μαγαζί για υφάσματα, κουρτίνες και όλα τα σχετικά είναι σε μια κάθετο της Ερμού κοντά στην Αθηνάς... Λέγεται Ελμαλόγλου και παρόλο που δεν το πιάνει το μάτι έτσι που είναι μικρό και ταπεινό σαν παλιά αποθήκη, έχει φοβερή ποικιλία και κυρίως, εξαιρετικές τιμές.... Μετά, μια που θα είμαι προς τα εκεί θα ανηφορίσω και λίγο πιο πάνω στην Ερμού να χαζέψω παπούτσια σε αυτό το μαγαζί που ποτέ δεν θυμάμαι πως το λένε αλλά είναι πάντα γεμάτο με ιταλικά παπούτσια (κάποτε ήταν καλύτερα βέβαια αλλά και σήμερα με λίγο ψάξιμο μπορείς να βρεις κάτι σούπερ funky σχέδια) ενώ δυό μαγαζιά πιο 'κει είναι το στοκ της Καλογήρου... Δεν κατεβαίνω συχνά κέντρο για ψώνια, βολεύομαι καλύτερα στην Κηφισιά και στο Νέο Ψυχικό, άντε να φτάσω κανένα Χαλάνδρι όταν έχω κέφι, οπότε τώρα που θα πάω κάτω, θα αδράξω την ευκαιρία και θα χαζολογήσω όσο περισσότερο μπορώ...
Στην συνέχεια πρέπει να είμαι στην ώρα μου πίσω στο σπίτι για να παραγγείλω στον Άρι κάτι για μεσημεριανό ενώ στις 4 έχω ραντεβού στην Τέτα για νύχια... Και το βράδυ το πρόγραμμα έχει τηλεόραση, στην Nova έχει CSI και στον Alpha ξαναρχίζουν οι Ιστορίες του αστυνόμου Μπέκα, και delivery γιατί εχτές ο καλός μου με πήγε Σπονδή και μετά από τόση γαστρονομία θέλω το burgerάκι μου για να ισιώσω... Εννοείται πως περάσαμε υπέροχα, έτσι? Παρόλο που του γκρίνιαξα λίγο γιατί είμαι σε λίγο παράξενο mood τελευταία, περάσαμε σούπερ... Και κυρίως κουβεντιάσαμε γιατί με τις δουλειές και τα τρεξίματα καθημερινά χανόμαστε όσο και να προσπαθούμε για το αντίθετο...
Αυτά τα ολίγα για σήμερα, καλημέρα σε όλους και φιλιά πολλά...

Αχ βρε Αιμίλιε...

