Παρασκευή, Ιουνίου 29, 2007

Σαν παλιό σινεμά...


Από τα πράγματα που λατρεύω... Όλον τον χειμώνα αφήνω ταινίες για να τις δω το καλοκαίρι στο Cine Μαντώ... Αραχτή στις πάνινες πολυθρόνες, με τσιγάρο - τεράστια απόλαυση- , με σουβλάκια καλαμάκια και τραγανές πατάτες τηγανητές, με παγωμένες μπύρες, με ρούχα άνετα και τα πόδια στην μπροστινή καρέκλα... Εχτές κατεβήκαμε από νωρίς στην Χώρα με τον Άρι και την μαμά μου, χαζολογήσαμε στα μαγαζιά, παράγγειλα τις ωραιότερες σαγιονάρες με ματάκια νούμερο 22 για την ανηψιά μου, αγόρασε ο Άρις μαγιό από το Soho και εγώ ένα ζευγάρι απίθανα σκουλαρίκια με τον βάτραχο πριν γίνει πρίγκιπας από το Scala Shop Gallery, είδα και τον Δημήτρη που τον είχα επιθυμήσει, και την Ελένη και την Ράνια, και μετά πήγαμε και καθίσαμε στον κήπο μέχρι να τελειώσει η προηγούμενη παράσταση...

Εκεί, κάτω από τα δέντρα, στο ημίφως της πρώτης παράστασης, φάγαμε τα καλαμάκια μας και μόλις άναψαν τα φώτα πιάσαμε τρεις ωραίες θέσεις με τραπεζάκι ανάμεσα και απολαύσαμε Pedro Almodovar και Volver.. Για την ταινία τι να πω? Απλά υπέροχη... Με μια Penelope Cruz γεμάτη πάθος και όλα τόσο οικεία, τόσο κοντινά στην δική μας ψυχή και στην δική μας νοοτροπία... Μας βρέχει η ίδια θάλασσα, μας καίει ο ίδιος ήλιος , μας φυσάνεοι ίδιοι άνεμοι και μας ταλανίζουν τα ίδια πάθη... Και ένα θέμα δύσκολο, τραγικό, έγινε στα χέρια ενός ταλαντούχου σκηνοθέτη μια ταινία μαγική.. Τρυφερή, αγαπησιάρικη, μελαγχολική καμιά φορά... Που τελειώνοντας μου άφησε μια αίσθηση γλυκιά...

Κοιμήθηκα όμορφα χτες το βράδυ.. Με τον Άρι και την μαμά μου στα διπλανά δωμάτια, τον Droopy να ρουθουνίζει ευχαριστημένος στο χαλί μπροστά στο κρεβάτι μου και ένα τηλέφωνο βραδινό από τον Μάνο που είναι στην Αθήνα που με άφησε με ένα γλυκό χαμόγελο και μια βαθιά ανάσα ευτυχίας... Και σήμερα ξύπνησα με χαμόγελο και με μια πελώρια διάθεση για βουτιές... Οι ειδήσεις βέβαια με προσγείωσαν στην πραγματικότητα... Καίγεται η Ελλάδα και είναι τόσο άδικο αυτό και τόσο λάθος... Όμως αυτό είναι ένα μεγάλο θέμα που ανήκει σε άλλο Post... Προς το παρόν λοιπόν, καλημέρα.....

Πέμπτη, Ιουνίου 28, 2007

Long time , no see....

Tον είδα σήμερα μετά από πολύ καιρό... Στην παραλία... Σαν να ένοιωσα ένα βλέμμα καρφωμένο στην πλάτη μου, αυτή την αίσθηση πως κάποιος σε κοιτάζει επίμονα, ανασηκώθηκα από την ξαπλώστρα μου και , ήταν εκεί.... Καθισμένος στα μαξιλάρια μπροστά στο μπαρ, μαζί με δύο φίλους του που δεν ήξερα και δυο κοριτσάκια... Τα μάτια μας συναντήθηκαν για μερικά δευτερόλεπτα και αμέσως έσκυψε στο κινητό του προσπαθώντας να δείξει απασχολημένος... Ήταν το ίδιο όμορφος, λιγότερο ηλιοκαμένος, φορούσε το μαγιό που μου άρεσε, το είχα διαλέξει εγώ, σαν να μην πέρασε μια μέρα, και όμως, ήταν διαφορετικός... Ήταν ξένος...
Φόρεσα τα μάυρα μου γυαλιά, πήρα το βιβλίο μου και ξάπλωσα μπρούμυτα για να διαβάσω... Αναρωτήθηκα για λίγο τι ήταν αυτό που είχε αλλάξει... Η απάντηση απλή... Τίποτα και τα πάντα... Πολύ αργότερα σηκώθηκα να πάω στην τουαλέτα και όταν βγήκα τον βρήκα να με περιμένει... Λίγο αμήχανος, λίγο ενοχλημένος, λίγο διστακτικός... Αλλά εκεί... Είπαμε τα τυπικά, πως περνάω, πως περνάει, είναι φαντάρος τώρα και απολύεται τον Δεκέμβριο, τι έγινε φέτος με το περιοδικό, πότε βγαίνει, τι κάνουν κάποιοι κοινοί γνωστοί... Είπαμε διάφορα αλλά σην ουσία δεν είχαμε να πούμε τίποτα πια... Με ρώτησε τι θα κάνω το βράδυ, του απάντησα πως θα πάω σινεμά με τον Άρι και την μαμά μου, μου είπε πως θα μείνει μέχρι το Σάββατο... Και πως θα ήθελε να με δει... Τον ρώτησα γιατί και σώπασε.. Δεν βρήκε κάτι να μου απαντήσει... Τον φίλησα στο μάγουλο, του ευχήθηκα να περνάει καλά και έφυγα...
Σκεφτόμουν αργότερα πόσα πράγματα έχουν αλλάξει... ΄Η πόσα πράγματα δεν υπήρχαν και τα δημιούργησα εγώ... Ο Χοϊμές λέει πως σκηνοθετούμε το έργο της ζωής μας και μάλλον έχει δίκιο... Μόνο που εγώ τώρα έχω ανεβάσει πια καινούρια παράσταση... Ή μάλλον, όχι καινούρια... All time classic... Και είναι sold out... ΄
Την ώρα που φεύγαμε διασταυρωθήκαμε στο parking... Άφησε για λίγο την παρέα του, ήρθε κοντά μου και μου ψιθύρησε στ' αυτί " Για σένα ήρθα, και το ξέρεις... Μου λείπεις.." Τον κοίταξα στα μάτια και χαμογέλασα... Δεν απάντησα γιατί δεν υπήρχε λόγος... Μπήκα στο αυτοκίνητο μου, έβαλα πρώτη και έφυγα... Ξανά...
Εμένα μωρό μου, δυστυχώς, δεν μου λείπεις καθόλου....

Τετάρτη, Ιουνίου 27, 2007

Δροσιά....


Η άμμος καίει... Τα πόδια μου τσουρουφλίζονται μέχρι να διασχίσω το λιγότερο από ένα μέτρο που με χωρίζει από την θάλασσα... Το νερό είναι γαλάζιο, διάφανο και δροσερό... Ανατριχιάζω... Κάνω μερικά βήματα ακόμα και το νοιώθω να αγκαλιάζει τα πόδια μου... Βουτάω.... Το κεφάλι μου τυλίγεται από δροσιά... Ανακούφιση... Βγαίνω στην επιφάνεια, παίρνω βαθιά ανάσα, ξαναβουτάω... Κολυμπάω κάτω από την επιφάνεια, γρήγορα, μέχρι να νοιώσω τα πνευμόνια μου να καίνε... Ξαναβγαίνω και ρουφάω τον αέρα απολαυστικά... Η ακτή έχει απομακρυνθεί αρκετά... Γύρω μου το απέραντο γαλάζιο διακόπτεται από σκάφη, μικρά και μεγαλύτερα αλλά το αποτέλεσμα παραμένει... Απόλαυση... Γυρίζω ανάσκελα και αφήνω το κορμί μου να επιπλεύσει... Κλείνω τα μάτια, τα αυτιά μου είναι μέσα στο νερό, οι ήχοι γίνονται απαλά μουρμουρητά και ο ήλιος πίσω από τα κλειστά μου βλέφαρα χρυσίζει το μυαλό μου... Για λίγα λεπτά νοιώθω να χάνω την επαφή μου με τον κόσμο... Και να την κερδίζω με τον εαυτό μου... Ανοίγω τα μάτια , το ρεύμα με έχει παρασύρει προς τα έξω... Δίπλα μου δυο παιδάκια με ένα στρώμα, ένα ζευγάρι αγκαλιασμένο μέσα στο νερό , μια κυρία με ένα ψάθινο καπέλο που κάνει την πρωϊνή , θαλάσσια, γυμναστική της... Κολυμπάω νωχελικά προς τα έξω και λίγο πριν τα πόδια μου πατήσουν κάτω κάνω μια τελευταία βουτιά... Τινάζω τα μαλλιά μου και βγαίνω ... Η άμμος κολλάει στα βρεμμένα μου πόδια και οι κρύσταλοι που σχηματίζει το νερό πάνω στο δέρμα μου λειτουργούν σαν πρίσματα και βοηθάνε το μαύρισμα μου... Ξαπλώνω στην ροζ πετσέτα μου και αφήνομαι στο χάδι του ήλιου... Σε λίγο, μόλις με κάψει αρκετά, τα βήματα μου θα με οδηγήσουν πίσω στο νερό... Ξανά και ξανά...

Δευτέρα, Ιουνίου 25, 2007

Μήπως τελικά είμαι σνομπ?


Ετοιμολογικά μιλώντας (sine nobilitate ) η απάντηση είναι οπωσδήποτε... Βλέπετε η οικογένεια μου με εφοδιάσε με πολλά και χρήσιμα πλήν όμως τίτλο ευγενείας δεν διαθέτουμε... Ακόμα... Θα μπορούσα να έχω παντρευτεί τον πρίγκηπα, με την αδερφή του οποίου άλλωστε έκανα κάποτε- προ πραξικοπήματος όταν είμασταν και οι δυό μικρές και τριανταφυλλένιες- ιππασία στο Τατόι αλλά πρόλαβε η κόρη του (μεγαλό) μπακάλη και τώρα αποκαλούν εκείνη μεγαλειοτάτη... Όμως κάθε εμπόδιο για καλό, έτσι δεν λένε? Διότι εγώ σήμερα λιάζομαι στην Ψαρού αραχτή και δεν τρέχω σαν την κυνηγημένη από gala σε gala αλλάζοντας τιάρες , και είμαι σίγουρη πως περνάω καλύτερα...
Κυριολεκτικά μιλόντας όμως, θα μπορούσα να με χαρακτηρίσω επιλεκτική... Υπάρχουν πράγματα που μου αρέσουν πολύ, πράγματα που δεν μου αρέσουν καθόλου και πράγματα που κάνουν την (ηλιοψημένη ) πέτσα μου να σηκώνεται... Τα πρώτα τα επιδιώκω και ενίοτε τα απιτώ, τα δεύτερα αρνούμαι κατηγορηματικά να τα υποστώ και τα τρίτα... Τα τρίτα τα αντιμετωπίζω με αγένεια... Προσέξτε... Όχι ανάγωγα γιατί η αγωγή άμα την έχεις δεν σε εγκαταλείπει ποτέ... Ενώ την αγένεια μπορείς να την μεταχειρίζεσαι όταν πρέπει και μετά να την βάζεις πίσω στο συρτάρι μέχρι να σου ξαναχρειαστεί...
Τα πράγματα που μου αρέσουν είναι πολλά και απλά... Μου αρέσουν τα όμορφα σπίτια.. Όχι τα τεράστια και ντιζαϊνάτα αλλά εκείνα που έχουν ψυχή και σε καλωσορίζουν γελαστά... Μου αρέσουν τα ακριβά πράγματα... Τα λινά σεντόνια, τα pillow sprays, οι συλλεκτικές τσάντες, τα χειροποιήτα παπούτσια, τα ασημένια μαχαιροπήρουνα, η ομπρέλα μου στην Ψαρού, η ροζέ σαμπάνια και το κασμιρ... Μου αρέσει το καλό φαγητό αλλά όχι απαραίτητα τα ακριβά εστιατόρια, τα ξένα περιοδικά (ειδικά το Tattler , το 25 Beautifull Houses, και το Vanity Fair) , τα hard cover βιβλία, τα ταξίδια, τα καλά ξενοδοχεία, οι ακριβές δερμάτινες αποσκευές όταν τρίβονται από την χρήση, το μανικιουρ- πεντικιούρ στην Τέτα, τα αντηλιακά St. Barth και οι κρέμες σώματος της Laura Mercier... Μου αρέσουν οι έξυπνοι, ακομπλεξάριστοι άνθρωποι, προτιμώ τους "κακούς" από τους "καλούς", τους βρίσκω πάρα πολύ πιο ενδιαφέροντες, λατρεύω το εγγλέζικο, δηλητηριώδες χιούμορ, την κοφτερή ατάκα και τα καλά κουτσομπολιά... Μου αρέσουν τα vintage ρούχα, το hippy look, τα κοσμήματα της Μαρίας και τα σήριαλ της Nova.
Δεν μου αρέσουν τα όσπρια, τα σκάφη, τα κοσμικά καλέσματα κάθε είδους, τα σινιέ ρούχα και αξεσουάρ με τα πασίγνωστα λογότυπα, τα string σε κοινή θέα, τα ξεβαμμένα ξανθά μαλλιά, η σαμπάνια, το ουίσκι, οι επιτιδευμένοι άνθρωποι, το name dropping, οι ηχηρές παρουσίες, οι αγχωτικοί συνεργάτες, τα dead lines όταν δεν τα προλαβαίνω, οι γάμοι, τα βαφτίσια και τα λοιπά κοινωνικά όταν δεν είναι κολλητών μου, οι ξερόλες και οι μουρτζούφληδες...
Σιχαίνομαι τους νεόπλουτους, τους νεοκοσμικούς και τους νεοδιάσημους... Εκείνους που θεωρούν πως είμαστε υποχρεωμένοι να τους γνωρίζουμε και φροντίζουν να "συστήνονται" επιδεικνύοντας τα αυτοκίνητα, τα σπίτια, τα σκάφη και τα ρούχα τους... Εκείνους που θεωρούν πως η εικόνα τόσο η δική τους όσο και τών άλλων είναι συνώνυμη με το τραπέζι στο οποίο κάθονται, το αυτοκίντο που οδηγούν, τη σειρά της ομπρέλας τους, το δαχτυλίδι του πούρου τους η το -πλαστικό- στήθος της συντρόφου τους... Εκεί γίνομαι τερας... Όχι μόνο γιατί έχει γεμίσει πια ο τόπος, λες και εξαπλώνονται με γεωμετρική πρόοδο, ούτε γιατί ενοχλούν πραγματικά, πληγώνουν καλύτερα, την λογική και την αισθητική μου... Εκεί γίνομαι τέρας γιατι μπορώ... Μπορώ να έχω καλύτερο τραπέζι, καλύτερη ομπρέλα, και, άμα θέλω, ακριβότερο αυτοκίνητο και by far σπανιότερο δαχτυλδι πούρου... Και παρόλο που έχω μεγαλώσει μαθαίνοντας πως δεν χρειάζεται να δείχνουμε ποιοί είμαστε μια που αυτοί που πρέπει να το ξέρουν το γνωρίζουν έτσι κι αλλιώς ενώ εκείνοι που δεν το ξέρουν προφανώς δεν υπάρχει λόγος να το μάθουν, σας ομολογώ πως ορισμένες φορές, η απόλαυση του να σνομπάρεις εκεί που πρέπει είναι σχεδόν σεξουαλική.... Μήπως τελικά είναι σνομπ?

