Τετάρτη, Μαρτίου 28, 2007

Κώστας

Στο δικηγορικό γραφείο του Κώστα Πετρόπουλου επικρατούσε από το πρωί πανικός. Η International Vacations , πρώτη σε μέγεθος τουριστική εταιρία στην Ελλάδα και μια από τις μεγαλύτερες στην Ευρώπη, μετά από μήνες σκληρών διαπραγματεύσεων είχε αποφασίσει να αγοράσει μια τεράστια έκταση στην Χαλκιδική για να δημιουργήσει εκεί μια ξενοδοχειακή μονάδα πολλών αστέρων. Ο Κώστας , που το γραφείο του εκπροσωπούσε αποκλειστικά τα συμφέροντα της εταιρίας, είχε αναλάβει όλα τα νομικά θέματα από την πρώτη μέρα και σήμερα, δέκα μήνες αργότερα, τα συμβόλαια είχαν επιτέλους υπογραφεί. Στην μεγάλη αίθουσα συσκέψεων στον πρώτο όροφο του κτηρίου, ο Κώστας έσφιξε το χέρι του Πέτρου Παππά, διευθύνοντα σύμβουλου της International Vacations και τον συνόδεψε μέχρι την έξοδο.
-Και πάλι συγχαρητήρια Πέτρο. Τελικά πρέπει να παραδεχτείς πως άξιζε τον κόπο η ταλαιπωρία τόσων μηνών…
-Τα συγχαρητήρια αξίζουν σε σένα Κώστα. Το γραφείο σου αποδείχτηκε για μια ακόμη φορά πολύτιμος σύμμαχος. Αυτό είναι ένα μικρό δείγμα της εκτίμησης μας στο πρόσωπο σου. Τα υπόλοιπα θα τα πούμε από αύριο. Σήμερα νομίζω πως μπορούμε να πάρουμε την υπόλοιπη ημέρα off . Όλοι μας.
Με αυτά τα λόγια ο Παππάς του έδωσε έναν φάκελο και μπήκε βιαστικά στην Mercedes που τον περίμενε με την μηχανή αναμμένη.
Ο Κώστας κοίταξε εξεταστικά τον φάκελο. Ήταν μακρόστενος, από βαρύ, ακριβό κρεμ χαρτί και στην επάνω δεξιά πλευρά του ξεχώριζαν ανάγλυφα τα αρχικά ΠΠ. Τον ζύγισε μηχανικά στην παλάμη του και τον έβαλε στην τσέπη του σακακιού του χωρίς να τον ανοίξει. Τα μάτια του καρφώθηκαν στην μπρούτζινη , διακριτική πινακίδα της εισόδου.
« Κώστας Πετρόπουλος και Συνεργάτες». Έτσι απλά. Αυτή η πινακίδα, τόσο απλή και διακριτική έκρυβε τα όνειρα μιας ζωής που είχαν πραγματοποιηθεί σχεδόν ανέλπιστα. Μάλιστα κάθε φορά που την κοίταζε δεν μπορούσε να συγκρατήσει έναν αναστεναγμό. Ήταν η γυναίκα του η Άννα που είχε επιμείνει στην διακριτικότητα. Και εκείνος την είχε ακούσει, όπως την άκουγε πάντα σε τέτοια θέματα. Η Άννα ήξερε πάντα τι ταίριαζε σε κάθε περίσταση. Εκείνος αν μπορούσε θα σήκωνε μια φωτεινή επιγραφή από ‘δω μέχρι τον ουρανό. Με τεράστια γράμματα και φώτα neon που θα έμεναν αναμμένα 24 ώρες το 24ώρο. ΕΦΤΑΣΑ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ θα εννοούσε η επιγραφή, άσχετα από το τι θα έγραφε…Όμως η αλήθεια είναι πως η Άννα είχε δίκιο. Η σεμνή μπρούτζινη ταμπέλα της εισόδου αντικατόπτριζε την καινούρια του εικόνα με απόλυτη ακρίβεια. Ήταν λιτή, πολυτελής και χαμηλών τόνων. Ακριβώς όπως η καινούρια του ζωή που τόσο είχε πασχίσει να την φτιάξει. Όταν ξεκίναγε από το χωριό του , το Κουφόβουνο, λίγο πιο έξω από το Διδυμότειχο, το μόνο που του περίσσευε ήταν όνειρα. Με όπλο αυτά τα όνειρα και ένα λυσσασμένο πείσμα που τον χαρακτήριζε από μικρό παιδάκι, είχε καταφέρει να υπερπηδήσει όλα τα εμπόδια και να περάσει από τους πρώτους στην Νομική της Αθήνας. Και ήταν τόσο πολλά αυτά τα εμπόδια… Μέχρι σήμερα , κάθε Σεπτέμβριο που άκουγε στις ειδήσεις για παιδιά από ξεχασμένα χωριά που πρώτευαν στις εισαγωγικές στα πανεπιστήμια ένοιωθε την καρδιά του να φουσκώνει από περηφάνια ανάμεικτη με οργή. Γιατί ήξερε καλά πόσο είχε χρειαστεί να παλέψει, καθένα από αυτά τα παιδιά για να κερδίσει αυτή την πολυπόθητη θέση. Δεν είναι μόνο η φτώχεια, όπως πιστεύουν οι πολλοί. Την φτώχεια την συνηθίζεις. Είναι η μιζέρια, τα μικρά όνειρα των ανθρώπων, η έλλειψη κάθε βοήθειας, οι συμμαθητές που σε κοροϊδεύουν, οι φίλοι που δεν μοιράζονται τους στόχους σου, οι κοπέλες που ελπίζουν μόνο να παντρευτούν. Είναι η νοοτροπία του λίγου που σε τραβάει πίσω σαν πέτρα και σε κάνει ικανό για τα πάντα προκειμένου να προχωρήσεις λίγα βήματα πιο κει. Ο Κώστας είχε φύγει από το χωριό του δεκαοχτώ χρονών και δεν είχε ξαναγυρίσει ποτέ. Είχε δουλέψει σερβιτόρος σε ταβέρνα, είχε φορτώσει αμέτρητα καφάσια στην λαχαναγορά, είχε μελετήσει ατέλειωτες ώρες χωρίς φως , όταν δεν είχε λεφτά να πληρώσει την ΔΕΗ και του το κόβανε, είχε πεινάσει στην κυριολεξία, αλλά τα είχε καταφέρει. Τελείωσε πρώτος στο έτος του και η ζωή είχε τελικά αποφασίσει να του χαμογελάσει. Με όπλο το θράσος που δεν του έλειψε ποτέ είχε χτυπήσει τη πόρτα του δικηγορικού γραφείου του Παναγιώτη Μαγκανά, του καλύτερου δικηγόρου αστικών υποθέσεων της Αθήνας, και του είχε ζητήσει να κάνει την άσκηση του εκεί. Ο Μαγκανάς δέχτηκε και τα υπόλοιπα ανήκουν στην ιστορία…Πολλά χρόνια αργότερα όταν αποφάσιζε να ανοίξει δικό του γραφείο παίρνοντας μαζί του και μερικούς από τους καλύτερους πελάτες του, ο Μαγκανάς του θύμισε εκείνη την πρώτη ημέρα. « Το ήξερα από την πρώτη ημέρα που ήρθες στο γραφείο μου πως θα τελειώναμε έτσι» του είχε πει με ένα παράξενο χαμόγελο. « Αλλά αυτό δεν άλλαζε το γεγονός πως ήσουν ο καλύτερος που είχα συναντήσει. Ήξερα πως κάποτε θα έφευγες, είχα απλά μέχρι τέλους την ελπίδα πως θα το έκανες σαν κύριος. Διαψεύστηκα. Κρίμα…Για σένα..» Ο Κώστας κοίταξε μια ακόμη φορά την λιτή, μπρούτζινη ταμπέλα και κατευθύνθηκε βιαστικά προς το ασανσέρ. Πάτησε εκνευρισμένος το κουμπί του 3ου ορόφου. Τι τον είχε πιάσει και θυμήθηκε τον Μαγκανά τέτοια μέρα… Ξαφνικά ένοιωσε την ανάγκη να μοιραστεί με κάποιον την νίκη του. Οι πόρτες του ασανσέρ άνοιξαν με ένα μελωδικό κουδούνισμα και η γραμματέας του, η Ματίνα, του χαμογέλασε πειρακτικά καθισμένη στο οβάλ γραφείο της . « Τα καταφέρατε πάλι.. Σας ζήτησαν μόλις από το Mega και από το Star. Φαντάζομαι πως σε λίγο θα πλακώσουν και οι υπόλοιποι…» Ο Κώστας όμως είχε άλλα σχέδια.. « Χεσ’τους όλους για σήμερα » της είπε πηγαίνοντας βιαστικά προς το γραφείο του.
"Πάρε μου στο τηλέφωνο την Αμαλία.»

See you soon.....