Είναι λίγο άσχετο το timing αλλά αν δεν το γράψω θα σκάσω... Καλέ, είδατε την καινούρια σειρά του Ant1 με τον Αιμίλιο Χειλάκη και την Ρένια Λουιζίδου? Απίστευτο... Εγώ είχα χάσει το πρώτο επισόδειο γιατί ήμουνα στην Κρήτη και έτσι είδα κατευθείαν το προχτεσινό... Και ούτε που περίμενα, εγώ, που είμαι φαν του Αιμίλιου εδώ και χρόνια, από τότε που κυλούσε στα πατώματα του καθαριστηρίου την Ταμίλα Κουλίεβα αν θυμάστε, και που δεν έχω χάσει σήριαλ για σήριαλ και θεατρικό για θεατρικό που να πρωταγωνστεί, και που του έχω πάρει και συνέντευξη και που έχουμε βγει και έξω τόσες φορές, ότι θα ερχόταν η μέρα που θα τον έβλεπα να παίζει και δεν θα μου άρεσε... Αλλά αφού δεν μου άρεσε? Να μην το πω? Καταρχάς σαν να χάλσε λιγάκι... Νομίζω πως φταίει το μαλλί που είναι πολύ μακρύ πια και δεν του πάει, γιατί αν ήμουν κακός άνθρωπος, που δεν είμαι, και αν δεν ήξερα πόσο ερωτευμένος είναι με την Αθηνά του, που το ξέρω, θα έλεγα απλώς ότι ο γάμος δεν του πηγαίνει... Άρα, πρέπει να φταίει το μαλλί... Κούρεμα επειγόντως καλέ μου γιατί έχεις αρχίσει να μοιάζεις επικίνδυνα με μια θεία που είχα κάποτε στον Δρυμώνα Λευκάδος, και αυτό δεν έχει καλή έννοια.. Έχει μόνο κακή...
Βέβαια, για να πούμε και του στραβού το δίκιο, δεν φταίει μόνο το μαλλί του Αιμίλιου για αυτό το τηλεοπτικό disaster που παρακολούθησα άναυδη προχτές.... Φταίει και το concept που ήταν προβληματικό από την ώρα που κάποιος λαμπρός νους σκέφτηκε πως τον ρόλο της αγαπημένης από το παρελθόν μπορούσε να τον παίξει η Ρένια Λουιζίδου... Γιατί όπως και να το κάνουμε, από Αστροπελέκι στους Απαράδεκτους και καφετζού ερωτευμένη με τον Χάρη Ρώμα ( αν είναι ποτέ δυνατόν) να βρεθείς να κυλιέσαι στα πατώματα με τον Αιμίλιο, έστω και με εχτένσιον, είναι λίγο αλόκοτο.... Ειδικά στην σκηνή που την έχει στριμώξει στα όρθια σε έναν τοίχο, έμοιαζε ο κακομοίρης σαν να προσπαθούσε να οδηγήσει πριονοκορδέλα.... Για να μην συζητήσω για την φάση στον αμπελώνα που περιφερόταν η Χάϊντι με την βερμούδα, τις γαλοτσες και το καλάθι στο χέρι, σαν άλλη Κοκκινοσκουφίτσα, να την δει ο λύκος και να πάθει φοβία for ever... Είπαμε, ηθοποιός είναι ο άλλος, και μάλιστα καταπληκτικός, αλλά τι να σου κάνει και το δόλιο το ταλέντο ... Έρχεται η στιγμή που σηκώνει τα χέρια ψηλά και παραδίδεται στην δίνη των γεγονότων... Και είναι κρίμα γιατί η σειρά είναι πολύ φιλόδοξη... Με την Τοσκάνη της, με τους αμπελώνες της, με την πλατεία της Σιέννας πρώτη μούρη, με τον Πυγμαλίωνα Δευκαρίδη σε δεύτερο ρόλο που είναι ταλεντάρα επίσης, και με την υπογραφή της Μιρέλας Παπαοικονόμου που όσο να 'ναι, είναι εγγύηση στην ούγια...