Κυριακή, Ιουνίου 24, 2007

Ζέστη...

Ο Μάνος έφυγε πριν λίγο με το High Speed , η μαμά μου διαβάζει στην βεράντα και ο Άρις βλέπει τηλεόραση με τον Droopy ξαπλωμένο στο πάτωμα μπροστά στα πόδια του... Η ζέστη έχει πέσει πια αλλά μας έχει αφήσει αποκαμωμένους... Τα air condition στο σπίτι δουλεύουν υπερωρίες αυτές τις μέρες, η μεγαλύτερη λιχουδιά που δοκίμασα σήμερα ήταν παγωμένος γιαρμάς και καρπούζι και δεν προλαβαίνω να πίνω νερό... Θέλω να γράψω ένα post αφιερωμένο στο mail που μου έστειλε μια φίλη, με θέμα το σνομπισμό αλλά δεν αντέχω ούτε να σκεφτώ, πόσο μάλλον να βάλω τόσες λέξεις στην σειρά... Θα το κάνω όμως σύντομα... Προς το παρόν θα πάρω άλλο ένα ποτήρι παγωμένο νερό και θα πάω να αράξω και εγώ στην βεράντα... Φυσάει ένα ευεργετικό αεράκι και χαζεύουμε τα σκάφη που περνάνε με τα φώτα αναμμένα και τον αντικατοπτρισμό τους στα νερά που μοιάζουν με γυαλί από την ακινησία... Αργά το βράδυ, όταν θα έχω κουραστεί να μετράω φωτάκια και αστέρια θα πάω να χωθώ στο δωμάτιο μου, στα δροσερά σεντόνια και στα μαξιλάρια μου που είναι ραντισμένα με Molton Brown Αir of dreams... Και αύριο, πρωί πρωί θα κατέβουμε να πιάσουμε την γνωστή θέση κάτω από την ομπρέλα με τα πόδια στο νερό... Αυτές τις μέρες δεν υπάρχει μεγαλύτερη ευλογία από το να βουτάς το κεφάλι σου στα δροσερά νερά ... Καληνύχτα και φιλιά με γεύση καρπούζι...

Παρασκευή, Ιουνίου 22, 2007

On the beach..


Κάνει ζέστη... Τρελή... Ακόμα και εδώ, έκοψε ο αέρας και έξω βράζουν τα πάντα... Όμως... Δεν με νοιάζει γιατί πέρασα όλη την ημέρα στην θάλασσα... Στην σκιά της ομπρέλας μου με το κύμα να μου βρέχει τα πόδια στην κυριολεξία, με ηλιοθεραπεία και βουτιές εναλλάξ, πασαλειμένη με αντηλιακό St. Barth που είναι και το αγαπημένο μου, ξαπλωμένη στις ολοκαίνουριες ροζ πετσέτες παρέα με την μαμά μου, τον Άρι και την Della.. Ήπια άφθονο Evian με πάγο, δύο freddo με ζαχαρίνες, και άλλα δύο mojitos - το ξέρω πως δεν πρέπει να πίνουμε αλκοόλ στην παραλία αλλά όταν βουτάς αμέσως μετά το κεφάλι σου στο δροσερό, ανακουφιστικό νερό είναι τέλεια- και νοιώθω υπέροχα... Η συγκεκριμμένη παραλία είναι η αγαπημένη μου όταν δεν μπορώ να πάω στον Άγιο Σώστη γιατί: Το σέρβις είναι άπαιχτο. Σου φέρνουν τα πάντα από freddo μέχρι sushi στην ομπρέλα σου σε χρόνο dt. Δεν χρειάζεται να κουβαλάς πετσέτες.. Σου δίνουν εκεί τεράστιες, αφράτες, ροζ και καφέ φέτος , δικές τους..Και άμα σε ξέρουν σε αφήνουν αν τις πάρεις μαζί σου σπίτι και να κάνεις σετ. Οι ομπρέλες είναι ρεζερβέ όλο το καλοκαίρι και γίνονται έκτροπα στην παραλία...Το STAR κατεβάζει κάμερες, διάφοροι δίνουν 200ευρα to bribe the beach boy και όταν δεν πιάνει ούτε αυτό αρχίσουν τα "ξέρεις ποιός είμαι εγώ.." Βλέπεις διάφορα celebrities τύπου Γωγώ Μαστροκώστα, ποδοσφαιριστές της Εθνικής και μοντέλα χωρίς να χρειαστεί να κάνεις ζάπινγκ.. Η δική μου ομπρέλα είναι στην πρώτη σειρά και ήταν εκεί από πάντα... (Τεράστια ψωνάρα)... Ο Ζαννής είναι φίλος μου και γουστάρω την τρέλα που κουβαλάει... Αύριο θα τραβήξω φωτογραφίες για να το κάνω πιο κατανοητό ...


Υ.Γ. Τους λόγους για τους οποίους όσο είναι έτσι ο καιρός δεν μπορώ να πάω Άγιο Σώστη φαντάζομαι πως δεν χρειάζεται να σας τους εξηγήσω... Παραλία χωρίς ομπρέλες at this time είναι αυτοκτονία κανονική... Και εγώ ακόμα αγαπώ πολύ την ζωή μου... Αφήστε που δεν μου πάει καθόλου το crispy look...

Πέμπτη, Ιουνίου 21, 2007

ΕΡΧΟΝΤΑΙ!!!!!!



Σήμερα, σε λίγο, έρχονται επιτέλους ο Άρις και η μαμά μου... Θα κατέβω σε καμιά ώρα στο λιμάνι να τους παραλάβω... Και φυσικά είμαι πανευτυχής... Το σπίτι λάμπει, έχω προσέξει και την τελευταία λεπτομέρεια, τα λουλούδια στον κήπο και την βεράντα είναι φρεσκοποτισμένα, τα μαξιλάρια στην θέση τους έτοιμα να μας φιλοξενήσουν για τον πρώτο καφέ της μέρας, τα δωμάτια τους έτοιμα με τριζάτα σεντόνια και αφράτες πετσέτες, το ψυγείο γεμάτο με χυμούς, γλυκά, κρασιά και τα αγαπημένα γιαουρτάκια του παιδιού μου, τα φαναράκια στην βεράντα λικνίζονται από τον αέρα, ο τσίγκινος κουβάς στο σαλόνι είναι γεμάτος αγριολούλουδα αγορασμένα από τον Γιαλό... Η μαμά μου δεν το έχει ξαναδεί το σπίτι και είμαι so excited... Επειδή τό αγαπάω τόσο έγω, θέλω να το αγαπήσει και εκείνη βλέποντας το μέσα από τα μάτια μου.. Έτσι όπως το ονειρεύτηκα όταν το πρωτοείδα , έτσι όπως το έφτιαξα μέσα σε αυτούς τους δύο δύσκολους αλλά πολύ δημιουργικούς μήνες... Τις περιμένω τόσον καιρό αυτές τις μέρες που θα είμαστε εδώ όλοι μαζί - μια που έρχεται και ο Μάνος για το σαββατοκύριακο- που ξύπνησα σήμερα από τις 8 ... Από την χαρά μου... Και ανυπομονώ να έρθουν, και να βολευτούν και μετά να κατέβουμε στην παραλία και να αράξουμε στην σκιά της ομπρέλας μας και να κολυμπήσουμε όλοι μαζί στα γαλάζια νερά... Και τα βράδια να πηγαίνουμε σινεμά, να μαγειρεύουμε και να τρώμε στην βεράντα με τα κεριά στα φαναράκια αναμμένα , και να ακούμε μουσικές διαβάζοντας τα αγαπημένα μας βιβλία το απόγευμα και να χαζεύω τον Άρι να μιλάει με τους φίλους του στο MSN και να μην με νοιάζει γιατί θα είναι επιτέλους εδώ.... Τα απλά και τα χαζά που λέγαμε... Τι καλά που ήρθε επιτέλους η ώρα τους!!!!



Υ.Γ. Στην φωτογραφία βλέπετε την Ειρήνη, την κόρη της φιλενάδας μου της Χριστίνας και του Μίμη.. Την τραβήξαμε χτες το μεσημέρι που είχαμε πάει για μπάνιο στον Ορνό και σκέφτηκα να σας την δείξω... Δεν είναι απίστευτο μωρό?