Σε μερικές ώρες θα πετάω για Μύκονο...Σήμερα το βράδυ θα πιω το πρώτο ποτό της χρονιάς στο Άρωμα, και αύριο το πρωί θα απολαύσω το πρώτο μου καφέ στην Καζάρμα... Ετοιμάζω το σακ βουαγιάζ μου και χαμογελάω σαν χάνος... Με περιμένει απίστευτη δουλειά - κούτες, μετακόμιση, υδραυλικοί, ηλεκτρολόγοι- όμως όλα μου φαίνονται εύκολα... Απλά... Θα επιστρέψω για μια μέρα Αθήνα, την Μεγάλη Δευτέρα, και Μεγάλη Τρίτη πρωί φορτώνω το (φορτωμένο) αυτοκίνητο στο High Speed και ξαναφεύγω τρέχοντας... Με όλα αυτά, και την μεταφορά του τηλεφώνου εκρεμή, το blog αναγκαστικά θα μπει σε άλλους ρυθμούς, πιο χαλαρούς... Και σε δεύτερη μοίρα... Όχι πως θα λείψει σε πολλούς, ίσα που προλάβαμε να γνωριστούμε στην καινούρια γειτονιά, αλλά να μην σας ενημερώσω? Θα σας αφήσω σήμερα με τον Κώστα, τον άντρα της Άννας, και την Μεγάλη Δευτέρα θα σας γνωρίσω τον Αλέξανδρο... Και εκεί τελειώνουν οι βασικοί μου ήρωες και περνάμε στο κυρίως θέμα.... Έχω σκεφτεί να ανεβάσω και ένα κεφάλαιο άσχετο, από την μέση του βιβλίου για να δείτε λίγο την πλοκή... Θα δούμε όμως πότε, και κυρίως πως... Προς το παρόν σας χαιρετώ, και η επόμενη επικοινωνία μας θα είναι μάλλον από το Blu Blu.... Εκεί καταφεύγω όταν δεν έχω σύνδεση στο νησί... Ανάμεσα σε παιδάκια που παίζουν Line Age και μιλάνε με τους φίλους τους συνθηματικά στο MSN , παίρνω την "δόση" μου από τα τεύχη που έχω χάσει.... Φιλιά σε όλους σας ...

Δευτέρα, Μαρτίου 26, 2007

Δανάη

Η Δανάη ταχτοποιούσε τις τελευταίες παραλαβές στα ράφια. Τα αρωματικά λάδια για το μπάνιο είχαν αποδειχτεί μεγάλη επιτυχία. Είχε πελάτες από κάθε περιοχή της Αθήνας, σήμερα το πρωί μάλιστα, της είχε τηλεφωνήσει μια κυρία από την Θεσσαλονίκη για να την ρωτήσει αν μπορούσε να βρει τα προϊόντα της σε κάποιο από τα μαγαζιά της συμπρωτεύουσας. Για φαντάσου…Όταν είχε αποφασίσει να κάνει το χόμπι της επάγγελμα, γιατί από μικρή τρελαινόταν για βότανα και παράξενες συνταγές για μάσκες ομορφιάς, εξ ου και το παρατσούκλι που της είχαν κολλήσει οι φιλενάδες της – Ματζίκα -, όταν τέλος πάντων αποφάσισε να ανοίξει το μαγαζί, όλοι φαντάζονταν πως ήταν μια ακόμη τρέλα που θα της περνούσε γρήγορα, αφού θα της είχε κοστίσει ένα σωρό λεφτά. Η αλήθεια είναι πως οι προηγούμενες επαγγελματικές της απόπειρες δεν είχαν στεφτεί με ιδιαίτερη επιτυχία, κάθε άλλο μάλιστα. Το βιβλίο της με συνταγές μαγειρικής από το Θιβέτ, του οποίου την έκδοση είχε μάλιστα χρηματοδοτήσει η ίδια, πούλησε λιγότερα από πεντακόσια αντίτυπα. Είχε στην αποθήκη του σπιτιού της άλλα τρεις χιλιάδες κομμάτια μέσα σε κούτες, και για αρκετά χρόνια τα έκανε δώρο σε κάθε περίσταση σε γνωστούς και φίλους, μέχρι που ένα από αυτά επέστρεψε στα χέρια της σαν δώρο στην δική της γιορτή. Το εργαστήρι εναλλακτικής γυμναστικής που είχε ανοίξει στο Μετς με κάποια γνωστή της από το σιάτσου, έκλεισε μέσα σε τέσσερις μήνες μια που οι κυρίες που ενδιαφέρθηκαν στην αρχή, κάτι χοντρές πενηντάρες, νόμιζαν πως θα αδυνάτιζαν μέσα σε ένα μήνα με κάποιο μυστικό φερμένο από την Ανατολή. Το δε κατάστημα υγιεινής διατροφής που είχε ανοίξει λίγο αργότερα στο Παγκράτι, έκλεισε μέσα σε χρόνο ρεκόρ, μια εβδομάδα, μια που η αγορανομία δεν πείστηκε ποτέ για την θεραπευτική αξία της βασιλικής κάμπιας της Ινδίας μέσα στο φαγητό…Ακόμη τραβιόταν στα δικαστήρια για αυτή την ιστορία. Όταν όμως , πηγαίνοντας για καφέ με την Αθηνά και την Άννα, είδε για πρώτη φορά αυτό το μαγαζάκι που μόλις είχε ξενοικιαστεί στην Χάριτος, ήξερε πως αυτή την φορά η ιδέα της θα πετύχαινε. Και είχε δίκιο. Το μαγαζί πήγαινε απίστευτα καλά, οι πελάτες της ξανάρχονταν τακτικά, και , αν εξαιρέσει κανείς μερικούς που ζητούσαν βιβλία μαύρης μαγείας, - γιατί λευκής πουλούσε και μάλιστα γίνονταν ανάρπαστα, - είχε αρχίσει να κερδίζει χρήματα για πρώτη φορά στην ζωή της. Τα αρωματικά λάδια της και οι κρέμες της για το πρόσωπο και το σώμα, όλα φτιαγμένα από την ίδια με ειδικά υλικά και μυστικές συνταγές είχαν γίνει πια διάσημα. Όπως και τα χάπια με εκχυλίσματα φυτών και βοτάνων για τις…δυσκολίες στην σεξουαλική απόδοση. Η Δανάη είχε φέρει την επανάσταση στην Αθήνα πολύ πριν εμφανιστεί το viagra στην αγορά…
Τελείωσε με τα λάδια και κοίταξε το εσωτερικό του μαγαζιού της με μάτι κριτικό. Δεν σταματούσε ποτέ να προσθέτει και να αφαιρεί διακοσμητικά στοιχεία, ανάλογα με την διάθεση της κάθε εποχής. Οι τοίχοι ήταν βαμμένοι σε ένα απαλό ροδακινί χρώμα με χρυσαφιές ανταύγειες που χαλάρωνε το σώμα και το βλέμμα. Δεν είχε χρησιμοποιήσει πουθενά μέταλλο ή γυαλί, εκτός από την μικρή βιτρίνα φυσικά, παρά μόνο ξύλο. Όλα τα ράφια , το μικρό γραφειάκι που χρησίμευε σαν ταμείο και παραλαβή, και τα δυο μικρά τραπεζάκια όπου μπορούσαν να καθίσουν οι πελάτες που ήθελαν να ξεφυλλίσουν κάποιο βιβλίο , ήταν φτιαγμένα από ξύλο τριανταφυλλιάς. Τα χρώματα που κυριαρχούσαν στα μεταξωτά μαξιλάρια και στις κουρτίνες που βρίσκονταν διάσπαρτα σε όλο τον χώρο, ήταν το ροζ, το κίτρινο, το βερικοκί, το λιλά και το απαλό πράσινο της μέντας. Τα ράφια ήταν γεμάτα μπουκαλάκια και βαζάκια σε παράξενα σχήματα και χρώματα. Σε μεγάλα ψάθινα καλάθια, βρίσκονταν βαλμένα τακτικά, μικρά υφασμάτινα σακουλάκια με βότανα. Μπορούσε ακόμη κανείς να βρει εκεί, μια μεγάλη ποικιλία από κορδέλες και μικρά γούρια, όπως και κρυστάλλους εναλλακτικών θεραπειών, σκαλιστούς καθρέφτες από την Αραβία, αλλά και μικρά κοσμήματα από ύφασμα, χάντρες και σύρμα που κατασκεύαζε ένας τεχνίτης από την Συρία. Ο χώρος φωτιζόταν απαλά από έναν περίτεχνο πολυέλαιο από χρωματιστά γυαλάκια δεμένα με μπρούτζινο σύρμα που είχε φέρει από τις Ινδίες, και αρκετές μικρές λάμπες καλυμμένες με μεταξωτά πανιά που χάριζαν στον χώρο μια μυστηριακή ατμόσφαιρα. Σε ειδικές βάσεις σιγόκαιγαν αρωματικά κεριά με μυρωδιές της Ανατολής, ενώ ο ήχος του σιτάρ σε μετέφερε σε άλλους, μακρινούς πολιτισμούς. Όποιος περνούσε την πόρτα της Ματζίκας, γιατί έτσι είχε ονομάσει το μαγαζί της, ξεχνούσε αμέσως το άγχος και την βιασύνη της ημέρας.
Βέβαια η ίδια δεν θυμόταν να έχει ποτέ στην ζωή της άγχος, και δεν βιαζόταν ποτέ και για τίποτα. Από μικρό παιδάκι, κοιτούσε τους γύρω της με απορία όταν προσπαθούσαν να την πιέσουν για το οτιδήποτε. Έβρισκε καταφύγιο στην αγκαλιά της λατρεμένης της γιαγιάς, της μεγάλης Δανάης, και εκείνη της διάβαζε τα αγαπημένα της παραμύθια με ηρωίδα την Σεχραζάτ ή την Πολυάννα και το παιχνίδι της χαράς. Από την γιαγιά της είχε πάρει την αγάπη της για την Ανατολή και τα μυστήρια της, την αισιοδοξία της και ένα αστείρευτο κέφι για ζωή. Διάβαζε, έπαιζε, έτρωγε και κοιμόταν με τους δικούς της, χαλαρούς ρυθμούς. Κάτι μέσα της τής έλεγε πάντα πώς όλα θα γίνουν, και τελικά, με τρόπο μαγικό, όλα γίνονταν και μάλιστα στην ώρα τους. Οι γονείς της ήταν οι πρώτοι που παρέδωσαν τα όπλα, και ακολούθησαν οι φίλες της και αργότερα οι καθηγητές της. Η Δανάη πέρασε ομαλά την εφηβεία της, τελείωσε το σχολείο με καλούς βαθμούς, μπήκε στην γαλλική φιλολογία, παρόλο που δεν πήγε τελικά να γραφτεί, χωρίς να ανησυχήσει ποτέ και για τίποτε. Τίποτε και κανείς δεν στάθηκε ικανός να την στεναχωρήσει μέχρι τα δεκαοχτώ της, εκτός από την απόφαση της Άννας να παντρευτεί τον Κώστα. Αυτός ο άνθρωπος την πάγωσε από την πρώτη στιγμή που τον γνώρισε. Ήταν τυπικό δείγμα ανθρώπου που προσπαθούσε να δείχνει στον κόσμο μια υπερβολικά εξωραϊσμένη εικόνα του εαυτού του, ήταν πάντα σφιγμένος, υπερβολικά ευγενικός, υπερβολικά φιλόδοξος, υπερβολικά αποφασισμένος να ανέβει κοινωνικά, να πετύχει, να γίνει κάποιος. Και η Αννούλα με την άψογη ανατροφή της, τον μεγαλογιατρό μπαμπά της και τον έρωτα που την τύφλωνε, ήταν το καλύτερο μέσον για να τα καταφέρει…Βέβαια όταν τα πράγματα έφτασαν στο απροχώρητο, δηλαδή δυο μέρες πριν τον γάμο, η Δανάη το φιλοσόφησε το πράγμα. Ίσως τελικά τα πράγματα να μην ήταν τόσο άσχημα. Ίσως όλα να πήγαιναν καλά. Ίσως να ήταν κισμέτ αυτός ο γάμος. Σήμερα, δεκαοκτώ χρόνια αργότερα, ήξερε πια πως η διαίσθηση της δεν την γέλασε ποτέ. Ούτε και τότε…
Η Δανάη αναστέναξε σιγανά. Η ζωή την είχε μάθει να μην μιλάει στους άλλους για τις διαισθήσεις της. Ούτε καν στην Αθηνά και την Άννα , με τις οποίες μοιραζόταν σχεδόν τα πάντα, πάνω από εικοσιπέντε χρόνια τώρα. Και η διαίσθηση της, εδώ και μήνες, της έστελνε παράξενα σινιάλα. Κάτι θα άλλαζε στην ζωή τους και μάλιστα σύντομα, Κάτι θα τις σήκωνε ψηλά και θα τις άφηνε αλλαγμένες, διαφορετικές . Είχε φτάσει η ώρα της σελήνης….