Εγώ θα συεχίσω να την βλέπω την σειρά βέβαια, διότι είμαι σίγουρη πως ο Αιμίλιος θα το σώσει στην διαδρομή, αφήστε που δεν θέλω να χαλάσω το σερί μου ως φαν, αλλά την αμαρτία μου την λέω... Δυό ωραίους γκόμενους είχαμε στην ελληνική τηλεόραση, ο ένας άφησε μαλλί και ο άλλος ( για τον Αλέξη λέω αλλά αυτόν θα τον παραλάβω full time άλλη μέρα) άφησε και μαλλί και μούσι!!! Τι έχουν πάθει με τις τρίχες πια? Έχεις καλέ μου τόσα προσόντα, τέτοιο πρόσωπο, τέτοιο βλέμμα, τέτοιο στόμα.... Άντε κουρέψου και ξυρίσου, άντε βγάλε και την μπλούζα λίγο να χαζέψουμε και εμείς οι αγαπημένοι τηλεθεατές και τηλεθεάτριες... Γιατί άμα θέλω να δω ταλέντο και τρίχα μαζί, βλέπω και τον Μηνά Χατζησάββα, που λέει ο λόγος... Εσένα για άλλη δουλειά σε πήραμε... Και αλλού η ζωή μας πήγε...
Μ' αυτά και μ' αυτά, ευτυχώς που υπάρχουν και τα Υπέροχα Πλάσματα της Μυρτώς Κοντοβά να έχουμε κάτι να απολαμβάνουμε... Δεν ξέρω αν το παρακολουθείτε, κάθε Τρίτη στον Alpha μετά τον Λαζόπουλο, αλλά αν δεν το είδατε ακόμα να το δείτε... Θα ενθουσιαστείτε σίγουρα... Οι πρωταγωνιστές μιλάνε, συμπεριφέρονται και γελάνε σαν κανονικοί άνθρωποι, το χιούμορ είναι επιπέδου Μίλα μου Βρώμικα, η Θέμις Μπαζάκα δίνει τα ρέστα της ως Σκύλα, ο Πυρπασόπουλος είναι εκπληκτικός και εχτές στην φάση που η Μυρτώ Αλικάκη έφαγε το wasabi κόντεψα κυριολεκτικά να πέσω κάτω από τον καναπέ από τα γέλια...
Και τώρα, βγάζω από μέσα μου τον Παναγιώτη Τιμογιαννάκη, τον διπλώνω προσεκτικά και τον βάζω στο συρτάρι γιατί θα επανέλθω soon και με τα υπόλοιπα που βλέπω, και πάω για καφέ και shopping... Καλημέρα, και φιλιά σε όλους...

Μια (μεγάλη) συγγνώμη....

Καμιά φορά γράφοντας εδώ ξεχνιέμαι… Αραδιάζω τις σκέψεις μου και τα συναισθήματα μου έτσι ακριβώς όπως μου έρχονται και όπως τα νοιώθω και δεν μπαίνω στην διαδικασία του να τα (ξανά) διαβάσω με την ματιά ενός τρίτου… Έτσι, μερικές μέρες πριν, στεναχώρησα έναν φίλο που αγαπώ πολύ και που -παρόλο που είναι γενικά παρεξηγιάρης- δεν ήθελα με τίποτα να πικράνω… Σήμερα λοιπόν, αποφάσισα να χρησιμοποιήσω το blog μου μόνο για εκείνον.... Και να του αφιερώσω ένα post όχι μόνο για να του ζητήσω συγγνώμη αλλά κυρίως για να του εξηγήσω γιατί τον αγαπάω.. Πολύ…