Τετάρτη, Ιουνίου 20, 2007

Περί μαγειρικής...( Και η λαζανάδα της μαμάς μου)

Η σχέση μου με την μαγειρική είναι μάλλον παράξενη... Για την ακρίβεια ξεκίνησα να μαγειρεύω σχετικά πρόσφατα, μια που το διαδικαστικό κομμάτι του τι θα φάμε σήμερα δεν μπόρεσα ποτέ να το διαχειριστώ σωστά με αποτέλεσμα τα deliveries της περιοχής μας να με έχουν ανακυρήξει σε μέγα χορηγό... Ο Άρις μεγάλωσε με deliveries... Όχι πίτσες και σουβλάκια, δηλαδή όχι μόνο, αλλά και διάφορα μαγειρευτά μια που είχα ανακαλύψει φοβερό μαγαζί που χρησιμοποιούσε βιολογικά προϊόντα, με take away από τον αγαπημένο κύριο Χρήστο στον Κίτσουλα, και φυσικά τρώμε συχνά και εκτός... Ελάτε όμως που τρία χρόνια πριν πήρε ανάποδες το παιδί και ήρθε να μου κάνει παράπονα... "Μαμά, δεν γίνεται να μην μαγειρεύεις... Όλες οι μαμάδες μαγειρεύουν και από σήμερα εγώ δεν ξανατρώω απ' έξω". Τελεία και παύλα... Αδιαπραγμάτευτος... Βρε καλέ μου, βρε χρυσέ μου... Βρε πόσα παιδάκια έχουν φάει στην Σπονδή τόσες φορές όσες εσύ, βρε ποιός σημαθητής σου ξέρει τι είναι Nobu... Τίποτα... Οπότε, τι ν ακάνω η μάνα, ξεκίνησα να μαγειρεύω... Κάτι μακαρόνια, κάτι μπιφτέκια στον φούρνο, κάτι λαδερά στην αρχή αλλά το ρεπερτόριο ήταν φτωχό και επαναλαμβανόμενο... Και το κοινό δυσαρεστημένο.. Έτσι, άρχισα να μαζεύω συνταγές... Και να προσπαθώ να τις εκτελέσω φυσικά και όχι δια ριπής οπλοπολυβόλου....
Όπου το δύσκολο φυσικά δεν είναι να βάλεις τα υλικά στην κατσαρόλα, στο ταψί ή όπου πρέπει να τα βάλεις τέλος πάντων... Το δύσκολο είναι να ακολουθήσεις την συνταγή... Διότι υπάρχουν συνταγές για κανονικούς ανθρώπους και υπάρχουν και συνταγές για τελειωμένους chefs.. Οι πιο ενδιαφέρουσες, δυστυχώς, ανήκουν στην δεύτερη κατηγορία... Ακαταλαβίστικες τελείως, με συνωμοτικά τύπου "αλεύρι όσο πάρει" , που πως θα καταλάβω εγώ πόσο αλεύρι πρέπει να πάρει, με υλικά απίθανα και με βαθμό δυσκολίας 100!!! Με τον καιρό έχω καταλήξει πως οι καλύτερες συνταγές που μπορεί να τις κάνει οποιοσδήποτε είναι αυτές του Ηλία Μαμαλάκη, και καλές συνταγές, επίσης βατές δίνει και η Μαρία Χαραμή.. Από chef συνταγή μην ζητήσετε ποτέ... Θα γίνουν τα νεύρα σας κρόσια, η κουζίνα σας θα μοιάζει βομβαρδισμένη και τελικά, θα μείνετε και νηστικοί γιατί κάπου στην μέση της διαδρομής θα εγκαταλείψετε το project και θα πέσετε στα Simply Burgers...
To make a long story short, το αστείο με όλα αυτά είναι ότι ο άντρας μου που είναι του καλού φαγητού και έχει άποψη θεωρεί πως τα δέκα πράγματα που έμαθα να φτιάχνω μέσα σε αυτά τα τελευταία χρόνια που ασχολούμαι τα φτιάχνω πολύ καλά... Και μια που όποιος έχει φάει σπίτι μου μια χαρά έχει περάσει, μπορεί και να έχει δίκιο... Τα γράφω όλα αυτά για να σας πω ότι το χτεσινό girls πήγε σούπερ και τα λαζάνια έγιναν θεϊκά.. Η συνταγή είναι της μαμάς μου και επειδή είναι πάρα πολύ εύκολη αλλά και πάρα πολύ νόστιμη σας την γράφω παρακάτω... Να ζητήσω από την αρχή την επιείκια των μαγείρων της παρέας.. Μικάμε για ένα απλό νόστιμο φαγητό που δεν διεκδικεί δάφνες πρωτοτυπίας αλλά θα σας βγάλει ασπροπρόσωπους όταν θελήσετε να μαγειρέψετε κάτι που αυτό θα ψήνετε στον φούρνο και εσείς θα χαζολογάτε με τους καλεσμένους σας... Μαζί με μια ωραία σαλάτα και ένα γλυκάκι είναι μια χαρά ιδέα... Πάμε λοιπόν:

Λαζανάδα της μαμάς μου.
500 γρ. λαζάνια
400 γρ. παρμεζάνα τριμμένη
400 γρ.γραβιέρα πικάντικη τριμμένη
6 φέτες ζαμπόν
1 κονκασέ
500 γρ.κρέμα γάλακτος
αλάτι- πιπέρι.
Βάζουμε σε ένα κατσαρολάκι το κονκασέ, λίγο βούτυρο, ένα ποτήρι νερό, αλάτι και πιπέρι και το βράζουμε μέχρι να γίνει πηχτή σάλτσα. Βράζουμε τα λαζάνια για 5 λεπτά και τα σουρώνουμε. Σε ένα pyrex ρίχνουμε τα μισά τυριά, τα μισά λαζάνια, το ζαμπόν κομμένο σε κομάτια, την σάλτσα, τα υπόλοιπα λαζάνια και από πάνω τα υπόλοιπα τυριά. Μισή ώρα πριν το ψήσουμε το περιχύνουμε με την κρέμα γάλακτος. Προθερμαίνουμε τον φούρνο στους 200 βαθμούς, βάζουμε την σχάρα στην κάτω θέση και ψήνουμε στους 180 βαθμούς μέχρι να γίνει χρυσαφένιο από πάνω... Το αφήνουμε πέντε λεπτά να σταθεί και το σερβίρουμε...
Εγώ εχτές έφτιαξα και μια μεγάλη σαλάτα με ρόκα μυκονιάτικη, ντοματίνια σαντορίνης, καπαρόφυλα, καυτερές πιπεριές ψιλοκομμένες, μοτσαρελάκια, κρουτονς και vinegraite και ταίριαξε μια χαρά... Ήπιαμε Βιβλία Χώρα ροζέ και μετά είχαμε γλυκά από το Mantarini το καινούριο ζαχαροπλαστείο που άνοιξε στην Αγία Άννα στο Γιαλό... Lemon pies, cheese cake με βύσινο και μπακλαβάδες με σοκολάτα... Ναι, δεν ήταν ακριβώς διαίτης η βραδιά αλλά μείναμε μέχρι τις 2.30 να χαζογελάμε στην βεράντα και θα το ξανακάνουμε soon...
Υ.Γ. Τελικά το σύμπαν έχει πολύ χιούμορ... Βρέθηκα εγώ να δίνω συνταγή στο internet... Τελικά, έχει ο Θεός για όλους!!! :-)

Τρίτη, Ιουνίου 19, 2007

At last!!!




Επιτέλους έχω πόρτες!!! Έχω δύο αντί για τρεις βέβαια μια που την τελευταία θα την βάλουν σήμερα γιατί χτες δεν πρόλαβαν, και είναι και άβαφτες, αλλά τι πειράζει? Ο Droopy μπορεί να βγαίνει να αράζει στον πίσω κήπο προς το παρόν χωρίς να τρέμει η ψυχή μου μήπως βουτήξει το διπλανό σκυλάκι και ελπίζω πως σύντομα θα μπορεί να κάνει τις βόλτες του και μπροστά... Και σήμερα το βράδυ η γυναικοβραδιά μας δεν περιλαμβάνει σαλιωμένες μουσούδες και άγαρμπες χαρές στις οποίες ειδικεύεται το τερατάκι μου, το οποίο θα αποζημιώσω φυσικά αργότερα με μια γενναία μερίδα λαζάνια και πολλές αγάπες... Πάω super market!!! Φιλιά...
Υ.Γ. Και αυτός όπως καταλάβατε είναι ο Droopy... Δεν είναι ένα πανέμορφο τερατάκι?

Δευτέρα, Ιουνίου 18, 2007

Mood διακοπών...


Δευτέρα σήμερα, και επιτέλους έχω μπει σε mood διακοπών.. Όχι τελείως, μια που λεπτομέρειες και συμπεριφορές φροντίζουν να μου χαλάνε την καλή μου διάθεση - οι πόρτες δεν έχουν μπει ακόμα και τα νεύρα μου δοκιμάζονται καθημερινά από την συμπεριφορά και τις δικαιολογίες του μαραγκού, ένεκα η ανάγκη όμως τα μασάω και κάνω υπομονή- αλλά αρκετά ώστε να χαίρομαι την καθημερινότητα μου και να ξυπνάω τα πρωινά χαμογελώντας...

Ο καιρός είναι σούπερ, η θάλασσα μαγική και το πρόγραμμα μου απολύτως στα μέτρα μου... Ασχολούμαι με τον κήπο μου, έχω ξεκινήσει να διαβάζω την Χαμένη Βιβλιοθήκη του Δημήτριου Μόστρα του φίλου μου Δημήτρη Μαμαλούκα, βλέπω τον δεύτεο κύκλο του Boston Legal στο DVD, ξυπνάω νωρίς και πίνω καφέ στην βεράντα μου χαλαρά, πάω για μπάνιο στις 12 που οι παραλίες είναι ακόμα άδειες και επιστρέφω σπίτι όταν ξεκινάνε να γεμίζουν από τους ξενύχτηδες, ταχτοποίησα την ντουλάπα μου, βγάζω τον Droopy μεγάλες απογευματινές βόλτες, βλέπω φίλους που αγαπάω και κοιμάμαι νωρίς...

Την Πέμπτη έρχονται και η μαμά μου με τον Άρι, αύριο έχω καλέσει τις φίλες μου για dinner στην βεράντα - θα μαγειρέψω λαζάνια, θα ετοιμάσω και μια μεγάλη σαλάτα και θα παγώσω μπόλικες Σαμαρόπετρες - χτες φάγαμε με την Τίνα, τον Πάνο και τον Αποστόλη στο Coo και σήμερα το πρόγραμμα έχει Matsuhisa στις 8 και στις 10 επιστροφή στο σπίτι για το τελευταίο επεισόδιο του Παρά Πέντε... Ήσυχα πράγματα που μου είχαν λείψει πολύ, και μαζί με αυτά, τα απλά και δικά μου, το μαύρισμα μου αρχίζει και φαίνεται, το πρόσωπο μου έχει πάρει έκφραση διακοπών και τα μαλλιά μου είναι μονίμως ανακατεμένα... Και η ψυχή μου ήρεμη...


Παρασκευή, Ιουνίου 15, 2007

Μήπως έχω αρχίσει να το χάνω?