Κυριακή, Μαρτίου 25, 2007

Η δική μου Μύκονος...


Η αντίστροφη μέτρηση για την μετακόμιση στο νησί έχει αρχίσει... Αύριο το πρωί θα μιλήσω με την μεταφορική για να κανονίσω να πάρουν τα πράγματα από το παλιό σπίτι την Παρασκευή, και την Τετάρτη το μεσημέρι, αν όλα πάνε καλά, θα είμαι και εγώ εκεί... Την Πέμπτη θα συσκευάσω τα μικροπράγματα σε κούτες, η κυρία Δήμητρα θα καθαρίζει ήδη το καινούριο σπίτι από την Τετάρτη, και το Σάββατο το πρωί θα πιω τον πρώτο καφέ μου στην καινούρια μου βεράντα με θέα την Δήλο...
Η προοτική με κάνει να πετάω... Μου έχει λείψει πολύ το "χωριό" μου, μια που φέτος ήταν ο πρώτος χειμώνας εδώ και χρόνια που δεν κατάφερα να πάω ούτε ένα σαββατοκύριακο, μου έχει λείψει η ενέργεια του, ο αέρας του, η ηρεμία που γεμίζει την ψυχή μου από την στιγμή που πατάω το πόδι μου στο λιμάνι... Το ξέρω πως ακούγεται παράξενο, ίσως και υποκριτικό όλο αυτό, όμως για μένα η Μύκονος είναι το μέρος που γαληνεύω... Από την πρώτη φορά που είδα το λιμάνι της από το κατάστρωμα του πλοίου όπως πλησιάζαμε, ήμουν 5 χρονών τότε, ήξερα με κάποιον μαγικό τρόπο πως είχα φτάσει στον τόπο μου... Όπως λέει ο φίλος μου ο Μίμης, εγώ δεν είχα δικό μου χωριό... Παιδί της πόλης, γεννημένη στην Αθήνα από πατέρα τρίτης γενιάς Αθηναίο-Πλακιώτη- και μαμά γεννημένη στο Ναύπλιο αλλά μεγαλωμένη στην Κυψέλη, ήξερα μόνο τα παιχνίδια στην παιδική χαρά και τον κήπο του σπιτιού μας...
Στην Μύκονο του 1970 έμαθα μια άλλη ζωή... Ανάσανα έναν άλλον αέρα... Τις εικόνες τις έχω χαραγμένες στην ψυχή μου... Κυνηγητά και κρυφτό με τα άλλα παιδιά στην πλατεία της Μαντώς, μπάνιο στον Άγιο Στέφανο μέχρι το απόγευμα, βόλτες με την μαμά μου στον Γιαλό, βράδια που καθόμουν κουλουριασμένη σε μια γωνιά στο μπαλκόνι του κύριου Ζάχου στην Μικρή Βενετία και τον άκουγα να διηγείται στους γονείς μου και σε άλλους φίλους του ιστορίες μαγικές για τα κότερα που κατέβαζαν με βαρκάκια στο λιμάνι μύθους-τον Ωνάση με την Κάλλας, την πριγκήπισα Σοράγια, την Τζάκυ αργότερα, και τόσους άλλους- τα πρώτα μου χοιροσφάγεια, καλεσμένοι του κύριου Αγγελετάκη, που είχα τρομάξει όσο δεν φαντάζεστε- δεν έχω ξεχάσει ακόμα τις κραυγές του γουρουνιού και ας έχουν περάσει τόσα χρόνια- , την πρώτη φορά που πήγαμε στην Δήλο με το καϊκι του κύριου Φούσκη...
Και αργότερα, μεγαλώνοντας, οι πρώτες βόλτες στα μπαράκια, το πρώτο Καμικάζι που ήπια ποτέ στην Vengera, τα ξενύχτια στις Μούσες και το Remezzo, τα πρωινά στη Άγκυρα, οι βουτιές στο Αγράρι και στον Άγιο Σώστη, φίλοι που χάθηκαν όπως ο Βασίλης και η Λίζα, άνθρωποι που με είχαν πάντα το νου τους όπως ο κυρ Κώστας και ο κύριος Μάκης, φίλοι που χαθήκαμε και ξαναβρεθήκαμε στην πορεία όπως ο Μπαμπης και ο Λουκάς και μια εφηβεία μαγική που την χρωστάω εξ' ολοκλήρου στο ότι την έζησα εκεί....
Στην Μύκονο έζησα τις καλύτερες στιγμές μου... Εκεί ερωτεύτηκα, εκεί παντρεύτηκα, εκεί γνώρισα φίλους αγαπημένους που συνεχίζουμε τον δρόμο μας μαζί μέχρι σήμερα, εκεί γιάτρεψα πληγές που με πονούσαν και τα τελευταία χρόνια, από εκεί ξεκίνησε μια δουλειά που με γεμίζει και με κάνει χαρούμενη... Είναι το σπίτι μου εκεί... Οι άνθρωποι και τα μέρη που αγαπάω, οι καλύτερες αναμνήσεις μου, η έμπνευση μου, τα όνειρα μου για το μέλλον...
Και φυσικά τα καλύτερα ξενύχτια μου, τα μεγαλύτερα μεθύσια μου, οι χειρότερες ασωτίες μου και οι περισσότεροι έρωτες που κράτησαν όσον έπρεπε... Ελάχιστα...
Στα χρόνια που πέρασαν την έζησα με όλους τους τρόπους και σε όλες της τις φάσεις... Κοσμικά, έξαλλα, ήρεμα, χαλάρα, στις δόξες και στα κάτω της, καλοκαίρια , φθινόπωρα, άνοιξες και χειμώνες... Την έζησα έρημη Χριστούγεννα, πολύχρωμη τον Μάη, βουλιαγμένη από κόσμο τον Αυγουστο, κουρασμένη αλλά ήρεμη τον Οκτώβρη... Την αγαπάω όπως και να είναι... Γιατί στην ζωή μου, μου έφερε τα καλύτερα... Ανθρώπους, στιγμές, γνωριμίες, ευκαιρίες, αγάπες και λεφτά...
Και κάθε φορά που κλείνω τα μάτια μου και σκέφτομαι το νησί "μου", βλέπω με τα μάτια της φαντασίας μου την θάλασσα όπως την χαζεύω από την βεράντα μου, ήρεμη ή ανταριασμένη, νοιώθω τον αέρα να μπερδεύει τα μαλλιά μου και να ανεμίζει τα ρούχα μου, και η ψυχή μου γεμίζει... Αγαλιάζει... Σ' αυτόν τον τόπο, που προσπαθώ να τον ζω όσο περισσότερο μπορώ, όσο περισσότερο μου επιτρέπουν η ζωή, η δουλειά, η οικογένεια και οι υποχρεώσεις μου, κάποτε θα πάω για να μείνω... Μόνιμα... Και μέχρι τότε, μέχρι να έρθει εκείνη η ώρα, θα ετοιμάζω μετακομίσεις, μπαγκάζια, άρθρα και ευχές... Για αυτά που θα έρθουν... Να είναι όπως τα φαντάζομαι, όπως τα ονειρεύομαι και όπως τα περιμένω... Υπέροχα, όπως πάντα....

Σάββατο, Μαρτίου 24, 2007

Σχέδια για το μέλλον....