Όταν τον γνώρισα τον συμπάθησα αμέσως… Έχει αυτό το puppy style παιδιού που αναζητάει την μαμά του και παρόλο που εγώ δεν είμαι καθόλου ο τύπος της «μαμάς» με αποτέλεσμα να τσακωνόμαστε συχνά, δεν μπορώ να του κρατήσω μούτρα για καιρό… Είναι από τους ελάχιστους ανθρώπους τους οποίους έχω παρακαλέσει τόσο πολύ για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα να με κάνουν παρέα… Μιλάμε για παρακάλια ετών, κανονικά… Παρόλο που δεν με ακούει ποτέ και κάνει παρέα με ανθρώπους τους οποίους συχνά αντιπαθώ – όχι πάντα όμως- και με φέρνει συχνότατα στο σημείο να θέλω να του πω το περίφημο «στα ‘λεγα», καταφέρνει πάντα να με κάνει να τον έχω στο νου μου και να παίρνω το μέρος του ακόμα και όταν δεν έχει δίκιο, έτσι γιατί του έχω αδυναμία… Νομίζω πως είμαι από τους λίγους ανθρώπους που εμπιστεύεται και συζητάει τα προσωπικά του, και πάντα τον ενθαρρύνω να κάνει αυτό που γουστάρει η ψυχούλα του γιατί καταπιέζεται προσπαθώντας να τους έχει όλους ευχαριστημένους. Όλους εκτός από τον εαυτό του εννοείται… Φυσικά ξέρει όλα μου τα μυστικά και φυσικά έχει κινδυνέψει τουλάχιστον δύο φορές να πάθει αποπληξία εξ΄ αιτίας μου… Έχουμε τσακωθεί σαν τα σκυλιά, έχουμε πάψει να μιλάμε για μερικούς μήνες, έχουμε κρατήσει ατελείωτα μούτρα ο ένας στον άλλο, έχουμε μεθύσει μέχρι λιποθυμίας, έχουμε κουτσομπολέψει ατελείωτα, έχουμε πάει διακοπές μαζί, έχουμε ξενυχτήσει κουβεντιάζοντας και έχω κλάψει τουλάχιστον μια φορά στην αγκαλιά του… Τον αγαπάω παρόλο που είναι γκρινιάρης, παρόλο που θέλει όλη την προσοχή του κόσμου στραμμένη επάνω του ( και παρόλο που το ίδιο ακριβώς θέλω και εγώ), παρόλο που είναι αφάνταστα παρεξηγιάρης και παρόλο που μου έφαγε τα αγαπημένα μου λουλούδια φέτος το καλοκαίρι... Και μετά από τόσα χρόνια ξέρω καλά πως έχουμε αποδείξει ο ένας στον άλλο πόσο σημαντικοί είμαστε…

Τέλος θέλω να του πω και από εδώ, ενώπιον όσων με διαβάζετε, πως τον θεωρώ απολύτως ταλαντούχο, έχω άλλωστε και την μεγαλύτερη συλλογή από πίνακες του – practically ζω σε ένα μουσείο Πενταρβάνη- και το ξέρει πολύ καλά, και πως αν το χαζό αστείο μου τον στεναχώρησε μπορεί να με βρίσει την επόμενη φορά που θα με δει, ή να με πάρει τηλέφωνο και να μου τα σούρει αν θέλει, αλλά δεν του επιτρέπω να αμφιβάλει ούτε λεπτό για το πόσο πολύ τον αγαπάω και για το πόσο πολύ τον υποστηρίζω… Όχι μόνο στον φίλο μας τον ειδικό περί τέχνης αλλά και στον κόσμο όλο… Και για το πόσο πολύ στενοχωρήθηκα που τον στεναχώρησα… Σ’ αγαπώ πολύ βλαμμένο….. Sorry…. Σμουτς!!!!

Υ.Γ. Αυτόν τον πίνακα τον έχετε ξαναδεί σε άλλο ένα post μου... Είναι από τους πιο αγαπημένους μου και τον έχει ζωγραφίσει, φυσικά, ο Στέλιος Πενταρβάνης...

Σαν καρουσέλ...