Επέστρεψα στο νησί... Κανονικά θα πρόσθετα πολλά θαυμαστικά μετά την συγκεκριμένη φράση για να μοιραστώ μαζί σας τον ενθουσιασμό μου... Σήμερα όμως μου συνέβησαν τα πάντα... Και η ώρα είναι ακόμα 6 το απόγευμα... Για να πάρετε μια γεύση σας λέω τα εξής: Μετά από μια πολύ όμορφη βραδιά στα Κοχύλια στο Λαγονήσι με κουβεντούλα, sushi, τραπέζι δίπλα στην θάλασσα και παρέα με μια μαγική μίξη από κολλητούς , αγαπημένους φίλους και bloggers που έχουν όλες τις προοπικές να γίνουν κάτι από τα δύο, με τέσσερις παρά κάτι ώρες ύπνο και αφού χρειάστηκε να καθίσω πάνω στην βαλίτσα μου για να καταφέρω να την κλείσω, ο Μάνος με πήγε στις 7.10 στην Ραφήνα για να πάρω το High Speed. Μαζί μου είχα την περιβόητη βαλίτσα τούρλα, τον Droopy να με σέρνει σαν αφιονισμένος, ένα back pack για να μην κρατάω τσάντα και να έχω τα χέρια μου ελεύθερα και δύο περιοδικά... Κατ' αρχάς ίδρωσα να βάλω τον Droopy στο πλοίο μια που η προβλήτα είναι γεμάτη αδέσποτα με τα οποία φρόντισε να τσακωθεί... Στην συνέχεια ίδρωσα να τον βάλω στην σκυλιέρα στην οποία αρνείται κατηγορηματικά να μπει κάθε φορά με αποτέλεσμα εγώ να τον σπρώχνω , αυτός να στηλώνει τα πόδια και να μην το κουνάει ρούπι και όλοι οι γύρω να γελάνε τρελά... Αφού με τα πολλά τα κατάφερα, έφτασα μέχρι την θέση μου και έπεσα ξερή με την προοπτική να κοιμηθώ για όλη την διάρκεια του ταξιδιού... Και αυτό θα έκανα αν ξαφνικά δεν θυμόμουν έντρομη - και αφού είχε ξεκινήσει το πλοίο- πως μέσα στην βιασύνη μου είχα ξεχάσει τα κλειδιά μου στην Αθήνα!!! Και από εκείνη την στιγμή ξεκινάει ένας πανικός... Τηλεφωνώ στην κυρία Δημήτρα, την κυρία που με βοηθάει στο σπίτι ή οποία τα πρωινά δουλεύει αλλού και της λέω να πάρει το κλειδί του σπιτιού μου μαζί της. Τηλεφωνώ στον φίλο μου τον Ζαννή και τον παρακαλώ να στείλει κάποιον να με πάρει από το λιμάνι , να με πάει στην κυρία Δήμητρα, να πάρω το κλειδί και να με ξαναπάει στο λιμάνι όπου είχα παρκάρει το αυτοκίνητο μου από την προηγούμενη Παρασκευή που έφυγα για να το βρώ οταν επιστρέψω... Με τον Droopy όλα αυτά φυσικά... Πραγματικά, έρχεται ο ίδιος ο Ζαννής να με πάρει με το πεντακάθαρο mini του, και στο μεταξύ.... Ο Droopy με το που τον βγάζω από την σκυλιέρα για να αποβιβαστούμε αποφασίζει να κάνει κακά του μέσα στο πλοίο... Κάτω από τα - δικαίως - επιτιμητικά βλέματα των υπολοίπων επιβατών βγάζω από την τσάντα μου την σακούλα που έχω πάντα μαζί μου γιατί την ξέρω την δουλειά, τα μαζεύω και τα πετάω... Την ώρα που κατεβαίνουμε από μια απότομη σκάλα ο Droopy βλέπει ένα άλλο σκυλί πιο μπροστά και αρχίζει να τραβάει σαν τρελλός... Εγώ που κουβαλάω και την βαλίτσα, για να μην πέσω, τον τραβάω με δύναμη... Μόλις κατεβαίνουμε ο Drooppy κάνει εμετό... Φτάνουμε στο αυτοκίνητο του Ζαννή το οποίο λάμπει, και ο Droopy είναι γεμάτος σάλια που του κρέμονται από παντού μαζί με κομμάτια από κροκέτες, ένα πραγαμτικό σίχαμα... Ο Ζαννής τα χάνει για δευτερόλεπτα, είμαι σίγουρη πως του πέρασε από το μυαλό η ιδέα να μας αφήσει εκεί που είμαστε και να φύγει τρέχοντας να σωθεί αλλά επικρατεί ο καλός και ευγενκός εαυτός του και μας βάζει μέσα... Σε όλη την διαδρομή κρατάω το κεφάλι του Droopy στα χέρια μου - ο Droopy κάθεται κάτω μπροστά στα πόδια μου και όπου ακουμπήσει αφήνει βρωμερές στάμπες από σάλια , έχω γίνει κώλος,και ΄στα μέσα της διαρομής αποφασίζω να μην πάμε πίσω στο λιμάνι αλλά να μας πάει ο Ζαννής μέχρι το σπίτι και μετά΄, αφού ταχτοποιηθούμε και κάνω ένα ντους , να καλέσω ένα ταξί και να πάω στο λιμάνι να πάρω το αυτοκίνητο...
Φτάνουμε στο σπίτι, ανοίγω βαλίτσες, κάνω ντους και εκεί που είμαι έτοιμη να καλέσω ταξί ανακαλύπτω πως έχω ξεχάσει την τσάντα μου στο αυτοκίνητο του Ζαννή!!!! Τηλεφωνώ στην φίλη μου την Λιάνα που μένει δίπλα, της εξηγώ το πρόβλημα μου και την παρακαλώ να με πάει εκέινη στο λιμάνι.. Φτάνω στο λιμάνι με τα πολλά, παίρνω το αυτοκίνητο το οποίο έχει αλλάξει χρώμα από την σκόνη τόσες μέρες, πάω στην Ψαρού, περιμένω τον Ζαννή, παίρνω την τσάντα και επιστρέφω σπίτι... Πέφτω για ύπνο ξερή και ξυπνάω στις 3 που μου έχει πει ότι θα έρθει ο μαραγκός που θα μου βάλει τις πόρτες στον κήπο... Τις οποίες πόρτες τις έχω παραγγέιλει από το Πάσχα και με πάει μέρα με την μέρα από αύριο σε αύριο.... Τώρα η ώρα είναι 6.30, φυσικά δεν έχει εμφανιστεί και ο τύπος δεν σηκώνει καν το κινητό... Ο Droopy είναι στην βεράντα και κάνει γλύκες στο σκυλάκι της διπλανής το οποίο σχεδιάζει, μόλις του δοθεί η ευκαιρία και μια που όπως σας είπα δεν έχουμε πόρτες στο κήπο, να κάνει δυο μπουκιές... Τα μικρά σκυλάκια σαν το διπλανό είναι το φετιχ του... Τα πηδάει λίγο και μετά τα πιάνει από το σβέρκο και τα τινάζει... Ελπίζω να έρθει τελικά ο μαραγκός γιατί θα έχουμε δράματα... Και για να σας είμαι ειλικρινής, δεν νοιώθω καθόλου καλά... Σαν να μην έκανα καλή αρχή στις διακοπές μου... Ευτυχώς που το βράδυ μας έχει καλέσει η Χριστίνα στο Sea Satin για girls μπας και αλλάξει λίγο το γούρι....

Πέμπτη, Ιουνίου 14, 2007

Πρόσωπα...

Διάβασα πριν από λίγο το post του Άρη Δαβαράκη για τον Μάνο Χατζιδάκη και ένοιωσα λίγη... Λίγη μπροστά σε όλα αυτά που έζησε ο Άρης, και ακόμα πιο λίγη μπροστά στο τεράστιο ταλέντο του... Στον τρόπο με τον οποίο διαλέγει λέξεις και τις βάζει στην σειρά και φτιάχνει αισθήματα.. Και μυρωδιές και συγκινήσεις και αναπνοές και χάδια... Θα ήθελα πολύ να μπορούσα να γράφω έτσι... Να αγγίζω με τις λέξεις μου ψυχές... Δεν μπορώ αλλά χαίρομαι πάντα να διαβάζω λόγια ανθρώπων που έχουν την δύναμη να το κάνουν.. Και που αυτή την δύναμη τους την μοιράζονται μαζί μας κιμπάρικα... Με αγάπη και ζεστασιά και ειλικρίνια... Να το διαβάσετε αυτό το post... Για να πάρετε και εσείς ένα άγγιγμα από στιγμές μιας ιστορίας που γράφτηκε πρόσφατα αλλά που θα κρατήσει για πάντα... Καληνύχτα...

Τετάρτη, Ιουνίου 13, 2007

Blogging and chatting Stories...


Εμπνευσμένη από το post του Asteroid αποφάσισα να μοιραστώ μαζί σας τις εμπειρίες μου από τον μαγικό χώρο του κυβερνοχώρου… Σαν φόρο τιμής σ’ αυτό που κατέληξα να ζω εδώ, στην blogoγειτονιά μας τώρα, και στην προηγούμενη, της Athens Voice, όταν ξεκίνησα…Πριν ανακαλύψω όμως τις χαρές του blogging, και πριν αρχίσω να μοιράζομαι πιο σοβαρά πράγματα από το χρώμα των μαλλιών μου και την περιφέρεια του στήθους μου με τους «συνομιλητές» μου, υπήρξε η περίοδος του Zoo.. Και το MSN…
Που για μένα ξεκίνησε σαν εργασία, σαν research ένα πράγμα, για ένα άρθρο περιοδικού πριν από δύο περίπου χρόνια, και στην σύντομη διάρκεια της, άκουσα, έμαθα και κυρίως είδα πολλά… Την διαδικασία την ξέρετε φαντάζομαι.. Διαλέγεις ένα username που ταιριάζει με την προσωπικότητα σου – άντε και με το χρώμα των μαλλιών σου- παίρνεις βαθιά ανάσα και ανοίγεις την virtual πόρτα ενός άλλου, τελείως διαφορετικού κόσμου… Εγώ στην αρχή μπήκα σαν boubou. Έφτιαξα ένα ειλικρινές προφίλ, και περίμενα υπομονετικά να με ανακαλύψουν παίζοντας αγωνία και τάβλι.. Μια εβδομάδα μετά είχα γίνει εξπέρ στα συγκεκριμένα αθλήματα και σκεφτόμουν σοβαρά να αρχίσω να μαθαίνω σκάκι, αλλά από γνωριμίες τζίφος… Κάτι αδιάφοροι τύποι μόνο, που μου μιλούσαν όσο παίζαμε με προφανή σκοπό να μου αποσπάσουν την προσοχή από το game και να κερδίσουν, και κάτι άλλοι, ακόμα πιο αδιάφοροι που μου έστελναν mails με ποιηματάκια και ηλεκτρονικά τριαντάφυλλα. Χάλια…
Ο δε αρχισυντάκτης μου, να βλέπει την ημερομηνία του deadline να πλησιάζει και το άρθρο να προμηνύεται πατάτα και να αφρίζει σαν depon μέσα στο ποτήρι… Και εκεί που ήμασταν όλοι απογοητευμένοι, μου έρχεται φλασιά πως είχα ξεχάσει να ανεβάσω φωτογραφία… Μπαίνω γρήγορα στο μενού, διορθώνω το λάθος μου, και ... Χαμός!!! Να μην προλαβαίνω να διαβάζω mails.. Να μπαίνω να παίξω αγωνία και ανοίγουν τα παράθυρα κατά δεκάδες… Και όλοι, (σύμφωνα με τα λεγόμενα τους πάντα), ένας κι ένας… Ψηλοί, γυμνασμένοι, πλούσιοι, όμορφοι, με θεληματικά πηγούνια και αυτοκίνητα από BMW κι απάνω, πλούσιο ψυχικό κόσμο και λεξιλόγιο 500 λέξεων.. Και , ακούστε τώρα, όλοι ανορθόγραφοι… Βέβαια όταν φτάναμε στο δια ταύτα, στην φωτογραφία δηλαδή ή άντε στην κάμερα γιατί εγώ πήγα οργανωμένη στον πόλεμο, άρχιζαν τα προβλήματα… Οι ψηλοί ξανθοί σαν να κόνταιναν και να μαύριζαν, οι κοντοί μελαχρινοί σαν να άλλαζαν ιθαγένεια, και οι περισσότεροι από πτυχιούχοι επιχειρηματίες μεταλλάσσονταν σε τίμιους βιοπαλαιστές με απολυτήριο δημοτικού… Για να μην σας μιλήσω για τα.. πέη… Το πόσα είδαν τα μάτια μου, εγώ το ξέρω μόνο… Αφού ακόμα και σήμερα πιστεύω πως ότι και δω πια δεν θα μου κάνει καμιά εντύπωση… Ούτε το φρύδι μου δεν θα σηκώσω… Ξέρετε τι είναι να «μιλάς» με κάποιον, να σε ψήνει να βγείτε ραντεβού, να είναι μέσα στην ευγένεια και μέσα στα σορόπια, και όταν ανοίγεις την κάμερα για να δεις πως είναι να πέφτεις πάνω σε έναν πούτσο γκρο πλάν? Αλλόκοτο το λιγότερο… Και μην φανταστείτε πως η φωτογραφία που ανέβασα ήταν τίποτα το τρομερό… Μια σχετική με αυτή που έχω και εδώ ήταν.. Αυτό που μετράει προφανώς σε αυτές τις φάσεις λοιπόν, δεν είναι ούτε η ομορφιά, ούτε , φυσικά, η εξυπνάδα… Γυναίκα να είναι και ας είναι και ξύλινη… Και η όποια φωτογραφία λειτουργεί μάλλον σαν ένα σημείο στο οποίο μπορούν να κάνουν focus…
Στο μεταξύ, στα mails να διαβάζω τα μύρια όσα… Πόσο όμορφη είμαι, πόσο έξυπνη δείχνω, πόσο χαίρονται που συναντούν επιτέλους μια γυναίκα καλλιεργημένη (εδώ βοήθησε πολύ το γεγονός πως είχα σημειώσει σαν αγαπημένο μου βιβλίο τα «Μαύρα Φεγγάρια του Έρωτα» και σαν αγαπημένη μου ταινία τους «Συνήθεις Υπόπτους» που κάνουν όσο να ΄ναι πιο υψηλή διανόηση, τουλάχιστον σε σχέση με τις ταινίες του Βαν Ντάμ και τον Παπά Σούζα) , πόσο σέξι, και πόσο όλου του κόσμου τα καλά… Και, ήμουν ανύπαντρη? Γουστάριζα να πάω με μικρότερο? Με δύο μικρότερους? Με τρεις? Με μια ομάδα του μπάσκετ και τους αναπληρωματικούς? Με γυναίκες? Με ζώα? Μου άρεσε το άγριο σεξ? Τα toys? Το ξύλο? To make a long story short, ήθελα να ανοίξω τους ορίζοντες μου, μαζί με τα πόδια μου? Ένας μάλιστα, από τους πιο επίμονους, με ρωτούσε, με παρακαλούσε μάλλον, αν θα ήθελα να με πληρώνει για να γίνω η αφέντρα του… Θα έκανε ότι ήθελα, μου είπε…
Δεν σας κρύβω πως επειδή την περίοδο εκείνη έτυχε η κοπέλα που μας βοηθούσε στο σπίτι να έχει πάρει τρεις μήνες άδεια για να γεννήσει, αυτή την περίπτωση την σκέφτηκα πιο σοβαρά απ’ όλες… Η ιδέα να έρχεται τρεις φορές την εβδομάδα ο προσωπικός μου «δούλος» στο σπίτι με την ποδιά του και να μου κάνει τις δουλειές δεν μου φαινόταν και τόσο άσχημη… Τι ήθελε ο άνθρωπος άλλωστε? Μερικές ξυλιές στον κώλο και λίγο βρίσιμο… Και πλήρωνε κιόλας για να τα έχει… Αδρά… Επικράτησε όμως μέσα μου η μάνα και τελικά έμαθα, κάλιο αργά παρά ποτέ, να πλένω και να σιδερώνω…
Να μην σας τα πολυλογώ, στον ένα περίπου μήνα που ασχολήθηκα με αυτή την ιστορία, «γνώρισα» κάθε καρυδιάς καρύδι… Και συμπέρανα ασφαλώς πως υπάρχει μεγάλη μοναξιά εκεί έξω, και ακόμα μεγαλύτερη ανασφάλεια… Και μεγάλη ψυχασθένεια βέβαια, αλλά αυτή είναι μια άλλη ιστορία…
Να πω εδώ πως συνέχισα να μπαίνω στο Zoo με το κανονικό μου username αυτή την φορά, και πως συνεχίζω να μπαίνω και σήμερα όταν βαριέμαι και θέλω να χαζολογήσω... Και πως έτυχε να γνωρίσω μέσα από εκεί και αξιόλογους, αγαπημένους πια, φίλους, όπως ο Γιώργος που είναι ο καλύτερος κομπιουτεράς που μπορείτε να φανταστείτε, η Δήμητρα που είναι μαγκάκι και κούκλα και ο Θωμάς, ένας πραγματικός πρίγκιπας της Δυτικής Όχθης στον οποίο έχω ακόμα ιδιαίτερη αδυναμία… Και πως το Msn μου φάνηκε απίστευτα χρήσιμο φέτος που ήθελα να μιλάω στον Άρι και να μην τον νοιώθω τόσο μακριά…
‘Όσο για το blogging, τα τελευταία δύο χρόνια που γράφω τα .. απομνημονεύματα μου, πέρασα καταπληκτικά… Γνώρισα ανθρώπους που τους εκτίμησα μέσα από τις εξομολογήσεις τους, έκανα καινούριους φίλους, ξαναντάμωσα παλιούς, γέλασα, παθιάστηκα, άνοιξα την ψυχή μου πάρα πολλές φορές, γκρίνιαξα, συγκινήθηκα.. Και απογοητεύτηκα κιόλας και άλλαξα γειτονιά… Η τεχνολογία, όπως κάποτε ο χρυσός, τελικά μας φέρνει πιο κοντά.. «Και όταν έχει ουσία και ενδιαφέρον βρίσκει τον τρόπο να ξεπερνά και τις αποστάσεις και την ανωνυμία και τις επιφυλάξεις…» Να ευχηθώ λοιπόν να συνεχίσουμε να περνάμε καλά… Και να ανταλλάσσουμε θετική ενέργεια, έστω και , κυρίως αλλά όχι μόνο, μέσα από τις οθόνες των υπολογιστών μας…. Save and publish…