Είναι Σάββατο απόγευμα και παρότι ο ήλιος έχει πια πέσει, το mood μου εξακολουθεί να είναι απολύτως ανοιξιάτικο.... Το πρωί, βολτάροντας στο Mall με την Μαρία και τα παιδιά μας και χαζεύοντας τις πολύχρωμες βιτρίνες με τα κοντομάνικα, συνειδητοποίησα πως ότι και αν λέει η μετεωρολογική, όσο και αν ξαναχαλάσει ο καιρός, εμένα η διάθεση μου μυρίζει οριστικά καλοκαίρι... Και τα καινούρια μου μπρονζε All Star , αγορασμένα μόλις από το Foot Locker, αν και δερμάτινα είναι φτιαγμένα για βόλτες στα σοκάκια του νησιού, για άραγμα στον γυαλό με παγωμένο καπουτσίνο και επιβιβάσεις σε πλοία, αεροπλάνα και ότι με παίρνει τέλος πάντων μακριά από την Αθήνα... Και τον χειμώνα, και το κρύο και το σκοτάδι που πέφτει νωρίς...
Έχω μεγάλα σχέδια για το φετινό καλοκαίρι... Και για την φετινή άνοιξη... Και έχω και όλη την διάθεση να τα πραγματοποιήσω... Από τότε που έκλεισα τα 30- χρόνια τώρα δηλαδή- (μια ηλικία που θεωρώ ορόσημο γιατί μας φέρνει πιο κοντά στα 40 και μας απομακρύνει οριστικά από τα 20) αποφάσισα να κάνω την ζωή μου πιο απλή... Βοήθησαν και τα μαθήματα αυτογνωσίας βέβαια, αλλά όσο περνάει ο καιρός νομίζω πως καταφέρνω να αφουγκράζομαι περισσότερο τα θέλω και τις ανάγκες μου και να κυνηγάω με μεγαλύτερο πάθος τα όνειρα μου... Έχουμε και λέμε λοιπόν:

ΘΕΛΩ:
Να κάνω παρέα μόνο με ανθρώπους με τους οποίους περνάω πραγματικά καλά...
Να χορεύω συχνότερα...
Να ετοιμάσω το σπίτι στο νησί μέχρι το Πάσχα..
Να οργανωθώ για το περιοδικό εγκαίρως και να βγει καλύτερο από το προηγούμενο...
Να μακρύνω τα μαλλιά μου...
Να ξεκινήσω δίαιτα... Και να την κρατήσω...
Να διαβάζω περισσότερο...
Να γράφω...
Να δω τις ταινίες που έχασα τον χειμώνα στο σινέ Μαντώ, με σουβλάκια, παγωμένη Coca Light και τσιγάρο...
Να κάνω το πρώτο μου μπάνιο στον Άγιο Σώστη... Μέσα στον Μάιο...
Να τελειώσω το βιβλίο μου... Και να βγεί καλό...
Να συνεχίσουμε να πίνουμε τους πρωινούς καφέδες μας στο Ivy...
Να ερωτευτώ ξανά... Ή δυνατόν τον άντρα μου...
Να ξυπνάω το πρωί και να βλέπω την Δήλο...
Να φυτέψω στον κήπο στο νησί μυρωδικά και ντοματιές... Και να μην μου τα μασουλάει ο Droopy...
Να βλέπω τον Άρι ευτυχισμένο...
Να κάνω τον Μάνο ευτυχισμένο...
Να είμαι λιγότερο απόλυτη... Και γκρινίαρα... Και καμιά φορά άδικη...
Να συνεχίσω να γελάω πολύ...
Να μείνω για πάντα "παιδί"...

ΠΡΕΠΕΙ:
Να οργανώσω σύντομα το πρόγραμμα της δουλειάς μου....
Να τηρώ τα dead lines ...
Να πάω τον Droopy στον κτηνίατρο...
Να ετοιμάσω το σπίτι στο νησί μέχρι το τέλος Απριλίου...
Να αλλάξω επιτέλους ταπετσαρίες στα έπιπλα του σαλονιού...
Να τρώω καλύτερα... Και λιγότερο...
Να ξανακόψω το κάπνισμα...
Να βοηθήσω τον Μάνο με την μαμά του...
Να κάνω καλύτερο managment στα οικονομικά μου...
Να είμαι λιγότερο κακομαθημένη...
Να λέω στην μαμά μου πιο συχνά πως την αγαπάω... Και στον Μάνο.... Και στην Μαρία...
Να επιστρέφω τα DVD στο Video Club εγκαίρως...
Να πάω το αυτοκίνητο για πλύσιμο και για service...
Να φωνάξω τον τεχνικό για το service των air conditions...
Να πληρώσω τα κοινόχρηστα...
Να συνοδεύω τον Μάνο πιο συχνά στα επαγγελματικά του...
Να μεγαλώσω....

ΔΕΝ ΘΕΛΩ:
Να χαλάω την ζαχαρένια μου για μαλακίες...
Να εξαρτώμαι από τους άλλους....
Να ξανακάνω τα ίδια λάθη...
Να συνανστρέφομαι βαρετούς ανθρώπους... Ή βλάκες...
Να χρειάζεται να διαπραγματεύομαι τις αμοιβές μου... Και να μην τις παίρνω στην ώρα τους...
Να ζητάω συγγνώμη... (Αλλά καμιά φορά πρέπει...)
Να συμβεί κάτι κακό στους ανθρώπους που αγαπάω...
Να νοιώθω πιεσμένη....
Να με αδικούν...
Να πηγαίνω σε οικογενειακές συγκεντρώσεις....
Να τρίζω τα δόντια μου όταν κοιμάμαι...
Να μεγαλώσω....

Δεν είναι όλα αυτά εύκολα φυσικά ούτε εφικτά... Και αυτό που προσπαθώ , και που δεν το έγραψα πουθενά, ούτε στα θέλω ούτε στα πρέπει, είναι να κρατάω τις ισορροπίες της ζωής μας σταθερές... Με κάθε κόστος.... Όμως κάτι μέρες σαν την σημερινή, με ήλιο, με αγαπημένους φίλους, με γέλια και ανεμελιά, και με τους άντρες της ζωής μου δίπλα μου, νοιώθω πως για αυτό που υπήρξα κάποτε, ένα παιδί δυσλειτουργικής οικογένειας, με χιλιάδες προβλήματα, με σκοτεινό παρελθόν, αβέβαιο παρόν και δυσοίωνο μέλλον, έχω ζήσει ένα πραγματικό θαύμα... Είμαι εδώ και κόντρα στα προγνωστικά και τις πιθανότητες, είμαι καλά.... Είμαι γερή, είμαι δυνατή και είμαι ευτυχισμένη....

Παρασκευή, Μαρτίου 23, 2007

Αθηνά...