Εχτές το βράδυ κοιμήθηκα νωρίς... Και βαθιά... Σχεδόν βυθίστηκα, σε έναν ύπνο ανακουφιστικό και παρόλο που δεν θυμάμαι ποτέ τα όνειρα μου, ξύπνησα με μια αίσθηση γαλήνης... Και με ένα τεράστιο χαμόγελο... Και πριν από λίγο, την ώρα που έκανα τις κλασσικές πρωϊνές δουλειές μου πριν φύγω για τον κλασσικό πρωϊνο καφέ μου στο Ivy με την Μαρία - έστρωσα τα κρεβάτια, άπλωσα και έβαλα τα πιάτα στο πλυντήριο- σκεφτόμουν πως συχνά τα συναισθήματα μου και ο τρόπος που αντιμετωίζω τα πράγματα μοιάζει με καρουσέλ... Σαν τα πολύχρωμα αλογάκια, έτσι και εγώ ανεβοκατεβαίνω από την χαρά στην λύπη και από τον ενθουσιασμό στην απελπισία, ίσως όχι τόσο συχνά όσο το έκανα κάποτε, αλλά πάντα με την ίδια ένταση.. Όλα στην ζωή μου τα ζω στο τέρμα... Αποφεύγω τα ενδιάμεσα και αυτό φαντάζομαι με κάνει μάλλον κουραστική για τους ανθρώπους γύρω μου ή έστω δύσκολη στο να με ακολουθήσουν... Σήμερα ας πούμε, είμαι πολύ χαρούμενη... Αν ήμουν καρτούν θα χοροπηδούσα στα πεζοδρόμια μοιράζοντας λουλούδια στους περαστικούς... Λουλούδια που θα τα έβγαζα σαν άλλος ταχυδακτυλουργός από το μανίκι μου... Προχτές ήμουν πάρα πολύ λυπημένη... Τόσο που πριν κοιμηθώ, ήμουν έτοιμη να βάλω τα κλάματα... Φανταζόμουν τα χειρότερα, δράματα και τραγωδίες και πεταγόμουν στον ύπνο μου από εφιάλτες που δεν θυμάμαι... Αλλά και στα απλά και τα καθημερινά, πάλι έτσι είμαι... Των άκρων... Ή συμπαθώ κάποιον πολύ ή δεν με ενδιαφέρει καθόλου... Ή μου αρέσει ένα μέρος και τρελαίνομαι ή το θεωρώ απαράδεκτο και δεν θέλω να ξαναπατήσω... Ή ασχολούμαι με κάτι με τρελό ενθουσιασμό ή δεν κουνάω ούτε το μικρό μου δαχτυλάκι... Ευτυχώς που πάντα, στο βάθος όλων αυτών, υπάρχει η Πολυάννα, η αδιαμφισβήτητη βασσίλισα της ψυχολογίας μου... Που κερδίζει στα σημεία κάθε μαυρίλα και κάθε δυσκολία με την βεβαιότητα πως όλα γίνονται για καλό και πως αύριο θα είναι μια καλύτερη ημέρα και έτσι τα πράγματα αποκτούν μια κάποια ισορροπία...
Τώρα, θα φύγω τρέχοντας για τον καφέ που λέγαμε και μετά θα πάω στο Κορωπί γιατί σήμερα είναι μεγάλη μέρα... Pay day για την ακρίβεια... Το μεσημέρι θα επιστρέψω σπίτι να ετοιμάσω στον Άρι το μεσημεριανό του , το απόγευμα ίσως περάσει η Ρούλα για καφέ και το βράδυ το πρόγραμμα έχει TV non stop... Θα ξεκινήσω με Shark στην Nova και θα τελειώσω με Αιμίλιο Χειλάκη στον Ant1... Σκέφτεστε τίποτα καλύτερο? Φιλιά και καλή εβδομάδα...

Υ.Γ. Ξαναδιαβάζοντας το post το βρήκα λίγο ασυνάρτητο αλλά δεν πειράζει... Συνήθως εδώ γράφω ακριβώς ότι σκέφτομαι και αν σήμερα έχω μια δόση χασίματος, ε, τι καλύτερο από ένα ελαφρώς παραληρηματικό κείμενο? Θα το έχετε καταλάβει και εσείς πια φαντάζομαι, πως δεν μου αρέσουν ούτε τα δήθεν ούτε τα τερτίπια... What you see is what you get... Με τα καλά και τα κακά που συνεπάγεται κάτι τέτοιο....

Λίγα λόγια και καλά....

Μόλις επιστρέψαμε στο σπίτι... Όλοι μαζί... Ο Άρις είναι πανευτυχής, κουρασμένος πτώμα αλλά παρόλα αυτά πήγε μια βόλτα στην πλατεία να δει τους φίλους του, πενταβρώμικος διότι το πρόγραμμα του διημέρου δεν περιελάμβανε μπάνιο- λούσιμο, και μας έφερε και τρίγωνα Πανοράματος... Ανάμεσα στα πράγματα που έφερε μαζί του δε, είναι και μια αφίσα από την συναυλία για την οποία ανέβηκαν τελικά στην Θεσσαλονίκη, των Varukers, οι οποίοι από ότι είδα ψάχνοντας στο internet είναι μια punk rock αγγλική μπάντα!!! Είδα φωτογραφίες και έφριξα...
Τέλος πάντων, να μην σας κουράζω άλλο, τέλος καλό όλα καλά... Και τώρα, ήρεμη πια και με βαθιές αναζωογονιτικές ανάσες, πάω να ξαπλώσω στον καναπέ και να δω τηλεόραση μέχρι να με πάρει ο ύπνος, δηλαδή για κάνα δίωρο.... Γιατί έχω τέτοια κούραση και έχω κοιμηθεί τόσο άσχημα δυό μέρες τώρα που δεν με βλέπω να αντέχω παραπάνω.... Για να μην σας πω ότι νοιώθω να γλαρώνω ήδη, εδώ που σας γράφω... Φοβερό συναίσθημα η ηρεμία... Την νοιώθεις να απλώνεται στο σώμα σαν δροσερό αεράκι... Ανακουφιστικό...
Σας ευχαριστώ όλους για το support, που με έκανε πολλές φορές να χαμογελάσω από προχτές, και τα λέμε αύριο... Που ξημερώνει μια καινούρια μέρα και μια καινούρια εβδομάδα.... Φιλιά...