Τρίτη, Ιουνίου 12, 2007

Στα γρήγορα..

Μπαίνω για λίγο, ελάχιστα, ίσα για να πω ένα γειά... Τρέχω από το πρωί και θα συνεχίσω να τρέχω και το απόγευμα... Και μου αρέσει... Δεν θα σας κουράσω με τις λεπτομέρειες.. Τι έκανα, ποιόν είδα, που πήγα για καφέ... Τα κλασσικά έκανα... Τα δικά μου... Με μια αλλαγή προγράμματος - ότι σήμερα τα Κοχύλια είναι κλειστά και το αλλάξαμε για την Πέμπτη οπότε το βράδυ θα πάμε στον Παπαδάκη- όλα τα άλλα λίγο πολύ τα είπα χτες.. Αυτό που δεν είπα, και αξίζει ίσως τον κόπο, είναι πως την Πέμπτη στην παρέα μας θα είναι και δύο αγαπημένες μου bloggers... Και έχω μεγάλη χαρά... Και πως αυτό το καθημερινό πάρε δώσε, με ανθρώπους που δεν γνωρίζω , με κάποιους που έχω ξεκινήσει να γνωρίζω, με άλλους που ξερω από πολύ καλά ως τελείως και με ορισμένους που ελπίζω πως θα έρθει το κατάλληλο timing και θα γνωριστούμε στην πορεία, έχει αρχίσει και γίνεται αγαπημένη συνήθεια... Κάτι σαν στέκι... Που μπορείς να πιεις ένα καφέ και να πεις δυό κουβέντες με ανθρώπους που έχεις διαλέξει, και να περάσεις πραγματικά καλά... Δεν έχει σημασία που όλο αυτό συμβαίνει - κυρίως- μέσα απο έναν υπολογιστή... Η επικοινωνία σήμερα έχει άλλη μορφή και, επιμένω, όταν έχει ουσία και ενδιαφέρον, βρίσκει τρόπους να ξεπερνά και την ανωνυμία, και την απόσταση και τις επιφυλάξεις... Και αυτό είναι καλό... Και εμένα προσωπικά με κάνει να περνάω με χαρά και με -σχεδόν- αδημονία κάθε μέρα την βόλτα μου από την γειτονιά μας... Καινα χαμογελάω...

Δευτέρα, Ιουνίου 11, 2007

Χαζά και ασήμαντα... Αλλά δικά μου...


Και ξαφνικά, δεν ξέρω τι να γράψω... Τελείωσα τα του περιοδικού σήμερα το πρωί, μου μένει ένα κομματάκι μόνο από αυτά που γράφω εύκολα γιατί μου κάνουν κέφι, και εδώ και λίγη ώρα κοιτάζω την οθόνη του υπολογιστή μου προσπαθόντας να σκεφτώ τι θα ήθελα να γράψω στο πρώτο post της εβδομάδας... Και ανακαλύπτω ότι δεν ξέρω... Έκανα δύσκολες συζητήσεις αυτές τις μέρες, ένοιωσα έντονα συναισθήματα, προβληματίστηκα αρκετά.. Θα μπορούσα να σας τα γράψω όλα αυτά, να ζητήσω την γνώμη σας ή έστω να τα "πω" και να αφουγγραστώ την ηχώ τους.. Και όμως... Το μυαλό μου αρνείται να υπακούσει... Τρέχει αλλού... Στο ραντεβού για μανικιούρ - πεντικιούρ της Τετάρτης, στο "μάθημα" που θέλω να κάνω με τον Γιάννη (Χοϊμέ), στο βραδινό girl's που αποφασίσαμε να το κάνουμε στην Δροσιά με πεϊνιρλί, στα μαγιό που θέλω να αγοράσω επειγόντως... Θα ήθελα να έχω να σας πω κάτι σπουδαίο.. Κάπως βαθυστόχαστο... Κάτι κάπως σοβαρό έστω... Όμως το μυαλό μου κάνει φούρλες στα χαζά... Στα ασήμαντα... Που προφανώς για μένα γίνονται σημαντικά γιατί είναι δικά μου..
Εχτές το βράδυ πήγαμε με τον Μάνο σινεμά.. Δεν είχε τίποτα η τηλεόραση και αποφασίσαμε να δοκιμάσουμε την τύχη μας στο Village στο Μαρούσι, τελευταία στιγμή, και να δούμε το Ocean's 13... Το σινεμά ήταν σχεδόν άδειο, εγκαταλελειμένο θα έλεγα μετά το άνοιγμα και την επιτυχία του Mall, και η ταινία θα βλεπόταν πιο ευχάριστα σε θερινό... Δεν ήταν κακή, μια χαρά χαλαρά βλεπόταν, κυρίως επειδή παίζουν - κάνοντας εμφανώς τον χαβαλέ τους- όλοι αυτοί οι super Χολυγουντιανοί stars... Λατρεύω τον Al Pacino, ακόμα και όταν υποδύεται μια καρικατούρα των αληθινά κακών χαρακτήρων που έχει ενσαρκώσει, το κάνει με στυλ και το ταλέντο ξεχυλίζει από παντού, και ο Bradd ότι και να κάνει είναι τρελό γκομενάκι... Τι να λέμε τώρα... Μετά πήγαμε για Jack Daniels Burger στο Fridays στο Κεφαλάρι- είμαστε γουρούνια το ξέρω αλλά μιλάμε για το junk food στην πιο σοβαρά νόστιμη μορφή του- και επιστρέψαμε σπίτι κατά τις 2. Εγώ θα πήγαινα και για ποτό στο Lalabai άνετα, δεν ξέρω τι με έχει πιάσει αλλά έχω διαρκώς κέφι για βόλτες ο Μάνος όμως είχε σύσκεψη στις 10 το πρωί και έπρεπε κάπως να καταφέρει να ξυπνήσει...Και δεν κατάφερα να τον παρασύρω...
Αύριο βράδυ θα πάμε στα Κοχύλια στο Λαγονήσι για πολυνησιακό, ούτε έγκυος να ήμουν και να είχα λιγούρες αλλά θέλω να κάνω αυτά που μου έλειψαν ή θα μου λείψουν στο νησί, και την Τετάρτη μπορεί να πάμε στην Ρένα...
Μέσα σε όλη σε αυτή την χαύρα που επικρατεί στο κεφάλι και στο mood μου, έχω να κάνω και ένα κομμάτι για την Μύκονο για το ολοκαίνουριο ΕΥ ΖΗΝ που από το επόμενο τεύχος θα βγει εντελώς ανανεωμμένο και με καινούριο διευθυντή στον οποίο έχω ιδιαίτερη αδυναμία, και με την ευκαιρία, θέλω να αλλάξω και τα Spicy Bites.. Να τα κάνω πιο μπιτάτα και πιο πικάντικα... Φυσικά για να συμβεί αυτό πρέπει να καθίσω να σκεφτώ... Ελπίζω πως θα τα καταφέρω... Πρός το παρόν θα ανεβάσω αυτό το "μπούρου μπούρου" post και θα ψάξω να βρω και μια ανάλογη φωτογραφία για να το εικονογραφήσω... Και σε λίγο θα έρθει ο Άρις με κάτι φίλους του για να φάνε εδώ για μεσημέρι, άρα μάλλον πίτσες βλέπω να παίζουν, και χαίρομαι που θα τους έχω εδώ... Γεμίζουν το σπίτι και την καρδιά μου με την βαβούρα τους... Την Τετάρτη τελειώνουν και τις εξετάσεις, επιτέλους, και είναι όλο χαρά και σχέδια για το καλοκαίρι... Όπως όλοι μας άλλωστε... Ή έστω οι περισσότεροι... Καλημέρα....

Υ.Γ. Εμπενυσμένη απο το post του Asteroid, σας υπόσχομαι να γράψω σύντομα και τις δικές μου εμπειρίες από συναντήσεις μέσα από το blogging ή το chatting.. Μιλάμε για πολύ ροκ καταστάσεις... Για γέλια κυρίως, αλλά και για κλάματα... Αφήστε με να το επεξεργαστώ λίγο σαν ιδέα και θα επανέλθω...

Σάββατο, Ιουνίου 09, 2007

Back home!!!!


Είμαι στην Αθήνα... Είμαι (ψυχολογικά) ξεκούραστη, χαμογελάω σαν χάχας, έχω ολόϊσιο φρεσκοχτενισμένο μαλλί με τέλεια φράντζα, εχτές από το αεροδρόμιο πήγα κατ' ευθείαν στο Απλά με την Μάρθα, τον Άλκη, τον Μήτσο, την Μαίρη και τον Μάνο φυσικά, ο Άρις με έχει τρελάνει στις αγκαλιές, ο Droopy κόντεψε να πάθει την καρδιά του από τις χαρές, ήπια καφέ με την μαμά μου το πρωί στο Ivy, έιχα μια δύσκολη μεσημεριανή συζήτηση με τον Μάνο στην Παλιά Αγορά αλλά δεν έχω τύψεις, πήρα δύο mails από το γραφείο και αποφάσισα να απαντήσω την Δευτέρα και το βράδυ θα πάμε στην Παρέα με τον Στέλιο και τον Κωνσταντίνο. Και ακόμα δεν έχω κλείσει 24 ώρες εδώ... I am back!!!!

Παρασκευή, Ιουνίου 08, 2007

Τελεία και παύλα...