Στον έκτο όροφο των γραφείων της Publicom, η Αθηνά Ραζή, γενική διευθύντρια της εταιρίας και υπεύθυνη των μεγάλων λογαριασμών , προσπαθούσε να μην ουρλιάξει. Η ώρα είχε πάει ήδη δώδεκα και οι μακέτες που περίμενε, φυσικά, δεν είχαν φτάσει ακόμη στο γραφείο της. Το δημιουργικό της τμήμα ήταν αχτύπητο, και φέτος θα σάρωναν πάλι τα βραβεία στο φεστιβάλ διαφήμισης , αλλά η ακρίβεια δεν συγκαταλεγόταν στα προτερήματα των συνεργατών της. Άλλωστε, ο τέταρτος όροφος, ο όροφος του δημιουργικού και βασίλειο του Γιάννη Πετρίδη, ήταν ο μόνος όροφος που δεν διέθετε ρολόγια. Κάποτε, χρόνια πριν, είχε προσπαθήσει να λύσει το πρόβλημα χαρίζοντας στον Γιάννη ένα ρολόι για το γραφείο του. Είχε δώσει μια μικρή περιουσία για ένα κομψοτέχνημα από τον Cartier για να μην προσβάλει την αισθητική του πολύτιμου art director της, και το αποτέλεσμα ήταν πως το ρολόι κοσμούσε μέχρι σήμερα, σε περίοπτη θέση το γραφείο του, αλλά χωρίς μπαταρίες. Ο Γιάννης, όπως άλλωστε και όλοι οι συνεργάτες του, αρνούνταν να δουλέψουν υπό πίεση. Το τμήμα τους έμοιαζε περισσότερο με παιδική χαρά, ήταν γεμάτο ζωγραφιές στους τοίχους, - οι περισσότεροι γραφίστες της εταιρίας ήταν ερασιτέχνες ζωγράφοι, ορισμένοι μάλιστα πολύ επιτυχημένοι, - φυτά, gadgets, τα κομπιούτερ τους ήταν εφοδιασμένα με τα τελευταίας κυκλοφορίας παιχνίδια και οι πιο πολλοί κυκλοφορούσαν ντυμένοι με τζιν και μακό φορώντας γουώκμαν και χοροπηδώντας στον ρυθμό κάποιας μουσικής που άκουγαν μόνο οι ίδιοι. Ο ίδιος ο Γιάννης, στα σαράντα του, έμοιαζε περισσότερο με μποέμ καλλιτέχνη παρά με υψηλόβαθμο στέλεχος μεγάλης εταιρίας. Ψηλός, λεπτός, με μακριά μαλλιά που είχαν αρχίσει να αραιώνουν, κυκλοφορούσε ντυμένος με φαρδιά παντελόνια και πουκάμισα, μακό από εκθέσεις ζωγραφικής, μουσεία και φεστιβάλ, διαμαντένιο σκουλαρίκι στο αυτί και λεπτά συρμάτινα γυαλιά μυωπίας. Φορούσε δε πάντα δύο swatch από την τεράστια συλλογή του στον καρπό του αριστερού του χεριού, από τα οποία βέβαια, δεν δούλευε ποτέ, κανένα.
Η Αθηνά κοίταξε με απόγνωση το ρολόι της που δούλευε πάντα κανονικά. Δώδεκα και δέκα. Στη μία είχε ραντεβού με τον Οικονόμου και την ομάδα του. Ο Κώστας Οικονόμου ήταν ο γενικός διευθυντής της μεγαλύτερης εταιρίας ζυμαρικών στην Ελλάδα. Ο λογαριασμός τους ήταν τεράστιος και έπρεπε να τον κερδίσουν. Για να συμβεί όμως αυτό, έπρεπε να ετοιμαστούν οι μακέτες…Αναστέναξε και έγειρε πίσω στην δερμάτινη πολυθρόνα της. Κοίταξε το γραφείο της εξεταστικά. Ήταν η εικόνα της και το είχε διακοσμήσει προσεκτικά. Το ήθελε κομψό, ακριβό , λιτό και μοντέρνο. Να αντανακλά την εικόνα μιας επιτυχημένης, δραστήριας, έξυπνης και κομψής γυναίκας. Την εικόνα της. Ήταν ευχαριστημένη με το αποτέλεσμα. Το πάτωμα είχε σκεπαστεί με ακριβή ψάθα, τα έπιπλα της ήταν από την σειρά γραφείου του Δελούδη από ξύλο και αμμοβολημένο γυαλί , ο μεγάλος καναπές στον τοίχο απέναντι της είχε ένα γλυκό πορτοκαλί χρώμα, ενώ ένας άλλος τοίχος καλυπτόταν σχεδόν ολόκληρος από μια τεράστια οθόνη plasma . Στους τοίχους υπήρχαν μόνο τρία έργα του Πενταρβάνη. Η παιδικότητα και τα έντονα χρώματα τους ήταν οι μόνες έντονε πινελιές , εκτός από τον καναπέ, στον χώρο. Όλα τα υπόλοιπα, διακοσμητικά αντικείμενα ή είδη γραφείου, ήταν από κρύσταλλο. Ναι, είχε κάνει καλή δουλειά. Αυτός ήταν ο χώρος της. Ο χώρος που θα προτιμούσε μια γυναίκα που αισθάνεται άνετα με τον εαυτό της, μια γυναίκα με προσωπικότητα, μια γυναίκα καριέρας. Μια γυναίκα μόνη. Στην λεία επιφάνεια του γραφείου της δεν υπήρχε ούτε μια κορνίζα. Εδώ και χρόνια, οι άντρες μπαινόβγαιναν στην ζωή της με μεγάλη συχνότητα και μικρή διάρκεια. Αν ήθελε να έχει την φωτογραφία του καθενός τους στο γραφείο της, που δεν ήθελε, θα έπρεπε να προσλάβει ειδική γραμματέα για την δουλειά αυτή. Και φυσικά δεν μπορούσε να έχει στο γραφείο της την φωτογραφία της μαμάς της….
Ξανακοίταξε το ρολόι. Δώδεκα και μισή. Τι σκατά κάνανε τόση ώρα πια? Ήθελαν να την πεθάνουν? Δεν έπρεπε να καθυστερήσει ούτε λεπτό να ξεκινήσει την συνάντηση και ο Οικονόμου έφτανε πάντα δέκα λεπτά νωρίτερα. Την προηγούμενη φορά της την είχε πετάξει την μπηχτή:
- Εσείς στις διαφημιστικές έχετε την δυνατότητα να διαχειρίζεστε τον χρόνο σας πιο χαλαρά…
Ναι, αυτοί στις διαφημιστικές τα ξύνουν όλη μέρα και περιμένουν να έρθουν οι πολυάσχολοι σαν και του λόγου του για να αποκτήσει η ζωή τους ενδιαφέρον…Τι μαλάκας!! Μάλλον το ‘ χει το όνομα…Κώστας , σαν το κελεπούρι, τον άντρα της Άννας. Σκέφτηκε την φίλη της και θυμήθηκε πως είχαν μέρες να ειδωθούν. Αν επιζούσε της σημερινής ημέρας, έπρεπε να κανονίσουν κανένα καφέ ή κανένα ποτό, αν δεν είχε άλλα σχέδια ο λεβεντοκόπανος ο άντρας της. Έπρεπε να περάσει και από το μαγαζί της Δανάης. Τα αρωματικά έλαια για το μπάνιο της είχαν τελειώσει και η αλήθεια ήταν, πως ήταν καταπληκτικά. Άλλωστε η φίλη της είχε την μοναδική ικανότητα να την κάνει να χαλαρώνει. Ήταν έτσι από το σχολείο ακόμη, ήρεμη και ατάραχη ακόμη και αν έπεφτε ο ουρανός στο κεφάλι τους. Σαν την αγαπημένη ηρωίδα των παιδικών της χρόνων, την Πολυάννα, είχε πάντα μια θετική άποψη να αντιτάξει σε ότι και αν τους συνέβαινε. Μόνο στον γάμο της Άννας δεν μπόρεσε να κατεβάσει καμιά ιδέα, και περιορίστηκε να χαμογελάσει αισιόδοξα και να μιλήσει για την δύναμη της αγάπης. Φυσικά, όλα έχουν ένα όριο. Για τον Κώστα της Άννας, ούτε η ίδια η Πολυάννα δεν θα έβρισκε κάτι καλό να πει. Τέλος πάντων… Θα περνούσε το απόγευμα από την Δανάη και θα τηλεφωνούσαν στην Αθηνά μαζί, αν ζούσε μέχρι τότε, αν δεν πάθαινε σήμερα εγκεφαλικό, αν έρχονταν οι μακέτες κάποια στιγμή, αν ήθελαν ο Γιάννης και ο Θεός, που είχε αρχίσει να πιστεύει πως ήταν ένα και το αυτό πρόσωπό….

Πέμπτη, Μαρτίου 22, 2007

Τα πρόσωπα του έργου...

Ξεκίνησα από την Άννα και σιγά σιγά λέω να σας γνωρίσω και τα υπόλοιπα πρόσωπα του "έργου".... Του βιβλίου μου δηλαδή, που -κάλιο αργά παρά ποτέ- εδώ και ένα μήνα το ξανάπιασα με ενθουσιασμό... Την Αθηνά, την Δανάη , τον Κώστα και τον Αλέξανδρο κατ' αρχάς που είναι και οι "πρωταγωνιστές", και αργότερα κάποιους άλλους, δευτερεύοντες κατά μία έννοια αλλά πολύ σημαντικούς για την πλοκή χαρακτήρες... Τα σχόλια σας για τις προσωπικότητες αλλά και το ύφος τους θα με βοηθούσαν ιδιαίτερα...
Ανυπομονώ πραγματικά να ακούσω τις απόψεις σας... Και σας ευχαριστώ εκ των προτέρων για την βοήθεια και το...ομαδικό πνεύμα....

Άννα...