Άρις

Σήμερα ξύπνησα μουδιασμένη... Και νομίζω πως θα παραμείνω έτσι, σχεδόν μετέωρη, για το υπόλοιπο weekend... Μέχρι την στιγμή που θα δω τον Άρι να βγαίνει από την πόρτα του Σταθμού Λαρίσης γελαστός και καλά... Δεν υπήρξα ποτέ παραδοσιακή μαμά, ίσως να υπήρξα ακριβώς το αντίθετο για την ακρίβεια, όμως αυτό το παιδί, που δεν είναι παιδί πια αλλά ένας νεαρός άντρας, είναι τα πάντα μου... Είναι ο ήλιος γύρω από τον οποίο γυρίζει η ζωή μου, είναι το σύμπαν μου, είναι η αναπνοή μου... Είναι η πρώτη μου σκέψη το πρωί και η τελευταία το βράδυ... Είναι το γέλιο που φωτίζει την ψυχή μου μέχρι μέσα.... Είναι, τελικά, η ζωή μου ολόκληρη ... Καμιά φορά προσπαθώ να θυμηθώ πως ήταν πριν... Τότε που ήμουν απολυτως ανέμελη, και που μπορούσα ανά πάσα στιγμή να πάρω την βαλίτσα μου και να φύγω... Από σπίτια, από τόπους, από σχέσεις, από δουλειές, από τα πάντα.... Και αλήθεια σας λέω, δεν θυμάμαι... Είναι σαν ο ερχομός του Άρι να τράβηξε μια γραμμή και να χώρισε την μνήμη μου στα δύο... Σαν να μηδένισε το κοντέρ μου και να άρχισαν όλα από την αρχή....
Δεν λέω πως υπήρξαν όλα έυκολα, ούτε πως η αλλαγή στην ζωή μου και στην ζωή του Μάνου ήταν απλή μια που είμασταν και οι δύο πολύ νέοι όταν γίναμε γονείς... Και δεν ξέρω καν αν καταφέραμε ποτέ να είμαστε "κανονικοί" γονείς, μια που μεγαλώνοντας όλοι μαζί, γίναμε περισσότερο ομάδα, και συμπαίκτες, και συνένοχοι οι τρεις μας, παρά μπαμπάς, μαμά και παιδί.... Αυτό που ξέρω όμως με την πιο απόλυτη βεβαιότητα του κόσμου είναι πως όσο και αν είναι άδικο για όλους τους υπόλοιπους πολυγαπημένους ανθρώπους της ζωής μου - του Μάνου συμπεριλαμβανόμενου- ο Άρις είναι και θα είναι πάντα η πρώτη μου επιλογή... Και όσο και αν με γεμίζει τύψεις αυτή η σκέψη, είναι αυτός που θα διάλεγα ξανά και ξανά, κάθε φορά, αν και όποτε θα χρειαζόταν χωρίς δεύτερη σκέψη... Χωρίς καν πρώτη...
Όπως δεν είμαι μαμά με την παραδοσιακή έννοια του όρου, έτσι δεν είμαι και θρήσκα... Πιστεύω όμως βαθιά στον Θεό, και κάθε φορά που κάνω την προσευχή μου, και Τον παρακαλώ να μας έχει όλους καλά, γερούς και ευτυχισμένους, πάντα προσθέτω πως "αν όμως έπρεπε να διαλέξω μόνο έναν, αν όλα αυτά που ζητάω θα μπορούσαν να είναι εφικτά μόνο για έναν, αυτός θα ήταν ο Άρις"... Τα γράφω όλα αυτά γιατί σήμερα, όπως και κάθε φορά που φεύγει μακριά μου για κάτι καινούριο, το μυαλό μου κάνει κύκλους τρελούς... Σκέφτομαι τα πάντα, από εκτροχιασμούς τρένων, μέχρι συμμορίες και το ξέρω πως γίνομαι γελοία και χαζή αλλά δεν μπορώ να κάνω αλλιώς... Είναι σαν να αποφασίζει το μυαλό μου να με παιδέψει.... Και τα καταφέρνει περίφημα... Έτσι ξεκίνησε να βγαίνει μόνος του, έτσι ξεκίνησε να πηγαίνει στον κολλητό του τα καλοκαίρια, έτσι ξεκίνησε για την πρώτη του εκδρομή με το σχολείο τότε που πήγαν στην Βενετία, έτσι θα γίνουν προφανώς και όλα τα υπόλοιπα... Εννοείται πως δεν του δείχνω το παραμικρό... Γιατί θέλω να είναι ευχαριστημένος, να ποερνάει καλά, να χαίρεται τις καινούριες του εμπειρίες και να μην έχει το βάρος της δικής μου, χαζής, ταλαιπωρίας... Και γιατί τον εμπιστεύομαι και ξέρω πως είναι υπεύθυνος και πως δεν κουβαλάει απωθημένα που θα τον έσπρωχναν να κάνει πράγματα που δεν θα έπρεπε ή να παρασυρθεί... Ο μόνος που με καταλαβαίνει και με διαβάζει σαν βιβλίο ανοιχτό είναι ο Μάνος που ευτυχώς, παρόλο που λατρεύει τον γιό του όσο και εγώ, είναι πιο ψύχραιμος.. Ή τουλάχιστον έτσι δείχνει... Εγώ δεν τα καταφέρνω... Χτυπάει το τηλέφωνο και νοιώθω την καρδιά μου να χάνει ένα χτύπο... Και αν σκεφτείτε ότι παρόλη αυτή μου την αγωνία ο Άρις είναι ένα παιδί που κάνει διακοπές μόνο του δυό μήνες τον χρόνο και πάει όπου θέλει τον υπόλοιπο καιρό, μπορείτε να φανταστείτε πως practically, ζω στα πρόθυρα της καρδιακής ανεπάρκειας..... :-)
Το ευτύχημα είναι πως, μετά από τόσα χρόνια Χοϊμέ, ξέρω πια πως το πρόβλημα είναι δικό μου... Και ξέρω και πως να το κρατάω για μένα.... Έτσι, τώρα, θα πάω να μαγειρέψω κοτόπουλο με ροκφόρ γιατί θα έρθουν οι μαμάδες μας για φαγητό, το βράδυ θα πάμε σινεμά να δούμε το "Έχετε κάνει κράτηση" στο Mall, και αύριο θα βγούμε για μεσημεριανό με τον Άλκη και την Μάρθα... Θα περάσω μια χαρά, θα γελάσω όπως γέλασα και εχτές, και θα ξεχαστώ προς στιγμήν, αλλά η αλήθεια θα παραμένει... Θα κοιμηθώ βαθιά και ευτυχισμένα μόνο την Κυριακή το βράδυ, όταν θα είμαστε παλι εδώ, όλοι μαζί... Μόνο τότε θα καταφέρω να πάρω μια βαθιά ανάσα και να νοιώσω το οξυγόνο να γεμίζει τα πνευμόνια μου μέχρι μέσα.... Και μόνο τότε θα βυθιστώ ξανά σε όνειρα ανέμελα και ροζ...