Επιτέλους, τελείωσα!!!! Δηλαδή δεν τελείωσα ακριβώς, μου μένουν δυό μικρές εκρεμμότητες τελευταίας στιγμής για τις αρχές της επόμενης εβδομάδας, όμως στην πραγματικότητα, στο μυαλό μου, έχω ήδη βάλει την τελευταία μου τελεία. Και την παύλα.. Σεμ λιγότερο από ένα μήνα το περιοδικό μας θα είναι στα περίπτερα. Και θα είναι πολύ καλό... Κυρίως γιατί θα έχει μέσα κομμάτια πολύτιμων συνεργατών και φίλων, όπως του Δημήτρη Ρουσουνέλου, του Άρη Δαβαράκη, της Ντέλλας Ρούνικ, του Amadeo και άλλων πολλών.. Το αποτέλεσμα λοιπόν, προφανώς, θα δικαιώσει τους κόπους μας. Μένει να δούμε αν αυτό, το ίδιο αποτέλεσμα, θα ισοφαρήσει και το ψυχικό μας κόστος...

Για μένα, η φετινή προετοιμασία του τεύχους ήταν μια αποκάλυψη... Ίσως και γι' αυτόν τον λόγο, στο μυαλό μου και στην προσωπική μου "βιβλιοθήκη" θα είναι πάντα πιο σημαντικό από το πρώτο.. Μέτρησα τις δυνάμεις μου φέτος, και τις δυνατότητες μου, και κυρίως, μέτρησα τις προτεραιότητες μου... Και ανακάλυψα - με τον δύσκολο τρόπο όπως έλεγε κάποτε ένας πρίγκιπας της δυτικής όχθης, ο Θωμάς- ότι τελικά, δεν άξιζε τον κόπο... Και γι' αυτό δεν θα το ξανακάνω, τουλάχιστον όχι με αυτόν τον τρόπο... Βλέπετε, όσο και αν χαίρομαι να συμμετέχω σε αξιόλογα πράγματα που έχουν σχέση με το νησί που τόσο αγαπάω, όσο και αν μου αρέσει σαν ιδέα να είμαι μέρος όλης αυτής της ιστορίας, μου αρέσει πολύ περισσότερο να διατηρώ τις ισορροπίες... Τόσο τις δικές μου, τις προσωπικές, όσο και των ανθρώπων που αγαπάω...

Φταίει μάλλον αυτή η έλειψη φιλοδοξίας που με χαρακτηρίζει τα τελευταία χρόνια...Δεν με ενδιαφέρουν, ειλικρινά, ούτε οι τίτλοι ούτε τα οφίτσια.. Και σήμερα που όλα αυτά αρχίζουν πια σιγά σιγά να γίνονται παρελθόν, αντιλαμβάνομαι πως μάλλον έπεσα σε μια παγίδα που η ίδια έστησα στον εαυτό μου... Αυτές οι δουλειές, οι αρχισυνταξίες, οι συντονισμοί και όλα όσα έφεραν τελικά τις εντάσεις στην ζωή μου, είναι για άλλους πια, όχι για μένα... Η carrier oriented γυναίκα που υπήρξα κάποτε, που μπορούσε να δουλεύει άνετα, για να μην πω καλύτερα, υπό συνθήκες έντασης , που άντεχε ατελείωτες ώρες στο γραφείο και που προλάβαινε ακόμα και τα πιο σφιχτά deadlines δεν υπάρχει πια.. Και είναι προφανές ότι όσο και αν προσπάθησα να την ανασύρω από το μπαούλο, δεν τα κατάφερα... Δεν αντέχω τις εντάσεις πια, ούτε τους τσακωμούς, ούτε την πίεση... Αυτή είναι η αλήθεια... Δεν μπορώ καν να βρω μια δικαιολογία για να πείσω τον εαυτό μου για τους λόγους για τους οποίους θα έπρεπε να μπω στην διαδικασία να τα αντέξω, όσο και να ψάχνω.... Αυτό το κομμάτι της ζωής μου το έχω αφήσει πίσω μου οριστικά... Τόσο οριστικά που δεν με ενδιαφέρει να διεκδικήσω ούτε καν το οικονομικό του σκέλος... Να διαπραγματευτώ δηλαδή το όποιο ψυχικό μου κόστος... Αυτό που θέλω, αυτό που έχω πραγματικά ανάγκη, είναι να κάνω πράγματα που να τα γουστάρω αληθινά και να τα χαίρομαι, και να είμαι κοντά στον Άρι και τον Μάνο... Και φέτος, στην ουσία, το μεγαλύτερο μου πρόβλημα ήταν πως δεν έπαψα ούτε μια μέρα αυτούς τους δύο μήνες να αισθάνομαι πως έχω αφήσει την ζώή μου πίσω... Πως προσπαθώντας να είμαι καλή επαγγελματίας, κατάληξα να είμαι κακή μαμά και κακή σύντροφος... Και έχω αποφασίσει αυτό να μην το αφήσω να μου ξανασυμβεί, όσο τουλάχιστον περνάει από το χέρι μου...

Το περιοδικό θα βγει και θα συνεχίσει να βγαίνει μια χαρά και χωρίς εμένα.. Τουλάχιστον χωρίς εμένα ως αρχισυντάκτρια... Θα συνεργαστώ με χαρά γράφοντας θέματα ή παίρνοντας συνεντεύξεις αν μου το ξαναζητήσουν, και θα βοηθήσω με ακόμα μεγαλύτερη χαρά όπου χρειαστεί, αν μπορώ να το κάνω... Όμως σε άλλη βάση... Πιο ερασιτεχνική... Άλλωστε η Μύκονος για μένα είναι ένας έρωτας... Που κρατάει χρόνια και που αποτελεί σημαντικό κομμάτι της ζωής μου... Και τους έρωτες είναι λάθος να τους κάνουμε δουλειά... Γιατί κινδυνεύουμε να τους χάσουμε για πάντα...

Τα γράφω όλα αυτά και το μυαλό μου ήδη φτιάχνει την λίστα με τα όσα χρειάζομαι να πάρω μαζί μου για μια εβδομάδα στην Αθήνα... Σε λίγο θα κατέβω στο λιμάνι να πάρω την Σίσσυ, που έρχεται για να βοηθήσει στις τελευταίες εκρεμμότητες, έχω να κάνω κάτι λίγες δουλίτσες, θέλω να κατέβω οπωσδήποτε μια βόλτα από Ψαρού να δω το καινούριο σκάφος του Ζαννή, και στις 8 η ώρα το βράδυ θα είμαι στο αεροδρόμιο... Και όταν επιστρέψω, μια εβδομάδα αργότερα, θα ξεκινήσω να βάζω την ζωή μου σε μια τάξη...Θα ξαναρχίσω να γράφω το βιβλίο, μου, θα αρχίσω να βλέπω τους φίλους μου, να πηγαίνω για μπάνιο, να γράφω τα κομμάτια μου για το ΕΥ ΖΗΝ και το Status... Έχω βιβλία που θέλω να διαβάσω, έργα που θέλω να δω στο σινε Μαντώ, έχω καινούριες συνταγές που περιμένουν στο συρτάρι, τον κήπο μου που θέλει φροντίδα... Θα έρθουν ο Άρις και η μαμά μου και θέλω να τους χαρώ όσο μπορώ πιο πολύ, θα είναι εδώ ο Droopy και θα κάνουμε μεγάλες βόλτες μέχρι κάτω, στην παραλία, θα έρχονται φίλοι για σαββατοκύριακα, και από τα μέσα Ιουλίου θα είναι εδώ και ο Μάνος για να περάσουμε, επιτέλους, έναν ολόκληρο μήνα μαζί... Αυτή είναι η ζωή μου... Μια ζωή που την αγαπώ πολύ, που την πάλεψα πολύ για να την φτάσω εδώ που είναι και που δεν μου έλειψε όσο δεν φαντάζεστε... Και αυτή την ζωή, δεν θα την ξαναναστατώσω για κανένα περιοδικό, για κανέναν τίτλο και για κανένα λόγο γενικότερα.. Τελεία. Και παύλα.

Πέμπτη, Ιουνίου 07, 2007

Choices...

Διάβασα πίνοντας τον καφέ μου το post του Σπύρου Σεραφείμ και μπήκα σε σκέψεις... Κοινά διλήματα όλα αυτά... Φαντάζομαι πως όλοι όσοι ζούμε μακρόχρονες σχέσεις, οι έστω οι περισσότεροι, έχουμε μπει στην διαδικασία να σκεφτούμε αν θα τις αφήναμε για έναν μεγάλο, καινούριο έρωτα... Εγώ τουλάχιστον το έχω κάνει... Το έχω σκεφτεί δηλαδή... Θυμάμαι όταν ήμουν πιο μικρή, θεωρούσα τον έρωτα, το πάθος, το πιο σημαντικό πράγμα την ζωή μου... Και πίστευα ειλικρινά πως χωρίς αυτό καμιά σχέση δεν θα μπορούσε να με κρατήσει. Με τίποτα... Και γι'αυτό ήμουν πάντα on the run... Μόλις τα πράγματα ξεθώριαζαν, μόλις ξυπνούσα χωρίς να θέλω σαν τρελή τον άνθρωπο που κοιμόταν πλάι μου έφευγα..Χωρίς τύψεις, χωρίς δεύτερες σκέψεις. Άφησα πολύ κόσμο πίσω μου έτσι... Και πιστεύω πως θα συνέχιζα ακόμα να το κάνω αυτό αν δεν ερχόταν μια στιγμή στην ζωή μου που ερωτεύτηκα διαφορετικά... Με το μυαλό μου και όχι με το...κορμί μου... Ήρθε στην ζωή μου ένας άνθρωπος που κατάφερε - όπως έλεγε και η Μαλβίνα που σαν σήμερα μας άφησε για αλλού - να μου πηδήξει το μυαλό... Μου το πήδηξε με απίστευτη μαεστρία, με μαγική τεχνική και με μονδικό πάθος και συνεχίζει να μου το πηδάει ακόμα και σήμερα...Γι' αυτό και εγώ, είμαι ακόμα εδώ... Μην παρεξηγήσετε τις λέξεις.. Και το σεξ ήταν συγκλονιστικό, όμως για πρώτη φορά στην ζωή μου απλά ερχόταν σε δευτερη μοίρα... Να μην σας πω σε τρίτη...
Άλλωστε μετά ήρθαν η συμβίωση, η καθημερινότητα, ο Άρις, η ζωή.... Και οι δουλειές, και τα άγχη, και τα προβλήματα.. Και το πάθος μετακόμισε αλλού... Δεν ξέρω αν είμαστε η εξαίρεση στον κανόνα... Πάντα υπάρχουν στις παρέες άνθρωποι που ισχυρίζονται πως μετά από δέκα και πλέον χρόνια κοινής πορείας εξακολούθούν να είναι ερωτευμένοι σαν την πρώτη φορά και, αν λένε αλήθεια, τους θαυμάζω ειλικρινά... Εμείς δεν είμαστε... Εκείνος ο έρωτας της πρώτης φοράς, των πρώτων χρόνων έχει δώσει την θέση τους σε άλλα πράγματα, σε άλλα συναισθήματα... Δεν νοιώθω πεταλούδες στο στομάχι μου όταν βλέπω τον Μάνο , ούτε πιάνω την σκέψη μου να στροβιλίζεται μονίμως γύρω του... Και παρόλο που το σεξ παραμένει εξαιρετικό, μοιάζει πια πολύ περισσότερο με τέλεια δουλεμένη πιρουέτα σε ένα pat des deux. Ξέρετε, από εκείνες που εκτελούνται πια τέλεια ακόμα και με τα μάτια κλειστά γιατί την έχεις κάνει τόσες φορές με τον άλλον, σε τόσες παραλαγές που ξέρεις ακριβώς που θα πατήσεις και πότε θα σε πιάσει στον αέρα... Όμως αγαπιόμαστε απίστευτα περισσότερο από τότε που ξεκινήσαμε να ήμαστε μαζί, σεβόμαστε ο ένας το άλλον πιο πολύ, και έχουμε και τόσα πράγματα που μας δένουν... Μια κοινή πορεία, μια κοινή ζωή και φυσικά, ένα παιδί... Και περνάμε καλά μαζί, γελάμε με τα ίδια αστεία, μας αρέσει να κάνουμε τα ίδια πράγματα, ακόμα και οι σιωπές μας είναι ουσιαστικές... Ο Μάνος, και το έχω ξαναπεί πολλές φορές αυτό, το ξέρω, είναι ο καλύτερος μου φίλος, ο σύντροφος μου, ο συμπαίκτης μου, ο συνοδοιπόρος μου, ο άνθρωπος που με στηρίζει στα δύσκολα και που μοιράζεται μαζί μου τις χαρές, τις λύπες και τα προβλήματα του... Που με έχει πάει παρακάτω και τον έχω πάει παρακάτω και εγώ...
Τι θα γινόταν όμως αν εμφανιζόταν στην ζωή κάποιου από τους δυό μας ένας καινούριος, μεγάλος έρωτας? Ένας έρωτας από αυτούς που σε ξεσηκώνουν, σε ανανεώνουν, σε ξαναβάζουν στο παιχνίδι όταν το θεωρούσες πια οριστικά χαμένο? Ένας έρωτας που εμπεριέχει καινούριο φλερτ, νέες εξερευνήσεις, φρέσκο σώμα και διαφορετικό τρόπο σκέψης? Άλλο γήπεδο δηλαδή για ένα καινούριο, απίστευτα ενδιαφέρον ματς? Τότε, τι γίνεται? Τι γίνεται όταν μπει στην ζωή κάποιου από τους δυο ένας από εκείνους τους έρωτες που ξεσηκώνουν, και τυφλώνουν και μοιάζουν μεγάλοι? Τεράστιοι... Και μπορεί να μην είναι φυσικά και να ξεφουσκώσουν με το πέρασμα του χρόνου και να αφήσουν στην θέση τους το κενό... Όμως την ώρα που τους ζούμε, που ξεκινάμε να τους ζήσουμε, πιστεύουμε πως η ζωή μας έστειλε το ίδιο δώρο, βελτιωμένο, για δεύτερη φορά? Μεγαλο δίλημα και δύσκολη ιστορία... Και το δυσκολότερο είναι πως ο καθένας στην ζωή σκέφτεται και αντιδρα διαφορετικά.. Μετράει τα πράγματα με τον δικό του τρόπο, βασισμένος στις δικές του εμπειρίες, στα δικά του βιώματα και στια δικά του απωθημένα...
Εγώ το έχω σκεφτεί πολύ σοβαρά και έχω καταλήξει πως την συγκεκριμμένη σχέση που έχω δεν θα την άφηνα για κανέναν έρωτα, όσο μεγάλος και αν μου φαινόταν... Πρώτα απ' όλα γιατί δεν πιστεύω στους μεγάλους έρωτες τελικά... Η εμπειρία μου λέει πως κάποια στιγμή τελειώνουν.. Ξεθωριάζουν... Και όταν ξέρω πως κάτι θα τελειώσει, δεν βλέπω γιατί θα πρέπει να το αφήσω να με παρασύρει στο άγνωστο... Φυσικά εξακολουθώ να πιστεύω στα μεγάλα πάθη... Και δεν σας κρύβω πως η ιδέα ενός τέτοιου μεγάλου πάθους θα λειτουργούσε για μένα, για τον χαρακτήρα μου, πιο δελεαστικά.. Όμως την ημέρα που αποφάσισα να γίνω μαμά, την ημέρα που είδα για πρώτη φορά τον Άρι όταν μου τον έβαλαν στην αγκαλιά μου τυλιγμένο σε μια πετσέτα, ένοιωσα, ήξερα με απόλυτη βεβαιότητα πως η εποχή των μεγάλων παθών είχε παρέλθει οριστικά.. Όχι με το ζόρι ούτε από υποχρέωση... Αλλά γιατί το μεγάλύτερο πάθος και ο μεγαλύτερος έρωτας της ζωής μου είχαν μόλις γεννηθεί... Και αυτό το μεγάλο, το τεράστιο πάθος μου έχει ανάγκη από σταθερότητα, από σιγουριά και από ασφάλεια.. Και από μια μαμά που θα είναι εκεί, πάντα, και θα είναι καλά.. Με αυτές τις επιλογές έχουν περάσει δεκαπέντε χρόνια... Και πιστεύω πως θα περάσουν εύκολα άλλα τόσα.. Γιατί ήταν όμορφα χρόνια, ήρεμα και ευτυχισμένα, και ότι μου έλειψε σε περιπέτεια και πάθος και τρέλα το κέρδισα σε σταθερότητα, σε αγάπη, σε εμπιστοσύνη και σε δημιουργία... Κοιτάζοντας πίσω βλέπω δυό παιδιά που κατάφεραν να πορευτούν μαζί σε φάσεις δύσκολες, που έφτιαξαν πράγματα, που διάνυσαν μια τεράστια διαδρομή κρατόντας το ένα το χέρι του άλλου γερά , που γέλασαν πολύ, που έκλαψαν πολύ, που έζησαν πολύ... Και σήμερα που μεγαλώσαμε, αν και όχι τελείως ακόμα, ξέρω πως σε ότι με αφορά, δεν μετάνοιωσα ποτέ για τις επιλογές μου. Ούτε για τους έρωτες -μεγάλους ή μικρούς- που άφησα να με προσπεράσουν, ούτε για τα περασμένα πάθη που καμιά φορά με κάνουν να χαμογελώ νοσταλγικά... Δεν είναι εύκολη επιλογή... Κάθε άλλο... Γιατί είναι μια επιλογή που δοκιμάζεται συχνά και φαντάζομαι πως όσο περνάνε τα χρόνια και στην ζωή μας μπαίνει περισσότερο η καθημερινότητα και η ρουτίνα θα δοκιμάζεται συχνότερα...Όμως τίποτα από αυτά που αξίζουν στην ζωή δεν είναι εύκολο... Ίσως γιατί τα εύκολα χάνονται όπως κερδίζονται... Γρήγορα...