Η Άννα σιδερώνει. Πάλι. Στην φωτεινή κουζίνα του σπιτιού της στην Φιλοθέη, με το ραδιόφωνο να παίζει Μελωδία, και το μυαλό της να τρέχει μακριά, σιδερώνει όπως κάνει δύο φορές την βδομάδα τα τελευταία, πόσα?, δεκαπέντε χρόνια. Δεκαπέντε χρόνια από τα δεκαοκτώ που είναι παντρεμένη. Γιατί τα τρία πρώτα χρόνια, δεν σιδέρωνε. Για την ακρίβεια τα τρία πρώτα χρόνια του γάμου της δεν έκανε σχεδόν τίποτε που να έχει σχέση με το σπίτι της. Περνούσε την ημέρα της κάνοντας όνειρα για τις νύχτες της, και τις νύχτες ονειρευόταν την υπόλοιπη ζωή της στο πλευρό του άντρα που αγαπούσε. Του άντρα της. Ήταν νέα, όμορφη και πολύ ερωτευμένη, και ο Κώστας μοιραζόταν μαζί της όχι μόνο την ζωή του αλλά και τα όνειρα του, και τα σχέδια του για το μέλλον. Όταν σκέφτεται εκείνη την περίοδο , την ευτυχισμένη, ανέμελη περίοδο του γάμου της που δεν ήταν σύζυγος, μητέρα και νοικοκυρά, αλλά σύντροφος του μεγάλου έρωτα της ζωής της, του πρώτου και μάλλον τελευταίου έρωτα της ζωής της, νοιώθει να την πνίγει το παράπονο. Και η απορία. Ποτέ δεν είχε καταφέρει να εξηγήσει πως και για ποιο λόγο η ζωή της άλλαξε τόσο πολύ και ταυτόχρονα τόσο λίγο. Και βέβαια δεν τολμούσε να κάνει την ερώτηση αυτή σε κανέναν άλλο εκτός από τον εαυτό της. Τι να πει και σε ποιόν. Οι φίλοι τους, οι κοινοί τους φίλοι, ζευγάρια στην ηλικία τους, συνεργάτες του Κώστα στην δουλειά ή γονείς συμμαθητών του Αλέξανδρου, θα την κοίταζαν σαν να ήταν τρελή. Τι παράπονο θα μπορούσε να έχει? Ήταν παντρεμένη σχεδόν 20 χρόνια με έναν άντρα που την αγαπούσε πάντα, δεν είχε δουλέψει ποτέ της αλλά απολάμβανε μια ιδιαίτερα άνετη ζωή, είχε έναν υπέροχο γιο δεκαπέντε χρονών, μια αξιοζήλευτη κοινωνική ζωή, έβγαινε έξω συχνά, είχε εξοχικό σπίτι στην Μύκονο και το διαμέρισμα τους στην Φιλοθέη υπήρξε πάντα αντικείμενο θαυμασμού όλων των γνωστών τους. Η δουλειά του Κώστα, είναι δικηγόρος με ειδίκευση στο εταιρικό δίκαιο, πήγαινε όλο και καλύτερα, και το γραφείο του ήταν ένα από τα τρία καλύτερα στην Αθήνα. Η ίδια έχει την άνεση να πηγαίνει στο κομμωτήριο, στο γυμναστήριο, στα μαγαζιά , όποτε θέλει , μπορεί να πίνει καφέ με τις φίλες της όποτε της κάνει κέφι, και η μόνη της ευθύνη είναι η φροντίδα του σπιτιού. Του σπιτιού της, όπως φροντίζει να της τονίζει με νόημα, πολύ συχνά ο Κώστας. Τι άλλο μπορούσε να ζητήσει?
Έλα ντε! Στην ουσία το ξέρει και η ίδια πως η ζωή της είναι καλή. Αυτά που θέλει, αυτά που πιστεύει πως χρειάζεται, είναι πολυτέλειες που κανείς δεν παίρνει στα σοβαρά. Θέλει να επικοινωνεί με τον άντρα της για ζητήματα πιο ουσιαστικά από το που θα πάνε το βράδυ, ποιο πουκάμισο θα φορέσει αύριο , ποιος θα πάρει τον Αλέξανδρο από το φροντιστήριο, και άλλα τέτοια. Θέλει να κάνουν έρωτα πιο συχνά και με περισσότερο πάθος, θέλει να συμμετέχει στην κοινή τους ζωή περισσότερο, θέλει να έχει και άλλες ευθύνες εκτός από εκείνη του σπιτιού. Θέλει να ξαναγίνει η σύντροφος του, ή έστω να γίνεται η σύντροφος του καμιά φορά, θέλει να ακούγεται, να είναι η Άννα και όχι η γυναίκα του. Θα ήθελε τα τρία πρώτα χρόνια του γάμου της να κρατούσαν για πάντα…Ανοησίες, θα της έλεγαν όλοι. Μετά από τόσα χρόνια η ρουτίνα είναι αναπόφευκτη…
Αυτά θα της έλεγαν οι κοινοί τους φίλοι. Μπορεί και η μαμά της. Οι φίλες της, οι δικές της φίλες θα την έβριζαν για μια ακόμη φορά. Όπως την είχαν βρίσει όταν στα δεκαεφτά της, αμέσως μόλις τελείωσαν το λύκειο, τους ανακοίνωσε πως είχε αποφασίσει να παντρευτεί τον Κώστα. Και τι δεν είχαν κάνει! Έπεσαν επάνω της να της αλλάξουν γνώμη, αλλά εκείνη εκεί. Ανένδοτη. Τον αγαπούσε, τον ήθελε και θα τον έπαιρνε. Ε, τον πήρε λοιπόν…Η Αθηνά μέχρι που κόντεψε να μην έρθει στον γάμο. Με κλάματα και απειλές την έπεισε τελικά η Δανάη, και άλλαξε γνώμη, την τελευταία στιγμή, και εμφανίστηκε στον γάμο με κάτι μούτρα μέχρι το πάτωμα, που έκαναν τον Κώστα έξαλλο. Ποτέ δεν την συμπάθησε από τότε, ο Κώστας την Αθηνά, ούτε και την Δανάη άλλωστε. Τις θεωρεί κακή επιρροή, αν και δεν τόλμησε ποτέ να της πει να μην τις βλέπει, και δεν μπορεί να καταλάβει τι κοινό μπορεί να έχει η γυναίκα του με μια νευρωτική διαφημίστρια που δεν μπορεί, και δεν πρόκειται να σταυρώσει άντρα ποτέ – έτσι λέει – και με μια μισότρελη έμπορο αέρα κοπανιστού, αυτή είναι η γνώμη του για την Δανάη. Την Δανάη μάλιστα πρέπει να την θεωρεί σχεδόν γραφική. Δεν τον απασχολεί που το μαγαζί της στο Κολωνάκι, - η Δανάη έχει ανοίξει ένα μαγαζί που πουλάει βότανα, βιβλία εναλλακτικών θεραπειών και είδη από την Ανατολή, - θεωρείται επιτυχημένο και πολύ μοδάτο. Όπως δεν τον ενδιαφέρει πως η Αθηνά είναι μια από τις καλύτερες διαφημίστριες στην Αθήνα, μάλιστα τα διάφορα γυναικεία και life style περιοδικά φιλοξενούν συχνά συνεντεύξεις της. Και οι δυο τους, για τον Κώστα, έχουν δύο σοβαρά μειονεκτήματα. Είναι οικονομικά ανεξάρτητες και είναι μόνες τους. Και βέβαια , είναι φίλες της από το σχολείο, δεν ανήκουν στον κύκλο τους, - πως την σιχαίνεται αυτήν την έκφραση, - και δεν τον συμπαθούν.
Ο Κώστας θεωρεί τον εαυτό του κελεπούρι. Και ίσως να είναι. Στα σαράντα δύο του χρόνια κρατιέται σε εξαιρετική φόρμα , γυμνάζεται καθημερινά και τα Σαββατοκύριακα παίζει τένις στο Club, δεν έχει χάσει τα μαλλιά του, - μόνο το χιούμορ του- βγάζει πολλά λεφτά, έχει δημιουργήσει ένα όνομα στον χώρο της δουλειάς του, και για τον κύκλο τους, - άντε πάλι, - είναι καλός πατέρας, δηλαδή πληρώνει αγόγκυστα τα δίδακτρα του Δούκα και εμφανίζεται στις επιδείξεις στο τέλος κάθε χρονιάς, συνήθως μιλώντας ακατάπαυστα στο κινητό του για κάποια συγχώνευση. Επίσης είναι καλός σύζυγος. Κάνουν έρωτα μια φορά στις δεκαπέντε μέρες, συνήθως την Κυριακή μετά τα αθλητικά, και στις διακοπές ακόμη και μια φορά την εβδομάδα. Και δεν ξενοκοιτάζει, μάλλον.. Δεν την δέρνει κιόλας, βέβαια, αλλά αυτό δεν πιάνεται. Είναι θέμα πολιτισμού. Επίσης κατεβάζει τα σκουπίδια το πρωί φεύγοντας για το γραφείο. Αυτό ο Κώστας το θεωρεί την απόλυτη ένδειξη καλής συζυγικής συμπεριφοράς. Συνδυάζει το κατέβασμα της σακούλας με ένα στωικό ύφος, όταν συναντήσει κανέναν γείτονα στην πόρτα ή το ασανσέρ. Ανασηκώνει τους ώμους και πετάει την ατάκα κλειδί:
- Το καθήκον, αγαπητέ μου ! Τι να κάνουμε…Το καθήκον….
Και έτσι θεμελιώνει την εικόνα του καλού συζύγου που λέγαμε και στα μάτια της γειτονιάς.
Η Αθηνά και η Δανάη βέβαια έχουν άλλη άποψη για τον Κώστα. Η Αθηνά τον θεωρεί απλά , μαλάκα. Το τεκμηριώνει με ατράνταχτα επιχειρήματα που έχουν να κάνουν με την δουλειά του, «αν είχε κότσια αγάπη μου θα είχε γίνει Κούγιας αντί να ασχολείται με το εταιρικό», με το αυτοκίνητο του, « όσοι αγάπη μου αγοράζουν σπορ αυτοκίνητο στα σαράντα τους το αντιμετωπίζουν σαν προέκταση του πουλιού τους», και δυο χρόνια αργότερα, όταν ο Κώστας αγόρασε ένα πανάκριβο τζιπ, « τι θα το κάνει καλέ το τζιπ, ο Ιντιάνα Τζόουνς? Θα πάει να κυνηγήσει κροκόδειλους στην Δεξαμενή?» Η Δανάη πάλι, θεωρεί πως εκπέμπει αρνητικά κύματα, πως είναι πολύ σφιγμένος, μάλιστα της πρότεινε κάποτε να του ρίχνει το πρωί στον καφέ του ένα μείγμα από βότανα που κάνουν πολύ καλό σε περιπτώσεις σαν την δική του, - δεν τόλμησε βέβαια να το επιχειρήσει, - και είναι βέβαιη πως η αύρα του, αν την φωτογραφίζαμε, θα ήταν καφέ με μαύρα στίγματα. Δηλαδή χάλια. Και οι δύο πάντως, καταλήγουν στην ίδια ατάκα, δεκαπέντε χρόνια τώρα. Ας πρόσεχε…
Το ραδιόφωνο παίζει τώρα ένα από τα αγαπημένα της τραγούδια, τις Τυφλές Ελπίδες του Κότσιρα. Το χέρι της πιάνει μηχανικά ένα ακόμη πουκάμισο από την στοίβα που βρίσκεται στην καρέκλα δίπλα της. Με σταθερές κινήσεις, η πείρα τόσων χρόνων βλέπεις, η Άννα συνεχίζει να σιδερώνει αφηρημένα. Το χέρι της πια πάει από μόνο του. Πλάτη, μπροστινό, μανίκια, γιακάς, κρέμασμα. Γιατί ο Κώστας τα πουκάμισα τα θέλει κρεμασμένα , όχι διπλωμένα. Διπλωμένα κάνουν τσάκιση και εκείνος θέλει τα πουκάμισα του ατσαλάκωτα. Επίσης θέλει να του τα σιδερώνει η Άννα. Μόνο η Άννα. Μάλιστα την παινεύει και στους γνωστούς τους:
- Σαν το σιδέρωμα της γυναίκας μου δεν υπάρχει άλλο! Μια φορά άφησε την κοπέλα που μας κάνει τις δουλειές να σιδερώσει και μιλάμε για άλλα πουκάμισα…Εγώ πουκάμισο φοράω μόνο από τα χεράκια της αγάπης μου. Τελείωσε…
Η αγάπη του συνεχίζει να σιδερώνει. Ίσως πρέπει να το δει πιο αισιόδοξα το θέμα. Μπορεί στο μέλλον να την περιμένει μια λαμπρή καριέρα σε καθαριστήριο…

Τετάρτη, Μαρτίου 21, 2007

Περί ανωνύμων.... Για πρώτη φορά αλλά και τελευταία....