Ξέρω πως σας έχω συνηθίσει σε άλλου είδους posts... Όμως το είχα μεγάλη ανάγκη σήμερα όλο αυτό... Να το γράψω, να το πω, να το βγάλω από μέσα μου... Να το ξορκίσω... Διάβασα μια δήλωση του Αλαβάνου εχτές, που έχει καρφωθεί στο μυαλό μου... Δεν θα μπορούσα να συμφωνώ περισσότερο... "Είναι πολύ δυσκολότερο" είπε, "να είσαι γονιός από ότι να είσαι πολιτικός... Ή οτιδήποτε άλλο"... Καλημέρα σε όλους και καλό σαββατοκύριακο...

Άλλη μια μέρα, σχεδόν σαν τις άλλες....

Από χτες φταρνίζομαι διαρκώς, σαν το γατί ... Και έχω και αυτό το πρόβλημα, που όταν με πιάσει φτάρνισμα πρέπει να φταρνιστώ τουλάχιστον 7 με 8 φορές μέχρι να μου περάσει, οπότε, όπως καταλαβαίνετε, έχω ξεπνοήσει.... Παρόλα αυτά, εχτές περάσαμε για άλλη μια φορά υπέροχα στους Δρόμους Ζωής, ετοιμάζουν καταπληκτικά πράγματα και το Bazaar θα είναι μεγάλη επιτυχία να μου το θυμηθείτε, αφήστε που θα έχει και super shopping, από home made μαρμελάδες και γλυκά κουταλιού, και φοβερές γκουρμεδιές σε βαζάκια από τον Αθήναιο, μέχρι κοσμήματα και βιβλία και ένα σωρό ιδέες και λύσεις για χριστουγεννιάτικα δώρα... Πλύση εγκεφάλου θα σας κάνω, σας προειδοποιώ, για να είστε όλοι εκεί.... Άλλωστε χρειαζόμαστε εθελοντές για βοήθεια, στο στήσιμο, στο ξεστήσιμο, στην πώληση και σε ένα σωρό άλλα, οπότε, καιρός είναι να πηγαίνετε από το site της Magica και να δηλώνετε συμμετοχές.... Θα περάσουμε υπέροχα βρε.... Και είναι και για καλό σκοπό... Τι άλλο να πω πια για να σας πείσω....
Τέλος πάντων, εχτές, μετά την συνάντηση, πήγαμε όπως σας είχα πει με τον Μάνο, την Βίβιαν και την Τίνα στο "Το" και φάγαμε, και ήπιαμε και τα κρασιά μας τα γαλλικά ( πλην όμως πάμφθηνα), και περάσαμε για μια ακόμα φορά πολύ όμορφα... Και σκεφτόμουν στην επιστροφή πως αυτή είναι μια ακόμα χαρά που μου έχει προσφέρει το blogging... Που γνώρισα ανθρώπους σαν την Βίβιαν , και σαν την Τίνα, και σαν τον Θάνο, ή τον Γιάννη, ή την Dorris, και ταιριάξαμε και περνάμε σούπερ, και που θα γνωρίσω κι άλλους στην διαδρομή, και που όλο αυτό βγαίνει από την απρόσωπη και ανώνυμη επαφή μέσα από τους υπολογιστές και γίνεται παρέα, και γέλια, και γιατί όχι? Φιλία...
Σήμερα, σε λίγο, θα πάω για τον καθιερωμένο καφέ στο Ivy με την Μαρία, και μετά έχω να φτιάξω μαλλί... Το μεσημέρι θα πλύνουμε μαζί με τον Άρι τον Droopy, βλέπετε αύριο θα έρθει η πεθερά μου να φάμε μαζί για μεσημέρι και δεν λέει να τον δει έτσι σίχαμα που τον έχουμε καταντήσει, και το βράδυ έχουμε κανονίσει Τηλέμαχο με την Μαρία και τον Παναγιώτη, την Μάρθα και τον Άλκη και την Κατερίνα και τον Γιώργο.... Και από αύριο το πρωί ετοιμάζομαι να ζήσω ένα δράμα... Όχι, δεν εννοώ την πεθερά μου που θα έρθει για φαγητό... Για τον Άρι λέω, που φεύγει με το τραίνο για Θεσσαλονίκη... Πάει την πρώτη του εκδρομή μόνος του, με τους φίλους του... Θα φύγουν το πρωί του Σαββάτου και θα επιστρέψουν το απόγευμα της Κυριακής... Πάλι με το τραίνο... Και θα μείνουν σε ένα ξενοδοχείο που το βρήκαν μόνοι τους, κοντά στον σταθμό λέει, και ούτε που θέλω να σκέφτομαι τι θα φτιάξουν στην συμπρωτεύουσα οκτώ δεκαεξάχρονα μόνα τους... Είναι περιττόν να σας πω ότι έχω θέσει σε επιφυλακή την κολλητή μου την Στέλλα και τον Σταύρο, τον άντρα της που μένουν Θεσσαλονίκη, και πως μέχρι την Κυριακή θα με έχουν με υπογλώσια στο σπίτι... Αλλά τι να κάνω η μάνα? Να του πω όχι δεν μπορώ γιατί είναι μαλακία να πάνε όλοι οι φίλοι του και αυτός να μείνει πίσω, να τον ακολουθήσω μεταμφιεσμένη σε θαμνάκι μπορώ μεν αλλά μου το απαγόρευσε ο Μάνος ρητά και κατηγορηματικά, οπότε, το μόνο που μου μένει είναι να το περάσω και αυτό.... Αν και τώρα που το καλοσκέφτομαι, κάτι μπορώ να κάνω... Να ακυρώσω το ραντεβού που έχω για μανικιούρ την Τρίτη γιατί φαντάζομαι πως δεν θα μου έχει μείνει νύχι για να βάψω... Θα τα έχω φάει όλα από την αγωνία μου.... Καλημέρα σε όλους και φιλιά...

Just another ordinary day....