Τρίτη, Ιουνίου 05, 2007

Attitudes...




Σήμερα γνώρισα μια "διάσημη" κυρία... Διάσημη με την έννοια του ότι στον χώρο της είναι πολύ γνωστή, και στο εξωτερικό... Είναι μια γυναίκα όμορφη, με τύπο, έξυπνη από το λίγο που την ακουσα να μιλάει, ταλαντούχα προφανώς, με φύση καλλιτεχνική, μόνιμη κάτοικος εξωτερικού και , απ' ότι ξέρώ, ευτυχισμένη στην προσωπική της ζωή... Σχεδόν, μια γυναίκα που τα έχει όλα... Κι όμως... Γκρίνιαζε ατελείωτα όση ώρα κάθισε μαζί μας, και μέσα σε όλη την γκρίνια και τα παράπονα της πρόλαβε να μας αναπτύξει και την θεωρία του πόσο έχει χαλάσει το νησί, πόσο έχει γεμίσει νεόπλουους, πόσο καλύτερα ήταν όλα όταν ερχόταν κάποτε- γιατί και εκείνη όπως μας είπε ερχόταν από μικρή και το ξέρει το νησάκι σαν την χούφτα της- και πόσο τα βαριέται όλα αυτά και γι' αυτό τον λόγο έρχεται μόνο κανένα σαββατοκύριακο τον χρόνο... Το πρόβλημα της παρεπιπτόντως, και η αιτία της γκρίνιας της, ήταν που έγινε μπέρδεμα με τα εισητήρια της και δεν πέταξε business αλλά κάτι ενδιάμεσο.. Φυσικά όχι economy...
Σκεφτόμουν λοιπόν πόσες πολλές τέτοιες γυναίκες γνωρίζω όλο και συχνότερα... Όπως την σύζυγο γνωστού επιχειρηματία -ας πoύμε των ΜΜΕ που είναι και ο χώρος μας- που είναι επίσης μιά χαρά όμορφη, επιτυχημένη στον χώρο της, μαμά γλυκών παιδιών, σύζυγος ερωτευμένου -όπως δείχει άντρα- και παρόλα αυτά είναι μονίμως πιο ξυνή και απ' το λεμόνι... Και κακότροπη μέχρι κλωτσιάς... Τι να τους λείπει άραγε? Τι να είναι αυτό που τις κάνει να ζητάνε διαρκώς περισσότερα ή να μην δείχνουν να εκτιμούν και να χαίρονται αυτά που έχουν?
Να πω εδώ πως προφανώς θα υπάρχουν και άντρες τέτοιου είδους... Απλά είναι μάλλον λιγότεροι ή δεν το εξωτερικεύουν τόσο εύκολα... Ποιος ξέρει... Αυτό που ξέρω με σιγουριά είναι ότι θα μένω πάντα άναυδη μπροστά σε τέτοιες συμπεριφορές, όπως θα μένω πάντα άναυδη και μπροστά στις επιδείξεις σνομπισμού που επίσης είναι συχνότατες τώρα τελευταία.. Αυτό το ύφος "ξέρεις ποιός είμαι εγώ.." που συνοδεύεται συνήθως από μεγάλα κοσμήματα, χρυσά ρολόγια, τεράστια πούρα και ακόμα πιο τεράστια SUV - α, και από σινιέ διάφορα ριγμένα ανάλαφρα ολόγυρα- με τρελαίνει... Σε μια χώρα που η αριστοκρατία της είναι ανύπαρκτη και που οι τωρινοί πλούσιοι είναι στην πλειοψηφία τους τέως κακομοίρηδες με νεφελώδες παρελθόν, παράξνο παρόν και αμφίβολο μέλλον, σε αυτή την χώρα που τα παλιά λεφτά έχουν και αυτά ημερομηνία εκκίνησης που δεν χάνεται μέσα στους αιώνες, αυτό το grand attitude μου κάνει πολύ δυσοίωνο... Ειδικότερα δε σε αυτό το νησάκι , που κυριολεκτικά δεν ξέρεις ποιος είναι ο διπλανός σου, που πρίγκηπες, διάσημοι και δισεκατομυριούχοι κυκλοφορούν σαν λέτσοι και χρεωμένοι από παντού κυκλοφορούν σαν βασιλείς, είναι τεράστια μαλακία να κολάει κανείς στην εικόνα... Πόσο δύσκολο μπορεί να είναι να πάψουν κάποιοι "τάδε" να προσπαθούν να χωρίσουν σε κατηγορίες και τάξεις τους γύρω τους με βάση τα δικά τους, χαζά κριτήρια? Αν άφηναν ορισμένοι ελεύθερους τους εαυτούς τους, και ξεκινούσαν να επιλέγουν σχέσεις και φιλίες με γνώμονα την καρδιά και το ταίρασμα των χνώτων, και όχι τα κονέ και τα κοινωνικά του κώλου θα ανακάλυπταν για ποιο λόγο το μέρος αυτό είναι μαγικό... Γιατί μαζεύει ανθρώπους από όλο τον κόσμο που έχουν ένα κοινό γνώρισμα... Είναι ανοιχτοί και ανοιχτόμυαλοι... Και αφήνουν πόρτες και παράθυρα wide open, για εκείνους που ξέρουν και μπορούν να βρουν τον δρόμο...

Δευτέρα, Ιουνίου 04, 2007

Μια δύσκολη εβδομάδα...




Δευτέρα σήμερα, μια Δευτέρα συννεφιασμένη με ουρανό βαρύ, και αρχίζει μια δύσκολη, πολύ δύσκολη εβδομάδα... Μπήκαμε βλέπετε από σήμερα στην τελική ευθεία... Την Παρασκευή η ύλη του περιοδικού κλείνει οριστικά, πράγμα που σημαίνει πως μέχρι τότε πρέπει όλοι να έχουν παραδόσει τα πάντα... Δηλαδή, χαμός... Εγώ ας πούμε, χρωστάω 7 συνεντεύξεις και 5 μεγάλα κομμάτια...Και δεν τα χρωστάω γιατί τεμπέλιασα προφανώς, αλλά γιατί μέτρησα τις προάλλες ότι ανέλαβα γι΄αυτό το τεύχος 31 συνεντεύξεις, 12 κομμάτια και τον συντονισμό 4 στηλών αλλών συνεργατών... Pas mal... Ο φωτογράφος μας από τη μεριά του παλεύει μέρες τώρα με τον καιρό - γιατί πόσες συννεφιασμένες φωτογραφίες να φιλιξενήσει ένα τεύχος που κυκλοφορεί Ιούλιο μήνα- και όλοι μαζί, εμείς εδώ στο νησί και οι υπόλοιποι στην Αθήνα, παλεύουμε με τα dead lines... Φυσικά όλα θα γίνουν όπως πρέπει και , τελικά, στην ώρα τους.. Έτσι γίνεται πάντα, διαπιστωμένο αυτό... Εκεί που είμαστε όλοι σίγουροι ότι πάει, τελείωσε, την πατήσαμε οριστικά, κάτι γίνεται και με έναν απίθανο τρόπο, τελευταία στιγμή, όλα τα κομμάτια του παζλ μπαίνουν στην θέση τους σαν να τα οδηγεί ένα μαγικό ραβδάκι... Τσικιτιγκλόμ!!! Μέχρι τότε βέβαια, μέχρι αυτή την ευλογημένη τελευταία στιγμή, επικρατεί ο μεγάλος πανικός.. Και αυτή η τελευταία εβδομάδα θυμίζει πάντα μάχη... Έχει αγωνία, εκνευρισμό, τσιτώματα, έχει αναβολές και γκαντεμιές πάντα, έχει απογοήτευση και άγχος τρομερό αλλά και μια ανακούφιση σε αναμονή γιατί ξέρουμε πως ότι είναι να γίνει θα γίνει μέχρι μια συγκεκριμμένη μέρα... Και μετά... Πίσω στα δικά μας...
Το εισητήριο μου γράφει 20.40, Παρασκευή 8/6/2007.. Το έβγαλα πρωί πρωί σήμερα για να έχω να σκέφτομαι όταν θα τρελαίνομαι τις επόμενες μέρες, πως το βράδυ της Παρασκευής, εκεί γύρω στις 10.00 θα είμαι στην αγκαλιά του Άρι, ο Droopy θα μου κάνει τρελές χαρές και η μαμά μου θα αναπνεύσει επιτέλους ανακουφισμένη... Και πως για μια ολόκληρη εβδομάδα θα είμαι πίσω στην Αθήνα που σχεδόν την πεθύμισα... Για πρωινούς καφέδες με την Μαρία, για βραδινές εξόδους με τους φίλους μας, για beaute και για shopping και για όλα εκείνα που μου έλειψαν πολύ, ειδικά τελευταία... Και μια βδομάδα αργότερα, στις 15 του μήνα, θα παίρνω το γρήγορο από Ραφήνα, μαζί με τον Άρι την μαμά μου και τον Droopy για να έρθουμε πίσω... Για διακοπές αυτή την φορά... Ανυπομονώ, ανυπομονώ, ανυπομονώ...
Υ.Γ. Δεν ήταν γκρινιάρικο κείμενο ελπίζω..Έβαλα τα δυνατά μου να μην είναι γιατί έχω χάσει το δικαίωμα στην γκρίνια για μια ολόκληρη εβδομάδα, και ακούστε τώρα σύμπτωση, έτυχε να είναι αυτή... Μεγάλη πρόκληση αλλά θα την αποδεχτώ... Βλέπετε μου πέταξε το γάντι ο πιο αγαπημένος Νανάκος που ξέρω... :-)

Κυριακή, Ιουνίου 03, 2007

Ένα μεγάλο, τεράστιο ευχαριστώ...