Αποφασίζοντας πέρσι να ξεκινήσω το πρώτο μου blog (να "έκτεθώ" δηλαδή δημοσίως κατά μία έννοια) και μάλιστα ένα blog που όχι μόνο δεχόταν σχόλια αλλά τα απολάμβανε κιόλας, αποδέχτηκα προφανώς και την προοπτική της κριτικής... Δεν φαντάστηκα ποτέ - δεν είμαι και καθόλου αιθεροβάμων άλλωστε- πως τα όσα έγραφα θα ήταν αποδεκτά από όλους και αρεστά στους πάντες, πόσο μάλλον που αναφέρθηκα συχνά και πολύ σε θέματα που γενικά προκαλούν... Δηλαδή στο life style, τα ακριβά αξεσουάρ, τα trendy μαγαζιά, την Μύκονο και τα "μωρά"... Φυσικά δεν ασχολήθηκα μόνο με αυτά... Δεν είμαι η Μαριάννα Ντούβλη... Όμως among others, περάσαμε κι από εκεί... Και πολλές φορές μάλιστα...
Παρόλα αυτά, και επειδή θεωρώ πως τα όσα γράφω τα γράφω όπως τα νοιώθω και όπως τα ζω, και όχι απλά για να το παίξω κάτι ή να εντυπωσιάσω, άρα τα αποφορτίζω με το τρόπο μου, οι περισσότεροι αναγνώστες συνέχισαν να διαβάζουν... Και από τα σχόλια φάνηκε πως υπήρχαν πολλοί που πραγματικά γούσταραν την όλη φάση, άλλοι που διάβαζαν από περιέργεια, μερικοί που διαφωνούσαν ριζικά αλλά είχαν την διάθεση να το συζητήσουν, και αρκετοί που με ωραίο και ενδιαφέροντα τρόπο μου είπαν την άποψη τους και για μένα και για την ζωή μου και αποχώρησαν οριστικά... Όλα δεκτά φυσικά και απολύτως σεβαστά γιατί ο καθένας έχει την γνώμη του και πιστεύω απόλυτα στην ελευθερία του να την εκφράζει... Ακόμα και όταν , καμιά φορά , με φέρνει σε δύσκολη θέση...
Υπήρξαν όμως, και εξακολουθούν να υπάρχουν δυστυχώς, και ορισμένοι που σχολιάζουν με κακοήθεια και μόνο στόχο να με προσβάλουν και να με κάνουν να νοιώσω άσχημα... Το γιατί δεν με αφορά πραγματικά, φαντάζομαι πως υπάρχει πολύς θυμός και τεράστια καταπίεση στους ανθρώπους γύρω μας, όπως υπάρχουν και απωθημένα που ψάχνουν να βρούν τρόπο να εκφραστούν... Οι συγκεκριμμένοι άνθρωποι, που ευτυχώς είναι ελάχιστοι, κρύβονται πίσω από την ανωνυμία -σχολιάζουν φυσικά ως ανώνυμοι γιατί επωνύμως δεν θα τολμούσαν ποτέ να πουν τα όσα λένε- και επιμένουν παρόλες τις αντιρήσεις και τις πύρινες θεωρίες τους, να έρχονται και να ξανάρχονται στο blog μου- στο ίδιο αυτό blog που βρίζουν και κατηγορούν- για να διαβάζουν τα όσα γράφω... Εγώ που με στολίζουν με ότι κοσμητικό επίθετο μπορείτε να φανταστείτε... Θα διαβάσετε άλλωστε τα σχόλια τους , η αρχή έγινε ήδη έτσι κι αλλιώς, γιατί παρόλο που το blogspot μου δίνει την δυνατότητα να τα διαγράφω, εγώ αποφάσισα πως προτιμώ να τους αφήσω να πνιγούν μέσα στην ίδια τους την χολή... Ήδη διάβασα με χαρά στο προηγούμενο blog μου, στην Athens Voice, τα σχόλια των άλλων bloggers που με δικαιώνουν απολύτως... Αφήστε που όσο περνάει ο καιρός βεβαιώνομαι για το ότι οι συγκεκριμένοι άνθρωποι είναι γνωστοί μου, και το θέμα είναι προφανώς προσωπικό και όχι γενικό...
Ξέρω πως απο χαρακτήρα είμαι άνθρωπος δύσκολος... Παρόλο που είμαι πολύ επικοινωνιακή και άνετη δεν μου αρέσουν οι "κοινωνικές" σχέσεις ούτε οι παρέες και τα φιλιά στον αέρα, αποφευγω τα κοσμικά και τα πάρτυ και παρόλο που ως δημοσιογράφος ζω μέσα στα media και το "life style", καταφέρνω να κρατάω και τις ισορροπίες μου και τις αποστάσεις μου... Και από την άλλη, δεν είμαι άσχημη, ζω 16 χρόνια τώρα με έναν άντρα που μου δίνει χώρο για τον εαυτό μου, και που με αγαπάει όσο τον αγαπάω, δηλαδή τελείως, έχω έναν γιό 15 χρονών για τον οποίο είμαι πολύ περήφανη, έχω φίλους χρόνων που με αγαπάνε και με στηρίζουν, και κάνω μια δουλειά που μου "επιβάλει" να ζω από το Πάσχα μέχρι τον Σεπτέμβρη στην Μύκονο... Και μου αρέσουν και οι νεότεροι άντρες... Δηλαδή ... Φρίκη!!! Αν προσθέσετε σε όλα αυτά ότι δεν κρύβομαι ποτέ -σιχαίνομαι το μότο "ας κρατήσουμε τουλάχιστον τα προσχήματα-, λέω και κάνω πάντα ότι πιστεύω , το υποστηρίζω, και όταν χρειαστεί υφίσταμαι και τις συνέπειες, νομίζω πως μπορείτε να αντιληφθείτε εύκολα για πιο λόγο κάποιοι γύρω μου, με μικρές , μίζερες και συμβιβασμένες ζωούλες, μπορεί να θέλουν να... με σκίσουν...
Δεν θέλω με όλα αυτά να σας το παίξω μάγκας, γιατί δεν είμαι... Είμαι και εγώ μια γυναίκα όπως πολλές άλλες γύρω μου, που παλεύω να ισορροπήσω ανάμεσα στα θέλω και τα πρέπει μου, που αγχώνομαι για τον χρόνο που περνάει, που προσπαθώ να κάνω τους ανθρώπους που αγαπώ ευτυχισμένους χωρίς όμως -όταν και όσο γίνεται- να κάνω εκπτώσεις στην δική μου χαρά, που δουλεύω σε έναν χώρο ανταγωνιστικό, που προσπαθώ να είμαι καλή σύντροφος, καλή μαμά και καλή φίλη, που πικραίνομαι και απογοητεύομαι όσο και ο καθένας σας αλλά που, απλώς, έχω μάθει να ρισκάρω... Παρόλο που τα ρίσκα που παίρνω, ειδικά στην προσωπική μου ζωή, με κάνουν να πέφτω συχνά και να γεμίζω μελανιές.... Φυσικά ζαλίζομαι λιγάκι, συχνά με παίρνει και από κάτω, αλλά ξανασηκώνομαι και συνεχίζω και πιστεύω πως αυτή είναι η πιο μεγάλη επιτυχία μου... Όχι σε σχέση με τους άλλους άλλα σε σχέση με τον εαυτό μου....
Λυπάμαι ειλικρινά λοιπόν όταν συναντώ τέτοιους "ανώνυμους" ανθρώπους, που προσπαθούν να μου μουτζουρώσουν τις εικόνες και τα πράγματα που αγαπάω, γιατί παρόλο που πιστεύω ότι είναι άτομα με βαθιά προσωπικά προβλήματα που οι λάθος επιλογές τους στην ζωή τούς έχουν κάνει πικρόχολους, κομπλεξικούς και κακομοίρηδες ( ή μάλλον κακομοίρες) , δεν μπορώ να τους δικαιολογήσω... Και αναρωτιέμαι αν έχουν σκεφτεί πόσο καλύτερα θα ένοιωθαν -για τον εαυτό τους κυρίως- αν έβρισκαν τα κότσια και το φιλότιμο, αντί να κρύβονται πίσω από την ανωνυμία όπως κρύβονταν πάντα οι ρουφιάνοι (πίσω από κουκούλες που στην περίπτωση μας είναι απλά ηλεκτρονικές) , να πουν την γνώμη τους επώνυμα, με θάρρος και αξιοπρέπεια... Ξέρω πως μιλάω για έννοιες συγκρουόμενες... Πως να ταιριάξει η ρουφιανιά και η ανωνυμία με το φιλότιμο και τα κότσια? Δεν γίνεται... Όμως μπορούμε πάντα να ελπίζουμε για το καλύτερο έτσι δεν είναι?
Αυτή είναι η πρώτη και η τελευταία φορά που ασχολούμαι μαζί τους... Πιστεύω πως ο καλύτερος τρόπος να αντιμετωπίσει κανείς την κακοήθεια είναι να την αγνοήσει επιδεικτικά... Εγώ σας υπόσχομαι πως όλα τα σχόλια θα ανεβαίνουν στα post κανονικά και ας κριθεί ο καθένας ανάλογα με το ήθος και το ύφος του....

Υ.Γ. Φυσικά και δεν είναι όλοι οι ανώνυμοι σχολιαστές κακοπροαίρετοι και κακοήθεις... Αυτοί στους οποίους αναφέρομαι όμως είμαι σίγουρη πως θα αναγνωρίσουν τον εαυτό τους εύκολα... Καληνύχτα...

Απολογισμός....