Δεν συνηθίζω να διαφημίζω τις δουλειές μου, με την έννοια πως σας λέω μεν τι κάνω αλλά μέχρι σήμερα δεν σας έχω προτρέψει να αγοράσετε κάποιο περιοδικό... Στο καινούριο ΕΥ ΖΗΝ που κυκλοφόρησε σήμερα όμως, υπάρχει το κομμάτι που έγραψα για το blogging και σκέφτηκα ότι ίσως λόγω θέματος σας ενδιαφέρει να ρίξετε μια ματιά... Εγώ το είδα από χτες που μου το έφερε σπίτι ο Μάνος, και παρόλο που με χάλασε τελείως η εικονογράφηση- την βρήκα πολύ φλατ και πολύ ανέμπνευστη- χάρηκα που διάβασα και τυπωμένες τις απόψεις τεσσάρων bloggers που λατρεύω να διαβάζω... Της Ψιλικατζούς, του Πρόβατου, της Τσαπερδόνας και του Δημήτρη Μαμαλούκα... Και ελπίζω ειλικρινά να το χαρούν και εκείνοι...
Πίσω στα καθημερινά τώρα, το πρωί σηκώθηκα αχάραγα για να προλάβω να πληρώσω την ΔΕΗ, που την είχαμε ξεχάσει ως συνήθως και θα μας έκοβαν το ρεύμα, και όταν έφτασα στα γραφεία για να πληρώσω, αν είναι δυνατόν, η ΔΕΗ είχε διακοπή... Και ανγκάστηκα να ξαναπάω δυό ώρες αργότερα και να περιμένω μισή ώρα σε μια ουρά που έφτανε έξω από την πόρτα... Φαντάζομαι πως αυτό συμβαίνει μόνο στην Ελλάδα... Να μένει από ρεύμα η εταιρία του ηλεκτρικού... Ξέρω πως το καλύτερο είναι να περάσουμε όλους τους λογαριασμούς μας να πληρώνονται κατευθείαν μέσω τράπεζας αλλά αυτό περιλαμβάνει δύο σκέλη... Το ένα είναι να πάει ο Μάνος να υπογράψει τις εντολές και το δεύτερο να έχει πάντα υπόλοιπο ο λογαριασμός μας... Δύσκολα και τα δύο και το αποτέλεσμα είναι να κολάω με μαγνητάκια τους λογαριασμούς στο ψυγείο και να τους ξεχνάω... Και να τρέχω τελευταία στιγμή, που σημαίνει, αφού μας κόψουν το τηλέφωνο και λίγο πριν μας κόψουν το ρεύμα... Ευτυχώς το νερό για κάποιον περίεργο λόγο το προλαβαίνουμε συνήθως πριν κοπεί... Μέχρι τώρα τουλάχιστον...
Μεταξύ πρώτης και δεύτερης επίσκεψης στην ΔΕΗ λοιπόν, ήπια έναν καφέ με την Μαρία στο Ivy και αναλύσαμε τα επαγγελματικά μας... Τα συμπεράσματα ήταν μάλλον απογοητευτικά... Για να βγάζουμε κάθε μήνα τα χρήματα που θέλουμε πρέπει, η μεν Μαρία να φτιάχνει κοσμήματα επί πέντε ώρες την ημέρα και επί 22 μέρες τον μήνα κοστολογόντας την δουλειά της με 29 ευρώ την ώρα, άρα να τα πουλάει λίγο φτηνότερα από τον Καίσαρη, εγώ δε, να γράφω σε τουλάχιστον πέντε περιοδικά τον μήνα από τουλάχιστον πέντε σελίδες στο καθένα... Είναι πιθανότερο ίσως να κερδίσουμε το Λαϊκό λαχείο... Αρκεί να αγοράζουμε λαχεία φυσικά...
Με το ηθικό μου ελαφρά πεσμένο μετά από όλα αυτά, αφού πλήρωσα την ΔΕΗ πήγα στο pet shop να αγοράσω φαγητό του Droopy και μια που σήμερα είναι η παγκόσμια ημέρα των ζώων, πήρα και σαμπουάν μήπως πείσω τον Άρι να βάλει ένα χεράκι να τον πλύνουμε γιατί είναι πιο βρώμικος από ποτέ και με την ευκαιρία του αγόρασα και ένα καινούριο λουρί...
Και τώρα είμαι σπίτι, σας γράφω και προσπαθώ να σκεφτώ τι να μαγειρέψω για μεσημέρι... Νομίζω πως θα στραφώ για μια ακόμα φορά στο delivery... Τέλος το απόγευμα στις 7 θα είμαι στο Γκάζι στους Δρόμους Ζωής... Σήμερα είναι η πρώτη συνάντηση των εθελοντών για το Bazaar και ελπίζω να μαζευτούμε πολλοί.... Είπαμε, ο σκοπός είναι καλός και πρέπει όλοι να βάλουμε τα δυνατά μας... Εχτές κατάφερα να κάνω και μια πατέντα με την πολύτιμη βοήθεια της Λουίζας Κορνάρου και έτσι, πατώντας κάτω από το banner που βλέπετε δεξιά επάνω, στην αρχή της σελίδας, μπορείτε να βρείτε χρήσιμες πληροφορίες για το τι χρειάζεται το Bazaar και για το πως μπορείτε να συμμετέχετε, αν το θελήσετε....
Μετά την συνάντηση θα έρθει ο Μάνος να με πάρει και θα πάμε μαζί με την Βίβιαν και την Τίνα για φαγητό στο "Το" που είναι σχεδόν δίπλα ... Είπαμε να συνδιάσουμε το τερπνόν μετά του ωφελίμου... Είναι από τα αγαπημένα μας μαγαζιά, με καταπληκτική κουζίνα γερμανικής έμπνευσης ( κορυφαία σνίτσελ με πατατοσαλάτα) και μια ενδιαφέρουσα λίστα κρασιών σε εξαιρετικές τιμές μια που οι ιδιοκτήτες τα εισάγουν απ' ευθείας από την Γερμανία...
Αυτά προς το παρόν και ελπίζω να μην έχετε παράπονο... Σας φλόμωσα στις πληροφορίες σήμερα... Φιλιά και τα λέμε αύριο...

Υ.Γ. Επειδή την βλέπω την δουλειά από τα πρώτα σχόλια, το άρθρο είναι τέσσερις σελίδες... Και δημοσιεύσα την πρώτη για να σας κινήσω το ενδιαφέρον να πάτε να αγοράσετε το περιοδικό να αυξήσουμε λίγο την κυκλοφορία, να βγάλουμε και κανένα παραπανίσιο ευρώπουλο και εμείς οι τίμιοι εργαζόμενοι στα ΜΜΕ... Τι νομίζατε, τζάμπα τα πήρα τα πτυχία στο Marketing? Άντε βρε, να δώσουμε όλοι μαζί μια ώθηση στην επιχείρηση... ( Που έλεγε και ο Φοίνικας έμπορος στο Asterix...) :-)

Υ.Γ.2 On a second thought, ως blogger είμαι υπερ της ελεύθερης διακίνησης των πληροφοριών μέσω του διαδικτύου... Αφήστε που το έχω πάρει πια απόφαση... Δεν θα πλουτίσω ποτέ από την δημοσιογραφία... ( Αντιθέτως θα αρχίσω να αγοράζω συστηματικά λαχεία..) Οπότε, με τις υγείες σας.... Enjoy!!!!