Ο ήλιος λάμπει, τα σύννεφα έφυγαν αλλά θα επιστρέψουν αύριο σύμφωνα με την μετεωρολογική υπηρεσία, και εγώ είμαι καλά... Βοήθησε σε αυτό η παρουσία του Μάνου, που ακύρωσε ένα επαγγελματικό ταξίδι για να βρεθεί έστω και δυο μέρες εδώ, βοήθησαν όμως και τα τόσα mails και μηνύματα που πήρα από γνωστούς και αγνώστους που με συγκίνησαν ειλικρινά.. Πέρασα μια παράξενη φάση, προφανώς το καταλάβατε, και για μια στιγμή, ή ίσως περισσότερες ένοιωσα να βυθίζομαι... Και το έγραψα, χρησιμοποιόντας ένα παλιότερο κείμενο που από ότι φάνηκε άγγιξε πολύ περισσότερο, πολύ περισσότερους από ότι φανταζόμουν... Και μετά ήρθε η μέρα της Αμαλίας, ένα τηλέφωνο από τον γιό μου, άλλο ένα από την κολλητή μου, και όλη αυτή η "επίθεση" αγάπης και ενδιαφέροντος από γνωστούς,αγνώστους και φίλους που διαβάζουν το blog και με ταρακούνησαν συθέμελα... Όπως λέει και ο Άρης στα Prosopa η ζωή είναι όμορφη.. Κούκλα.. Και όταν την έχουμε καλό είναι να την χαιρόμαστε και να την εκτιμάμε με όλες τις δυσκολίες και τα βυθίσματα... Φυσικά το ξέρω αυτό καλά.. Ίσως φταίει η πολλή Πολυάννα που διάβασα μικρή, σίγουρα φταίει ο Χοιμές, όπως και το ότι είμαι φύση αισιόδοξη και μαχητική και σηκώνομαι πολύ ευκολότερα από ότι πέφτω.. Όπως και να 'χει, μου πήρες δυό μέρες δύσκολες, και μια βουτιά στα καταγάλανα νερά της Ψαρούς που την πέτυχα την Παρασκευή το πρωί άδεια, πενατακάθαρη και μαγική, σαν δώρο, για να μου περάσουν όλα... Και έπειτα ήρθε η 1η Ιουνίου που όλα τα blogs ενώθηκαν σε μια φωνή και με έκαναν να δακρύσω -αλήθεια σας το λέω- για αυτή την κοπέλα που έφυγε αλλά άφησε πίσω της αφυπνισμένες ψυχές- και λίγο αργότερα, μια μεγάλη αγκαλιά από τον Μάνο που έφτασε ανήσυχος με το Sea Jet και που μέσα της χάθηκα, και όλα ήρθαν πάλι και ισορρόπησαν... Και σήμερα, ο ήλιος λάμπει και είμαι καλά.. Και σας ευχαριστώ όλους, μέσα από την καρδιά μου, γιατί ήσασταν εκεί, την στιγμή που νόμιζα ότι ήμουν μόνη... Μεγάλο μάθημα... Και θα το θυμάμαι πάντα...

Παρασκευή, Ιουνίου 01, 2007

Για την Αμαλία...

«Ο ασθενής έχει το δικαίωμα του σεβασμού του προσώπου του και της ανθρώπινης αξιοπρέπειάς του.»

(σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 47 του Ν. 2071/ 1992)

«Να γίνουν εξαίρεση οι αλμπάνηδες ρε παιδιά, όχι ο κανόνας...»

(Αμαλία Καλυβίνου, 1977-2007)

Από την ηλικία των οκτώ ετών, η Αμαλία ξεκίνησε να πονάει. Παρά τις συνεχείς επισκέψεις της σε γιατρούς και νοσοκομεία, κανένας δεν κατάφερε να διαγνώσει εγκαίρως το καλόηθες νευρίνωμα στο πόδι της. Δεκαεπτά χρόνια αργότερα, η Αμαλία έμαθε ότι το νευρίνωμα είχε πια μεταλλαχθεί σε κακόηθες νεόπλασμα.

Για τα επόμενα πέντε χρόνια η Αμαλία είχε να παλέψει όχι μόνο με τον καρκίνο και τον ακρωτηριασμό, αλλά και με την παθογένεια ενός Εθνικού Συστήματος Υγείας που επιλέγει να κλείνει τα μάτια στα φακελάκια κι επιμένει να κωλυσιεργεί με παράλογες γραφειοκρατικές διαδικασίες. Εκτός από τις ακτινοβολίες και τη χημειοθεραπεία, η Αμαλία είχε να αντιμετωπίσει την οικονομική εκμετάλλευση από γιατρούς που στάθηκαν απέναντί της και όχι δίπλα της. Πέρα από τον πόνο, είχε να υπομείνει την απληστία των ιδιωτικών κλινικών και την ταλαιπωρία στις ουρές των ασφαλιστικών ταμείων για μία σφραγίδα.


Η Αμαλία άφησε την τελευταία της πνοή την Παρασκευή 25 Μαϊου 2007. Ήταν μόλις 30 ετών.

Πριν φύγει, πρόλαβε να καταγράψει την εμπειρία της και να τη μοιραστεί μαζί μας μέσα από το διαδικτυακό της ημερολόγιο. Στην ηλεκτρονική διεύθυνση http://fakellaki.blogspot.com, η νεαρή φιλόλογος κατήγγειλε επώνυμα τους γιατρούς που αναγκάστηκε να δωροδοκήσει, επαινώντας παράλληλα εκείνους που επέλεξαν να τιμήσουν τον Ορκο του Ιπποκράτη. Η μαρτυρία της συγκίνησε χιλιάδες ανθρώπους, που της στάθηκαν συμπαραστάτες στον άνισο αγώνα της μέχρι το τέλος.

«Ο στόχος της Αμαλίας ήταν να πει την ιστορία της, ώστε μέσα απ' αυτήν να αφυπνίσει όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους και συνειδήσεις. Κυρίως ήθελε να δείξει ότι υπάρχουν τρόποι αντίστασης στην αυθαιρεσία και την εξουσία των ασυνείδητων και ανάλγητων γιατρών, αλλά και των γραφειοκρατών υπαλλήλων του συστήματος υγείας.»

(Δικαία Τσαβαρή και Γεωργία Καλυβίνου - μητέρα και αδελφή της Αμαλίας)

Σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 77 του Ν. 2071/1992, θεωρείται πειθαρχικό παράπτωμα για τους γιατρούς του Ε.Σ.Υ:

«Η δωροληψία και ιδίως η λήψη αμοιβής και η αποδοχή οποιασδήποτε άλλης περιουσιακής παροχής, για την προσφορά οποιασδήποτε ιατρικής υπηρεσίας.»

Η Αμαλία Καλυβίνου αγωνίστηκε για πράγματα που θεωρούνται αυτονόητα σε ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος. Δυστυχώς δεν είναι και τόσο αυτονόητα στην Ελλάδα. Συνεχίζοντας την προσπάθεια που ξεκίνησε η Αμαλία, διαμαρτυρόμαστε δημόσια και απαιτούμε:

* ΝΑ ΛΗΦΘΟΥΝ ΑΜΕΣΑ ΜΕΤΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΩΣΤΕ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ ΤΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ ΚΑΙ Η ΑΝΙΣΟΤΗΤΑ ΠΟΥ ΕΠΙΦΕΡΟΥΝ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΩΝ ΑΣΘΕΝΩΝ
* ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΠΙΟ ΕΥΕΛΙΚΤΟΣ Ο ΚΡΑΤΙΚΟΣ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΣ ΩΣΤΕ ΝΑ ΜΗ ΘΡΗΝΗΣΟΥΜΕ ΞΑΝΑ ΘΥΜΑΤΑ ΤΩΝ ΧΡΟΝΟΒΟΡΩΝ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΚΩΝ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΩΝ
* ΝΑ ΕΠΙΒΛΗΘΕΙ ΑΥΣΤΗΡΟΤΕΡΟΣ ΕΛΕΓΧΟΣ ΣΤΗ ΔΙΑΠΛΟΚΗ ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΩΝ ΕΤΑΙΡΕΙΩΝ ΚΑΙ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟΥ
* ΝΑ ΑΞΙΟΠΟΙΗΘΟΥΝ ΟΙ ΑΝΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΤΕΣ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑΚΕΣ ΥΠΟΔΟΜΕΣ ΚΑΙ ΝΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΣΥΝΕΧΗΣ ΚΑΙ ΑΡΤΙΑ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΚΑΤΑΡΤΙΣΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΓΙΑΤΡΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΝΟΣΗΛΕΥΤΕΣ ΤΟΥ Ε.Σ.Υ.
* ΝΑ ΚΑΘΙΕΡΩΘΕΙ Η ΨΗΦΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΦΑΚΕΛΟΥ ΤΟΥ ΑΣΘΕΝΟΥΣ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΩΣ, ΩΣΤΕ ΝΑ ΕΠΙΣΠΕΥΔΕΤΑΙ Η ΣΩΣΤΗ ΔΙΑΓΝΩΣΗ ΚΑΙ ΘΕΡΑΠΕΙΑ



ΑΣ ΠΑΨΕΙ ΠΛΕΟΝ Η ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΤΩΝ ΚΥΒΕΡΝΩΝΤΩΝ, ΠΟΥ ΠΡΟΤΙΜΟΥΝ ΝΑ ΛΑΔΩΝΟΝΤΑΙ ΟΙ ΓΙΑΤΡΟΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΠΑΡΑ ΝΑ ΑΜΕΙΒΟΝΤΑΙ ΑΞΙΟΠΡΕΠΩΣ ΑΠΟ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ.

* ΟΧΙ ΑΛΛΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ
* ΟΧΙ ΑΛΛΗ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑ
* ΟΧΙ ΑΛΛΟΣ ΕΜΠΑΙΓΜΟΣ


ΔΙΚΑΙΟΥΜΑΣΤΕ ΔΩΡΕΑΝ ΚΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΗ ΠΕΡΙΘΑΛΨΗ. ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ.

Την επόμενη φορά που θα χρειαστεί να δώσετε φακελάκι, μην το κάνετε. Προτιμήστε καλύτερα να κάνετε μια δωρεά. Η τελευταία επιθυμία της Αμαλίας ήταν η ενίσχυση της υπό ανέγερση Ογκολογικής Μονάδας Παίδων

(Σύλλογος Ελπίδα, τηλ: 210-7757153, e-mail: infο@elpida.org, λογαριασμός Εθνικής Τράπεζας: 080/480898-36, λογαριασμός Alphabank: 152-002-002-000-515. Θυμηθείτε να αναφέρετε ότι η δωρεά σας είναι "για την Αμαλία").



ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΗ ΚΙΝΗΣΗ ΦΙΛΩΝ ΤΗΣ ΑΜΑΛΙΑΣ