Θα αρχίσω με έναν απολογισμό... Όταν ξεκίνησα έναν χρόνο πριν το παλιό μου blog, είχα την διάθεση - ή μάλλον την περιέργεια- να εξερευνήσω τις δυνατότητες μου... Το πόσο δηλαδή κάποιοι άνθρωποι θα ενδιαφέρονταν να διαβάσουν αυτά που είχα να πω -πέρα από την δουλειά μου στα περιοδικά - από την μία , και το πόσο μακριά θα μπορούσα να φτάσω εγώ, πόσο θα μπορούσα να ανοιχτώ, μέσα από μια διαδικασία που πολές φορές θύμιζε περισσότερο μάθημα αυτογνωσίας παρά ημερολόγιο, από την άλλη... Το αποτέλεσμα με δικαίωσε απόλυτα, τόσο σε ότι αφορούσε στην αναγνωσιμότητα -όπως έδειξαν τουλάχιστον οι μετρήσεις της Athens Voice- όσο και σε ότι αφορούσε στις δικές μου, προσωπικές αναστολές...
Θέλω να πως εδώ, πως όταν γράφεις επαγγελματικά, έχεις (περισσότερο ίσως από κάποιους άλλους) την άνεση να κατευθύνεις κατά κάποιον τρόπο τον αναγνώστη.... Εγώ έχοντας και μια μακρά προϋπηρεσία στην διαφήμιση και στο marketing, προτού ασχοληθώ με την δημοσιογραφία, και με την προοπτική του να εκδόσω ένα βιβλίο, ένα μυθιστόρημα, πολύ έντονη στο μυαλό μου, ήξερα ή θεώρησα ότι ήξερα τι θα ενδιέφερε το κοινό και τι όχι.. Και ξεκίνησα το blog περισσότερο σαν πείραμα και λιγότερο σαν επιλογή προσωπικού πάρε δώσε...
Διάλεξα λοιπόν να γράφω ένα ημερολόγιο, μέσα στο οποίο περνόντας ο καιρός, άρχισα να βάζω όλο και περισσότερα κομμάτια από την ζωή μου... Την κανονική ζωή μου εννοώ... Και ανακάλυψα γρήγορα πως πολλοί το βρήκαν ενδιαφέρον... Αυτό το ημερολόγιο λοιπόν, που ανακάτευε - ελπίζω χαριτωμένα- τα μέρη που αγαπάω, την οικογένεια και τους φίλους μου, την δουλειά μου, τα προσωπικά μου, αλλά και τα "μωρά" που με ξεμυάλισαν κατά περιόδους και τα οποία αποδείχτηκαν major success, το διάβασαν πολλοί, το εκτίμησαν αρκετοί και το απαξίωσαν -ευτυχώς- πολύ λιγότεροι... Ένα χρόνο μετά, ελπίζω, εύχομαι (και ξέρω κατά βάθος) , ότι πέρα από τους επιφανειακούς "ματάκηδες" που αρέσκονταν να διαβάζουν τα γκομενικά μου και -συνήθως- μετά να μου την λένε , πάντα ανωνύμως, για τις επιλογές και τον τρόπο ζωής μου, υπήρξαν άνθρωποι που μέσα από τα βιώματα και και τους προβληματισμούς μου, με συμπάθησαν, αναγνώρισαν ίσως και δικά τους κομμάτια, χαμογέλασαν, ταυτίστηκαν ή διαφοροποιήθηκαν αλλά τελικά, κυρίως, πέρασαν καλά...
Εγώ πέρασα υπέροχα... Γνώρισα ανθρώπους που δεν θα συναντούσα διαφορετικά, co bloggers με ενδιαφέρον, ουσία και ψυχή, άκουσα απόψεις που δεν θα τις άκουγα εύκολα και που ορισμένες με πήγαν και μένα λίγο παρακάτω, αυτοψυχαναλήθηκα, γέλασα, πικράθηκα, θύμωσα πολλές φορές αλλά στην τελική, διασκέδασα απίστευτα...
Γι' αυτό και αποφάσισα να συνεχίσω, αλλάζοντας απλά τις συνθήκες και τους όρους... Δεν νοιώθω πως άφησα πίσω μου κάτι, ίσως γιατί πιστεύω πως οι άνθρωποι που εκτιμώ και που με ενδιαφέρουν θα συνεχίσουν να με διαβάζουν και από εδώ, και θα συνεχίσουν να επικοινωνούν μαζί μου με τον ίδιο τρόπο που κρατάμε επαφή με τους φίλους μας ακόμα και όταν μετακομίσουν σε άλλη περιοχή... Αν κάτι με "βαραίνει" είναι το ότι το timing που διάλεξα δεν ήταν ίσως το σωστότερο και ότι η αποχώρηση μου, επειδή την συνδύασα με μια προσωπική μου παραξενιά, φάνηκε σε πολλούς σαν φυγή ενώ δεν ήταν... Όπως και να'χει μια που όπως λέει και το τραγούδι, "το ποτάμι πίσω δεν γυρνάει", πιστεύω πως ο χρόνος θα βάλει τα πράγματα πάλι στην σωστή τους βάση για όλους μας...
Δεν ξέρω ακόμα τι θα διαβάζετε στο blog αυτό... Αν θα συνεχίσω το ημερολόγιο μου, ή αν θα κάνω κάτι τελείως διαφορετικό.... Ψάχνομαι ακόμα και εγώ, προσπαθώ να βρω τον προσανατολισμό μου σε αυτόν τον καινούριο χώρο και αυτή είναι άλλωστε και η χαρά της νέας αρχής... Όπως και να' χει, ελπίζω να περάσουμε -πάλι- όλοι καλά... Και ότι γραφτεί σε αυτές τις ηλεκτρονικές σελίδες, να αποτελέσει έναυσμα για ενδιαφέρουσες κουβέντες, για δημιουργικές κόντρες, για χαμόγελα, και γιατί όχι, καμιά φορά και για προβληματισμούς...
Καλημέρα.....


Τρίτη, Μαρτίου 20, 2007

Να ' μαστε πάλι εδώ......

Τελικά αυτό που χρειαζόμουν ήταν καινούριος αέρας... Μια μετάκομιση από την μικρή μας πόλη στην μεγάλη... Ή έστω από το ένα προάστιο στο άλλο για να μην δημιουργηθούν παρεξηγήσεις με το καλωσήρθαμε.... Στην καινούρια γειτονιά μου, μένουν πολλοί , παλιοί και αγαπημένοι φίλοι... Με κάποιους βγαίνουμε τα βράδια και τα πίνουμε στο Rock, με κάποιους άλλους μοιραζόμαστε τα καλοκαίρια στο νησί, με ορισμένους μοιραστήκαμε κάποτε σελίδες στα ίδια περιοδικα, με κάποιους είμαστε συνάδελφοι, κάποιους τους θαυμάζω απεριόριστα και κάποιους άλλους τους αγαπώ πολύ...
Παρόλα αυτά, σαν να τηρούν μια άτυπη συμφωνία, όλοι εδώ, ή έστω οι περισσότεροι, στην μεταξύ τους επικοινωνία κρατάνε μια επιλεκτική ουδετερότητα... Σπάνια θα δείτε να αναφέρεται τι έγινε το προηγούμενο βράδυ... Ακόμα σπανιότερα να μοιράζονται κοινά αστεία... Συνήθως περιορίζονται στους κοινούς κώδικες... Και από αυτά που υπονοούνται, από τα όσα δεν λέγονται, μπορεί κανείς, διαβάζοντας πίσω από τις λέξεις να υποθέσει τους δεσμούς και τις φιλίες... Σαν παιχνιδάκι... Εγώ αυτό το λέω ισορροπία... Και αυτή η ισορροπία μου αρέσει και μου είναι απραίτητη για να λειτουργήσω με άνεση και να νοιώσω ελεύθερη να ανοίξω την ψυχή μου και να "εκετθώ"..
Γενικά μιλόντας θαυμάζω τις ισορροπίες.. Όσο δυσκολότερες τόσο καλύτερα... Όσο πιο στην κόψη τόσο μεγαλύτερο το suspens...
Το ίδιο πολύ μου αρέσουν και οι αποστάσεις... Θέλω να τηρούνται για να υπάρχει γύρω χώρος ελεύθερος για βαθιές ανάσες και φούρλες ενθουσιασμού... Δεν μου αρέσει να απλώνω τα ρούχα μου μπαλκόνι με μπαλκόνι... Ούτε να συνωστίζομαι... Θέλω φράχτη στην αυλή μου ή έστω, διαχωριστικό στην βεράντα μου... Θέλω τραπέζι στο club, ή έστω stool στην μπάρα... Και ραντεβού... Και reserve... Και "πόρτα"....
Δεν μου αρέσουν οι γειτόνισες που χτυπάνε το κουδούνι με ρόμπα και παντόφλες για να δανειστούν μια κούπα ζάχαρη και μετά πρέπει να τις διώξεις με την σκούπα... Ούτε οι ξαφνικές βίζιτες του τύπου "περνάγαμε και είπαμε να πούμε ένα γεια.." Δεν μου αρέσουν τα κολητιλίκια με ανθρώπους που δεν καλογνωρίζω, ούτε οι αγάπες με ανθρώπους που με αφήνουν αδιάφορη , μόνο και μόνο για λόγους τακτικής... Στην τελική, μου αρέσουν τα όρια... Και σαν γνήσιο παιδί της Αντλεριανής σχολής έχω μάθει να τα ορίζω και, αν χρειαστεί, να τα επιβάλω....
Μετακομίζω λοιπόν σε μια καινούρια γειτονιά , και όπως σε κάθε μετακόμιση, κρατάω τα αγαπημένα και τα απαραίτητα και αφήνω πίσω ότι έχει χαλάσει, ότι έχω βαρεθεί και ότι δεν ταιράζει το καινούριο concept... Το οποίο επίσης δεν ξέρω ποιό είναι.... Τώρα που σας γράφω ας πούμε , νοιώθω σαν να κάνω re- decoration... Δεν ξέρω ακριβώς πως θα φτιάξω τον χώρο, σχεδόν δεν ξέρω με τι θα τον γεμίσω... Ξέρω όμως πως το αντιμετωπίζω όλα αυτό με την χαρά του νεοφώτιστου... Και με τον ενθουσασμό που με γεμίζει μπροστά σε κάθε τι καινούριο και άγνωστο... Καλή - καινούρια- αρχή....